—

stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny za okres od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r., przyjętego przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej i doręczonego stronie skarżącej w dniu 11 marca 2020 r.;

—

zasądzenie od pozwanej zadośćuczynienia na rzecz strony skarżącej w kwocie 3 000 EUR za doznaną krzywdę w wyniku sprawozdania z oceny;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia ze względu na to, że sprawozdanie z oceny zawiera uwagi mniej pozytywne niż poprzednie sprawozdania, bez żadnego uzasadnienia, a zatem stanowi oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych, rodzący dalsze konsekwencje w postaci pozbawienia strony skarżącej prawa do skorzystania z prawa do obrony.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku dbałości, gdyż nie wzięto pod uwagę udanej realizacji przez stronę skarżącą szeregu projektów, a także jej motywacji i chęci do pracy, mimo problemów rodzinnych i zdrowotnych.

3.

Zarzut trzeci dotyczący oczywistego błędu w ocenie w zakresie niespójności między uwagami a punktacją oraz niewzięcia pod uwagę wszystkich mających zastosowanie kryteriów.

W odniesieniu do żądania zadośćuczynienia strona skarżąca uzasadnia je wywołaniem u niej uczucia niepokoju, lęku i poczucia niesprawiedliwości w wyniku niezgodnego z prawem charakteru kwestionowanego sprawozdania.