1

W odwołaniu United Parcel Service, Inc. (zwanej dalej „spółką UPS”) wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 23 lutego 2022 r., United Parcel Service/Komisja (T‑834/17, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2022:84), w którym Sąd oddalił jej skargę opartą na art. 268 TFUE i mającą na celu naprawienie szkody, jaką miała ona ponieść z powodu niezgodności z prawem decyzji Komisji C(2013) 431 z dnia 30 stycznia 2013 r. uznającej koncentrację za niezgodną z rynkiem wewnętrznym oraz z funkcjonowaniem porozumienia EOG (sprawa COMP/M.6570) – UPS/TNT Express) (zwanej dalej „sporną decyzją”).

2

Artykuł 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. 2004, L 24, s. 1), zatytułowany „Zawieszenie koncentracji”, przewiduje w ust. 1:

„Koncentracja o wymiarze wspólnotowym zdefiniowana w art. 1, lub mająca zostać zbadana przez Komisję [Europejską] zgodnie z art. 4 ust. 5, nie zostaje wprowadzona w życie ani przed jej zgłoszeniem, ani do czasu uznania jej za zgodną ze wspólnym rynkiem, stosownie do decyzji, podjętej zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b), 8 ust. 1 lub 8 ust. 2, lub na podstawie domniemania, zgodnie z art. 10 ust. 6”.

3

Artykuł 10 tego rozporządzenia, zatytułowany „Terminy wszczęcia postępowania i podjęcia decyzji”, przewiduje w ust. 5:

„W przypadku gdy Trybunał Sprawiedliwości wyda wyrok uchylający w całości lub w części decyzję Komisji podjętą zgodnie z terminem określonym w niniejszym artykule, [koncentracja zostaje ponownie poddana zbadaniu przez Komisję w celu przyjęcia decyzji zgodnie z art. 6 ust. 1].

Koncentracja zostaje poddana ponownie zbadaniu pod kątem bieżącej sytuacji na rynku.

Strony zgłaszające niezwłocznie dokonują nowego zgłoszenia lub uzupełniają pierwotne zgłoszenie, jeżeli pierwotne zgłoszenie stanie się niekompletne ze względu na zmiany zaistniałe w warunkach rynkowych lub dostarczonych informacjach. W przypadku gdy zmiany takie nie wystąpią, strony niezwłocznie potwierdzają ten fakt.

Okresy [terminy] ustanowione w ust. 1 liczone są [zaczynają biec] od dnia następującego po dniu otrzymania kompletnej informacji zamieszczonej w nowym zgłoszeniu, uzupełniającym zgłoszeniu lub certyfikacji [potwierdzeniu] w rozumieniu akapitu trzeciego.

Akapity drugi i trzeci mają również zastosowanie odnośnie do przypadków przewidzianych w art. 6 ust. 4 i art. 8 ust. 7”.

4

Okoliczności powstania sporu, które zostały opisane w pkt 1–13 zaskarżonego wyroku, są następujące:

5

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 grudnia 2017 r. spółka UPS wniosła skargę mającą na celu, po pierwsze, naprawienie szkody w wysokości 1,742 mld EUR, którą miała ponieść z powodu niezgodności z prawem spornej decyzji, a po drugie, zasądzenie na jej rzecz rekompensaty za podatki, którymi zostanie obciążone przyznane jej odszkodowanie.

6

Zgodnie ze skargą na podnoszoną szkodę w wysokości 1,742 mld EUR składały się następujące kwoty:

7

W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił skargę spółki UPS.

8

W pierwszej kolejności, co się tyczy niezgodności z prawem wynikających z naruszenia uprawnień proceduralnych, Sąd, po pierwsze, orzekł w pkt 94 i 123 zaskarżonego wyroku, że naruszenie przysługującego spółce UPS prawa do obrony ze względu na nieprzekazanie przez Komisję ostatecznej wersji modelu ekonometrycznego zostało już prawomocnie stwierdzone w wyroku z dnia 7 marca 2017 r., United Parcel Service/Komisja (T‑194/13, EU:T:2017:144, pkt 221, 222), który uzyskał powagę rzeczy osądzonej w następstwie oddalenia odwołania Komisji wyrokiem z dnia 16 stycznia 2019 r., Komisja/United Parcel Service (C‑265/17 P, EU:C:2019:23). Zdaniem Sądu to naruszenie przez Komisję przysługującego UPS prawa do obrony stanowi zatem wystarczająco istotne naruszenie normy prawa Unii mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom.

9

Po drugie, w pkt 143 zaskarżonego wyroku Sąd oddalił jako bezzasadną argumentację spółki UPS, zgodnie z którą Komisja naruszyła także uprawnienia proceduralne spółki UPS w ramach swojej analizy wzrostu efektywności, ponieważ nie przekazała kryteriów oceny tego wzrostu.

10

Po trzecie, jeśli chodzi o zarzucane naruszenie uprawnień proceduralnych wynikające z nieprzekazania pewnych poufnych dokumentów spółki FedEx, Sąd uznał w pkt 172 i 182 zaskarżonego wyroku, że naruszenie to nie zostało wykazane.

11

W drugiej kolejności, co się tyczy zarzucanych niezgodności z prawem wynikających z podnoszonych błędów dotyczących oceny koncentracji co do istoty, Sąd zauważył, po pierwsze, w pkt 228 zaskarżonego wyroku, po wyważeniu wchodzących w grę interesów, że nieprawidłowości, jakie zarzuciła spółce UPS w odniesieniu do modelu ekonometrycznego Komisji, nie były wystarczająco istotne, aby spowodować powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii.

12

Po drugie, w pkt 289 zaskarżonego wyroku Sąd doszedł do wniosku, że spółka UPS nie wykazała istnienia błędów w ocenie możliwości zweryfikowania podnoszonego wzrostu efektywności, które mogłyby powodować powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii.

13

W trzeciej kolejności, co się tyczy istnienia związku przyczynowego między niezgodnością z prawem wynikającą z nieprzekazania modelu ekonometrycznego a trzema podnoszonymi szkodami, których naprawienia domagała się spółka UPS ze względu na niemożność przeprowadzenia planowanej koncentracji, Sąd stwierdził przede wszystkim w pkt 343 zaskarżonego wyroku, że należy oddalić wniosek o zasądzenie odszkodowania z tytułu szkody dotyczącej kosztów związanych z jej udziałem w postępowaniu w sprawie kontroli koncentracji spółek FedEx i TNT.

14

Następnie w pkt 350 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł, że z uwagi na okoliczność, iż uiszczenie przez spółkę UPS z tytułu rozwiązania umowy odszkodowania na rzecz spółki TNT w wysokości 200 mln EUR wynika bezpośrednio z porozumienia zawartego między tymi dwoma przedsiębiorstwami, nie zostało wykazane, że naruszenie przysługujących spółce UPS uprawnień proceduralnych lub inne naruszenia podnoszone przez tę spółkę są decydującą tego przyczyną.

15

Wreszcie, w odniesieniu do szkody polegającej na utracie zysku, poniesionej przez UPS z powodu niemożności przeprowadzenia planowanej koncentracji Sąd uznał, po pierwsze, w pkt 353 zaskarżonego wyroku, że żądanie spółki UPS należy interpretować jako mające na celu nie zasądzenie odszkodowania z tytułu utraty szansy na przeprowadzenie tej koncentracji, lecz odszkodowanie z tytułu pewnej utraty synergii kosztowych. Tymczasem w zakresie, w jakim spółka UPS wskazała dopiero w odpowiedzi na pytania Sądu, że żądanie zasądzenia odszkodowania obejmuje w pewien sposób utratę szansy, Sąd uznał, że to nowe żądanie odszkodowawcze zostało przedstawione po terminie i w związku z tym jest niedopuszczalne.

16

Po drugie, w pkt 355 i 358 zaskarżonego wyroku Sąd zauważył, że spółka UPS ani nie wykazała, ani nie przedstawiła dowodów, które pozwoliłyby stwierdzić z wymaganą pewnością, że zarzucane błędy w konstrukcji zastosowanego modelu ekonometrycznego były wystarczające do unieważnienia całej analizy ekonomicznej planowanej koncentracji oraz do unieważnienia stwierdzenia znaczącej przeszkody w skutecznej konkurencji. Sąd uznał również we wspomnianych punktach zaskarżonego wyroku, że nie można stwierdzić, iż naruszenie prawa do obrony miało decydujący wpływ na wynik postępowania w sprawie kontroli planowanej koncentracji.

17

Po trzecie, w pkt 365 zaskarżonego wyroku Sąd doszedł do wniosku, że z uwagi na okoliczność, iż spółka UPS zrezygnowała z projektu przejęcia spółki TNT już w dniu 14 stycznia 2013 r., nawet zakładając, że nieprawidłowość, której dopuściła się Komisja przy wydawaniu spornej decyzji, mogła spowodować utratę zysków przez spółkę UPS, fakt, że spółka ta zrezygnowała z planowanej transakcji zaraz po ogłoszeniu spornej decyzji, spowodował zerwanie jakiegokolwiek bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy tą nieprawidłowością a podnoszoną szkodą.

18

W pkt 371 zaskarżonego wyroku Sąd doszedł do wniosku, że nie zostało wykazane, iż naruszenie uprawnień proceduralnych spółki UPS lub inne naruszenia zarzucane przez tę spółkę są przyczyną, która przesądziła o powstaniu podnoszonej utraty zysku oraz że w związku z tym należy oddalić żądanie zasądzenia odszkodowania.

19

Spółka UPS wnosi do Trybunału o:

20

Komisja wnosi do Trybunału o:

21

Na poparcie odwołania spółka UPS podnosi sześć zarzutów. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa, jakiego miał dopuścić się Sąd, po pierwsze, uznając, że poważne błędy, które można przypisać Komisji w związku z modelem ekonometrycznym zastosowanym przez tę instytucję, nie mogły prowadzić do powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii, a po drugie, stwierdzając brak związku przyczynowego z podnoszoną szkodą. Zarzut drugi dotyczy naruszenia prawa, jakiego miał się dopuścić Sąd, uznając, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy nie podlega zwrotowi, ponieważ zostało uzgodnione dobrowolnie. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia prawa, jakiego miał się dopuścić Sąd, orzekając, że związek przyczynowy między poważnym naruszeniem popełnionym przez Komisję a szkodą polegającą na utracie zysku został przerwany wskutek działań podjętych przez spółkę UPS w następstwie spornej decyzji. Zarzut czwarty dotyczy naruszeń prawa, jakich miał się dopuścić Sąd, uznając, że Komisji przysługuje zakres uznania co do zaakceptowania wzrostu efektywności, w związku z czym nie popełniła ona wystarczająco istotnego błędu w odniesieniu do oceny wzrostu efektywności. Zarzut piąty dotyczy naruszenia prawa, jakiego miał się dopuścić Sąd, orzekając, że spółka UPS nie wystąpiła do urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające z wymaganymi wnioskami o udzielenie dostępu do dokumentów spółki FedEx. Zarzut szósty dotyczy naruszenia prawa, jakiego miał się dopuścić Sąd, stwierdzając, że szkoda wynikająca z utraty szansy stanowi nowe żądanie odszkodowawcze, które jest zatem niedopuszczalne.

22

W zarzucie trzecim, który należy zbadać w pierwszej kolejności, spółka UPS zarzuca Sądowi zasadniczo, że w pkt 364 i 365 zaskarżonego wyroku naruszył prawo, stwierdzając, że działania podjęte przez spółkę UPS w następstwie spornej decyzji skutkowały zerwaniem bezpośredniego związku przyczynowego między poważnym naruszeniem popełnionym przez Komisję a szkodą polegającą na utracie zysku przez spółkę UPS z powodu niemożności wprowadzenia w życie planowanej koncentracji. Zdaniem spółki UPS podjęte przez nią działania były bezpośrednią konsekwencją spornej decyzji.

23

Spółka UPS wyjaśnia w pierwszej kolejności, że stwierdzając, iż spółka UPS postanowiła „zrezygnować” z planowanej koncentracji, Sąd naruszył prawo, ponieważ doszedł do błędnego pod względem prawnym wniosku opartego na ewidentnie zniekształconej interpretacji dostępnych dowodów. Spółka UPS nie zrezygnowała bowiem z planu przejęcia, ponieważ wniosła do Sądu o stwierdzenie nieważności spornej decyzji i wniosła o rozpoznanie sprawy w trybie przyspieszonym. Ponadto spółka UPS zobowiązała się umownie do utrzymania swojej oferty dopóty, dopóki Komisja jej nie zabroni. W komunikacie prasowym z dnia 14 stycznia 2013 r. poinformowała ona rynki kapitałowe, że w przypadku gdyby Komisja rzeczywiście wydała decyzję o zakazie, spółka UPS nie byłaby w stanie z prawnego punktu widzenia zrealizować oferty, która wygasłaby zgodnie z jej warunkami umownymi. Następnie w dniu 30 stycznia 2013 r., czyli w dniu wydania spornej decyzji, spółka UPS opublikowała komunikat prasowy, w którym wyjaśniła wymagane zgodnie z umową kroki podjęte w następstwie tej decyzji. W odniesieniu do przewidzianych w umowie kroków Sąd nie może zarzucać spółce UPS, że podjęła działania wymagane w art. 7 rozporządzenia nr 139/2004, który przewiduje, że koncentracje, które zostały zakazane, nie mogą zostać przeprowadzone.

24

W drugiej kolejności spółka UPS twierdzi, że wniosek Sądu, zgodnie z którym związek przyczynowy między poważnym błędem popełnionym przez Komisję a szkodą polegającą na utracie zysku poniesioną przez spółkę UPS z powodu niemożności wprowadzenia w życie zamierzanej koncentracji został przerwany, ponieważ spółka ta nie złożyła drugiej oferty przejęcia spółki TNT ani nie złożyła oferty konkurencyjnej w odpowiedzi na ofertę spółki FedEx, jest błędny i nie odzwierciedla rzeczywistości gospodarczej.

25

Po pierwsze, spółka UPS nie miała bowiem żadnego powodu, aby oczekiwać innego wyniku, ponieważ z jednej strony postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności spornej decyzji było nadal w toku, a Komisja stanowczo broniła zgodności z prawem tej decyzji. Z drugiej strony, nie można wymagać od żadnej strony, by nadal zgłaszała transakcję w nadziei na ostateczne uzyskanie zgody, i to niezależnie od kwestii, czy było to możliwe na podstawie przepisów dotyczących publicznych ofert przejęcia z handlowego lub innego punktu widzenia.

26

Po drugie, poza okolicznością, że ta nowa oferta nie zostałaby zatwierdzona lub że było bardzo mało prawdopodobne, że zostanie ona zatwierdzona przez niderlandzki organ regulacji finansowej na podstawie niderlandzkich przepisów dotyczących publicznych ofert przejęcia, które wymagały, aby organ ten zatwierdził pismo dotyczące publicznej oferty przejęcia, zanim strona będzie mogła dokonać tego przejęcia, spółka UPS podkreśla, że sugerowanie, iż mogła ona złożyć zmienioną ofertę, zanim Sąd stwierdził nieważność spornej decyzji, jest niewłaściwe i nierealistyczne.

27

Po trzecie, w momencie gdy Sąd stwierdził nieważność spornej decyzji, spółka TNT została przejęta przez spółkę FedEx i spółka UPS nie miała już możliwości złożenia oferty przejęcia spółki TNT. W tych okolicznościach spółka UPS nie miała również możności zwrócenia się do Komisji o kontynuowanie oceny oferty spółki UPS dotyczącej spółki TNT. Sąd zgodził się na rozpoznanie sprawy w pierwszej kolejności, ale stwierdzenie nieważności nastąpiło ponad rok po przejęciu spółki TNT przez spółkę FedEx.

28

Komisja utrzymuje, że zarzut trzeci jest częściowo niedopuszczalny i częściowo bezzasadny.

29

Na wstępie należy przypomnieć, że z utrwalonego orzecznictwa wynika, że gdy Sąd dokonał ustalenia lub oceny okoliczności faktycznych, Trybunał jest uprawniony na podstawie art. 256 TFUE jedynie do kontroli kwalifikacji prawnej tych okoliczności i skutków prawnych, jakie wywiódł z nich Sąd (wyrok z dnia 14 października 2021 r., NRW.Bank/SRB, C‑662/19 P, EU:C:2021:846, pkt 35). Ocena okoliczności faktycznych nie stanowi zatem, z wyłączeniem przypadku przeinaczenia dowodów przedstawionych przez Sądem, zagadnienia prawnego, które jako takie podlega kontroli Trybunału (wyrok z dnia 25 marca 2021 r., Deutsche Telekom/Komisja, C‑152/19 P, EU:C:2021:238, pkt 68).

30

W sytuacji gdy wnoszący odwołanie powołuje się na przeinaczenie przez Sąd materiału dowodowego, musi on – zgodnie z art. 256 TFUE, art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 168 § 1 lit. d) regulaminu postępowania przed Trybunałem – dokładnie wskazać, które dowody zostały jego zdaniem przeinaczone przez Sąd, oraz wykazać błędy w ocenie, które w jego opinii doprowadziły do takiego przeinaczenia. Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem takie przeinaczenie powinno wynikać w sposób oczywisty z akt sprawy, w związku z czym nie powinno być potrzeby przeprowadzania nowej oceny okoliczności faktycznych i dowodów (wyrok z dnia 10 listopada 2022 r., Komisja/Valencia Club de Fútbol, C‑211/20 P, EU:C:2022:862, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).

31

Takie przeinaczenie zakłada, że Sąd wyraźnie przekroczył granice rozsądnej oceny dowodów. W tym względzie nie wystarczy wykazać, że dokument mógłby być przedmiotem innej wykładni niż wykładnia przyjęta przez Sąd (wyroki: z dnia 28 stycznia 2021 r., Qualcomm i Qualcomm Europe/Komisja, C‑466/19 P, EU:C:2021:76, pkt 44, a także z dnia 16 lutego 2023 r., Komisja/Włochy, C‑623/20 P, EU:C:2023:97, pkt 128).

32

W niniejszym przypadku w ramach omawianego zarzutu spółki UPS nie zarzuca Sądowi, że dokonał błędnej kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych, gdy orzekł w pkt 365 zaskarżonego wyroku, że fakt, iż spółka UPS zrezygnowała z planowanej koncentracji mającej na celu przejęcie spółki TNT od chwili ogłoszenia spornej decyzji, a zatem na długo przed ogłoszeniem przez spółkę FedEx jej oferty przejęcia spółki TNT, stanowi akt, który przerwał bezpośredni związek przyczynowy między nieprawidłowością, której dopuściła się Komisja przy wydawaniu tej spornej decyzji, a podnoszoną szkodą. Spółka UPS zarzuca natomiast Sądowi, że przeinaczył dowody, orzekając w pkt 364 i 365 tego zaskarżonego wyroku, że spółka ta zrezygnowała z tej transakcji.

33

W tym względzie należy przypomnieć, że w pkt 364 i 365 zaskarżonego wyroku Sąd wskazał w ramach suwerennej oceny okoliczności faktycznych, iż UPS w swoim pierwszym komunikacie prasowym z dnia 14 stycznia 2013 r. jednoznacznie wskazała, że podjęła decyzję o rezygnacji z planowanej koncentracji ze spółką TNT, a w drugim komunikacie prasowym z dnia 30 stycznia 2013 r. ogłosiła wycofanie swojej oferty przejęcia spółki TNT oraz decyzję tych dwóch spółek o rozwiązaniu porozumienia w sprawie połączenia. Sąd w sposób suwerenny stwierdził zatem, że spółka UPS zrezygnowała z przejęcia spółki TNT już w dniu 14 stycznia 2013 r. i że nigdy nie wycofała się z tej decyzji o rezygnacji, o czym świadczy również fakt, że spółka UPS nie złożyła nowej oferty przejęcia spółki TNT po wydaniu spornej decyzji ani też nie odpowiedziała na ofertę spółki FedEx poprzez złożenie oferty konkurencyjnej.

34

Tymczasem należy stwierdzić, że w argumentacji wysuniętej na poparcie omawianego zarzutu spółka UPS ogranicza się do przedstawienia interpretacji dokumentów, w niniejszym przypadku komunikatów prasowych z dnia 14 i 30 stycznia 2013 r., oraz towarzyszących im okoliczności faktycznych, która różni się od wykładni przyjętej w zaskarżonym wyroku, przy czym nie wykazała, że Sąd przeinaczył w tym względzie w oczywisty sposób dokumenty zawarte w aktach sprawy i przekroczył granice rozsądnej oceny dowodów, stwierdzając, że spółka UPS postanowiła zrezygnować z przedmiotowej koncentracji. W tym względzie należy ponadto zauważyć, że spółka UPS nie zarzuca Sądowi, iż dopuścił się przeinaczenia, orzekając w pkt 363 zaskarżonego wyroku, że porozumienie w sprawie połączenia z dnia 19 marca 2012 r. dawało spółce UPS możliwość przedłużenia według własnego uznania obowiązywania oferty przejęcia spółki TNT w przypadku stwierdzenia niezgodności z rynkiem wewnętrznym.

35

Jeśli chodzi o argumentację przedstawioną w tym kontekście przez spółkę UPS dotyczącą kwestii znaczenia braku złożenia drugiej oferty przejęcia spółki TNT lub oferty konkurencyjnej w odpowiedzi na ofertę spółki FedEx, to również nie może ona wykazać, że doszło do przeinaczenia. Za pomocą tej argumentacji spółka UPS, bynajmniej nie podważając oceny okoliczności faktycznych dokonanej przez Sąd w pkt 365 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którą spółka UPS ani nie złożyła drugiej oferty przejęcia spółki TNT, ani nie złożyła oferty konkurencyjnej w odpowiedzi na ofertę spółki FedEx, uznaje bowiem prawidłowość tej oceny faktów, ograniczając się do powołania się na okoliczności uzasadniające jej zdaniem takie fakty.

36

W tych okolicznościach zarzut trzeci należy oddalić jako bezzasadny.

37

W zarzucie drugim spółka UPS zarzuca w istocie Sądowi, że w pkt 346, 347 i 350 zaskarżonego wyroku naruszył prawo, gdy odrzucił istnienie związku przyczynowego między wystarczająco istotnym błędem, który można przypisać Komisji, a odszkodowaniem z tytułu rozwiązania umowy z tego tylko powodu, że odszkodowanie to zostało dobrowolnie zaakceptowane.

38

Spółka UPS utrzymuje przede wszystkim, że w przypadku gdy szkoda poniesiona przez jednostkę jest spowodowana bezpośrednio wystarczająco istotnym błędem instytucji Unii, dochodzi do powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii, niezależnie od tego, że aktem wywołującym szkodę jest umowa między jednostkami, przy czym leżące u jej podstaw zobowiązanie zostało zaciągnięte przed popełnieniem tego wystarczająco istotnego błędu. Spółka UPS wyjaśnia w tym względzie, że gdyby przychylić się do rozumowania Sądu, Unia nigdy nie zostałaby pociągnięta do odpowiedzialności za szkodę poniesioną przez jednostki w wyniku wystarczająco istotnego błędu, który można przypisać instytucji, w przypadku gdy zainteresowane jednostki dobrowolnie nawiązały stosunek umowny leżący u jego podstaw lub wyraziły na niego zgodę. W jej opinii Sąd uznał domniemaną wolę i dobrowolną zgodę jednostek, których dotyczy akt instytucji Unii, za decydujące elementy pozwalające na ustalenie istnienia związku przyczynowego. Jednakże art. 340 TFUE w żaden sposób nie wyłącza ze swego zakresu stosowania naprawienia szkód związanych z porozumieniami umownymi między jednostkami, które zostały zawarte z własnej woli i na które wyraziły one dobrowolnie zgodę.

39

Następnie, zdaniem spółki UPS, o ile istnienie odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy ma swoje źródło w porozumieniu o połączeniu z dnia 19 marca 2012 r., o tyle nie jest tak w przypadku wypłaty tego odszkodowania, które zostało z kolei uruchomione sporną decyzją. W tym względzie niniejsza sprawa różni się od sprawy, w której zapadł wyrok z dnia 16 lipca 2009 r., Komisja/Schneider Electric (C‑440/07 P, EU:C:2009:459). W owej sprawie Schneider mógł bowiem uniknąć podnoszonej szkody, gdyby kontynuował postępowanie w sprawie kontroli koncentracji w celu uzyskania zgody na nabycie Legrand po stwierdzeniu przez Sąd nieważności zakazu już dokonanej koncentracji, ale zdecydował się zrezygnować z postępowania. Tymczasem w niniejszej sprawie spółka UPS nie mogła uniknąć wypłaty odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy ze względu na fakt, że odszkodowanie to było w praktyce obowiązkowe.

40

Wreszcie, spółka UPS twierdzi, że Sąd nie ustosunkował się do jej argumentu, zgodnie z którym włączenie odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy do porozumienia o połączeniu z dnia 19 marca 2012 r. było w praktyce obowiązkowe. W tym względzie spółka UPS wyjaśnia, że argument, zgodnie z którym odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy nie może zostać odzyskane wyłącznie z tego względu, że odszkodowanie zostało dobrowolnie zaakceptowane, jest nieprawidłowy. Przedsiębiorstwa, których dotyczy publiczna oferta przejęcia, nalegają bowiem w praktyce na wprowadzenie odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy.

41

Komisja utrzymuje, że zarzut ten należy oddalić jako bezzasadny.

42

Na wstępie należy zauważyć, że Sąd stwierdził w pkt 344 i 345 zaskarżonego wyroku, iż podstawą wypłaty odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy jest zobowiązanie umowne wynikające z warunków przewidzianych w porozumieniu w sprawie połączenia z dnia 19 marca 2012 r. Porozumienie to przewidywało, że publiczna oferta przejęcia udziałów spółki TNT przez spółkę UPS została przedstawiona pod warunkiem zawieszającym uzyskania pozytywnej decyzji Komisji oraz że niespełnienie tego warunku stanowiło przyczynę rozwiązania porozumienia w sprawie połączenia, co pozwoliło spółce TNT uzyskać, na pierwsze żądanie, zapłatę przez spółkę UPS odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy w wysokości 200 mln EUR.

43

W pkt 346 i 347 zaskarżonego wyroku Sąd wyjaśnił, że to zobowiązanie umowne wynika z gotowości stron do podziału między siebie, według własnego uznania, ryzyka tego, że planowana transakcja nie uzyska uprzedniej zgody Komisji, które to ryzyko, jak przypomniał Trybunał w pkt 203 wyroku z dnia 16 lipca 2009 r., Komisja/Schneider Electric (C‑440/07 P, EU:C:2009:459), jest nierozerwalnie związane z każdym postępowaniem w sprawie kontroli koncentracji. Sąd wyjaśnił, odnosząc się do pkt 205 tego ostatniego wyroku, że szkodliwe konsekwencje zobowiązań umownych podjętych dobrowolnie przez adresata decyzji Komisji nie mogą być decydującą przyczyną szkody poniesionej w wyniku niezgodności z prawem tej decyzji.

44

W pierwszej kolejności, w odniesieniu do zarzutu szczegółowego podniesionego przez spółkę UPS, streszczonego w pkt 38 niniejszego wyroku, należy stwierdzić, że zaskarżonego wyroku nie można interpretować w ten sposób, iż zmierza on do wykluczenia odpowiedzialności instytucji Unii we wszystkich przypadkach, w których podnoszona szkoda ma swoją podstawę w stosunkach umownych. Prawdą jest, że rozpatrywana odrębnie uwaga Sądu zawarta w pkt 347 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którą szkodliwe konsekwencje zobowiązań umownych podjętych dobrowolnie przez adresata decyzji Komisji nie mogą być decydującą przyczyną szkody poniesionej w wyniku niezgodności z prawem tej decyzji, mogłaby posłużyć do przyjęcia takiej wykładni. Jednakże, jak wynika z lektury pkt 344–347 zaskarżonego wyroku, rozpatrywanych łącznie, rozumowanie Sądu odnosi się do rozpatrywanej w niniejszej sprawie klauzuli umownej, w której strony według własnego uznania podzieliły między sobą ryzyko, że planowana operacja nie uzyska uprzedniej zgody Komisji, ustalając kwotę ryczałtową w wysokości 200 mln EUR.

45

W drugiej kolejności, w odniesieniu do argumentu spółki UPS dotyczącego podnoszonego obowiązkowego, w praktyce, charakteru odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy wystarczy stwierdzić, że ma on na celu podważenie stwierdzenia dokonanego przez Sąd w pkt 346 i 347 zaskarżonego wyroku w ramach jego suwerennej oceny okoliczności faktycznych, zgodnie z którą uzgodnione w niniejszej sprawie odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy zostało dobrowolnie zaakceptowane, nie powołując się na jakiegokolwiek przeinaczenie ani go nie wykazując.

46

W konsekwencji zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 29 niniejszego wyroku argument ten jest niedopuszczalny na etapie odwołania.

47

W trzeciej kolejności, w odniesieniu do zarzutu szczegółowego dotyczącego braku uzasadnienia ze względu na to, że Sąd nie ustosunkował się do argumentu spółki UPS, zgodnie z którym odszkodowanie nie zostało dobrowolnie zaakceptowane, lecz jest w praktyce obowiązkowe, należy przypomnieć, że obowiązek uzasadnienia spoczywający na Sądzie na mocy art. 296 akapit drugi TFUE i art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wymaga od Sądu jasnego i jednoznacznego wskazania przyjętego przez niego rozumowania, tak aby umożliwić zainteresowanym poznanie powodów wydanego orzeczenia, a Trybunałowi sprawowanie kontroli sądowej. Obowiązek ten nie wymaga od Sądu ustosunkowania się w sposób wyczerpujący do każdego punktu argumentacji przedstawionej przez strony sporu. Uzasadnienie to może być zatem dorozumiane, pod warunkiem że umożliwia ono zainteresowanym poznanie podstaw, na których Sąd oparł swe rozstrzygnięcie, a Trybunałowi dostarcza elementów wystarczających do dokonania kontroli w ramach rozpatrywania odwołania (wyrok z dnia 2 lutego 2023 r., Hiszpania i in./Komisja, C‑649/20 P, C‑658/20 P i C‑662/20 P, EU:C:2023:60, pkt 113 i przytoczone tam orzecznictwo).

48

W niniejszej sprawie wystarczy zauważyć, że Sąd odpowiedział właśnie na argument spółki UPS, zgodnie z którym odszkodowanie było w praktyce obowiązkowe, wskazując w pkt 346 zaskarżonego wyroku, że zobowiązanie umowne do podziału między spółki UPS i TNT ryzyka tego, że planowana transakcja nie uzyska uprzedniej zgody Komisji, zostało dobrowolnie zaakceptowanie, co do którego to ryzyka Trybunał przypomniał, że jest ono nierozerwalnie związane z każdym postępowaniem w sprawie kontroli koncentracji.

49

W konsekwencji zarzut drugi odrzucić jako częściowo niedopuszczalny oraz oddalić jako częściowo bezzasadny.

50

W części pierwszej zarzutu pierwszego spółka UPS zarzuca Sądowi zasadniczo, że w szczególności w pkt 356–358 zaskarżonego wyroku naruszył prawo i przeinaczył sporną decyzję, orzekając, że model ekonometryczny zastosowany przez Komisję był tylko jednym z elementów uzasadniających zakaz i że spółka UPS nie wykazała decydującego wpływu stwierdzonych poważnych naruszeń prawa na rozstrzygnięcie spornej decyzji.

51

Komisja utrzymuje, że ta część zarzutu jest w części niedopuszczalna, a w części bezzasadna.

52

Należy przypomnieć, że Sąd uznał w pkt 354–358 zaskarżonego wyroku, iż wystarczająco istotne naruszenie uprawnień proceduralnych spółki UPS, które zostało stwierdzone w pkt 123 tego wyroku, lub zarzucane błędy w konstrukcji modelu ekonometrycznego zastosowanego przez Komisję nie mogą zostać uznane za przyczynę szkody materialnej związanej z utratą zysku poniesionej przez spółkę UPS z powodu niemożności przeprowadzenia planowanej koncentracji.

53

Otóż Sąd stwierdził w pkt 365 zaskarżonego wyroku, że nawet zakładając, że nieprawidłowość, której dopuściła się Komisja przy wydawaniu spornej decyzji, mogła spowodować utratę zysków przez spółkę UPS, fakt, że spółka ta zrezygnowała z planowanej transakcji zaraz po ogłoszeniu spornej decyzji, spowodował zerwanie jakiegokolwiek bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy tą nieprawidłowością a podnoszoną szkodą.

54

W zakresie, w jakim – jak wynika z uzasadnienia zawartego w pkt 32–36 niniejszego wyroku – argumenty, za pomocą których spółka UPS zakwestionowała to stwierdzenie dokonane przez Sąd w pkt 365 zaskarżonego wyroku, zostały oddalone, należy stwierdzić, że pkt 355–358 zaskarżonego wyroku mają charakter uzupełniający w odniesieniu do oceny związku przyczynowego między naruszeniem jej uprawnień proceduralnych lub innymi naruszeniami, jakich miała się dopuściła Komisja, a podnoszoną szkodą majątkową związaną z utratą zysku poniesioną przez spółkę UPS z powodu niemożności przeprowadzenia planowanej koncentracji.

55

Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału argumenty skierowane przeciwko uzupełniającej tezie orzeczenia Sądu nie mogą prowadzić do stwierdzenia nieważności tej decyzji i są zatem bezskuteczne (postanowienie z dnia 17 stycznia 2023 r., Theodorakis i Theodoraki/Rada, C‑137/22 P, EU:C:2023:41, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo).

56

Wynika stąd, że część pierwszą zarzutu pierwszego należy oddalić jako bezskuteczną.

57

W części drugiej zarzutu pierwszego spółka UPS twierdzi, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając w pkt 216 i 226 zaskarżonego wyroku, iż sam fakt, że Komisja zastosowała model ekonometryczny obarczony nieprawidłowościami, a mianowicie niekonwencjonalną metodę opartą na nieprzetestowanych i niezweryfikowanych założeniach, nie badając wiarygodności jej wyników i wrażliwości modelu, nie wystarcza do stwierdzenia, że nieprawidłowości te są wystarczająco istotne, aby spowodować powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii.

58

W zarzucie czwartym, który dzieli się na trzy części, spółka UPS podnosi, że Sąd dopuścił się, w szczególności w pkt 124–143 oraz w pkt 229–289 zaskarżonego wyroku, naruszeń prawa przy ocenie wzrostu efektywności.

59

W zarzucie piątym spółka UPS zarzuca w istocie Sądowi, że w pkt 172, 182 i 183 zaskarżonego wyroku naruszył prawo, stwierdzając, że spółka UPS nie była wystarczająco dokładna w swoich wnioskach o udzielenie dostępu do dokumentów dotyczących konkurencyjności spółki FedEx, co spowodowało utratę przez nią prawa dostępu do niektórych dokumentów spółki FedEx.

60

Komisja kwestionuje wszystkie argumenty powołane w ramach wspomnianych części zarzutu oraz wskazanych wyżej zarzutów.

61

Jak przypomniał Sąd w pkt 82 zaskarżonego wyroku, z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że powstanie pozaumownej odpowiedzialności Unii w rozumieniu art. 340 akapit drugi TFUE zależy od łącznego spełnienia przesłanek dotyczących bezprawności zachowania zarzucanego instytucji Unii, rzeczywistości szkody oraz istnienia związku przyczynowego między zachowaniem tej instytucji a podnoszoną szkodą. Jak orzekł już Trybunał, jeżeli jedna z tych przesłanek nie jest spełniona, skargę należy w całości oddalić, bez konieczności badania pozostałych przesłanek powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii (wyrok z dnia 25 lutego 2021 r., Dalli/Komisja, C‑615/19 P, EU:C:2021:133, pkt 41 i 42 i przytoczone tam orzecznictwo). Ponadto sąd Unii nie jest zobowiązany do zbadania tych przesłanek w określonym porządku (wyrok z dnia 5 września 2019 r., Unia Europejska/Guardian Europe i Guardian Europe/Unia Europejska, C‑447/17 P i C‑479/17 P, EU:C:2019:672, pkt 148 i przytoczone tam orzecznictwo).

62

Ponieważ zarzuty drugi i trzeci rozpatrywanego odwołania zostały oddalone, należy uznać, że spółka UPS nie udało się skutecznie zakwestionować stwierdzeń poczynionych przez Sąd w pkt 350 i 365 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którymi związek przyczynowy nie został wykazany ani w odniesieniu do podnoszonej szkody polegającej na zapłacie odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy, ani w odniesieniu do podnoszonej utraty zysku przez spółkę UPS z powodu niemożności przeprowadzenia planowanej koncentracji. Ponadto spółka UPS nie podważyła wyciągniętych przez Sąd wniosków przedstawionych w pkt 343 zaskarżonego wyroku dotyczących braku związku przyczynowego z tytułu szkody w postaci kosztów związanych z uczestnictwem spółki UPS w postępowaniu w sprawie kontroli koncentracji spółek FedEx i TNT.

63

Wynika stąd, że Sąd słusznie stwierdził w zaskarżonym wyroku brak związku przyczynowego w odniesieniu do trzech podnoszonych odrębnych szkód.

64

Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w ramach odwołania, jeśli jeden z motywów przyjętych przez Sąd jest wystarczający do uzasadnienia sentencji jego wyroku, wady, którymi może być dotknięty inny motyw danego wyroku, nie mają w żadnym razie wpływu na tę sentencję, w związku z czym zarzut odnoszący się do tych wad jest bezskuteczny i powinien zostać oddalony (wyrok z dnia 14 października 2014 r., Buono i in./Komisja,C‑12/13 P i C‑13/13 P, EU:C:2014:2284, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. podobnie wyrok z dnia 28 października 2021 r., Vialto Consulting/Komisja, C‑650/19 P, EU:C:2021:879, pkt 86).

65

W tych okolicznościach argumenty, za pomocą których spółka UPS zmierza do wykazania w ramach części drugiej zarzutu pierwszego oraz zarzutów czwartego i piątego istnienia wystarczająco istotnych naruszeń przepisów prawa dodatkowych w stosunku do naruszenia dotyczącego prawa do obrony, które zostało prawomocnie stwierdzone w wyroku z dnia 7 marca 2017 r., United Parcel Service/Komisja (T‑194/13, EU:T:2017:144, pkt 221, 222), przy założeniu, że są one zasadne, nie mogą prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku. Argumenty te należy w konsekwencji oddalić jako bezskuteczne.

66

W zarzucie szóstym spółka UPS zarzuca Sądowi, że naruszył prawo w pkt 353 zaskarżonego wyroku, stwierdzając, że szkoda dochodzona z tytułu utraty zysków dotyczyła wyłącznie szacowanej całkowitej utraty synergii i że każde wniesione do Sądu żądanie zasądzenia odszkodowania w kwocie niższej od tej szacowanej całkowitej utraty zysków stanowi nowe żądanie odszkodowawcze, które jest niedopuszczalne, ponieważ zostało podniesione po terminie. W szczególności spółka UPS twierdzi, że jeżeli – zdaniem Sądu – spółka UPS nie ma prawa do pełnego naprawienia podnoszonej straty wynikającej z utraconych synergii, do Sądu należałoby niechybnie ustalenie, w ramach przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania, w jakim zakresie odszkodowanie, które ma zostać przyznane, powinno być niższe od łącznej żądanej kwoty.

67

Komisja utrzymuje, że zarzut ten należy oddalić jako bezzasadny.

68

Należy zauważyć, że argumentacja spółki UPS opiera się na założeniu, zgodnie z którym – wbrew temu, co stwierdził Sąd w pkt 353 zaskarżonego wyroku – szkoda majątkowa związana z utratą zysku obejmuje szkodę wynikającą z utraty szansy, ponieważ ta ostatnia stanowi coś mniejszego w stosunku do pierwotnie żądanej szkody, czyli kwotę niższą od całkowitej żądanej kwoty.

69

Jednakże z pkt 5 i 6 niniejszego wyroku wynika, że Sąd słusznie orzekł w pkt 353 zaskarżonego wyroku, iż żądanie zasądzenia odszkodowania za utratę szansy stanowi nowe żądanie odszkodowawcze, które nie zostało podniesione w skardze. Ponieważ szkoda związana z utratą szansy na wprowadzenie w życie planowanej koncentracji jest zasadniczo różna od szkody związanej z utratą zysku wynikającą z zakazu przeprowadzenia koncentracji, pierwszego żądania odszkodowawczego nie można uznać za stanowiące coś mniejszego w stosunku do drugiego żądania odszkodowawczego. Sąd nie naruszył zatem prawa, stwierdzając, że żądanie odszkodowawcze związane z utratą szansy, które zostało podniesione dopiero w postępowaniu przed Sądem w odpowiedzi na pytania Sądu, zostało przedstawione po terminie, a tym samym jest niedopuszczalne (zob. podobnie wyroki: z dnia 27 stycznia 2000 r., Mulder i in./Rada i Komisja, C‑104/89 i C‑37/90, EU:C:2000:38, pkt 47; a także z dnia 7 listopada 2019 r., Rose Vision/Komisja, C‑346/18 P, EU:C:2019:939, pkt 43).

70

W konsekwencji zarzut szósty należy oddalić.

71

Ponieważ żaden z zarzutów podniesionych przez spółkę UPS na poparcie odwołania nie został uwzględniony, odwołanie należy oddalić w całości.

72

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.

73

Zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 wspomnianego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

74

Ponieważ spółka UPS przegrała sprawę, a Komisja wniosła o obciążenie jej kosztami postępowania, należy obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów Trybunał (piąta izba) orzeka, co następuje: