1

W swojej skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca, UniCredit Bank AG żąda stwierdzenia nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) SRB/ES/2021/22 z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie obliczania składek ex ante za 2021 r. na poczet jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w zakresie, w jakim decyzja ta jej dotyczy.

[…]

19

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

20

SRB wnosi do Sądu o:

21

Parlament Europejski wnosi do Sądu o:

22

Rada Unii Europejskiej wnosi do Sądu o:

80

Zarzut drugi dzieli się na siedem części.

[…]

95

Skarżąca podniosła, że SRB nie przedstawiła w wystarczający sposób powodów, dla których nie zastosowała do celów obliczenia składek ex ante za okres składkowy 2021 r. wskaźnika ryzyka „stabilnego finansowania netto” (zwanego dalej „wskaźnikiem SFN”) oraz wskaźnika ryzyka „fundusze własne i zobowiązania kwalifikowalne posiadane przez instytucję powyżej [minimalnych wymogów dotyczących funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych]” (zwanego dalej „wskaźnikiem FWZK”)”, a także wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”, o których mowa w art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia delegowanego 2015/63.

96

SRB kwestionuje argumentację skarżącej.

97

Należy przede wszystkim zauważyć, że art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 stanowi, że, „[w] przypadku gdy informacje wymagane przez szczegółowy wskaźnik, o którym mowa w załączniku II [tego rozporządzenia delegowanego], nie są uwzględnione w mającym zastosowanie wymogu w zakresie sprawozdawczości, o którym mowa w art. 14 [tego rozporządzenia delegowanego], za rok referencyjny, dany wskaźnik ryzyka nie ma zastosowania, aż do momentu rozpoczęcia stosowania tego wymogu w zakresie sprawozdawczości”.

98

W niniejszej sprawie SRB wskazała w motywach 21–29 zaskarżonej decyzji, że nie zastosowała wskaźników SFN i FWZK, a także wskaźników składowych „stopień złożoności” i „możliwość przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” ze względu na to, że w chwili przyjęcia tej decyzji informacje wymagane z tytułu tych wskaźników i wskaźników składowych nie były dostępne w zharmonizowanej formie dla wszystkich instytucji finansowych.

99

W szczególności SRB zauważyła, w odniesieniu do wskaźnika SFN, że „w [Unii] nie stosuje się żadnych zharmonizowanych wiążących norm dotyczących SFN, w związku z czym nie była [ona] w stanie zidentyfikować tych wskaźników na poziomie krajowym”. Jeśli chodzi o wskaźnik FWZK, SRB wyjaśniła, że „ze względu na to, iż wymogi dotyczące FWZK były, ogólnie rzecz biorąc, wdrażane stopniowo, nie dysponuje [ona] danymi umożliwiającymi jej zastosowanie tego wskaźnika na poziomie każdej instytucji uiszczającej składki do [SRF]”. W odniesieniu do wskaźników składowych „stopień złożoności” i „możliwość przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” SRB wyjaśniła, że „dane wymagane dla [tych wskaźników składowych] nie były dostępne w zharmonizowanej formie dla wszystkich instytucji państw członkowskich uczestniczących dla roku odniesienia 2019”.

100

Takie uzasadnienie pozwala skarżącej zrozumieć powody, dla których SRB nie zastosowała tych wskaźników i wskaźników składowych ryzyka, i, tym samym, spełnia wymogi określone w orzecznictwie przytoczonym w pkt 82 i 83 powyżej.

101

Wniosku tego nie podważają argumenty skarżącej.

102

Po pierwsze, należy oddalić argument skarżącej, zgodnie z którym SRB powinna była wyjaśnić w zaskarżonej decyzji powody, dla których uznała, że dysponuje uprawnieniami dyskrecjonalnymi pozwalającymi jej na niestosowanie wskaźników SFN i FWZK, a także wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”, ponieważ argument ten opiera się na błędnym założeniu. Z samego brzmienia art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 wynika bowiem, że SRB nie dysponuje uprawnieniami dyskrecjonalnymi w zakresie niestosowania wskaźnika ryzyka, ponieważ, w sytuacji gdy spełnione są przewidziane w tym przepisie przesłanki, jest ona zobowiązana do nieuwzględnienia takiego wskaźnika.

103

Po drugie, skarżąca podniosła, że zaskarżona decyzja zawiera pewne „stwierdzenia faktyczne” dotyczące braku zastosowania wskaźników i wskaźników składowych ryzyka, których prawidłowości skarżąca i sądy Unii nie są w stanie zweryfikować. Tymczasem skarżąca nie wykazała, w jaki sposób rozważania zawarte w zaskarżonej decyzji – przy założeniu, że są one „faktyczne” – uniemożliwiają jej zrozumienie powodów, dla których rozpatrywane wskaźniki i wskaźniki składowe ryzyka nie zostały zastosowane, tym bardziej że – jak wskazano w pkt 98 i 99 powyżej – zaskarżona decyzja zawiera w tym względzie wystarczające wyjaśnienia.

104

Po trzecie, skarżąca podniosła w istocie, że SRB nie przedstawiła w zaskarżonej decyzji powodów, dla których nie uwzględniła wskaźników ryzyka, które były dostępne w Niemczech, w celu obliczenia odsetka jej składki ex ante określonego na poziomie krajowym. Takie wyjaśnienia są jednak konieczne, ponieważ zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 w związku z art. 14 ust. 3 i 6 tego rozporządzenia delegowanego dany wskaźnik ryzyka należy uwzględnić wówczas, gdy na mocy prawa krajowego zastosowanie mają wymogi w zakresie sprawozdawczości nadzorczej dotyczące tego wskaźnika.

105

W tym względzie z orzecznictwa przytoczonego w pkt 83 powyżej wynika, że ocena, czy uzasadnienie aktu jest wystarczające, winna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, ale także uwzględniać jego kontekst, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę oraz w szczególności interes, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć podmioty, których akt ten dotyczy.

106

Co się tyczy zastosowania wskaźnika SFN, SRB wyjaśniła w motywie 23 zaskarżonej decyzji w związku z pkt 31 załącznika III do tej decyzji, że „nie była w stanie określić wskaźników na poziomie krajowym”, ponieważ uznała, że wymogi w zakresie sprawozdawczości nadzorczej dotyczące tego wskaźnika były nieodpowiednie. Podobnie z motywu 25 tej decyzji w związku z pkt 32 i 33 załącznika III do tej decyzji wynika w istocie, że SRB nie dysponowała danymi zebranymi na poziomie krajowym, które pozwoliłyby jej na zastosowanie wskaźnika FWZK ze względu na stopniowe wprowadzanie w życie przez NRA [krajowe organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji] wymogów dotyczących tego wskaźnika.

107

W tych okolicznościach SRB przedstawiła wystarczające uzasadnienie, wyjaśniając, że dane wymagane do zastosowania wskaźników SFN i FWZK nie są dostępne na szczeblu krajowym.

108

Następnie w pkt 32 załącznika III do zaskarżonej decyzji wskazano, że określenie wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” ściśle zależy od zaplanowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dla poszczególnych instytucji, co oznacza, że wskaźniki składowe ryzyka są związane z opracowaniem planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

109

Tymczasem skarżąca, jako rozważny podmiot gospodarczy, powinna być w stanie dowiedzieć się, że NRA nie sporządziły takich planów w odniesieniu do wszystkich instytucji zobowiązanych do zapłaty składek ex ante, jak wskazała SRB w odpowiedzi na skargę i w duplice, co nie zostało zakwestionowane, i że w konsekwencji plany te nie zostały ukończone w odniesieniu do wszystkich instytucji mających siedzibę w Niemczech. Skarżąca była zatem w stanie zrozumieć, że ze względu na brak planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dla wszystkich instytucji niemieckich SRB nie dysponowała odpowiednimi danymi zebranymi na poziomie krajowym w celu zastosowania wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”.

110

Wreszcie należy oddalić argument skarżącej, zgodnie z którym SRB powinna była wyjaśnić powody, dla których nie dostosowała do porównywalnego poziomu danych, które nie zostały zgromadzone w sposób jednolity w całej Unii, ponieważ opiera się on na błędnym założeniu. Z art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 nie wynika bowiem, że SRB jest zobowiązana do dostosowania w jakikolwiek sposób danych zgromadzonych w sposób niejednolity.

111

Wobec tego należy oddalić część pierwszą zarzutu drugiego.

112

Skarżąca podniosła, że uzasadnienie przedstawione przez SRB nie pozwala zrozumieć powodów, dla których ustaliła ona roczny poziom docelowy na jedną ósmą z 1,35 % depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji w 2020 r. W szczególności SRB nie wyjaśniła, w jaki sposób zbadała model gospodarczy opracowany przez Wspólne Centrum Badawcze Komisji (JRC) w celu uzyskania prognozy stóp wzrostu depozytów gwarantowanych i sumy depozytów w unii bankowej w okresie początkowym. Podobnie SRB nie przedstawiła wyjaśnień co do zastosowania modelu symulacyjnego dotyczącego różnych scenariuszy wzrostu depozytów gwarantowanych i ostatecznego poziomu docelowego.

113

SRB podnosi, że w motywach 35–48 zaskarżonej decyzji oraz w pkt 46–84 załącznika III do tej decyzji w sposób jasny i precyzyjny zostały opisane etapy procesu mającego na celu określenie rocznego poziomu docelowego i uwzględnione w tym celu czynniki. Ponadto z motywu 40 tej decyzji wynika, że modelowanie ekonometryczne JRC opierało się – podobnie jak ocena SRB – na danych historycznych dotyczących sumy depozytów i depozytów gwarantowanych oraz że potwierdzona została tendencja do stałego wzrostu depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji. Jednocześnie model symulacyjny zastosowany przez SRB obejmował tak szeroki zakres, że było oczywiste, iż model ten był jedynie etapem w procesie podejmowania decyzji.

114

Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, po upływie okresu początkowego, środki finansowe dostępne w SRF muszą osiągnąć ostateczny poziom docelowy, który odpowiada co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich.

115

Zgodnie z art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 w okresie początkowym składki ex ante powinny być rozłożone w czasie możliwie równomiernie, aż do osiągnięcia wspomnianego w pkt 114 rocznego poziomu docelowego, przy jednoczesnym należytym uwzględnieniu fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu, jaki te procykliczne składki mogą mieć na sytuację finansową poszczególnych instytucji.

116

W art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 wyjaśniono, że w każdym roku składki należne od wszystkich instytucji kredytowych, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, nie przekraczają 12,5 % ostatecznego poziomu docelowego.

117

Zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2015/63 SRB oblicza składkę ex ante – dla wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich państw członkowskich uczestniczących w SRM – na podstawie rocznego poziomu docelowego, który należy ustalić przy uwzględnieniu ostatecznego poziomu docelowego, oraz na podstawie obliczanej kwartalnie średniej kwoty depozytów gwarantowanych z poprzedniego roku.

118

W niniejszej sprawie, jak wynika z motywu 48 zaskarżonej decyzji, SRB ustaliła dla okresu składkowego 2021 kwotę rocznego poziomu docelowego na 11287677212,56 EUR.

119

W motywach 36 i 37 zaskarżonej decyzji SRB wyjaśniła w istocie, że ten roczny poziom docelowy powinien zostać określony na podstawie analizy dotyczącej zmian, jakim podlegały depozyty gwarantowane w poprzednich latach, wszelkich istotnych zmian sytuacji gospodarczej, a także analizy dotyczącej wskaźników odnoszących się do fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu procyklicznych składek na sytuację finansową poszczególnych instytucji. Następnie SRB uznała za właściwe, aby ustalić współczynnik, którego wartość opiera się na tej analizie i na środkach finansowych dostępnych w SRF (zwany dalej „współczynnikiem”). W celu uzyskania rocznego poziomu docelowego SRB zastosowała ten współczynnik do jednej ósmej średniej kwoty depozytów gwarantowanych w 2020 r.

120

To podejście przyjęte przez SRB w celu ustalenia współczynnika zostało przedstawione w motywach 38–47 zaskarżonej decyzji.

121

W motywie 38 zaskarżonej decyzji SRB odnotowała stałą tendencję wzrostową depozytów gwarantowanych w przypadku wszystkich instytucji w uczestniczących państwach członkowskich. Konkretnie rzecz ujmując, obliczana kwartalnie średnia kwota tych depozytów w 2020 r. wynosiła 6,689 bln EUR.

122

W motywach 40 i 41 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła prognozę tego, jak będą ewoluować depozyty gwarantowane w przypadku pozostałych trzech lat okresu początkowego, a mianowicie w latach 2021–2023. Oszacowała ona, że roczne stopy wzrostu depozytów gwarantowanych do końca okresu początkowego wyniosą od 4 % do 7 %.

123

W motywach 42–45 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła ocenę fazy cyklu gospodarczego i przewidywanego efektu procyklicznego, jakie składki ex ante mogą wywierać na sytuację finansową instytucji finansowych. W tym względzie SRB wskazała, że uwzględniła szereg informacji, takich jak sporządzona przez Komisję prognoza dotycząca wzrostu produktu krajowego brutto, podobna prognoza sporządzona przez Europejski Bank Centralny (EBC) czy też przepływ kredytów w sektorze prywatnym wyrażony jako odsetek produktu krajowego brutto.

124

W motywie 46 zaskarżonej decyzji SRB stwierdziła, że, nawet gdyby można było racjonalnie oczekiwać dalszego wzrostu depozytów gwarantowanych w ramach unii bankowej, tempo tego wzrostu byłoby niższe niż w 2020 r. W tym względzie w motywie 47 zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że przyjęła „ostrożne podejście” w odniesieniu do stóp wzrostu depozytów gwarantowanych na nadchodzące lata aż do 2023 r.

125

Uwzględniając powyższe, SRB ustaliła w motywie 48 zaskarżonej decyzji wartość współczynnika na 1,35 %. Następnie obliczyła ona kwotę rocznego poziomu docelowego, mnożąc średnią kwotę depozytów gwarantowanych w 2020 r. przez ten współczynnik i dzieląc wynik tego obliczenia przez osiem, zgodnie z następującym wzorem matematycznym, który został zawarty w motywie 48 tej decyzji:

„Cel0 [kwota rocznego poziomu docelowego] = Łączna kwota depozytów gwarantowanych2020 * 0,0135 * ⅛ = EUR 11287677212,56”.

126

Na rozprawie SRB wskazała jednak, że ustaliła ten roczny poziom docelowy dla okresu składkowego 2021 w następujący sposób:

127

Po pierwsze, po przeprowadzeniu analizy prospektywnej SRB ustaliła kwotę depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, prognozowaną na koniec okresu początkowego, na około 7,5 bln EUR. W celu ustalenia tej kwoty SRB uwzględniła średnią kwotę depozytów gwarantowanych w 2020 r., a mianowicie 6,689 bln EUR, wynoszącą 4 % roczną stopę wzrostu depozytów gwarantowanych, a także liczbę pozostałych okresów składkowych do końca okresu początkowego, wynoszącą trzy.

128

Po drugie, zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 SRB obliczyła 1 % z tych 7,5 bln EUR, aby uzyskać szacunkową kwotę ostatecznego poziomu docelowego, który miał zostać osiągnięty do dnia 31 grudnia 2023 r., czyli około 75 mld EUR.

129

Po trzecie, SRB odjęła od tej ostatniej kwoty zasoby finansowe dostępne w SRF już w 2021 r., tj. około 42 mld EUR, aby uzyskać w ten sposób kwotę, jaka pozostawała do pobrania w okresach składkowych pozostałych do końca okresu początkowego, a mianowicie w latach 2021–2023. Kwota ta wynosiła około 33 mld EUR.

130

Po czwarte, SRB podzieliła tę ostatnią kwotę na trzy, aby rozdzielić ją równomiernie między te trzy pozostałe okresy składkowe. Roczny poziom docelowy dla okresu składkowego 2021 został zatem ustalony na kwotę, o której mowa w pkt 118 powyżej, tj. około 11,287 mld EUR.

131

Na rozprawie SRB stwierdziła również, że upubliczniła informacje, na których została oparta metoda opisana w pkt 127–130 powyżej i które umożliwiają skarżącej zrozumienie metody, za pomocą której ustalony został roczny poziom docelowy. W szczególności SRB wyjaśniła, że w maju 2021 r., czyli już po wydaniu zaskarżonej decyzji, lecz jeszcze przed wniesieniem skargi, opublikowała na swojej stronie internetowej notę informacyjną o nazwie „Fact Sheet 2021” (zwaną dalej „notą informacyjną”), w której została wskazana szacunkowa kwota ostatecznego poziomu docelowego. Podobnie SRB stwierdziła, że kwota środków finansowych dostępnych w ramach SRF była również dostępna na jej stronie internetowej, a także w innych publicznych źródłach, i to na długo przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

132

W celu zbadania, czy SRB wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do określenia rocznego poziomu docelowego, należy przede wszystkim przypomnieć, że brak lub jego niewystarczający charakter stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, która może, a nawet powinna zostać uwzględniona przez sąd Unii z urzędu (zob. wyrok z dnia 2 grudnia 2009 r., Komisja/Irlandia i in., C-89/08 P, EU:C:2009:742, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo). Wynika z tego, że Sąd może, a nawet powinien uwzględnić również braki w uzasadnieniu inne niż te, na które powołuje się skarżąca, w szczególności w przypadku, gdy zostaną one ujawnione w toku postępowania.

133

W tym celu, poprzez zastosowanie środka organizacji postępowania i na rozprawie, strony zostały wysłuchane na okoliczność wszelkich ewentualnych braków w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, które mogłyby odnosić się do określenia rocznego poziomu docelowego. W szczególności, wielokrotnie wyraźnie o to pytana, SRB opisała, krok po kroku, metodę, według której rzeczywiście postępowała, określając roczny poziom docelowy dla okresu składkowego 2021 tak, jak została ona przedstawiona w pkt 127–130 powyżej.

134

Następnie, jeśli chodzi o treść obowiązku uzasadnienia, z orzecznictwa wynika, że uzasadnienie decyzji wydanej przez instytucję lub organ Unii powinno być w szczególności pozbawione sprzeczności, co umożliwia zainteresowanym zapoznanie się z rzeczywistymi motywami leżącymi u podstaw decyzji w celu obrony ich praw przed właściwym sądem, a temu sądowi – przeprowadzenie kontroli (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 lipca 2008 r., Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala, C-413/06 P, EU:C:2008:392, pkt 169 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 22 września 2005 r., Suproco/Komisja, T-101/03, EU:T:2005:336, pkt 20, 45–47; z dnia 16 grudnia 2015 r., Grecja/Komisja, T-241/13, EU:T:2015:982, pkt 56).

135

Podobnie, gdy autor zaskarżonej decyzji przedstawia w toku postępowania przed sądem Unii pewne wyjaśnienia dotyczące jej uzasadnienia, wyjaśnienia te powinny być spójne z rozważaniami przedstawionymi w tej decyzji (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 września 2005 r., Suproco/Komisja, T-101/03, EU:T:2005:336, pkt 45–47; z dnia 13 grudnia 2016 r., Printeos i in./Komisja, T-95/15, EU:T:2016:722, pkt 54, 55).

136

Jeśli bowiem rozważania przytoczone w zaskarżonej decyzji nie są spójne z wyjaśnieniami przedstawionymi w toku postępowania sądowego, uzasadnienie danej decyzji nie spełnia funkcji, które zostały przypomniane w pkt 82 i 83 powyżej. W szczególności taka niespójność uniemożliwia, po pierwsze, zainteresowanym zapoznanie się przed wniesieniem skargi z rzeczywistymi motywami leżącymi u podstaw decyzji i przygotowanie swej obrony w dotyczącym ich zakresie, i, po drugie, sądowi Unii, określenie powodów, które stanowiły rzeczywistą podstawę prawną tej decyzji, oraz zweryfikowanie ich zgodności z mającymi zastosowanie przepisami.

137

Wreszcie należy przypomnieć, że gdy SRB przyjmuje decyzję ustalającą składki ex ante, powinna poinformować zainteresowane instytucje o metodzie obliczania tych składek (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C-584/20 P i C-621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 122).

138

To samo powinno dotyczyć metody ustalania kwoty rocznego poziomu docelowego, ponieważ kwota ta ma istotne znaczenie dla systematyki takiej decyzji. Jak wynika bowiem z pkt 15 powyżej, sposób obliczania składek ex ante polega na podziale tej kwoty między wszystkie instytucje, które mają je uiścić, efektem czego podwyższenie lub obniżenie tej kwoty pociąga za sobą odpowiednie podwyższenie lub obniżenie składki ex ante poszczególnych instytucji.

139

Z powyższego wynika, że choć SRB jest zobowiązana przedstawić instytucjom, w drodze zaskarżonej decyzji, wyjaśnienia dotyczące metody określania rocznego poziomu docelowego, to wyjaśnienia te powinny być spójne z wyjaśnieniami przedstawionymi przez SRB w toku postępowania sądowego i dotyczącymi faktycznie zastosowanej metody.

140

Nie ma to zaś miejsca w niniejszej sprawie.

141

Należy bowiem przede wszystkim zaznaczyć, że w motywie 48 zaskarżonej decyzji przedstawiono wzór matematyczny, który został przedstawiony przez SRB jako podstawa dla określenia kwoty rocznego poziomu docelowego. Jak zaś wyjaśniono na rozprawie, okazuje się, że we wzorze tym nie ujęto elementów składowych metody faktycznie zastosowanej przez SRB. Jak wynika bowiem z pkt 127–130 powyżej, w ramach tej metody SRB uzyskała kwotę rocznego poziomu docelowego, odejmując od ostatecznego poziomu docelowego środki finansowe dostępne w SRF w celu obliczenia kwoty, którą nadal miała otrzymać do końca okresu początkowego, i dzieląc tę ostatnią kwotę przez trzy. Te dwa etapy obliczania nie znajdują zaś żadnego odzwierciedlenia we wspomnianym wzorze matematycznym.

142

Ponadto stwierdzenia tego nie może podważyć twierdzenie SRB, zgodnie z którym w maju 2021 r. opublikowała ona notę informacyjną, w której określiła przedział wskazujący ewentualne kwoty ostatecznego poziomu docelowego, a na swojej stronie internetowej – kwotę dostępnych w SRF środków finansowych. Niezależnie bowiem od kwestii, czy skarżąca rzeczywiście wiedziała o tych kwotach, same w sobie nie umożliwiały jej one zrozumienia tego, że SRB rzeczywiście zastosowała dwie operacje, o których mowa w pkt 141 powyżej, bowiem dodatkowo należy wyjaśnić, że we wzorze matematycznym wskazanym w motywie 48 zaskarżonej decyzji nawet o nich nie wspomniano.

143

Podobne niespójności mają również wpływ na sposób ustalenia współczynnika 1,35 %, który odgrywa jednak kluczową rolę we wzorze matematycznym, o jakim mowa w pkt 142 powyżej. Współczynnik ten można bowiem rozumieć w ten sposób, że uwzględnia on, oprócz innych parametrów, prognozę dotyczącą tego, jak będą ewoluować depozyty gwarantowane w pozostałych latach okresu początkowego. Jak zaś przyznała SRB na rozprawie, współczynnik ten został ustalony w sposób umożliwiający uzasadnienie wyniku obliczenia kwoty rocznego poziomu docelowego, czyli po obliczeniu przez SRB tej kwoty w zastosowaniu czterech etapów przedstawionych w pkt 127–130 powyżej, i, w szczególności, poprzez podział na trzy kwoty wynikającej z odliczenia środków finansowych dostępnych w SRF od ostatecznego poziomu docelowego. Takie postępowanie nie wynika jednak w żaden sposób z zaskarżonej decyzji.

144

Ponadto należy przypomnieć, że zgodnie z notą informacyjną ta kwota ostatecznego poziomu docelowego mieściła się w przedziale od 70 do 75 mld EUR. Przedział ten okazuje się zaś niespójny z tym zawartym w motywie 41 zaskarżonej decyzji i dotyczącym stopy wzrostu depozytów gwarantowanych z 4 % do 7 %. SRB wskazała bowiem na rozprawie, że w celu określenia rocznego poziomu docelowego wzięła pod uwagę stopę wzrostu depozytów gwarantowanych w wysokości 4 % – która była najniższą stopą w drugim przedziale – i że uzyskała ona w ten sposób szacowany ostateczny poziom docelowy w wysokości 75 mld EUR, który stanowił najwyższą wartość pierwszego przedziału. Okazuje się zatem, że istnieje rozbieżność pomiędzy tymi dwoma przedziałami. Po pierwsze bowiem, przedział odnoszący się do stopy zmian depozytów gwarantowanych obejmuje również wartości wyższe od 4 %, których zastosowanie doprowadziłoby jednak do uzyskania szacunkowej wartości ostatecznego poziomu docelowego wyższej niż kwoty zawarte w przedziale odnoszącym się do tego poziomu docelowego. Po drugie, skarżąca nie jest w stanie zrozumieć powodu, dla którego SRB włączyła do przedziału odnoszącego się do tego poziomu docelowego kwoty niższe niż 75 mld EUR. Aby bowiem osiągnąć tę kwotę, konieczne byłoby zastosowanie wartości poniżej 4 %, która nie jest jednak zawarta w przedziale odnoszącym się do stopy wzrostu depozytów gwarantowanych. W tych okolicznościach skarżąca nie była w stanie określić sposobu, w jaki SRB wykorzystała przedział dotyczący stopy ewolucji tych depozytów w celu obliczenia szacunkowego ostatecznego poziomu docelowego.

145

Wynika z tego, że, jeśli chodzi o określenie rocznego poziomu docelowego, metoda rzeczywiście zastosowana przez SRB, objaśniona przez nią na rozprawie, nie odpowiada metodzie opisanej w zaskarżonej decyzji, w związku z czym rzeczywiste powody, w świetle których został ustalony ten poziom docelowy, nie mogły zostać zidentyfikowane na podstawie zaskarżonej decyzji ani przez instytucje kredytowe, ani przez Sąd.

146

W świetle powyższego należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja jest nieprawidłowo uzasadniona w zakresie dotyczącym określenia rocznego poziomu docelowego.

147

W konsekwencji należy uwzględnić drugą część zarzutu drugiego. Biorąc pod uwagę wyzwania prawne i gospodarcze związane z niniejszą sprawą, w interesie prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości należy jednak przeprowadzić analizę pozostałych zarzutów skargi.

[…]

250

Skarżąca podniosła, że zaskarżona decyzja narusza art. 6 i 7 oraz art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63, jako że SRB nie uwzględniła przy obliczaniu mnożnika korekty wskaźników SFN i FWZK oraz wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”. W szczególności w art. 6 i 7 tego rozporządzenia delegowanego nie przyznano SRB uprawnień dyskrecjonalnych do pominięcia niektórych wskaźników ryzyka. Ponadto art. 20 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia delegowanego w związku z art. 14 tego rozporządzenia również nie może uzasadniać nieuwzględnienia tych wskaźników ryzyka. Artykuł 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 ma bowiem zastosowanie wyłącznie do informacji wymienionych w załączniku II. Tymczasem załącznik ten nie wymienia wskaźnika FWZK ani wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”

251

SRB podważa tę argumentację.

252

Zgodnie z art. 6 ust. 2 lit. a), art. 6 ust. 3 lit. a) i art. 6 ust. 5 lit. a) rozporządzenia delegowanego 2015/63 SRB powinna co do zasady, przy określaniu profilu ryzyka poszczególnych instytucji, uwzględnić wskaźniki FWZK i SFN oraz wskaźniki składowe ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”.

253

Jednakże zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63, zatytułowanym „Przepisy przejściowe”, wskaźnika ryzyka nie stosuje się, jeżeli informacje wymagane przez szczegółowy wskaźnik, o którym mowa w załączniku II do tego rozporządzenia, nie są uwzględnione w mających zastosowanie wymogach sprawozdawczości nadzorczej, o których mowa w art. 14 wskazanego rozporządzenia delegowanego, to jest wymogach sprawozdawczości ustanowionych w rozporządzeniu wykonawczym Komisji nr 680/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiającym wykonawcze standardy techniczne dotyczące sprawozdawczości nadzorczej instytucji zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (Dz.U. 2014, L 191, s. 1) lub, w odpowiednim przypadku, w prawie państw członkowskich.

254

Artykuł 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63, którego zgodność z prawem nie została zakwestionowana w niniejszej sprawie, uzależnia zatem możliwość niestosowania wskaźnika ryzyka od spełnienia podwójnego warunku: po pierwsze, informacje wymagane na podstawie takiego wskaźnika nie wchodzą w zakres wymogów w zakresie sprawozdawczości nadzorczej, o których mowa w art. 14 tego rozporządzenia delegowanego, a po drugie, wskaźnik ten jest wymieniony w załączniku II do wspomnianego rozporządzenia delegowanego, zatytułowanym „Dane przedstawiane organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” i zawierającym 15 kategorii danych.

255

Co się tyczy pierwszej przesłanki, należy zauważyć, że w celu ustalenia, czy zgodnie z art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 informacje wymagane na podstawie szczególnego wskaźnika ryzyka należą do wymogów w zakresie sprawozdawczości nadzorczej, do SRB należy sprawdzenie, czy instytucje były zobowiązane do przekazywania tych informacji do celów ostrożnościowych właściwemu organowi w danym roku referencyjnym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym nr 680/2014 lub prawem krajowym. Zgodnie z art. 4 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 1–4 rozporządzenia delegowanego 2015/63 tym rokiem referencyjnym jest rok, do którego odnoszą się zatwierdzone roczne sprawozdania finansowe dostępne na dzień 31 grudnia roku poprzedzającego okres składkowy. Wynika z tego, że w niniejszej sprawie rokiem odniesienia jest rok, którego dotyczą zatwierdzone roczne sprawozdania finansowe dostępne na dzień 31 grudnia 2020 r. (zwany dalej „odpowiednim rokiem referencyjnym”). Jak twierdzi SRB, co nie zostało zakwestionowane przez skarżącą, okres ten odpowiada rokowi 2019.

256

Co się tyczy drugiej przesłanki, o której mowa w pkt 254 powyżej, należy zauważyć, że zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 przepis ten ma zastosowanie w szczególności wówczas, gdy dane wymienione w załączniku II do tego rozporządzenia delegowanego stanowią same w sobie wskaźniki ryzyka.

257

Jednakże wbrew temu, co twierdzi skarżąca, art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 ma zastosowanie również w sytuacji, w której załącznik II do tego rozporządzenia odnosi się do danych, które nie stanowią same w sobie wskaźników ryzyka, lecz mają decydujące znaczenie dla obliczenia takich wskaźników ryzyka, które z kolei nie są wymienione w tym załączniku. Wskaźnik ryzyka może zatem nie mieć zastosowania, jeżeli dane niezbędne do jego obliczenia są wymienione w tym załączniku.

258

W tym zakresie należy przypomnieć, że przy dokonywaniu wykładni przepisu prawa Unii należy uwzględniać nie tylko jego brzmienie, lecz także jego kontekst oraz cele regulacji, której część ten przepis stanowi (wyroki: z dnia 17 listopada 1983 r., Merck, 292/82, EU:C:1983:335, pkt 12; z dnia 19 lipca 2012 r., ebookers.com Deutschland, C-112/11, EU:C:2012:487, pkt 12). Ponadto należy mieć na uwadze jego skuteczność (effet utile) (zob. wyrok z dnia 13 grudnia 2012 r., BLV Wohn- und Gewerbebau, C-395/11, EU:C:2012:799, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo).

259

Co się tyczy kontekstu i celów art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63, przepis ten uwzględnia fakt, że proces ustanawiania wymogów ostrożnościowych i związanych z nimi wymogów informacyjnych ma charakter progresywny, rozciągający się w czasie. Jak bowiem wynika między innymi z motywu 6 dyrektywy 2014/59, rozporządzenie delegowane 2015/63 zostało przyjęte w czasie, w którym wymogi te nie były jeszcze ostatecznie przyjęte i były przedmiotem dostosowań. W tym zakresie skarżąca nie zakwestionowała poważnie twierdzenia SRB, zgodnie z którym właściwe organy musiały stopniowo określać niektóre z tych wymogów, które z kolei wpływały na to, jakie dane miały być dostępne w celu obliczania wskaźników ryzyka wskazanych w rozporządzeniu delegowanym 2015/63. Z tego wynika, że owe dane konieczne do obliczenia wskaźników ryzyka mogły nie być dostępne dla wszystkich z zainteresowanych instytucji lub, co najmniej, dla wszystkich instytucji, które mają swoją siedzibę w państwie członkowskim, przynajmniej przez okres początkowy, uściślając, że dane te nie musiały być przedmiotem deklaracji w zakresie wymogu sprawozdawczości nadzorczej zgodnie z prawem Unii lub, w odpowiednim przypadku, z prawem krajowym.

260

W tym kontekście art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 ma na celu uniknięcie sytuacji, w której przy obliczaniu składek ex ante na instytucje nałożono by nieproporcjonalne i dyskryminacyjne obciążenie z uwagi na to właśnie stopniowe wdrażanie wymogów ostrożnościowych oraz związanych z nimi wymogów sprawozdawczości. Obliczenia te wiążą się bowiem z dokonywaniem analizy porównawczej. W tym względzie SRB wyjaśniła, w istocie, czemu skarżąca nie zaprzeczyła, że skoro dane konieczne do obliczenia niektórych wskaźników ryzyka nie były zadeklarowane w ramach wymogu sprawozdawczości nadzorczej przez wszystkie instytucje lub, co najmniej, przez wszystkie instytucje, które mają swoją siedzibę w państwie członkowskim, SRB była zobowiązana uwzględnić dane odnoszące się do tych wskaźników, które są jednakże nieporównywalne.

261

Ryzyko takie istnieje nie tylko wtedy, gdy dane, o których mowa, stanowią same w sobie wskaźniki ryzyka, ale również wtedy, gdy dane te, choć same w sobie nie stanowią wskaźników ryzyka, są jednak niezbędne do ich obliczenia.

262

W tych okolicznościach art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie nie tylko wtedy, gdy dane wymienione w załączniku II do tego rozporządzenia stanowią same w sobie wskaźniki ryzyka, lecz również wtedy, gdy dane wymienione w tym załączniku są niezbędne do obliczenia wskaźników ryzyka.

263

To w świetle tych rozważań należy zbadać, czy SRB mogła przy obliczaniu składek ex ante za okres składkowy 2021 odstąpić od zastosowania dwóch wskaźników ryzyka, a mianowicie wskaźników SFN i FWZK, oraz dwóch wskaźników składowych ryzyka , to jest „stopień złożoności” i „możliwość przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”, nie naruszając przy tym art. 6 i 7 oraz art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63.

264

W odniesieniu do wskaźnika SFN w pierwszej kolejności z art. 17 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/451 z dnia 17 grudnia 2020 r. ustanawiającego wykonawcze standardy techniczne do celów stosowania rozporządzenia nr 575/2013 w odniesieniu do sprawozdań nadzorczych instytucji oraz uchylającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 680/2014 (Dz.U. 2021, L 97, s. 1) w związku z art. 23 akapit drugi tego rozporządzenia wynika, że instytucje powinny zgłaszać właściwemu organowi dane dotyczące wskaźnika SFN do celów ostrożnościowych i na zasadzie zharmonizowanej dopiero od dnia 28 czerwca 2021 r., czyli po odpowiednim roku referencyjnym.

265

Ponadto, bez konieczności wypowiadania się w kwestii, czy ewentualne istnienie obowiązku przekazywania wymaganych informacji w odniesieniu do wskaźnika SFN tytułem sprawozdawczości nadzorczej w prawie krajowym zobowiązywałoby SRB do ich uwzględnienia przy określaniu tego wskaźnika, przynajmniej w ramach obliczania składki ex ante na podstawie krajowej, SRB wyjaśniła w odpowiedzi na skargę i w duplice, a także podczas rozprawy, że taki obowiązek nie wynikał w każdym razie z prawa państwa członkowskiego, w którym skarżąca ma siedzibę, czyli Niemiec, w odniesieniu do odpowiedniego roku referencyjnego, co nie zostało zakwestionowane. W tych okolicznościach żaden element akt sprawy, którymi dysponuje Sąd, nie wykazuje, że w odniesieniu do odpowiedniego roku referencyjnego dane dotyczące wskaźnika SFN należały do wymogów w zakresie sprawozdawczości nadzorczej na mocy prawa niemieckiego.

266

Okoliczność, że skarżąca zadeklarowała te dane w Niemczech, jest z tego względu pozbawiona znaczenia, ponieważ nie wykazano, że deklaracje te zostały złożone na podstawie wymogów w zakresie sprawozdawczości nadzorczej zgodnie z rozporządzeniem nr 680/2014 lub prawem niemieckim.

267

W drugiej kolejności wskaźnik NFS należy do danych wyraźnie wymienionych w załączniku II do rozporządzenia delegowanego 2015/63.

268

W tych okolicznościach SRB nie naruszyła art. 6, 7 i 20 rozporządzenia delegowanego 2015/63 poprzez nieuwzględnienie wskaźnika NFS przy obliczaniu składek ex ante za okres składkowy 2021.

269

Jeśli chodzi o wskaźnik FWZK, żaden przepis rozporządzenia wykonawczego nr 680/2014 nie nakładał na instytucje wymogu przekazywania właściwemu organowi w odniesieniu do odpowiedniego roku referencyjnego informacji na temat ich zobowiązań kwalifikowalnych tytułem sprawozdawczości nadzorczej. Taki obowiązek został wprowadzony dopiero od dnia 28 czerwca 2021 r., jak wynika z tytułu I rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2021/763 z dnia 23 kwietnia 2021 r. ustanawiającego wykonawcze standardy techniczne do celów stosowania rozporządzenia nr 575/2013 i dyrektywy 2014/59 w odniesieniu do sprawozdawczości nadzorczej w obszarze FWZK oraz podawania tego wymogu do wiadomości publicznej (Dz.U. 2021, L 168, s. 1) w związku z art. 17 akapit drugi tego rozporządzenia wykonawczego.

270

Artykuł 45 ust. 1 dyrektywy 2014/59, na który powołuje się skarżąca, nie podważa tego stwierdzenia. Przepis ten zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia, aby instytucje zawsze spełniały wymogi w zakresie funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych, jeżeli jest to wymagane na mocy tego artykułu lub innych przepisów tej dyrektywy. Przepis ten nie przewiduje natomiast obowiązku zadeklarowania zobowiązań kwalifikowalnych tytułem sprawozdawczości nadzorczej w trakcie odpowiedniego roku referencyjnego.

271

Ponadto, bez konieczności wypowiadania się w kwestii, czy ewentualne istnienie obowiązku deklarowania zobowiązań kwalifikowalnych tytułem sprawozdawczości nadzorczej w prawie krajowym zobowiązywałoby SRB do ich uwzględnienia przy określaniu wskaźnika FWZK, przynajmniej w ramach obliczania składki ex ante na podstawie krajowej, SRB wyjaśniła w odpowiedzi na skargę i w duplice, a także podczas rozprawy, że taki obowiązek nie wynikał w każdym razie z prawa niemieckiego w odniesieniu do odpowiedniego roku referencyjnego, co nie zostało zakwestionowane. W tych okolicznościach żaden element w aktach sprawy, którymi dysponuje Sąd, nie wykazuje, że zgodnie z prawem niemieckim informacje dotyczące wskaźnika FWZK były przedmiotem wymogów w zakresie sprawozdawczości nadzorczej w trakcie odpowiedniego roku referencyjnego.

272

Okoliczność, że od 2017 r. skarżąca zadeklarowała w Niemczech informacje dotyczące wskaźnika FWZK, nie pozwala na przedstawienie dowodu przeciwnego, ponieważ, jak wynika z pkt 271 powyżej, nie zostało wykazane, że w świetle prawa krajowego informacje te zostały zadeklarowane tytułem sprawozdawczości nadzorczej.

273

Ponadto, chociaż wskaźnik FWZK nie jest jako taki wymieniony w załączniku II do rozporządzenia delegowanego 2015/63, załącznik ten wymienia jednak „zobowiązania kwalifikowalne” wśród danych przedkładanych organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Zobowiązania te stanowią zresztą dane, które mają decydujące znaczenie dla obliczenia tego wskaźnika ryzyka. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 2 lit. a) rozporządzenia delegowanego 2015/63 i w tytule „Krok 1” załącznika I do tego rozporządzenia wskaźnik ten opiera się na danych takich jak w szczególności fundusze własne, zobowiązania kwalifikowalne i FWZK, przy czym do celów obliczenia tego wskaźnika SRB powinna określić nadwyżkę funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych w stosunku do FWZK.

274

W tych okolicznościach SRB mogła odstąpić od stosowania wskaźnika FWZK, nie naruszając przy tym art. 6, 7 i 20 rozporządzenia delegowanego 2015/63.

275

Co się tyczy wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”, z art. 6 ust. 6 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia delegowanego 2015/63 wynika, że przy określaniu wskaźnika składowego ryzyka „stopień złożoności” SRB jest zobowiązana uwzględnić zakres, w jakim zgodnie z tytułem II rozdział II dyrektywy 2014/59 model biznesowy i struktura organizacyjna danej instytucji są uważane za złożone. Podobnie, zgodnie z art. 6 ust. 6 lit. b) ppkt (ii) tego rozporządzenia delegowanego, gdy SRB określa wskaźnik składowy ryzyka „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”, powinna ona uwzględnić zakres, w jakim zgodnie z tytułem II rozdział II tej dyrektywy instytucja ta może zostać szybko i bez przeszkód prawnych poddana restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

276

SRB powinna zatem określić wskaźniki składowe ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” z uwzględnieniem wymogów wynikających z rozdziału II tytułu II dyrektywy 2014/59, a mianowicie „Możliwość przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”, który obejmuje art. 15–18.

277

W tym względzie zgodnie z art. 15 ust. 3 dyrektywy 2014/59 oceny możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji dokonuje organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wraz z przygotowaniem i aktualizacją planu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i do ich celów, zgodnie z art. 10 wspomnianej dyrektywy.

278

Podobnie, jak SRB wyjaśniła na rozprawie, a co nie zostało zakwestionowane, w celu oceny możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji konieczne jest uwzględnienie jej złożoności, przy czym im bardziej złożona jest struktura takiej instytucji, tym większy jest wpływ na możliwość przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W tych okolicznościach i biorąc pod uwagę odesłanie zawarte w art. 6 ust. 6 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia delegowanego 2015/63 do art. 15–18 dyrektywy 2014/59, a zatem również do jej art. 15 ust. 3, ocenę złożoności przeprowadza się również przy sporządzaniu planu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

279

Wynika z tego, że sporządzenie planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji stanowi warunek wstępny określenia przez SRB wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”.

280

Ponadto zgodnie z art. 15 ust. 2 dyrektywy 2014/59 przy opracowywaniu planu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji bierze pod uwagę co najmniej elementy określone w sekcji C załącznika do tej dyrektywy. Wśród tych elementów powinien on uwzględnić, zgodnie z sekcją C pkt 17 tego załącznika, kwotę zobowiązań instytucji mogących podlegać umorzeniu lub konwersji oraz ich rodzaj, przy czym zobowiązania te są zdefiniowane w art. 2 ust. 1 pkt 71 dyrektywy 2014/59 zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/879 z dnia 20 maja 2019 r. (Dz.U. 2019, L 150, s. 296).

281

Tymczasem, jak wynika z art. 3 pkt 17 rozporządzenia delegowanego 2015/63 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 71 dyrektywy 2014/59, wspomniane zobowiązania odpowiadają „zobowiązaniom kwalifikowalnym” w rozumieniu tego rozporządzenia delegowanego.

282

Wynika z tego, że zobowiązania kwalifikowalne stanowią element niezbędny, aby SRB mogła ustalić wskaźniki składowe ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”.

283

W tym względzie z pkt 269–271 powyżej wynika, po pierwsze, że na podstawie rozporządzenia wykonawczego nr 680/2014 instytucje nie były zobowiązane do zgłaszania zobowiązań kwalifikowalnych do celów ostrożnościowych organowi właściwemu w danym roku referencyjnym. Po drugie, bez konieczności wypowiadania się w kwestii, czy ewentualne istnienie takiego obowiązku zgłoszenia zobowiązań kwalifikowalnych zobowiązywałoby SRB do uwzględnienia tego obowiązku przy ustalaniu wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” przynajmniej w odniesieniu do obliczenia składki ex ante na podstawie krajowej, żaden element, którym dysponuje Sąd, nie wykazuje, że taki obowiązek istniał w prawie niemieckim.

284

W konsekwencji pierwsza przesłanka przewidziana w art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 jest spełniona w odniesieniu do wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”.

285

Co się tyczy drugiego warunku przewidzianego w art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63, o ile wskaźniki składowe ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” nie figurują jako takie w załączniku II do rozporządzenia delegowanego 2015/63, o tyle zobowiązania kwalifikowalne, które są danymi koniecznymi do ich określenia, są w nim wyraźnie wymienione.

286

W tych okolicznościach SRB nie naruszyła art. 6, 7 i 20 rozporządzenia delegowanego 2015/63 poprzez nieuwzględnienie wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” za okres składkowy 2021.

287

Stwierdzenia tego nie mogą podważyć pozostałe z podniesionych przez skarżącą argumentów.

288

Po pierwsze, co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym SRB powinna była uzyskać informacje wymagane do przyjęcia decyzji ustalającej składki ex ante w sposób inny niż przekazanie tych informacji w drodze oświadczeń ostrożnościowych złożonych przez każdą instytucję, wystarczy stwierdzić, że taki obowiązek nie wynika z żadnego przepisu mającego zastosowanie uregulowania.

289

W tym względzie skarżąca nie może w szczególności twierdzić, że SRB była zobowiązana do stosowania wskaźnika SFN przy wykorzystaniu danych krajowych NRA, ponieważ – jak wynika z pkt 265 powyżej – żaden element w aktach sprawy, którymi dysponuje Sąd, nie wykazuje, że informacje dotyczące tego wskaźnika ryzyka powinny zostać zgłoszone tytułem sprawozdawczości nadzorczej zgodnie z prawem niemieckim.

290

Po drugie, argument skarżącej dotyczący pkt 137 wyroku z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB (C-584/20 P i C-621/20 P, EU:C:2021:601), należy oddalić, ponieważ ani ten punkt, ani ten wyrok nie są związane ze stosowaniem art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63.

291

Po trzecie, skarżąca podnosi, że w każdym wypadku podejście SRB dotyczące stosowania art. 20 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 jest błędne w odniesieniu do części składki ex ante obliczonej na podstawie krajowej, ponieważ bezsporne jest, że wskaźniki SFN i FWZK, a także wskaźniki składowe ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” były dostępne dla instytucji niemieckich. W związku z tym SRB powinna była wziąć je pod uwagę przy obliczaniu składki ustalonej na podstawie krajowej. Przemawia za tym w dodatku to, że brak zastosowania tych wskaźników i wskaźników składowych ryzyka nie może być uzasadniony zasadą równego traktowania, ponieważ w ramach dyrektywy 2014/59 porównywane są jedynie instytucje z tego samego państwa członkowskiego. W tych okolicznościach nie byłoby sprzeczne z tą zasadą, gdyby informacje dotyczące tych wskaźników dostępne w każdym z państw członkowskich nie były identyczne między każdym z tych państw.

292

W tym względzie, bez konieczności wypowiadania się w kwestii, czy ewentualne istnienie obowiązku zgłoszenia danych dotyczących wskaźników SFN i FWZK oraz wskaźników składowych ryzyka „stopień złożoności” oraz „możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” w prawie krajowym zobowiązywałoby SRB do ich uwzględnienia przynajmniej w odniesieniu do obliczenia składki ex ante na podstawie krajowej, należy zauważyć, że jak wynika z pkt 265, 271 i 283 powyżej, nie wykazano, iż taki obowiązek istniał w Niemczech w odniesieniu do właściwego roku referencyjnego. W tych okolicznościach z akt sprawy przed Sądem nie wynika, że istniała podstawa prawna pozwalająca lub zobowiązująca SRB do uwzględnienia tych danych wyłącznie w odniesieniu do podstawy krajowej.

293

Po czwarte, skarżąca uważa, że uwzględnienie wszystkich wskaźników i wskaźników składowych ryzyka było rzeczywiście możliwe, a zatem obowiązkowe, ponieważ SRB powinna była zapewnić gromadzenie odpowiednich danych lub dostosowanie a posteriori danych dostarczonych w sposób niejednolity, aby zapewnić im wymagany poziom jednolitości. Ponadto SRB mogła uzupełnić brakujące dane w drodze oszacowania lub ekspertyzy.

294

W tym względzie wystarczy zauważyć, że mające zastosowanie przepisy nie wymagają, aby SRB uzupełniła brakujące dane w ramach wymogów dotyczących sprawozdawczości nadzorczej, ani by w jakikolwiek sposób dostosowała dane zebrane w sposób niejednolity.

295

W świetle całości powyższych rozważań należy oddalić zarzut szósty.

[…]

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje: