94

Należy przypomnieć, że klasyfikacja towarów i usług na podstawie porozumienia nicejskiego ma zasadniczo odzwierciedlać potrzeby rynku, a nie narzucać sztuczną segmentację towarów. Wobec powyższego tytuły klas zawierają „ogólne wskazania” dotyczące sektora, do którego należą „co do zasady” towary lub usługi. Jednocześnie należy przypomnieć, że sama klasyfikacja towarów i usług na podstawie porozumienia nicejskiego jest dokonywana wyłącznie w celach administracyjnych. Jej celem jest bowiem jedynie ułatwienie sporządzania i rozpatrywania zgłoszeń znaków towarowych poprzez zaproponowanie określonych klas i kategorii towarów i usług. Ogólnie rzecz biorąc, klasyfikacja nicejska nie może sama w sobie przesądzać o charakterze i właściwościach rozpatrywanych towarów [zob. wyrok z dnia 28 maja 2020 r., Korporaciya Masternet/EUIPO – Stayer Ibérica (STAYER), T‑681/18, niepublikowany, EU:T:2020:222, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo].

95

Ponadto klasyfikacja towaru na podstawie innych przepisów prawa Unii nie jest co do zasady rozstrzygająca do celów jego klasyfikacji na potrzeby rejestracji unijnego znaku towarowego. Z jednej strony bowiem z art. 33 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 wynika zasadniczo, że do celów rejestracji unijnego znaku towarowego towary i usługi klasyfikuje się zgodnie z klasyfikacją nicejską. Z drugiej strony zaś, chociaż akty ustawodawcze Unii przytoczone przez skarżącą mają podstawowe znaczenie dla omawianego sektora, ponieważ chronią proces wytwarzania, etykietowania i dystrybucji produktów leczniczych, to niekoniecznie mają one wpływ na sposób, w jaki towary i usługi są klasyfikowane w ramach klasyfikacji nicejskiej. W tym względzie nie należy mylić podstawowej funkcji znaku towarowego z innymi funkcjami, jakie znak może również pełnić w stosownych przypadkach, na przykład z funkcją polegającą na zagwarantowaniu jakości danego towaru. W rezultacie klasyfikacja towaru na podstawie innych przepisów prawa Unii, takich jak dyrektywa 2001/83, nie jest co do zasady rozstrzygająca do celów jego klasyfikacji na potrzeby rejestracji unijnego znaku towarowego [zob. wyrok z dnia 6 października 2021 r., Dermavita Company/EUIPO – Allergan Holdings France (JUVEDERM), T‑372/20, niepublikowany, EU:T:2021:652, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo].

96

W tym względzie Trybunał uściślił już, że z zastosowanego przez Sąd wyrażenia „co do zasady” wynika, iż Sąd ogólnie nie wyklucza i dopuszcza, że przepisy prawa Unii mogą być brane pod uwagę przy ocenie rzeczywistego używania znaku towarowego w rozumieniu art. 18 rozporządzenia 2017/1001 i – z uwagi na szczególne okoliczności rozpatrywanego przypadku – mogą być rozstrzygające przy dokonywaniu klasyfikacji rozpatrywanych towarów (zob. podobnie postanowienia: z dnia 3 grudnia 2020 r., Dermavita/EUIPO, C‑400/20 P, niepublikowane, EU:C:2020:997, pkt 17; z dnia 4 maja 2021 r., Dermavita/EUIPO, C‑26/21 P, niepublikowane, EU:C:2021:355, pkt 17).

97

Jednakże sam fakt stwierdzenia, że rozpatrywane towary są „lekarstwami” należącymi do klasy 5, nie jest wystarczający [zob. analogicznie wyrok z dnia 14 lutego 2017 r., Pandalis/EUIPO – LR Health & Beauty Systems (Cystus), T‑15/16, niepublikowany, EU:T:2017:75, pkt 57].

98

Kwestią istotną w niniejszej sprawie do celów oceny rzeczywistego używania z punktu widzenia prawa znaków towarowych jest to, czy towary, dla których znak towarowy jest używany, a mianowicie rozpatrywane towary, są takie same jak towary, dla których znak towarowy został zarejestrowany w klasy 5 [zob. analogicznie wyrok z dnia 18 listopada 2020 r., Dermavita/EUIPO – Allergan Holdings France (JUVEDERM ULTRA), T‑643/19, niepublikowany, EU:T:2020:549, pkt 29].

99

Przy rozpatrywaniu kategorii towarów na potrzeby prawa znaków towarowych duże znaczenie ma wygląd danych towarów wynikający na przykład z opakowania lub etykietowania. Ów wygląd określa bowiem, do jakiej kategorii towarów konsumenci przyporządkują dany towar (opinia rzecznik generalnej J. Kokott w sprawie Pandalis/EUIPO, C‑194/17 P, EU:C:2018:725, pkt 33).

100

Wynika z tego zatem, że sposób postrzegania właściwego kręgu odbiorców towarów, dla których został zarejestrowany sporny znak towarowy, ma decydujące znaczenie do celów oceny rzeczywistego używania tego znaku.

101

Ponadto Trybunał miał już sposobność orzec, że jeżeli chodzi w szczególności o postrzeganie przez właściwy krąg odbiorców produktów leczniczych objętych dyrektywą 2001/83, należy wziąć pod uwagę perspektywę przeciętnie poinformowanego konsumenta, u którego określona forma produktu może wzbudzić szczególne zaufanie tego rodzaju, które zwykle wzbudzają również produkty lecznicze ze względu na gwarancje związane z ich wytwarzaniem i sprzedażą. Wprawdzie forma zewnętrzna danego produktu może stanowić istotną wskazówkę przemawiającą za jego kwalifikacją jako produktu leczniczego wedle sposobu prezentacji, jednak forma ta dotyczy nie tylko samego produktu, ale również jego opakowania, które ze względów polityki handlowej może próbować przypominać produkt leczniczy (zob. wyrok z dnia 15 listopada 2007 r., Komisja/Niemcy, C‑319/05, EU:C:2007:678, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

102

W tym względzie należy zauważyć, że w swoich pismach i na rozprawie strony zgodziły się co do tego, iż ocena rzeczywistego charakteru używania w odniesieniu do towarów, dla których sporny znak towarowy został zarejestrowany, powinna opierać się na sposobie postrzegania odpowiednim dla właściwego kręgu odbiorców, który w niniejszej sprawie składa się zarówno z konsumentów końcowych, jak i ze specjalistów.

103

To właśnie w świetle powyższych uwag należy ustalić, czy w niniejszym wypadku właściwy krąg odbiorców będzie postrzegał rozpatrywane towary jako „lekarstwa” należące do klasy 5, w odniesieniu do których sporny znak towarowy był używany.

104

Prawdą jest, że Sąd orzekł już, iż sprzedaż, nawet wyłączna, towarów w aptekach nie musi oznaczać, że bezwzględnie chodzi o produkty lecznicze [zob. podobnie wyrok z dnia 17 listopada 2017 r., Endoceutics/EUIPO – Merck (FEMIBION), T‑802/16, niepublikowany, EU:T:2017:818, pkt 38]. Jednakże okoliczność, której skarżąca nie zakwestionowała, a mianowicie że towar jest wydawany w aptece wyłącznie za okazaniem recepty lekarskiej, stanowi istotny czynnik, który należy wziąć pod uwagę przy definiowaniu towarów jako produktów leczniczych.

105

Ponadto przy dokonywaniu stwierdzenia, że sporny znak towarowy był używany dla lekarstw należących do klasy 5, Izba Odwoławcza oparła się na orzeczeniach sądowych i administracyjnych zawartych w załącznikach AG 11, AG 13, AG 14, AG 23 i AG 24, które wskazują w istocie, że rozpatrywane towary stanowią „nieszkodliwe” produkty lecznicze i że sporny znak towarowy jest uważany za używany dla lekarstw w rozumieniu wspomnianej klasy. W tym względzie w szczególności z wyroków Oberlandsgericht München (wyższego sądu krajowego w Monachium) z dnia 24 lutego 2011 r. i z dnia 16 maja 2013 r. (załączniki AG 11 i AG 14) wynika, że rozpatrywane produkty należy zaklasyfikować jako produkty lecznicze ze względu na prezentację w rozumieniu art. 1 pkt 2 dyrektywy 2001/83, po pierwsze, z uwagi na to, że na opakowaniach widnieje wzmianka „ayurvedic medicine” i wskazanie chorób zapalnych, do których leczenia produkty te są przeznaczone, a po drugie, ze względu na to, że w związku z wymogiem posiadania recepty lekarskiej konsument będzie miał wrażenie, że jest to lekarstwo stosowane w leczeniu chorób u ludzi, a zatem stanowi produkt leczniczy.

106

Wynika z tego, że zważywszy na znaczenie wyglądu w kształtowaniu sposobu postrzegania właściwego kręgu odbiorców rozpatrywanych towarów, o czym mowa w pkt 99 powyżej, Izba Odwoławcza, opierając się na wspomnianych w pkt 105 powyżej wyrokach Oberlandsgericht München (wyższego sądu krajowego w Monachium) i biorąc pod uwagę zarazem fakt, że towary te były sprzedawane wyłącznie w aptece za okazaniem recepty, jak i okoliczność, że na opakowaniach widniały wzmianki i wskazania ułatwiające właściwemu kręgowi odbiorców postrzeganie tych towarów jako produktów leczniczych, miała zasadne podstawy, by uznać, że owe towary należy zaklasyfikować jako lekarstwa w rozumieniu klasy 5 klasyfikacji nicejskiej.

107

Argumenty skarżącej nie mogą podważyć powyższego wniosku.

108

Nie można przyjąć argumentu skarżącej, zgodnie z którym jedynie produkty lecznicze ze względu na funkcje, a zatem mające działanie farmakologiczne, mogą zostać uznane za lekarstwa w rozumieniu klasy 5. Jak zostało bowiem przypomniane w pkt 101 powyżej, w przypadku produktów leczniczych regulowanych dyrektywą 2001/83 istotny jest sposób postrzegania ich przez właściwy krąg odbiorców. Stąd też towar, który ze względu na sposób prezentowania go może być postrzegany przez konsumenta jako produkt leczniczy, również może zostać zakwalifikowany jako lekarstwo w rozumieniu klasy 5.

109

W konsekwencji należy również oddalić pozostałe argumenty skarżącej, zgodnie z którymi rozpatrywane produkty są pozbawione pozwolenia na dopuszczenie do obrotu zarówno w państwie członkowskim przywozu (Niemcy), jak i w państwie pochodzenia (Indie). Brak pozwolenia na dopuszczenie do obrotu, czyli okoliczność, o której konsument niekoniecznie musi wiedzieć, nie jest bowiem w stanie podważyć stwierdzenia, zgodnie z którym w świetle informacji wymienionych w pkt 106 powyżej właściwy krąg odbiorców będzie mógł z łatwością postrzegać te towary jako produkty lecznicze.

110

W świetle powyższego skarżąca nie wykazała, że Izba Odwoławcza popełniła błąd w ocenie z powodu uwzględnienia przedstawionych przez interwenienta i rozpatrywanych łącznie dowodów do celów stwierdzenia w pkt 76 zaskarżonej decyzji, że na podstawie sposobu postrzegania go przez właściwy krąg odbiorców sporny znak towarowy był używany dla„lekarstw” należących do klasy 5, a w pkt 78 tej decyzji, że naruszenie prawa nie miało żadnego znaczenia w ramach badania rzeczywistego używania tego znaku towarowego. W konsekwencji zarzut trzeci należy oddalić jako bezzasadny.

[…]

Z powyższych względów

SĄD (piąta izba)

orzeka, co następuje: