1)

Czy dyrektywa 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług [łączności] elektronicznej („dyrektywa o zezwoleniach”) (1), zgodnie z jej wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości w odniesieniu do przedsiębiorstw działających w sektorze telefonii komórkowej, a w szczególności ograniczenia, które dyrektywa ta wprowadza w art. 12 i 13, dotyczące wykonywania kompetencji podatkowej państw członkowskich, mają zastosowanie do przedsiębiorstw świadczących usługi telefonii stacjonarnej i internetu?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie (i stwierdzenia, że wspomniana dyrektywa ma zastosowanie do dostawców usług telefonii stacjonarnej i internetu), czy art. 12 i 13 dyrektywy 2002/20/WE pozwalają państwom członkowskim na nałożenie opłaty, której wysokość ustala się wyłącznie w zależności od rocznych dochodów brutto osiągniętych przez przedsiębiorstwo – będące właścicielem zainstalowanych urządzeń – w ramach świadczenia usług telefonii stacjonarnej i internetu na danym terytorium?