Back to EUR-Lex homepage

EUR-Lex Access to European Union law

Back to EUR-Lex homepage

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Use quotation marks to search for an "exact phrase". Append an asterisk (*) to a search term to find variations of it (transp*, 32019R*). Use a question mark (?) instead of a single character in your search term to find variations of it (ca?e finds case, cane, care).
Search tips
Need more search options? Use the Advanced search
You are here

Document 62020TN0148

Sprawa T-148/20: Skarga wniesiona w dniu 9 marca 2020 r. – FC / EASO

Dz.U. C 175 z 25.5.2020, p. 29–30 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

25.5.2020   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 175/29

Skarga wniesiona w dniu 9 marca 2020 r. – FC / EASO

(Sprawa T-148/20)

(2020/C 175/40)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: FC (przedstawiciel: adwokat B. Christianós)

Strona pozwana: Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO)

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji EASO z dnia 18 grudnia 2019 r., nr EASO/ED/2019/509 w sprawie oddalenia zażalenia strony skarżącej złożonego w dniu 5 września 2019 r. na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”),

—

stwierdzenie nieważności decyzji EASO z dnia 7 czerwca 2019 r. w sprawie odrzucenia cofnięcia – opatrzonego datą 23 maja 2019 r. – przez stronę skarżącą jej wypowiedzenia z dnia 1o marca 2019 r.,

—

zasądzenie od EASO zapłaty, tytułem odszkodowania, na rzecz strony skarżącej – wraz z odsetkami – kwoty odpowiadającej wynagrodzeniu, które otrzymałaby ona, gdyby zachowała stanowisko zajmowane w EASO, czyli od dnia 1o czerwca 2019 r. do dnia ponownego objęcia jej funkcji w EASO, bądź ewentualnie do końca jej umowy z EASO lub do zatrudnienia na innym stanowisku z odpowiednim wynagrodzeniem w wysokości 7 534,03 EUR miesięcznie (do dnia 15 lipca 2019 r.) i w wysokości 7 777,25 EUR miesięcznie (od dnia 16 lipca 2019 r.),

—

zasądzenie od EASO zapłaty na rzecz strony skarżącej łącznej kwoty 250 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową i szkodę na zdrowiu, jaką ona dotychczas poniosła, oraz

—

obciążenie EASO wszystkimi kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący okoliczności, że zaskarżona decyzja nr EASO/ED/2019/509 jest wadliwa z następujących względów:

—

naruszenie prawa strony skarżącej do dobrej administracji (art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zwanej dalej „kartą”) z punktu widzenia zasady bezstronności, obowiązku zachowania należytej staranności i zasady obiektywności, jak również domniemania niewinności (pierwsza podstawa stwierdzenia nieważności w ramach zarzutu pierwszego);

—

naruszenie prawa strony skarżącej do uwzględnienia jej interesu przez administrację, co wynika z prawa do dobrej administracji (art. 41 karty) i z obowiązku wspomagania (art. 24 regulaminu pracowniczego) (druga podstawa stwierdzenia nieważności w ramach zarzutu pierwszego);

—

wspomniane niezgodne z prawem praktyki i zaniechania EASO są obarczone oczywistym błędem w ocenie, naruszeniem prawa i niewystarczającym uzasadnieniem (trzecia podstawa stwierdzenia nieważności w ramach zarzutu pierwszego).

2.

Zarzut drugi dotyczący okoliczności, że zaskarżona decyzja nr EASO/ED/2019/509 jest wadliwa z następujących względów:

—

błędy wynikające z oczywistego błędu w ocenie, naruszenia prawa i niewystarczającego uzasadnienia, w szczególności w odniesieniu do złożenia wypowiedzenia na podstawie art. 47 lit. b) ppkt ii) Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej oraz możliwości cofnięcia wypowiedzenia (pierwsza podstawa stwierdzenia nieważności w ramach zarzutu drugiego);

—

naruszenie prawa strony skarżącej do dobrej administracji (art. 41 karty) i obowiązku wspomagania (art. 24 regulaminu pracowniczego, mający zastosowanie w drodzy analogii), w szczególności z punktu widzenia prawa strony skarżącej do uwzględnienia jej interesu przez administrację (druga podstawa stwierdzenia nieważności w ramach zarzutu drugiego).
Top