Wydanie tymczasowe

WYROK SĄDU (ósma izba w składzie powiększonym)

z dnia 17 lipca 2024 r.(*)

Unia gospodarcza i walutowa – Unia bankowa – Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) – Jednolity fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) – Decyzja SRB w sprawie obliczania składek ex ante za 2021 r. – Obowiązek uzasadnienia – Skuteczna ochrona sądowa – Równość traktowania – Zasada proporcjonalności – Zakres uznania, jakim dysponuje SRB – Zarzut niezgodności z prawem – Zakres uznania, jakim dysponuje Komisja – Ograniczenie w czasie skutków wyroku

W sprawie T‑396/21

Deutsche Bank AG, z siedzibą we Frankfurcie nad Menem (Niemcy), który reprezentowali H. Berger, M. Weber i D. Schoo, adwokaci,

strona skarżąca,

przeciwko

Jednolitej Radzie ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), którą reprezentowali J. Kerlin, T. Wittenberg i D. Ceran, w charakterze pełnomocników, których wspierali H.-G. Kamann, F. Louis, P. Gey i L. Hesse, adwokaci,

strona pozwana,

popieranej przez

Parlament Europejski, który reprezentowali U. Rösslein, M. Menegatti oraz G. Bartram, w charakterze pełnomocników,

przez

Radę Unii Europejskiej, którą reprezentowali J. Bauerschmidt, J. Haunold i A. Westerhof Löfflerová, w charakterze pełnomocników,

oraz przez

Komisję Europejską, którą reprezentowali D. Triantafyllou i A. Steiblytė, w charakterze pełnomocników,

interwenienci,

SĄD (ósma izba w składzie powiększonym),

w składzie: A. Kornezov, prezes, G. De Baere, D. Petrlík (sprawozdawca), K. Kecsmár i S. Kingston, sędziowie,

sekretarz: S. Jund, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 7 marca 2023 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze opartej na art. 263 TFUE strona skarżąca, Deutsche Bank AG, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) SRB/ES/2021/22 z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za 2021 r. na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w zakresie, w jakim decyzja ta jej dotyczy.

[…]

III. Żądania stron

19      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji wraz z załącznikami w dotyczącym jej zakresie;

–        obciążenie SRB kosztami postępowania.

20      SRB wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania;

–        tytułem ewentualnym, w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, utrzymanie jej skutków w mocy aż do momentu jej zastąpienia inną decyzją lub co najmniej przez okres sześciu miesięcy począwszy od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

21      Parlament Europejski wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi w zakresie, w jakim opiera się ona na zarzucie niezgodności z prawem rozporządzenia nr 806/2014;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

22      Rada Unii Europejskiej wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

23      Komisja Europejska wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

IV.    Co do prawa

[…]

A.      W przedmiocie zarzutów niezgodności z prawem art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 4–9 i 20 rozporządzenia delegowanego 2015/63, a także załącznika I do tego rozporządzenia

1.      W przedmiocie części drugiej i trzeciej zarzutu czwartego, dotyczących niezgodności z prawem art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 

27      W ramach zarzutu czwartego skarżąca podniosła zasadniczo trzy części. Część pierwsza dotyczy naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 w związku z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, wobec czego zostanie zbadana w ramach oceny zgodności z prawem tej decyzji. Części druga i trzecia dotyczą natomiast niezgodności z prawem art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 w zakresie, w jakim przepis ten ma być sprzeczny, po pierwsze, z „zasadą obliczania składek w sposób dostosowany do ryzyka”, a po drugie, z art. 114 TFUE.

28      Skarżąca podniosła części drugą i trzecią na wypadek, gdyby art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 należało interpretować w ten sposób, że podstawą obliczenia ostatecznego poziomu docelowego, który ma zostać osiągnięty przez sumę składek ex ante pobranych przed dniem 31 grudnia 2023 r. (zwanego dalej „ostatecznym poziomem docelowym”), jest kwota depozytów gwarantowanych na koniec początkowego ośmioletniego okresu, licząc od dnia 1 stycznia 2016 r. (zwanego dalej „okresem początkowym”). Przed zbadaniem tych części zarzutu czwartego należy zatem wyjaśnić na wstępie zakres art. 69 ust. 1 tego rozporządzenia.

a)      W przedmiocie zakresu art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014

29      Skarżąca utrzymuje, że art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 należy interpretować w ten sposób, że ostateczny poziom docelowy trzeba określić w sposób „statyczny”, czyli na podstawie kwoty depozytów gwarantowanych w chwili wejścia w życie tego rozporządzenia. Tak więc zgodnie z tym przepisem ów poziom docelowy nie powinien zostać określony na podstawie poziomu depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego.

30      Przede wszystkim brzmienie art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 odnosi się bowiem wyłącznie do terminu na ustanowienie środków finansowych SRF. Owo brzmienie nie oznacza natomiast, że ostateczny poziom docelowy należy określić na podstawie kwoty depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego.

31      Następnie z prac przygotowawczych nad rozporządzeniem nr 806/2014 wynika, że w chwili utworzenia SRF przewidziano „statyczny” ostateczny poziom docelowy w wysokości około 55 mld EUR, co odpowiada 1 % przewidywanych depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji w chwili wejścia w życie tego rozporządzenia.

32      Wreszcie, w świetle wykładni celowościowej i systemowej art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, ryzyka objętego przez SRF nie należy oceniać w odniesieniu do ewolucji depozytów gwarantowanych, ponieważ wzrost tych depozytów nie prowadzi do zwiększenia ryzyka skorzystania z SRF.

33      SRB, Parlament, Rada i Komisja kwestionują tę argumentację.

34      Artykuł 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 stanowi, że „[p]rzed końcem […] okresu początkowego […] dostępne środki finansowe [SRF] muszą osiągnąć co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji kredytowych, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności we wszystkich uczestniczących państwach członkowskich”.

35      Przede wszystkim z brzmienia tego przepisu wynika, że data końcowa okresu początkowego jest decydująca nie tylko dla ustalenia daty, w której dostępne środki finansowe SRF powinny osiągnąć co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności we wszystkich państwach członkowskich uczestniczących w SRM, a mianowicie ostatecznego poziomu docelowego, lecz również dla określenia kwoty tych depozytów, którą należy uwzględnić przy obliczaniu owego poziomu docelowego.

36      Następnie z prac przygotowawczych nad rozporządzeniem nr 806/2014 wynika, że – wbrew temu, co twierdzi skarżąca – art. 69 ust. 1 tego rozporządzenia opiera się na dynamicznym podejściu do ostatecznego poziomu docelowego w tym znaczeniu, że ten ostateczny poziom docelowy należy ustalić w świetle kwoty depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego. W pkt 4.3.2 uzasadnienia wniosku COM(2013) 520 final z dnia 10 lipca 2013 r., który doprowadził do przyjęcia tego rozporządzenia, Komisja wyjaśniła bowiem, że ostateczny poziom docelowy pozostanie dynamiczny i że będzie wzrastał w miarę rozwoju sektora bankowego.

37      Wreszcie konieczność uwzględnienia zmiany kwoty depozytów gwarantowanych wynika z celu poboru składek ex ante, którym jest zagwarantowanie zgodnie z logiką ubezpieczeniową, aby sektor finansowy zapewniał SRM środki finansowe wystarczające do tego, aby mógł on wypełniać swoje funkcje, jak wynika z motywu 41 rozporządzenia nr 806/2014 (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113). Celem SRM jest, zgodnie z motywem 12 tego rozporządzenia, wzmacnianie stabilności instytucji w uczestniczących państwach członkowskich oraz zapobieganie przenoszeniu się ewentualnych kryzysów do nieuczestniczących państw członkowskich.

38      W tym względzie z pkt 4.3.2 uzasadnienia wniosku COM(2013) 520 final wynika, że im bardziej z upływem czasu rośnie sektor bankowy, tym większe powinny być zasoby finansowe, które należy udostępnić SRF. Oszacowanie wielkości sektora bankowego pozwala zatem przewidzieć kwotę środków finansowych, które powinny zostać zapewnione SRF, aby w przypadku kryzysu mającego wpływ na sektor bankowy ów fundusz mógł zostać wykorzystany do finansowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i do zapewnienia w ten sposób ich skutecznego stosowania zgodnie z art. 76 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 w związku z motywem 101 tego rozporządzenia.

39      Tymczasem w ramach art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 prawodawca Unii wybrał podejście, zgodnie z którym kwota depozytów gwarantowanych ma na celu oszacowanie wielkości sektora bankowego i obliczenie w ten sposób środków finansowych, które należy udostępnić SRF. Z tego punktu widzenia ewentualny wzrost kwoty depozytów gwarantowanych między początkiem i końcem okresu początkowego odzwierciedla wzrost sektora bankowego, co oznacza zwiększenie środków finansowych wymaganych przez SRF pod koniec tego okresu.

40      Z powyższego wynika, że art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 należy interpretować w ten sposób, iż kwotę ostatecznego poziomu docelowego przewidzianą w tym przepisie należy ustalić w świetle kwoty depozytów gwarantowanych istniejących na koniec okresu początkowego.

b)      W przedmiocie zgodności z prawem art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014

1)      W przedmiocie części drugiej, dotyczącej tego, że art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 narusza „zasadę obliczania składek w sposób dostosowany do ryzyka”

41      Skarżąca utrzymuje, że jeśli art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 jest interpretowany w ten sposób, iż ostateczny poziom docelowy jest określany w świetle kwoty depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego, przepis ten narusza „zasadę obliczania składek w sposób dostosowany do ryzyka”, która stanowi wyraz zasady proporcjonalności i wynika z art. 16, 17 i 52 Karty, art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 i art. 103 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2014/59.

42      W świetle znacznego wzrostu kwoty depozytów gwarantowanych w ostatnich latach art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 nakłada bowiem na instytucje nieuzasadnione i nieproporcjonalne obciążenia. Otóż składki ex ante wszystkich instytucji wzrosły z około 6,9 mld EUR w 2016 r. do około 11,3 mld EUR w 2021 r., co stanowi wzrost o 64 %.

43      Tymczasem ryzyko objęte przez SRM i SRF nie zwiększyło się znacząco w tym okresie.

44      SRB, Parlament, Rada i Komisja kwestionują tę argumentację.

45      Jak wskazano w pkt 35–40 powyżej, ostateczny poziom docelowy jest określony, zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, poprzez odniesienie do kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich odnośnych instytucji na koniec okresu początkowego.

46      O ile w celu zakwestionowania tego sposobu ustalania ostatecznego poziomu docelowego skarżąca utrzymuje, że art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 narusza „zasadę obliczania składek w sposób dostosowany do ryzyka”, o tyle z jej pism procesowych, w szczególności z jej repliki i jej uwag dotyczących pism Parlamentu i Rady, wynika, że jej zdaniem owa „zasada” wypływa z zasady proporcjonalności ustanowionej w art. 5 ust. 4 TUE.

47      W tych okolicznościach nie ma potrzeby wypowiadania się w kwestii, czy w prawie Unii istnieje autonomiczna „zasada” zwana zasadą „obliczania składek ex ante w sposób dostosowany do ryzyka”. Zgodnie z argumentacją skarżącej wystarczy ocenić, czy art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 narusza zasadę proporcjonalności.

48      Zasada proporcjonalności, będąca jedną z zasad ogólnych prawa Unii, wymaga, aby akty prawne instytucji i organów Unii były odpowiednie do realizacji zgodnych z prawem celów zamierzonych przez dane uregulowanie i nie wykraczały poza to, co jest konieczne do realizacji tych celów, przy czym tam, gdzie istnieje możliwość wyboru spośród większej liczby odpowiednich rozwiązań, należy stosować rozwiązanie najmniej dotkliwe, a wynikające z tego niedogodności nie mogą być nadmierne w stosunku do zamierzonych celów (wyroki: z dnia 4 maja 2016 r., Philip Morris Brands i in., C‑547/14, EU:C:2016:325, pkt 165; z dnia 20 stycznia 2021 r., ABLV Bank/SRB, T‑758/18, EU:T:2021:28, pkt 142).

49      Co się tyczy sądowej kontroli przesłanek wymienionych w pkt 48 powyżej, należy przypomnieć, że przy określaniu sposobu obliczania składek ex ante prawodawca Unii dysponuje szerokim zakresem uznania, ponieważ wkracza w dziedzinę wymagającą od niego dokonywania rozstrzygnięć o charakterze politycznym, gospodarczym i społecznym oraz przeprowadzania złożonych ocen (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 117, 118).

50      W tych okolicznościach i zgodnie z orzecznictwem sprawowana przez Sąd kontrola przestrzegania zasady proporcjonalności powinna ograniczać się do zbadania, czy przyjęte przez prawodawcę Unii środki są ewidentnie nieodpowiednie w stosunku do zamierzonego celu, czy nie wykraczają w sposób oczywisty poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu, lub czy nie powodują niedogodności oczywiście nieproporcjonalnych w stosunku do owego celu (zob. podobnie wyrok z dnia 4 maja 2016 r., Polska/Parlament i Rada, C‑358/14, EU:C:2016:323, pkt 79, 96, 97).

51      Co się tyczy, po pierwsze, odpowiedniego charakteru zasady przewidzianej w art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, z pkt 37 powyżej wynika, że ma ona na celu zapewnienie SRM wystarczających środków, aby mógł on wypełniać swoje funkcje, wśród których znajduje się w szczególności restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja instytucji będących na progu upadłości.

52      W tym względzie w celu wykazania, że sposób określenia ostatecznego poziomu docelowego ma ewidentnie nieodpowiedni charakter dla osiągnięcia celu wskazanego w pkt 51 powyżej, skarżąca podnosi zasadniczo dwie kategorie argumentów, z których pierwsza dotyczy stosowności depozytów gwarantowanych jako parametru określenia tego poziomu docelowego, a druga – uwzględnienia kwoty tych depozytów pod koniec okresu początkowego.

53      Otóż w pierwszej kolejności skarżąca utrzymuje w istocie, że depozyty gwarantowane nie stanowią odpowiedniego kryterium dla określenia ostatecznego poziomu docelowego, ponieważ depozyty te niekoniecznie pociągają za sobą ryzyko, że SRF zostanie wykorzystany w ramach procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

54      W tym względzie należy zauważyć, że aby osiągnąć cel wskazany w pkt 51 powyżej i jak wynika z motywów 101, 104 i 105 rozporządzenia nr 806/2014, do prawodawcy Unii należało zapewnienie SRF środków finansowych wystarczających do tego, aby umożliwić mu interwencję w przypadku kryzysu w sektorze bankowym i finansowanie ewentualnej procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji w ramach zadań powierzonych SRF w art. 76 ust. 1 tego rozporządzenia.

55      Owe środki finansowe, które odpowiadają ostatecznemu poziomowi docelowemu, należy szacować w świetle wielkości sektora bankowego, przy czym ryzykiem pokrywanym przez SRF jest ryzyko, jakie stwarza cały ten sektor dla stabilności systemu finansowego (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., ABLV Bank/SRB, T‑758/18, EU:T:2021:28, pkt 71, 72).

56      W tym względzie SRB wyjaśniła w swoich pismach, a skarżąca temu nie zaprzeczyła, że depozyty gwarantowane pozwalają oszacować w przybliżony sposób wielkość sektora bankowego i obliczyć w ten sposób środki finansowe wymagane przez SRF w celu sfinansowania zastosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w przypadku kryzysu w tym sektorze.

57      Depozyty te stanowią bowiem zobowiązania zaciągnięte przez instytucje, przy czym – jak twierdzi Komisja w uwagach interwenienta, a skarżąca temu nie zaprzecza – owe depozyty stanowią nawet większość zobowiązań, przynajmniej w przypadku dużych instytucji.

58      W tych okolicznościach nie wykazano, że depozyty gwarantowane, jako szczególna kategoria zobowiązań zaciągniętych przez instytucje, są ewidentnie nieodpowiednie do oszacowania wielkości sektora bankowego i obliczenia w ten sposób środków wymaganych przez SRF.

59      Wniosku tego nie podważa argument skarżącej, zgodnie z którym w przypadku restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji depozyty gwarantowane są chronione przez SGD, w związku z czym ich wzrost nie prowadzi do zwiększenia ryzyka pokrywanego przez SRF.

60      Bez konieczności badania, w jakim zakresie depozyty gwarantowane stwarzają ryzyko dla wykorzystania środków finansowych SRF, należy bowiem zauważyć, że argument skarżącej opiera się w rzeczywistości na założeniu, zgodnie z którym depozyty te mogą wzrosnąć w oderwaniu, a takiemu wzrostowi nie towarzyszy zwiększenie innych zobowiązań instytucji mogących powodować ryzyko dla SRF.

61      Tymczasem nic nie wskazuje na to, że tak właśnie jest.

62      W tym względzie, jak twierdzą w istocie SRB i Parlament w swoich pismach, a skarżąca nie przedstawia żadnego konkretnego dowodu w celu podważenia tych twierdzeń, kwota depozytów gwarantowanych posiadanych przez wszystkie instytucje może odzwierciedlać ogólne zmiany w sektorze bankowym. W szczególności nic nie wskazuje na to, że ewentualnemu podwyższeniu tej kwoty nie może towarzyszyć zwiększenie innych zobowiązań zaciągniętych przez te instytucje, takich jak depozyty niegwarantowane, które nie są chronione przez SGD i które z kolei pociągają za sobą wzrost ryzyka pokrywanego przez SRF.

63      W tym kontekście skarżąca nie może twierdzić, że depozyty gwarantowane stanowią środek ewidentnie nieodpowiedni do obliczenia ostatecznego poziomu docelowego, opierając się na motywie 105 rozporządzenia nr 806/2014, zgodnie z którym:

„Poziom docelowy [SRF] należy ustalić jako wartość procentową kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji kredytowych posiadających zezwolenie na prowadzenie działalności w uczestniczących państwach członkowskich. Ponieważ jednak z uwagi na funkcje [SRF] bardziej stosownym poziomem odniesienia byłaby suma zobowiązań tych instytucji, Komisja powinna ocenić, czy bardziej właściwą podstawą byłyby depozyty gwarantowane czy suma zobowiązań oraz czy w przyszłości należałoby wprowadzić dla [SRF] minimalną kwotę bezwzględną, która zapewniłaby takie same warunki działalności jak dyrektywa [2014/59]”.

64      Sam bowiem fakt, że inne kryterium może być równie odpowiednie jak to przyjęte w danym uregulowaniu i że prawodawca Unii wskazuje, iż do Komisji należy ponowna ocena stosowania tego kryterium w przyszłości, nie oznacza, że kryterium przyjęte przez prawodawcę z pełną znajomością rzeczy jest ewidentnie nieodpowiednie do osiągnięcia zamierzonego celu zgodnego z prawem. W tym względzie z orzecznictwa wynika, że w ramach kontroli przestrzegania zasady proporcjonalności zadaniem Sądu nie jest ustalenie, czy przyjęty przez prawodawcę środek był jedynym lub najlepszym z możliwych, lecz czy był on ewidentnie nieodpowiedni (wyrok z dnia 12 lipca 2001 r., Jippes i in., C‑189/01, EU:C:2001:420, pkt 83).

65      W drugiej kolejności skarżąca utrzymuje, że uwzględnienie kwoty depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego w celu określenia ostatecznego poziomu docelowego stanowi środek ewidentnie nieodpowiedni do osiągnięcia celu wskazanego w pkt 51 powyżej, a mianowicie zapewnienia SRM wystarczających środków, aby mógł on pełnić swoje funkcje.

66      W tym względzie z pkt 38 i 40 powyżej wynika, że w celu umożliwienia SRM skutecznego wypełniania jego funkcji prawodawca Unii przewidział finansowanie SRF z uwzględnieniem rozwoju sektora bankowego przy założeniu, że ewentualny wzrost tego sektora w czasie będzie oznaczał również zwiększenie środków finansowych, które powinny zostać udostępnione SRF, a w konsekwencji wzrost ostatecznego poziomu docelowego. Tymczasem, biorąc pod uwagę stwierdzenie dokonane w pkt 58 powyżej, kwota depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego nie jest w sposób oczywisty pozbawiona znaczenia dla odzwierciedlenia przyszłej wielkości wspomnianego sektora i zagwarantowania w ten sposób wystarczającego finansowania dla SRF w zależności od przewidywalnej sytuacji tego sektora.

67      Ponadto, jak wskazano w pkt 62 powyżej, oparcie się na ewolucji depozytów gwarantowanych w celu domniemania zwiększenia innych zobowiązań zaciągniętych przez instytucje i szacowanie w ten sposób ewentualnego wzrostu ryzyka pokrywanego przez SRF nie jest w sposób oczywisty nieodpowiednie.

68      W tym kontekście skarżąca nie może w szczególności opierać się na art. 428m i 428n rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1), twierdząc, że zgodnie z tymi przepisami depozyty gwarantowane zmniejszają ryzyko dotyczące płynności instytucji, w związku z czym ich wzrost nie wiąże się z żadnym ryzykiem wykorzystania SRF, a zatem nie powinien prowadzić do zwiększenia ostatecznego poziomu docelowego.

69      W tym względzie z motywu 32 rozporządzenia nr 575/2013 w związku z motywem 12 rozporządzenia nr 806/2014 wynika, że uregulowanie dotyczące wymogów ostrożnościowych służy innemu celowi niż uregulowanie dotyczące restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji. W tych okolicznościach art. 428m i 428n rozporządzenia nr 575/2013 nie pozwalają wykazać ewidentnie nieodpowiedniego charakteru sposobu ustalenia ostatecznego poziomu docelowego, ponieważ ów sposób jest objęty przepisami dotyczącymi restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji.

70      Podobnie skarżąca bezpodstawnie twierdzi, że wzrost tych depozytów nie powinien prowadzić do wzrostu ostatecznego poziomu docelowego, opierając się na okoliczności, iż uwzględnienie wysokiej płynności w zakresie depozytów gwarantowanych przy obliczaniu wskaźnika ryzyka „wymóg dotyczący pokrycia płynności” na podstawie art. 6 ust. 3 lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 prowadziłoby do obniżenia mnożnika dostosowania danej instytucji.

71      Sama ta okoliczność nie pozwala bowiem wykazać, że ewolucja kwoty depozytów gwarantowanych jest ewidentnie nieodpowiednia, aby odzwierciedlić zmiany wielkości sektora bankowego i w konsekwencji określić potrzeby finansowe SRF, a w szczególności by oszacować zwiększenie zobowiązań stanowiących ryzyko dla SRF i zmierzyć w ten sposób takie ryzyko, które SRF miałby pokrywać w ramach procedur restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

72      Z powyższego wynika, że skarżąca nie wykazała, iż sposób określenia ostatecznego poziomu docelowego, taki jak przewidziany w art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, jest ewidentnie nieodpowiedni do osiągnięcia celu, o którym mowa w pkt 51 powyżej.

73      Po drugie, skarżąca nie wyjaśnia, w jaki sposób metoda określania ostatecznego poziomu docelowego, wynikająca z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, wykracza w sposób oczywisty poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celu, o którym mowa w pkt 51 powyżej. W szczególności nie przedstawia ona konkretnych dowodów w celu wykazania, że cel ten mógłby zostać osiągnięty za pomocą środków równie skutecznych jak środki przewidziane w tym przepisie, lecz mniej uciążliwych dla odnośnych instytucji niż określenie tego poziomu docelowego na podstawie kwoty depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego.

74      W tym względzie, przy założeniu, że skarżąca uważa, iż określenie ostatecznego poziomu docelowego na podstawie kwoty depozytów gwarantowanych w chwili wejścia w życie rozporządzenia nr 806/2014 stanowi taki mniej uciążliwy środek, nie wykazuje ona, w jaki sposób środek ten umożliwiałby SRF dysponowanie środkami finansowymi wystarczającymi, aby zapewnić skuteczne funkcjonowanie SRM.

75      Podobnie skarżąca nie może utrzymywać, że do celów określenia ostatecznego poziomu docelowego prawodawca Unii powinien był uwzględnić zmniejszenie ryzyka wykorzystania SRF ze względu na zobowiązania kwalifikowalne instytucji, zgodnie z minimalnym wymogiem dotyczącym funduszy własnych i zobowiązań kwalifikowalnych (zwanych dalej „FWZK”) oraz wymogiem zdolności do pokrycia strat. W tym względzie skarżąca nie wyjaśniła w szczególności, w jaki sposób uwzględnienie tych zobowiązań w celu określenia zasad obliczania ostatecznego poziomu docelowego pociągnęłoby za sobą mniejsze obciążenia dla zainteresowanych instytucji, umożliwiając jednocześnie SRF dysponowanie wystarczającymi środkami finansowymi.

76      Wreszcie, zakładając, że obliczenie ostatecznego poziomu docelowego w świetle wszystkich zobowiązań instytucji stanowi odpowiedni środek, skarżąca nie wykazała, że takie obliczenie pociągałoby za sobą mniejsze obciążenia dla zainteresowanych instytucji niż określenie tego poziomu docelowego na podstawie kwoty depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego.

77      Po trzecie, skarżąca nie przedstawiła Sądowi żadnego konkretnego dowodu pozwalającego wykazać, że poprzez określenie ostatecznego poziomu docelowego na podstawie depozytów gwarantowanych istniejących na koniec okresu początkowego art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 spowodował dla instytucji ewidentnie nadmierne niedogodności w stosunku do celów zamierzonych przez prawodawcę Unii.

78      W świetle powyższego należy oddalić omawianą część zarzutu.

2)      W przedmiocie części trzeciej, dotyczącej tego, że art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 narusza art. 114 TFUE

79      Skarżąca utrzymuje, że art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 nie jest objęty zakresem stosowania art. 114 ust. 1 TFUE. W szczególności, określając ostateczny poziom docelowy na podstawie dynamicznej ewolucji kwoty depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego, przepis ten nie przyczynia się do osiągnięcia celu polegającego na harmonizacji warunków finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w świetle ryzyka stwarzanego przez sektor bankowy. Podwyższenie składek ex ante w wyniku wzrostu depozytów gwarantowanych, pomimo zmniejszenia ryzyka restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, prowadzi bowiem do akumulacji środków, która nie jest konieczna do osiągnięcia tego celu w postaci harmonizacji. Ze względu na brak powiązania między kwotą depozytów gwarantowanych a ryzykiem dla SRB dynamiczne określenie ostatecznego poziomu docelowego skutkuje nieproporcjonalnym charakterem tego poziomu.

80      Ponadto składka ex ante przekształca się w podatek, który nie jest objęty kompetencją harmonizacyjną prawodawcy Unii na podstawie art. 114 ust. 2 TFUE.

81      SRB, Parlament, Rada i Komisja kwestionują tę argumentację.

82      Na wstępie należy przypomnieć, że wybór podstawy prawnej aktu prawnego Unii musi opierać się na obiektywnych czynnikach, które mogą zostać poddane kontroli sądowej, a do których należą cel i treść tego aktu [zob. opinia 1/15 (Umowa UE–Kanada o danych PNR) z dnia 26 lipca 2017 r., EU:C:2017:592, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 4 września 2018 r., Komisja/Rada (Umowa z Kazachstanem), C‑244/17, EU:C:2018:662, pkt 36].

83      Akty ustawodawcze przyjęte na podstawie art. 114 ust. 1 TFUE powinny, po pierwsze, zawierać środki dotyczące zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, a po drugie, mieć na celu ustanowienie rynku wewnętrznego i zapewnienie jego funkcjonowania (wyrok z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑270/12, EU:C:2014:18, pkt 100).

84      W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że art. 114 TFUE może być stosowany jako podstawa prawna jedynie wówczas, gdy z aktu prawnego wynika w sposób obiektywny i rzeczywisty, iż jego celem jest poprawa warunków ustanowienia i funkcjonowania rynku wewnętrznego (zob. wyrok z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑270/12, EU:C:2014:18, pkt 113 i przytoczone tam orzecznictwo).

85      W niniejszej sprawie w szczególności z motywów 1 i 3 rozporządzenia nr 806/2014 oraz z motywu 1 dyrektywy 2014/59 wynika, że owo rozporządzenie przyjęto w kontekście kryzysu gospodarczo-finansowego, który ujawnił brak na poziomie Unii instrumentów umożliwiających skuteczne stawianie czoła ryzyku stwarzanemu przez instytucje znajdujące się w trudnej sytuacji finansowej, co zmuszało państwa członkowskie do korzystania z publicznych środków finansowych w celu wsparcia takich instytucji.

86      Z motywu 1 rozporządzenia nr 806/2014 wynika też, że kryzys ten uwidocznił to, że funkcjonowanie rynku wewnętrznego usług bankowych jest zagrożone oraz że rośnie ryzyko rozdrobnienia rynku usług finansowych. Stanowiło to prawdziwy powód do obaw na rynku wewnętrznym, na którym banki powinny były być w stanie prowadzić działalność transgraniczną na znaczną skalę, podczas gdy stwierdzono ograniczenie takiej działalności związane z obawą wystąpienia efektu domina.

87      Ponadto w motywach 2–4 i 12 rozporządzenia nr 806/2014 prawodawca Unii podkreślił, że rozbieżności między krajowymi przepisami dotyczącymi restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz odpowiednimi praktykami administracyjnymi, jak również brak w ramach unii bankowej jednolitej procedury decyzyjnej dotyczącej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przyczyniają się do wzajemnego braku zaufania pomiędzy krajowymi systemami bankowymi, również w przypadku państw członkowskich nieobjętych SRM, jak również do niestabilności rynku, ponieważ wspomniane przepisy i procedury nie zapewniają przewidywalności co do ewentualnych skutków upadłości danego banku. Rozbieżności te mogły również skutkować, wyłącznie ze względu na miejsce siedziby niektórych banków, wyższymi kosztami kredytów w przypadku tych banków i ich klientów, niezależnie od ich rzeczywistej wypłacalności.

88      Wreszcie prawodawca Unii podkreślił w motywach 9 i 19 rozporządzenia nr 806/2014, że tak długo, jak przepisy i praktyki dotyczące restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także szczegółowe zasady dotyczące podziału obciążenia pozostaną w gestii poszczególnych państw członkowskich, a środki finansowe potrzebne do sfinansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji będą pozyskiwane i wydatkowane na szczeblu krajowym, związek między państwami członkowskimi a sektorem bankowym nie zostanie w pełni zerwany, a rynek wewnętrzny pozostanie rozdrobniony. Sytuacja taka ogranicza działalność transgraniczną banków, utrudnia korzystanie z podstawowych wolności, a także prowadzi do zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym.

89      W świetle tych rozważań rozporządzenie nr 806/2014 ma na celu rozluźnienie związku łączącego sytuację budżetową każdego państwa członkowskiego, tak jak jest ona postrzegana, z kosztami finansowania banków i przedsiębiorstw, które mają w nim siedzibę, a także przeniesienie odpowiedzialności za finansowanie stabilizacji systemu finansowego na sektor finansowy w jego całokształcie.

90      Jak wskazano w art. 1 rozporządzenia nr 806/2014, owo rozporządzenie ustanawia w szczególności jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji, które powinny być stosowane przez SRB w celu przeciwdziałania zagrożeniom, o których mowa w pkt 85–88 powyżej.

91      Zasadniczym elementem tych zasad i procedury jest SRF, który umożliwia, jak wynika z art. 67 i 76 rozporządzenia nr 806/2014 oraz z motywu 107 tego rozporządzenia, zapewnienie skutecznego wykonywania uprawnień w zakresie prowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jak również przyczynia się do finansowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, zapewniając ich skuteczne stosowanie.

92      Aby zapewnić, że w SRF znajdują się wystarczające środki finansowe, jest on finansowany, w świetle rozważań przedstawionych w pkt 85–88 powyżej, w szczególności z wpłacanych przez instytucje składek ex ante, których kwota zależy od ostatecznego poziomu docelowego ustalonego zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014.

93      W konsekwencji uiszczenie tych składek, w kwocie ustalonej zgodnie z art. 69 i 1 rozporządzenia nr 806/2014, zapewnia skuteczne stosowanie jednolitych zasad i jednolitej procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji. Zasady określające wysokość tych składek pozwalają z kolei, jak wynika z motywów 12 i 19 tego rozporządzenia, zapobiegać tworzeniu się przeszkód w korzystaniu z podstawowych wolności czy też zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym w wyniku stosowania rozbieżnych praktyk krajowych.

94      Wniosku tego nie podważa argument skarżącej, zgodnie z którym art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 jest oderwany od celu w postaci harmonizacji, ponieważ przewidziana w tym przepisie kwota ostatecznego poziomu docelowego jest określana na podstawie kwoty depozytów gwarantowanych istniejących na koniec okresu początkowego.

95      Z jednej strony bowiem obliczanie składek ex ante na podstawie ostatecznego poziomu docelowego ma na celu zapewnienie SRF środków finansowych w oparciu o jednolity poziom odniesienia, i to w celu zapewnienia skutecznego stosowania środków restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w ramach jednolitej procedury. Takie obliczanie może zatem doprowadzić do zerwania związku między instytucją a państwem członkowskim, w którym ma ona swoją siedzibę, przyczyniając się jednocześnie do ustanowienia i funkcjonowania rynku wewnętrznego w rozumieniu art. 114 ust. 1 TFUE. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę względy przedstawione w pkt 66 i 67 powyżej, faktu, że ostateczny poziom docelowy jest określany na podstawie kwoty depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego, nie można uznać za oderwany od celu w postaci harmonizacji.

96      W świetle powyższego należy stwierdzić, że rozporządzenie nr 806/2014, a w szczególności jego art. 69 ust. 1, ma na celu poprawę warunków ustanowienia i funkcjonowania rynku wewnętrznego.

97      W drugiej kolejności należy przypomnieć, że poprzez zawarte w art. 114 TFUE sformułowanie „środki dotyczące zbliżenia” autorzy traktatu FUE pragnęli powierzyć prawodawcy Unii, w zależności od sytuacji ogólnej i okoliczności konkretnego przypadku w ramach harmonizowanej dziedziny, pewien zakres uznania co do techniki zbliżania prawodawstwa najwłaściwszej dla uzyskania zamierzonego rezultatu, w szczególności w dziedzinach, które charakteryzują się złożonymi właściwościami technicznymi (wyrok z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑270/12, EU:C:2014:18, pkt 102 i przytoczone tam orzecznictwo).

98      W konsekwencji prawodawca Unii, w zakresie wyboru techniki zbliżenia i biorąc pod uwagę zakres uznania, z jakiego korzysta co do środków, o których mowa w art. 114 TFUE, może przekazać organowi lub jednostce organizacyjnej Unii uprawnienia mające na celu wprowadzenie w życie zamierzonej harmonizacji. Tak jest w szczególności w przypadku, gdy do wydania danych środków konieczne jest posiadanie przez taki podmiot szczególnej wiedzy fachowej i technicznej, a także zdolności do podejmowania działań (wyrok z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada, C‑270/12, EU:C:2014:18, pkt 105).

99      W tym kontekście należy zauważyć, że – jak wynika z pkt 85–88 powyżej – do wydania środków w dziedzinie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji konieczne jest posiadanie przez podmiot, który ma je podjąć, szczególnej wiedzy fachowej i technicznej. W tych okolicznościach prawodawca Unii mógł powierzyć SRB uprawnienia do ustalania, na podstawie art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, kwoty składek ex ante oraz do zarządzania środkami finansowymi SRF zgodnie z art. 67 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia.

100    Ponadto, jak wynika z pkt 92 i 93 powyżej, art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 stanowi istotny element procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji i rządzących nią zasad, który przyczynia się do uniknięcia sytuacji, w której rozbieżne praktyki krajowe utrudniałyby korzystanie z podstawowych wolności lub zakłócałyby konkurencję na rynku wewnętrznym.

101    W tych okolicznościach art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 można uznać za przepis dotyczący zbliżenia przepisów państw członkowskich w dziedzinie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji w unii bankowej.

102    Z całości powyższych rozważań wynika, że art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 spełnia warunki przewidziane w art. 114 ust. 1 TFUE.

103    W trzeciej kolejności należy zbadać argument skarżącej, zgodnie z którym ze względu na ustalenie ostatecznego poziomu docelowego na podstawie kwoty depozytów gwarantowanych składka ex ante stanowi w istocie podatek, wobec czego nie jest objęta kompetencją harmonizacyjną prawodawcy Unii na podstawie art. 114 ust. 2 TFUE.

104    Artykuł 114 ust. 2 TFUE stanowi, że ust. 1 tego postanowienia nie ma zastosowania w szczególności do „przepisów podatkowych”.

105    Co się tyczy wykładni wyrażenia „przepisy podatkowe”, należy stwierdzić, że traktat FUE nie zawiera jego definicji (zob. podobnie wyrok z dnia 29 kwietnia 2004 r., Komisja/Rada, C‑338/01, EU:C:2004:253, pkt 63).

106    Niemniej jednak z orzecznictwa Trybunału wynika, że opłata uiszczana przez podmioty gospodarcze działające w określonym sektorze nie ma charakteru podatkowego w szczególności w sytuacji, gdy jest ona bezpośrednio przeznaczona na finansowanie wyłącznie wydatków tego sektora, które są niezbędne do jego funkcjonowania, zwłaszcza w celu jego stabilizacji (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 11 lipca 1989 r., Schräder HS Kraftfutter, 265/87, EU:C:1989:303, pkt 9, 10).

107    Rozumowanie to ma zaś zastosowanie również w przypadku składek ex ante, które opierają się na logice ubezpieczeniowej i są uiszczane przez podmioty gospodarcze z określonego sektora w celu finansowania wyłącznie wydatków tego sektora.

108    Tak więc jeśli chodzi o charakter składek ex ante, w pkt 85 powyżej wskazano już, że rozporządzenie nr 806/2014 przyjęto w kontekście kryzysu gospodarczo-finansowego, który ujawnił brak na poziomie Unii instrumentów umożliwiających skuteczne stawianie czoła ryzyku stwarzanemu przez instytucje znajdujące się w trudnej sytuacji finansowej, co zmuszało państwa członkowskie do korzystania z publicznych środków finansowych w celu wsparcia takich instytucji. SRM został ustanowiony w celu uniknięcia szkodliwych skutków upadłości instytucji podczas takich kryzysów, ponieważ upadłość instytucji w jednym państwie członkowskim może zagrażać stabilności rynków finansowych w ich całokształcie, jak wynika to z motywów 8 i 12 tego rozporządzenia.

109    W tym kontekście prawodawca Unii uznał, że finansowanie stabilizacji systemu finansowego jest zadaniem sektora finansowego jako całości, jak wynika w szczególności z motywu 100 rozporządzenia nr 806/2014.

110    Z tej perspektywy szczególny charakter składek ex ante polega – jak potwierdzają to motywy 105–107 dyrektywy 2014/59 i motyw 41 rozporządzenia nr 806/2014 – na zagwarantowaniu zgodnie z logiką ubezpieczeniową, aby sektor finansowy zapewniał SRM środki finansowe wystarczające do tego, aby mógł on wypełniać swoje funkcje (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113).

111    W konsekwencji zgodnie z art. 67 ust. 2 i 4 oraz motywem 61 rozporządzenia nr 806/2014 składki ex ante są pobierane od podmiotów gospodarczych sektora finansowego w celu zasilenia SRF, z którego można skorzystać wyłącznie w celu skutecznego zastosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz skutecznego wykonania uprawnień w zakresie prowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w sytuacji gdy takie środki są konieczne do osiągnięcia celu polegającego na zapewnieniu stabilności finansowej tego sektora.

112    W tym względzie należy zauważyć, że – jak wynika z art. 1 rozporządzenia nr 806/2014 – środki, o których mowa w pkt 111 powyżej, są stosowane wyłącznie na rzecz instytucji, które są zobowiązane do uiszczania składek ex ante.

113    Niewątpliwie w rozporządzeniu nr 806/2014 nie przewidziano żadnego automatycznego związku pomiędzy uiszczeniem przez daną instytucję składki ex ante a restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją tej instytucji. Z tego powodu składek ex ante nie można uznać za składki ubezpieczeniowe, których miesięczne naliczanie i zwrot są możliwe (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., ABLV Bank/SRB, T‑758/18, EU:T:2021:28, pkt 70, 73).

114    Niemniej jednak instytucje korzystają z SRF w dwojaki sposób, a finansowane jest to właśnie ze składek ex ante.

115    Po pierwsze, w przypadku gdy instytucje znajdują się na progu upadłości lub są nią zagrożone, ich sytuacja finansowa może zostać uregulowana w ramach procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, która może zostać wszczęta wobec nich, jeżeli spełnione są również pozostałe przesłanki przewidziane w art. 18 rozporządzenia nr 806/2014. Taka procedura pozwala bowiem na wykorzystanie środków finansowych SRF na rzecz takich instytucji, przy założeniu, że środki te były zasilane przez uiszczane przez te instytucje składki.

116    Po drugie, ze składek ex ante korzyść odnoszą wszystkie instytucje, a to dzięki stabilności systemu finansowego, którą zapewnia właśnie SRF.

117    Ryzykiem pokrywanym przez SRF jest bowiem ryzyko, jakie stwarza cały sektor finansowy dla stabilności systemu finansowego (wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., ABLV Bank/SRB, T‑758/18, EU:T:2021:28, pkt 72).

118    Wynika z tego, że celem SRF jest – z punktu widzenia logiki nie podatkowej, lecz ubezpieczeniowej – zapewnienie stabilności sektora finansowego w jego całokształcie przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony przed skutkami jego własnego kryzysu, z której to ochrony korzystają wszystkie instytucje z tego sektora.

119    Ten mający ubezpieczeniowy charakter cel znajduje zresztą odzwierciedlenie również w sposobie obliczania składek ex ante, ponieważ wysokość tych składek nie wynika z zastosowania określonej stopy do podstawy wymiaru, lecz – zgodnie z art. 102 i 103 dyrektywy 2014/59 oraz art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 – z określenia ostatecznego poziomu docelowego, a następnie rocznego poziomu docelowego, który jest później podzielony pomiędzy instytucje (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113). Taki podział rocznego poziomu docelowego opiera się w szczególności – jak wynika również z motywu 109 rozporządzenia nr 806/2014 – na ryzyku, jakie dla stabilności systemu finansowego stanowi każda poszczególna instytucja, co zachęca instytucje do stosowania mniej ryzykownych metod funkcjonowania.

120    Z powyższego wynika, że instytucje uiszczają składki ex ante zgodnie z logiką ubezpieczeniową, przy czym składki te są bezpośrednio przeznaczane na finansowanie wyłącznie wydatków sektora finansowego, do którego należą owe instytucje, a wydatki te są niezbędne do funkcjonowania tego sektora, w szczególności w celu jego stabilizacji w przypadku upadłości niektórych instytucji i ograniczenia efektu domina.

121    W konsekwencji przepisy rozporządzenia nr 806/2014, które zobowiązują instytucje do uiszczania składek ex ante i określają zasady ich obliczania, w szczególności jego art. 69 ust. 1, nie stanowią „przepisów podatkowych” w rozumieniu art. 114 ust. 2 TFUE.

122    Wniosku tego nie podważa argument skarżącej, zgodnie z którym art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 jest oderwany od celu w postaci harmonizacji, ponieważ przewidziana w tym przepisie kwota ostatecznego poziomu docelowego jest określana na podstawie kwoty depozytów gwarantowanych istniejących na koniec okresu początkowego, w związku z czym składka ex ante przekształca się w podatek.

123    Z jednej strony bowiem ze względów przedstawionych w pkt 95 powyżej taki sposób obliczania ostatecznego poziomu docelowego nie może zostać uznany za oderwany od celu w postaci harmonizacji. Z drugiej strony zasady obliczania tej kwoty nie mają wpływu na okoliczność, że wpływy ze składek ex ante są konkretnie i bezpośrednio przeznaczane na finansowanie wyłącznie wydatków sektora finansowego i że owe składki można uznać za niezbędne do funkcjonowania tego sektora w celu jego stabilizacji.

124    Z całości powyższych rozważań wynika, że art. 114 TFUE stanowił właściwą podstawę prawną dla przyjęcia art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014.

125    Wobec powyższego należy oddalić część trzecią zarzutu czwartego.

c)      Wnioski w przedmiocie części drugiej i trzeciej zarzutu czwartego

126    Z powyższego wynika, że zarzut czwarty należy oddalić w zakresie, w jakim opiera się on na niezgodności z prawem art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014.

[…]

B.      W przedmiocie zarzutów dotyczących zgodności z prawem zaskarżonej decyzji

1.      W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego braków w uzasadnieniu

[…]

d)      W przedmiocie części drugiej, dotyczącej uzasadnienia rocznego poziomu docelowego

338    Zdaniem skarżącej określenie rocznego poziomu docelowego nie jest należycie uzasadnione w zaskarżonej decyzji. SRB powinna była w szczególności wyjaśnić, w jakim zakresie uwzględniła ewentualny wpływ procyklicznych składek na sytuację finansową odnośnych instytucji. Ponadto SRB nie zakomunikowała prognozowanego ostatecznego poziomu docelowego, ani swojej interpretacji pułapu, o którym mowa w art. 70 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 806/2014. Jak wynika zaś z decyzji ustalającej składki ex ante za okres składkowy 2022, SRB uznała się za uprawnioną do swobodnego podwyższenia rocznego poziomu docelowego poprzez zastosowanie współczynnika, który nie jest przewidziany w mających zastosowanie przepisach, oraz do nałożenia tym samym nieproporcjonalnego obciążenia na instytucje.

339    SRB odpowiada, że z motywów 35–48 zaskarżonej decyzji wynika, iż wywiązała się ona z ciążącego na niej obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do określenia rocznego poziomu docelowego za okres składkowy 2021.

340    W szczególności z motywów 43–48 zaskarżonej decyzji wynika, że SRB uwzględniła pandemię COVID-19 w swojej analizie fazy cyklu koniunkturalnego i potencjalnych procyklicznych skutków, jakie składki mogą wywierać na sytuację finansową instytucji uiszczających składki. W tym względzie SRB wyjaśniła, że przewidywała ożywienie gospodarcze w 2021 r., nawet jeżeli ożywienia tego ciężko było się spodziewać.

341    Ponadto SRB opublikowała na swojej stronie internetowej prognozowany ostateczny poziom docelowy, a skarżąca wiedziała o tej publikacji. Podnoszone nieujawnienie interpretacji SRB dotyczącej pułapu 12,5 % przewidzianego w art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 nie może mieć wpływu na zgodność z prawem uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

342    Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 po upływie okresu początkowego środki finansowe dostępne w SRF muszą osiągnąć ostateczny poziom docelowy, który odpowiada co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich.

343    Zgodnie z art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 w okresie początkowym składki ex ante powinny być rozłożone w czasie możliwie równomiernie aż do osiągnięcia wspomnianego w pkt 342 powyżej ostatecznego poziomu docelowego, jednak przy należytym uwzględnieniu fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu, jaki procykliczne składki mogą mieć na sytuację finansową instytucji.

344    W art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 sprecyzowano, że w każdym roku składki należne od wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, nie przekraczają 12,5 % ostatecznego poziomu docelowego.

345    Co się tyczy sposobu obliczania składek ex ante, zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2015/63 SRB oblicza kwotę składek ex ante – dla wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich – na podstawie rocznego poziomu docelowego, który należy ustalić przy uwzględnieniu ostatecznego poziomu docelowego, oraz na podstawie obliczanej kwartalnie średniej kwoty depozytów gwarantowanych z poprzedniego roku.

346    W niniejszej sprawie, jak wynika z motywu 48 zaskarżonej decyzji, SRB ustaliła dla okresu składkowego 2021 kwotę rocznego poziomu docelowego na 11 287 677 212,56 EUR.

347    W motywach 36 i 37 zaskarżonej decyzji SRB wyjaśniła w istocie, że roczny poziom docelowy powinien zostać określony na podstawie analizy dotyczącej zmian, jakim podlegały depozyty gwarantowane w poprzednich latach, wszelkich istotnych zmian sytuacji gospodarczej, a także wskaźników odnoszących się do fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu procyklicznych składek na sytuację finansową instytucji. Następnie SRB uznała za właściwe ustalenie współczynnika, który opierał się na tej analizie i na środkach finansowych dostępnych w ramach SRF (zwanego dalej „współczynnikiem”). W celu uzyskania rocznego poziomu docelowego SRB zastosowała ten współczynnik do jednej ósmej średniej kwoty depozytów gwarantowanych w 2020 r.

348    SRB przedstawiła podejście przyjęte w celu ustalenia współczynnika w motywach 38–47 zaskarżonej decyzji.

349    W motywie 38 zaskarżonej decyzji SRB odnotowała stałą tendencję wzrostową depozytów gwarantowanych w przypadku wszystkich instytucji w uczestniczących państwach członkowskich. W szczególności obliczona kwartalnie średnia kwota tych depozytów wynosiła w 2020 r. 6,689 bln EUR.

350    W motywach 40 i 41 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła prognozę tego, jak będą ewoluować depozyty gwarantowane w przypadku pozostałych trzech lat okresu początkowego, a mianowicie w latach 2021–2023. Oszacowała ona, że roczne stopy wzrostu depozytów gwarantowanych do końca okresu początkowego wyniosą od 4 % do 7 %.

351    W motywach 42–45 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła ocenę fazy cyklu koniunkturalnego i potencjalnego procyklicznego wpływu, jaki składki ex ante mogą wywierać na sytuację finansową instytucji. W tym celu SRB wskazała, że uwzględniła szereg informacji, takich jak sporządzona przez Komisję prognoza dotycząca wzrostu produktu krajowego brutto i podobne prognozy EBC czy też przepływ kredytów w sektorze prywatnym wyrażony jako odsetek produktu krajowego brutto.

352    W motywie 46 zaskarżonej decyzji SRB stwierdziła, że o ile można racjonalnie oczekiwać dalszego wzrostu depozytów gwarantowanych w ramach unii bankowej, o tyle tempo tego wzrostu będzie niższe niż w 2020 r. W tym względzie SRB wskazała w motywie 47 zaskarżonej decyzji, że przyjęła „ostrożne podejście” w odniesieniu do stóp wzrostu depozytów gwarantowanych na nadchodzące lata aż do 2023 r.

353    W świetle tych rozważań SRB ustaliła w motywie 48 zaskarżonej decyzji wartość współczynnika na 1,35 %. Następnie obliczyła ona kwotę rocznego poziomu docelowego, mnożąc średnią kwotę depozytów gwarantowanych w 2020 r. przez ten współczynnik i dzieląc wynik tego obliczenia przez osiem, zgodnie z następującym wzorem matematycznym zawartym w motywie 48 tej decyzji:

„Cel0 [kwota rocznego poziomu docelowego] = Łączna kwota depozytów gwarantowanych2020 * 0,0135 * ⅛ = EUR 11 287 677 212,56”.

354    Na rozprawie SRB wskazała jednak, że ustaliła roczny poziom docelowy dla okresu składkowego 2021 w następujący sposób:

355    Po pierwsze, na podstawie analizy prospektywnej SRB ustaliła kwotę depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, prognozowaną na koniec okresu początkowego, na około 7,5 bln EUR. W celu ustalenia tej kwoty SRB uwzględniła średnią kwotę depozytów gwarantowanych w 2020 r., a mianowicie 6,689 bln EUR, wynoszącą 4 % roczną stopę wzrostu depozytów gwarantowanych, a także liczbę okresów składkowych pozostałych do końca okresu początkowego, wynoszącą trzy.

356    Po drugie, zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 SRB obliczyła 1 % z tych 7,5 bln EUR, aby uzyskać szacunkową kwotę ostatecznego poziomu docelowego, który miał zostać osiągnięty do dnia 31 grudnia 2023 r., czyli około 75 mld EUR.

357    Po trzecie, SRB odjęła od tej ostatniej kwoty środki finansowe dostępne już w SRF w 2021 r., to jest około 42 mld EUR, aby uzyskać w ten sposób kwotę, jaka pozostawała do pobrania w okresach składkowych pozostałych do końca okresu początkowego, a mianowicie w latach 2021–2023. Kwota ta wynosiła około 33 mld EUR.

358    Po czwarte, SRB podzieliła tę ostatnią kwotę przez trzy, aby rozdzielić ją równomiernie między te trzy pozostałe okresy składkowe. Roczny poziom docelowy dla okresu składkowego 2021 został w ten sposób ustalony na kwotę, o której mowa w pkt 346 powyżej, to jest na około 11,287 mld EUR.

359    Na rozprawie SRB stwierdziła też, że upubliczniła informacje, na których została oparta metoda opisana w pkt 355–358 powyżej i które umożliwiły skarżącej zrozumienie metody, za pomocą której ustalono roczny poziom docelowy. SRB wyjaśniła w szczególności, że w maju 2021 r., czyli już po wydaniu zaskarżonej decyzji, lecz jeszcze przed wniesieniem badanej skargi, opublikowała na swojej stronie internetowej notę informacyjną o nazwie „Fact Sheet 2021” (zwaną dalej „notą informacyjną”), w której wskazano szacunkową kwotę ostatecznego poziomu docelowego. Podobnie SRB stwierdziła, że kwota środków finansowych dostępnych w ramach SRF była również dostępna na jej stronie internetowej, a także w innych publicznych źródłach, i to na długo przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

360    W celu zbadania, czy SRB wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do określenia rocznego poziomu docelowego, należy przede wszystkim przypomnieć, że brak uzasadnienia lub jego niewystarczający charakter stanowią bezwzględną przeszkodę procesową, która może, a nawet powinna zostać uwzględniona przez sąd Unii z urzędu (zob. wyrok z dnia 2 grudnia 2009 r., Komisja/Irlandia i in., C‑89/08 P, EU:C:2009:742, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo). W konsekwencji Sąd może, a nawet powinien uwzględnić również braki w uzasadnieniu inne niż te, na które powołuje się skarżąca, w szczególności w przypadku, gdy zostaną one ujawnione w toku postępowania.

361    W tym celu na ustnym etapie postępowania wysłuchano stron na okoliczność wszelkich ewentualnych braków w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, które mogłyby odnosić się do określenia rocznego poziomu docelowego. W szczególności, wielokrotnie wyraźnie o to pytana, SRB opisała, krok po kroku, metodę, zgodnie z którą rzeczywiście postępowała, aby określić roczny poziom docelowy dla okresu składkowego 2021, tak jak została ona przedstawiona w pkt 355–358 powyżej.

362    Następnie, jeśli chodzi o treść obowiązku uzasadnienia, z orzecznictwa wynika, że uzasadnienie decyzji wydanej przez instytucję lub organ Unii powinno być w szczególności pozbawione wewnętrznych sprzeczności, aby umożliwić zainteresowanym zapoznanie się z rzeczywistymi motywami leżącymi u podstaw tej decyzji w celu obrony ich praw przed właściwym sądem, a temu sądowi – przeprowadzenie kontroli (zob. podobnie wyroki: z dnia 10 lipca 2008 r., Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala, C‑413/06 P, EU:C:2008:392, pkt 169 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 22 września 2005 r., Suproco/Komisja, T‑101/03, EU:T:2005:336, pkt 20, 45–47; z dnia 16 grudnia 2015 r., Grecja/Komisja, T‑241/13, EU:T:2015:982, pkt 56).

363    Podobnie, gdy autor zaskarżonej decyzji przedstawia pewne wyjaśnienia dotyczące jej uzasadnienia w toku postępowania przed sądem Unii, wyjaśnienia te powinny być spójne z rozważaniami przedstawionymi w tej decyzji (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 września 2005 r., Suproco/Komisja, T‑101/03, EU:T:2005:336, pkt 45–47; z dnia 13 grudnia 2016 r., Printeos i in./Komisja, T‑95/15, EU:T:2016:722, pkt 54, 55).

364    Jeśli bowiem rozważania przedstawione w zaskarżonej decyzji nie są spójne z wyjaśnieniami zaprezentowanymi w toku postępowania sądowego, uzasadnienie danej decyzji nie spełnia funkcji przypomnianych w pkt 299 i 300 powyżej. W szczególności taka niespójność uniemożliwia, po pierwsze, zainteresowanym zapoznanie się przed wniesieniem skargi z rzeczywistymi motywami leżącymi u podstaw zaskarżonej decyzji i przygotowanie swej obrony w dotyczącym ich zakresie, a po drugie, sądowi Unii – określenie powodów, które stanowiły rzeczywistą podstawę prawną tej decyzji, oraz zweryfikowanie ich zgodności z mającymi zastosowanie przepisami.

365    Wreszcie należy przypomnieć, że gdy SRB wydaje decyzję ustalającą składki ex ante, powinna podać do wiadomości zainteresowanych instytucji metodę obliczania tych składek (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 122).

366    To samo powinno dotyczyć metody ustalania kwoty rocznego poziomu docelowego, ponieważ kwota ta ma istotne znaczenie dla systematyki takiej decyzji. Jak wynika bowiem z pkt 15 powyżej, sposób obliczania składek ex ante polega na podziale tej kwoty między wszystkie instytucje, które mają je uiścić, efektem czego podwyższenie lub obniżenie tej kwoty pociąga za sobą odpowiednie podwyższenie lub obniżenie składki ex ante poszczególnych instytucji.

367    Z powyższego wynika, że choć SRB jest zobowiązana przedstawić instytucjom, w drodze zaskarżonej decyzji, wyjaśnienia dotyczące metody określania rocznego poziomu docelowego, to wyjaśnienia te powinny być spójne z wyjaśnieniami przedstawionymi przez SRB w toku postępowania sądowego i dotyczącymi faktycznie zastosowanej metody.

368    Nie ma to zaś miejsca w niniejszej sprawie.

369    Należy bowiem przede wszystkim zaznaczyć, że w motywie 48 zaskarżonej decyzji przedstawiono wzór matematyczny, który SRB zaprezentowała jako podstawę określenia rocznego poziomu docelowego. Jak zaś wyjaśniono na rozprawie, okazuje się, że we wzorze tym nie ujęto elementów składowych metody faktycznie zastosowanej przez SRB. Jak wynika bowiem z pkt 355–358 powyżej, w ramach tej metody SRB uzyskała kwotę rocznego poziomu docelowego, odejmując od ostatecznego poziomu docelowego środki finansowe dostępne w SRF w celu obliczenia kwoty, którą nadal miała otrzymać do końca okresu początkowego, i dzieląc tę ostatnią kwotę przez trzy. Te dwa etapy obliczenia nie znajdują zaś żadnego odzwierciedlenia we wspomnianym wzorze matematycznym.

370    Prawdą jest, że z argumentacji skarżącej przedstawionej w ramach niniejszego zarzutu wynika, iż znała ona notę informacyjną, a w konsekwencji ewentualne kwoty ostatecznego poziomu docelowego wskazane w zawartym w niej przedziale. Jednakże, zakładając, że znała ona także kwotę środków finansowych dostępnych w ramach SRF, wspomniane okoliczności same w sobie nie pozwalały jej zrozumieć, iż SRB rzeczywiście zastosowała dwie operacje, o których mowa w pkt 369 powyżej, zważywszy ponadto, że we wzorze matematycznym wskazanym w motywie 48 zaskarżonej decyzji nawet o nich nie wspomniano.

371    Podobne niespójności mają również wpływ na sposób ustalenia współczynnika 1,35 %, który odgrywa tymczasem kluczową rolę we wzorze matematycznym, o którym mowa w pkt 370 powyżej. Współczynnik ten można bowiem rozumieć w ten sposób, że uwzględnia on, oprócz innych parametrów, prognozowany wzrost depozytów gwarantowanych w pozostałych latach okresu początkowego. Jak SRB przyznała zaś na rozprawie, współczynnik ten został ustalony w sposób umożliwiający uzasadnienie wyniku obliczenia kwoty rocznego poziomu docelowego, czyli po obliczeniu przez SRB tej kwoty w zastosowaniu czterech etapów przedstawionych w pkt 355–358 powyżej, a w szczególności poprzez podzielenie przez trzy kwoty wynikającej z odliczenia środków finansowych dostępnych w SRF od ostatecznego poziomu docelowego. Takie postępowanie nie wynika jednak w żaden sposób z zaskarżonej decyzji.

372    Ponadto należy przypomnieć, że zgodnie z notą informacyjną kwota szacowanego ostatecznego poziomu docelowego mieściła się w przedziale od 70 do 75 mld EUR. Przedział ten okazuje się jednak niespójny ze wskazanym w motywie 41 zaskarżonej decyzji przedziałem dotyczącym stopy wzrostu depozytów gwarantowanych, zawartym między 4 % a 7 %. SRB wskazała bowiem na rozprawie, że w celu określenia rocznego poziomu docelowego wzięła pod uwagę stopę wzrostu depozytów gwarantowanych w wysokości 4 % – która była najniższą stopą w drugim przedziale – i że uzyskała ona w ten sposób szacowany ostateczny poziom docelowy w wysokości 75 mld EUR, który stanowił najwyższą wartość pierwszego przedziału. Okazuje się zatem, że zachodzi rozbieżność pomiędzy tymi dwoma przedziałami. Po pierwsze bowiem, przedział odnoszący się do stopy zmian depozytów gwarantowanych obejmuje również wartości wyższe od stopy w wysokości 4 %, których zastosowanie doprowadziłoby jednak do uzyskania szacowanej kwoty ostatecznego poziomu docelowego wyższej niż kwoty zawarte w przedziale odnoszącym się do tego poziomu docelowego. Po drugie, skarżąca nie jest w stanie zrozumieć powodu, dla którego SRB włączyła do przedziału odnoszącego się do tego poziomu docelowego kwoty niższe niż 75 mld EUR. Aby bowiem uzyskać tę kwotę, konieczne byłoby zastosowanie stopy poniżej 4 %, która nie jest jednak zawarta w przedziale odnoszącym się do stopy wzrostu depozytów gwarantowanych. W tych okolicznościach skarżąca nie była w stanie określić sposobu, w jaki SRB wykorzystała, w celu obliczenia szacowanej kwoty ostatecznego poziomu docelowego, przedział dotyczący stopy zmian tych depozytów.

373    Wynika z tego, że jeśli chodzi o określenie rocznego poziomu docelowego, metoda rzeczywiście zastosowana przez SRB, wyjaśniona przez nią na rozprawie, nie odpowiada metodzie opisanej w zaskarżonej decyzji, w związku z czym rzeczywiste powody, w świetle których ustalono ten poziom docelowy, nie mogły zostać zidentyfikowane na podstawie zaskarżonej decyzji ani przez instytucje, ani przez Sąd.

374    W świetle powyższego należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja jest nieprawidłowo uzasadniona w zakresie dotyczącym określenia rocznego poziomu docelowego.

375    Należy zatem uwzględnić część drugą zarzutu pierwszego. Biorąc pod uwagę wyzwania prawne i gospodarcze związane z niniejszą sprawą, w interesie prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości należy jednak przeprowadzić analizę pozostałych zarzutów skargi.

[…]

3.      W przedmiocie części pierwszej zarzutu czwartego, dotyczącej naruszenia art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 w związku z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014

488    W ramach części pierwszej podniesionej na poparcie zarzutu czwartego skarżąca utrzymuje, że SRB naruszyła art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 w związku z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, ponieważ przy ustalaniu ostatecznego poziomu docelowego wzięła pod uwagę przewidywaną kwotę depozytów gwarantowanych instytucji na koniec okresu początkowego. Tymczasem w świetle art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 SRB powinna była określić ten poziom docelowy w sposób „statyczny”, z uwzględnieniem kwoty depozytów gwarantowanych instytucji w chwili wejścia w życie tego ostatniego rozporządzenia.

489    SRB, Parlament, Rada i Komisja kwestionują tę argumentację.

490    W tym względzie z pkt 35–40 powyżej wynika, że art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 należy interpretować w ten sposób, iż określenia ostatecznego poziomu docelowego należy dokonać na podstawie kwoty depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego. W konsekwencji SRB słusznie uwzględniła w motywach 38–41 zaskarżonej decyzji ewolucję depozytów gwarantowanych do końca okresu początkowego w celu określenia ostatecznego poziomu docelowego, a następnie ustalenia na tej podstawie rocznego poziomu docelowego.

491    Należy zatem również oddalić część pierwszą zarzutu czwartego.

[…]

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) SRB/ES/2021/22 z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie obliczenia składek ex ante za 2021 r. na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w zakresie, w jakim dotyczy ona Deutsche Bank AG.

2)      Utrzymuje się w mocy skutki decyzji SRB/ES/2021/22 w zakresie, w jakim dotyczy ona Deutsche Bank AG, do czasu wejścia w życie w rozsądnym terminie, który nie może przekroczyć sześciu miesięcy od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku, nowej decyzji SRB ustalającej składkę ex ante tej instytucji na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji za okres składkowy 2021.

3)      SRB pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Deutsche Bank AG.

4)      Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 2024 r.

Podpisy

*      Język postępowania: niemiecki.