—

stwierdzenie nieważności dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/692 z dnia 17 kwietnia 2019 r. zmieniającej dyrektywę 2009/73/WE dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego, w zakresie w jakim art. 1 ust. 9 tej dyrektywy wprowadza art. 49a, który w ust. 3, zdanie pierwsze stanowi, że „[d]ecyzje na podstawie ust. 1 i 2 przyjmuje się do dnia 24 maja 2020 r. […]”.

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami niniejszego postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym termin do przyjęcia decyzji przyznających ewentualnie odstępstwa [od przepisów dyrektywy 2009/73] na podstawie nowowprowadzonego do tej dyrektywy art. 49a jest zbyt krótki i tym samym narusza ogólną zasadę proporcjonalności ustanowioną art. 5 ust. 4 TUE.

2.

Zarzut drugi, zgodnie z którym należy stwierdzić częściową nieważność dyrektywy zmieniającej [dyrektywę 2009/73], ponieważ narusza ona art. 296 TFUE, będąc obarczona brakiem uzasadnienia dla wprowadzenia zbyt krótkiego terminu przewidzianego zaskarżonym przepisem.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym zaskarżony przepis narusza zasadę uzasadnionych oczekiwań, ponieważ w nieuzasadniony sposób ogranicza możliwość przyznania odstępstw [od przepisów dyrektywy 2009/73] na podstawie nowowprowadzonego do tej dyrektywy art. 49a. Możliwość zastosowania rzeczonych odstępstw jest wymagana prawem w celu ochrony uzasadnionych oczekiwań operatorów systemów przesyłowych znajdujących się na morzu terytorialnym państw trzecich, które zostały ukończone i funkcjonowały w chwili wejścia w życie dyrektywy zmieniającej [dyrektywę 2009/73].