1)

Czy wymóg, aby obywatel hiszpański, który nie skorzystał z prawa do przemieszczania się, musiał spełnić wymagania określone w art. 7 ust. 1 Real Decreto 240/2007, jako warunek niezbędny do uznania prawa pobytu jego małżonka będącego obywatelem państwa trzeciego zgodnie z art. 7 ust. 2 wspomnianego Real Decreto, może — w przypadku niespełnienia rzeczonych wymagań — stanowić naruszenie art. 20 TFUE, jeżeli w wyniku odmowy uznania tego prawa obywatel hiszpański byłby zmuszony do opuszczenia terytorium Unii jako całości?

W odniesieniu do powyższego należy wziąć pod uwagę, że art. 68 hiszpańskiego kodeksu cywilnego wprowadza obowiązek wspólnego pożycia małżonków.

2)

Czy, w każdym przypadku i niezależnie od powyższego, stanowi naruszenie art. 20 TFUE, na wyżej wymienionych warunkach, praktyka państwa hiszpańskiego polegająca na automatycznym stosowaniu przepisów art. 7 Real Decreto 240/2007 i odmowie zezwolenia na pobyt członka rodziny obywatela Unii, który to obywatel Unii nigdy nie skorzystał ze swobody przemieszczania się, tylko i wyłącznie z powodu niespełnienia przez niego wymogów określonych we wspomnianym przepisie, przy czym nie dokonano konkretnej i zindywidualizowanej oceny, czy między tym obywatelem Unii a obywatelem państwa trzeciego istnieje zależność tego rodzaju, że — z jakiejkolwiek przyczyny i biorąc pod uwagę zaistniałe okoliczności — powoduje ona, iż w przypadku odmowy uznania prawa pobytu obywatela państwa trzeciego obywatel Unii nie mógłby zostać rozdzielony od członka rodziny, od którego jest zależny, i musiałby opuścić terytorium Unii?

Powyższe należy rozpatrywać w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, m.in. wyroku z dnia 8 maja 2018 r., C-82/16, K. A. i in. przeciwko Belgische Staat (1).