—

w ten sposób, że niedoręczenie ulotki informacyjnej, o której mowa w art. 4 ust. 2, osobie znajdującej się w sytuacji opisanej w art. 23 rozporządzenia lub brak przeprowadzenia indywidualnej rozmowy z wnioskodawcą w rozumieniu art. 5 rozporządzenia przesądzają same w sobie o nieusuwalnej niezgodności z prawem decyzji o przekazaniu i o wynikającym z tego przypisaniu odpowiedzialności za rozpoznanie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej przez wnioskujące państwo członkowskie?;

—

czy też w ten sposób, że niezgodność z prawem decyzji o przekazaniu jest uzależniona od podniesienia i wykazania, że wynik postępowania byłby inny, gdyby organ państwa wnioskującego wykonał obowiązki ustanowione w art. 4 i 5 rozporządzenia (UE) nr 604/2013?;

—

czy też w ten sposób, że organ państwa wnioskującego nie jest w żadnym wypadku zobowiązany zapewnić cudzoziemcowi, wobec którego toczy się postępowanie w sprawie przekazania do państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek, gwarancji w zakresie informacji i uczestnictwa przewidzianych w art. 4 i 5 rozporządzenia UE 604/2013?

—

należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nakłada obowiązek zapewnienia gwarancji ustanowionych w art. 4 i 5 rozporządzenia cudzoziemcowi, wobec którego toczy się postępowanie w sprawie przekazania do innego państwa członkowskiego, ponieważ służy on ochronie prawa do skutecznego środka zaskarżenia decyzji o przekazaniu?;

—

w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej – czy przepis ten należy interpretować w ten sposób, że sąd rozpatrujący środek zaskarżenia w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o przekazaniu na podstawie art. 27 rozporządzenia UE 604/2013 jest uprawniony do ponownej oceny co do istoty decyzji, w drodze której organ administracji państwa, do którego skierowano wniosek, uznał swoją odpowiedzialność za rozpatrzenie złożonego przez wnioskodawcę wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, stosując kryteria odpowiedzialności określone w rozdziale III rozporządzenia?