1)

Czy art. 27 rozporządzenia dublińskiego (1) należy interpretować w ten sposób, że przepis ten, rozpatrywany również w związku z art. 47 karty, nakłada na państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, obowiązek umożliwienia wnioskodawcy, – który przebywa we wnioskującym państwie członkowskim i pragnie zostać przekazany na podstawie art. 8 (względnie art. 9 lub 10) rozporządzenia dublińskiego, jak również członkowi rodziny wnioskodawcy w rozumieniu art. 8, 9 i 10 rozporządzenia dublińskiego – wniesienia do sądu skutecznego środka zaskarżenia w przypadku oddalenia wniosku o przejęcie?

2)

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź przecząca i art. 27 rozporządzenia dublińskiego nie stanowi podstawy prawnej dla skutecznego środka zaskarżenia, to czy art. 47 karty – w związku z prawem podstawowym do jedności rodziny oraz nadrzędnym interesem dziecka (ustanowionymi w art. 8-10 oraz w motywie 19 rozporządzenia dublińskiego) – należy interpretować w ten sposób, że nakłada on na państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, obowiązek umożliwienia wnioskodawcy, który przebywa we wnioskującym państwie członkowskim i pragnie zostać przekazany na podstawie art. 8-10 rozporządzenia dublińskiego, jak również członkowi rodziny wnioskodawcy w rozumieniu art. 8-10 rozporządzenia dublińskiego, wniesienia do sądu skutecznego środka zaskarżenia w przypadku oddalenia wniosku o przejęcie?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lub drugie (drugą część), które państwo członkowskie i w jaki sposób ma poinformować wnioskodawcę, jak również jego członka rodziny o decyzji odmownej państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek oraz o prawie do wniesienia środka odwoławczego od takiej decyzji?