—

uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

uwzględnienie żądań przedstawionych w postępowaniu w pierwszej instancji;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

—

skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd.

—

rozstrzygnięcie o kosztach postpowania w pierwszej instancji oraz postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

1.

Sąd naruszył prawo, uznając, że art. 20 rozporządzenia nr 1/2003 (1) nie stoi na przeszkodzie temu, by Komisja skopiowała w celach dochodzeniowych zawartość twardych dysków pracowników spółek wnoszących odwołanie, nie badając przy tym ich treści oraz by kontynuowała ich analizę w pomieszczeniach Komisji w Brukseli. Zgodnie z prawidłową interpretacją tego przepisu kontrole mogą być wyłącznie przeprowadzane w pomieszczeniach przedsiębiorstwa, a Komisja może wyłącznie pobierać kopie zapisów, których znaczenie dla sprawy zbadała. Biorąc pod uwagę ingerencję w prawa podstawowe przedsiębiorstw i ich pracowników, praktyki takie jak kopiowanie w celach dochodzeniowych zawartości twardych dysków nie mogą znajdować podstawy w nocie wyjaśniającej, która przyznaje Komisji nieograniczone uprawniania dyskrecjonalne, ale z poszanowaniem zasady legalności winny być przewidziane ustawą.

2.

Sąd dopuścił się naruszenia zasady odpowiedzialności osobistej, pewności prawa i zasady równego traktowania, a także naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia, nie biorąc pod uwagę faktu, że przypisanie spółce Prysmian Cavi e Sistemi odpowiedzialności na podstawie ciągłości gospodarczej stanowi wyjątek od reguły, zgodnie z którą odpowiedzialność ponosi osoba prawna zarządzającą przedsiębiorstwem w momencie naruszenia. Jak wszystkie wyjątki podlega on rygorystycznemu stosowaniu i może być uzasadniony wyłącznie w sytuacji, gdy skuteczność reguł konkurencji jest zagrożona. Ponadto Sąd naruszył prawo orzekając, że w niniejszej sprawie nie doszło do dyskryminacji, na tej podstawie, że nie może być mowy o równości w sytuacji niezgodności z prawem, ponieważ przypisanie odpowiedzialności w oparciu o ciągłość gospodarczą jest uprawnieniem przyznanym Komisji.

3.

Sąd nie odniósł się do głównego zarzutu strony wnoszącej odwołanie podniesionego w pierwszej instancji, że żadna zasada „terytorium krajowego”, zakładając jego istnienie – co nie miało miejsca – nie mogła wiarygodnie odnosić się do wszystkich odmiennych instancji, o których mowa w decyzji oraz wykazać w sposób wymagany prawem, iż doszło do jednolitego i ciągłego naruszenia.

4.

Sąd działał ultra petita i naruszył prawo strony wnoszącej odwołanie do obrony zgodnie z art. 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 EKPC, rozpatrując siódmy zarzut strony wnoszącej odwołanie podniesiony w pierwszej instancji, dotyczący daty rozpoczęcia kartelu. Sąd w oczywisty sposób błędnie zinterpretował przedstawione mu dowody i zastosował nieprawidłowe kryterium prawne przy ich badaniu. Takie oczywiste przeinaczenie dowodów doprowadziło do wyciągnięcia przez Sąd błędnych konsekwencji oraz do wypracowania błędnego wniosku prawnego, zgodnie z którym Komisja mogła ustalić datę rozpoczęcia naruszenia wpływającego na wymianę handlową między państwami członkowskimi, zgodnie z art. 101 TFUE, na dzień 18 lutego 1999 r.

5.

Sąd naruszył zasadę równego traktowania w zakresie, w jakim zatwierdził on ocenę Komisji, zgodnie z którą przydział projektów europejskim producentom w kontekście „wyłącznie europejskiej – (R)” konfiguracji, uzasadniał wzrost o 2 % współczynnika wagi naruszenia (a w konsekwencji „opłaty za przystąpienie do porozumienia”) dla europejskich producentów, podczas gdy nie odnotowano takiego wzrostu w przypadku producentów azjatyckich. Nie można z jednej strony zaakceptować faktu, że zgodnie z decyzją Komisji doszło do jednolitego i ciągłego naruszenia stwierdzonego w oparciu o zasadę terytorium krajowego, polegającą na wzajemnie zależnych konfiguracjach, a jednocześnie zgodzić się z faktem, że aktywne zaangażowanie w jeden lub drugi sposób uzasadnia inny stopień wagi naruszenia uczestników. Nawet jeśli producenci azjatyccy nie byli aktywnie zaangażowani w europejską alokację, jaka miała mieć miejsce, przyczyniali się oni do tej alokacji w stopniu porównywalnym z producentami europejskimi.