1.

Czy dokonywanie wykładni art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1) w ten sposób, że bieg terminu przedawnienia roszczenia o zwrot kwot zapłaconych na podstawie nieuczciwego warunku umownego rozpoczyna się dopiero po stwierdzeniu nieważności tego warunku prawomocnym wyrokiem, jest zgodne z zasadą pewności prawa?

2.

Jeżeli taka wykładnia nie jest zgodna z zasadą pewności prawa, to czy wykładnia, która uznaje za dzień rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia datę wydania wyroków przez Tribunal Supremo (sąd najwyższy, Hiszpania), w których ustalono orzecznictwo dotyczące skutków w zakresie zwrotu (wyroki z dnia 23 stycznia 2019 r.), jest sprzeczna z wyżej wymienionymi przepisami wspomnianej dyrektywy?

3.

Gdyby taka wykładnia była sprzeczna z rzeczonymi przepisami, to czy jest z nimi sprzeczna wykładnia, zgodnie z którą dniem rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia jest data wydania przez Trybunał wyroków stwierdzających, że roszczenie o zwrot może podlegać przedawnieniu (zasadniczo wyroki Trybunału: z dnia 9 lipca 2020 r. w sprawach połączonych C-698/10 i 699/18, Raiffeisen Bank SA; lub z dnia 16 lipca 2020 r. w sprawach połączonych C-224/19 i C-259/19, Caixabank SA, potwierdzający poprzedni wyrok)?