4.6.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/35

—

stwierdzenie dopuszczalności pod względem formalnym i materialnym;

—

stwierdzenie nieważności spornej decyzji;

—

obciążenie ECHA kosztami postępowania i

—

podjęcie wszystkich innych środków wymaganych przez wymiar sprawiedliwości.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy oczywistego błędu pozwanej, jakiego dopuściła się przy dokonywaniu oceny informacji, które – jeśli zostały prawidłowo ocenione – nie mogły stanowić wsparcia dla jej wniosku, a także faktu, że nie uwzględniła ona wszystkich odpowiednich informacji dotyczące trwających badań. Pozwana popełniła również oczywisty błąd w ocenie, w zakresie w jakim nie wykazała, że: a) zostało udowodniono naukowo, że substancja ta może wywoływać poważne skutki z powodu jej właściwości zaburzających gospodarkę hormonalną dla środowiska oraz (b) takie dowody wzbudzają poziom obaw równoważny z poziomem obaw odnoszącym do substancji wymienionych w art. 57 lit. a) -e) rozporządzenia REACH.

2.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 59 i 57 lit. f) rozporządzenia REACH, ponieważ w spornej decyzji określono BPA jako substancję stanowiącą bardzo duże zagrożenie (SVHC) na podstawie kryteriów, o których mowa w art. 57 lit. f), ponieważ art. 57 lit. f) obejmuje wyłącznie substancje, które nie zostały jeszcze zidentyfikowane na mocy art. 57 lit. a) -e).

3.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 2 ust. 8 lit. b) rozporządzenia REACH, ponieważ pośrednicy są wyłączenie z obowiązywania tytułu VII jako całości, a zatem nie są objęci zakresem art. 57 i 59 oraz zakresem upoważnienia.

4.

Zarzut czwarty oparty jest na naruszeniu zasady proporcjonalności, ponieważ włączenie BPA do wykazu substancji kandydackich, gdy nie chodzi podmiot pośredniczący, przekracza granice tego, co jest właściwe i konieczne dla wyznaczonego celu i nie stanowi środka najmniej restrykcyjnego, do jakiego mogłaby się odwołać Europejska Agencja Chemikaliów.