a)

Czy w świetle okoliczności niniejszej sprawy ograniczenia skutków wyroków innych państw Unii Europejskiej, wyraźnie przewidziane w art. 14 ust. 2 Ley Orgánica 7/2014 de 12 de noviembre sobre intercambio de información de antecedentes penales y consideración de resoluciones judiciales penales en la Unión Europea [ustawy organicznej nr 7/2014 z dnia 12 listopada 2014 r. o wymianie informacji z rejestrów karnych oraz uwzględnianiu orzeczeń sądowych w sprawach karnych w Unii Europejskiej], dokonującej transpozycji uregulowania europejskiego, są zgodne z decyzją ramową Rady 2008/675/WSiSW (1) z dnia 24 lipca 2008 r. w sprawie uwzględniania w nowym postępowaniu karnym wyroków skazujących zapadłych w państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz z art. 45 i art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zasadą wzajemnego uznawania w Unii orzeczeń sądowych?

b)

Czy brak w prawie hiszpańskim postępowania lub mechanizmu pozwalającego na uznawanie zagranicznych wyroków europejskich, łączenie i dostosowywanie lub ograniczanie kar w sposób gwarantujący ich proporcjonalność, w sytuacji gdy w Hiszpanii powinien zostać wykonany wyrok zagraniczny dotyczący czynów znajdujących się w relacji ciągłości lub powiązania z innymi, które zostały osądzone w Hiszpanii i co do których również istnieje wyrok skazujący, jest sprzeczny z artykułami 45 i 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z art. 4 ust. 6 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW (2) z 13 czerwca 2002 r. i art. 8 ust. 1 i 2 decyzji ramowej Rady 2008/909/WSiSW (3) z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków w sprawach karnych skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności – w celu wykonywania tych wyroków w Unii Europejskiej i ogólnie z zasadą wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych na terenie UE?