–

w imieniu Bundesrepublik Deutschland – A. Schumacher, w charakterze pełnomocnika,

–

w imieniu rządu niemieckiego – J. Möller i R. Kanitz, w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu Komisji Europejskiej – początkowo G. Wils, A. Azéma i M. Condou‑Durande, a następnie G. Wils, A. Azéma i L. Grønfeldt, w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 33 ust. 2 lit. d) w związku z art. 2 lit. q) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. 2013, L 180, s. 60).

2

Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu między L.R. a Bundesrepublik Deutschland (Republiką Federalną Niemiec) w przedmiocie zgodności z prawem decyzji Bundesamt für Migration und Flüchtlinge – Außenstelle Boostedt (federalnego urzędu ds. migracji i uchodźców, oddział w Boostedt, Niemcy) (zwanego dalej „urzędem”), na mocy której odrzucono wniosek zainteresowanego o udzielenie azylu jako niedopuszczalny.

3

Zgodnie ze swym art. 1 dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (Dz.U. 2011, L 337, s. 9) ma na celu określenie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony.

4

Artykuł 2 tej dyrektywy, zatytułowany „Definicje”, przewiduje:

„Na użytek niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

[…]”.

5

Artykuł 2 lit. b), e) i q) dyrektywy 2013/32 brzmi następująco:

„Na użytek niniejszej dyrektywy:

[…]

[…]

[…]

6

Zgodnie z art. 33 ust. 2 tej dyrektywy:

„Państwa członkowskie mogą uznać wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej za niedopuszczalny, wyłącznie jeżeli:

7

Na podstawie swego art. 48 akapit pierwszy rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca (Dz.U. 2013, L 180, s. 31, zwane dalej „rozporządzeniem Dublin III”) uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiające kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego (Dz.U. 2003, L 50, s. 1), które z kolei zastąpiło, zgodnie ze swym art. 24, Konwencję określającą państwo odpowiedzialne za rozpatrywanie wniosków o azyl wniesionych w jednym z państw członkowskich Wspólnot Europejskich, podpisaną w Dublinie dnia 15 czerwca 1990 r. (Dz.U. 1997, C 254, s. 1; zwaną dalej „konwencją dublińską”).

8

W rozdziale II rozporządzenia Dublin III, zatytułowanym „Zasady ogólne i zabezpieczenia”, art. 3 tego rozporządzenia, zatytułowany „Rozpatrywanie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej”, stanowi w ust. 1:

„Państwa członkowskie rozpatrują każdy wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej złożony przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, który składa wniosek na terytorium jednego z nich, w tym na granicy lub w strefach tranzytowych. Wniosek jest rozpatrywany przez jedno państwo członkowskie, którym jest państwo, które kryteria wymienione w rozdziale III wskazują jako odpowiedzialne”.

9

Zawarty w rozdziale V tego rozporządzenia jego art. 18, zatytułowany „Obowiązki odpowiedzialnego państwa członkowskiego”, stanowi w ust. 1:

„1.   Odpowiedzialne państwo członkowskie na podstawie niniejszego rozporządzenia jest zobowiązane do:

[…]

10

Artykuł 19 ust. 3 rozporządzenia Dublin III, zatytułowany „Wygaśnięcie odpowiedzialności”, stanowi:

„Obowiązki określone w art. 18 ust. 1 lit. c) i d) wygasają, w przypadku gdy odpowiedzialne państwo członkowskie jest w stanie wykazać, kiedy otrzyma wniosek o wtórne przejęcie wnioskodawcy lub innej osoby, o której mowa w art. 18 ust. 1 lit. c) lub d), że zainteresowana osoba opuściła terytorium państw członkowskich zgodnie z decyzją o odesłaniu lub decyzją o wydaleniu wydaną w następstwie wycofania lub odrzucenia wniosku.

Wniosek złożony po faktycznym wydaleniu uznawany jest za nowy wniosek, stanowiący podstawę wszczęcia nowego postępowania w sprawie ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego”.

11

Umowa między Wspólnotą Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii dotycząca kryteriów i mechanizmów określania państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl złożonego w państwie członkowskim lub w Islandii lub Norwegii (Dz.U. 2001, L 93, s. 40; zwana dalej „umową między Unią a Islandią i Norwegią”) została zatwierdzona w imieniu Wspólnoty decyzją Rady 2001/258/WE z dnia 15 marca 2001 r. (Dz.U. 2001, L 93, s. 38).

12

Zgodnie z art. 1 tej umowy:

„1.   Postanowienia konwencji dublińskiej, wymienione w części 1 załącznika do niniejszej umowy, i decyzje Komitetu ustanowionego art. 18 Konwencji dublińskiej, wymienione w części 2 wspomnianego załącznika, realizowane są przez [Replikę Islandii] i [Królestwo Norwegii] oraz stosowane w ich wzajemnych stosunkach i w ich stosunkach z państwami członkowskimi, z zastrzeżeniem ust. 4.

2.   Państwa członkowskie stosują reguły określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4, w odniesieniu do [Republiki] Islandii i [Królestwa] Norwegii.

[…]

4.   Do celów ust. 1 i 2 odniesienia do »państw członkowskich« w postanowieniach objętych przez załącznik należy rozumieć jako dotyczące [Republiki] Islandii i [Królestwa] Norwegii.

[…]”.

13

Paragraf 26a Asylgesetz (ustawy o prawie azylu), w brzmieniu mającym zastosowanie do okoliczności faktycznych rozpatrywanych w postępowaniu głównym (zwanej dalej „AsylG”), zatytułowany „Bezpieczne kraje trzecie”, stanowi:

„1)   Cudzoziemiec, który przyjechał z państwa trzeciego, o którym mowa w art. 16a ust. 2 zdanie pierwsze Grundgesetz für die Bundesrepublik Deutschland [(ustawy zasadniczej Republiki Federalnej Niemiec, zwanej dalej »ustawą zasadniczą«)] (bezpiecznego kraju trzeciego), nie może powołać się na art. 16a ust. 1 ustawy zasadniczej […].

2)   Bezpiecznymi krajami trzecimi są poza państwami członkowskimi Unii Europejskiej państwa wymienione w załączniku I […]”.

14

Paragraf 29a AsylG, zatytułowany „Wnioski niedopuszczalne”, brzmi następująco:

„(1)   Wniosek o udzielenie azylu jest niedopuszczalny, jeżeli:

[…]

5.   W przypadku złożenia kolejnego wniosku w rozumieniu § 71 lub drugiego wniosku w rozumieniu § 71a kolejnej procedury azylowej nie przeprowadza się […]”.

15

Paragraf 71a AsylG, zatytułowany „Drugi wniosek”, przewiduje:

„1)   Jeżeli cudzoziemiec po bezskutecznym zakończeniu procedury azylowej w bezpiecznym kraju trzecim (§ 26a), do którego stosuje się przepisy [Unii] dotyczące kompetencji w zakresie przeprowadzenia procedur azylowych lub z którym Republika Federalna Niemiec zawarła w tym względzie umowę międzynarodową, występuje z wnioskiem o udzielenie azylu na terytorium federalnym (drugi wniosek), kolejną procedurę azylową przeprowadza się tylko wtedy, gdy Republika Federalna Niemiec jest właściwa do przeprowadzenia procedury azylowej i spełnione są przesłanki określone w § 51 ust. 1–3 Verwaltungsverfahrensgesetz [(ustawy o postępowaniu administracyjnym, zwanej dalej „VwVfG”)]; kontrola należy do [urzędu] […]”.

16

Załącznik I do § 26a AsylG zawiera następującą wzmiankę:

„Norwegia

Szwajcaria”.

17

W dniu 22 grudnia 2014 r. L.R., obywatel Iranu, złożył w urzędzie wniosek o udzielenie azylu.

18

W toku rozpatrywania tego wniosku okazało się, że L.R. złożył już wniosek o udzielenie azylu w Norwegii.

19

Pismem z dnia 26 lutego 2015 r. Królestwo Norwegii, do którego wystąpiono o przejęcie L.R., poinformowało urząd, że w dniu 1 października 2008 r. zainteresowany wystąpił przed organami norweskimi z wnioskiem o udzielenie azylu, który został oddalony w dniu 15 czerwca 2009 r., oraz że w dniu 19 czerwca 2013 r. L.R. został przekazany organom irańskim. Królestwo Norwegii odmówiło uwzględnienia wniosku L.R., uzasadniając to tym, że odpowiedzialność tego państwa wygasła zgodnie z art. 19 ust. 3 rozporządzenia Dublin III.

20

W rezultacie urząd przystąpił do rozpatrzenia wniosku L.R. o udzielenie azylu i decyzją z dnia 13 marca 2017 r. odrzucił go z powodu niedopuszczalności na podstawie § 29 ust. 1 pkt 5 AsylG. Urząd uznał, że ma do czynienia z „drugim wnioskiem” w rozumieniu § 71a AsylG i że nie zostały spełnione przesłanki określone w § 51 ust. 1 ustawy o postępowaniu administracyjnym, które uzasadniałyby przeprowadzenie nowej procedury azylowej, ponieważ okoliczności faktyczne przedstawione przez L.R. na poparcie jego wniosku, oceniane w całości, nie wydawały się wiarygodne.

21

L.R. zaskarżył tę decyzję urzędu do sądu odsyłającego, domagając się, tytułem żądania głównego, nadania mu statusu uchodźcy, tytułem ewentualnym, udzielenia mu „ochrony uzupełniającej”, a tytułem dalszego żądania ewentualnego – wydania na podstawie prawa niemieckiego zakazu wydalenia go. Postanowieniem z dnia 19 czerwca 2017 r. sąd odsyłający, uwzględniając złożony przez L.R. wniosek w przedmiocie środków tymczasowych, uznał skutek zawieszający tego środka zaskarżenia.

22

Sąd odsyłający wskazuje, że w celu rozstrzygnięcia zawisłego przed nim sporu potrzebuje on uzyskać wyjaśnienia co do tego, czy wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej można zakwalifikować jako „kolejny wniosek” w rozumieniu art. 2 lit. q) dyrektywy 2013/32, jeżeli pierwsze postępowanie, które doprowadziło do oddalenia takiego wniosku, toczyło się nie w innym państwie członkowskim Unii, lecz w państwie trzecim, a mianowicie w Norwegii.

23

W tym względzie sąd odsyłający uściśla, że chociaż w wyroku Bundesverwaltungsgericht (federalnego sądu administracyjnego, Niemcy) z dnia 14 grudnia 2016 r. odstąpiono od udzielenia odpowiedzi na to pytanie, jego zdaniem można mówić o „kolejnym wniosku” w rozumieniu art. 2 lit. q) dyrektywy 2013/32, w przypadku gdy pierwsze postępowanie, które doprowadziło do oddalenia pierwszego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, toczyło się w innym państwie członkowskim.

24

Sąd odsyłający przyznaje, że zarówno z brzmienia art. 33 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2013/32 w związku z jej art. 2 lit. b), e) i q), jak i z ogólnej systematyki tej dyrektywy wynika, że wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej można uznać za „kolejny wniosek” tylko wtedy, gdy „ostateczna decyzja”, na mocy której oddalono „wcześniejszy wniosek” tego samego wnioskodawcy, została wydana przez państwo członkowskie. Z art. 2 lit. b) i e) dyrektywy 2013/32 wynika bowiem, że taki „wcześniejszy wniosek”, jak również ostateczna decyzja wydana w jego przedmiocie, powinny dotyczyć ochrony przewidzianej w dyrektywie 2011/95, która to dyrektywa jest skierowana wyłącznie do państw członkowskich.

25

Niemniej jednak sąd odsyłający skłania się do uznania, że w kontekście przystąpienia Królestwa Norwegii do wspólnego europejskiego systemu azylowego na podstawie umowy między Unią a Islandią i Norwegią dyrektywę 2013/32 należy interpretować szerzej. Prawdą jest, że Królestwo Norwegii nie jest związane dyrektywami 2013/32 i 2011/95, jednak norweski system azylowy jest, zarówno pod względem materialnoprawnym, jak i proceduralnym, równoważny z systemem przewidzianym w prawie Unii. Zobowiązanie państw członkowskich do przeprowadzania pierwszej kompletnej procedury azylowej w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w postępowaniu głównym byłoby zatem sprzeczne z celem i zamysłem wspólnego europejskiego systemu azylowego, a także z przystąpieniem do niego Królestwa Norwegii.

26

W tych okolicznościach Schleswig-Holsteinisches Verwaltungsgericht (sąd administracyjny Szlezwika‑Holsztynu, Niemcy) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy uregulowanie krajowe, na podstawie którego wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej może zostać odrzucony jako niedopuszczalny drugi wniosek, jest zgodne z art. 33 ust. 2 lit. d) i art. 2 lit. q) dyrektywy [2013/32], jeżeli bezskuteczna pierwsza procedura azylowa została przeprowadzona nie w państwie członkowskim Unii, lecz w Norwegii?”.

27

Poprzez swoje pytanie sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 33 ust. 2 lit. d) w związku z art. 2 lit. q) dyrektywy 2013/32 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które przewiduje możliwość odrzucenia jako niedopuszczalnego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej w rozumieniu art. 2 lit. b) tej dyrektywy, z którym wystąpił w tym państwie członkowskim obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, którego wcześniejszy wniosek o nadanie statusu uchodźcy, z którym wystąpił on w państwie trzecim realizującym rozporządzenie Dublin III na podstawie umowy między Unią a Islandią i Norwegią, nie został w tym państwie uwzględniony.

28

Na wstępie należy zauważyć, że we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym sąd odsyłający bazuje na założeniu, że art. 33 ust. 2 lit. d) w związku z art. 2 lit. q) dyrektywy 2013/32 ma zastosowanie do nowego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, z którym wystąpiono w państwie członkowskim po oddaleniu w drodze „ostatecznej decyzji” w rozumieniu art. 2 lit. e) tej dyrektywy wcześniejszego wniosku, z którym ten sam wnioskodawca wystąpił w innym państwie członkowskim. W uwagach przedstawionych Trybunałowi także rząd niemiecki podziela to podejście.

29

Natomiast Komisja Europejska w uwagach przedłożonych Trybunałowi twierdzi, że nowy wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej może zostać zakwalifikowany jako „kolejny wniosek” w rozumieniu art. 2 lit. q) i art. 33 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2013/32 tylko wtedy, gdy wystąpiono z nim w tym państwie członkowskim, którego właściwe organy oddaliły, w drodze ostatecznej decyzji, wcześniejszy wniosek, z którym wystąpił ten sam wnioskodawca.

30

Niemniej jednak, ponieważ zadane pytanie dotyczy wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, z którym wystąpiono w państwie członkowskim po oddaleniu wcześniejszego wniosku, z którym ten sam wnioskodawca wystąpił w państwie trzecim będącym stroną umowy między Unią a Islandią i Norwegią, w celu udzielenia sądowi odsyłającemu użytecznej odpowiedzi należy jedynie ustalić, czy taki wniosek stanowi „kolejny wniosek” w rozumieniu art. 2 lit. q) i art. 33 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2013/32.

31

Z tym zastrzeżeniem należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału art. 33 ust. 2 dyrektywy 2013/32 wylicza w sposób wyczerpujący przypadki, w których państwa członkowskie mogą uznać wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej za niedopuszczalny [wyrok z dnia 19 marca 2020 r., Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal (Tompa), C‑564/18, EU:C:2020:218, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo].

32

Zdaniem sądu odsyłającego jedynie art. 33 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2013/32 może uzasadniać odrzucenie, jako niedopuszczalnego, wniosku takiego jak ten rozpatrywany w postępowaniu głównym.

33

Przepis ten przewiduje, że państwa członkowskie mogą odrzucić wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej jako niedopuszczalny, w przypadku gdy wniosek jest kolejnym wnioskiem i nie zaistniały ani nie zostały przedstawione przez wnioskodawcę żadne nowe okoliczności lub ustalenia wpływające na ocenę, czy wnioskodawca kwalifikuje się jako beneficjent ochrony międzynarodowej na mocy dyrektywy 2011/95.

34

Pojęcie „kolejnego wniosku” zostało zdefiniowane w art. 2 lit. q) dyrektywy 2013/32 jako oznaczające następny wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, z którym występuje się po tym, jak została podjęta ostateczna decyzja w odniesieniu do poprzedniego wniosku.

35

Definicja ta przejmuje zatem pojęcia „wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej” i „ostatecznej decyzji”, które również zostały zdefiniowane w art. 2 tej dyrektywy, odpowiednio w jego lit. b) i e).

36

Co się tyczy w pierwszej kolejności pojęcia „wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej” lub „wniosku”, zostało ono zdefiniowane w art. 2 lit. b) dyrektywy 2013/32 jako wniosek o ochronę „ze strony państwa członkowskiego”, z którym występuje obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, którego można uznać za osobę ubiegającą się o status uchodźcy lub status ochrony uzupełniającej w rozumieniu dyrektywy 2011/95.

37

Z jasnego brzmienia tego przepisu wynika zatem, że wniosek skierowany do państwa trzeciego nie może być rozumiany jako „wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej” lub „wniosek” w rozumieniu tego przepisu.

38

Co się tyczy w drugiej kolejności pojęcia „ostatecznej decyzji”, zostało ono zdefiniowane w art. 2 lit. e) dyrektywy 2013/32 jako oznaczające każdą decyzję, w której stwierdza się, czy obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi można nadać status uchodźcy lub status ochrony uzupełniającej na mocy dyrektywy 2011/95 i która nie podlega już środkowi zaskarżenia w ramach rozdziału V dyrektywy 2013/32.

39

Otóż decyzja wydana przez państwo trzecie nie wchodzi w zakres tej definicji. Dyrektywa 2011/95, która jest skierowana do państw członkowskich i nie dotyczy państw trzecich, nie ogranicza się bowiem do ustanowienia statusu uchodźcy w postaci przyjętej w prawie międzynarodowym, a mianowicie w konwencji genewskiej, lecz przewiduje również status ochrony uzupełniającej, który, jak wynika z motywu 6 tej dyrektywy, uzupełnia zasady dotyczące statusu uchodźcy.

40

W świetle powyższych uwag i z zastrzeżeniem istnienia odrębnej kwestii dotyczącej tego, czy pojęcie „kolejnego wniosku” stosuje się do nowego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, z którym wystąpiono w państwie członkowskim po oddaleniu, w drodze ostatecznej decyzji, wcześniejszego wniosku przez inne państwo członkowskie, z łącznej lektury art. 2 lit. b), e) i q) dyrektywy 2013/32 wynika, że wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, z którym wystąpiono w jednym z państw członkowskich, nie można uznać za „kolejny wniosek”, jeżeli wystąpiono z nim po odmówieniu nadania wnioskodawcy statusu uchodźcy przez państwo trzecie.

41

Tym samym istnienie wcześniejszej decyzji państwa trzeciego, którą oddalono wniosek o nadanie statusu uchodźcy określonego w konwencji genewskiej, nie pozwala na zakwalifikowanie jako „kolejnego wniosku” w rozumieniu art. 2 lit. q) i art. 33 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2013/32 wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej w rozumieniu dyrektywy 2011/95, z którym zainteresowany wystąpił w jednym z państw członkowskich po wydaniu tej wcześniejszej decyzji.

42

Umowa między Unią a Islandią i Norwegią również nie pozwala na wyciągnięcie innego wniosku.

43

Prawdą jest, że na mocy art. 1 tej umowy rozporządzenie Dublin III jest realizowane nie tylko przez państwa członkowskie, lecz także przez Republikę Islandii i Królestwo Norwegii. A zatem w sytuacji takiej jak ta rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której zainteresowany wystąpił z wnioskiem o nadanie mu statusu uchodźcy w jednym z tych dwóch państw trzecich, państwo członkowskie, w którym zainteresowany wystąpił z nowym wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej, może, jeżeli spełnione są warunki wymienione w art. 18 ust. 1 lit. c) lub d) tego rozporządzenia, zwrócić się do Republiki Islandii lub Królestwa Norwegii o wtórne przejęcie tej osoby.

44

Jednakże nie można z tego wywodzić, że jeżeli takie wtórne przejęcie nie jest możliwe lub nie następuje, dane państwo członkowskie ma prawo uznać, że nowy wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, z którym ten sam zainteresowany wystąpił do jego organów, stanowi „kolejny wniosek” w rozumieniu art. 33 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2013/32.

45

O ile bowiem umowa między Unią a Islandią i Norwegią przewiduje zasadniczo realizowanie przez Republikę Islandii i Królestwo Norwegii niektórych przepisów rozporządzenia Dublin III i stanowi w art. 1 ust. 4, że w tym celu odniesienia do „państw członkowskich” w postanowieniach zawartych w załączniku do tej umowy należy rozumieć jako dotyczące tych dwóch państw trzecich, o tyle w owym załączniku nie został przejęty żaden z przepisów dyrektywy 2011/95 lub dyrektywy 2013/32.

46

Nawet gdyby założyć, że – jak wskazuje sąd odsyłający – norweski system azylowy przewiduje poziom ochrony osób ubiegających się o azyl równoważny poziomowi przewidzianemu w dyrektywie 2011/95, to okoliczność ta nie może prowadzić do odmiennego wniosku.

47

Pomijając fakt, że z jednoznacznego brzmienia właściwych przepisów dyrektywy 2013/32 wynika, iż przy obecnym stanie prawa Unii państwo trzecie nie może być traktowane na równi z państwem członkowskim do celów stosowania art. 33 ust. 2 lit. d) tej dyrektywy, takie zrównanie nie może zależeć od oceny konkretnego poziomu ochrony osób ubiegających się o azyl w danym państwie trzecim, gdyż w przeciwnym wypadku groziłoby to naruszeniem pewności prawa.

48

W świetle wszystkich powyższych rozważań odpowiedź na zadane pytanie powinna brzmieć: art. 33 ust. 2 lit. d) w związku z art. 2 lit. q) dyrektywy 2013/32 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które przewiduje możliwość odrzucenia jako niedopuszczalnego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej w rozumieniu art. 2 lit. b) tej dyrektywy, z którym w tym państwie członkowskim wystąpił obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, którego wcześniejszy wniosek o nadanie statusu uchodźcy, z którym wystąpił on w państwie trzecim realizującym rozporządzenie Dublin III na podstawie umowy między Unią a Islandią i Norwegią, nie został w tym państwie trzecim uwzględniony.

49

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszy stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (czwarta izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 33 ust. 2 lit. d) w związku z art. 2 lit. q) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które przewiduje możliwość odrzucenia jako niedopuszczalnego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej w rozumieniu art. 2 lit. b) tej dyrektywy, z którym w tym państwie członkowskim wystąpił obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, którego wcześniejszy wniosek o nadanie mu statusu uchodźcy, z którym wystąpił on w państwie trzecim realizującym, na podstawie Umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii dotyczącej kryteriów i mechanizmów określania państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl złożonego w państwie członkowskim lub w Islandii lub Norwegii, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, nie został w tym państwie trzecim uwzględniony.