Wydanie tymczasowe

WYROK SĄDU (dziewiąta izba w składzie powiększonym)

4 września 2024 r.(*)

Uregulowanie finansowe Unii – Wykonanie budżetu Unii w trybie zarządzania pośredniego przez organizację międzynarodową – Decyzja odmawiająca osobie prawnej uznania statusu organizacji międzynarodowej – Skarga o stwierdzenie nieważności – Prawidłowość pełnomocnictwa udzielonego adwokatom skarżącej – Dopuszczalność – Decyzja przyjęta w celu wykonania wyroku Trybunału – Artykuł 266 TFUE – Powaga rzeczy osądzonej – Zasada dobrej administracji – Pewność prawa – Rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 – Artykuł 58 – Rozporządzenie delegowane (UE) nr 1268/2012 – Artykuł 43 – Rozporządzenie (UE, Euratom) 2018/1046 – Artykuł 156 – Pojęcia „organizacji międzynarodowej” i „umowy międzynarodowej” – Naruszenie prawa – Oczywisty błąd w ocenie – Odpowiedzialność pozaumowna

W sprawie T‑509/21,

International Management Group (IMG), z siedzibą w Brukseli (Belgia), którą reprezentowali L. Levi i J.-Y. de Cara, adwokaci,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, którą reprezentowali J. Baquero Cruz, J.-F. Brakeland, S. Delaude i L. Puccio, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

SĄD (dziewiąta izba w składzie rozszerzonym),

w składzie: L. Truchot (sprawozdawca), prezes, H. Kanninen, R. Frendo, M. Sampol Pucurull i M^me T. Perišin, sędziowie,

sekretarz: L. Ramette, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania, w tym decyzję z dnia 11 stycznia 2022 r. zawieszającą postępowanie do czasu wydania przez Trybunał orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, w której wydano wyrok w dniu 22 września 2022 r., IMG/Komisja (C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722),

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 22 listopada 2023 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W swojej skardze skarżąca, International Management Group (IMG), wnosi, po pierwsze, na podstawie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 8 czerwca 2021 r., w której Komisja Europejska odmówiła jej uznania, z mocą wsteczną od dnia 16 grudnia 2014 r., statusu organizacji międzynarodowej przewidzianego w uregulowaniach finansowych Unii Europejskiej dotyczących wdrażania funduszy Unii w trybie zarządzania pośredniego (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”), a po drugie, na podstawie art. 268 TFUE, o naprawienie poniesionej szkody majątkowej i zadośćuczynienie za krzywdę.

I.      Okoliczności powstania sporu

A.      Okoliczności postępowania administracyjnego

2        Skarżąca, początkowo pod nazwą International Management Group – Infrastructure for Bosnia and Herzegovina (IMG-IBH), której główna siedziba znajduje się obecnie w Belgradzie (Serbia), została utworzona w dniu 25 listopada 1994 r., by umożliwić państwom i organizacjom międzynarodowym uczestniczącym w odbudowie Bośni i Hercegowiny korzystanie w tym celu ze specjalnego podmiotu. Od tego czasu stopniowo rozszerzała działalność na dziedziny odbudowy i rozwoju.

3        W dniu 7 listopada 2013 r. Komisja przyjęła, na podstawie art. 84 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. 2012, L 298, s. 1), decyzję wykonawczą C(2013) 7682 final dotyczącą finansowanego z budżetu ogólnego Unii rocznego programu działań na rok 2013 na rzecz Mjanmy/Birmy. Decyzja ta przewidywała między innymi program rozwoju handlu, którego koszt oszacowany na 10 mln EUR miał zostać sfinansowany przez Unię, a jego wdrożenie miało zostać zapewnione w ramach wspólnego zarządzania ze skarżącą.

4        W dniu 17 lutego 2014 r. Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) powiadomił Komisję o wszczęciu dochodzenia w sprawie statusu skarżącej. W dniu 15 grudnia 2014 r. Komisja otrzymała sprawozdanie przygotowane przez OLAF po przeprowadzeniu dochodzenia (zwane dalej „sprawozdaniem OLAF‑u”), zawierające szereg zaleceń. W sprawozdaniu tym OLAF uznał w istocie, że skarżąca nie jest organizacją międzynarodową w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 2002, L 248, s. 1) i rozporządzenia nr 966/2012. Ponadto OLAF zalecił Komisji nałożenie sankcji na skarżącą i odzyskanie wypłaconych jej kwot z tego tytułu.

5        W dniu 16 grudnia 2014 r., Komisja podjęła decyzję o powierzeniu wdrożenia, w trybie zarządzania pośredniego, programu rozwoju handlu przewidzianego w decyzji wykonawczej C(2013) 7682 final, o której mowa w punkcie 3 powyżej, organizacji innej niż skarżąca (zwaną dalej „decyzją z dnia 16 grudnia 2014 r.”).

6        Wreszcie, w dniu 8 maja 2015 r. Komisja skierowała do skarżącej pismo z informacją o działaniach, jakie zamierza podjąć w następstwie sprawozdania OLAF‑u, w którym powiadomiła ją, że choć nie wdroży większości zaleceń OLAF‑u, postanowiła między innymi, że dopóki nie istnieje całkowita pewność co do posiadania przez skarżącą statusu organizacji międzynarodowej, służby Komisji nie zawrą już z nią nowej umowy o delegowaniu zadań w ramach zarządzania pośredniego, przewidzianego w rozporządzeniu nr 966/2012 (pismo zwane dalej „decyzją z dnia 8 maja 2015 r.”).

B.      Okoliczności postępowania sądowego

7        W pierwszej skardze złożonej w sekretariacie Sądu w dniu 21 stycznia 2015 r. i zarejestrowanej pod numerem T‑29/15, a następnie w drugiej skardze złożonej w dniu 14 lipca 2015 r. i zarejestrowanej pod numerem T‑381/15, skarżąca wniosła w pierwszym przypadku o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r., a w drugim o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 8 maja 2015 r. oraz o naprawienie wyrządzonej w ten sposób szkody.

8        Wyrokami z dnia 2 lutego 2017 r. International Management Group/Komisja (T‑29/15, niepublikowany, EU:T:2017:56) i z dnia 2 lutego 2017 r. IMG/Komisja (T‑381/15, niepublikowany, EU:T:2017:57) Sąd odrzucił skargi wniesione przez skarżącą na decyzje z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r.

9        W dwóch odwołaniach wniesionych 11 kwietnia 2017 r. i zrejestrowanych pod numerami C‑183/17 P i C‑184/17 P skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności obu wyroków wspomnianych w pkt 8 powyżej.

10      W wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) Trybunał, po pierwsze, uchylił oba wyroki wymienione w pkt 8 powyżej, po drugie stwierdził nieważność decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i 8 maja 2015 r. i po trzecie skierował sprawę T‑381/15 do ponownego rozpoznania przez Sąd, w celu wydania orzeczenia w przedmiocie żądania skarżącej naprawienia szkody, jaką miała ona ponieść w związku z decyzją z dnia 8 maja 2015 r.

11      We wniosku złożonym w sekretariacie Trybunału w dniu 10 stycznia 2020 r. skarżąca zwróciła się do Trybunału o dokonanie wykładni pkt 1–3 sentencji wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78). Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2020 r. International Management Group/Komisja (C‑183/17 P-INT, EU:C:2020:507) Trybunał odrzucił ten wniosek o dokonanie wykładni jako oczywiście niedopuszczalny.

C.      Administracyjne następstwa wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P)

12      Pismem z dnia 6 maja 2019 r. Komisja wezwała skarżącą w ramach wykonania wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) do przedstawienia określonych dokumentów w celu wykazania, że faktycznie spełniała ona wymogi umożliwiające współpracę z nią w ramach zarządzania pośredniego.

13      Pismem z dnia 25 czerwca 2019 r. skarżąca w istocie zwróciła się do Komisji o zaprzestanie kwestionowania jej statusu organizacji międzynarodowej.

14      W piśmie z dnia 18 lipca 2019 r. (zwanym dalej „pismem z dnia 18 lipca 2019 r.”) Komisja stwierdziła, że wykonanie wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r. International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) nie wymaga „automatycznego uznania [skarżącej] za organizację międzynarodową, lecz ponownej oceny jej statusu prawnego w świetle dostępnych informacji i mających zastosowanie przepisów finansowych”. W związku z tym Komisja ponowiła skierowany do skarżącej wniosek o przedstawienie dokumentów, o których mowa w piśmie z dnia 6 maja 2019 r. wspomnianym w pkt 12 powyżej, i stwierdziła, że w przypadku odmowy ze strony skarżącej zwróci się bezpośrednio do państw, które skarżąca uznała za swoich członków.

15      W dniu 26 listopada 2019 r. Komisja zwróciła się do Belgii, Danii, Niemiec, Grecji, Hiszpanii, Francji, Włoch, Niderlandów, Austrii, Portugalii, Finlandii, Szwecji, Zjednoczonego Królestwa, Kanady, Norwegii, Rosji, Szwajcarii i Turcji z pytaniem, czy uważają skarżącą za organizację międzynarodową, czy są członkami tej organizacji i czy podpisały umowę międzynarodową lub międzyrządową ustanawiającą skarżącą organizacją międzynarodową. W przypadku pozytywnej odpowiedzi, Komisja poprosiła wspomniane państwa o przesłanie jej uwierzytelnionej kopii tej umowy i dowodu, że jej sygnatariusze mieli pełnomocnictwo do jej podpisania, lub kopii dokumentu ratyfikacyjnego tej umowy.

16      W dniach 27 stycznia, a następnie 11 marca 2020 r. Komisja ponowiła prośbę o udzielenie informacji z dnia 26 listopada 2019 r., o której mowa w pkt 15 powyżej, w stosunku do Belgii, Danii, Niemiec, Grecji, Hiszpanii, Francji, Austrii, Szwecji, Zjednoczonego Królestwa, Kanady i Turcji.

17      W dniu 25 maja 2020 r. Komisja jeszcze raz ponowiła prośbę o udzielenie informacji z dnia 26 listopada 2019 r., o którym mowa w pkt 15 powyżej, w stosunku do Belgii, Danii, Niemiec, Grecji, Hiszpanii, Francji, Szwecji, Kanady i Turcji, a następnie w dniu 14 października 2020 r. do Niemiec i Turcji.

18      Pismem z dnia 19 lutego 2021 r. Komisja poinformowała skarżącą, że rozważa przyjęcie decyzji odmawiającej uznania jej za organizację międzynarodową i wezwała ją do przedstawienia uwag.

19      W dniach 5 i 30 marca 2021 r. skarżąca przedstawiła pisemne uwagi w odpowiedzi na pismo Komisji z dnia 19 lutego 2021 r., o którym mowa w pkt 18 powyżej.

20      W dniu 8 czerwca 2021 r. Komisja przyjęła zaskarżoną decyzję.

D.      Sądowe następstwa wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r. International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P)

21      W skardze wniesionej do sekretariatu Sądu w dniu 26 września 2019 r. i zarejestrowanej pod numerem T‑645/19 skarżąca domagała się po pierwsze, stwierdzenia nieważności pisma z dnia 18 lipca 2019 r., a po drugie, naprawienia szkody majątkowej i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jaką miała ponieść w związku z tym pismem.

22      Postanowieniem z dnia 9 września 2020 r. IMG/Komisja (T‑645/19, niepublikowane, EU:T:2020:388) Sąd oddalił skargę jako niedopuszczalną.

23      Ponadto wyrokiem z dnia 9 września 2020 r. IMG/Komisja (T‑381/15 RENV, EU:T:2020:406) Sąd oddalił żądanie skarżącej naprawienia szkody, jaką miała ponieść w związku z decyzją z dnia 8 maja 2015 r.

24      W dniu 19 listopada 2020 r. skarżąca złożyła dwa odwołania, zarejestrowane pod numerami C‑619/20 P i C‑620/20 P, w których wniosła o uchylenie postanowienia i wyroku, o których mowa, odpowiednio, w pkt 22 i 23 powyżej.

II.    Zdarzenia następujące po wniesieniu odwołania

25      Wyrokiem z dnia 22 września 2022 r. IMG/Komisja (C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722) Trybunał po pierwsze oddalił odwołanie w sprawie C‑619/20 P wniesione od postanowienia, o którym mowa w pkt 22 powyżej, po drugie uchylił w części wyrok, o którym mowa w pkt 23 powyżej i po trzecie, ponownie skierował do Sądu sprawę T‑381/15 RENV, w celu rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku skarżącej odnoszącego się do naprawienia szkody majątkowej, jaką miała ona ponieść w związku z decyzją z dnia 8 maja 2015 r.

III. Żądania stron

26      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej kwoty 23 671 903 EUR tytułem naprawienia szkody majątkowej i zadośćuczynienia za krzywdę;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

27      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

IV.    Co do prawa

A.      W przedmiocie dopuszczalności

28      Przed dokonaniem oceny dopuszczalności załączników A.24 do skargi i C.1 do repliki, które Komisja uznała za niedopuszczalne, należy zbadać kwestię prawidłowości pełnomocnictwa udzielonego przez skarżącą jej adwokatom.

1.      W przedmiocie prawidłowości pełnomocnictwa udzielonego adwokatom przez skarżącą 

29      Podczas rozprawy, w odpowiedzi na pytanie Sądu dotyczące organu skarżącej właściwego do wniesienia skargi, Komisja podniosła, że pełnomocnictwo z dnia 12 sierpnia 2021 r. udzielone przez skarżącą jej adwokatom, które znajduje się w załączniku A.3 do skargi, nie wskazuje żadnej decyzji jej stałego komitetu, tak że można wątpić w istnienie takiej decyzji.

30      Skarżąca kwestionuje zasadność zarzutów Komisji.

31      W tym zakresie należy przypomnieć, że kwestie dotyczące dopuszczalności skargi stanowią bezwzględne przesłanki procesowe, a zatem do sądów Unii należy badanie ich w każdym czasie, także z urzędu (zob. wyrok z dnia 21 września 2023 r., China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products i in./Komisja, C‑478/21 P, EU:C:2023:685, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo).

32      W szczególności, zgodnie z art. 19 akapit trzeci i czwarty statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który ma zastosowanie do Sądu na mocy art. 53 akapit pierwszy tego statutu oraz art. 51 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, aby móc występować przed sądami Unii osoby prawne, inne niż państwa członkowskie, instytucje Unii, państwa będące stronami porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r. (Dz.U. 1994, L 1, s. 3) i Urząd Nadzoru EFTA, o którym mowa we wspomnianym porozumieniu, muszą być reprezentowane przez adwokata lub radcę prawnego uprawnionego do występowania przed sądami jednego z państw członkowskich lub innego państwa będącego stroną wspomnianego porozumienia (zob. podobnie wyrok z dnia 21 września 2023 r., China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products i in./Komisja, C‑478/21 P, EU:C:2023:685, pkt 91).

33      Tym samym w przypadku zakwestionowania prawidłowości pełnomocnictwa udzielonego przez stronę adwokatowi lub radcy prawnemu strona ta powinna wykazać prawidłowość tego pełnomocnictwa, czego weryfikacja należy do Sądu (zob. podobnie wyrok z dnia 21 września 2023 r., China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products i in./Komisja, C‑478/21 P, EU:C:2023:685, pkt 93 i przytoczone tam orzecznictwo).

34      Jednakże, o ile sądy Unii powinny wymagać od strony, aby wykazała prawidłowość pełnomocnictwa udzielonego swemu adwokatowi lub radcy prawnemu w przypadku podniesienia zarzutu w tym względzie przez stronę przeciwną, o tyle taki wymóg obowiązuje wyłącznie, jeżeli taki zarzut oparty jest na wystarczająco konkretnych i precyzyjnych przesłankach (wyrok z dnia 21 września 2023 r., China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products i in./Komisja, C‑478/21 P, EU:C:2023:685, pkt 97).

35      W niniejszym przypadku, po pierwsze, art. 18 lit. d) statutu skarżącej stanowi bez dalszego doprecyzowania, że posiada ona zdolność prawną niezbędną do wykonywania swoich funkcji i osiągania swoich celów, w szczególności zdolność sądową.

36      Po drugie, ograniczając się do wskazania na rozprawie, że pełnomocnictwo udzielone przez skarżącą adwokatom nie wskazywało decyzji jego stałego komitetu, Komisja nie oparła zakwestionowania prawidłowości tego pełnomocnictwa na wystarczająco konkretnych i precyzyjnych przesłankach.

37      Zarzut niedopuszczalności oparty na nieprawidłowości pełnomocnictwa udzielonego przez skarżącą adwokatom należy zatem oddalić.

2.      W przedmiocie dopuszczalności załącznika A.24 do skargi

38      Na rozprawie Komisja podniosła niedopuszczalność załącznika A.24 do skargi, ponieważ zawierał on opinię jej departamentu prawnego z dnia 16 stycznia 2015 r., na której ujawnienie nie wyraziła zgody.

39      Skarżąca kwestionuje zasadność tego zarzutu niedopuszczalności.

40      W tym względzie należy przypomnieć, że przewodnią zasadą prawa Unii jest zasada swobodnej oceny dowodów, z której wynika, że jeżeli środek dowodowy został pozyskany w sposób zgodny z prawem, jego dopuszczalność nie może być kwestionowana przed Sądem (zob. podobnie wyrok z dnia 26 września 2018 r., Infineon Technologies/Komisja, C‑99/17 P, EU:C:2018:773, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo).

41      Zgodnie zaś z utrwalonym orzecznictwem Trybunału uznanie, że takie wewnętrzne dokumenty mogą być przedstawiane w ramach sporu przed sądem Unii, w sytuacji gdy zainteresowana instytucja nie wyraziła zgody na ich przedstawienie bądź też sąd ten nie zarządził ich przedstawienia, byłoby sprzeczne z interesem publicznym, który wymaga, aby instytucje mogły korzystać z wydawanych w sposób całkowicie niezależny opinii swoich służb prawnych (zob. podobnie wyrok z dnia 12 lipca 2022 r., Nord Stream 2/Parlament i Rada, C‑348/20 P, EU:C:2022:548, pkt 136 i przytoczone tam orzecznictwo).

42      Poprzez nieupoważnione przedłożenie takiej opinii prawnej strona skarżąca konfrontuje bowiem daną instytucję w postępowaniu dotyczącym ważności zaskarżonego aktu z opinią wydaną przez jej własną służbę prawną przy opracowywaniu tego aktu. Co do zasady zaś, dopuszczenie, by strona skarżąca mogła załączyć do akt sprawy opinię prawną instytucji, na której udostępnienie instytucja ta nie wyraziła zgody, narusza wymogi rzetelnego procesu i oznacza obejście procedury wystąpienia z wnioskiem o udzielenie dostępu do takiego dokumentu ustanowionej w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43) (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lutego 2022 r., Węgry/Parlament i Rada, C‑156/21, EU:C:2022:97, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo).

43      Oczywiście należy mieć na uwadze zasadę przejrzystości zapisaną w art. 1 akapit drugi i w art. 10 ust. 3 TUE, a także w art. 15 ust. 1 i w art. 298 ust. 1 TFUE, która pozwala w szczególności na zapewnienie większej legitymizacji, skuteczności i odpowiedzialności administracji względem obywateli w systemie demokratycznym. W ten sposób, umożliwiając poddanie otwartej debacie rozbieżności między różnymi punktami widzenia, przejrzystość przyczynia się do wzrostu zaufania tych obywateli (zob. wyrok z dnia 16 lutego 2022 r., Węgry/Parlament i Rada, C‑156/21, EU:C:2022:97, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).

44      Jednakże jedynie w wyjątkowych przypadkach zasada przejrzystości może uzasadniać udostępnienie w ramach postępowania sądowego dokumentu instytucji, który nie został upubliczniony i zawiera opinię prawną. Dlatego też zachowanie w aktach sprawy dokumentu zawierającego opinię prawną instytucji nie jest uzasadnione żadnym nadrzędnym interesem publicznym, jeżeli, po pierwsze, ta opinia prawna nie dotyczy procesu legislacyjnego, który wymaga zwiększonej przejrzystości, a po drugie, interes w jej zachowaniu w aktach zasadza się jedynie na tym, by strona skarżąca mogła powołać się na wspomnianą opinię prawną w ramach sporu. W takim przypadku bowiem przedstawieniu takiej opinii prawnej przyświeca własny interes strony skarżącej w poparciu jej argumentacji, a nie jakikolwiek nadrzędny interes publiczny, taki jak upublicznienie procesu, który doprowadził do wydania zaskarżonego aktu (zob. wyrok z dnia 16 lutego 2022 r., Węgry/Parlament i Rada, C‑156/21, EU:C:2022:97, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo).

45      Po pierwsze, w niniejszym przypadku należy zauważyć, że opinia służby prawnej Komisji z dnia 16 stycznia 2015 r., o której mowa w pkt 38 powyżej, na której udostępnienie instytucja ta nie wyraziła zgody, nie dotyczy procesu legislacyjnego, który wymaga zwiększonej przejrzystości.

46      Po drugie, w odpowiedzi na podniesiony przez Komisję zarzut niedopuszczalności skarżąca nie przedstawiła żadnego innego interesu niż możliwość powołania się na tę opinię prawną w ramach niniejszego sporu, tak że jej przedstawienie nie wydaje się być podyktowane nadrzędnym interesem publicznym, lecz jej własnym.

47      W tych okolicznościach zarzut niedopuszczalności załącznika A.24 należy uwzględnić, a załącznik ten należy uznać za niedopuszczalny.

3.      W przedmiocie dopuszczalności załącznika C.1 do repliki

48      Komisja twierdzi, że skarżąca nie uzasadniła opóźnienia w przedstawieniu zaświadczenia przewodniczącej jej stałego komitetu z dnia 13 października 2022 r., zawartego w załączniku C.1 do repliki (zwanego dalej „zaświadczeniem z dnia 13 października 2022 r.”), z naruszeniem wymogów ustanowionych w art. 85 § 2 regulaminu postępowania.

49      W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 85 § 2 regulaminu postępowania strony główne mogą przedstawiać na poparcie swojej argumentacji nowe dowody lub wnioski dowodowe w replice i duplice, o ile opóźnienie w ich złożeniu jest uzasadnione.

50      Według orzecznictwa, jeżeli zgodnie z zasadą przedawnienia określoną w art. 85 regulaminu postępowania strony muszą uzasadnić opóźnienie w przedstawieniu dowodów lub wniosków dowodowych, do Sądu należy zbadanie zasadności przyczyny opóźnienia w przedstawieniu takich dowodów lub wniosków dowodowych i ich uchylenia, jeżeli to spóźnione przedstawienie nie jest wystarczająco uzasadnione prawnie lub zasadne. Opóźnione przedstawienie dowodów lub wniosków dowodowych przez stronę może być w szczególności uzasadnione tym, że strona ta nie mogła wcześniej dysponować danym dowodem lub jeżeli opóźnione przedstawienie dowodów przez stronę przeciwną uzasadniają uzupełnienie akt sprawy w celu zapewnienia zgodności z zasadą kontradyktoryjności (zob. podobnie wyrok z dnia 16 września 2020 r., BP/FRA, C‑669/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:713, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo).

51      W niniejszym przypadku należy zauważyć, że w pkt 51 repliki skarżąca nie uzasadniła opóźnionego przedstawienia zaświadczenia z dnia 13 października 2022 r., które zostało sporządzone przez przewodniczącą jej stałego komitetu i które załączyła do pisma procesowego „na wypadek gdyby było to konieczne”.

52      Co prawda zaświadczenie z dnia 13 października 2022 r. zostało sporządzone po tym, jak jego sygnatariuszka, była członkini francuskiego korpusu dyplomatycznego, która oświadczyła, że brała udział w zatwierdzeniu statutu skarżącej w 1995 r., została wybrana na przewodniczącą jej stałego komitetu w dniu 29 czerwca 2022 r., a zatem po dacie złożenia skargi, tj. 18 sierpnia 2021 r.

53       Jednakże w punkcie 25 tiret piąte skargi skarżąca stwierdza, że przedłożyła OLAF‑owi, jak i Sądowi oświadczenie i wiadomość e-mail od tej samej osoby, odpowiednio z dnia 20 maja i 19 września 2014 r., poświadczające, że rzeczywiście uczestniczyła ona w podpisaniu statutu skarżącej w momencie jej utworzenia.

54      Ponadto w pkt 104 tiret pierwsze skargi skarżąca podnosi, że wcześniejsze oświadczenia tej samej osoby potwierdzały, że wszystkie państwa, które uczestniczyły w spotkaniu w dniu 25 listopada 1994 r., podpisały dokument założycielski, tak że wszystkie one powinny być uważane za członków założycieli.

55      Zatem zaświadczenie z dnia 13 października 2022 r. zostało sporządzone przez jego sygnatariuszkę nie z powodu jakiegokolwiek nowego czynnika związanego z jej nowymi obowiązkami jako przewodniczącej stałego komitetu skarżącej, ale z powodu jej udziału w założeniu skarżącej w 1994 r. i 1995 r., tak więc nie zawiera ono żadnego nowego elementu, którego skarżąca nie była wcześniej świadoma.

56      Zaświadczenie z dnia 13 października 2022 r. nie stanowi również dowodu przeciwnego dostarczonego w wyniku nowych dowodów dołączonych przez Komisję do odpowiedzi na skargę.

57      Załącznik C.1 należy zatem odrzucić jako opóźniony, a zatem niedopuszczalny.

B.      W przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności

58      Na poparcie swoich żądań stwierdzenia nieważności skarżąca podnosi cztery zarzuty, z których pierwszy dotyczy szeregu naruszeń prawa, w szczególności naruszenia art. 266 TFUE, powagi rzeczy osądzonej i zasady niedziałania prawa wstecz; drugi dotyczy naruszenia prawa do dobrej administracji, w szczególności obowiązku uzasadnienia i obowiązku dołożenia należytej staranności; trzeci dotyczy naruszenia zasady pewności prawa; a czwarty dotyczy oczywistych błędów w ocenie i innych naruszeń prawa.

59      W szczególności drugi zarzut składa się zasadniczo z trzech części, z których pierwsza dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia, druga naruszenia obowiązku staranności, a trzecia naruszenia obowiązku bezstronności.

60      Komisja kwestionuje zasadność tych zarzutów.

61      Sąd zbada pierwszą część zarzutu drugiego, dotyczącą naruszenia obowiązku uzasadnienia, a następnie zarzuty pierwszy, trzeci i czwarty, po czym zbada drugą i trzecią część zarzutu drugiego, dotyczące odpowiednio naruszenia obowiązku staranności i bezstronności.

1.      W przedmiocie pierwszej części zarzutu drugiego, dotyczącej naruszenia obowiązku uzasadnienia 

62      Skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest niewystarczająco uzasadniona, ponieważ Komisja nie wspomniała o tym, że odmówiła jakiegokolwiek spotkania, dyskusji lub wymiany poglądów z nią, pomimo jej wielokrotnych próśb. Zarzuca ona również Komisji, że nie wyjaśniła, dlaczego dokumenty znajdujące się w jej posiadaniu nie pozwalały jej stwierdzić z wymaganym stopniem pewności prawnej, że państwa będące, jak twierdzi skarżąca, jej członkami wyraziły w sposób prawidłowy zgodę na ustanowienie jej organizacją międzynarodową, oraz że nie przedstawiła dowodów uzasadniających ponowną ocenę jej statusu, przy braku jakiejkolwiek zmiany w jej sytuacji faktycznej i prawnej.

63      W tym względzie z art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”) wynika, że prawo do dobrej administracji obejmuje m.in. obowiązek uzasadniania przez administrację swoich decyzji.

64      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem uzasadnienie aktów wydawanych przez instytucje Unii, jakiego wymaga art. 296 TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty, powinno być dostosowane do charakteru danego aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny tok rozumowania instytucji, która wydała akt, tak aby umożliwić zainteresowanym zaznajomienie się z podstawą rozstrzygnięcia, a właściwemu sądowi dokonanie jego kontroli. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w świetle okoliczności danego przypadku, w szczególności treści aktu, charakteru podniesionych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu wyjaśnień mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać jego kontekst, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę (zob. podobnie wyrok z dnia 4 czerwca 2020 r., Węgry/Komisja, C‑456/18 P, EU:C:2020:421, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo; a także wyrok z dnia 3 maja 2018 r., Malta/Komisja, T‑653/16, EU:T:2018:241, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo).

65      Ponadto brak uzasadnienia można stwierdzić nawet wtedy, gdy dana decyzja zawiera określone elementy uzasadnienia. Tym samym wewnętrznie sprzeczne lub niezrozumiałe uzasadnienie jest równoznaczne z brakiem uzasadnienia. To samo dotyczy sytuacji, w której elementy uzasadnienia zawarte w danej decyzji są na tyle niepełne, że w żaden sposób nie pozwalają jej adresatowi, w kontekście jej wydania, na zrozumienie toku rozumowania autora decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 11 czerwca 2020 r., Komisja/Di Bernardo, C‑114/19 P, EU:C:2020:457, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).

66      W niniejszym przypadku z zaskarżonej decyzji wynika, że składa się ona z pisma datowanego na dzień 8 czerwca 2021 r. skierowanego przez Komisję do skarżącej oraz załącznika liczącego około dwudziestu stron zatytułowanego „Końcowa ocena statusu prawnego IMG do celów jej kwalifikowalności do zarządzania pośredniego” (zwana dalej „końcową oceną”), któremu z kolei towarzyszą dwa załączniki.

67      Po pierwsze, w piśmie z dnia 8 czerwca 2021 r. Komisja poinformowała skarżącą, że w następstwie końcowej oceny doszła do wniosku, że skarżąca nie kwalifikuje się do wdrażania budżetu Unii w trybie zarządzania pośredniego jako organizacja międzynarodowa, zgodnie z przepisami finansowymi mającymi zastosowanie do budżetu Unii i europejskich funduszy rozwoju.

68      Ponadto Komisja sprecyzowała, że końcowa ocena i jej wnioski stanowią wykonanie wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) oraz że zaskarżona decyzja ma zastosowanie od dnia 16 grudnia 2014 r., tj. od daty odpowiadającej dacie wejścia w życie jednej z decyzji uchylonych tym wyrokiem Trybunału.

69      Po drugie, z końcowej oceny wynika, że składa się ona z czterech części, odnoszących się, po pierwsze, do umożliwienia skarżącej przez Komisję przedstawienia uwag do projektu decyzji, po drugie, do oceny uwag skarżącej, po trzecie, do uwag skarżącej dotyczących odpowiedzi państw, do których Komisja skierowała zapytanie i po czwarte, do wniosków.

70      Po pierwsze, w pierwszej podczęści pierwszej części końcowej oceny Komisja wskazała, że wyrokiem z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) Trybunał uchylił decyzje z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r. głównie na tej podstawie, że wątpliwości Komisji co do statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej wynikały ze stanowisk zajętych przez mniejszość członków skarżącej, a mianowicie pięciu państw na szesnaście, i że w związku z tym w celu wykonania tego wyroku konieczna była ponowna całkowita ocena jej statusu prawnego, aby ustalić, czy kwalifikuje się ona jako organizacja międzynarodowa do wdrażania budżetu Unii w trybie zarządzania pośredniego.

71      Po drugie, w trzeciej i czwartej podczęści pierwszej części końcowej oceny Komisja przypomniała kolejne uregulowania finansowe Unii, które określają warunki kwalifikowalności do wdrażania funduszy unijnych w trybie zarządzania pośredniego przez organizacje międzynarodowe od dnia 16 grudnia 2014 r.

72      W tym względzie Komisja uznała, że definicja pojęcia „organizacja międzynarodowa” w uregulowaniach finansowych Unii powinna być interpretowana zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. i) Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z dnia 23 maja 1969 r. (Seria Traktatów Narodów Zjednoczonych, t. 1155, s. 331, zwanej dalej „Konwencją wiedeńską”) oraz zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. a) projektu artykułów dotyczących odpowiedzialności organizacji międzynarodowych przyjętego przez Komisję Prawa Międzynarodowego Organizacji Narodów Zjednoczonych na jej sześćdziesiątej trzeciej sesji w 2011 r. i przedłożonego Zgromadzeniu Ogólnemu w ramach sprawozdania z prac tej sesji (A/66/10) [Rocznik Komisji Prawa Międzynarodowego, 2011, t. II(2), zwanego dalej „projektem artykułów”].

73      Komisja wywnioskowała z tego, że aby kwalifikować się do zarządzania pośredniego przewidzianego w przepisach unijnych, organizacja międzynarodowa powinna zostać utworzona na mocy umowy międzyrządowej lub międzynarodowej, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 lit. a), art. 7 ust. 1, jak również art. 8 i 11 Konwencji wiedeńskiej.

74      W związku z tym Komisja wskazała, że aby kwalifikować się do zarządzania pośredniego jako organizacja międzynarodowa, dany podmiot musiałby zostać ustanowiony na mocy umowy regulowanej prawem międzynarodowym i zawartej przez co najmniej dwa państwa, których zgoda powinna zostać wyrażona przez przedstawicieli posiadających pełnomocnictwa lub zgodnie z wymogami formalnymi określonymi w art. 11 Konwencji wiedeńskiej.

75      Po trzecie, w piątej podczęści pierwszej części końcowej oceny Komisja odniosła się do pkt 94 i 95 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) i wywnioskowała z niego, że jeżeli państwa rzekomo będące członkami danej organizacji oświadczyły, że nie wyraziły w prawidłowy sposób zgody na przystąpienie do traktatu lub umowy założycielskiej tej organizacji, lub oświadczyły, że nie są lub przestały być jej członkami, Komisja nie miała podstawy prawnej umożliwiającej jej uznanie z własnej inicjatywy, że podmiot ten stanowi organizację międzynarodową w rozumieniu uregulowań finansowych Unii.

76      W szczególności Komisja uznała, że gdyby jedno państwo w pełni potwierdziło swój udział w organizacji międzynarodowej lub przyznało, że wyraziło zgodę na związanie się traktatem założycielskim tej organizacji, takie okoliczności byłyby niewystarczające do uznania tego podmiotu za organizację międzynarodową do celów stosowania uregulowań finansowych Unii, biorąc pod uwagę, że istnienie takiej organizacji i umowy międzynarodowej wymaga udziału co najmniej dwóch państw.

77      Po czwarte, w szóstej podczęści pierwszej części końcowej oceny odnoszącej się do dokumentów, które Komisja otrzymała i wzięła pod uwagę przy ponownej ocenie statusu prawnego skarżącej, Komisja przypomniała, że zainteresowana strona nie dostarczyła żadnego z dokumentów, o które zwróciła się do niej w pismach z dnia 6 maja i 18 lipca 2019 r., o których mowa odpowiednio w pkt 12 i 14 powyżej, oraz że, ponieważ posiadane przez nią dokumenty nie pozwoliły jej stwierdzić z wymaganym stopniem pewności prawnej, że domniemani członkowie skarżącej organizacji wyrazili w prawidłowy sposób zgodę na jej ustanowienie jako organizacji międzynarodowej i są jej członkami, w listopadzie 2019 r. zwróciła się do władz państw wymienionych na stronie internetowej skarżącej i przedstawionych jako jej członkowie.

78      Po piąte, w siódmej podczęści pierwszej części końcowej oceny (zwanej dalej „podczęścią A.7”), odnoszącej się do wstępnej oceny kwalifikowalności skarżącej do zarządzania pośredniego jako organizacji międzynarodowej, Komisja zbadała z jednej strony kwestię, czy ona sama w istocie uczestniczyła w utworzeniu skarżącej, a z drugiej strony odpowiedzi państw, do których się zwróciła z zapytaniem w okolicznościach, o których mowa w pkt 15–17 powyżej.

79      W odniesieniu do, po pierwsze, kwestii jej własnego udziału w utworzeniu skarżącej, Komisja stwierdziła, że ani Wspólnota Europejska, ani następująca po niej Unia nie zawarły umowy międzynarodowej zgodnie z przepisami przewidzianymi pierwotnie w art. 228 ust. 2 TWE w celu ustanowienia skarżącej organizacją międzynarodową, a zatem Unia nie może zostać uznana za członka takiej organizacji. Komisja dodała, że nawet gdyby zawarła umowę mającą na celu ustanowienie skarżącej organizacją międzynarodową, umowa taka nie mogłaby zostać uznana za umowę międzynarodową, chyba że przystąpiłyby do niej co najmniej dwa państwa.

80      Z drugiej strony, w odniesieniu do odpowiedzi państw rzekomo będących członkami skarżącej Komisja zauważyła, że żadne z tych państw nie przyznało, że podpisało umowę międzynarodową lub międzyrządową ustanawiającą skarżącą międzynarodową organizacją publiczną, że wysłało sygnatariuszy upoważnionych do podpisania w ich imieniu umowy międzynarodowej lub międzyrządowej mającej taki cel, że zastosowało procedury wewnętrzne w celu ratyfikacji umowy międzynarodowej lub międzyrządowej w tym celu lub że ustanowiło skarżącą międzynarodową organizację publiczną.

81      Ponadto Komisja podkreśliła, że tylko Austria przyznała, że jest członkiem skarżącej, i że według władz austriackich skarżąca była w momencie jej utworzenia tymczasowym i niezależnym organem międzynarodowym o ograniczonej zdolności prawnej, a nie organizacją międzynarodową.

82      Ponadto Komisja uznała, że jakkolwiek niektóre organizacje międzynarodowe nie zostały formalnie ustanowione na mocy traktatu, ale uzyskały taki status w praktyce, organizacje te były wyraźnie i powszechnie uznawane za takie przez państwa, które były ich członkami, oraz przez różne organy międzynarodowe, co nie miało miejsca w przypadku skarżącej.

83      Ponadto, wskazując w szczególności na odpowiedzi Belgii, Włoch, Austrii i Finlandii, Komisja uznała, że oświadczenia złożone przez niektóre z państw, do których zwróciła się z zapytaniem, w których potwierdziły one, że podpisały dokument z dnia 25 listopada 1994 r. dotyczący utworzenia IMG-IBH (zwany dalej „rezolucją z dnia 25 listopada 1994 r.”), uczestniczyły w posiedzeniu tego samego dnia, na którym dokument ten został przyjęty, oraz że były członkami komitetu zarządzającego skarżącej, nie pozwalały na stwierdzenie, że skarżąca jest organizacją międzynarodową utworzoną na podstawie umowy międzynarodowej.

84      Po szóste, w drugiej i trzeciej części końcowej oceny Komisja zbadała zastrzeżenia podniesione przez skarżącą w piśmie z dnia 30 marca 2021 r. i uznała, że żadne z tych zastrzeżeń nie podważa wstępnego wniosku, zgodnie z którym status organizacji międzynarodowej nie ma uzasadnienia, a w konsekwencji skarżąca nie kwalifikuje się do wdrażania funduszy Unii w ramach zarządzania pośredniego jako organizacja międzynarodowa od dnia 16 grudnia 2014 r.

85      W świetle wszystkich tych elementów należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja w wystarczającym stopniu zawierała rozważania prawne i faktyczne, na których była oparta i które umożliwiały skarżącej ocenę zgodności z prawem oraz pozwalały Sądowi na dokonanie kontroli.

86      Po trzecie, zarzuty skarżącej dotyczące niewystarczająco precyzyjnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie mogą podważyć wniosku przedstawionego w pkt 85 powyżej.

87      Po pierwsze, jeśli chodzi o brak wskazania w zaskarżonej decyzji odmowy Komisji odbycia jakiegokolwiek spotkania, dyskusji lub wymiany zdań ze skarżącą pomimo jej wielokrotnych próśb, takie postępowanie, nawet gdyby rzeczywiście miało miejsce, nie ma znaczenia dla ustalenia, czy decyzja ta jest wystarczająco uzasadniona.

88      Odniesienie do jakiejkolwiek wymiany zdań między Komisją a skarżącą przed wydaniem zaskarżonej decyzji dotyczy bowiem procedury wydania tej decyzji, a nie jej zasadności. W związku z tym, ponieważ takie odniesienie jest nieistotne w świetle okoliczności faktycznych i prawnych, na których opiera się wniosek wyciągnięty przez Komisję w zaskarżonej decyzji, skarżąca nie może skutecznie zarzucać Komisji braku wystarczającego uzasadnienia z powodu jej milczenia w tej kwestii.

89      Po drugie, w odniesieniu do zarzutów skarżącej, zgodnie z którymi Komisja nie wyjaśniła, dlaczego dokumenty będące w jej posiadaniu są niewystarczające do ustalenia, czy posiada ona status organizacji międzynarodowej, z zaskarżonej decyzji wynika, w szczególności z szóstej podczęści pierwszej części końcowej oceny, że Komisja uznała, iż dokumenty, które wymieniła w przypisie 23 tej oceny, nie przedstawiają jej zdaniem wymaganego stopnia pewności prawa, co stanowi wprawdzie krótkie, ale wystarczające uzasadnienie.

90      Po trzecie, w odniesieniu do zarzutów skarżącej, zgodnie z którymi Komisja nie przedstawiła żadnych dowodów uzasadniających ponowną ocenę jej statusu prawnego przy braku jakiejkolwiek zmiany jej sytuacji faktycznej i prawnej, z zaskarżonej decyzji, w szczególności z pierwszej podczęści pierwszej części końcowej oceny wynika, że Komisja uznała, iż taka ponowna ocena jest konieczna w celu wykonania wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78).

91      W rezultacie pierwszą część drugiego zarzutu, dotyczącą braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji, należy oddalić jako bezzasadną.

2.      W przedmiocie pierwszego zarzutu dotyczącego szeregu naruszeń prawa, w szczególności naruszenia art. 266 TFUE, powagi rzeczy osądzonej i zasady niedziałania prawa wstecz 

92      Pierwszy zarzut składa się zasadniczo z trzech części, z których pierwsza dotyczy naruszenia art. 266 TFUE i powagi rzeczy osądzonej związanej z wyrokiem z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78), druga – naruszenia uregulowań finansowych Unii i wytycznych Komisji z dnia 7 stycznia 2015 r. w sprawie oceny statusu organizacji międzynarodowych i możliwości zaliczenia organizacji nienastawionych na zysk do organizacji międzynarodowych (zwanych dalej „wytycznymi”), a także różnych zasad, w szczególności zasady niedziałania prawa wstecz, a trzecia – naruszenia zasady równości.

a)      W przedmiocie pierwszej części dotyczącej naruszenia art. 266 TFUE i powagi rzeczy osądzonej związanej z wyrokiem z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P)

93      Pierwsza część zarzutu pierwszego składa się z dwóch zastrzeżeń, z których pierwsze dotyczy naruszenia art. 266 TFUE, a drugie naruszenia powagi rzeczy osądzonej.

1)      W przedmiocie pierwszego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia art. 266 TFUE

94      Skarżąca podnosi, że art. 266 TFUE nakłada na instytucję, która wydała akt, którego nieważność stwierdzono, obowiązek przyjęcia nowego aktu z mocą wsteczną tylko wtedy, gdy instytucja ta znajduje się w sytuacji kompetencji związanych, co Trybunał potwierdził w pkt 113 wyroku z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja (C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722). Tym samym w następstwie stwierdzenia nieważności decyzji wynikających z wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) Komisja nie mogła, zdaniem skarżącej, zgodnie z prawem powrócić a posteriori do kwestii kwalifikacji skarżącej jako organizacji międzynarodowej, za którą została uznana.

95      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem z art. 266 TFUE wynika, że instytucja, od której pochodzi akt, którego nieważność została stwierdzona, ma obowiązek przedsięwziąć środki, jakich wymaga wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność tego aktu, oraz w celu zastosowania się do takiego wyroku i zapewnienia jego wykonania w pełnym zakresie oraz zastosować się nie tylko do sentencji tego wyroku, lecz także do uzasadnienia, które stanowi konieczne wsparcie sentencji wyroku w tym sensie, że jest ono niezbędne dla określenia dokładnego znaczenia tej sentencji (zob. wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 101 i przytoczone tam orzecznictwo).

96      Jako że art. 266 TFUE nie uściśla jednak charakteru środków, jakie powinien podjąć autor aktu, którego nieważność stwierdzono, aby wywiązać się z obowiązku, o którym mowa w pkt 95 powyżej, to do autora tego aktu należy określenie tych środków, przy czym przy ich wyborze przysługuje mu szeroki zakres uznania, pod warunkiem że zastosuje się on do sentencji wyroku, w którym stwierdzono nieważność tego aktu, oraz do uzasadnienia będącego niezbędną podstawą danego rozstrzygnięcia (zob. wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 102 i przytoczone tam orzecznictwo).

97      Z orzecznictwa wynika w szczególności, że środek podjęty w celu wykonania wyroku stwierdzającego nieważność aktu może wyjątkowo działać wstecz, jeżeli wymaga tego cel, który ma zostać osiągnięty, to znaczy jeżeli decyzja z mocą wsteczną ma na celu osiągnięcie co najmniej jednego celu leżącego w interesie ogólnym i jeżeli uzasadnione oczekiwania zainteresowanych są należycie respektowane (zob. podobnie wyrok z dnia 28 stycznia 2016 r., Éditions Odile Jacob/Komisja, C‑514/14 P, niepublikowany, EU:C:2016:55, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo).

98      Tak więc decyzja z mocą wsteczną, która została podjęta w wykonaniu wyroku stwierdzającego nieważność i której celem jest usunięcie niezgodności z prawem stwierdzonej w tym wyroku, ma na celu osiągnięcie celu leżącego w interesie ogólnym, a mianowicie poszanowania przez administrację zgodności z prawem i powagi rzeczy osądzonej (zob. podobnie wyrok z dnia 5 września 2014 r., Éditions Odile Jacob/Komisja, T‑471/11, EU:T:2014:739, pkt 106).

99      Z orzecznictwa wynika, że stwierdzenie przez sąd Unii nieważności aktu skutkuje wyeliminowaniem tego aktu z porządku prawnego z mocą wsteczną oraz że w przypadku gdy akt, którego nieważność stwierdzono, został już wykonany, uchylenie jego skutków wymaga przywrócenia sytuacji prawnej, w jakiej strona skarżąca znajdowała się przed przyjęciem tego aktu (zob. wyrok z dnia 21 września 2022 r., Casanova/BEI, T‑266/21, niepublikowany, EU:T:2022:566, pkt 85 i przytoczone tam orzecznictwo).

100    Ponadto orzeczono również, że jeżeli wyrok skutkuje stwierdzeniem nieważności aktu z mocą wsteczną, nie zobowiązuje to organu administracji do wydania nowej decyzji, której treść byłaby inna niż treść decyzji, której nieważność stwierdzono, o ile ta nowa decyzja i procedura, w ramach której została wydana, nie są dotknięte tymi samymi wadami, które doprowadziły do stwierdzenia nieważności pierwszej decyzji, lub nowymi wadami (zob. podobnie wyrok z dnia 8 czerwca 2022 r., Darment/Komisja, T‑92/21, niepublikowany, EU:T:2022:341, pkt 49).

101    W niniejszym przypadku z pkt 57–59, 61 i 88–90 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) wynika, że Komisja ma obowiązek upewnić się, że podmioty, którym powierzyła lub zamierza powierzyć zadania związane z wykonywaniem budżetu na podstawie uregulowań finansowych Unii dotyczących pośredniego zarządzania budżetem Unii przez organizacje międzynarodowe, mają taki status w rozumieniu tych przepisów. Co więcej, instytucja ta ma obowiązek, w razie wątpliwości w tej kwestii, rozwiania tych wątpliwości oraz zgromadzenia wszelkich informacji koniecznych w celu uzasadnienia jej decyzji pod względem prawnym i faktycznym ze względu na skutki prawne tej decyzji dla danego podmiotu (wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 111).

102    Ponadto z pkt 92–97 i 104 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78), których treść przypomniano w pkt 22 i 23 postanowienia z dnia 9 czerwca 2020 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P-INT, EU:C:2020:507), wynika, że decyzje z dnia 16 grudnia 2014 r. i 8 maja 2015 r. nie były uzasadnione ani pod względem prawnym, ani faktycznym (wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 112).

103    Mając na uwadze te oceny i te stwierdzenia, które stanowią wsparcie sentencji wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78), Komisja nie była zobowiązana do uznania z mocą wsteczną statusu organizacji międzynarodowej, na który powołuje się skarżąca, lecz mogła wywiązać się ze spoczywającego na niej obowiązku wykonania wspomnianego wyroku poprzez podjęcie środków proceduralnych mających umożliwić jej usunięcie nieprawidłowości stwierdzonej przez Trybunał oraz ewentualnie wydanie nowego aktu mającego zastąpić decyzje, których nieważność stwierdził Trybunał, po uzyskaniu informacji, które uważała ona za niezbędne do uzasadnienia tego nowego aktu pod względem prawnym i faktycznym (wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 113).

104    Z uzasadnienia wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78), którego znaczenie i skutki Trybunał przypomniał w postanowieniu z dnia 9 czerwca 2020 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P-INT, EU:C:2020:507), nie wynika zatem, by Komisji nie wolno było, w następstwie tego wyroku, przeprowadzić w późniejszym czasie nowej oceny posiadania przez skarżącą statusu organizacji międzynarodowej z uwzględnieniem całokształtu istotnych okoliczności faktycznych i prawnych (zob. podobnie wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 142).

105    W konsekwencji, dokonując retroaktywnej ponownej oceny statusu prawnego skarżącej w następstwie wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78), Komisja nie naruszyła art. 266 TFUE, w związku z czym pierwsze zastrzeżenie należy oddalić jako bezzasadne.

2)      W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia powagi rzeczy osądzonej

106    Skarżąca uważa, że powaga rzeczy osądzonej wynikająca z pkt 94 i 104 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) stanowi przeszkodę w dokonaniu ponownej oceny jej statusu z mocą wsteczną.

107    W tym zakresie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, powaga rzeczy osądzonej nie odnosi się wyłącznie do sentencji danego orzeczenia, ale rozciąga się na jego uzasadnienie, które stanowi niezbędne wsparcie dla jego sentencji i w związku z tym jest z nią nierozerwalnie związane (zob. wyrok z dnia 17 września 2020 r., Alfamicro/Komisja, C‑623/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:734, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

108    Ponadto powaga rzeczy osądzonej odnosi się wyłącznie do kwestii faktycznych i prawnych, które zostały wprost lub nieuchronnie rozstrzygnięte w orzeczeniu (zob. wyrok z dnia 17 września 2020 r., Alfamicro/Komisja, C‑623/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:734, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).

109    Jak wskazano w pkt 102 powyżej, z pkt 92–97 i 104 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) wynika, że decyzje z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r. nie były uzasadnione ani pod względem prawnym, ani faktycznym, w związku z czym Trybunał stwierdził ich nieważność.

110    W szczególności w pkt 92–97 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) Trybunał uwzględnił zarzuty skarżącej podniesione w dwóch odwołaniach, w których zarzucała ona Sądowi orzeczenie, że Komisja nie naruszyła prawa ani nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, uzasadniając decyzje z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r. istnieniem pewnych wątpliwości co do jej statusu organizacji międzynarodowej w rozumieniu uregulowań finansowych Unii.

111    Trybunał orzekł bowiem, że Sąd naruszył prawo, ograniczając się do stwierdzenia, że argumenty i dowody przedstawione przez skarżącą nie podważały wątpliwości Komisji co do statusu organizacji międzynarodowej skarżącej, oraz nie dokonując kontroli zgodności z prawem decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r. w świetle pojęcia „organizacji międzynarodowej” w rozumieniu uregulowań finansowych Unii.

112    W tym kontekście Trybunał zauważył w szczególności, że żadna z trzech okoliczności, na których oparła się Komisja przy wydawaniu decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r., nie mogła z prawnego punktu widzenia budzić wątpliwości co do statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej.

113    Zgodnie z tymi trzema okolicznościami, po pierwsze, pięć państw członkowskich Unii, które skarżąca przedstawiła jako swoich członków, nie uważało się za takich, po drugie, Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) wskazał, że skarżąca nie stanowi wyspecjalizowanej agencji ONZ, i po trzecie, nie było pewności co do uprawnień osób, które reprezentowały niektóre państwa obecne przy podpisywaniu aktu założycielskiego skarżącej.

114    W związku z tym Trybunał stwierdził, że te trzy okoliczności odnosiły się jedynie do statusu pięciu państw przedstawionych przez skarżącą jako jej obecni lub byli członkowie, jak również do uprawnień osób, które reprezentowały te państwa przy podpisywania aktu założycielskiego, a nie do wszystkich państw będących członkami skarżącej lub do statusu jej przysługującego.

115    W szczególności w pkt 94 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) Trybunał orzekł, jak następuje:

„Jeżeli bowiem chodzi o pierwszą z tych okoliczności, dotyczącą tego, czy kilka państw przedstawionych przez IMG jako jego członkowie było nimi rzeczywiście, to ze stwierdzeń samego Sądu wynika, że wątpliwości Komisji w tym zakresie dotyczyły jedynie »niektórych« członków IMG, a dokładniej pięciu spośród szesnastu. Tymczasem takie wątpliwości, przy założeniu, że są zasadne, nie skutkują w prawie międzynarodowym pozbawieniem podmiotu, którego państwa te nie są – lub przestały być – członkami, statusu »organizacji międzynarodowej«, zwłaszcza gdy, jak w niniejszej sprawie, zainteresowane państwa stanowią jedynie zdecydowanie mniejszościową część danego podmiotu.”.

116    Wreszcie Trybunał rozważył w pkt 98–106 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78), po pierwsze, że stwierdzenie naruszenia prawa przez Sąd wymagało uchylenia w całości wyroków z dnia 2 lutego 2017 r., International Management Group/Komisja (T‑29/15, niepublikowany, EU:T:2017:56) i z dnia 2 lutego 2017 r., IMG/Komisja (T‑381/15, niepublikowany, EU:T:2017:57), po drugie, że stan obu sporów pozwalał na rozstrzygnięcie w zakresie, w jakim skarżąca domagała się stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r., po trzecie, że te dwie decyzje były dotknięte wadą niezgodności z prawem w taki sam sposób, jak wyżej wymienione wyroki, a zatem również należało stwierdzić ich nieważność w całości, a po czwarte, że stan sporu w przedmiocie roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej skarżącej decyzją z dnia 8 maja 2015 r. nie pozwalał na rozstrzygnięcie i w związku z tym należało je przekazać Sądowi do ponownego rozpoznania.

117    Podobnie w pkt 104 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) Trybunał orzekł co następuje:

„W niniejszym przypadku do Trybunału należy ostateczne rozstrzygnięcie w przedmiocie obu skarg o stwierdzenie nieważności, których stan na to pozwala. Jak bowiem wynika z pkt 92–96 niniejszego wyroku, sporne decyzje są niezgodne z prawem ze względu na to, że okoliczności, na które powołała się Komisja w ich uzasadnieniu, nie mogą podważyć posiadania przez IMG statusu organizacji międzynarodowej w rozumieniu przepisów finansowych z 2002 r. i z 2012 r. Należy wobec tego stwierdzić nieważność wspomnianych decyzji w całości”.

118    Po pierwsze, jak z powyższego wynika, motywów przedstawionych w pkt 94 i 104 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) nie można odczytywać w oderwaniu od pkt 92–96 tego samego wyroku, do których odsyła pkt 104 wyroku, stanowiących niezbędne wsparcie dla sentencji, w której Trybunał stwierdził nieważność decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r. W związku z tym powaga rzeczy osądzonej powiązana w szczególności z pkt 94 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) rozciąga się również na pkt 104 tego wyroku.

119    Po drugie z uzasadnienia zaskarżonej decyzji przedstawionego w pkt 66–84 powyżej nie wynika, by decyzja ta opierała się na którejkolwiek z trzech okoliczności, które wzbudziły wątpliwości Komisji i doprowadziły ją do wydania decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r.

120    Skoro zatem Komisja oparła zaskarżoną decyzję na przesłankach odmiennych od przesłanek leżących u podstaw decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r., których niezgodność z prawem Sąd stwierdził w wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78), skarżąca myli się, twierdząc, że zaskarżona decyzja narusza powagę rzeczy osądzonej powiązaną w szczególności z pkt 94 i 104 tego wyroku. Zastrzeżenie to należy zatem oddalić jako bezzasadne, podobnie jak w całości pierwszą część niniejszego zarzutu.

b)      W przedmiocie drugiej części dotyczącej naruszenia zasady dobrej wiary, zasady „nemo auditur propriam turpitudinem allegans” i zasady niedziałania prawa wstecz 

121    Część ta składa się z dwóch zastrzeżeń, z których pierwsze dotyczy naruszenia zasady dobrej wiary i zasady „nemo auditur propriam turpitudinem allegans” (zwanej dalej zasadą „nemo auditur”), a drugie naruszenia zasady niedziałania wstecz aktów Unii.

122    Należy zbadać w pierwszej kolejności zastrzeżenie drugie dotyczące naruszenia zasady niedziałania wstecz aktów Unii, a następnie zastrzeżenie pierwsze.

1)      W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia zasady niedziałania wstecz aktów Unii

123    Skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza zasadę niedziałania wstecz aktów Unii, ponieważ nie było uzasadnienia dla ponownej oceny jej statusu z mocą wsteczną. Ponadto twierdzi ona, że retroaktywność zaskarżonej decyzji nie jest uzasadniona okolicznościami faktycznymi sprawy, lecz nowymi okolicznościami faktycznymi, analizowanymi w świetle nowych przepisów.

124    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem podstawowy wymóg pewności prawa, w jego różnych przejawach, ma na celu zagwarantowanie przewidywalności sytuacji i stosunków prawnych regulowanych prawem Unii. W szczególności zasada pewności prawa stoi na przeszkodzie ustaleniu wcześniejszej daty wejścia w życie aktu Unii niż data jego publikacji (zob. podobnie wyrok z dnia 9 marca 2023 r., Galeote i Watson/Parlament, C‑715/21 P i C‑716/21 P, niepublikowany, EU:C:2023:190, pkt 113 i przytoczone tam orzecznictwo).

125    Jednakże, jak wynika z orzecznictwa przytoczonego w pkt 97–99 powyżej, środek podjęty w celu wykonania wyroku stwierdzającego nieważność aktu może wyjątkowo mieć moc wsteczną, jeżeli z jednej strony wymaga tego cel, który ma zostać osiągnięty, to znaczy jeżeli decyzja z mocą wsteczną ma na celu osiągnięcie przynajmniej jednego celu leżącego w interesie ogólnym, i z drugiej strony, jeżeli uzasadnione oczekiwania zainteresowanych są należycie respektowane.

126    Należy zatem ustalić, czy obie przesłanki, o których mowa w pkt 125 powyżej, zostały spełnione w niniejszym przypadku.

127    Po pierwsze, w odniesieniu do pierwszej przesłanki dotyczącej osiągnięcia celu leżącego w interesie ogólnym, z orzecznictwa przytoczonego w pkt 98 i 99 powyżej wynika, że decyzja z mocą wsteczną, która została wydana w ramach wykonania wyroku stwierdzającego nieważność i która ma na celu usunięcie niezgodności z prawem stwierdzonej tym wyrokiem, ma na celu osiągnięcie celu leżącego w interesie ogólnym, ponieważ stwierdzenie nieważności aktu przez sąd Unii wymaga od jego autora wypełnienia luki prawnej powstałej w wyniku stwierdzenia nieważności tego aktu i przywrócenia sytuacji prawnej, w jakiej strona skarżąca znajdowała się przed przyjęciem tego aktu (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 5 września 2014 r., Éditions Odile Jacob/Komisja, T‑471/11, EU:T:2014:739, pkt 106).

128    W niniejszym przypadku z analizy pierwszej części niniejszego zarzutu, w szczególności pkt 103 powyżej, wynika, że Komisja mogła wywiązać się z ciążącego na niej obowiązku wykonania wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) poprzez podjęcie środków proceduralnych mających na celu umożliwienie jej naprawienia nieprawidłowości stwierdzonej przez Trybunał i ewentualne przyjęcie nowego aktu mającego zastąpić decyzje z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r., których nieważność orzekł Trybunał, po uzyskaniu informacji, które uznała za niezbędne do uzasadnienia tego nowego aktu pod względem prawnym i faktycznym.

129    W związku z tym, ponieważ Komisja wydała zaskarżoną decyzję w celu usunięcia niezgodności z prawem decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r. oraz w celu uniknięcia luki prawnej po stwierdzeniu ich nieważności przez Trybunał, znalazła się ona w wyjątkowej sytuacji, w której mogła nadać zaskarżonej decyzji moc wsteczną.

130    Ponadto ta retroaktywność była tym bardziej konieczna, że, jak wynika z pkt 23 postanowienia z dnia 9 czerwca 2020 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P-INT, EU:C:2020:507), Trybunał w wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) w każdym razie nie rozstrzygnął kwestii, czy na podstawie analizy, która nie była obarczona błędem co do prawa i wszystkich istotnych okoliczności, należy uznać lub, przeciwnie, wykluczyć, że skarżąca posiadała status organizacji międzynarodowej w chwili wydania decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i 8 maja 2015 r.

131    Tym samym, gdyby zaskarżona decyzja nie miała mocy wstecznej, pozostawiałoby to wątpliwość, czy skarżąca mogła powoływać się w okresie od dnia 16 grudnia 2014 r. do dnia wydania zaskarżonej decyzji na status organizacji międzynarodowej umożliwiający jej, zgodnie z uregulowaniami finansowymi Unii, wykonywanie budżetu Unii w trybie zarządzania pośredniego.

132    Z pkt 57–59, 61 i 88–90 wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78), jak również z pkt 111 wyroku z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja (C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722) jasno wynika, że Komisja ma obowiązek zapewnić, by podmioty, którym powierzyła lub zamierza powierzyć zadania związane z wykonaniem budżetu, zgodnie z uregulowaniami finansowymi Unii dotyczącymi pośredniego zarządzania budżetem Unii przez organizacje międzynarodowe, miały taki status w rozumieniu tych przepisów.

133    Z uwagi bowiem na rolę i odpowiedzialność, jakie art. 310 ust. 5, art. 317 akapit pierwszy TFUE, jak również uregulowania finansowe przypisują Komisji w związku z wykonywaniem budżetu Unii, instytucja ta ma obowiązek czuwania nad przestrzeganiem zasady należytego zarządzania finansami. Wynika stąd, że w przypadku gdy Komisja zdecyduje się zastosować metodę wykonywania budżetu wiążącą się z udziałem osoby trzeciej, jest ona zobowiązana czuwać – w momencie zastosowania tej metody, a następnie przez cały okres wykonywania przedmiotowych zadań budżetowych – nad przestrzeganiem obowiązujących warunków, w tym warunków regulujących przyznanie odpowiednich środków finansowych i ich późniejsze wykorzystanie (zob. podobnie wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 151 i przytoczone tam orzecznictwo).

134    W konsekwencji wyjaśnienie statusu prawnego skarżącej i obowiązek usunięcia niezgodności z prawem decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r. stanowiły cele leżące w interesie ogólnym, umożliwiające Komisji przyjęcie nowej decyzji z mocą wsteczną od decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r., tak aby spełniony został pierwszy z warunków, o których mowa w pkt 125 powyżej.

135    Po drugie, w odniesieniu do drugiego warunku dotyczącego poszanowania uzasadnionych oczekiwań, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem stwierdzenie naruszenia tej zasady zakłada, że właściwe władze Unii udzieliły zainteresowanej osobie precyzyjnych, bezwarunkowych i zgodnych zapewnień pochodzących z autoryzowanych i wiarygodnych źródeł (zob. podobnie postanowienie z dnia 2 czerwca 2022 r., Arnautu/Parlament, C‑573/21 P, niepublikowane, EU:C:2022:448, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

136    W tym kontekście do Sądu należy ustalenie, czy akty władzy administracyjnej stworzyły w umyśle rozważnej i ostrożnej osoby uzasadnione oczekiwanie, a jeśli tak, to ustalenie zasadności tego oczekiwania (zob. postanowienie z dnia 2 czerwca 2022 r., Arnautu/Parlament, C‑573/21 P, niepublikowany, EU:C:2022:448, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).

137    Jednak z akt sprawy nie wynika, że w następstwie wyroku z dnia 31 grudnia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) Komisja udzieliła skarżącej precyzyjnych, bezwarunkowych i zgodnych zapewnień dotyczących przyjęcia decyzji o uznaniu jej z mocą wsteczną za organizację międzynarodową od dnia 16 grudnia 2014 r.

138    W konsekwencji nie można uznać, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, a zatem, skoro spełnione zostały dwie przesłanki wymienione w pkt 125 powyżej, nie można również uznać, że naruszyła ona zasadę niedziałania prawa wstecz.

139    Po trzecie, w odniesieniu do argumentu, że retroaktywność zaskarżonej decyzji jest uzasadniona nie okolicznościami faktycznymi sprawy, lecz nowymi okolicznościami faktycznymi, analizowanymi w świetle nowych przepisów, prawdą jest, że ponowna ocena statusu prawnego skarżącej została formalnie wszczęta przez Komisję po wydaniu wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) i że odpowiedzi państw, do których się zwrócono z zapytaniem, zakwestionowane w ramach tego postępowania były zatem późniejsze, niż decyzje z dnia 16 grudnia 2014 r. i 8 maja 2015 r.

140    W tym względzie z orzecznictwa wynika, że w przypadku przyjęcia decyzji o charakterze retroaktywnym, przestrzeganie zasad dotyczących stosowania aktu prawnego w czasie oraz wymogów związanych z zasadami pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań nakazuje stosowanie norm prawa materialnego obowiązujących w momencie wystąpienia stanu faktycznego w danej sprawie, choćby te normy już nie obowiązywały w momencie wydania przedmiotowej decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 14 czerwca 2016 r., Komisja/McBride i in., C‑361/14 P, EU:C:2016:434, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).

141    W szczególności w ramach procedury mającej na celu zastąpienie aktu, którego nieważność stwierdzono, dana instytucja musi cofnąć się do dnia, w którym przyjęła zaskarżony akt, aby przyjąć akt zastępujący, bez uszczerbku dla możliwości wskazania w nowej decyzji uzasadnienia innego niż to, na którym oparła swoją pierwszą decyzję (zob. podobnie wyrok z dnia 5 września 2014 r., Éditions Odile Jacob/Komisja, T‑471/11, EU:T:2014:739, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo).

142    Skarżąca ma zatem prawo twierdzić, że zasada niedziałania prawa wstecz, stanowiąca jeden z elementów zasady pewności prawa, stoi na przeszkodzie temu, aby instytucja ta, wykonując wyrok stwierdzający nieważność, wydała decyzję z mocą wsteczną na podstawie okoliczności faktycznych, które nie miały znaczenia dla zakresu czasowego tej decyzji lub na podstawie norm prawa materialnego, które nie obowiązywały w okresie objętym tą decyzją.

143    Jednakże w niniejszym przypadku skarżąca nie wykazała, że zaskarżona decyzja, w zakresie, w jakim ma ona moc wsteczną, opiera się na przepisach materialnych/normach prawa materialnego, które nie obowiązywały w okresie objętym tą decyzją lub na okolicznościach faktycznych, które miały miejsce po wydaniu decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i 8 maja 2015 r.

144    Po pierwsze, z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Komisja oparła się na przepisach uregulowań finansowych Unii mających zastosowanie do skarżącej w dniu 16 grudnia 2014 r., a następnie na przepisach tych samych uregulowań mających zastosowanie do okresu po tej dacie.

145    Faktycznie z trzeciej podczęści pierwszej części oceny końcowej wynika, że w okresie od 16 grudnia 2014 r. do 31 grudnia 2015 r. Komisja stosowała art. 58 rozporządzenia nr 966/2012 i art. 43 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia nr 966/2012, w okresie od 1 stycznia 2016 r. do 1 sierpnia 2018 r. te same rozporządzenia zmienione odpowiednio rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 2015/1929 z dnia 28 października 2015 r. (Dz.U. 2015, L 286, s. 1) i rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) nr 2015/2462 z dnia 30 października 2015 r. (Dz.U. 2015, L 342, s. 7), a w okresie od 2 sierpnia 2018 r. art. 62 i 156 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, s. 1).

146    Po drugie skarżąca nie wykazuje, że stanowiska państw, które według niej są lub były jej członkami i które Komisja wzięła pod uwagę przy wydawaniu zaskarżonej decyzji, zmieniły się między dniem 16 grudnia 2014 r. a datą wydania tej decyzji w odniesieniu do pytania, czy stanowi ona organizację międzynarodową.

147    Prawdą jest, że w celu wydania zaskarżonej decyzji Komisja przeprowadziła, po wydaniu wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) konsultacje z państwami, które jej zdaniem są lub były członkami skarżącej. Jednakże analiza odpowiedzi tych państw wskazuje, że chociaż nie są one sformułowane dokładnie w taki sam sposób, jak odpowiedzi udzielone przez te same państwa, gdy zostały one przesłuchane przez OLAF w 2014 r., ich treść jest w istocie identyczna.

148    W konsekwencji stanowiska przyjęte przez państwa w odpowiedzi na procedurę konsultacji przed wydaniem zaskarżonej decyzji nie zawierają żadnych nowych okoliczności faktycznych, na których Komisja oparła się z mocą wsteczną. Odzwierciedlają one opinię tych państw na temat tego, czy skarżąca jest organizacją międzynarodową, ponieważ opinia ta została wyrażona wobec OLAF‑u przed wydaniem decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r.

149    W tych okolicznościach drugie zastrzeżenie należy oddalić jako bezzasadne.

2)      W odniesieniu do pierwszego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia zasady dobrej wiary i zasady „nemo auditur”

150    Na poparcie pierwszego zastrzeżenia skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja, w zakresie w jakim odmawia uznania jej za organizację międzynarodową od dnia 16 grudnia 2014 r., narusza zasadę dobrej wiary i zasadę „nemo auditur”.

151    Należy przypomnieć, że art. 76 lit. d) regulaminu postępowania przewiduje, że skarga wniesiona w pierwszej instancji powinna zawierać „zarzuty i argumenty, a także zwięzłe omówienie tych argumentów”. Zatem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, do sądu Unii nie należy ustosunkowywanie się do argumentów przedstawionych przez stronę, które nie są wystarczająco jasne i precyzyjne, o ile nie są one przedmiotem dalszego rozwinięcia i nie towarzyszy im konkretna argumentacja na ich poparcie (zob. wyrok z dnia 18 listopada 2021 r., Grecja/Komisja, C‑107/20 P, niepublikowany, EU:C:2021:937, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

152    Po pierwsze należy zauważyć, że skarżąca nie przedstawiła żadnych wyjaśnień co do wpływu na legalność zaskarżonej decyzji zasady „nemo auditur”, zgodnie z którą „nikt nie może powoływać się na swoją własną winę”.

153    Tym samym argument oparty na naruszeniu zasady „nemo auditur” jest niewystarczająco uzasadniony w świetle wymogów wynikających z art. 76 lit. d) regulaminu postępowania.

154    W każdym razie, nawet gdyby skarżąca zamierzała argumentować, że Komisja popełniła błąd, opierając się na wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) w celu uzasadnienia a posteriori decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r., po pierwsze z analizy zastrzeżenia drugiego w pierwszej części zarzutu pierwszego wynika, że zaskarżona decyzja nie opiera się na tych samych podstawach co te decyzje, a po drugie z analizy zastrzeżenia drugiego omawianej części wynika, że Komisja nie naruszyła zasady niedziałania wstecz aktów Unii.

155     W związku z tym argument oparty na naruszeniu zasady „nemo auditur” można jedynie oddalić.

156    Po drugie, w odniesieniu do zasady dobrej wiary należy również zauważyć, że skarżąca nie określiła skutków tej zasady ani przepisów, na których się opiera.

157    Po pierwsze, zakładając, że skarżąca zamierzała odnieść się do spoczywającego na stronach umowy obowiązku wykonywania w dobrej wierze postanowień wiążącej je umowy, należy zauważyć, że zaskarżona decyzja nie została wydana w kontekście umowy, którą skarżąca zawarła z Komisją.

158    Ponadto należy doprecyzować, że stwierdzenie przez Trybunał nieważności decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r. pozostaje bez wpływu na brak stosunków umownych między skarżącą a Komisją od dnia 16 grudnia 2014 r.

159    W istocie celem decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. było cofnięcie skarżącej statusu adresata decyzji wykonawczej C(2013) 7682 final w sprawie finansowanego z budżetu ogólnego Unii Europejskiej rocznego programu działań na rok 2013 na rzecz Mjanmy/Birmy, a tym samym uniemożliwienie zawarcia w tym celu porozumienia między nią a Komisją.

160    Podobnie, celem decyzji z dnia 8 maja 2015 r. było zawieszenie udziału skarżącej w dalszych projektach finansowanych przez Unię do czasu wyjaśnienia przez Komisję jej statusu prawnego.

161    Podobnie stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 16 grudnia 2014 r. i z dnia 8 maja 2015 r. nie skutkowało zatem przywróceniem stosunków umownych między Komisją a skarżącą, lecz jedynie umożliwiło im zawarcie umowy dotyczącej wdrożenia programu rozwoju handlu w stosunku do Mjanmy/Birmy oraz, w stosownych przypadkach, innych umów dotyczących odbudowy i rozwoju, pod warunkiem że Komisja, po ponownej ocenie statusu prawnego skarżącej, uzna ją za organizację międzynarodową.

162    Po drugie, zakładając, że skarżąca zamierzała odwołać się do zasady dobrej wiary w zakresie, w jakim odpowiada ona zwyczajowej zasadzie prawa międzynarodowego publicznego, należy przypomnieć, że zasada ta, zgodnie z art. 18 Konwencji wiedeńskiej, wymaga od państwa powstrzymania się od działań, które udaremniłyby przedmiot i cel traktatu przed jego wejściem w życie, gdy podpisało ono traktat lub dokonało wymiany dokumentów stanowiących traktat z zastrzeżeniem ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, dopóki nie ujawni, że nie zamierza stać się stroną tego traktatu, lub gdy wyraziło zgodę na związanie się traktatem.

163    O ile prawdą jest, że zasada dobrej wiary jest wiążąca dla instytucji Unii (zob. wyrok z dnia 17 stycznia 2007 r., Grecja/Komisja, T‑231/04, EU:T:2007:9 pkt 85 i przytoczone tam orzecznictwo), skarżąca nie wykazała ani nawet nie twierdziła w swoich pismach procesowych, że Unia podpisała traktat ustanawiający ją organizacją międzynarodową lub dokonała wymiany dokumentów stanowiących taki traktat z zastrzeżeniem ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, lub wyraziła zgodę na związanie się takim traktatem.

164    W tym względzie z orzecznictwa wynika, że strona skarżąca jest zobowiązana do przedstawienia w sposób wystarczająco jasny, na poparcie każdego z podniesionych przez siebie zarzutów, argumentów prawnych i faktycznych mogących je uzasadnić, tak aby Sąd nie był zmuszony, z powodu braku usystematyzowania skargi lub niewystarczającej precyzji lub rygoryzmu w uzasadnieniu, do ich odtwarzania poprzez połączenie różnych rozproszonych elementów skargi, ryzykując przeformułowanie tego zarzutu poprzez nadanie mu znaczenia, które nie było zamierzone przez skarżącą. Odmienne rozstrzygnięcie byłoby sprzeczne ze skutecznym zarządzaniem wymiarem sprawiedliwości, zasadą dyspozycyjności i prawem oskarżonego do obrony (zob. podobnie wyrok z dnia 12 listopada 2020 r., Fleig/SEAE, C‑446/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:918, pkt 60 i 61).

165    W związku z tym argument dotyczący naruszenia zasady dobrej wiary należy oddalić jako niewystarczająco uzasadniony w świetle wymogów art. 76 lit. d) regulaminu postępowania, a w konsekwencji pierwsze zastrzeżenie omawianej części zarzutu należy oddalić w całości.

c)      W przedmiocie trzeciej części dotyczącej naruszenia zasady równości

166    W replice skarżąca podnosi, że w przeciwieństwie do wielu podmiotów prawnych, które nie są uznawane przez Komisję za organizacje międzynarodowe, ale które są jednostkami publicznymi, nie korzystała ona już, na skutek wątpliwości Komisji wynikających z dochodzenia OLAF‑u w jej sprawie, z żadnej umowy w ramach metody zarządzania pośredniego ani z żadnego zamówienia, które może zostać udzielone w drodze porozumienia na podstawie innych przepisów finansowych ustanowionych na wypadek sytuacji kryzysowych lub nadzwyczajnych, nie znając powodów tego dyskryminującego traktowania.

167    Skarżąca podnosi również, że Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) nie jest uznawana za organizację międzynarodową przez wszystkie państwa, które przyczyniły się do jej utworzenia i działalności, ani nie posiada aktu prawnego założycielskiego według prawa międzynarodowego, a okoliczności te nie stanowiły przeszkody dla uznania przez Komisję jej statusu organizacji międzynarodowej.

168    W tym względzie należy przypomnieć, że zasada równego traktowania, zapisana w art. 20 Karty, stanowi zasadę ogólną prawa Unii, która wymaga, by porównywalne sytuacje nie były traktowane w odmienny sposób, a sytuacje odmienne nie były traktowane jednakowo, chyba że takie traktowanie jest uzasadnione w sposób obiektywny (zob. wyrok z dnia 14 lipca 2022 r., Komisja/VW i in., C‑116/21 P à C‑118/21 P, C‑138/21 P i C‑139/21 P, EU:C:2022:557, pkt 95 i przytoczone tam orzecznictwo).

169    Obowiązujący w celu ustalenia, czy ma miejsce naruszenie zasady równego traktowania, wymóg występowania porównywalnych sytuacji należy ocenić z uwzględnieniem całościowej charakterystyki tych sytuacji, w szczególności w świetle przedmiotu i celu aktu prawnego ustanawiającego dane rozróżnienie, mając na uwadze, że w tym celu należy uwzględnić zasady i cele obowiązujące w dziedzinie, do której dany akt prawny należy. Jeśli tylko wspomniane sytuacje nie są porównywalne, odmienne traktowanie rozważanych sytuacji nie narusza ustanowionej w art. 20 Karty równości wobec prawa (zob. wyrok z dnia 14 lipca 2022 r., Komisja/VW i in., od C‑116/21 P do C‑118/21 P, C‑138/21 P i C‑139/21 P, EU:C:2022:557, pkt 96 i przytoczone tam orzecznictwo).

170    Po pierwsze należy zauważyć, że jedynym celem zaskarżonej decyzji jest odmowa skarżącej uznania jej statusu organizacji międzynarodowej przewidzianego w uregulowaniach finansowych Unii dotyczących wdrożenia funduszy Unii w drodze zarządzania pośredniego, bez uszczerbku dla możliwości powołania się przez nią na inne uregulowania określone w tych przepisach w celu jej ewentualnego udziału w wykonywaniu tego budżetu.

171    W związku z tym, ponieważ zaskarżona decyzja nie stoi na przeszkodzie temu, by skarżąca uczestniczyła w pośrednim zarządzaniu budżetem Unii zgodnie z przepisami innymi niż te przewidziane w uregulowaniach finansowych Unii na rzecz organizacji międzynarodowych, nie może on skutecznie zarzucać, że decyzja ta jest przyczyną rzekomego dyskryminującego traktowania w rodzaju opisanego w pkt 166 powyżej.

172    W związku z tym zarzuty skarżącej podsumowane w pkt 166 powyżej, nawet jeśli są uzasadnione, nie mają wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, a zatem są bezskuteczne.

173    Po drugie, pomijając fakt, że z dokumentów zawartych w aktach sprawy nie wynika, aby OBWE została uznana przez Komisję za organizację międzynarodową do celów pośredniego zarządzania budżetem Unii, należy zauważyć, że skarżąca nie wykazała, iż znajduje się w sytuacji porównywalnej do sytuacji tej organizacji.

174    Skarżąca nie zakwestionowała twierdzenia Komisji, że w przeciwieństwie do niej OBWE została uznana za organizację międzynarodową przez znaczną liczbę podmiotów prawa międzynarodowego, w szczególności przez większość członków tej organizacji.

175    W konsekwencji, bez potrzeby orzekania w przedmiocie jej dopuszczalności (zob. podobnie wyrok z dnia 18 maja 2022 r., TK/Komisja, T‑435/21, niepublikowany, EU:T:2022:303, pkt 42; zob. także analogicznie wyrok z dnia 26 lutego 2002 r., Rada/Boehringer, C‑23/00 P, EU:C:2002:118, pkt 52), część trzecią należy oddalić, podobnie jak w konsekwencji zarzut pierwszy w całości.

3.      W przedmiocie trzeciego zarzutu dotyczącego naruszenia zasady pewności prawa

176    Skarżąca twierdzi, że przeprowadzając przed wydaniem zaskarżonej decyzji postępowanie wyjaśniające z udziałem niektórych państw przedstawionych jako jej członkowie, mimo że dysponowała odpowiednimi dokumentami i metodą oceny określoną w wytycznych, Komisja naruszyła zasadę pewności prawa.

177    W tym względzie, po pierwsze, jak przypomniano w pkt 124 powyżej, podstawowy wymóg pewności prawa w jego różnych przejawach ma na celu zagwarantowanie przewidywalności sytuacji prawnych i stosunków prawnych regulowanych prawem Unii.

178    O ile wymóg ten stoi co do zasady na przeszkodzie ustaleniu wcześniejszej daty wejścia w życie aktu Unii niż data jego publikacji, o tyle z analizy pierwszego zarzutu, w szczególności pkt 149 powyżej, wynika, że zaskarżona decyzja nie została wydana z naruszeniem zasady niedziałania prawa wstecz, która jest szczególnym wyrazem zasady pewności prawa.

179    W konsekwencji, zakładając, że skarżąca zamierzała powołać się na naruszenie zasady pewności prawa w zakresie, w jakim obejmuje ona zasadę niedziałania wstecz aktów instytucji Unii, niniejszy zarzut należy oddalić jako bezzasadny.

180    Po drugie, z zasady pewności prawa wynika również, że prawo Unii powinno być pewne, a jego stosowanie możliwe do przewidzenia przez podlegające mu podmioty. Ów wymóg pewności prawa jest szczególnie rygorystyczny wówczas, gdy chodzi o uregulowanie, które może wiązać się z obciążeniami finansowymi, w celu umożliwienia zainteresowanym dokładnego zapoznania się z zakresem nakładanych przez nie obowiązków (zob. wyrok z dnia 9 lipca 2015 r., Cabinet Medical Veterinar D^r. Tomoiagă Andrei, C‑144/14, EU:C:2015:452, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

181    Należy jednak stwierdzić, że w niniejszym przypadku zaskarżona decyzja nie jest objęta zakresem przepisów lub uregulowań Unii w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 180 powyżej, lecz stanowi decyzję o charakterze indywidualnym podjętą w ramach stosowania przepisów lub uregulowań finansowych Unii.

182    Ponadto z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że dokonana przez Komisję ponowna ocena statusu prawnego skarżącej nie wynika z istotnej zmiany uregulowań finansowych Unii regulujących warunki wykonania budżetu Unii w ramach zarządzania pośredniego ani z nowej interpretacji tych przepisów przez Komisję.

183    Należy bowiem przypomnieć, że art. 53 lit. c) i art. 53d rozporządzenia nr 1605/2002, art. 58 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 966/2012 i art. 62 rozporządzenia 2018/1046 nakładają na Komisję odpowiedzialność za wykonanie budżetu Unii, przewidując przy tym kilka metod wykonania tego budżetu, z których metoda zwana „wspólnym zarządzaniem z organizacjami międzynarodowymi” w pierwszym z tych rozporządzeń oraz „zarządzaniem pośrednim” w dwóch pozostałych pozwala tej instytucji powierzać zadania związane z wykonywaniem budżetu takim organizacjom, zaś w ramach tego uprawnienia przysługuje jej szeroki zakres uznania (zob. podobnie wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 148).

184    Pojęcie „organizacji międzynarodowej”, o którym mowa w artykułach 53 lit. c) i art. 53d rozporządzenia nr 1605/2002, art. 58 ust. 1 lit. c) pkt ii) i ust. 8 rozporządzenia nr 966/2012, jak również art. 62 ust. 1 lit. c) pkt ii) rozporządzenia 2018/1046 zostało zaś zdefiniowane w tym samym brzmieniu w art. 43 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia nr 1605/2002 (Dz.U. 2002, L 357, s. 1)  i w art. 43 ust. 1 rozporządzenia delegowanego nr 1268/2012, które uchyliło i zastąpiło rozporządzenie nr 2342/2002 i art. 156 rozporządzenia 2018/1046. Zgodnie z tymi trzema ostatnimi przepisami pojęcie to obejmuje organizacje prawa międzynarodowego publicznego utworzone na podstawie porozumień międzynarodowych (zob. podobnie wyrok z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja, C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78, pkt 91).

185    W konsekwencji, nawet gdyby skarżąca zamierzała powołać się na naruszenie zasady pewności prawa zdefiniowanej w pkt 180 powyżej, nie mogła zasadnie utrzymywać, że zaskarżona decyzja wynika z niepewnych przepisów lub uregulowań Unii lub stanowi nieprzewidywalne zastosowanie przepisów lub uregulowań finansowych Unii.

186    Po trzecie, z pkt 111 wyroku z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja (C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722), o którym mowa w pkt 101 powyżej, a także z zasady należytego zarządzania finansami, wynika, że Komisja ma obowiązek zapewnić, aby podmioty, którym powierzyła lub planuje powierzyć zadania związane z wykonaniem budżetu, zgodnie z uregulowaniami finansowymi dotyczącymi pośredniego zarządzania budżetem Unii przez organizacje międzynarodowe, miały taki status w rozumieniu tych uregulowań.

187    Z jednej strony zaś skarżąca nie wyjaśniła, dlaczego zasada pewności prawa miałaby stać na przeszkodzie temu, by w sytuacji takiej jak w niniejszej sprawie Komisja zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami zwróciła się do państw, które rzekomo są członkami organizacji międzynarodowej, o sprawdzenie, czy organizacja ta ma taki status i czy spełnia wymogi uregulowań finansowych Unii dotyczących pośredniego zarządzania budżetem Unii.

188    Z drugiej strony, zakładając, że skarżąca zamierzała, powołując się na zasadę pewności prawa, odwołać się do zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, z analizy pierwszego zarzutu wynika, że zaskarżona decyzja nie została wydana z naruszeniem tej zasady.

189    W konsekwencji niniejszy zarzut należy oddalić jako bezzasadny.

4.      W przedmiocie czwartego zarzutu dotyczącego oczywistych błędów w ocenie i innych naruszeń prawa 

190    Zarzut czwarty składa się zasadniczo z trzech części i dotyczy oczywistych błędów w ocenie i naruszeń prawa wynikających, w odniesieniu do pierwszej części z faktu, że Komisja nie zidentyfikowała prawidłowo członków skarżącej, w odniesieniu do drugiej części z faktu, że odmówiła ona zakwalifikowania aktu założycielskiego skarżącej jako umowy międzynarodowej ustanawiającej organizację międzynarodową oraz w odniesieniu do trzeciej części z faktu, że odmówiła ona skarżącej uznania jej statusu organizacji międzynarodowej, pomimo późniejszej praktyki jej członków i uznania tego statusu przez Unię i niektóre państwa trzecie.

191    Na wstępie należy przypomnieć, że, jak wskazano w pkt 183 powyżej, Komisja korzysta z szerokiego zakresu uznania przy wykonywaniu swojej odpowiedzialności za wykonanie budżetu Unii, w szczególności gdy decyduje się na wykonanie budżetu w trybie zarządzania pośredniego i gdy w ramach tej metody zarządzania powierza zadania związane z wykonaniem budżetu organizacjom międzynarodowym.

192    Tym samym, w przypadku gdy Komisja wykonuje prerogatywy określone w pkt 191 powyżej, niekorzystne decyzje, które wydaje w tym kontekście, podlegają kontroli Sądu ograniczonej do oczywistych błędów w ocenie, bez uszczerbku dla analizy innych podstaw niezgodności z prawem, na które można się powołać w ramach skargi o stwierdzenie nieważności, zgodnie z art. 263 akapit drugi TFUE.

193    Niemniej jednak, w sytuacji gdy tak jak w niniejszym przypadku, Komisja odmawia powierzenia organizacji zadań związanych z wykonaniem budżetu w trybie zarządzania pośredniego na tej podstawie, że organizacja ta nie posiada statusu organizacji międzynarodowej, zgodność z prawem takiej decyzji podlega kontroli Sądu zarówno ze względu na naruszenie prawa, jak i oczywisty błąd w ocenie.

194    Z jednej strony, w takim przypadku zastosowanie przez Komisję ogólnych zasad umożliwiających zdefiniowanie i identyfikację organizacji międzynarodowych podlega kontroli pod kątem naruszenia prawa.

195    Z drugiej strony, wykładnia własnych zasad organizacji, która twierdzi, że jest organizacją międzynarodową mającą na celu wykonanie budżetu Unii w trybie zarządzania pośredniego, jak również wykładnia stanowisk przyjętych przez jej członków, które mogą być nieco złożone, podlegają kontroli ograniczonej do oczywistych błędów w ocenie.

196    Po przedstawieniu tych wyjaśnień należy przed analizą argumentacji skarżącej wyjaśnić definicję pojęcia „organizacji międzynarodowej” zawartą w uregulowaniach finansowych Unii dotyczących wykonania budżetu Unii w trybie zarządzania pośredniego.

a)      W przedmiocie definicji pojęcia „organizacja międzynarodowa” przewidzianego w uregulowaniach finansowych Unii

197    Na wstępie należy przypomnieć, że pojęcie „organizacji międzynarodowej”, tak jak zdefiniowano je w kolejnych przepisach rozporządzeń finansowych Unii, o których mowa w pkt 184 powyżej, obejmuje organizacje podlegające międzynarodowemu prawu publicznemu, utworzone na mocy umów międzynarodowych.

198    Wobec braku bardziej precyzyjnej definicji pojęć „organizacja międzynarodowa” i „umowa międzynarodowa” należy przyjąć, że pojęcia używane w uregulowaniach finansowych Unii odpowiadają pojęciom stosowanym w prawie międzynarodowym (zob. podobnie opinia rzecznika generalnego Camposa Sáncheza-Bordony w sprawie IMG/Komisja, C‑620/20 P, EU:C:2022:158, pkt 50).

199    Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem prawo Unii należy interpretować w świetle relewantnych norm prawa międzynarodowego, które stanowi składnik porządku prawnego Unii i jest wiążące dla jej instytucji (zob. wyrok z dnia 15 stycznia 2015 r., Evans, C‑179/13, EU:C:2015:12, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).

200    Jednakże, ponieważ pojęcia „organizacja międzynarodowa” i „umowa międzynarodowa” są używane w uregulowaniach finansowych Unii w konkretnym celu wykonania jej budżetu, powinny być one przedmiotem ścisłej wykładni w celu ochrony interesów finansowych Unii (zob. analogicznie wyrok z dnia 2 lipca 2015 r., Demmer, C‑684/13, EU:C:2015:439, pkt 85 i wyrok z dnia 20 grudnia 2017 r., Erzeugerorganisation Tiefkühlgemüse, C‑516/16, EU:C:2017:1011, pkt 58; zob. także podobnie opinię rzecznika generalnego Camposa Sáncheza-Bordony w sprawie IMG/Komisja, C‑620/20 P, EU:C:2022:158, pkt 51).

201    Tak więc w sporze takim jak w niniejszym przypadku należy zastosować pojęcia prawa międzynarodowego publicznego, do których odsyłają uregulowania finansowe Unii, odwołując się do aktów tego prawa, które definiują owe pojęcia, zgodnie z ich wykładnią dokonaną w orzecznictwie.

202    W szczególności w niniejszej sprawie pojęcia „organizacji międzynarodowej” i „umowy międzynarodowej” przewidziane w uregulowaniach finansowych Unii dotyczących wykonania jej budżetu w ramach zarządzania pośredniego należy interpretować w świetle zwyczajowych zasad międzynarodowego prawa publicznego zawartych w szczególności w Konwencji wiedeńskiej i projektach artykułów.

203    W tym względzie z art. 2 ust. 1 lit. i) Konwencji wiedeńskiej wynika, że wyrażenie „organizacja międzynarodowa” oznacza organizację międzyrządową. Ponadto art. 2 lit. a) projektu artykułów stanowi, że wyrażenie to oznacza każdą organizację utworzoną na mocy traktatu lub innego dokumentu podlegającemu prawu międzynarodowemu i posiadającą własną międzynarodową osobowość prawną oraz że oprócz państw organizacja międzynarodowa może obejmować wśród swoich członków podmioty inne niż państwa.

204    Po pierwsze, w odniesieniu do warunku dotyczącego ustanowienia instytucji na mocy traktatu lub innego dokumentu podlegającego prawu międzynarodowemu, z art. 2 ust. 1 lit. a) Konwencji wiedeńskiej wynika, że wyrażenie „traktat” oznacza umowę międzynarodową zawartą na piśmie między państwami i podlegającą prawu międzynarodowemu, niezależnie od tego, czy została ona ujęta w jednym dokumencie, czy w dwóch lub większej liczbie powiązanych ze sobą dokumentów, oraz bez względu na jej szczególną nazwę.

205    Zatem dokument ten bądź dokumenty mogą stanowić sformalizowany w nich wyraz zgodnej woli dwóch lub większej liczby podmiotów prawa międzynarodowego [zob. podobnie opinia Trybunału 1/13 (Przystąpienie państw trzecich do konwencji haskiej) z dnia 14 października 2014 r., EU:C:2014:2303, pkt 37].

206    Co więcej, z orzecznictwa sądów międzynarodowych wynika, że niezależnie od znaczenia politycznego, dokument podpisany przez państwa nie może stanowić umowy międzynarodowej, jeżeli nie zawiera żadnego postanowienia tworzącego prawa lub obowiązki, na które państwa te wyraziły zgodę [zob. wyrok Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, Obowiązek negocjacji dostępu do Oceanu Spokojnego (Boliwia przeciwko Chile), z dnia 1 października 2018 r., Zbiór 2018, s. 507, pkt 105 i 106 i przytoczone tam orzecznictwo].

207    Po drugie w odniesieniu do warunku dotyczącego posiadania własnej międzynarodowej osobowości prawnej, po pierwsze z orzecznictwa sądów międzynarodowych wynika, że uznanie organizacji międzynarodowej jest uzależnione od posiadania przez daną organizację osobowości prawnej.

208    W istocie podmiot utworzony przez państwa i, w stosownych przypadkach, przez jedną lub więcej organizacji międzynarodowych, w przypadku braku własnej osobowości prawnej, nie nabiera charakteru organizacji międzynarodowej, ale organu zależnego albo od państw, które go utworzyły [zob. podobnie wyrok Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, Niektóre gleby fosforanowe na Nauru (Nauru przeciwko Australii) z dnia 26 czerwca 1992 r., wstępne wyłączenia, Zbiór 1992, s. 240, pkt 47], albo od przyjmującej organizacji międzynarodowej [zob. podobnie opinia doradcza Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, orzeczenie nr 2867 Trybunału Administracyjnego Międzynarodowej Organizacji Pracy w przedmiocie skargi przeciwko Międzynarodowemu Funduszowi Rozwoju Rolnictwa z dnia 1 lutego 2012 r., Zbiór 2012, s. 10, pkt 57 i 61].

209    Po drugie, z orzecznictwa sądów międzynarodowych wynika również, że organizacje międzynarodowe korzystają co do zasady z przywilejów i immunitetów, które są niezbędne do wykonywania ich zadań [zob. podobnie wyrok Stałego Trybunału Arbitrażowego, Dr. Reineccius i in. przeciwko Bankowi Rozrachunków Międzynarodowych z dnia 22 listopada 2002 r., sprawa nr 2000–04, pkt 108; opinia doradcza Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, orzeczenie nr 2867 Trybunału Administracyjnego Międzynarodowej Organizacji Pracy w przedmiocie skargi przeciwko Międzynarodowemu Funduszowi Rozwoju Rolnictwa, z dnia 1 lutego 2012 r., Zbiór 2012, s. 10, pkt 58 i wyrok Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, Fabryki celulozy na rzece Urugwaj (Argentyna przeciwko Urugwajowi) z dnia 20 kwietnia 2010 r., Zbiór 2010, s. 14, pkt 88].

210    W odróżnieniu do immunitetu jurysdykcyjnego państw opartego na zasadzie „par in parem non habet imperium”, immunitety przyznają organizacjom międzynarodowym co do zasady traktaty założycielskie (statuty) tych organizacji (zob. podobnie wyrok z dnia 3 września 2020 r., Supreme Site Services i in., C‑186/19, EU:C:2020:638, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo) i mają one charakter funkcjonalny, gdyż ich celem jest zapobieżenie zakłóceniom w funkcjonowaniu i niezależności danych organizacji [zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 17 grudnia 2020 r., Komisja/Słowenia (Archiwa EBC), C‑316/19, EU:C:2020:1030, pkt 73 i przytoczone tam orzecznictwo].

211    Po trzecie, z orzecznictwa wynika, że akty założycielskie organizacji międzynarodowych są traktatami szczególnego rodzaju, ponieważ ich celem jest stworzenie nowych podmiotów prawa, obdarzonych pewnym stopniem autonomii, którym strony powierzają zadanie osiągnięcia wspólnych celów. Organizacje międzynarodowe podlegają zatem zasadzie specjalności, to znaczy są obdarzone przez państwa, które je tworzą, kompetencjami powierzonymi, których granice zależą od wspólnych interesów, których realizację państwa im powierzają i które są zwykle wyraźnie sformułowane w ich akcie założycielskim [zob. podobnie opinia doradcza Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, Legalność użycia broni jądrowej przez państwo w konflikcie zbrojnym, z dnia 8 lipca 1996 r., Zbiór 1996, s. 66, pkt 19 i 25; wyroki Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, Granica lądowa i morska między Kamerunem a Nigerią z dnia 11 czerwca 1998 r., wstępne wyłączenia, Zbiór 1998, s. 275, pkt 64–67 i Fabryki celulozy na rzece Urugwaj (Argentyna przeciwko Urugwajowi) z  dnia 20 kwietnia 2010 r., Zbiór 2010, s. 14, pkt 89].

212    Tym samym organizacja międzynarodowa nie może zostać zredukowana do zwykłego opcjonalnego mechanizmu udostępnionego stronom, z którego każda z nich mogłaby korzystać według własnego uznania. W istocie tworząc organizację międzynarodową i wyposażając ją we wszystkie środki niezbędne do jej funkcjonowania, jej założyciele wykazują wolę zapewnienia najlepszych gwarancji stabilności, ciągłości i skuteczności wykonywania zadań powierzonych tej organizacji, tak aby nie mogli jednostronnie się z niej wycofać w momencie, który uznają za stosowny, lub zastąpić ich innymi kanałami komunikacji [zob. podobnie wyrok Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, Fabryki celulozy na rzece Urugwaj (Argentyna przeciwko Urugwajowi) z dnia 20 kwietnia 2010 r., Zbiór 2010, s. 14, pkt 90 i 91].

213    W świetle tych definicji i zasad należy zbadać zasadność argumentacji skarżącej na poparcie niniejszego zarzutu.

b)      W przedmiocie pierwszej części dotyczącej oczywistego błędu w ocenie i naruszenia prawa odnoszącego się do zidentyfikowania członków skarżącej

214    Część pierwsza składa się zasadniczo z trzech zastrzeżeń dotyczących po pierwsze, oczywistego błędu w ocenie wynikającego z faktu, że Komisja dokonała sztucznego rozróżnienia między państwami założycielskimi skarżącej, państwami wnoszącymi wkład, członkami jej komitetu zarządzającego i członkami rządowej grupy wsparcia (zwanej dalej „GSG”), po drugie, oczywistego błędu w ocenie popełnionego przez Komisję przy interpretacji stanowisk Belgii i Austrii oraz po trzecie, naruszenia prawa i oczywistego błędu w ocenie polegającego na tym, że Komisja uznała, iż Unia nie jest członkiem skarżącej.

1)      W przedmiocie pierwszego zastrzeżenia dotyczącego oczywistego błędu w ocenie wynikającego ze sztucznego rozróżnienia między państwami założycielskimi skarżącej, państwami wnoszącymi wkład i członkami jej komitetu zarządzającego

215    Skarżąca zarzuca w istocie, że Komisja błędnie określiła jej członków, dokonując sztucznego rozróżnienia między jej państwami założycielskimi, państwami wnoszącymi wkład, członkami jej komitetu zarządzającego i członkami GSG. W ten sposób zdaniem skarżącej wszystkie państwa i organizacje międzynarodowe lub regionalne, które wnoszą wkład finansowy lub rzeczowy w operacje przeprowadzane przez skarżącą, jak również członkowie GSG, którzy są jej członkami założycielskimi, powinni być uważani za członków jej komitetu zarządzającego, a w konsekwencji za jej członków, nawet jeśli faktycznie nie zasiadają w tym komitecie.

216    Po pierwsze należy zauważyć, że z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika, aby Komisja formalnie dokonała rozróżnienia między państwami założycielskimi skarżącej, państwami wnoszącymi wkład, członkami jej komitetu zarządzającego, który stał się stałym komitetem po zmianie jej statutu w 2012 r., oraz członkami GSG.

217    W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdza jedynie, że żadne z państw, z którymi konsultowała się po wydaniu wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78), z wyjątkiem Austrii, nie przyznało, że jest członkiem skarżącej organizacji od dnia 16 grudnia 2014 r.

218    Po drugie, nawet przy założeniu, że zaskarżona decyzja może być interpretowana jako wprowadzająca rozróżnienie między państwami założycielskimi skarżącej, państwami wnoszącymi wkład, członkami jej komitetu zarządzającego i członkami GSG, należy w pierwszej kolejności przypomnieć, że zgodnie z warunkami rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. jedynie członkowie komitetu zarządzającego skarżącej byli zobowiązani do wniesienia wkładu finansowego do jej budżetu lub działalności, a nie wszyscy członkowie GSG, którzy zostali zaproszeni do podpisania tej rezolucji.

219    Tym samym rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. nie nakładała na jej sygnatariuszy obowiązku stania się członkami komitetu zarządzającego skarżącej ani przystąpienia do niego, lecz pozostawiała im swobodę w tym zakresie.

220    W drugiej kolejności, fakt, że państwa i organizacje międzynarodowe będące sygnatariuszami rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. mają swobodę przystąpienia do skarżącej, potwierdzają uwagi przewodniczącego posiedzenia z dnia 25 listopada 1994 r., na którym przyjęto rezolucję z tego samego dnia, zapisane w protokole z tego posiedzenia z dnia 29 listopada 1994 r. (zwanym dalej „protokołem z dnia 29 listopada 1994 r.”).

221    Z protokołu z dnia 29 listopada 1994 r. wynika bowiem, że przewodniczący posiedzenia z dnia 25 listopada 1994 r., na którym przyjęto rezolucję z tego samego dnia, podkreślił fakt, że podpisując ten dokument, państwa uczestniczące w tym posiedzeniu jako członkowie GSG nie staną się automatycznie członkami komitetu zarządzającego skarżącej.

222    W konsekwencji skarżąca nie może zasadnie utrzymywać, że sam fakt, iż państwo lub organizacja międzynarodowa była członkiem GSG i podpisując rezolucję z dnia 25 listopada 1994 r. uczestniczyła w jej utworzeniu, czyni to państwo lub tę organizację jednym z jej członków.

223    Po trzecie, ze statutu skarżącej wynika, że nie definiuje on członkostwa skarżącej, procedury przystąpienia do skarżącej ani procedury utraty członkostwa w skarżącej przez państwo lub organizację międzynarodową.

224    Jednakże komitet zarządzający, który w 2012 r. stał się stałym komitetem, ustanowił w statucie skarżącej organ decyzyjny, w którym mogą zasiadać państwa i organizacje międzynarodowe, procedurę przyjmowania do tego organu oraz procedurę weryfikacji członkostwa w tym organie.

225    W szczególności w wersji wynikającej ze zmiany statutu skarżącej z 2012 r., art. 5 wspomnianego statutu określa członków jej stałego komitetu oraz procedurę przyjmowania członków tego organu decyzyjnego, a także procedurę weryfikacji i wycofania członkostwa we wspomnianym organie.

226    Ze statutu skarżącej wynika zatem, że procedura przyjęcia państwa lub organizacji międzynarodowej do jej komitetu zarządzającego, który stał się stałym komitetem, jest dla danego państwa lub organizacji międzynarodowej równoważna procedurze przystąpienia do skarżącej.

227    Ponadto statut skarżącej należy interpretować w ten sposób, że bez uszczerbku dla procedur weryfikacji i wycofania członkostwa w stałym komitecie, państwa i organizacje międzynarodowe, które zostały do niego przyjęte, mogły wycofać swoje członkostwo bez żadnych szczególnych formalności.

228    Z braku w statucie skarżącej klauzuli określającej procedurę dobrowolnej rezygnacji z członkostwa w komitecie zarządzającym nie można bowiem wywnioskować, że państwa lub organizacje międzynarodowe, które zostały przyjęte do tego organu, zostały przyjęte na stałe, bez możliwości wystąpienia z organizacji.

229    Interpretację tę potwierdzają ponadto stanowiska zajęte przez kilka państw, które oświadczyły, że nie są już członkami komitetu zarządzającego skarżącej, pomimo braku klauzuli w statucie skarżącej określającej szczególny tryb dobrowolnego zrzeczenia się członkostwa w jej komitecie zarządzającym.

230    W tych okolicznościach jedynie te państwa i organizacje międzynarodowe, które złożyły wniosek o przyjęcie do komitetu zarządzającego lub stałego komitetu skarżącej, których wniosek nie wywołał sprzeciwu członków tego organu decyzyjnego i które nadal zasiadały w tym organie w dniu 16 grudnia 2014 r., a w stosownych przypadkach również później, należało uznać za członków skarżącej organizacji w dniu wejścia w życie zaskarżonej decyzji.

231    W konsekwencji skarżąca nie ma podstaw do zarzucania Komisji nieuznania niektórych państw i organizacji międzynarodowych za swoich członków, jeżeli te państwa lub organizacje nie zasiadały w jej komitecie zarządzającym lub stałym komitecie od dnia 16 grudnia 2014 r., nawet jeśli uczestniczyły w GSG lub nawet jeśli wnosiły lub wniosły wkład finansowy lub rzeczowy do jej budżetu lub działalności.

232    Z powyższego wynika, że zastrzeżenie to należy oddalić jako bezzasadne.

2)      W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego oczywistego błędu w ocenie przy wykładni stanowiska Belgii i Austrii

233    Skarżąca podnosi co do istoty, że z analizy odpowiedzi państw, do których skierowano zapytanie, wynika, iż co najmniej dwa z nich, a mianowicie Belgia i Austria, uznają, że jest ona organizacją międzynarodową i są lub były jej członkami założycielami, co miałoby uzasadniać fakt, że wśród jej członków znajdują się co najmniej dwa państwa i że tym samym powinna ona zostać uznana za organizację międzynarodową.

234    Konieczne jest oddzielne przeanalizowanie argumentów, które składają się na to zastrzeżenie, i które odnoszą się do interpretacji odpowiedzi władz belgijskich i austriackich.

i)      W przedmiocie pierwszego argumentu dotyczącego oczywistego błędu w ocenie przy wykładni odpowiedzi władz austriackich

235    Z odpowiedzi Austrii z dnia 8 kwietnia 2020 r. na prośbę Komisji o konsultację wynika, że państwo to uznało się za członka skarżącej.

236    Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji przedstawionego w pkt 81 powyżej wynika jednak, że Komisja nie zakwestionowała tego stanowiska władz austriackich.

237    Co więcej z odpowiedzi władz austriackich z dnia 8 kwietnia 2020 r. wynika również, że uznały one, iż zgodnie z rezolucją z dnia 25 listopada 1994 r., która ich zdaniem nie stanowiła umowy międzynarodowej, skarżąca była w momencie jej ustanowienia międzynarodowym, niezależnym, tymczasowym organem o ograniczonej zdolności prawnej, a nie organizacją międzynarodową. Jednakże te same organy uznały również, że późniejsza praktyka, polegająca na zawieraniu porozumień w sprawie siedziby i innych traktatów międzynarodowych, oraz obecnie stały charakter skarżącej zdawały się wskazywać, że posiada ona międzynarodową osobowość prawną w zakresie niezbędnym do wykonywania swoich funkcji. Na tej podstawie uznały, że skarżąca jest organizacją międzynarodową.

238    Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika zaś, że Komisja wiernie odtworzyła treść odpowiedzi władz austriackich, uznając jednocześnie, że odpowiedź ta nie podważa wniosku wyciągniętego przez tę instytucję w podczęści pkt A.7 lit. b) końcowej oceny, zgodnie z którą skarżąca nie spełnia warunków określonych w uregulowaniach finansowych Unii, aby korzystać z zarządzania pośredniego. W istocie z jednej strony skarżąca nie została ustanowiona jako organizacja międzynarodowa na mocy umowy międzynarodowej, a z drugiej strony z odpowiedzi państw, z którymi Komisja się konsultowała, wynikało, że późniejsza praktyka nie świadczyła o szerokim i wyraźnym uznaniu jej statusu organizacji międzynarodowej przez państwa i organizacje międzynarodowe, które miałyby być jej członkami.

239    Wynika z tego, że Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie przy interpretacji odpowiedzi władz austriackich z dnia 8 kwietnia 2020 r. Ten pierwszy argument należy zatem oddalić jako bezzasadny.

ii)    W przedmiocie drugiego argumentu dotyczącego oczywistego błędu w ocenie przy interpretacji odpowiedzi władz belgijskich

240    Po pierwsze, z odpowiedzi władz belgijskich z dnia 30 czerwca 2020 r. wynika, że chociaż władze te potwierdziły swój udział w posiedzeniu w dniu 25 listopada 1994 r., na którym utworzono skarżącą, Belgia nie uważała się jednak za członka skarżącej organizacji. Władze belgijskie stwierdziły również, że ich zdaniem skarżącą można uznać za organizację międzynarodową, w związku z czym w dniu 13 czerwca 2012 r. Belgia i skarżąca podpisały porozumienie w sprawie siedziby, które jednak nie przyznawało tej ostatniej wszystkich przywilejów podatkowych zwykle przyznawanych organizacjom międzynarodowym.

241    Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika zaś, że Komisja wiernie odtworzyła treść odpowiedzi władz belgijskich, uznając jednocześnie, że odpowiedź ta nie podważa wniosku wyciągniętego przez tę instytucję w podczęści A.7 lit. b) końcowej oceny streszczonego w pkt 238 powyżej.

242    W szczególności Komisja stwierdziła, że uznanie statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej w formie porozumienia w sprawie siedziby zawartego między innymi przez Belgię nie pozwala na stwierdzenie, że organizacja ta stanowi organizację międzynarodową, ponieważ władze belgijskie poinformowały Komisję, że Belgia nie jest jej członkiem.

243    Po drugie, na poparcie swojej argumentacji, zgodnie z którą Belgia powinna być uznana za jednego z jej członków, skarżąca powołuje się na notatkę analityczną służby prawnej belgijskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych z dnia 9 listopada 2009 r. załączoną do raportu OLAF‑u.

244    Jednakże, chociaż z notatki tej jasno wynika, że Belgia uznała wówczas, że skarżąca posiada status organizacji międzynarodowej, notatka ta nie odnosi się do kwestii, czy państwo to było członkiem skarżącej w dniu 9 listopada 2009 r.

245    Ponadto skarżąca zarzuca Komisji, że nie uwzględniła w wystarczającym stopniu faktu, iż Belgia uczestniczyła z jednej strony w posiedzeniu z dnia 25 listopada 1994 r., na którym skarżąca została utworzona, a z drugiej strony w posiedzeniach jej komitetu zarządzającego do 2013 r.

246    Ponieważ zaskarżona decyzja weszła w życie dopiero w dniu 16 grudnia 2014 r., udział władz belgijskich w utworzeniu skarżącej w dniu 25 listopada 1994 r. oraz w posiedzeniach jej komitetu zarządzającego, a następnie stałego komitetu, aż do 2013 r., nie pozwala stwierdzić, że Belgia była członkiem tej organizacji w dniu, w którym decyzja ta weszła w życie, a w stosownym przypadku również później.

247    W tych okolicznościach Komisja nie naruszyła zaskarżonej decyzji z powodu oczywistego błędu w ocenie, uznając w świetle odpowiedzi władz belgijskich z dnia 30 czerwca 2020 r., że w dniu, w którym zaskarżona decyzja weszła w życie, a także później, Belgia nie była członkiem skarżącej.

248    W związku z tym ten drugi argument, a w konsekwencji drugie zastrzeżenie w całości należy oddalić jako bezzasadne.

3)      W przedmiocie trzeciego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia prawa i oczywistego błędu w ocenie popełnionego przez Komisję przy odmowie uznania przystąpienia Unii do skarżącej

249    Trzecie zastrzeżenie składa się zasadniczo z trzech argumentów. Na poparcie pierwszego argumentu skarżąca podnosi naruszenie prawa polegające na tym, że Komisja uznała, iż Unia nie może przystąpić do organizacji międzynarodowej, jeżeli członkami tej organizacji nie są przynajmniej dwa państwa. Na poparcie drugiego argumentu skarżąca powołuje się na oczywisty błąd w ocenie polegający na tym, że Komisja uznała, iż Unia nigdy nie stała się jednym z jej członków. Na poparcie trzeciego argumentu skarżąca powołuje się na naruszenie prawa polegające na tym, że Komisja uznała, iż nie można przyjąć, że Unia w sposób prawidłowy przystąpiła do rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., ponieważ nie skorzystała z procedury zawierania umów międzynarodowych przewidzianej wówczas w traktatach.

250    W tym względzie należy przypomnieć, że żaden z przepisów traktatów nie zobowiązuje sądu Unii do badania w każdym przypadku zasadności zarzutów lub argumentów na poparcie wniesionych do niego skarg. Przeciwnie, sąd Unii może, w szczególności ze względów związanych ze skutecznym zarządzaniem wymiarem sprawiedliwości, odstąpić od badania zasadności zarzutów, które należy odrzucić jako niedopuszczalne lub bezskuteczne (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 29 września 2022 r., HIM/Komisja, C‑500/21 P, niepublikowany, EU:C:2022:741, pkt 72 i 73).

251    W szczególności, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zarzuty skierowane przeciwko dodatkowym podstawom aktu, którego zgodność z prawem jest kwestionowana, nie mogą prowadzić do stwierdzenia nieważności tego aktu, a zatem są bezskuteczne [zob. analogicznie postanowienie z dnia 28 września 2023 r., QI/Komisja, C‑32/23 P, niepublikowane, EU:C:2023:722, pkt 4 (stanowisko rzecznika generalnego, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo)].

252    W niniejszym przypadku, w ramach omawianego zastrzeżenia skarżąca stara się wykazać swój status organizacji międzynarodowej, powołując się na okoliczność, że w dniu, w którym zaskarżona decyzja weszła w życie, miała ona co najmniej dwóch członków, a mianowicie, po pierwsze, Austrię, a po drugie, Unię, która należycie przystąpiła do rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. i zasiadała w jej komitecie zarządzającym, a następnie w jej stałym komitecie.

253    Jednak, po pierwsze, bez potrzeby rozważania, czy Komisja należycie przystąpiła do rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., ze zgodnych oświadczeń stron jasno wynika, że od dnia 20 maja 2003 r. Komisja nie zasiadała już w komitecie zarządzającym skarżącej.

254    W tych okolicznościach, jak wynika z analizy pierwszego zastrzeżenia tej części, Unia nie może być uznana za członka skarżącej w okresie, w którym obowiązywała zaskarżona decyzja.

255    Po drugie skarżąca ani nie wykazała, ani nawet nie utrzymuje, że w dniu, w którym zaskarżona decyzja weszła w życie, do grona jej członków należała inna organizacja międzynarodowa.

256    W tym względzie, podczas gdy rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. i art. 5 ust. 1 statutu skarżącej przewidują, że Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców (UNHCR) jest z urzędu członkiem jej komitetu zarządzającego, z pisma Sekretarza Generalnego UNHCR z dnia 25 lutego 2014 r. wynika, że UNHCR nie uczestniczył już finansowo w projektach wdrażanych przez skarżącą od 2000 r., nie brał udziału w posiedzeniach wspomnianego komitetu zarządzającego, a od 2010 r. nie zasiadał już w tym organie.

257    W tych okolicznościach, ponieważ ani Unia, ani żadna inna organizacja międzynarodowa, w szczególności UNHCR, nie mogą być uważane za członków skarżącej organizacji od dnia 16 grudnia 2014 r., niniejsze zastrzeżenie, nawet jeśli jest zasadne, nie ma wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji i musi zostać oddalone. W związku z tym pierwsza część niniejszego zarzutu również powinna zostać oddalona w całości.

c)      W przedmiocie drugiej części dotyczącej naruszenia prawa obciążającego odmowę Komisji zakwalifikowania rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. jako umowy międzynarodowej ustanawiającej organizację międzynarodową

258    Druga część składa się zasadniczo z dwóch zastrzeżeń, z których pierwsze dotyczy naruszenia prawa polegającego na tym, że Komisja odmówiła zakwalifikowania rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. jako umowy międzynarodowej, a drugie błędu w wykładni co do zamiaru sygnatariuszy tej rezolucji przyznania skarżącej statusu organizacji międzynarodowej.

1)      W przedmiocie pierwszego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia prawa poprzez odmowę Komisji zakwalifikowania rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. jako umowy międzynarodowej

259    Pierwsze zastrzeżenie składa się zasadniczo z trzech argumentów, z których pierwszy zarzuca Komisji naruszenie prawa w odniesieniu do prawnie wiążącego charakteru rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., drugi zarzuca Komisji naruszenie prawa w odniesieniu do wymogu podpisania rezolucji przez upoważnionych do tego przedstawicieli, a trzeci zarzuca Komisji naruszenie prawa w odniesieniu do wymogu podpisania lub ratyfikacji tej rezolucji.

i)      W przedmiocie pierwszego argumentu dotyczącego naruszenia prawa w odniesieniu do prawnie wiążącego charakteru rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r.

260    Na poparcie tego argumentu skarżąca podnosi w istocie, że Komisja naruszyła prawo w zaskarżonej decyzji, przyjmując stanowisko Austrii, Finlandii i Szwecji, zgodnie z którym rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. stanowiła deklarację polityczną pozbawioną prawnie wiążącego charakteru, w związku z czym nie mogła zostać zakwalifikowana jako umowa międzynarodowa.

261    W tym względzie z uzasadnienia zaskarżonej decyzji, w szczególności z podczęści A.7 lit. c) końcowej oceny wynika, że na poparcie wniosku, że rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. nie była umową międzynarodową, Komisja oparła się na stanowiskach Austrii i Finlandii odpowiednio z dnia 8 kwietnia i 23 stycznia 2020 r.

262    Z odpowiedzi Austrii z dnia 8 kwietnia 2020 r. wynika, że chociaż przedstawiciele tego państwa podpisali rezolucję z dnia 25 listopada 1994 r., władze austriackie uważają, że rezolucja ta nie stanowi umowy międzynarodowej.

263    Ponadto w odpowiedzi z dnia 23 stycznia 2020 r. władze fińskie stwierdziły, że na posiedzeniu w dniu 25 listopada 1994 r. przedstawiciele Finlandii podpisali rezolucję z tego samego dnia, uznając ją za deklarację polityczną pozbawioną prawnie wiążącego charakteru.

264    Ponadto, chociaż z zaskarżonej decyzji nie wynika, że Komisja wyraźnie oparła się na stanowisku władz szwedzkich w kwestii, czy rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. stanowiła umowę międzynarodową, z odpowiedzi tego państwa z dnia 2 lipca 2020 r. wynika, że władze te również uważają, podobnie jak władze austriackie i fińskie, że rezolucja ta nie ma charakteru umowy międzynarodowej.

265    Jak zaś wskazano w pkt 206 powyżej, dokument podpisany przez państwa nie może stanowić umowy międzynarodowej, jeżeli nie zawiera żadnego postanowienia tworzącego prawa lub obowiązki, na które państwa te wyraziły zgodę. W związku z tym w niniejszej sprawie należy zbadać treść i skutki rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. w celu ustalenia, czy ten dokument zawiera prawnie wiążące zobowiązania dla jego sygnatariuszy (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 6 listopada 2008 r., Grecja/Komisja, C‑203/07 P, EU:C:2008:606, pkt 56).

266    Po pierwsze, pkt 1 rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. odnosi się do zgody przedstawicieli rządów i organizacji międzynarodowych uczestniczących w posiedzeniu tego samego dnia na sformalizowanie, począwszy od tej daty, ustanowienia skarżącej, co było planowane podczas wstępnych spotkań odbywających się w Genewie od lipca 1993 r., zgodnie z protokołem załączonym do wspomnianej rezolucji.

267    Po drugie, w pkt 2 rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. potwierdzono powołanie dyrektora generalnego skarżącej.

268    Po trzecie, pkt 3 rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. przewidywał utworzenie komitetu zarządzającego, do którego mogły przystąpić rządy i organizacje międzynarodowe wnoszące regularnie wkład finansowy lub rzeczowy do budżetu lub działalności skarżącej, i w którym z mocy prawa uczestniczyły UNHCR i Siły Ochronne Narodów Zjednoczonych (zwane dalej „UNPROFOR”). Ponadto komitet był uprawniony między innymi do przyjmowania własnych zasad większością dwóch trzecich głosów, ustalania wytycznych, przyjmowania budżetu skarżącej i decydowania o jej potrzebach kadrowych, mianowania dyrektora generalnego bezwzględną większością głosów, zapraszania ekspertów lub przedstawicieli innych organizacji międzynarodowych oraz ponownej oceny potrzeby utrzymania działalności skarżącej w okresach co sześć miesięcy. Wreszcie, GSG miała spotykać się dwa razy w roku, aby kontrolować operacje i działania skarżącej.

269    Po czwarte, w pkt 4 rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. wskazano, że podpisanie tego dokumentu nie pociąga za sobą obowiązku wpłat na rzecz budżetu lub działalności skarżącej, a taki obowiązek muszą przyjąć na siebie członkowie jej komitetu zarządzającego.

270    Po piąte, w pkt 5 rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. odnotowano zgodę uczestników posiedzenia z tego samego dnia na fakt, że po przyjęciu ogólnych ram odbudowy Bośni i Hercegowiny skarżąca miała zostać włączona w te ogólne ramy lub stopniowo zakończyć swoją działalność, zgodnie z decyzją podjętą w tym celu przez GSG. W międzyczasie działania skarżącej miały być prowadzone w sposób zintegrowany z działaniami UNHCR i w ścisłej współpracy z działaniami UNPROFOR.

271    W związku z tym z treści rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. wynika, że sygnatariusze zatwierdzili regulamin organizacyjny skarżącej, w szczególności poprzez zatwierdzenie jej dyrektora generalnego i podjęcie decyzji o utworzeniu komitetu zarządzającego.

272    W szczególności, chociaż rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. nie nakładała na jej sygnatariuszy żadnego zobowiązania do członkostwa w skarżącej, pkt 5 stanowił jednak, że państwa członkowskie GSG były zobowiązane do podjęcia decyzji, czy włączyć skarżącą do ogólnych ram odbudowy Bośni i Hercegowiny, czy też stopniowo zaprzestać jej działalności.

273    Tak więc rezolucja z 25 listopada 1994 r. zawierała co najmniej jedno prawnie wiążące zobowiązanie dla jej sygnatariuszy, zatem nie można jej uznać za deklarację, której charakter był wyłącznie polityczny.

274    W konsekwencji Komisja naruszyła prawo w zaskarżonej decyzji, przyjmując stanowisko Austrii i Finlandii, które, jak wynika z pkt 264 powyżej, odpowiadało również stanowisku Szwecji, zgodnie z którym rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. stanowiła deklarację polityczną pozbawioną prawnie wiążącego charakteru. Ten pierwszy argument należy zatem uwzględnić.

ii)    W przedmiocie drugiego argumentu dotyczącego naruszenia prawa w odniesieniu do wymogu podpisania rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. przez upoważnionych do tego przedstawicieli

275    Na poparcie drugiego argumentu skarżąca podnosi, że w zakresie formalnym Komisja naruszyła prawo w zaskarżonej decyzji w świetle zasad ustanowionych w art. 7 ust. 1 Konwencji wiedeńskiej, wymagając od państw, do których skierowano zapytanie w sprawie jej statusu prawnego, przedstawienia pełnomocnictwa negocjatorów do przyjęcia rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r.

276    Na wstępie należy zauważyć, że międzynarodowe prawo traktatów zostało zasadniczo skodyfikowane w Konwencji wiedeńskiej (zob. podobnie wyrok z dnia 11 marca 2015 r., Oberto i O’Leary, C‑464/13 i C‑465/13, EU:C:2015:163, pkt 35).

277    W szczególności art. 7 ust. 1 Konwencji wiedeńskiej dotyczący pełnomocnictwa stanowi, że daną osobę uważa się za reprezentującą państwo, gdy chodzi o przyjęcie lub poświadczenie autentyczności tekstu traktatu lub wyrażenie zgody państwa na związanie się traktatem, jeżeli przedstawi ona odpowiednie pełnomocnictwo albo z praktyki odnośnych państw lub z innych okoliczności wynika, że miały one zamiar uważać daną osobę za reprezentującą państwo w tych celach i zwolnić z przedkładania pełnomocnictw.

278    Jednakże w drodze odstępstwa od art. 7 ust. 1 Konwencji wiedeńskiej ust. 2 tego samego artykułu zwalnia następujące osoby z wymogu przedstawienia pełnomocnictw: głowy państw, szefów rządów i ministrów spraw zagranicznych – dla dokonania wszelkich czynności związanych z zawarciem traktatu; szefów misji dyplomatycznych – dla przyjęcia tekstu traktatu między państwem wysyłającym a państwem przyjmującym; przedstawicieli akredytowanych przez państwa bądź na konferencji międzynarodowej, bądź przy organizacji międzynarodowej lub przy jednym z jej organów – dla przyjęcia tekstu traktatu na tej konferencji, w tej organizacji lub w tym organie.

279    Zatem, jeżeli dokument został podpisany przez osoby, które nie mają niezbędnego upoważnienia do zaciągania zobowiązań w imieniu państw, którym podlegają, zgodnie z art. 7 ust. 1 Konwencji wiedeńskiej taki dokument nie może być uznany za prawnie wiążącą umowę międzynarodową, chyba że osoby te są upoważnione do zaciągania zobowiązań w imieniu państw bez konieczności przedstawiania pełnomocnictw, zgodnie z ust. 2 tego samego artykułu [zob. podobnie wyrok Międzynarodowego Trybunału Prawa Morza, Delimitacja obszarów morskich w Zatoce Bengalskiej (Bangladesz/Mjanma) z dnia 14 marca 2012 r., TIDM Zbiór 2012, s. 4, pkt 96 i 98].

280    Ponadto, zgodnie z art. 8 Konwencji wiedeńskiej, na który Komisja powołała się w czwartej podczęści pierwszej części końcowej oceny, akt dotyczący zawarcia traktatu przyjęty przez osobę, która na podstawie art. 7 tej Konwencji nie może być uznana za upoważnioną do reprezentowania państwa w tym celu, nie wywołuje skutków prawnych, chyba że zostanie następnie potwierdzona przez to państwo.

281    W tym względzie z uwag Komisji Prawa Międzynarodowego do projektu artykułów dotyczących prawa traktatów (Rocznik Komisji Prawa Międzynarodowego, 1966, t. II., s. 210–211), które zgodnie z zasadami wykładni traktatów przewidzianymi w art. 31 i 32 Konwencji wiedeńskiej mogą być brane pod uwagę przy wykładni art. 8 tej Konwencji, wynika, że pomimo początkowego braku upoważnienia swojego przedstawiciela, państwo może następnie podpisać przyjęty akt i w ten sposób wyrazić zgodę na związanie się traktatem, oraz że będzie się również uważać, że uczyniło to w sposób dorozumiany, jeżeli powołuje się na postanowienia traktatu lub działa w taki sposób, że wydaje się, iż uznaje akt swojego przedstawiciela za przyjęty.

282    Po pierwsze, z odpowiedzi państw, do których Komisja skierowała zapytanie, które wysłały przedstawicieli na posiedzenie w dniu 25 listopada 1994 r., wynika, że żadne z tych państw nie było w stanie przedstawić pełnomocnictw, które zostałyby przyznane tym przedstawicielom w celu upoważnienia ich zgodnie z art. 7 ust. 1 Konwencji wiedeńskiej do podpisania rezolucji z tego samego dnia.

283    Ponadto z odpowiedzi tych nie wynika, żeby istniała praktyka ze strony tych państw ani żadna inna okoliczność wskazująca na ich zamiar uznania uczestników posiedzenia z dnia 25 listopada 1994 r. za swoich przedstawicieli w celu podpisania rezolucji z tego samego dnia i niewymagania przedstawienia pełnomocnictw.

284    Po drugie z odpowiedzi Szwecji z dnia 2 lipca 2020 r. wynika, że rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. została następnie podpisana przez szwedzkiego ministra spraw zagranicznych, a zatem można uznać, że państwo to skorzystało ze zwolnienia z wymogu pełnomocnictw przewidzianego w art. 7 ust. 2 lit. a) Konwencji wiedeńskiej.

285    Po trzecie jednak, z zaproszenia na posiedzenie w dniu 25 listopada 1994 r. wysłanego przez UNHCR w dniu 15 listopada 1994 r. do szefa stałego przedstawicielstwa Komisji przy organizacjach międzynarodowych w Genewie, z zaświadczenia byłego urzędnika Komisji z dnia 16 stycznia 2020 r., które znajduje się w załączniku A.43 do skargi, a także z zaświadczenia byłego urzędnika rządu duńskiego z dnia 30 lipca 2019 r., które znajduje się w załączniku A.44 do skargi, wynika, że rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. została wynegocjowana i przyjęta przez przedstawicieli państw zasiadających w grupie roboczej do spraw humanitarnych międzynarodowej konferencji w sprawie byłej Jugosławii oraz przy okazji posiedzenia tej grupy roboczej.

286    Tym samym, wobec braku zatwierdzenia rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. przez wszystkich przedstawicieli państw akredytowanych przy międzynarodowej konferencji w sprawie byłej Jugosławii, rezolucja ta przyjęta w ramach grupy roboczej nie może być uznana za traktat przyjęty w ramach tej konferencji zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. c) Konwencji wiedeńskiej.

287    Po czwarte, z akt sprawy, a w szczególności z odpowiedzi państw, do których Komisja skierowała zapytanie, wynika w każdym razie, że oprócz uznania przez Austrię swojego członkostwa w skarżącej, niektóre z nich uczestniczyły w dniu 10 marca 1995 r. w przyjęciu jej statutu (zwanego dalej „pierwotnym statutem”), w szczególności Francja, której przedstawiciel podpisał ten statut jako przewodniczący komitetu zarządzającego, i Finlandia, oraz że niektóre z tych państw zasiadały w komitecie zarządzającym lub stałym komitecie, w szczególności Dania, Francja, Niderlandy, Szwecja i Norwegia, przy czym przedstawiciele tych dwóch ostatnich państw podpisali statut skarżącej przyjęty w 2008 r. i 2012 r. jako przewodniczący komitetu zarządzającego, a obecnie stałego komitetu.

288    Tym samym, uczestnicząc w przyjęciu pierwotnego lub późniejszego statutu skarżącej lub zasiadając w jej komitecie zarządzającym lub stałym komitecie, państwa, o których mowa w pkt 287 powyżej, działały w sposób pozwalający uznać za przyjęte akty podpisania rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. przez ich przedstawicieli, a tym samym następnie potwierdziły w rozumieniu art. 8 Konwencji wiedeńskiej podpisanie tej rezolucji, której celem było ustanowienie skarżącej.

289    W tych okolicznościach Komisja naruszyła prawo w zaskarżonej decyzji, odmawiając zakwalifikowania rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. jako umowy międzynarodowej ze względu na brak pełnomocnictw po stronie uczestników posiedzenia z tego samego dnia, ponieważ podpisanie tej rezolucji zostało następnie potwierdzone przez co najmniej dwa państwa. Argument ten należy zatem uwzględnić.

iii) W przedmiocie trzeciego argumentu dotyczącego naruszenia prawa w odniesieniu do wymogu podpisania lub ratyfikacji rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r.

290    Na poparcie trzeciego argumentu skarżąca podnosi, że Komisja dopuściła się w zaskarżonej decyzji naruszenia prawa w świetle niektórych zasad międzynarodowego prawa publicznego określonych w Konwencji wiedeńskiej, wymagając od państw, do których zwróciła się z zapytaniem dotyczącym jej statusu prawnego, dowodu podpisania jej aktu założycielskiego lub przedstawienia dokumentu ratyfikacyjnego, podczas gdy z akt dostępnych Komisji wynikało, że rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. została należycie zatwierdzona i podpisana przez państwa założycielskie oraz że w praktyce organizacja międzynarodowa nie zawsze jest tworzona w drodze formalnej umowy.

291    Po pierwsze należy przypomnieć, że zgodnie z art. 11 Konwencji wiedeńskiej zgoda państwa na związanie się traktatem może być wyrażona przez podpisanie, wymianę dokumentów stanowiących traktat, ratyfikację, przyjęcie, zatwierdzenie lub przystąpienie albo w jakikolwiek inny uzgodniony sposób.

292    W szczególności art. 12 ust. 1 Konwencji wiedeńskiej przewiduje, że zgoda państwa na związanie się traktatem zostaje wyrażona w drodze podpisania przez jego przedstawiciela, gdy: traktat postanawia, że podpis będzie miał taki skutek; w inny sposób ustalono, że państwa negocjujące uzgodniły, iż podpis ma mieć taki skutek, lub zamiar państwa nadania podpisowi takiego skutku wynika z pełnomocnictw jego przedstawiciela lub został wyrażony w czasie negocjacji.

293    Ponadto art. 12 ust. 2 Konwencji wiedeńskiej stanowi, że dla celów ust. 1 tego samego artykułu parafowanie tekstu stanowi podpisanie traktatu, gdy ustalono, że państwa negocjujące tak się umówiły, a podpisanie traktatu ad referendum przez przedstawiciela państwa uważa się za ostateczne podpisanie traktatu w wypadku potwierdzenia tego przez jego państwo.

294    W niniejszym przypadku z pkt 6 rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. oraz z protokołu z dnia 29 listopada 1994 r. wynika, że uczestnicy posiedzenia z dnia 25 listopada 1994 r. zostali wezwani do podpisania przedmiotowej rezolucji.

295    Tym samym, ponieważ podpisanie umowy stanowi zgodnie z Konwencją wiedeńską jeden ze sposobów wyrażenia przez państwo zgody na związanie się tą umową, Komisja nie naruszyła prawa w świetle art. 12 tej Konwencji, zwracając się z zapytaniem do państw rzekomo będących członkami skarżącej w tej kwestii i żądając przedstawienia ewentualnych aktów podpisu.

296    Po drugie, art. 14 ust. 1 Konwencji wiedeńskiej stanowi, że zgoda państwa na związanie się traktatem jest wyrażona przez ratyfikację, gdy: traktat postanawia, że zgoda taka będzie wyrażona w drodze ratyfikacji; w inny sposób ustalono, że państwa negocjujące uzgodniły, że ratyfikacja będzie wymagana; przedstawiciel państwa podpisał traktat z zastrzeżeniem ratyfikacji lub zamiar państwa podpisania traktatu z zastrzeżeniem ratyfikacji wynika z pełnomocnictw jego przedstawiciela lub został wyrażony w czasie negocjacji.

297    W niniejszym przypadku ani z rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., ani z protokołu z dnia 29 listopada 1994 r. nie wynika, aby uczestnicy posiedzenia z dnia 25 listopada 1994 r. zamierzali ratyfikować tę rezolucję.

298    Jednakże wola zawarcia umowy poprzez ratyfikację mogła zostać wyrażona przez przedstawicieli zainteresowanych państw i organizacji międzynarodowych podczas negocjacji lub w momencie podpisywania, zgodnie z przypadkami przewidzianymi w art. 14 ust. 1 lit. b)–d) Konwencji wiedeńskiej.

299    W konsekwencji skarżąca nie może również zasadnie zarzucać Komisji, że ta zwróciła się z zapytaniem do państw, które uznała za jej członków, o istnienie dokumentu ratyfikacyjnego w celu ustalenia, czy państwa te wyraziły zgodę na związanie się rezolucją z dnia 25 listopada 1994 r.

300    W związku z tym trzeci argument należy oddalić jako bezzasadny.

iv)    W przedmiocie wpływu zasadności pierwszego i drugiego argumentu niniejszego zastrzeżenia na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji

301    Z pkt 274 i 289 powyżej wynika, że Komisja naruszyła prawo w zaskarżonej decyzji, uznając, że rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. nie stanowiła umowy międzynarodowej.

302    Jednakże te naruszenia prawa pozostają na tym etapie badania argumentacji skarżącej bez wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, ponieważ nie mają one wpływu na warunek przewidziany w uregulowaniach finansowych Unii, zgodnie z którymi skarżąca, aby móc korzystać z wykonania budżetu Unii w trybie zarządzania pośredniego przewidzianego dla organizacji międzynarodowych, musiałaby być utworzona na podstawie umowy międzynarodowej, której celem było ustanowienie jej jako organizacji międzynarodowej.

303    W związku z tym niezgodności z prawem stwierdzone w pkt 274 i 289 powyżej nie mogą same w sobie skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej decyzji.

2)      W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego błędu co do wykładni w odniesieniu do zamiaru sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. dotyczącej przyznania skarżącej statusu organizacji międzynarodowej

304    Na poparcie niniejszego zastrzeżenia skarżąca podnosi w istocie, że Komisja naruszyła prawo w zaskarżonej decyzji w odniesieniu do treści rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., ponieważ uznała, że celem tego aktu nie było ustanowienie organizacji międzynarodowej, lecz tymczasowego wspólnego mechanizmu finansowania.

305    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 31 Konwencji wiedeńskiej, który stanowi wyraz zwyczajowego prawa międzynarodowego, traktat należy interpretować w dobrej wierze, zgodnie ze zwykłym znaczeniem, jakie należy przypisywać użytym w nim wyrazom w ich kontekście, oraz w świetle jego przedmiotu i celu (zob. wyrok z dnia 11 marca 2015 r., Oberto i O’Leary, C‑464/13 i C‑465/13, EU:C:2015:163, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

306    Po pierwsze, należy zauważyć, że rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. nie kwalifikuje skarżącej jako organizacji międzynarodowej ani nie określa jej statusu prawnego.

307    Po drugie, należy również zauważyć, że rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. nawet nie przyznała skarżącej osobowości prawnej poprzez klauzulę przyznającą jej zdolność do zawierania umów lub zdolność sądową.

308    Po trzecie, rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. nie przewidywała również, żeby skarżąca mogła korzystać z immunitetów w związku z wykonywaniem swojej działalności, podczas gdy zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 209 i 210 powyżej organizacje międzynarodowe korzystają co do zasady w celu wykonywania swoich zadań z immunitetów przewidzianych w traktatach założycielskich.

309    Po czwarte, z treści rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. wynika, że jej sygnatariusze, ustanawiając skarżącą, nie zamierzali tworzyć organizacji dysponującej wszystkimi środkami niezbędnymi do jej funkcjonowania oraz najlepszymi gwarancjami stabilności, ciągłości i skuteczności w celu wykonywaniu jej zadań, ale raczej opcjonalny mechanizm udostępniony stronom, z którego każda z nich mogłaby korzystać według własnego uznania.

310    W pierwszej kolejności, faktycznie w odniesieniu do stabilności i ciągłości zadań skarżącej pkt 3 rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. stanowi, że komitet zarządzający miał co sześć miesięcy ponownie oceniać potrzebę utrzymania działalności skarżącej, podczas gdy zgodnie z pkt 5 państwa będące stronami rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. miały podjąć decyzję o włączeniu jej w ogólne ramy odbudowy Bośni i Hercegowiny lub o stopniowym zaprzestaniu jej działalności.

311    W drugiej kolejności, w odniesieniu do skuteczności zadań skarżącej, chociaż pkt 3 rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. odnosi się do regularnego wpłacania składek na jej rzecz przez państwa i organizacje międzynarodowe będące stronami tej rezolucji, rezolucja nie wymaga od tych państw i organizacji dokonywania obowiązkowych wpłat w celu zasilenia budżetu skarżącej. Przeciwnie, rezolucja wyraźnie przewiduje fakultatywny charakter składek, zarówno finansowych, jak i rzeczowych, wnoszonych przez członków skarżącej.

312    W trzeciej kolejności, rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. nie przewidywała żadnego przeniesienia obowiązkowych uprawnień z państw i organizacji będących stronami tej rezolucji na rzecz skarżącej; wręcz przeciwnie, państwa te i organizacje zachowały swobodę przystąpienia do rezolucji, jednostronnego wycofania się z niej w momencie, który uznają za stosowny, oraz zastąpienia jej innymi kanałami komunikacji.

313    Po piąte, interpretację warunków i celu rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., z której wynika, że jej autorzy nie mieli zamiaru tworzyć organizacji międzynarodowej, gdy ustanawiali skarżącą, potwierdza kontekst, w jakim rezolucja ta została przyjęta, co wynika z kilku dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

314    W pierwszej kolejności, z protokołu z dnia 29 listopada 1994 r. wynika, że na posiedzeniu w dniu 25 listopada 1994 r. grupy roboczej odpowiedzialnej za kwestie humanitarne na konferencji w sprawie byłej Jugosławii kilka państw, w szczególności Niemcy, Finlandia, Norwegia i Rosja, jak również Biuro Pomocy Humanitarnej Wspólnoty Europejskiej (ECHO), wyraziło wątpliwości co do inicjatywy, która doprowadziłaby do ustanowienia nowego zinstytucjonalizowanego podmiotu i nalegało na tymczasowy charakter działalności skarżącej. Ponadto żaden z uczestników posiedzenia nie zakwalifikował skarżącej jako organizacji międzynarodowej.

315    W drugiej kolejności, skarżąca opiera się na dokumencie zatytułowanym „Terms of reference of IMG-IBH” („Zakres zadań IMG-IBH”), który Sąd rozumie jako załącznik do rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. W szczególności dokument ten wymienia zadania skarżącej, które na terytorium Bośni i Hercegowiny oraz w dziedzinie energetyki, usług publicznych, mieszkalnictwa i zakwaterowania polegały na gromadzeniu informacji, ocenie podstawowych potrzeb ludności, określeniu priorytetowych sektorów wymagających szybkiej pomocy międzynarodowej, identyfikacji i opracowaniu programów lub projektów, które mogłyby być finansowane przez społeczność międzynarodową oraz udzielaniu pomocy państwom i instytucjom międzynarodowym w celu finansowania programów lub projektów.

316    Zakres zadań IMG-IBH nie określa jednak statusu prawnego skarżącej ani nie przyznaje mu zdolności do zawierania umów międzynarodowych.

317    W trzeciej kolejności, zaświadczenie z dnia 14 grudnia 1994 r. sporządzone przez koordynatora specjalnej operacji UNHCR w byłej Jugosławii, który przewodniczył posiedzeniu w dniu 25 listopada 1994 r., na którym przyjęto rezolucję z tego samego dnia, ogranicza się jedynie do formalnego utworzenia skarżącej na tym posiedzeniu, bez sprecyzowania, czy inicjatywa ta miała na celu nadanie skarżącej osobowości prawnej oraz, ewentualnie, nadanie jej statusu organizacji międzynarodowej.

318    W czwartej kolejności, z zaproszenia na posiedzenie w dniu 25 listopada 1994 r. wynika, że celem tego spotkania było rozważenie przekształcenia podmiotu, który dał początek skarżącej i jej przyszłego statusu, a nie utworzenie organizacji międzynarodowej.

319    W konsekwencji Komisja nie naruszyła prawa w zaskarżonej decyzji, uznając, że rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. nie miała na celu ani nie wywołała skutku w postaci nadania skarżącej statusu organizacji międzynarodowej, w związku z czym niniejsze zastrzeżenie należy oddalić jako bezzasadne, a w konsekwencji drugą część zarzutu czwartego w całości.

d)      W przedmiocie trzeciej części dotyczącej naruszenia prawa w odniesieniu do późniejszej praktyki sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. oraz uznania statusu organizacji międzynarodowej przez Unię i niektóre państwa 

320    Trzecia część zarzutu czwartego składa się zasadniczo z trzech zastrzeżeń, z których pierwsze dotyczy naruszenia prawa polegającego na tym, że Komisja odmówiła uznania statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej pomimo późniejszej praktyki jej członków, drugie dotyczy naruszenia prawa polegającego na tym, że Komisja nie uwzględniła uznania statusu organizacji międzynarodowej ze strony Unii i niektórych państw, a trzecie dotyczy naruszenia prawa polegającego na tym, że Komisja nie wzięła pod uwagę okoliczności, że członkowie skarżącej jej nie rozwiązali oraz faktu, że spełnia ona przesłanki zasady specjalności.

1)      W przedmiocie pierwszego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia prawa w odniesieniu do późniejszej praktyki sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r.

321    Na poparcie tego zastrzeżenia skarżąca podnosi w istocie, że nawet przy założeniu, iż nie została ona ustanowiona jako organizacja międzynarodowa na mocy jej aktu założycielskiego, Komisja naruszyła prawo, odmawiając przyznania, że skarżąca stopniowo uzyskała status stałej organizacji międzynarodowej, biorąc pod uwagę późniejszą praktykę sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., a w szczególności jej członków. Skarżąca stwierdziła w istocie, że jej pierwotne statuty zostały zmienione w 2008 r. i 2012 r. w celu przyznania jej środków i przywilejów organizacji międzynarodowej, które były odpowiednie do prowadzenia przez nią działalności.

322    Tytułem wstępu należy przypomnieć, że w zaskarżonej decyzji Komisja uznała, iż z odpowiedzi państw, z którymi się konsultowała, wynikało, że późniejsza praktyka, po przyjęciu rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. nie świadczyła o szerokim i wyraźnym uznaniu statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej przez państwa i organizacje międzynarodowe, które były jej członkami.

323    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 31 ust. 3 lit. a) i b) Konwencji wiedeńskiej należy w szczególności brać pod uwagę, dla celów interpretacji traktatu i jednocześnie z jego kontekstem, każde późniejsze porozumienie między stronami dotyczące interpretacji traktatu lub stosowania jego postanowień oraz każdą późniejszą praktykę stosowania tego traktatu, ustanawiającą porozumienie stron co do interpretacji tego traktatu (zob. podobnie wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r., Rada/Front Polisario, C‑104/16 P, EU:C:2016:973, pkt 120).

324    W szczególności z orzecznictwa wynika, że nie można uznać za późniejsze porozumienie lub późniejszą praktykę ustanawiającą porozumienie stron w odniesieniu do wykładni traktatu w rozumieniu art. 31 ust. 3 lit. a) i b) Konwencji wiedeńskiej, instrumentu, który został przyjęty bez poparcia wszystkich państw będących stronami tego traktatu [zob. podobnie wyrok Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, Połów wielorybów na Antarktydzie (Australia przeciwko Japonii; Nowa Zelandia, interwenient) z dnia 31 marca 2014 r., Zbiór 2014, s. 226, pkt 83].

325    Ponadto zgodnie z art. 32 Konwencji wiedeńskiej można odwołać się do uzupełniających środków interpretacji, a w szczególności do prac przygotowawczych i okoliczności, w których traktat został zawarty, w celu albo potwierdzenia znaczenia wynikającego z zastosowania art. 31 tej Konwencji, albo ustalenia znaczenia, gdy interpretacja dokonana zgodnie ze wspomnianym art. 31 pozostawia, w szczególności, znaczenie niejednoznaczne lub niejasne, lub prowadzi do wyniku, który jest oczywiście absurdalny lub nierozsądny.

326    W takim przypadku zgodnie z konkluzjami Komisji Prawa Międzynarodowego w sprawie późniejszego porozumienia i praktyki załączonymi do rezolucji 73/202 Zgromadzenia Ogólnego z dnia 20 grudnia 2018 r. [tekst przyjęty przez Komisję Prawa Międzynarodowego na jej siedemdziesiątej sesji w 2018 r. i przedłożony Zgromadzeniu Ogólnemu w kontekście jej sprawozdania z prac tej sesji (A/73/10)], późniejsza praktyka obejmuje każde zachowanie jednej lub więcej stron przy stosowaniu traktatu po jego zawarciu.

327    W świetle tych przepisów i zasad należy rozważyć, czy na poparcie niniejszego zastrzeżenia skarżąca może powołać się na praktykę stosowaną później przez jej członków, określoną w jej pierwotnym statucie i jego zmianach z 2008 r. i 2012 r.

328    Z analizy drugiego zastrzeżenia w drugiej części zarzutu czwartego wynika, że postanowienia rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., w zakresie, w jakim nie ustanawiają skarżącej organizacją międzynarodową, są pozbawione niejasności lub dwuznaczności i nie prowadzą do oczywiście absurdalnej lub nierozsądnej interpretacji w rozumieniu art. 32 Konwencji wiedeńskiej.

329    Tym samym wykazanie, że późniejsze porozumienia lub późniejsza praktyka sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. zmieniły interpretację postanowień tej rezolucji w celu nadania skarżącej statusu organizacji międzynarodowej, jest uzależnione od tego, czy wszyscy sygnatariusze tej rezolucji lub przynajmniej wszyscy członkowie skarżącej zatwierdzili taką zmianę, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 324 powyżej.

330    W niniejszym przypadku prawdą jest, że z jednej strony pierwotny statut skarżącej nadawał jej osobowość prawną i przewidywał, że część z jej pracowników będzie korzystać z systemu immunitetów przysługujących UNHCR, a z drugiej strony art. 1 statutu z 2012 r. określał ją jako organizację międzynarodową.

331    Skarżąca nie wykazała jednak, że jej pierwotny statut i statut z 2012 r. odzwierciedlały wolę wszystkich sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. lub przynajmniej jej członków, aby nadać jej status organizacji międzynarodowej, w związku z czym Komisja powinna była uznać te instrumenty za stanowiące późniejsze porozumienia lub późniejszą praktykę w rozumieniu art. 31 ust. 3 lit. a) i b) Konwencji wiedeńskiej.

332    Przeciwnie, po pierwsze, w odniesieniu do pierwotnego statutu, z protokołu z posiedzenia komitetu zarządzającego z dnia 13 lutego 1995 r., w którym uczestniczyli przedstawiciele Danii, Niemiec, Francji, Włoch, Finlandii, Szwecji, Zjednoczonego Królestwa, Norwegii i Wspólnoty Europejskiej, pod egidą UNHCR, w celu opracowania tego statutu, wynika, że w następstwie pytania Finlandii przedstawiciel UNHCR podkreślił fakt, że skarżąca została utworzona w celu wykonywania tymczasowej misji, że nie planowano utworzenia pełnoprawnej organizacji międzynarodowej oraz że statut skarżącej nie będzie zakładał takiego samego prawnie wiążącego charakteru w stosunku do państw, które go zatwierdzą, jaki wynikałby z wdrożenia procedury ratyfikacji jego aktu założycielskiego przez wszystkie zainteresowane państwa.

333    Ponadto z pisma władz fińskich z dnia 29 kwietnia 2014 r. wynika, że na posiedzeniu komitetu zarządzającego w dniu 10 marca 1995 r., na którym pierwotny statut został zatwierdzony wymaganą większością dwóch trzecich głosów członków wspomnianego komitetu, przedstawiciel Finlandii nie podpisał wspomnianego statutu z powodu wątpliwości co do charakteru prawnego tego dokumentu oraz że, w wyniku zapewnień udzielonych przez przedstawiciela UNHCR, o którym mowa w paragrafie 332 powyżej, Finlandia ostatecznie podpisała ten statut na posiedzeniu komitetu zarządzającego w dniu 19 czerwca 1995 r., składając oświadczenie, że uważa statut skarżącego za dokument o charakterze politycznym.

334    W związku z tym, biorąc pod uwagę stanowiska zajęte przez UNHCR i Finlandię podczas przyjmowania pierwotnego statutu skarżącej, z okoliczności, w których statut ten został przyjęty, nie wynika, że odzwierciedla on wolę wszystkich sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. ani członków skarżącej, aby nadać jej status organizacji międzynarodowej.

335    Po drugie, w odniesieniu do statutu skarżącej przyjętego w 2012 r., skarżąca podniosła na rozprawie, że został on podpisany przez Francję, Włochy, Finlandię, Szwecję i Norwegię.

336    Po pierwsze jednak, należy zauważyć, że nawet biorąc twierdzenia skarżącej za zasadne, wynikałoby z nich, że statut z 2012 r. nie został przyjęty przy poparciu wszystkich sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r.

337    Po drugie, z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy nie wynika również, że w chwili przyjęcia statutu skarżącej w 2012 r. jej jedynymi członkami były Francja, Włochy, Finlandia, Szwecja i Norwegia, w związku z czym statut ten należałoby uznać za odzwierciedlający jednomyślną zgodę członków skarżącej w tym dniu na uznanie jej za organizację międzynarodową.

338    Po trzecie, nawet przy założeniu, że w chwili przyjęcia statutu z 2012 r. jedynymi członkami skarżącej było pięć państw, o których mowa w pkt 335 powyżej, ze stanowisk przyjętych przez te państwa w odpowiedzi na dochodzenie OLAF‑u i na procedurę konsultacji wszczętą przez Komisję w celu przyjęcia zaskarżonej decyzji wynika, że są one sprzeczne z klauzulą statutu z 2012 r. uznającą skarżącą za organizację międzynarodową.

339    Z jednej strony, z pisma wysłanego przez władze szwedzkie do OLAF‑u w dniu 23 czerwca 2014 r. oraz z odpowiedzi władz udzielonej Komisji w dniu 2 lipca 2020 r. wynika, że Szwecja uważa, iż skarżąca nie jest organizacją międzynarodową, mimo że jest bezsporne, że ambasador Szwecji w Belgradzie podpisał statut skarżącej z 2012 r. jako przewodniczący jej komitetu zarządzającego, który stał się komitetem stałym.

340    Z drugiej strony, z odpowiedzi udzielonych przez Francję, Włochy, Finlandię i Norwegię w toku dochodzenia OLAF‑u oraz z ich odpowiedzi udzielonych Komisji odpowiednio w dniach 22 lipca, 13 marca, 14 stycznia 2020 r. i 20 grudnia 2019 r. wynika, że państwa te uważają, iż skarżąca nie jest organizacją międzynarodową.

341    Zatem biorąc pod uwagę stanowiska przyjęte przez Francję, Włochy, Finlandię, Szwecję i Norwegię z akt sprawy nie wynika, że klauzula statutu z 2012 r., zgodnie z którą skarżąca jest organizacją międzynarodową, odzwierciedla jasny i jednoznaczny zamiar tych państw nadania takiego statusu skarżącej.

342    W trzeciej kolejności należy zauważyć, że nawet przy założeniu, iż pierwotny statut skarżącej i jej statut z 2012 r. zostały przyjęte przy poparciu wszystkich sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. lub co najmniej wszystkich jej członków, z ewolucji tych statutów wynika, że chociaż, przyjmując nowy statut w 2008 r. i 2012 r., wspomniani członkowie skarżącej dążyli do nadania jej pewnej stabilności i zagwarantowania ciągłości jej działalności, nie zmienili jednak jej charakteru jako fakultatywnego wspólnego mechanizmu finansowania, z którego każdy z nich mógł korzystać według własnego uznania.

343    W szczególności przy przyjęciu statutu z 2008 r. i 2012 r. członkowie skarżącej nie zmienili sposobu jej finansowania, który opierał się na dobrowolnych składkach, ani nie przyznali jej żadnych obowiązkowych uprawnień, tak aby mogli jednostronnie wycofać się z niej w momencie, który uznają za stosowny, i zastąpić ją innymi kanałami komunikacji.

344    W tym kontekście należy zauważyć, że znaczenie klauzul pierwotnego statutu odnoszących się do immunitetów i osobowości prawnej skarżącej oraz klauzuli statutu z 2012 r., zgodnie z którą skarżąca jest organizacją międzynarodową, pozostaje niejednoznaczne w rozumieniu art. 32 Konwencji wiedeńskiej.

345    Ponadto z odpowiedzi państw, z którymi Komisja się konsultowała, wynika, że spośród członków skarżącej jedynie Austria uważa, że skarżąca może zostać uznana za organizację międzynarodową.

346    W konsekwencji Komisja nie naruszyła prawa, uznając w zaskarżonej decyzji, że późniejsza praktyka po przyjęciu rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., a następnie po przyjęciu pierwotnego statutu i statutu z 2012 r., nie świadczy o wystarczająco szerokim i wyraźnym uznaniu statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej, zarówno ze strony sygnatariuszy tej rezolucji, jak i ze strony członków skarżącej.

347    W tych okolicznościach niniejsze zastrzeżenie należy oddalić jako bezzasadne.

2)      W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia prawa polegającego na tym, że Komisja nie uwzględniła uznania przez Unię i niektóre państwa statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej

348    Zarzut ten składa się z dwóch argumentów, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 27 i 46 Konwencji wiedeńskiej, a drugi naruszenia prawa polegającego na tym, że Komisja nie uwzględniła porozumień w sprawie siedziby zawartych przez skarżącą.

i)      W przedmiocie pierwszego argumentu, zgodnie z którym Komisja naruszyła art. 27 i 46 Konwencji wiedeńskiej poprzez zaprzestanie uznawania statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej

349    Na poparcie pierwszego argumentu skarżąca podnosi, że zawarcie umów między nią a Komisją w drodze zarządzania wspólnego lub pośredniego wiązało się nieuchronnie z obowiązkiem uznania przez tę instytucję jej statusu organizacji międzynarodowej na podstawie art. 27 i 46 Konwencji wiedeńskiej.

350    W tym względzie, po pierwsze, należy przypomnieć, że zgodnie z jej art. 1 i art. 2 ust. 1 lit. a) Konwencja wiedeńska reguluje umowy międzynarodowe zawarte na piśmie między państwami i podlegające prawu międzynarodowemu. Tym samym, zgodnie z art. 3 tej Konwencji, nie ma ona zastosowania do umów międzynarodowych zawartych między państwami a innymi podmiotami prawa międzynarodowego, takimi jak Unia.

351    W konsekwencji skarżąca nie może skutecznie zarzucać Komisji na poparcie niniejszego argumentu naruszenia art. 27 i 46 Konwencji wiedeńskiej, których postanowienia nie mają bezpośredniego zastosowania do Unii.

352    Po drugie, zakładając, że skarżąca zamierzała powołać się na zasady prawa międzynarodowego publicznego określone w art. 27 i 46 Konwencji wiedeńskiej, w szczególności na art. 27 ust. 2 i 3 oraz art. 46 ust. 2 i 3 Konwencji wiedeńskiej z dnia 21 marca 1986 r. o prawie traktatów między państwami a organizacjami międzynarodowymi lub pomiędzy organizacjami międzynarodowymi (Oficjalne dokumenty Konferencji Narodów Zjednoczonych do spraw prawa traktatów między państwami a organizacjami międzynarodowymi lub pomiędzy organizacjami międzynarodowymi, t. II, s. 91), z zasad tych wynika z jednej strony, że organizacja międzynarodowa będąca stroną traktatu nie może powoływać się na zasady organizacji jako uzasadnienie niewykonania przez nią traktatu, a z drugiej strony, że fakt, iż zgoda organizacji międzynarodowej na związanie się traktatem została wyrażona z naruszeniem zasad organizacji dotyczących kompetencji do zawierania traktatów, nie może być powoływany przez tę organizację jako podważający jej zgodę, chyba że naruszenie było oczywiste i dotyczyło zasady o podstawowym znaczeniu.

353    Po pierwsze zaś, ponieważ rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. ani nie zobowiązywała jej sygnatariuszy do przystąpienia do skarżącej, ani nie kwalifikowała jej jako organizacji międzynarodowej, nie można zarzucać Komisji, że wydając zaskarżoną decyzję, nie wykonała tej rezolucji, nawet przy założeniu, że należycie ją zatwierdziła lub podpisała.

354    Ponadto z analizy pierwszego zastrzeżenia w niniejszej części wynika, że skarżąca nie może zasadnie powoływać się na status organizacji międzynarodowej na podstawie późniejszej praktyki po przyjęciu rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. lub jej statutu.

355    W każdym razie z pkt 253 powyżej wynika, że ponieważ Komisja nie zasiadała już w komitecie zarządzającym skarżącej od dnia 20 maja 2003 r., Unia nie była już jego członkiem w okresie, w którym zaskarżona decyzja weszła w życie.

356    Zatem nawet gdyby Komisja należycie przystąpiła do skarżącej w 1994 r. lub później, w dniu wejścia w życie zaskarżonej decyzji była zwolniona z jakiegokolwiek obowiązku uznania jej za organizację międzynarodową, który mógłby wynikać z jakiejkolwiek późniejszej praktyki wynikającej z rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. lub przyjęcia jej statutu.

357    Po drugie, z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika, że nawet jeśli Komisja kwestionuje, że w sposób normalny przystąpiła do rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., to wydała tę decyzję na tej podstawie, że jej zgoda na związanie się tą rezolucją została wyrażona z naruszeniem przepisów Unii dotyczących kompetencji do zawierania traktatów międzynarodowych.

358    W szczególności z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika, aby opierała się ona na zasadach określonych w art. 46 Konwencji wiedeńskiej oraz art. 46 ust. 2 i 3 Konwencji wiedeńskiej z dnia 21 marca 1986 r. o prawie traktatów między państwami a organizacjami międzynarodowymi lub pomiędzy organizacjami międzynarodowymi.

359    W konsekwencji niniejszy argument należy odrzucić.

ii)    W przedmiocie drugiego argumentu dotyczącego naruszenia prawa poprzez nieuwzględnienie przez Komisję porozumień w sprawie siedziby zawartych przez skarżącą

360    Na poparcie drugiego argumentu skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła prawo w zaskarżonej decyzji, nie uwzględniając odpowiedzi Belgii i Austrii w zakresie, w jakim państwa te odniosły się do zawartych przez nią porozumień w sprawie siedziby, ponieważ porozumienia takie wyrażają uznanie jej statusu organizacji międzynarodowej przez państwa sygnatariuszy tych porozumień niezależnie od tego, czy są one członkami tej organizacji, czy nie. W ten sposób skarżąca powołuje się na porozumienia w sprawie siedziby zawarte z Belgią, Bośnią i Hercegowiną, Macedonią Północną, Mjanmą/Birmą i Serbią.

361    W tym względzie prawdą jest, że w swojej odpowiedzi skierowanej do Komisji z dnia 8 kwietnia 2020 r. Austria wskazała, że późniejsza praktyka po przyjęciu rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. i statutu skarżącej, w szczególności zawarcie porozumień w sprawie siedzib, zdawała się wskazywać, że skarżąca uzyskała międzynarodową osobowość prawną w zakresie niezbędnym do wykonywania swoich zadań. Ponadto w odpowiedzi skierowanej do Komisji z dnia 30 czerwca 2020 r. Belgia wspomniała o porozumieniu w sprawie siedziby, którą zawarła ze skarżącą.

362    Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika jednak, że Komisja przyjęła, że uznanie statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej przez państwa niebędące członkami tego podmiotu nie wystarczyło do stwierdzenia, że spełnia ona kryteria definicji organizacji międzynarodowych ustalone przez prawo międzynarodowe, w szczególności przez zasady zawarte w projektach artykułów.

363    W tym względzie z pkt 204–212 i 323–325 powyżej wynika, że uznanie statusu organizacji międzynarodowej wynika z połączenia woli państw oraz w stosownych przypadkach organizacji międzynarodowych będących stronami umowy założycielskiej danej organizacji, zamiar ten musi wyraźnie wynikać ze wspomnianej umowy założycielskiej lub kolejnych umów lub jeszcze z praktyki następującej po wspomnianej umowie założycielskiej, pod warunkiem że te późniejsze umowy i ta późniejsza praktyka wyrażają takie uznanie wszystkich stron umowy założycielskiej.

364    Zatem fakt, że państwa, które nie przystąpiły do umowy założycielskiej organizacji i które nie są lub już nie są jej członkami, uważają ją za organizację międzynarodową, nie może pociągać za sobą obowiązku uznania tej organizacji przez Komisję za organizację międzynarodową, w szczególności w celu upoważnienia jej do wykonania budżetu Unii w trybie zarządzania pośredniego.

365    W konsekwencji Komisja nie naruszyła prawa, nie uwzględniając przy wydawaniu zaskarżonej decyzji porozumień w sprawie siedziby zawartych przez skarżącą z państwami, o których mowa w pkt 360 powyżej, tak więc niniejszy argument należy oddalić jako bezzasadny.

3)      W przedmiocie zastrzeżenia trzeciego dotyczącego naruszenia prawa poprzez nieuwzględnienie przez Komisję faktu, że jej członkowie nie rozwiązali jej oraz faktu, że czyni ona zadość wymogom zasady specjalności

366    Na poparcie trzeciego zastrzeżenia skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła prawo w zaskarżonej decyzji, nie uwzględniając, po pierwsze, faktu, że państwa, które ustanowiły skarżącą, nigdy jej nie rozwiązały, pomimo jej początkowo tymczasowego charakteru, a po drugie faktu, że czyni ona zadość wymogom zasady specjalności.

367    W tym względzie jest prawdą, że sygnatariusze rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., którzy przystąpili do skarżącej, przyjmując statuty z 2008 r. i 2012 r., zamierzali zapewnić jej pewną stabilność i powierzyć jej wyspecjalizowane zadania w dziedzinie odbudowy i rozwoju, wykraczające poza terytorium Bośni i Hercegowiny.

368    Jednakże z analizy drugiego zastrzeżenia w drugiej części niniejszego zarzutu oraz pierwszego zastrzeżenia w niniejszej części wynika, że ani sygnatariusze rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r., ani członkowie skarżącej nie wyrazili jednomyślnego lub przynajmniej większościowego zamiaru nadania jej statusu organizacji międzynarodowej.

369    Natomiast okoliczności, że członkowie skarżącej nie rozwiązali jej i że czyni ona zadość wymogom zasady specjalności, nie są wystarczające do ustalenia takiego zamiaru, a zatem nie mają wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji.

370    W związku z tym niniejsze zastrzeżenie, a w konsekwencji trzecią część i czwarty zarzut należy oddalić w całości.

5.      W przedmiocie drugiego i trzeciego zarzutu dotyczących naruszenia, odpowiednio, obowiązku staranności i obowiązku zachowania bezstronności 

a)      W przedmiocie drugiej części drugiego zarzutu dotyczącego naruszenia obowiązku staranności 

371    Na poparcie drugiej części zarzutu drugiego skarżąca podnosi w istocie siedem zastrzeżeń, z których pierwsze dotyczy błędów popełnionych przez Komisję przy określaniu państw, do których skierowane zostało zapytanie w przedmiocie statusu prawnego skarżącej, drugie dotyczy błędów popełnionych przez Komisję co do skutków porozumienia w sprawie siedziby zawartego przez skarżącą z władzami belgijskimi, trzecie dotyczy błędów popełnionych przez Komisję przy definiowaniu pojęcia „organizacji międzynarodowej”, czwarte dotyczy błędów popełnionych przez Komisję w wyniku nieuwzględnienia dokumentów, którymi już dysponowała, piąte dotyczy błędów popełnionych przez Komisję w wyniku niekompletności kwestionariusza, który skierowała do państw, które rzekomo były członkami skarżącej, szóste dotyczy błędów popełnionych przez Komisję w wyniku bezużyteczności żądania Komisji, aby państwa, do których skierowano zapytanie, przedstawiły należycie podpisaną umowę założycielską, a siódme dotyczy błędów popełnionych przez Komisję w wyniku braku drugiej konsultacji z państwami, do których skierowano zapytanie po otrzymaniu uwag z dnia 5 i 30 marca 2021 r.

372    Na wstępie należy przypomnieć, że obowiązek staranności, który jest nierozerwalnie związany z zasadą dobrej administracji ustanowioną w art. 41 Karty oraz który odnosi się ogólnie do działania administracji Unii w jej stosunkach ze społeczeństwem, nakłada na instytucje Unii obowiązek działania ze starannością i ostrożnością poprzez zbadanie wszystkich istotnych elementów danej sprawy (zob. podobnie wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 168 i przytoczone tam orzecznictwo).

373    Zatem, biorąc pod uwagę treść obowiązku staranności, zarzut dotyczący naruszenia tego obowiązku często pokrywa się z zarzutem dotyczącym oczywistego błędu w ocenie (wyrok z dnia 16 czerwca 2022 r., SGL Carbon i in./Komisja, C‑65/21 P i od C‑73/21 P do C‑75/21 P, EU:C:2022:470, pkt 32).

374    W istocie obowiązek staranności spoczywa na instytucjach Unii przy wykonywaniu ich uprawnień instytucjonalnych. Jeżeli jedna ze stron powołuje się zatem na oczywisty błąd w ocenie, jaki miała popełnić właściwa instytucja, sąd Unii musi sprawdzić, czy instytucja ta starannie i bezstronnie zbadała wszystkie istotne okoliczności danej sprawy (zob. podobnie wyrok z dnia 16 czerwca 2022, SGL Carbon i in./Komisja, C‑65/21 P i od C‑73/21 P do C‑75/21 P, EU:C:2022:470, pkt 30 i 31 i przytoczone tam orzecznictwo).

375    W niniejszym przypadku należy zauważyć, że w czwartym zarzucie skarżąca zarzuciła Komisji popełnienie kilku oczywistych błędów w ocenie i że argument ten pokrywa się z argumentem podniesionym na poparcie niniejszej części.

376    Ponieważ z pkt 370 powyżej wynika zaś, że zarzut czwarty, oparty między innymi na kilku oczywistych błędach w ocenie, należy oddalić jako bezzasadny, skarżąca nie może w związku z tym skutecznie zarzucać Komisji, że nie zbadała jej sytuacji z należytą starannością i ostrożnością, a tym samym naruszyła obowiązek staranności przy wydawaniu zaskarżonej decyzji.

377    W każdym razie w odniesieniu do pierwszego zastrzeżenia, zgodnie z którym Komisja po pierwsze niesłusznie zwróciła się do Turcji w przedmiocie statusu prawnego skarżącej i po drugie nie zwróciła się do Bośni i Hercegowiny, Macedonii Północnej, Mjanmy/Birmy i Serbii, należy przypomnieć, że po wydaniu wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) skarżąca odmówiła poinformowania Komisji o tożsamości swoich członków.

378    W tym kontekście nie można uznać, że Komisja uchybiła obowiązkowi staranności, zwracając się z zapytaniem do państw, które skarżąca wskazywała na swojej własnej stronie internetowej w dniu 26 listopada 2019 r. jako swoich członków, w tym Turcji.

379    Jeżeli chodzi o Bośnię i Hercegowinę, Macedonię Północną, Mjanmę/Birmę i Serbię, których brak członkostwa w skarżącej nie jest kwestionowany, z analizy drugiego argumentu drugiego zastrzeżenia w trzeciej części zarzutu czwartego wynika, że ewentualne stanowiska zajęte przez te państwa w kwestii, czy skarżąca jest organizacją międzynarodową, nie mają znaczenia dla wydania zaskarżonej decyzji.

380    W odniesieniu do drugiego zastrzeżenia dotyczącego błędu popełnionego przez Komisję co do skutków porozumienia w sprawie siedziby zawartego między władzami belgijskimi a skarżącą, z analizy drugiego argumentu drugiego zastrzeżenia w trzeciej części czwartego zarzutu wynika również, że zakres tej umowy nie ma znaczenia dla wydania zaskarżonej decyzji, ponieważ Belgia nie była już członkiem skarżącej w dniu, w którym zaskarżona decyzja weszła w życie, co wynika z analizy drugiego argumentu drugiego zastrzeżenia w pierwszej części czwartego zarzutu.

381    Jeśli chodzi o zastrzeżenie trzecie, w ramach którego Komisja błędnie zdefiniowała pojęcie „organizacji międzynarodowej”, które różni się od definicji zawartej w wytycznych, z analizy zarzutu czwartego wynika, że Komisja nie naruszyła prawa w zaskarżonej decyzji, opierając się na definicji tego pojęcia wynikającej między innymi z Konwencji wiedeńskiej i projektu artykułów.

382    Ponadto z wytycznych nie wynika, że definicja pojęcia „organizacji międzynarodowej” podana w tym dokumencie różni się od tej, na której Komisja oparła zaskarżoną decyzję.

383    W odniesieniu do czwartego zastrzeżenia dotyczącego nieuwzględnienia przez Komisję dokumentów znajdujących się już w jej posiadaniu, z jego analizy wynika, że różne dokumenty przedstawione przez skarżącą, z których większość została załączona do sprawozdania z dochodzenia OLAF‑u, nie wykazują jednomyślnego lub większościowego zamiaru sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. lub przynajmniej członków skarżącej nadania jej statusu organizacji międzynarodowej.

384    W odniesieniu do piątego zastrzeżenia, dotyczącego niekompletności kwestionariusza przesłanego przez Komisję państwom będącym rzekomo członkami skarżącej, z kwestionariusza tego wynika, że Komisja zapytała zainteresowane państwa nie tylko o to, czy są lub były członkami skarżącej i czy podpisały umowę międzynarodową lub międzyrządową ustanawiającą ją organizacją międzynarodową, ale także o to, czy uważają one, że spełnia ona warunki zakwalifikowania jej jako organizacji międzynarodowej w rozumieniu uregulowań finansowych Unii, w związku z czym w świetle definicji pojęcia „organizacja międzynarodowa”, o której mowa w pkt 197–212 powyżej, zastrzeżenie to należy oddalić jako bezzasadne.

385    W odniesieniu do szóstego zastrzeżenia dotyczącego bezużyteczności żądania Komisji, aby państwa, do których zwrócono się z zapytaniem, przedstawiły należycie podpisaną umowę założycielską skarżącej, również należy oddalić jako bezzasadny, jak wynika z rozważenia trzeciego argumentu pierwszego zastrzeżenia w drugiej części zarzutu czwartego.

386    W odniesieniu do zastrzeżenia siódmego dotyczącego braku powtórnej konsultacji z państwami, do których Komisja zwróciła się z zapytaniem, po otrzymaniu uwag skarżącej z dnia 5 i 30 marca 2021 r., z analizy dotyczącej zarzutu czwartego wynika, że uwagi te, powtórzone w skardze, nie mogły podważyć wniosku Komisji, że skarżąca nie jest organizacją międzynarodową.

387    W konsekwencji Komisja nie naruszyła obowiązku staranności, nie przeprowadzając powtórnej konsultacji z państwami, do których zostało skierowanie zapytanie, po otrzymaniu uwag skarżącej, w związku z czym zastrzeżenie jest bezzasadne.

388    Drugą część zarzutu trzeciego należy zatem oddalić jako bezzasadną.

b)      W przedmiocie trzeciej części dotyczącej naruszenia obowiązku bezstronności

389    Na poparcie części trzeciej skarżąca podnosi w istocie cztery zastrzeżenia, które dotyczą tego, że Komisja naruszyła obowiązek bezstronności w jego obiektywnym wymiarze, po pierwsze, kierując do państw, do których postanowiła się zwrócić, pytania, które nie były istotne, użyteczne ani zgodne z prawem lub z materiałem zgromadzonym w aktach sprawy, po drugie, nadając wyrokowi z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) znaczenie, którego w sposób oczywisty nie miał, i twierdząc, że jest zobowiązana do ponownej oceny statusu prawnego skarżącej w celu ukierunkowania odpowiedzi tych państw, po trzecie, składając niezgodne z prawdą oświadczenia w stosunku do skarżącej i, po czwarte, wywierając presję na te same państwa w celu uzyskania odpowiedzi sporządzonych w taki sposób, aby lepiej wspierały jej stanowisko.

390    W tym względzie należy przypomnieć, że instytucje, organy i jednostki organizacyjne muszą zastosować się do dwóch elementów składowych wymogu bezstronności, którymi są, po pierwsze, bezstronność subiektywna, na mocy której żaden z członków zainteresowanej instytucji nie może okazywać stronniczości lub osobistych uprzedzeń, oraz po drugie, bezstronność obiektywna, zgodnie z którą instytucja ta musi zapewnić wystarczające gwarancje, aby wykluczyć wszelkie uzasadnione wątpliwości co do ewentualnych uprzedzeń [zob. postanowienie z dnia 24 maja 2022 r., Puigdemont i Casamajó i in./Parlament i Hiszpania, C‑629/21 P(R), EU:C:2022:413, pkt 199 i przytoczone tam orzecznictwo].

391    W szczególności, gdy strona skarżąca zarzuca naruszenie obiektywnej bezstronności, z orzecznictwa wynika, że aby wykazać, że organizacja postępowania administracyjnego nie gwarantuje wystarczająco wykluczenia wszelkich uzasadnionych wątpliwości co do ewentualnych uprzedzeń, nie jest konieczne stwierdzenie istnienia braku bezstronności, ale wystarczy, że istnieją w tym zakresie uzasadnione wątpliwości i nie mogą one zostać rozwiane (zob. podobnie wyrok z dnia 27 marca 2019 r., August Wolff i Remedia/Komisja, C‑680/16 P, EU:C:2019:257, pkt 37).

392    W pierwszej kolejności, w odniesieniu do pierwszego zastrzeżenia dotyczącego zadania przez Komisję państwom, do których się zwróciła, pytań, które były zbędne, nieistotne i niezgodne z prawem lub z dowodami zawartymi w aktach sprawy, z akt sprawy nie wynika, że biorąc pod uwagę definicję pojęcia „organizacji międzynarodowej”, o której mowa w pkt 197–212 powyżej, pytania skierowane przez Komisję do państw, do których się zwróciła, dotyczące ewentualnego podpisania lub ratyfikacji umowy założycielskiej skarżącej oraz istnienia pełnomocnictw udzielonych ewentualnie sygnatariuszom tej umowy były zbędne, nieistotne lub niezgodne z prawem lub dowodami zawartymi w aktach sprawy.

393    Ponadto w odniesieniu do innych środków wyrażania zgody państw na związanie się rezolucją z dnia 25 listopada 1994 r. prawdą jest, że pisma wysłane do państw, do których Komisja zwróciła się z zapytaniem, nie wspominają o żadnych innych środkach niż podpisanie i ratyfikacja tego dokumentu.

394    Okoliczność ta nie pozwala wykazać, że procedura konsultacji podjęta przez Komisję z państwami, które według niej są lub były członkami skarżącej, nie dawała wystarczających gwarancji, aby wykluczyć wszelkie uzasadnione wątpliwości co do ewentualnego uprzedzenia lub stronniczego postępowania z jej strony.

395    W pismach wysłanych do tych państw Komisja zadała bowiem ogólne pytanie, czy uważają się one za członków skarżącej. W ten sposób, w przypadku niepodpisania lub nieratyfikowania umowy założycielskiej skarżącej, państwom, do których zwrócono się z zapytaniem, pozostawiono możliwość wskazania, czy w inny sposób wyraziły zgodę na tę umowę.

396    Ponadto z definicji pojęcia „organizacji międzynarodowej” przypomnianej w pkt 197–212 powyżej oraz z analizy drugiego argumentu drugiego zastrzeżenia w trzeciej części zarzutu czwartego wynika, że skarżąca nie ma podstaw do zarzucania Komisji, że nie zwróciła się do państw, do których skierowała zapytanie, z pytaniem, czy uważają, traktują lub klasyfikują ją jako organizację międzynarodową niezależnie od ich statusu jako członków tej organizacji.

397    W konsekwencji pierwsze zastrzeżenie w trzeciej części drugiego zarzutu powinno zostać oddalone jako bezzasadne.

398    W drugiej kolejności, drugie zastrzeżenie, zgodnie z którym Komisja nadała wyrokowi z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) znaczenie, jakiego ten nie ma, należy oddalić jako bezzasadny w konsekwencji oddalenia pierwszej części pierwszego zarzutu, dotyczącej naruszenia art. 266 TFUE i powagi rzeczy osądzonej tego wyroku, oraz drugiego zastrzeżenia w drugiej części tego samego zarzutu, dotyczącego naruszenia zasady niedziałania wstecz aktów Unii.

399    Z pkt 105, 120 i 149 powyżej wynika bowiem, że Komisja nie popełniła błędu w interpretacji wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78), uznając, że prawidłowe wykonanie tego wyroku pociąga za sobą obowiązek dokonania przez nią retroaktywnej ponownej oceny statusu prawnego skarżącego.

400    W trzeciej kolejności, na poparcie trzeciego zastrzeżenia, zgodnie z którym Komisja dopuściła się szeregu nieścisłości w swojej korespondencji z państwami, do których zwróciła się z zapytaniem, skarżąca zarzuca po pierwsze, że Komisja wskazała, zarówno w pismach z dnia 26 listopada 2019 r. skierowanych do tych państw, jak i w pismach przypominających z dnia 11 marca 2020 r., że jest zobowiązana do przeprowadzenia oceny jej statusu na podstawie art. 266 TFUE.

401    Wobec oddalenia pierwszego zastrzeżenia w pierwszej części pierwszego zarzutu dotyczącego naruszenia art. 266 TFUE skarżąca nie ma jednak dalszych podstaw do twierdzenia, że stwierdzenie to jest nieprawidłowe.

402    Po drugie, skarżąca zarzuca Komisji, że w pismach z dnia 26 listopada 2019 r. wskazała, że skarżąca odmówiła przedstawienia jej umowy założycielskiej.

403    W piśmie z dnia 6 maja 2019 r. Komisja zwróciła się bowiem do skarżącej o przesłanie m.in. „uwierzytelnionej kopii (podpisanej) umowy międzynarodowej ustanawiającej IMG jako organizację międzynarodową” oraz „wszelkich dokumentów, które nie są jeszcze w jej posiadaniu […] potwierdzających status IMG jako organizacji międzynarodowej oraz tożsamość [jej] obecnych lub byłych członków”.

404    W odpowiedzi z dnia 25 czerwca 2019 r. skarżąca zakwestionowała jednak prośbę Komisji co do zasady, uzasadniając, że wcześniejsze uznanie jej za organizację międzynarodową w szczególności przez Unię nie może być kwestionowane na podstawie zasad międzynarodowego prawa publicznego. W związku z tym nie uwzględniła tej prośby.

405    Ponadto skarżąca nie odpowiedziała na ponowne pismo Komisji z dnia 18 lipca 2019 r.

406    W związku z tym stwierdzenie, że skarżąca odmówiła przedstawienia Komisji umowy, na podstawie której została utworzona, nie jest nieprawidłowe.

407    Ponadto, chociaż skarżąca utrzymuje, że ta odmowa współpracy była uzasadniona faktem, że Komisja posiadała już dokumenty założycielskie, w jej odpowiedzi z dnia 25 czerwca 2019 r. nie ma takiego uzasadnienia.

408    W związku z tym Komisja miała prawo wskazać państwom, do których zdecydowała się zwrócić z zapytaniem, że skarżąca odmówiła przedstawienia jej swojej umowy założycielskiej, co nie dowodzi jednak, że ta procedura konsultacji nie dawała wystarczających gwarancji, aby wykluczyć wszelkie uzasadnione wątpliwości co do ewentualnego uprzedzenia lub stronniczego zachowania z jej strony.

409    Po trzecie, skarżąca zarzuca Komisji, że stwierdziła ona, w szczególności w ramach wymiany elektronicznej z władzami tureckimi i włoskimi, że Sąd orzekł w swoim postanowieniu z dnia 9 września 2020 r., IMG/Komisja (T‑645/19, niepublikowane, EU:T:2020:388), że prawidłowo wykonała wyrok z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78).

410    W tym względzie w pkt 69 postanowienia z dnia 9 września 2020 r., IMG/Komisja (T‑645/19, niepublikowane, EU:T:2020:388) Sąd orzekł w istocie, że wyrok z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) nie może być interpretowany w ten sposób, że Komisja, w celu jego wykonania, nie mogła przeprowadzić ponownej analizy statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej po zebraniu informacji, które uznała za niezbędne, lecz przeciwnie, w ten sposób, że odwołanie się do ponownej analizy może być uznane za konieczną konsekwencję tego wyroku.

411    Ponadto w wyroku z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja (C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722) Trybunał odrzucił odwołanie wniesione przez skarżącą od postanowienia z dnia 9 września 2020 r., IMG/Komisja (T‑645/19, niepublikowane, EU:T:2020:388).

412    W związku z tym stwierdzenie zawarte w różnych e-mailach upominających od Komisji, że Sąd uznał, iż Komisja prawidłowo wykonała wyrok z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) nie wydaje się nieścisłe, w związku z czym trzecie zastrzeżenie należy oddalić jako bezzasadne.

413    Po czwarte, na poparcie czwartego zastrzeżenia dotyczącego wywierania przez Komisję presji na niektóre z państw, do których skierowano zapytanie, w celu uzyskania odpowiedzi sporządzonych w taki sposób, aby lepiej uzasadniały wniosek Komisji, skarżąca powołuje się na wymianę informacji między Komisją a władzami duńskimi w dniach 5 i 12 czerwca 2020 r., w której Komisja zwróciła się do tych władz o potwierdzenie, czy Dania podpisała umowę międzynarodową ustanawiającą skarżącą jako organizację międzynarodową, ponieważ Komisja obawiała się, że pierwsza odpowiedź wspomnianych władz może zostać uznana przez Sąd lub Trybunał za niewystarczająco rozstrzygającą w przypadku sporu sądowego.

414    W tym względzie z pisma stałego przedstawiciela Danii przy Unii Europejskiej z dnia 4 czerwca 2020 r. wynika, że na pytanie, czy państwo to podpisało umowę międzynarodową ustanawiającą skarżącą jako organizację międzynarodową, władze duńskie początkowo odpowiedziały, że nie były w stanie odnaleźć dokumentu podpisanego w tym celu. Później, w następstwie wymiany elektronicznej między Komisją a tymi władzami w dniach 5 i 12 czerwca 2020 r., o której mowa w pkt 413 powyżej, stałe przedstawicielstwo Danii przy Unii Europejskiej wysłało w dniu 18 czerwca 2020 r. nowe pismo przeformułowane zgodnie z wnioskiem Komisji.

415    Okoliczności opisane w pkt 414 powyżej wskazują na troskę Komisji o uzyskanie od władz duńskich jasnej odpowiedzi na pytanie, czy Dania podpisała umowę międzynarodową ustanawiającą skarżącą jako organizację międzynarodową. W związku z tym nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do istnienia jakiegokolwiek uprzedzenia ze strony Komisji co do rozwiązania, jakie należy przyjąć w odniesieniu do statusu skarżącej.

416    W konsekwencji trzecie zastrzeżenie w trzeciej części drugiego zarzutu należy oddalić jako bezzasadne, a w konsekwencji trzecią część zarzutu w całości i drugi zarzut w całości.

417    Z powyższego wynika, że żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji należy oddalić.

C.      W przedmiocie żądań odszkodowawczych

418    Na poparcie swojego żądania odszkodowawczego skarżąca podnosi dwie szkody, które stanowią dwie odrębne części. W pierwszej części domaga się odszkodowania w wysokości 20 000 EUR z tytułu nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu w sprawie wydania zaskarżonej decyzji. W drugiej części domaga się odszkodowania w wysokości 23 651 903 EUR tytułem naprawienia szkody i zadośćuczynienia za krzywdę, które przypisuje niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji, która zastąpiła decyzje z dnia 16 grudnia 2014 r. i 8 maja 2015 r.

419    Komisja kwestionuje zasadność argumentów skarżącej.

1.      W przedmiocie warunków, na jakich instytucje Unii mogą zostać pociągnięte do odpowiedzialności 

420    Tytułem wstępu należy po pierwsze przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby w danym przypadku móc pociągnąć Unię do odpowiedzialności pozaumownej konieczne jest, by poza innymi przesłankami osoba, która domaga się naprawienia szkody lub szkód, jakie w swoim przekonaniu poniosła wskutek zachowania lub aktu Unii, wykazała istnienie naruszenia normy prawnej mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom (zob. wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 145 i przytoczone tam orzecznictwo).

421    Ponadto naruszenie to musi być wystarczająco istotne, zaś sam ten wymóg zależy od uznania, jakim dysponuje instytucja, która miała naruszyć tę normę, oraz od kwestii, czy naruszyła ona w sposób oczywisty i poważny granice tego uznania, przy czym pod uwagę należy wziąć w szczególności stopień jasności i precyzji wspomnianej normy, trudności w wykładni lub stosowaniu, które mogą stąd wyniknąć, jak również złożoność sytuacji podlegającej uregulowaniu (zob. wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 146 i przytoczone tam orzecznictwo).

422    Po drugie, każda szkoda, o której naprawienie wnosi się w ramach skargi dotyczącej odpowiedzialności pozaumownej Unii na podstawie art. 340 akapit drugi TFUE, powinna być rzeczywista i pewna. W każdych okolicznościach to do strony ponoszącej odpowiedzialność pozaumowną Unii należy przedstawienie jednoznacznych dowodów zarówno, w szczególności, na istnienie, jak i na rozmiar szkody, na którą się powołuje (zob. wyrok z dnia 5 września 2019 r., Unia Europejska/Guardian Europe i Guardian Europe/Unia Europejska, C‑447/17 P i C‑479/17 P, EU:C:2019:672, pkt 135 i przytoczone tam orzecznictwo).

423    W związku z tym istnienie rzeczywistej i pewnej szkody nie może być rozpatrywane abstrakcyjnie przez sąd Unii, ale musi być oceniane na podstawie konkretnych okoliczności faktycznych każdej przedłożonej mu sprawy (zob. wyrok z dnia 18 listopada 2021 r., Mahmoudian/Rada, C‑681/19 P, niepublikowany, EU:C:2021:933, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

424    Po trzecie warunek istnienia związku przyczynowego dotyczy wystarczająco bezpośredniego związku przyczynowego między zachowaniem danej instytucji a szkodą, który to związek musi zostać wykazany przez powoda, tak aby zarzucane zachowanie było decydującą przyczyną szkody (zob. wyrok z dnia 27 kwietnia 2023 r., Fondazione Cassa di Risparmio di Pesaro i in./Komisja, C‑549/21 P, niepublikowany, EU:C:2023:340, pkt 114 i przytoczone tam orzecznictwo).

425    W istocie to do strony podnoszącej odpowiedzialność pozaumowną Unii należy przedstawienie jednoznacznych dowodów na istnienie wystarczająco bezpośredniego związku przyczynowego między zachowaniem danej instytucji a podnoszoną szkodą (zob. wyrok z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, C‑45/15 P, EU:C:2017:402, pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo).

426    Niemniej jednak, zgodnie z ogólną zasadą wspólną dla systemów prawnych państw członkowskich, stosowaną również przez sądy Unii, poszkodowany wobec ryzyka poniesienia szkody musi wykazać się należytą starannością w celu ograniczenia zakresu szkody (zob. postanowienie z dnia 12 maja 2010 r., Pigasos Alieftiki Naftiki Etaireia/Rada i Komisja, C‑451/09 P, niepublikowane, EU:C:2010:268, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).

427    Związek przyczynowy może zostać przerwany poprzez niedochowanie należytej staranności przez poszkodowanego, w sytuacji gdy zachowanie to okazuje się być decydującą przyczyną szkody (wyrok z dnia 18 marca 2010 r., Trubowest Handel i Makarov/Rada i Komisja, C‑419/08 P, EU:C:2010:147, pkt 61).

428    To w świetle tych zasad Sąd musi zbadać roszczenie o odszkodowanie zgłoszone przez skarżącą.

2.      W przedmiocie części pierwszej dotyczącej naprawienia szkody wynikającej z naruszenia rozsądnego terminu

429    Na poparcie pierwszej części skarżąca podnosi, że po wydaniu wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) Komisja potrzebowała ponad dwóch lat na wydanie zaskarżonej decyzji i że opóźnienie to jest nieracjonalne, tak że rodzi po stronie Komisji obowiązek zapłaty odszkodowania w wysokości 20 000 EUR.

430    W tym względzie należy przypomnieć, że na instytucjach Unii ciąży obowiązek wykonywania ich kompetencji w zgodzie z ogólnymi zasadami prawa Unii, a w szczególności zasadą dobrej administracji, który jest obecnie wyraźnie usankcjonowany w art. 41 Karty, którego ust. 1 stanowi, że każdy ma prawo do rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje Unii (zob. wyrok z dnia 12 maja 2022 r., Klein/Komisja, C‑430/20 P, EU:C:2022:377, pkt 87 i przytoczone tam orzecznictwo).

431    Tym samym do danego organu administracji należy zajęcie stanowiska, jeśli uzna on to za stosowne, i zamknięcie wszczętego postępowania w rozsądnym terminie (wyrok z dnia 12 maja 2022 r., Klein/Komisja, C‑430/20 P, EU:C:2022:377, pkt 89).

432    Ponadto, rozsądny charakter terminu nie może być określony poprzez odniesienie do szczególnej górnej granicy, ustalonej w sposób abstrakcyjny. Powinien być oceniany w zależności od okoliczności właściwych dla każdej sprawy, a w szczególności znaczenia sporu dla zainteresowanego, złożoności sprawy i różnych etapów postępowania prowadzonego przez instytucję Unii, a także zachowania stron w toku postępowania. W tym względzie wykaz właściwych kryteriów nie jest wyczerpujący i ocena kwestii rozsądnego charakteru rzeczonego terminu nie wymaga systematycznej analizy, przez sąd Unii, okoliczności sprawy pod kątem każdego z nich, jeżeli czas trwania postępowania wydaje się uzasadniony w świetle jednego z tych kryteriów (zob. wyrok z dnia 12 maja 2022 r., Klein/Komisja, C‑430/20 P, EU:C:2022:377, pkt 86 i przytoczone tam orzecznictwo).

433    W niniejszej sprawie należy najpierw ustalić, czy czas potrzebny Komisji na wydanie zaskarżonej decyzji przekroczył rozsądny termin, tak że Komisja naruszyła wymogi określone w pkt 430 i 431 powyżej.

434    Po pierwsze należy zauważyć, że okres trzech miesięcy, który upłynął między wydaniem wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) a pismem z dnia 6 maja 2019 r., w którym Komisja wezwała skarżącą do przedstawienia określonych dokumentów, nie może zostać uznany za nierozsądny, biorąc pod uwagę złożoność prawną sprawy i tego wyroku.

435    W tym względzie należy przypomnieć, że w pkt 190 i 191 wyroku z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja (C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722) Trybunał potwierdził, że pojęcie „organizacji międzynarodowej”, do którego odwołują się uregulowania finansowe Unii, jest pojęciem ogólnym, którego interpretacja do celów tych uregulowań może powodować trudności w szczególności w braku orzecznictwa w tej kwestii i że zastosowanie tego pojęcia w niniejszym przypadku mogło także okazać się złożone i spowodować trudności w kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych, zważywszy na szczególną sytuację skarżącej.

436    Po drugie skarżąca błędnie zarzuca Komisji opóźnienie w okresie między 6 maja a 18 lipca 2019 r., w którym Komisja próbowała wykonać wyrok z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78) w drodze wymiany pism ze skarżącą, oraz że opóźnienie w okresie od dnia 18 lipca 2019 r., w którym Komisja ponowiła swoją prośbę z dnia 6 maja 2019 r. skierowaną do skarżącej, do dnia 26 listopada 2019 r., w którym Komisja wysłała prośby o udzielenie informacji do państw, które rzekomo są członkami skarżącej.

437    Podobnie należy uwzględnić okoliczność, że łączny okres dwóch lat, czterech miesięcy i ośmiu dni, po upływie którego została wydana zaskarżona decyzja, obejmuje okres konsultacji z państwami, do których Komisja skierowała zapytanie, ze względu na odmowę dostarczenia jej przez skarżącą dokumentów założycielskich, należycie podpisanych i wraz z dokumentami uzupełniającymi.

438    W konsekwencji ta część spornego okresu między dniem 6 maja 2019 r. a dniem 10 lutego 2021 r., czyli datą ostatniej odpowiedzi na konsultacje zainicjowane przez Komisję, należy przypisać nie Komisji, lecz skarżącej, która nie dochowała należytej staranności po wydaniu wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C‑183/17 P i C‑184/17 P, EU:C:2019:78).

439    Po trzecie, nie można uznać, że Komisja opóźniła się między dniem 10 lutego a dniem 19 lutego 2021 r., kiedy to przesłała skarżącej projekt decyzji z prośbą o przedstawienie uwag. Ponadto skarżąca nie może skarżyć się na opóźnienie nieco ponad trzech miesięcy, od dnia 19 lutego do dnia 8 czerwca 2021 r., który odpowiada zarówno okresowi przyznanemu jej na przedstawienie uwag, jak i okresowi potrzebnemu Komisji na należyte uwzględnienie jej uwag, zgodnie z przysługującym skarżącej prawem do przedstawienia stanowiska.

440    Tym samym z powyższego wynika, że czas potrzebny Komisji na przygotowanie i wydanie zaskarżonej decyzji nie jest nierozsądny w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 430 i 431 powyżej.

441    Po drugie należy zauważyć, że skarżąca nie wykazała istnienia jakiejkolwiek szkody majątkowej lub krzywdy wynikającej z zarzucanego naruszenia na poparcie tego zarzutu.

442    W związku z tym niniejszą część należy oddalić jako bezzasadną.

3.      W przedmiocie drugiej części dotyczącej naprawienia szkody majątkowej i zadośćuczynienie za krzywdę rzekomo spowodowanych przez zaskarżoną decyzję 

443    Na poparcie drugiej części skarżąca wnosi o zasądzenie od Komisji na jej rzecz kwoty 8 651 903 EUR tytułem odszkodowania za szkodę majątkową, której wyrządzenie przypisuje zaskarżonej decyzji oraz kwoty 15 mln EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę.

444    W tym względzie z pkt 417 powyżej wynika, że żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji zostały oddalone, w związku z czym nie została spełniona pierwsza przesłanka odpowiedzialności pozaumownej Unii, o której mowa w pkt 420 powyżej, a mianowicie naruszenie normy prawnej, której celem jest przyznanie uprawnień jednostkom.

445    Ponadto, o ile prawdą jest, że Komisja naruszyła prawo w zaskarżonej decyzji, odmawiając zakwalifikowania rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. jako umowy międzynarodowej, o tyle naruszenia te nie mają wpływu na zgodność z prawem tej decyzji i nie mogą zatem zostać uznane za bezpośrednią i pewną przyczynę szkody, którą skarżąca miała ponieść.

446    Ponadto skarżąca nie powołuje się na poparcie żądań odszkodowawczych wysuniętych w ramach niniejszej części na podstawy niezgodności z prawem, innych niż te, które przedstawiła na poparcie żądań stwierdzenia nieważności.

447    W konsekwencji drugą część żądania o odszkodowanie należy oddalić jako bezzasadną, a w konsekwencji żądanie to należy oddalić w całości.

V.      W przedmiocie kosztów

448    Zgodnie z art. 134 § 1 i 3 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę, a każda ze stron pokrywa własne koszty w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej z nich. Wreszcie, zgodnie z art. 135 § 1 regulaminu postępowania, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może zdecydować, że strona przegrywająca sprawę pokrywa własne koszty i zostaje obciążona tylko częścią kosztów poniesionych przez stronę przeciwną, a nawet, że nie zostaje nimi obciążona w ogóle.

449    W niniejszej sprawie skarżąca przegrała sprawę. Stwierdzono jednak, że Komisja naruszyła prawo w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, stwierdzając, że rezolucja z dnia 25 listopada 1994 r. nie może zostać uznana za umowę międzynarodową, co mogło skłonić skarżącą do wniesienia niniejszej skargi o stwierdzenie tej niezgodności z prawem. W tych okolicznościach Sąd uznaje za słuszne obciążenie każdej ze stron jej własnymi kosztami.

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba w składzie powiększonym)

orzeka co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Każda ze stron pokrywa własne koszty.

Truchot

Kanninen

Frendo

Sampol Pucurull

Perišin

Wyrok wydany na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 4 września 2024 r.

Podpisy

Spis treści

I. Okoliczności powstania sporu

A. Okoliczności postępowania administracyjnego

B. Okoliczności postępowania sądowego

C. Administracyjne następstwa wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C183/17 P i C184/17 P)

D. Sądowe następstwa wyroku z dnia 31 stycznia 2019 r. International Management Group/Komisja (C183/17 P i C184/17 P)

II. Zdarzenia następujące po wniesieniu odwołania

III. Żądania stron

IV. Co do prawa

A. W przedmiocie dopuszczalności

1. W przedmiocie prawidłowości pełnomocnictwa udzielonego adwokatom przez skarżącą

2. W przedmiocie dopuszczalności załącznika A.24 do skargi

3. W przedmiocie dopuszczalności załącznika C.1 do repliki

B. W przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności

1. W przedmiocie pierwszej części zarzutu drugiego, dotyczącej naruszenia obowiązku uzasadnienia

2. W przedmiocie pierwszego zarzutu dotyczącego szeregu naruszeń prawa, w szczególności naruszenia art. 266 TFUE, powagi rzeczy osądzonej i zasady niedziałania prawa wstecz

a) W przedmiocie pierwszej części dotyczącej naruszenia art. 266 TFUE i powagi rzeczy osądzonej związanej z wyrokiem z dnia 31 stycznia 2019 r., International Management Group/Komisja (C183/17 P i C184/17 P)

1) W przedmiocie pierwszego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia art. 266 TFUE

2) W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia powagi rzeczy osądzonej

b) W przedmiocie drugiej części dotyczącej naruszenia zasady dobrej wiary, zasady „nemo auditur propriam turpitudinem allegans” i zasady niedziałania prawa wstecz

1) W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia zasady niedziałania wstecz aktów Unii

2) W odniesieniu do pierwszego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia zasady dobrej wiary i zasady „nemo auditur”

c) W przedmiocie trzeciej części dotyczącej naruszenia zasady równości

3. W przedmiocie trzeciego zarzutu dotyczącego naruszenia zasady pewności prawa

4. W przedmiocie czwartego zarzutu dotyczącego oczywistych błędów w ocenie i innych naruszeń prawa

a) W przedmiocie definicji pojęcia „organizacja międzynarodowa” przewidzianego w uregulowaniach finansowych Unii

b) W przedmiocie pierwszej części dotyczącej oczywistego błędu w ocenie i naruszenia prawa odnoszącego się do zidentyfikowania członków skarżącej

1) W przedmiocie pierwszego zastrzeżenia dotyczącego oczywistego błędu w ocenie wynikającego ze sztucznego rozróżnienia między państwami założycielskimi skarżącej, państwami wnoszącymi wkład i członkami jej komitetu zarządzającego

2) W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego oczywistego błędu w ocenie przy wykładni stanowiska Belgii i Austrii

i) W przedmiocie pierwszego argumentu dotyczącego oczywistego błędu w ocenie przy wykładni odpowiedzi władz austriackich

ii) W przedmiocie drugiego argumentu dotyczącego oczywistego błędu w ocenie przy interpretacji odpowiedzi władz belgijskich

3) W przedmiocie trzeciego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia prawa i oczywistego błędu w ocenie popełnionego przez Komisję przy odmowie uznania przystąpienia Unii do skarżącej

c) W przedmiocie drugiej części dotyczącej naruszenia prawa obciążającego odmowę Komisji zakwalifikowania rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. jako umowy międzynarodowej ustanawiającej organizację międzynarodową

1) W przedmiocie pierwszego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia prawa poprzez odmowę Komisji zakwalifikowania rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. jako umowy międzynarodowej

i) W przedmiocie pierwszego argumentu dotyczącego naruszenia prawa w odniesieniu do prawnie wiążącego charakteru rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r.

ii) W przedmiocie drugiego argumentu dotyczącego naruszenia prawa w odniesieniu do wymogu podpisania rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. przez upoważnionych do tego przedstawicieli

iii) W przedmiocie trzeciego argumentu dotyczącego naruszenia prawa w odniesieniu do wymogu podpisania lub ratyfikacji rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r.

iv) W przedmiocie wpływu zasadności pierwszego i drugiego argumentu niniejszego zastrzeżenia na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji

2) W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego błędu co do wykładni w odniesieniu do zamiaru sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. dotyczącej przyznania skarżącej statusu organizacji międzynarodowej

d) W przedmiocie trzeciej części dotyczącej naruszenia prawa w odniesieniu do późniejszej praktyki sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r. oraz uznania statusu organizacji międzynarodowej przez Unię i niektóre państwa

1) W przedmiocie pierwszego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia prawa w odniesieniu do późniejszej praktyki sygnatariuszy rezolucji z dnia 25 listopada 1994 r.

2) W przedmiocie drugiego zastrzeżenia dotyczącego naruszenia prawa polegającego na tym, że Komisja nie uwzględniła uznania przez Unię i niektóre państwa statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej

i) W przedmiocie pierwszego argumentu, zgodnie z którym Komisja naruszyła art. 27 i 46 Konwencji wiedeńskiej poprzez zaprzestanie uznawania statusu skarżącej jako organizacji międzynarodowej

ii) W przedmiocie drugiego argumentu dotyczącego naruszenia prawa poprzez nieuwzględnienie przez Komisję porozumień w sprawie siedziby zawartych przez skarżącą

3) W przedmiocie zastrzeżenia trzeciego dotyczącego naruszenia prawa poprzez nieuwzględnienie przez Komisję faktu, że jej członkowie nie rozwiązali jej oraz faktu, że czyni ona zadość wymogom zasady specjalności

5. W przedmiocie drugiego i trzeciego zarzutu dotyczących naruszenia, odpowiednio, obowiązku staranności i obowiązku zachowania bezstronności

a) W przedmiocie drugiej części drugiego zarzutu dotyczącego naruszenia obowiązku staranności

b) W przedmiocie trzeciej części dotyczącej naruszenia obowiązku bezstronności

C. W przedmiocie żądań odszkodowawczych

1. W przedmiocie warunków, na jakich instytucje Unii mogą zostać pociągnięte do odpowiedzialności

2. W przedmiocie części pierwszej dotyczącej naprawienia szkody wynikającej z naruszenia rozsądnego terminu

3. W przedmiocie drugiej części dotyczącej naprawienia szkody majątkowej i zadośćuczynienie za krzywdę rzekomo spowodowanych przez zaskarżoną decyzję

V. W przedmiocie kosztów

---

*      Język postępowania: francuski.