1)

Czy art. 90 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zwanej dalej „dyrektywą VAT” (1), (przy uwzględnieniu w szczególności wyroku Enzo Di Maura [C-246/16] (2) i postanowienia Porr Építési Kft. [C-292/19] (3)), a także podstawowe zasady prawa Unii Europejskiej dotyczące skuteczności i równoważności, należy interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie nie mogą ustalić początku biegu terminu przedawnienia w odniesieniu do zwrotu VAT związanego z wierzytelnościami, które stały się ostatecznie nieściągalne, na dzień wcześniejszy niż dzień, w którym wierzytelność stanowiąca podstawę VAT podlegającego zwrotowi staje się nieściągalna?

2)

Czy art. 90 ust. 1 i 2 oraz art. 273 dyrektywy VAT (przy uwzględnieniu w szczególności wyroku Enzo Di Maura [C-246/16] i postanowienia Porr Építési Kft. [C-292/19]), a także podstawowe zasady prawa Unii Europejskiej dotyczące skuteczności i równoważności, [obok] zasady neutralności podatkowej, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie praktyce państwa członkowskiego, zgodnie z którą w odniesieniu do zwrotu VAT związanego z wierzytelnością, która stała się ostatecznie nieściągalna, oczekuje się od podatnika, że poza zgłoszeniem tej wierzytelności w postępowaniu likwidacyjnym podejmie on inne działania w celu ściągnięcia należnej kwoty, co stanowi przesłankę dokonania zwrotu VAT?

3)

Czy art. 90 ust. 1 i 2 oraz art. 273 dyrektywy VAT (przy uwzględnieniu w szczególności wyroku Enzo Di Maura [C-246/16] i postanowienia Porr Építési Kft. [C-292/19]), a także podstawowe zasady prawa Unii Europejskiej dotyczące skuteczności i równoważności, [obok] zasady neutralności podatkowej, należy interpretować w ten sposób, że [stoją one na przeszkodzie] praktyce państwa członkowskiego, zgodnie z którą w przypadku braku zapłaty przedsiębiorstwo świadczące usługę powinno niezwłocznie zaprzestać jej świadczenia, ponieważ jeżeli tego nie zrobi i w dalszym ciągu będzie świadczyć usługę, również nie może ono żądać zwrotu VAT związanego z wierzytelnościami, które stały się ostatecznie nieściągalne, nawet jeżeli wierzytelności te stały się nieściągalne w późniejszym okresie?

4)

Czy art. 90 ust. 1 i 2 oraz art. 273 dyrektywy VAT i art. 15–17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (przy uwzględnieniu w szczególności wyroku Enzo Di Maura [C-246/16] i postanowienia Porr Építési Kft. [C-292/19]), a także podstawowe zasady prawa Unii Europejskiej dotyczące skuteczności i równoważności, [obok] zasady neutralności podatkowej, należy interpretować w ten sposób, że [przepisy i zasady te stoją na przeszkodzie] temu, aby po wydaniu postanowienia Porr Építési Kft. organy państwa członkowskiego odpowiedzialne za zapewnienie przestrzegania prawa ustanowiły bez żadnej podstawy prawnej przesłanki wskazane w pytaniach od drugiego do czwartego, przy czym ten zestaw przesłanek nie był oczywisty dla podatnika, zanim wierzytelności te stały się ostatecznie nieściągalne?