1)

Artykuł 10 ust. 2 lit. a), c) i e) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG należy interpretować w ten sposób, że w stosownym wypadku umowa o kredyt powinna w sposób jasny i zwięzły wskazywać, że jest to „umowa o kredyt wiązany” w rozumieniu art. 3 lit. n) tej dyrektywy, i że umowa ta została zawarta na czas określony.

2)

Artykuł 10 ust. 2 dyrektywy 2008/48 należy interpretować w ten sposób, że nie wymaga on, aby „umowa o kredyt wiązany” w rozumieniu art. 3 lit. n) tej dyrektywy, która służy wyłącznie sfinansowaniu umowy dostawy towaru i która przewiduje, iż kwota kredytu jest wypłacana sprzedawcy tego towaru, wskazywała, że konsument jest zwolniony z obowiązku zapłaty ceny sprzedaży w wysokości wypłaconej kwoty i że sprzedawca musi mu wydać nabywany towar, o ile cena sprzedaży została zapłacona w całości.

3)

Artykuł 10 ust. 2 lit. l) dyrektywy 2008/48 należy interpretować w ten sposób, że w umowie o kredyt należy wskazać w postaci konkretnej wartości procentowej stopę odsetek za opóźnienie obowiązującą w chwili zawarcia tej umowy oraz opisać w konkretny sposób mechanizm zmiany stopy odsetek za opóźnienie. W przypadku gdy strony danej umowy o kredyt uzgodniły, że stopa odsetek za opóźnienie będzie zmieniana wraz ze zmianą stopy bazowej, która jest określana przez bank centralny państwa członkowskiego i publikowana w łatwo dostępnym dzienniku urzędowym, zamieszczone w tej umowie odesłanie do stopy bazowej jest wystarczające, pod warunkiem że w owej umowie przedstawiono sposób obliczania stopy odsetek za opóźnienie na podstawie stopy bazowej. W tym względzie muszą zostać spełnione dwie przesłanki. W pierwszej kolejności przedstawiony sposób obliczania powinien być łatwo zrozumiały dla przeciętnego konsumenta nieposiadającego specjalistycznej wiedzy w dziedzinie finansowej oraz powinien umożliwiać mu obliczenie stopy odsetek za opóźnienie na podstawie informacji zawartych w tejże umowie. W drugiej kolejności w danej umowie o kredyt należy przedstawić także częstotliwość zmiany owej stopy bazowej, która jest określona w przepisach krajowych.

4)

Artykuł 10 ust. 2 lit. r) dyrektywy 2008/48 należy interpretować w ten sposób, że do celów obliczenia rekompensaty należnej w przypadku przedterminowej spłaty kredytu w umowie o kredyt należy wskazać sposób obliczania tej rekompensaty w sposób konkretny i łatwy do zrozumienia dla przeciętnego konsumenta, tak aby mógł on ustalić kwotę rekompensaty należnej w przypadku przedterminowej spłaty na podstawie informacji zawartych w tej umowie.

5)

Artykuł 10 ust. 2 dyrektywy 2008/48 należy interpretować w ten sposób, że nie wymaga on, aby umowa o kredyt wymieniała wszystkie sytuacje, w których prawo do wypowiedzenia umowy o kredyt zostało przyznane jej stronom nie przez tę dyrektywę, lecz jedynie przez przepisy krajowe.

6)

Artykuł 14 ust. 1 dyrektywy 2008/48 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, by kredytodawca powołał się na zarzut utraty prawa do odstąpienia od umowy przez konsumenta w trakcie wykonywania przez tego konsumenta prawa do odstąpienia od umowy zgodnie z tym przepisem, w przypadku gdy część przewidzianej w art. 10 ust. 2 tej dyrektywy obowiązkowej informacji ani nie została zawarta w umowie o kredyt, ani nie została prawidłowo udostępniona w późniejszym czasie, bez względu na to, czy miała miejsce sytuacja, w której bez własnej winy konsument ten nie wiedział o istnieniu przysługującego mu prawa do odstąpienia.

7)

Dyrektywę 2008/48 należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie temu, by kredytodawca mógł skutecznie uznać, że konsument nadużył swego prawa do odstąpienia od umowy przewidzianego w art. 14 ust. 1 tej dyrektywy, w sytuacji gdy część przewidzianej w art. 10 ust. 2 tej dyrektywy obowiązkowej informacji ani nie została zawarta w umowie o kredyt, ani nie została prawidłowo udostępniona w późniejszym czasie, bez względu na to, czy konsument ten wiedział o istnieniu przysługującego mu prawa do odstąpienia.

8)

Artykuł 10 ust. 2 lit. t) dyrektywy 2008/48 należy interpretować w ten sposób, że umowa o kredyt powinna zawierać istotne informacje dotyczące wszelkich pozasądowych mechanizmów reklamacyjnych i odwoławczych, z których może skorzystać konsument, a w razie potrzeby o kosztach każdego z nich, o tym, czy reklamację lub odwołanie należy złożyć poprzez przesłanie jej pocztą tradycyjną, czy też w drodze elektronicznej, o adresie poczty tradycyjnej lub elektronicznej, na który należy przesłać roszczenie reklamacyjne lub odwołanie, oraz o innych warunkach formalnych, którym podlega ta reklamacja lub to odwołanie. Co się tyczy tych informacji, samo odesłanie w umowie o kredyt do regulaminu postępowania, z którym można się zapoznać w Internecie, lub do innego dokumentu dotyczącego zasad funkcjonowania mechanizmów reklamacyjnych i odwoławczych nie jest wystarczające.