—

Strona skarżąca powołuje się w tym względzie na wystarczająco istotne naruszenie, jako że przy wydawaniu decyzji Komisja nie dysponowała uznaniem, gdyż art. 107 ust. 1 TFUE jest normą bezpośrednio skuteczną, precyzyjną i bezwarunkową, oraz popełniła oczywiste błędy w ocenie. Ponadto Komisja oparła się na niewystarczającym materiale dowodowym oraz przeinaczyła orzecznictwo unijne przyjęte najpierw przez Sąd (sprawy Włochy i in./Komisja, T-98/16, T-196/16 i T-198/16), a następnie przez Trybunał (sprawa Komisja/Włochy i in., C-425/19 P).

—

Normy naruszone przez decyzję stanowią normy, które przyznają uprawnienia jednostkom, z naruszeniem wolności prowadzenia działalności gospodarczej i prawa podstawowego do dobrej administracji.

—

Strona skarżąca twierdzi w tym względzie, że decydującym czynnikiem, który spowodował pogorszenie zaufania klientów banku i poniesione przez bank straty, w braku innych możliwych czynników była decyzja Komisji; decyzja ta uniemożliwiła projekt integracyjny podmiotów Tercas i Caripe oraz projekt interwencyjny Międzybankowego Funduszu Gwarantowania Depozytów (FITD).