1

W swym odwołaniu Changmao Biochemical Engineering Co. Ltd wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 3 maja 2018 r., Distillerie Bonollo i in./Rada (T‑431/12, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2018:251), w którym Sąd stwierdził nieważność rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 626/2012 z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 349/2012 nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2012, L 182, s. 1, zwanego dalej „spornym rozporządzeniem”).

2

W odwołaniu wzajemnym Komisja Europejska wnosi do Trybunału o uchylenie zaskarżonego wyroku, a tytułem żądania ewentualnego, uchylenie tego wyroku w zakresie, w jakim Sąd nakazał Radzie Unii Europejskiej przyjęcie środków, które zapewnią wykonanie tego wyroku, podczas gdy uprawnienie do wykonania wyroku wchodziło w zakres wyłącznych kompetencji Komisji.

3

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51; sprostowania: Dz.U. 2010, L 7, s. 22; Dz.U. 2016, L 44, s. 20, zwane dalej „rozporządzeniem podstawowym”), które obowiązywało w dniu przyjęcia spornego rozporządzenia, stanowiło w art. 4 ust. 1:

„Dla celów niniejszego rozporządzenia określenie »przemysł [Unii Europejskiej]« oznacza wszystkich [unijnych] producentów produktów podobnych lub tych spośród nich, których łączna produkcja stanowi znaczącą część produkcji tych produktów w całej [Unii] w rozumieniu art. 5 ust. 4 […]”.

4

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 4 tego rozporządzenia:

„Postępowania nie wszczyna się na podstawie ust. 1, jeżeli nie zostanie ustalone, na podstawie poparcia lub sprzeciwu wyrażonego przez producentów produktu podobnego [w Unii], że wniosek został złożony przez przemysł [Unii] lub w jego imieniu. Wniosek uznaje się za złożony przez przemysł [Unii] lub w jego imieniu, jeżeli popierają go producenci [unijni], których całkowita produkcja stanowi ponad 50% łącznej produkcji produktu podobnego tej części przemysłu [Unii], która wyraża poparcie lub sprzeciw w stosunku do wniosku. Jednakże nie wszczyna się postępowania, jeżeli udział producentów [unijnych] w sposób wyraźny popierających wniosek stanowi mniej niż 25% całkowitej produkcji produktu podobnego wytwarzanej przez przemysł [Unii]”.

5

Artykuł 6 ust. 5 tego rozporządzenia przewidywał:

„Zainteresowane strony, które dokonały zgłoszenia zgodnie z art. 5 ust. 10, zostaną wysłuchane, o ile wystąpią z wnioskiem o posiedzenie wyjaśniające w terminie określonym w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, wskazując, dlaczego są zainteresowane wynikiem postępowania i że istnieją szczególne powody, dla których strony te powinny zostać wysłuchane”.

6

Artykuł 9 ust. 4 tego rozporządzenia miał następujące brzmienie:

„Jeżeli ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz interes [Unii] wymaga interwencji zgodnie z art. 21, Rada, na wniosek Komisji i po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego, nakłada ostateczne cło antydumpingowe. Rada przyjmuje wniosek, chyba że w terminie miesiąca od jego złożenia zostanie on odrzucony zwykłą większością głosów przez Komisję. W przypadku obowiązywania cła tymczasowego propozycję działań ostatecznych przedkłada się nie później niż jeden miesiąc przed wygaśnięciem tego cła. Kwota cła antydumpingowego nie przekracza stwierdzonego marginesu dumpingu, ale powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu [Unii]”.

7

Artykuł 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, zmieniony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 37/2014 z dnia 15 stycznia 2014 r. zmieniającym niektóre rozporządzenia dotyczące wspólnej polityki handlowej w odniesieniu do procedur przyjmowania niektórych środków (Dz.U. 2014, L 18, s. 1) miał następujące brzmienie:

„Jeżeli ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz interes Unii wymaga interwencji zgodnie z art. 21, Komisja nakłada ostateczne cło antydumpingowe zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 15 ust. 3. W przypadku obowiązywania cła tymczasowego Komisja wszczyna tę procedurę nie później niż jeden miesiąc przed wygaśnięciem tego cła. Kwota cła antydumpingowego nie może przekraczać stwierdzonego marginesu dumpingu, lecz powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu unijnego”.

8

Przepis ten został powtórzony w identycznym brzmieniu w art. 9 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016, L 176, s. 21), które dokonuje ujednolicenia rozporządzenia podstawowego z późniejszymi zmianami.

9

Zgodnie z art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego:

„We wszystkich przeglądach lub czynnościach dotyczących zwrotu ceł, prowadzonych na podstawie niniejszego artykułu, Komisja stosuje metodologię wykorzystywaną w trakcie postępowania, które doprowadziło do nałożenia cła, pod warunkiem że okoliczności nie uległy zmianie, z należytym uwzględnieniem przepisów art. 2, w szczególności jego ust. 11 i 12, oraz art. 17 niniejszego rozporządzenia”.

10

Artykuł 21 tego rozporządzenia, zatytułowany „Interes [Unii]”, stanowił:

„1.   Ustalenie, czy interes [Unii] wymaga interwencji, opiera się na ocenie różnych interesów rozpatrywanych łącznie, w tym interesu przemysłu krajowego, użytkowników i konsumentów; ustalenia na podstawie niniejszego artykułu dokonuje się wyłącznie w przypadku, gdy wszystkim stronom umożliwiono wyrażenie poglądów na podstawie ust. 2. Dokonując takiej oceny, szczególną uwagę zwraca się na potrzebę eliminacji skutków szkodliwego dumpingu zakłócającego handel oraz na przywrócenie efektywnej konkurencji. Środków ustalonych na skutek stwierdzonego dumpingu i szkody można nie stosować, w przypadku gdy organy [Unii] mogą jednoznacznie uznać w oparciu o przedstawione informacje, że zastosowanie takich środków nie leży w interesie [Unii].

2.   W celu zapewnienia solidnej podstawy, w oparciu o którą organy będą mogły uwzględnić wszystkie uwagi i informacje przy podejmowaniu decyzji, czy nakładanie środków leży w interesie [Unii], wnioskodawcy, importerzy i ich reprezentatywne stowarzyszenia, reprezentatywne organizacje użytkowników i konsumentów mogą w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu dochodzenia antydumpingowego zgłosić się do postępowania i dostarczać Komisji informacje. Informacje te lub ich streszczenia udostępnia się innym stronom określonym w niniejszym artykule i one są uprawnione do udzielenia na nie odpowiedzi.

[…]”.

11

Kwas winowy jest wykorzystywany w szczególności jako dodatek do żywności w produkcji wina oraz innych napojów, a także jako opóźniacz do zapraw gipsowych. W Unii Europejskiej oraz w Argentynie kwas L(+)-winowy jest wytwarzany z produktu ubocznego powstałego przy produkcji wina – osadu winiarskiego. W Chinach kwas L(+)-winowy i kwas DL‑winowy są wytwarzane z benzenu. Kwas winowy wytwarzany w procesie syntezy chemicznej ma te same cechy fizyczne i chemiczne oraz jest przeznaczony do tych samych podstawowych zastosowań co kwas wytwarzany z produktów ubocznych procesu produkcji wina.

12

Changmao Biochemical Engineering to chiński producent eksportujący kwasu winowego. Distillerie Bonollo SpA, Industria Chimica Valenzana (ICV) SpA, Distillerie Mazzari SpA, Caviro Distillerie Srl i Comercial Química Sarasa SL, to unijni producenci kwasu winowego.

13

W następstwie skargi dotyczącej praktyk dumpingowych w sektorze kwasu winowego, złożonej w dniu 24 września 2004 r. przez szereg producentów z siedzibą w Unii, w tym Industria Chimica Valenzana (ICV), Distillerie Mazzari i Comercial Química Sarasa, Komisja opublikowała w dniu 30 października 2004 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2004, C 267, s. 4).

14

W dniu 27 lipca 2005 r. Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1259/2005 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2005, L 200, s. 73).

15

W dniu 23 stycznia 2006 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 130/2006 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2006, L 23, s. 1).

16

W rozporządzeniu tym, po pierwsze, Rada potwierdziła traktowanie na zasadach rynkowych (MET) przyznane na mocy rozporządzenia nr 1259/2005 Changmao Biochemical Engineering oraz spółce Ninghai Organic Chemical Factory, będącej innym chińskim producentem eksportującym kwas winowy zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 2117/2005 z dnia 21 grudnia 2005 r. (Dz.U. 2005, L 340, s. 17), co pozwoliło im na skorzystanie z indywidualnego traktowania na mocy art. 9 ust. 5 tego rozporządzenia. W rezultacie wartość normalna odnośnych produktów została obliczona na podstawie rzeczywistych krajowych cen sprzedaży stosowanych przez każde z tych przedsiębiorstw.

17

Po drugie, w odniesieniu do innych chińskich producentów eksportujących, którym nie przyznano MET, wartość normalna została obliczona na podstawie rzeczywistej krajowej ceny sprzedaży stosowanej przez producentów z państwa analogicznego, w tym przypadku Argentyny.

18

Przy zastosowaniu tych metod obliczeń zostały nałożone cła antydumpingowe w wysokości odpowiednio 10,1% i 4,7% na produkty wytwarzane przez Changmao Biochemical Engineering i Ninghai Organic Chemical Factory, a na innych chińskich producentów zostało nałożone cło antydumpingowe w wysokości 34,9%.

19

W następstwie opublikowania w dniu 4 sierpnia 2010 r. zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu niektórych środków antydumpingowych (Dz.U. 2010, C 211, s. 11) Komisja otrzymała w dniu 27 października 2010 r. wniosek o dokonanie przeglądu wygaśnięcia tych środków, złożony przez pięciu unijnych producentów kwasu winowego, będących stroną skarżącą w pierwszej instancji. W dniu 26 stycznia 2011 r. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia tychże środków (Dz.U. 2011, C 24, s. 14).

20

W dniu 9 czerwca 2011 r. producenci ci złożyli wniosek o przeprowadzenie częściowego przeglądu okresowego dotyczącego dwóch chińskich producentów eksportujących – Changmao Biochemical Engineering i Ninghai Organic Chemical Factory – zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Zawiadomienie o wszczęciu takiego przeglądu zostało opublikowane przez Komisję w dniu w 29 lipca 2011 r. (Dz.U. 2011, C 223, s. 16).

21

W dniu 16 kwietnia 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 349/2012 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 (Dz.U. 2012, L 110, s. 3), w którym utrzymano cła antydumpingowe nałożone rozporządzeniem nr 130/2006.

22

W tym samym dniu Komisja przekazała stronie skarżącej w pierwszej instancji końcowy dokument zawierający ostateczne ustalenia, opisujący okoliczności faktyczne i zasadnicze względy, na podstawie których planowała zalecić zmianę obowiązujących środków antydumpingowych. W tym samym dniu strona ta złożyła wniosek o przekazanie wyjaśnień dotyczących obliczenia wartości normalnej, na który instytucja ta udzieliła odpowiedzi pismem z dnia 19 kwietnia 2012 r.

23

W dniu 25 kwietnia 2012 r. strona skarżąca w pierwszej instancji przekazała Komisji uwagi dotyczące końcowego dokumentu zawierającego ostateczne ustalenia, kwestionując w szczególności podnoszoną zmianę metody użytej do obliczenia wartości normalnej. Ponadto wniosły one o przeprowadzenie spotkania wyjaśniającego z przedstawicielami Komisji, które odbyło się w dniu 10 maja 2012 r., w trakcie którego mogły one przedstawić swoje uwagi. Ponadto przedstawiły one dodatkowe uwagi na piśmie w dniach 16 maja i 7 czerwca 2012 r.

24

W dniu 26 czerwca 2012 r., w następstwie częściowego przeglądu okresowego, o którym mowa w pkt 20 niniejszego wyroku, zostało przyjęte sporne rozporządzenie. W rozporządzeniu tym Rada odmówiła przyznania Changmao Biochemical Engineering i Ninghai Organic Chemical Factory MET, z którego korzystały one wcześniej, a po ustaleniu wartości normalnej na podstawie informacji przekazanych przez współpracującego producenta w państwie analogicznym, to znaczy w Argentynie, instytucja ta zastosowała w odniesieniu do produktów wytwarzanych przez tych dwóch chińskich producentów eksportujących cła antydumpingowe w wysokości odpowiednio 13,1% i 8,3%.

25

Uznawszy, że nałożone w ten sposób cła antydumpingowe nie były wystarczająco wysokie, aby przeciwdziałać dumpingowi stosowanemu przez tychże chińskich producentów eksportujących i w związku z tym, aby wyeliminować szkodę poniesioną przez przemysł europejski, strona skarżąca w pierwszej instancji wniosła skargę do Sądu o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia, w przedmiocie której został wydany zaskarżony wyrok.

26

Changmao Biochemical Engineering – uznawszy ze swej strony, że cła antydumpingowe nałożone spornym rozporządzeniem były zbyt wysokie – również wniosła skargę do Sądu w celu doprowadzenia do stwierdzenia nieważności tego rozporządzenia w dotyczącym ją zakresie. Wyrokiem z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada (T‑442/12, EU:T:2017:372), Sąd uwzględnił zarzut piąty skargi o charakterze proceduralnym podniesiony przez Changmao Biochemical Engineering. Sąd stwierdził w związku z tym nieważność owego rozporządzenia w zakresie, w jakim miało zastosowanie do Changmao Biochemical Engineering, na tej podstawie, że odmawiając przekazania temu przedsiębiorstwu informacji dotyczących różnicy w cenie między kwasem DL‑winowym i L(+)-winowym, która to różnica była jednym z podstawowych elementów obliczenia wartości normalnej kwasu DL‑winowego, Rada i Komisja naruszyły prawo do obrony i art. 20 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Od wyroku Sądu nie wniesiono odwołania.

27

Komisja, w zawiadomieniu dotyczącym tego wyroku (Dz.U. 2017, C 296, s. 16, zwanym dalej „zawiadomieniem z dnia 7 września 2017 r.”), w odniesieniu do zakresu ponownego otwarcia postępowania dumpingowego stwierdziła, że „można wznowić postępowanie leżące u podstaw [spornego rozporządzenia] na tym samym etapie, na którym wystąpiła niezgodność z prawem. W związku z tym przy wykonaniu wyroku Sądu z dnia 1 czerwca 2017 r. Komisja ma możliwość skorygowania tych aspektów postępowania, które doprowadziły do unieważnienia, pozostawiając niezmienionymi te części, które nie zostały objęte wyrokiem”. Komisja stwierdziła ponadto, że „ustalenia zawarte w spornym rozporządzeniu], które nie zostały zaskarżone lub które zostały zaskarżone, ale zostały odrzucone w wyroku Sądu lub nie zostały zbadane przez Sąd, a zatem nie doprowadziły do unieważnienia rozporządzenia wykonawczego, zachowują ważność. Instytucja ta zauważyła ponadto, że „zakres ponownego otwarcia jest ograniczony do wykonania wyroku Sądu w odniesieniu do Changmao Biochemical Engineering Co. Ltd. Ponowne otwarcie nie ma wpływu na inne dochodzenia. Rozporządzenie wykonawcze [nr 349/2012] wciąż zatem obowiązuje w odniesieniu do producenta eksportującego, którego dotyczy dochodzenie”.

28

Komisja podjęła jednocześnie nowe działania na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, które doprowadziły do przyjęcia w dniu 28 czerwca 2018 r. rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/921 nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz kwasu winowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/1036 (Dz.U. 2018, L 164, s. 14). W rozporządzeniu tym Komisja w szczególności utrzymała cło antydumpingowe nałożone na Changmao Biochemical Engineering rozporządzeniem nr 349/2012 na poziomie 10,1%. Ponadto w pkt 58 tegoż rozporządzenia, zawartym w pkt 2.1.4 dotyczącym obliczenia marginesu dumpingu Changmao Biochemical Engineering, że „jako że termin wniesienia odwołania od tego wyroku jeszcze nie minął, w tej chwili nie można na tej podstawie dojść do żadnych ostatecznych ustaleń”.

29

Pismem złożonym w dniu 28 września 2012 r. w sekretariacie Sądu strona skarżąca w pierwszej instancji wniosła skargę o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia.

30

Odrębnym pismem, złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 czerwca 2015 r., Rada podniosła zarzut niedopuszczalności z powodu braku legitymacji i interesu prawnego strony skarżącej w pierwszej instancji. Postanowieniem z dnia 20 lipca 2016 r. Sąd połączył ten zarzut niedopuszczalności z badaniem sprawy co do istoty.

31

Postanowieniem z dnia 9 września 2016 r. oraz postanowieniem z dnia 15 września 2016 r. prezes szóstej izby Sądu dopuścił odpowiednio interwencje Komisji i Changmao Biochemical Engineering, stanowiąc, że ponieważ ich wnioski o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta zostały złożone po upływie wyznaczonego w tym celu terminu, będą one mogły przedstawić uwagi w ramach ustnego etapu postępowania, na podstawie przekazanego im sprawozdania na rozprawę.

32

Na poparcie skargi strona skarżąca w pierwszej instancji podniosła pięć zarzutów, opartych: w przypadku pierwszego z nich – na naruszeniu art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego z uwagi na zmianę metody użytej przy obliczeniu wartości normalnej, w przypadku zarzutów od drugiego do czwartego – na błędnym odwołaniu się do skonstruowanej wartości normalnej i na nieprawidłowych sposobach skonstruowania tej wartości, a w odniesieniu do piątego z nich – na naruszeniu prawa do obrony i obowiązku uzasadnienia.

33

W ramach zarzutu pierwszego strona skarżąca w pierwszej instancji twierdzi, że Rada, zmieniając metodę stosowaną do obliczenia wartości normalnej, w sytuacji gdy nie było to uzasadnione zmianą okoliczności, to znaczy „konstruując” wartość normalną używaną do obliczenia marginesu dumpingu dwóch chińskich producentów eksportujących objętych częściowym przeglądem okresowym, zamiast wykorzystać „rzeczywiste ceny krajowe w państwie analogicznym”, jak miało to miejsce w stosunku do wszystkich innych producentów niekorzystających z MET w ramach pierwotnego postępowania, naruszyła tenże art. 11 ust. 9.

34

Sąd, oddaliwszy zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Radę, uwzględnił zarzut pierwszy i na tej podstawie stwierdził nieważność spornego rozporządzenia bez orzekania w przedmiocie pozostałych zarzutów.

35

Na wniosek strony skarżącej w pierwszej instancji Sąd utrzymał w mocy cło antydumpingowe nałożone na podstawie spornego rozporządzenia w odniesieniu do Ninghai Organic Chemical Factory do czasu przyjęcia przez Komisję i Radę środków, które zapewnią wykonanie zaskarżonego wyroku. W odniesieniu do Changmao Biochemical Engineering Sąd uznał w istocie, że z uwagi na stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia orzeczone wyrokiem z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada (T‑442/12, EU:T:2017:372), cło to nie mogło zostać utrzymane w odniesieniu do tej spółki.

36

Changmao Biochemical Engineering w odwołaniu wnosi do Trybunału o:

37

Distillerie Bonollo, Industria Chimica Valenzana (ICV), Distillerie Mazzari i Caviro Distillerie (zwane dalej łącznie „Distillerie Bonollo i in.”) wnoszą do Trybunału o:

38

Rada wnosi do Trybunału o:

39

Komisja wnosi do Trybunału o:

40

W odwołaniu wzajemnym Komisja, popierana przez Radę, wnosi do Trybunału o:

41

Changmao Biochemical Engineering wnosi do Trybunału o:

42

Distillerie Bonollo i in. wnoszą do Trybunału o:

43

Odwołanie wzajemne wniesione przez Komisję zmierza zasadniczo do zakwestionowania dopuszczalności skargi wniesionej w pierwszej instancji, co stanowi kwestię wstępną w stosunku do kwestii dotyczących istoty sprawy, podniesionych w odwołaniu głównym. Należy zatem zbadać je w pierwszej kolejności.

44

Na poparcie odwołania wzajemnego Komisja, popierana przez Radę, podnosi dwa zarzuty. Zarzut pierwszy, podniesiony tytułem głównym jest oparty, po pierwsze, na naruszeniu prawa przez Sąd w zakresie, w jakim uznał on za dopuszczalne cztery zarzuty co do istoty podniesione przez skarżące w pierwszej instancji, a w związku z tym skargę w całości, a po drugie, na żądaniu Komisji oddalenia jako bezzasadnego zarzutu piątego o charakterze proceduralnym, podniesionego przez te skarżące przed Sądem. Zarzut drugi podniesiony tytułem ewentualnym jest oparty na naruszeniu prawa przez Sąd w zakresie, w jakim – poprzez sformułowanie użyte w pkt 2 sentencji zaskarżonego wyroku – upoważnił on Radę do przyjęcia środków, które zapewnią wykonanie tego wyroku, podczas gdy Komisji przysługuje wyłączna kompetencja w tym zakresie.

45

Zarzut pierwszy obejmuje dwie części. W jego części pierwszej Komisja twierdzi, że Sąd dokonał zbyt szerokiej wykładni ustanowionej w art. 263 akapit czwarty TFUE przesłanki dotyczącej faktu, że akt, co do którego żąda się stwierdzenia nieważności, „dotyczy bezpośrednio” skarżącego. W części drugiej tego zarzutu Komisja podnosi w istocie, że należy oddalić jako bezzasadny zarzut piąty podniesiony przez stronę skarżącą w pierwszej instancji przed Sądem oparty na naruszeniu prawa do obrony i braku uzasadnienia.

46

W części pierwszej tego zarzutu, która dotyczy pkt 51–73 zaskarżonego wyroku Komisja kwestionuje w istocie twierdzenie Sądu, że sporne rozporządzenie dotyczyło bezpośrednio strony skarżącej w pierwszej instancji w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

47

W pierwszej kolejności Komisja zauważa, że ocena Sądu zawarta w pkt 51 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którą „wbrew temu, co twierdzą Rada i Komisja, nie można przyjąć zawężającej wykładni wymogu bezpośredniego oddziaływania na sytuację prawną skarżących”, powinna być analizowana w kontekście oceny zawartej w pkt 93 tego wyroku, zgodnie z którą, warunek, iż skargę na rozporządzenie może wnieść wyłącznie osoba, której dotyczy ono nie tylko bezpośrednio, ale również indywidualnie, „powinien być interpretowany w świetle prawa do skutecznej ochrony sądowej”. Z łącznej analizy tych punktów wynikałoby, że Sąd oparł się na tym ostatnim prawie przy szerokiej wykładni przesłanki dotyczącej „bezpośredniego oddziaływania”. Tymczasem taka wykładnia, po pierwsze, jest niezgodna z orzecznictwem Trybunału dotyczącym dopuszczalności, w szczególności wyrokiem z dnia 3 października 2013 r., Inuit Tapiriit Kanatami i in./Parlament i Rada (C‑583/11 P, EU:C:2013:625, pkt 97 i przytoczone tam orzecznictwo), a po drugie, prowadziłaby ona do wprowadzenia zmiany w art. 263 akapit czwarty TFUE, naruszającej wyłączną kompetencję w tym zakresie przyznaną władzy ustawodawczej Unii. Ponadto zdaniem Komisji przyjęta przez Trybunał w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 6 listopada 2018 r., Scuola Elementare Maria Montessori/Komisja, Komisja/Scuola Elementare Maria Montessori i Komisja/Ferracci (od C‑622/16 P do C‑624/16 P, EU:C:2018:873), wykładnia przesłanki obejmującej bezpośrednie oddziaływanie nie może znaleźć zastosowania w niniejszym przypadku zasadniczo z uwagi na istotne różnice między dziedziną pomocy państwa a dziedziną antydumpingu, których odpowiednio dotyczą te dwie sprawy.

48

W drugiej kolejności Komisja uważa, że nie należy łagodzić przesłanki dotyczącej bezpośredniego oddziaływania poprzez stawianie wymogu, aby akt którego stwierdzenia nieważności żąda skarżący, dotyczył go wyłącznie materialnie. W związku z tym należy trzymać się utrwalonego orzecznictwa, zgodnie z którym jest wymagane, aby akt Unii wpływał na sytuację prawną skarżącego. Tymczasem zdaniem Komisji, aby można było uznać, iż sporne rozporządzenie wywiera wpływ na sytuację prawną strony skarżącej w pierwszej instancji, musi ono przyznawać jej prawo materialne w postaci podmiotowego prawa do nałożenia cła antydumpingowego na określonym poziomie. Komisja uważa w tym względzie, że zaskarżony wyrok zawiera sprzeczne uzasadnienie w tym, że Sąd uznał w pkt 63 zaskarżonego wyroku, że strona skarżąca w pierwszej instancji nie ma prawa podmiotowego do nałożenia cła na określonym poziomie, opierając jednocześnie dopuszczalność zarzutów co do istoty na twierdzeniu, zawartym w pkt 59 tego wyroku, że strona ta dążyła do przyjęcia przez Komisję i Radę odpowiednich środków w celu przeciwdziałania dumpingowi wyrządzającemu jej szkodę.

49

Zdaniem Komisji twierdzenie to może być przedmiotem dwóch wykładni. Po pierwsze, Sąd mógłby założyć, że stronie skarżącej w pierwszej instancji przysługiwało prawo materialne do uzyskania określonego wyniku postępowania, w postaci określonego poziomu ochrony taryfowej, jakkolwiek art. 21 rozporządzenia podstawowego nie wprowadza w ogóle takiego prawa.

50

Po wtóre, twierdzenie to można by interpretować w ten sposób, że Sąd przyjął, iż strona skarżąca w pierwszej instancji posiada szersze prawo materialne obejmujące prawidłowe stosowanie przepisów rozporządzenia podstawowego, w ujęciu nie tylko proceduralnym, ale również materialnym, pod warunkiem że można by uznać, iż naruszone zostały interesy tej strony. Jednakże zdaniem Komisji nie ma żadnej podstawy do przyznania przemysłowi Unii w sektorze kwasu winowego takiego prawa materialnego obejmującego prawidłowe stosowanie rozporządzenia podstawowego w celu umożliwienia ochrony jej interesów, zważywszy, iż rozporządzenie to nie gwarantuje prawa określonej kategorii uczestników rynku do uzyskania określonego skutku.

51

W trzeciej i ostatniej kolejności Komisja uważa, że Sąd naruszył prawo w pkt 59 zaskarżonego wyroku, uznając, że sporne rozporządzenie dotyczyło strony skarżącej w pierwszej instancji bezpośrednio z uwagi na to, że środki przyjęte w wyniku częściowego przeglądu okresowego miały przeciwdziałać „[szkodzie], jaką poniosł[a] on[a] jako konkurencyjn[y] producen[t] działający na tym samym rynku”, podczas gdy sporne rozporządzenie nie zawiera żadnego wniosku co do szkody, jaką poniósł przemysł Unii. Wnioski dotyczące tej szkody są bowiem zawarte nie w spornym rozporządzeniu, ale w rozporządzeniu nr 349/2012, które nie było badane w niniejszym sporze. Tymczasem zdaniem Komisji kwestia, czy sporne rozporządzenie wpływało bezpośrednio na sytuację prawną strony skarżącej w pierwszej instancji, należy badać z uwzględnieniem skutków prawnych samego spornego rozporządzenia, a nie wcześniejszych aktów, które są z nim powiązane. Inne rozwiązanie prowadziłoby do stworzenia „domniemania bezpośredniego oddziaływania” w odniesieniu do wszystkich powiązanych aktów prawnych, w sytuacji gdy takie domniemanie nie jest przewidziane w traktacie FUE.

52

Rada i Changmao Biochemical Engineering podzielają argumentację Komisji. Rada zauważa ponadto, że rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe na producentów eksportujących spoza Unii nie może wywoływać skutków prawnych względem producentów Unii z uwagi na to, że nie płacą oni ceł antydumpingowych.

53

Distillerie Bonollo i in. uważają, że część pierwsza tego zarzutu jest bezzasadna.

54

Należy przypomnieć, że dopuszczalność skargi wniesionej przez osobę fizyczną lub prawną na akt, którego nie jest ona adresatem, jest na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE uzależniona od warunku, czy uznaje się istnienie po stronie tej osoby legitymacji czynnej, która występuje w dwóch sytuacjach. Po pierwsze, skargę taką można wnieść, pod warunkiem że akt dotyczy tej osoby bezpośrednio i indywidualnie. Po drugie, osoba taka może wnieść skargę na akt regulacyjny niewymagający środków wykonawczych, jeżeli dotyczy on jej bezpośrednio (wyrok z dnia 18 października 2018 r., Internacional de Productos Metálicos/Komisja, C‑145/17 P, EU:C:2018:839, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

55

Przesłanki dopuszczalności, przewidziane w tym przepisie należy interpretować w świetle podstawowego prawa do skutecznej ochrony sądowej, ustanowionego w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, jednakże w sposób niepowodujący pominięcia tych przesłanek, które są wyraźnie przewidziane w traktacie FUE (wyrok z dnia 28 kwietnia 2015 r., T & L Sugars i Sidul Açúcares/Komisja, C‑456/13 P, EU:C:2015:284, pkt 44, i przytoczone tam orzecznictwo).

56

Sąd po zbadaniu w pkt 47–93 zaskarżonego wyroku, czy strona skarżąca w pierwszej instancji miała, zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFUE, legitymację procesową do żądania stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia, uznał w pkt 94 tego wyroku, że rozporządzenie to dotyczy tej strony skarżącej bezpośrednio i indywidualnie.

57

W zarzucie pierwszym odwołania wzajemnego Komisja twierdzi w istocie, że Sąd błędnie uznał, iż skarga wniesiona przez stronę skarżącą w pierwszej instancji była dopuszczalna, podczas gdy jej zdaniem rzeczone rozporządzenie nie dotyczyło jej bezpośrednio.

58

W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przesłanka wymagająca, by decyzja będąca przedmiotem skargi dotyczyła bezpośrednio danej osoby fizycznej lub prawnej, wymaga kumulatywnego spełnienia dwóch kryteriów, a mianowicie, aby sporny środek, po pierwsze, wywierał bezpośredni wpływ na sytuację prawną tej osoby, a po drugie, nie pozostawiał żadnego zakresu uznania adresatom, którzy są zobowiązani do jego wykonania, mającego charakter czysto automatyczny i wynikającego z samych uregulowań Unii, bez potrzeby stosowania innych przepisów pośrednich (wyrok z dnia 5 listopada 2019 r., EBC i in./Trasta Komercbanka i in., C‑663/17 P, C‑665/17 P i C‑669/17 P, EU:C:2019:923, pkt 103 i przytoczone tam orzecznictwo).

59

W niniejszym przypadku z pkt 50 zaskarżonego wyroku wynika, że państwom członkowskim, zobowiązanym do wykonania zaskarżonego rozporządzenia, nie przysługiwał żaden margines uznania co do stawki cła antydumpingowego i nałożenia tego cła na odnośne produkty. W związku z tym Sąd słusznie uznał, że drugie kryterium zostało spełnione.

60

W ramach badania pierwszego kryterium Sąd w pkt 55–58 zaskarżonego wyroku przypomniał odpowiednie orzecznictwo Trybunału, w tym w szczególności wyrok z dnia 20 marca 1985 r., Timex/Rada i Komisja (264/82, EU:C:1985:119), który dotyczył sytuacji porównywalnej z sytuacją rozpatrywaną w niniejszej sprawie, w której Trybunał orzekł, że odnośne rozporządzenie, którego nieważności zażądano, dotyczyło bezpośrednio strony skarżącej w tej sprawie, będącej europejskim producentem, który uważał, że ustanowione względem jego konkurentów cła antydumpingowe nie były dostatecznie wysokie. W pkt 59 zaskarżonego wyroku Sąd uznał, że „[sporne] rozporządzenie kończy procedurę częściowego przeglądu okresowego, wszczętą na wniosek [strony skarżącej w pierwszej instancji], wprowadzając zmianę obowiązujących ceł antydumpingowych nałożonych na przywóz dwóch chińskich producentów-eksporterów. Składając bowiem wniosek, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, o dokonanie częściowego przeglądu okresowego, [strona skarżąca w pierwszej instancji] chciał[a], aby Komisja i Rada przyjęły środki odpowiednie w celu przeciwdziałania dumpingowi wyrządzającemu szkodę. W zakresie, w jakim [strona skarżąca w pierwszej instancji] doprowadził[a] do wszczęcia częściowego przeglądu okresowego, a środki przyjęte w wyniku tego przeglądu miały przeciwdziałać dumpingowi wyrządzającemu szkodę, jaką poniosł[a] on[a] jako konkurencyjn[y] producen[t] działający na tym samym rynku, [sporne] rozporządzenie dotyczy [jej] bezpośrednio”.

61

Co się tyczy oceny szkody podniesionej przez stronę skarżącą w pierwszej instancji, Sąd stwierdził, że rozporządzenie wykonawcze nr 349/2012 wskazywało na obniżenie udziału w rynku producentów Unii o ponad 7 punktów między 2007 a 2010 r. oraz spadek zatrudnienia o 28% w tym samym okresie. Ponadto Sąd stwierdził, że z motywów 62 i 80 tego rozporządzenia wykonawczego wynikało wyraźnie, że udział w rynku przywozu do Unii odnośnego produktu pochodzącego od dwóch chińskich producentów-eksporterów objętych środkami antydumpingowymi w 2010 r. osiągnął 12%, a przemysł Unii nadal był podatny na szkodliwe wpływy przywozu po cenach dumpingowych. Wreszcie, Sąd podkreśliwszy, że sama Rada przyznała, iż sporne rozporządzenie nie podważa ustaleń zawartych w rozporządzeniu wykonawczym nr 349/2012 dotyczących występowania istotnej szkody poniesionej przez przemysł Unii, a także związku przyczynowego między przywozem z Chin, w tym przywozem dokonanym przez dwóch chińskich producentów-eksporterów a rzeczoną szkodą, Sąd uznał, że nie można zatem zaprzeczyć, że strona skarżąca w pierwszej instancji odczuła poważne negatywne skutki praktyk dumpingowych, które sporne rozporządzenie miało wyeliminować.

62

Kwestia dopuszczalności skargi podniesiona przez Komisję w ramach części pierwszej zarzutu pierwszego odwołania wzajemnego powinna być badana w świetle systemu ustanowionego w rozporządzeniu podstawowym oraz charakteru przewidzianych w nim środków antydumpingowych, z uwzględnieniem postanowień art. 263 akapit czwarty TFUE.

63

Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że o ile rozporządzenia ustanawiające cła antydumpingowe na dany produkt mają ze względu na swoją naturę i treść charakter normatywny, gdyż mają zastosowanie do ogółu zainteresowanych podmiotów gospodarczych, o tyle nie jest wykluczone, że mogą one dotyczyć bezpośrednio i indywidualnie niektórych z nich, a w szczególności, pod pewnymi warunkami, producentów odnośnego produktu (zob. podobnie wyrok z dnia 30 września 2003 r., Eurocoton i in./Rada, C‑76/01 P, EU:C:2003:511, pkt 73 i przytoczone tam orzecznictwo). W związku z tym należy zbadać w szczególności rolę skarżącego producenta w ramach postępowania antydumpingowego oraz jego pozycję na rynku, którego dotyczy zaskarżone rozporządzenie (wyrok z dnia 20 marca 1985 r., Timex/Rada i Komisja, 264/82, EU:C:1985:119, pkt 12).

64

Trybunał orzekł ponadto, że takie rozporządzenia mogą również dotyczyć bezpośrednio i indywidualnie między innymi tych przedsiębiorstw produkcyjnych, które mogą wykazać, że zostały zidentyfikowane w aktach Komisji lub Rady lub że były objęte dochodzeniami przygotowawczymi (wyrok z dnia 15 lutego 2001 r., Nachi Europe, C‑239/99, EU:C:2001:101, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo).

65

W tym względzie należy przypomnieć, że kwota cła antydumpingowego powinna być obliczona z uwzględnieniem wniosków, które Komisja i Rada przyjęły w następstwie analizy dotyczącej ustalenia istnienia szkody w rozumieniu art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego. Znajduje to potwierdzenie, jak orzekł już Trybunał, w treści art. 9 ust. 4 tego rozporządzenia, który w zdaniu pierwszym dotyczy „dumpingu i spowodowanej nim szkody” (wyrok z dnia 27 marca 2019 r., Canadian Solar Emea i in./Rada, C‑236/17 P, EU:C:2019:258, pkt 169, 170).

66

W związku z tym, w celu ustalenia cła antydumpingowego Komisja określa, na podstawie ostatniego przepisu wskazanego w poprzednim punkcie, nie tylko margines dumpingu, ale również margines szkody, który jest obliczany w stosunku do kwoty cła antydumpingowego, która będzie w stanie wyeliminować szkodę poniesioną przez przemysł Unii. Obliczenie to pozwala na ustanowienie cła antydumpingowego nie na podstawie marginesu dumpingu, ale marginesu szkody przemysłu Unii, jeżeli jest on niższy niż margines dumpingu – zgodnie z zasadą niższego cła, do której odsyła również rzecznik generalny w pkt 93 opinii.

67

Po ustaleniu wysokości cła antydumpingowego należy również, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 98 opinii, ocenić, czy cło to jest uzasadnione interesem Unii. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, jeżeli ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz interes Unii wymaga interwencji zgodnie z art. 21 tego rozporządzenia, zostaje nałożone ostateczne cło antydumpingowe (zob. podobnie wyrok z dnia 30 września 2003 r., Eurocoton i in./Rada, C‑76/01 P, EU:C:2003:511, pkt 90).

68

Należy przypomnieć ponadto, że art. 21 ust. 1 tego rozporządzenia nakazuje instytucjom Unii, mającym ustalić, czy w interesie Unii jest przyjęcie lub przedłużenie obowiązywania środków antydumpingowych, dokonanie oceny różnych interesów rozpatrywanych łącznie, w tym interesu przemysłu krajowego oraz interesu użytkowników i konsumentów, zwracając przy tym szczególną uwagę na potrzebę eliminacji skutków szkodliwego dumpingu zakłócającego handel oraz na przywrócenie efektywnej konkurencji. Takie ustalenie może być dokonane wyłącznie w przypadku, gdy wszystkim stronom umożliwiono zajęcie stanowiska na podstawie ust. 2 tego artykułu (wyrok z dnia 15 czerwca 2017 r., T.KUP, C‑349/16, EU:C:2017:469, pkt 42).

69

Ponadto Trybunał orzekł w pkt 25 i 31 wyroku z dnia 4 października 1983 r., Fediol/Komisja (191/82, EU:C:1983:259), że rozporządzenie dotyczące ochrony przed dumpingiem i przyznania subwencji, będące przedmiotem postępowania głównego, które doprowadziło do wydania tego wyroku, potwierdzało istnienie uzasadnionego interesu producentów Unii w przyjęciu środków antydumpingowych oraz definiowało na ich rzecz pewne określone prawa o charakterze proceduralnym. W związku z tym, w sytuacji gdy są oni poszkodowani w wyniku praktyk dumpingowych ze strony państw niebędących członkami Unii, producenci ci posiadają uzasadniony interes w podjęciu działań ochronnych przez Unię i należy im zatem przyznać prawo do środka odwoławczego z tytułu pozycji prawnej, jaką przyznaje im to rozporządzenie.

70

Z orzecznictwa wynika również, że w ramach sporu dotyczącego ważności rozporządzenia nakładającego cło antydumpingowe, takiego jak sporne rozporządzenie, Trybunał stwierdził już, że należy uznać, że interes w rozstrzygnięciu sporu mają zasadniczo nie tylko przedsiębiorstwa, na które zostało nałożone szczególne cło antydumpingowe i przedsiębiorstwa importujące produkt, którego dotyczy to rozporządzenie i które z tego tytułu muszą płacić szczególne cło antydumpingowe, ale również przedsiębiorstwa, które zostały uznane przez Komisję za będące częścią przemysłu Unii uwzględnioną w rozporządzeniu nakładającym ostateczne cła antydumpingowe i które czynnie uczestniczyły w postępowaniu administracyjnym, które doprowadziło do przyjęcia tego rozporządzenia. W zakresie, w jakim takie rozporządzenie zostało przyjęte w następstwie stwierdzenia szkody poniesionej przez przemysł Unii, należy uznać, że na przedsiębiorstwa te może oddziaływać ewentualne stwierdzenie nieważności odnośnego rozporządzenia [zob. podobnie postanowienie prezesa Trybunału z dnia 13 października 2016 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings, C‑301/16 P, niepublikowane, EU:C:2016:796, pkt 12, 13].

71

W niniejszym przypadku zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 63 niniejszego wyroku należy uwzględnić w pierwszej kolejności fakt, że strona skarżąca w pierwszej instancji odgrywała istotną rolę na wszystkich etapach postępowania administracyjnego, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia. Jak wynika z pkt 13–24 niniejszego wyroku strona ta zarówno wniosła pierwotną skargę do Komisji, wskazując na praktyki dumpingu w sektorze kwasu winowego, jak i złożyła wnioski o dokonanie przeglądu wygaśnięcia środków antydumpingowych znajdujących zastosowanie do przywozu kwasu winowego pochodzącego z Chin oraz częściowego przeglądu okresowego w odniesieniu do Changmao Biochemical Engineering i Ninghai Organic Chemical Factory, prowadzące odpowiednio do przyjęcia rozporządzenia nr 349/2012 i spornego rozporządzenia. Ponadto, jak zauważono w pkt 22 i 23 tego wyroku, w ramach postępowań wszczętych przez Komisję po otrzymaniu tych wniosków, tejże stronie skarżącej – obejmującej producentów Unii – umożliwiono przedstawienie uwag na piśmie, jak i ustnie, a także przekazano jej wyjaśnienia ze strony Komisji w przedmiocie jej wniosku o uściślenia dotyczące obliczenia wartości normalnej.

72

W tym kontekście, jeżeli chodzi o pozycję strony skarżącej w pierwszej instancji na rynku, którego dotyczy sporne rozporządzenie, to jak wynika z pkt 87 zaskarżonego wyroku, jest ona reprezentatywna dla przemysłu Unii, w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Ponadto wśród podmiotów stanowiących tę stronę skarżącą był główny producent kwasu winowego w Unii – Distillerie Mazzari. Należy zatem stwierdzić, że strona ta była objęta dochodzeniami przygotowawczymi w rozumieniu orzecznictwa cytowanego w pkt 63 niniejszego wyroku z uwagi na jej znaczący wkład w postępowaniu administracyjnym, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia.

73

W drugiej kolejności z motywu 2 spornego rozporządzenia wynika, że strona skarżąca w pierwszej instancji została nominatywnie wymieniona w tym rozporządzeniu jako producenci Unii, którzy złożyli wniosek o dokonanie przeglądu okresowego. Większość z tych podmiotów występowała w takim charakterze od najwcześniejszego etapu postępowania, jak wynika z motywów 1 i 8 rozporządzenia nr 1259/2005. Ponadto należy stwierdzić, że ta strona skarżąca, jak wynika z pkt 1.2 tego ostatniego rozporządzenia, została uznana za „strony, których dotyczy postępowanie” lub „zainteresowane strony”. W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 6 ust. 5 rozporządzenia podstawowego takie strony mogą być na wniosek wysłuchane, pod warunkiem że wykażą, iż są zainteresowane wynikiem postępowania oraz istnieją szczególne powody, dla których powinny być wysłuchane. W niniejszym przypadku w zakresie, w jakim, jak podkreślono w pkt 71 niniejszego wyroku, strona skarżąca w pierwszej instancji została wysłuchana w ramach postępowania administracyjnego, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia, została ona uznana za stronę zainteresowaną wynikiem postępowania.

74

W trzeciej kolejności należy zauważyć, że ta strona skarżąca była objęta dochodzeniami przygotowawczymi w rozumieniu orzecznictwa cytowanego w pkt 64 niniejszego wyroku, z uwagi również na fakt, że cło antydumpingowe ustanowione tym rozporządzeniem zostało określone przez odniesienie do jej szczególnej sytuacji na rynku, którego dotyczy to rozporządzenie, oraz szkody, jaką poniosła w wyniku praktyk dumpingowych, które sporne rozporządzenie miało wyeliminować.

75

Jak wynika bowiem z motywów 53–82 rozporządzenia nr 1259/2005, którego ustalenia zostały potwierdzone w motywie 27 rozporządzenia nr 130/2006, w wyniku badania wpływu stwierdzonego przywozu po cenach dumpingowych na przemysł Unii, uznano, że przemysł ten poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego. Następnie Komisja uznała w motywach 115–118 rozporządzenia nr 1259/2005, że należy zastosować środki tymczasowe po to, aby zapobiec dalszemu ponoszeniu szkody przez przemysł Unii z powodu odnośnego przywozu po cenach dumpingowych i że środki te należy nałożyć na poziomie wystarczającym do usunięcia skutków dumpingu wyrządzającego szkodę. Motywy te zostały potwierdzone przez Radę w pkt 39 rozporządzenia nr 130/2006.

76

W zakresie, w jakim odnośne cło antydumpingowe zostało ustalone w oparciu o margines szkody spowodowanej przez stwierdzony przywóz po cenach dumpingowych dla przemysłu Unii, który reprezentowała strona skarżąca w pierwszej instancji, i w zakresie, w jakim ta strona skarżąca odczuwała poważne negatywne skutki praktyk dumpingowych, które miało wyeliminować sporne rozporządzenie, należy uznać, że miała ona uzasadniony interes w rozumieniu orzecznictwa przywołanego w pkt 69 niniejszego wyroku, w prowadzeniu działań ochronnych przez Unię i w związku z tym należało jej przyznać prawo do wniesienia odwołania z tytułu sytuacji prawnej, jaką przyznawało jej rozporządzenie podstawowe.

77

W rezultacie, nie naruszając prawa, Sąd uznał w pkt 49–59 zaskarżonego wyroku, że w zakresie, w jakim strona skarżąca w pierwszej instancji doprowadziła do wszczęcia częściowego przeglądu okresowego, a środki przyjęte w wyniku tego przeglądu miały przeciwdziałać dumpingowi wyrządzającemu szkodę, jaką poniosła ona jako konkurencyjny producent działający na tym samym rynku co dwaj chińscy producenci eksportujący, rozporządzenie to wywierało bezpośrednio skutki na jej sytuację prawną.

78

Oceny tej nie mogą podważyć argumenty podniesione przez Komisję i Radę, przedstawione w pkt 47–52 niniejszego wyroku.

79

Po pierwsze, co się tyczy argumentu Komisji opartego na tym, że Sąd odwołał się do zasady skutecznej ochrony sądowej w celu rozszerzenia przesłanki dotyczącej „bezpośredniego oddziaływania” w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, wystarczy stwierdzić, że Sąd odwołał się do tej zasady w pkt 93 zaskarżonego wyroku wyłącznie tytułem uzupełnienia.

80

Otóż, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, argumenty podniesione w odniesieniu do punktu uzasadnienia wyroku o charakterze uzupełniającym, nawet jeżeli można uznać je za zasadne, nie mogą prowadzić do uchylenia tego wyroku (wyrok z dnia 19 kwietnia 2007 r., OHIM/Celltech, C‑273/05 P, EU:C:2007:224, pkt 56).

81

Wynika z tego, że ten pierwszy argument należy oddalić jako bezskuteczny.

82

Po drugie, co się tyczy argumentu, w ramach którego Komisja uznaje, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że sporne rozporządzenie dotyczyło strony skarżącej w pierwszej instancji bezpośrednio wyłącznie z uwagi na fakt, że rozporządzenie to wywoływało skutki w obrębie jej sytuacji materialnej, należy przypomnieć, jak zauważono w pkt 71–77 niniejszego wyroku, że rzeczone rozporządzenie oddziałuje na tę stronę skarżącą nie tylko z uwagi na jej sytuację materialną, ale również jej sytuację prawną w ramach postępowania, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia.

83

Powyższy argument należy zatem oddalić jako bezzasadny.

84

Ponadto z uwagi na fakt, że, z jednej strony, w niniejszej sprawie kryterium dotyczące „bezpośredniego oddziaływania” w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE było rozważane w świetle systemu ustanowionego w rozporządzeniu podstawowym i charakteru przewidzianych w nim środków antydumpingowych, jak wynika to z pkt 62–77 niniejszego wyroku, argumentacja Komisji dotycząca ewentualnego zastosowania w dziedzinie antydumpingu podejścia przyjętego przez Trybunał w odniesieniu do tego kryterium w wyroku z dnia 6 listopada 2018 r., Scuola Elementare Maria Montessori/Komisja, Komisja/Scuola Elementare Maria Montessori i Komisja/Ferracci (od C‑622/16 P do C‑624/16 P, EU:C:2018:873), w dziedzinie pomocy państwa, jest w każdym razie bezskuteczna.

85

Z drugiej strony, w zakresie, w jakim zostało wykazane, jak wynika to z pkt 71–77 i 82 niniejszego wyroku, że sporne rozporządzenie oddziałuje na sytuację prawną strony skarżącej w pierwszej instancji, należy również oddalić jako bezskuteczne zarówno argumenty Komisji dotyczące podnoszonej konieczności przyznania tej stronie na mocy tego rozporządzenia prawa materialnego do nałożenia cła antydumpingowego w określonej wysokości, jak i argument Rady, zgodnie z którym rzeczone rozporządzenie nie może wywoływać skutków w obrębie sytuacji prawnej tejże strony skarżącej, gdyż nie płaci ona cła antydumpingowego z tytułu odnośnego produktu.

86

Po trzecie, Komisja niesłusznie twierdzi, że szkoda poniesiona przez stronę skarżącą w pierwszej instancji została poddana ocenie nie w spornym rozporządzeniu, ale w rozporządzeniu nr 349/2012, które nie było badane w ramach niniejszego sporu. Wystarczy bowiem stwierdzić, że z pkt 86–89 zaskarżonego wyroku wynika, że Rada przyznała w ramach postępowania przed Sądem, iż sporne rozporządzenie przyjęte dwa miesiące po rozporządzeniu nr 349/2012, nie podważało ustaleń przyjętych w tym rozporządzeniu dotyczących występowania zarówno istotnej szkody po stronie przemysłu Unii, jak i związku przyczynowego między przywozem z Chin, w tym przywozu przez dwóch odnośnych chińskich producentów eksportujących a rzeczoną szkodą.

87

Wobec powyższego ten argument Komisji należy oddalić jako bezzasadny.

88

W świetle ogółu powyższych rozważań należy oddalić część pierwszą zarzutu pierwszego podniesionego przez Komisję w odwołaniu wzajemnym w części jako bezskuteczną, a w części jako bezzasadną.

89

W części drugiej zarzutu pierwszego Komisja, popierana przez Radę i Changmao Biochemical Engineering, podnosi w istocie, że gdyby Trybunał uwzględnił część pierwszą tego zarzutu odwołania wzajemnego i uchylił na tej podstawie zaskarżony wyrok, należałoby oddalić jako bezzasadny zarzut piąty podniesiony przez stronę skarżącą w pierwszej instancji przed Sądem, oparty na naruszeniu prawa do obrony i braku uzasadnienia.

90

Distillerie Bonollo i in. kwestionują dopuszczalność wniosku Komisji o oddalenie jako bezzasadnego zarzutu piątego podniesionego przed Sądem.

91

W tym zakresie wystarczy stwierdzić, że jak zostało to podkreślone w pkt 89 niniejszego wyroku, ta część druga zarzutu pierwszego odwołania wzajemnego została podniesiona przez Komisję wyłącznie pomocniczo, w sytuacji gdyby Trybunał postanowił uwzględnić część pierwszą tego zarzutu odwołania wzajemnego i uchylić na tej podstawie zaskarżony wyrok.

92

Zważywszy, że jak wynika z pkt 88 niniejszego wyroku, część pierwsza niniejszego zarzutu odwołania wzajemnego nie została uwzględniona, część druga tego zarzutu powinna zostać oddalona jako w każdym razie bezskuteczna.

93

W zarzucie drugim, podniesionym tytułem żądania ewentualnego, gdyby Trybunał postanowił nie uchylać zaskarżonego wyroku, Komisja, popierana przez Radę i Changmao Biochemical Engineering, podnosi, że Sąd naruszył prawo, orzekając w drugim punkcie sentencji tego wyroku o utrzymaniu skutków spornego rozporządzenia do czasu, kiedy nie tylko Komisja, ale również Rada przyjmie środki, które zapewnią wykonanie tego wyroku. Zdaniem Komisji Sąd, przyznając w tym punkcie Radzie kompetencje w zakresie przyjęcia środków antydumpingowych, naruszył rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 37/2014 z dnia 15 stycznia 2014 r. (Dz.U. 2014, L 18, s. 1), które przyznaje Komisji wyłączną kompetencję w tej dziedzinie, w tym również w sytuacji gdy środki antydumpingowe dotyczyły ceł nałożonych pierwotnie przez Radę, przed wejściem w życie tego rozporządzenia, i zostały nałożone ponownie po ponownym wszczęciu postępowania w wykonaniu wyroku sądów Unii stwierdzającego nieważność tych ceł.

94

Distillerie Bonollo i in. kwestionują tę argumentację. Ich zdaniem, o ile rozporządzenie nr 37/2014 spowodowało przeniesienie kompetencji na rzecz Komisji w zakresie przyjmowania ostatecznych środków antydumpingowych, o tyle w dniu wniesienia skargi wszczynającej postępowanie w tej sprawie, to znaczy w dniu 28 września 2012 r., Rada, która była zresztą „pierwotnym architektem” spornego rozporządzenia, posiadała tę kompetencję. Distillerie Bonollo i in. przypominają w tym względzie, że zgodnie z art. 266 TFUE to instytucja, od której pochodzi zaskarżony akt, jest zobowiązana podjąć środki, które zapewnią wykonanie wyroków sądów Unii, stwierdzając przy tym, że nie może mieć to miejsca w niniejszym przypadku. W związku z tym, ich zdaniem, Sąd w pkt 2 sentencji zaskarżonego wyroku próbował de facto rozwiązać tę kwestię przekazania kompetencji. Ponadto punkt ten należy interpretować w ten sposób, że Komisja nie jest w każdym razie zwolniona z ciążącego na niej obowiązku w tym zakresie.

95

Należy zauważyć, że jak stwierdza rzecznik generalny w pkt 127 opinii, art. 1 rozporządzenia nr 37/2014 zmienia art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego w ten sposób, że ostateczne cła antydumpingowe, które uprzednio nakładała Rada, są obecnie nakładane przez Komisję.

96

Jeżeli bowiem, przed zmianą wprowadzoną w wyniku wejścia w życie rozporządzenia nr 37/2014, art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego powierzał Radzie uprawnienie do nakładania ceł antydumpingowych, ten przepis rozporządzenia podstawowego, w brzmieniu nadanym rozporządzeniem nr 37/2014, powtórzonym następnie rozporządzeniem nr 2016/1036, przewiduje, że jeżeli ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz interes Unii wymaga interwencji zgodnie z art. 21, Komisja nakłada ostateczne cło antydumpingowe.

97

W tym względzie Trybunał orzekł już w istocie, że rzeczony przepis z późniejszymi zmianami, w związku z art. 14 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, stanowi podstawę prawną upoważniającą Komisję nie tylko do nałożenia ceł antydumpingowych w drodze rozporządzenia, ale również ponownego nałożenia tych ceł w wyniku wydania wyroku stwierdzającego nieważność rozporządzenia nakładającego cła antydumpingowe (wyrok z dnia 19 czerwca 2019 r., C & J Clark International, C‑612/16, niepublikowany, EU:C:2019:508, pkt 42, 43 i przytoczone tam orzecznictwo).

98

W niniejszym przypadku, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 128 opinii, środki, które zapewnią wykonanie zaskarżonego wyroku, mogą zostać przyjęte dopiero po dacie jego ogłoszenia, czyli po dniu 3 maja 2018 r. W związku z tym, ponieważ środki te mogą zostać przyjęte wyłącznie po wejściu w życie rozporządzenia 2016/1036, to znaczy w dniu 20 lipca 2016 r., muszą one opierać się na art. 9 ust. 4 tego rozporządzenia w związku z jego art. 14 ust. 1. Wobec tego jedynie Komisja może przyjąć te środki.

99

W rezultacie należy uznać, że Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 2 sentencji zaskarżonego wyroku, że nie tylko do Komisji, ale również do Rady należało przyjęcie środków, które zapewnią wykonanie tego wyroku.

100

Oceny tej nie może podważyć argument podniesiony przez Distillerie Bonollo i in. dotyczący ciążących na Radzie obowiązków, jako instytucji, która przyjęła sporne rozporządzenie na podstawie art. 266 TFUE.

101

Bez wątpienia na mocy tego postanowienia instytucja Unii, od której pochodzi akt, którego nieważność została stwierdzona przez Trybunał lub Sąd, ma obowiązek przedsięwziąć środki, jakie pociąga za sobą wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność tego aktu (wyroki: z dnia 14 czerwca 2016 r., Komisja/McBride i in., C‑361/14 P, EU:C:2016:434, pkt 35; a także z dnia 19 czerwca 2019 r., C & J Clark International, C‑612/16, niepublikowany, EU:C:2019:508, pkt 37).

102

Jednakże przed przyjęciem takich środków przez instytucję, od której pochodzi akt, którego nieważność została stwierdzona, powstaje pytanie o kompetencje tej instytucji, ponieważ instytucje Unii mogą działać wyłącznie w granicach przyznanych im kompetencji (wyrok z dnia 14 czerwca 2016 r., Komisja/McBride i in., C‑361/14 P, EU:C:2016:434, pkt 36). Zasady równowagi instytucjonalnej i przyznania kompetencji, ustanowione w art. 13 ust. 2 TUE oznaczają bowiem, że każda instytucja Unii działa w granicach uprawnień przyznanych jej na mocy traktatów, zgodnie z procedurami, na warunkach i w celach w nich określonych (zob. podobnie wyrok z dnia 28 lipca 2016 r., Rada/Komisja, C‑660/13, EU:C:2016:616, pkt 31, 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

103

W związku z tym jakkolwiek art. 266 TFUE zobowiązuje daną instytucję do działania, sam nie stanowi źródła jej kompetencji ani też nie zezwala jej na oparcie się na podstawie prawnej, która w międzyczasie została uchylona (zob. podobnie wyrok z dnia 19 czerwca 2019 r., C & J Clark International, C‑612/16, niepublikowany, EU:C:2019:508, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo). Ponadto, zgodnie z orzecznictwem, po pierwsze, przepis stanowiący podstawę prawną aktu i upoważniający instytucję Unii do jego wydania winien obowiązywać w chwili wydania danego aktu, a po drugie, przepisy proceduralne uznaje się na ogół za mające zastosowanie w chwili ich wejścia w życie (wyrok z dnia 29 marca 2011 r., ThyssenKrupp Nirosta/Komisja, C‑352/09 P, EU:C:2011:191, pkt 88 i przytoczone tam orzecznictwo).

104

W tych okolicznościach należy uwzględnić zarzut drugi odwołania wzajemnego w zakresie, w jakim dotyczy on naruszenia prawa przez Sąd w pkt 2 sentencji, wynikającego z tego, że Rada jest zobowiązana do przyjęcia środków, które zapewnią wykonanie zaskarżonego wyroku. W związku z powyższym należy uchylić pkt 2 sentencji zaskarżonego wyroku – w zakresie, w jakim Sąd nakazał w nim Radzie przyjęcie środków, które zapewnią wykonanie tego wyroku – oraz oddalić odwołanie wzajemne w pozostałym zakresie.

105

W ramach odwołania głównego Changmao Biochemical Engineering podnosi jedyny zarzut dotyczący pkt 130, 133, 134, 136, 137 i 139–141 zaskarżonego wyroku i w którym twierdzi ona, iż Sąd wielokrotnie naruszył prawo w ramach analizy dokonanej w związku z zarzutem pierwszym podniesionym przed nim przez stronę skarżącą w pierwszej instancji.

106

Rada podnosi niedopuszczalność odwołania z uwagi na fakt, że zaskarżony wyrok nie dotyczy Changmao Biochemical Engineering bezpośrednio, jak wymaga tego art. 56 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

107

Komisja oraz Distillerie Bonollo i in. podtrzymują zasadniczo argumentację przedstawioną przez Radę.

108

Rada twierdzi, że zaskarżony wyrok nie dotyczy bezpośrednio wnoszącej odwołanie, gdyż sporne rozporządzenie zostało już uchylone w zakresie, w jakim znajdowało do niej zastosowanie wyrokiem z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada (T‑442/12, EU:T:2017:372). W związku z tym, zgodnie z przesłankami ustanowionymi w art. 56 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie jest ona uprawniona do wniesienia tego odwołania.

109

W pierwszej kolejności Rada zauważa, że po pierwsze, wyrok ten uprawomocnił się przed wydaniem zaskarżonego wyroku. Po wtóre podnosi ona, że stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia orzeczone wyrokiem z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada (T‑442/12, EU:T:2017:372), względem Changmao Biochemical Engineering spowodowało, że znalazła się ona ponownie w sytuacji, w jakiej była przed przyjęciem tegoż rozporządzenia, to znaczy pod rządami rozporządzenia nr 349/2012. Z tego powodu należy uznać, że stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia przez Sąd w zaskarżonym wyroku oraz utrzymanie jego skutków względem Ninghai Organic Chemical Factory nie może wywoływać skutków prawnych w obrębie sytuacji prawnej Changmao Biochemical Engineering.

110

W zakresie, w jakim między wnoszącą odwołanie a Ninghai Organic Chemical Factory nie istnieje żaden związek prawny, obowiązek ciążący na właściwych instytucjach, na podstawie art. 266 TFUE w zakresie przyjęcia środków zapewniających wykonanie zaskarżonego wyroku dotyczy wyłącznie produktów tego ostatniego przedsiębiorstwa.

111

Ponadto Rada uznała, że status interwenienta w pierwszej instancji, jaki miała Changmao Biochemical Engineering nie powoduje przyznania jej legitymacji procesowej do wniesienia niniejszego odwołania.

112

W drugiej kolejności Rada uważa, że Changmao Biochemical Engineering myli skutki prawne wyroku z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada (T‑442/12, EU:T:2017:372) ze skutkami zaskarżonego wyroku. Wbrew bowiem jej argumentom, że pkt 2 zaskarżonego wyroku nakazuje de facto Komisji podniesienie poziomu ceł antydumpingowych mających zastosowanie do jej produktów w sposób wyjaśniony w motywach 55–57 rozporządzenia 2018/921, poziom tych ceł mógłby ulec zmianie w odniesieniu do przywozu produktów Changmao Biochemical Engineering wyłącznie w wyniku postępowania zapoczątkowanego przez Komisję zawiadomieniem z dnia 7 września 2017 r. Ponadto z motywu 58 rozporządzenia 2018/921 nie wynika, że zaskarżony wyrok dotyczył Changmao Biochemical Engineering bezpośrednio, co oznacza, że wyrok ten nie może być interpretowany jako przyznający jej legitymację procesową w ramach niniejszego odwołania.

113

W trzeciej kolejności Rada, popierana przez Changmao Biochemical Engineering, nie ma żadnego interesu we wniesieniu odwołania od zaskarżonego wyroku z uwagi na to, że jego uchylenie nie przyniesie jej żadnej korzyści.

114

W czwartej kolejności, zdaniem Rady, niedopuszczalność niniejszego odwołania nie ogranicza prawa do sądu Changmao Biochemical Engineering w odniesieniu do aktów oddziałujących na nią bezpośrednio. Gdyby bowiem spółka ta nie była usatysfakcjonowana wynikiem postępowania dotyczącego jej produktów, w następstwie ponownego otwarcia przez Komisję postępowania dumpingowego, mogłaby ona wnieść skargę do Sądu na decyzję w przedmiocie tego ponownego otwarcia, to znaczy decyzję, jaką Komisja miałaby wydać w następstwie zawiadomienia z dnia 7 września 2017 r.

115

Komisja oraz Distillerie Bonollo i in. popierają tę argumentację.

116

Komisja przypomina również, że w pkt 52 i 57 opinii w sprawach połączonych Fresh Del Monte Produce/Komisja i Komisja/Fresh Del Monte Produce (C‑293/13 P i C‑294/13 P, EU:C:2014:2439), rzecznik generalna J. Kokott stwierdziła, że „[o]rzeczenie dotyczy bezpośrednio wnoszącego odwołanie lub wnoszącego odwołanie wzajemne w rozumieniu art. 56 akapit drugi zdanie drugie statutu Trybunału [Sprawiedliwości Unii Europejskiej], jeżeli zaskarżony wyrok powoduje niekorzystną zmianę jego własnej pozycji prawnej lub jego własnych interesów gospodarczych lub niemajątkowych [a wyrok ten] musi więc skutkować jego materialnym pokrzywdzeniem”. Komisja uważa jednak, że w niniejszym przypadku, w sytuacji gdy wyrokiem z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada (T‑442/12, EU:T:2017:372) została stwierdzona nieważność spornego rozporządzenia w zakresie w jakim znajdowało ono zastosowanie do wnoszącej odwołanie, zaskarżony wyrok, którym Sąd stwierdził nieważność tego rozporządzenia, zmienia sytuację prawną wyłącznie Ninghai Organic Chemical Factory i nie ma żadnego wpływu na taką sytuację Changmao Biochemical Engineering.

117

Komisja twierdzi ponadto, że decyzja wynikająca z zawiadomienia z dnia 7 września 2017 r. o ponownym wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu kwasu winowego z Chin, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim znajduje ono zastosowanie do Changmao Biochemical Engineering, i o podjęciu go na tym samym etapie, na którym wystąpiła niezgodność z prawem, stanowiła wyłącznie akt przygotowawczy i nie mogła spowodować zmiany skutków prawnych wynikających z sentencji i uzasadnienia zaskarżonego wyroku, który został wydany ponadto po tym akcie przygotowawczym.

118

Distillerie Bonollo i in. podnoszą, że w swej argumentacji Changmao Biochemical Engineering zmieniła przesłankę dopuszczalności odwołań wnoszonych przez interwenientów innych niż państwa członkowskie i instytucje Unii, przewidzianą w art. 56 akapit drugi zdanie drugie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dotyczącą „bezpośredniego oddziaływania” orzeczenia Sądu, którego uchylenia żądają oni, w tym znaczeniu, że strony te mogłyby wnieść odwołanie, w sytuacji gdy orzeczenie Sądu może prowadzić do przyjęcia aktu prawnego, którego skutki jeszcze się nie urzeczywistniły i który mógłby zatem oddziaływać na nie wyłącznie w przyszłości. Zdaniem Distillerie Bonollo i in. wnosząca odwołanie odsyła wyłącznie zachowawczo do odrębnego i przyszłego aktu prawnego, to znaczy nowego rozporządzenia wykonawczego, które właściwe instytucje Unii powinny przyjąć w celu zastosowania się do zaskarżonego wyroku, i który to akt mógłby prowadzić te instytucje do ustalenia wyższego marginesu dumpingu w odniesieniu do kwasu winowego. Jednakże w dniu wniesienia odwołania argumenty te opierały się wyłącznie na czysto hipotetycznych założeniach.

119

Wnosząca odwołanie kwestionuje te argumenty w całości. W celu wykazania, że zaskarżony wyrok dotyczy jej bezpośrednio w rozumieniu art. 56 akapit drugi zdanie drugie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Changmao Biochemical Engineering podnosi, że instytucje Unii, na podstawie pkt 2 sentencji tego wyroku, powinny przyjąć środki antydumpingowe w oparciu o metodę obliczenia wartości odnośnych produktów, która różni się od metody przewidzianej w spornym rozporządzeniu. Metoda obliczenia wartości „skonstruowanej” zastosowana w tym rozporządzeniu miałaby zatem zostać zastąpiona metodą dotyczącą „rzeczywistej krajowej ceny sprzedaży stosowanej przez producentów z państwa analogicznego” to znaczy z Argentyny. Nowe obliczenie marginesu dumpingu, zgodnie z tą ostatnią metodą prowadziłoby do nałożenia na wywóz jej produktów do Unii ceł antydumpingowych znacznie wyższych niż cło wynoszące 13,1%, ustanowione w spornym rozporządzeniu czy też 10,1%, jak to nałożone rozporządzeniem wykonawczym nr 349/2012 i potwierdzone w ostatniej kolejności rozporządzeniem wykonawczym 2018/921.

120

Zdaniem Changmao Biochemical Engineering okoliczności te wskazują wyraźnie, że pkt 2 sentencji zaskarżonego wyroku dotyczy jej bezpośrednio.

121

Wnosząca odwołanie dodaje, że w każdym razie spełnia ona również kryteria dopuszczalności wyrażone w wyroku z dnia 2 października 2003 r., International Power i in./NALOO (C‑172/01 P, C‑175/01 P, C‑176/01 P i C‑180/01 P, EU:C:2003:534), w którym Trybunał przyznał w istocie, że orzeczenie Sądu dotyczy bezpośrednio interwenientów w pierwszej instancji, którzy mogą być narażeni na ryzyko wniesienia skargi o odszkodowanie do sądów krajowych z uwagi na środki przyjęte przez Komisję w wykonaniu tego orzeczenia. Jej zdaniem takie ryzyko występuje względem niej w niniejszym przypadku.

122

Zgodnie z art. 56 akapit drugi zdanie drugie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej interwenienci w pierwszej instancji, niebędący ani państwami członkowskimi, ani instytucjami Unii, mogą wnieść odwołanie od orzeczenia Sądu jedynie wtedy, gdy orzeczenie to „dotyczy ich bezpośrednio”.

123

W niniejszym przypadku, jak podnoszą Rada, Komisja i Distillerie Bonollo i in., nieważność spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim znajdowało ono zastosowanie do wnoszącej odwołanie w niniejszej sprawie, stwierdzono wyrokiem z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada (T‑442/12, EU:T:2017:372), który się uprawomocnił. Znalazła się ona zatem w sytuacji, w której znajdowała się przed wejściem w życie tego rozporządzenia, to znaczy pod rządami rozporządzenia wykonawczego nr 349/2012, które przewidywało cło antydumpingowe w wysokości 10,1% nałożone na produkty Changmao Biochemical Engineering.

124

Zważywszy, że jak potwierdziła Komisja na rozprawie przed Trybunałem, postępowanie przeglądowe podjęte w następstwie zawiadomienia z dnia 7 września 2017 r. zostało zawieszone w oczekiwaniu na wyrok, jaki ma wydać Trybunał w ramach niniejszego postępowania, dopuszczalność odwołania jest uzależniona jedynie od kwestii, czy zaskarżony wyrok dotyczy bezpośrednio Changmao Biochemical Engineering, w rozumieniu art. 56 akapit drugi zdanie drugie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

125

W związku z tym należy przypomnieć, że w zaskarżonym wyroku Sąd stwierdził nieważność spornego rozporządzenia z uwagi na to, że wobec odmowy przyznania względem Changmao Biochemical Engineering i Ninghai Organic Chemical Factory prawa do dalszego korzystania z MET, wartość normalna ich produktów nie została określona w ramach częściowego przeglądu okresowego „na podstawie krajowych cen sprzedaży w Argentynie”, jak miało to miejsce w przypadku producentów eksportujących, którzy nie korzystali z MET w ramach pierwotnego postępowania, ale została „skonstruowana”„na podstawie kosztów produkcji w Argentynie”. Sąd uznał, że ta zmiana metodologii w stosunku do obliczeń, które zostały dokonane w ramach pierwotnego postępowania względem producentów eksportujących, którzy nie korzystali z MET, stanowi naruszenie art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, gdyż nie była ona uzasadniona zmianą okoliczności. Sąd uznał ponadto, w pkt 134 zaskarżonego wyroku, że nawet jeżeli ze spornego rozporządzenia wynikało, że wybór zastosowanej w ten sposób metody wynikał z różnic – w szczególności w kosztach – między procesami produkcji kwasu winowego w Argentynie i w Chinach, to znaczy odpowiednio między procesem naturalnym a syntetycznym, to różnice te były już znane na etapie pierwotnego postępowania.

126

Należy zauważyć, że twierdzenie Changmao Biochemical Engineering, zgodnie z którym wartość normalna obliczona nie „na podstawie kosztów produkcji w Argentynie”, ale na podstawie argentyńskich krajowych cen sprzedaży prowadzi do ustanowienia ceł antydumpingowych na poziomie znacznie wyższym niż stawka 13,1% nałożona spornym rozporządzeniem, nie zostało zakwestionowane przez żadną ze stron niniejszego postępowania. W związku z tym tak jak w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 2 października 2003 r., International Power i in./NALOO (C‑172/01 P, C‑175/01 P, C‑176/01 P i C‑180/01 P, EU:C:2003:534, pkt 52), do którego odsyła wnosząca odwołanie, istnieje ryzyko, że środki przyjęte przez Komisję w wykonaniu zaskarżonego wyroku będą niekorzystne względem Changmao Biochemical Engineering i że naraża się ona na roszczenia dotyczące zapłaty ceł antydumpingowych wyraźnie wyższych niż cło nałożone spornym rozporządzeniem.

127

Ponadto, jak wynika z pkt 1 sentencji zaskarżonego wyroku, nieważność spornego rozporządzenia została stwierdzona w odniesieniu do jego całości, a nie w odniesieniu do określonego eksportera.

128

Wynika stąd, że jak stwierdził w istocie rzecznik generalny w pkt 152 i 153 opinii, Komisja w celu zastosowania się do tego wyroku musi ponownie obliczyć wartość normalną na podstawie krajowych cen sprzedaży w Argentynie nie tylko w odniesieniu do Ninghai Organic Chemical Factory, lecz także Changmao Biochemical Engineering.

129

W rezultacie należy stwierdzić, że zaskarżony wyrok dotyczy Changmao Biochemical Engineering bezpośrednio w rozumieniu art. 56 akapit drugi zdanie drugie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, a jej odwołanie należy zatem uznać za dopuszczalne.

130

Argumenty Rady oparte na zawiadomieniu z dnia 7 września 2017 r. nie wpływają w tym zakresie na ocenę dopuszczalności niniejszego odwołania.

131

Jest tak również w odniesieniu do argumentu Distillerie Bonollo i in., zgodnie z którym to nie tyle zaskarżony wyrok, ale środki, które mają być przyjęte w jego następstwie przez instytucje Unii w jego wykonaniu dotyczą bezpośrednio Changmao Biochemical Engineering. Ich zdaniem to dopiero po przyjęciu tych środków można uznać, że wyrok ten dotyczy bezpośrednio wnoszącej odwołanie w rozumieniu art. 56 akapit drugi zdanie drugie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

132

W tym względzie wystarczy stwierdzić, że jak zauważył rzecznik generalny w pkt 162 opinii, w przypadku gdy akt, którego nieważność stwierdzono wyrokiem Sądu, jest rozporządzeniem, obowiązek podjęcia przez Komisję niezbędnych środków, które zapewnią wykonanie tego wyroku, powstaje dopiero od daty oddalenia odwołania.

133

W świetle ogółu powyższych rozważań należy oddalić zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Radę i stwierdzić, że niniejsze odwołanie jest dopuszczalne.

134

Jedyny zarzut odwołania dzieli się na trzy części. W części pierwszej wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając, że Rada zmieniła metodologię w celu określenia wartości normalnej odnośnych produktów z naruszeniem art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Część druga tego zarzutu jest oparta na braku rozróżnienia między współpracującymi producentami eksportującymi a tymi, którzy nie współpracowali. Wreszcie w części trzeciej tego zarzutu twierdzi ona, że zaskarżony wyrok zawiera błędy w ocenie dotyczące wartości normalnej w państwach nieposiadających gospodarki rynkowej.

135

W części pierwszej jej jedynego zarzutu Changmao Biochemical Engineering twierdzi, że Sąd błędnie uznał, że Rada zastosowała – z naruszeniem art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, w ramach częściowego przeglądu prowadzącego do przyjęcia spornego rozporządzenia – metodę obliczenia wartości normalnej inną niż metoda zastosowana w ramach pierwotnego postępowania. Jej zdaniem w niniejszej sprawie zastosowano jedną i tę samą metodę. Różnica w otrzymanym wyniku jest pochodną szczególnych okoliczności tego przypadku, a w szczególności różnic w środkach produkcji kwasu winowego w Argentynie i w Chinach.

136

Ponadto zdaniem wnoszącej odwołanie fakt, że Sąd uznał, iż stosowanie skonstruowanej wartości normalnej zamiast wartości normalnej opartej na rzeczywistych cenach sprzedaży krajowej w państwie analogicznym stanowi wyraz zmiany metody, która jest zakazana na podstawie art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, oznacza bezpodstawne ograniczenie swobodnego uznania, przysługującego instytucjom Unii w ramach konstruowania wartości normalnej.

137

Wnosząca odwołanie dodaje, że zakładając nawet, iż taka zmiana metody miała miejsce, byłaby ona uzasadniona z uwagi na istotną zmianę okoliczności w toku częściowego przeglądu okresowego w odniesieniu do transakcji chińskich eksporterów, a która doprowadziła do tego, że nie mogła ona dłużej korzystać z MET, na który mogła się powołać w ramach pierwotnego postępowania. Jej zdaniem Sąd błędnie odmówił uznania, że utrata MET stanowiła zmianę okoliczności w rozumieniu art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Tymczasem Rada w ramach przeglądu odwołała się do wartości normalnej skonstruowanej na podstawie kosztów produkcji w państwie analogicznym z uwagi na taką utratę MET.

138

Komisja podnosi, że należy określić, czy art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego należy interpretować w ten sposób, że stosuje się on w sposób zawężający sugerowany przez wnoszącą odwołanie, to znaczy „w zależności od przedsiębiorstwa” czy też w sposób rozszerzający przyjęty przez Sąd w zaskarżonym wyroku i który oznacza w istocie porównanie dokonane „w zależności od postępowania”.

139

Komisja uważa, że należy przyjąć wykładnię Sądu. Jej zdaniem z ogólnego kontekstu art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego można wywnioskować, że celem tego przepisu jest zagwarantowanie pewności prawa wszystkim przedsiębiorstwom, których dotyczą środki antydumpingowe. W rezultacie Komisja podnosi, że można uznać, iż rzeczony przepis w ramach postępowań przeglądowych, takich jak częściowy przegląd okresowy prowadzący do przyjęcia spornego rozporządzenia, stanowi wyraz ogólnej zasady równego traktowania, która jest obecnie wyrażona w art. 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Otóż tok rozumowania przyjęty przez Sąd w zaskarżonym wyroku jest zgodny z taką wykładnią.

140

W związku z powyższym ta część pierwsza jedynego zarzutu odwołania oraz odwołanie w całości powinny zostać oddalone w całości jako bezzasadne.

141

Distillerie Bonollo i in. podnoszą niedopuszczalność jedynego zarzutu odwołania w każdej jego części w zakresie, w jakim Changmao Biochemical Engineering wnosi do Trybunału o przeprowadzenie kontroli oceny okoliczności faktycznych, dokonanej przez Sąd lub ogranicza się do powtórzenia argumentów podniesionych już przez Radę i Komisję w ramach postępowania w pierwszej instancji. Ponadto strona skarżąca w pierwszej instancji uważa, że ten jedyny zarzut odwołania powinien być w każdym razie oddalony jako bezzasadny.

142

Zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego we wszystkich przeglądach Komisja stosuje metodologię wykorzystywaną w trakcie pierwotnego postępowania, które doprowadziło do nałożenia spornego cła antydumpingowego, pod warunkiem że okoliczności nie uległy zmianie, z należytym uwzględnieniem w szczególności przepisów art. 2 tego rozporządzenia.

143

Zgodnie z orzecznictwem wyjątek pozwalający instytucjom na zastosowanie w postępowaniu w sprawie przeglądu metody innej od użytej w postępowaniu pierwotnym, w przypadku gdy uległy zmianie okoliczności, musi podlegać ścisłej wykładni, ponieważ odstępstwo lub wyjątek od zasady ogólnej należy interpretować wąsko (zob. wyrok z dnia 19 września 2013 r., Dashiqiao Sanqiang Refractory Materials/Rada, C‑15/12 P, EU:C:2013:572, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo).

144

Wymóg ścisłej wykładni nie pozwala jednak instytucjom na interpretowanie i stosowanie tego przepisu w sposób niezgodny z jego brzmieniem i celem (wyrok z dnia 19 września 2013 r., Dashiqiao Sanqiang Refractory Materials/Rada, C‑15/12 P, EU:C:2013:572, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).

145

W niniejszej sprawie, po pierwsze, jak wynika z pkt 129 zaskarżonego wyroku, w postępowaniu, które doprowadziło do przyjęcia rozporządzenia nr 130/2006, wartość normalną odnośnych produktów Changmao Biochemical Engineering i Ninghai Organic Chemical Factory, którym przyznano MET, ustalono na podstawie ich rzeczywistych krajowych cen sprzedaży, zgodnie z art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego, natomiast w odniesieniu do producentów eksportujących niekorzystających z MET wartość normalną ich produktów obliczono na podstawie krajowych cen sprzedaży w państwie analogicznym, to znaczy w Argentynie, zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) tego rozporządzenia.

146

Po drugie, z pkt 131 zaskarżonego wyroku wynika, że w ramach postępowania prowadzącego do przyjęcia spornego rozporządzenia wartość normalna odnośnych produktów Changmao Biochemical Engineering i Ninghai Organic Chemical Factory została obliczona na podstawie kosztów produkcji w państwie analogicznym, to znaczy w Argentynie, zgodnie z art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

147

W tym względzie, jak stwierdził w istocie rzecznik generalny w pkt 174 opinii, ponieważ dwóm chińskim producentom eksportującym odmówiono przyznania MET w postępowaniu, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia, niemożliwe było już ustalenie wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego.

148

W tych okolicznościach należy uznać, że Sąd, nie naruszając prawa, orzekł w pkt 132 zaskarżonego wyroku, że fakt, iż wartość normalna została skonstruowana w odniesieniu do dwóch chińskich producentów eksportujących na podstawie kosztów produkcji w Argentynie i nie została ona ustalona na podstawie argentyńskich krajowych cen sprzedaży, stanowi zmianę metody w rozumieniu art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Sąd stwierdził bowiem słusznie, że „w początkowym postępowaniu wartość normalna w odniesieniu do producentów-eksporterów niekorzystających z MET została obliczona na podstawie argentyńskich krajowych cen sprzedaży, podczas gdy w ramach przeglądu została ona w istocie skonstruowana w oparciu o koszty produkcji w Argentynie w odniesieniu do dwóch chińskich producentów, którym nie przysługiwał już dłużej MET”. Sąd podkreślił również słusznie, że w zakresie, w jakim treść art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego odwołuje się do stosowania tej samej metody w początkowym postępowaniu i w ramach przeglądu, przepis ten nie ogranicza się wyłącznie do wymogu zastosowania tej samej metody do tego samego podmiotu gospodarczego.

149

Ponadto, jeżeli, jak wynika z art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, instytucje Unii są zobowiązane do stosowania tej samej metody w celu obliczenia wartości normalnej w odniesieniu do producentów eksportujących niekorzystających z MET w ramach pierwotnego postępowania i w ramach przeglądu, z zastrzeżeniem wystąpienia zmiany okoliczności, Changmao Biochemical Engineering bezskutecznie podnosi, że Sąd nie uzasadnił w niniejszym przypadku zmiany metodologii zmianą okoliczności. W tym względzie wystarczy zauważyć, że Sąd w pkt 134 zaskarżonego wyroku stwierdził, że „[sporne] rozporządzenie nie powołuje się na zmianę okoliczności” w zakresie, w jakim uzasadnienie podane przez Radę, przedstawione w motywie 27 tego rozporządzenia, dotyczące różnic w metodach produkcji w Argentynie i Chinach nie może stanowić zmiany okoliczności, gdyż „różnice te były już znane na etapie początkowego postępowania”.

150

Ponadto należy stwierdzić, że utrata MET przez przedsiębiorstwo nie może być uznana za zmianę okoliczności w rozumieniu art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, która może uzasadniać stosowanie w ramach przeglądu metody odmiennej od metody zastosowanej w postępowaniu prowadzącym do nałożenia odnośnego cła antydumpingowego.

151

Każda inna wykładnia prowadziłaby bowiem do uzależnienia możliwości stosowania tego przepisu w odniesieniu do przedsiębiorstw pochodzących z państw nieposiadających gospodarki rynkowej, którym przyznano MET, od dobrej woli tych przedsiębiorstw lub stworzonej im możliwości dalszego działania w warunkach właściwych dla gospodarki rynkowej.

152

Co się tyczy wreszcie argumentu Changmao Biochemical Engineering, podniesionego w pkt 136 tego wyroku, dotyczącego swobodnego uznania, jakie przysługuje instytucjom Unii w celu skonstruowania wartości normalnej, z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że dokonanie wyboru pomiędzy różnymi metodami obliczenia marginesu dumpingu oraz ocena wartości normalnej produktu wymagają dokonania ocen złożonych sytuacji gospodarczych, w ramach których instytucje te dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania (zob. podobnie wyrok z dnia 27 września 2007 r., Ikea Wholesale, C‑351/04, EU:C:2007:547, pkt 40, 41 i przytoczone tam orzecznictwo).

153

Należy jednak dodać, że w zakresie, w jakim prawodawca Unii zamierzał ograniczyć rzeczone swobodne uznanie w odniesieniu do stosowania art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, Rada w ramach postępowania prowadzącego do przyjęcia spornego rozporządzenia była zobowiązana do przyjęcia – wobec braku zmiany okoliczności – tej samej metody co metoda, która została zastosowana w ramach postępowania prowadzącego do nałożenia odnośnego cła antydumpingowego.

154

W związku z tym część pierwszą jedynego zarzutu odwołania należy oddalić.

155

W częściach drugiej i trzeciej jedynego zarzutu Changmao Biochemical Engineering twierdzi, że w pkt 139–141 zaskarżonego wyroku Sąd kilkakrotnie naruszył prawo w szczególności z uwagi na brak rozróżnienia między kategoriami producentów eksportujących współpracujących i niewspółpracujących oraz z uwagi na zastosowanie jednej wartości normalnej do ogółu producentów eksportujących, którym odmówiono MET.

156

Zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd błędnie nie uwzględnił tego rozróżnienia przy określaniu wartości normalnej stosowanej do obliczenia marginesu dumpingu. W tym względzie Changmao Biochemical Engineering dodaje, że o ile obliczenia marginesu dumpingu dla kategorii producentów eksportujących, którzy nie współpracowali, dokonuje się na podstawie „najlepszych dostępnych faktów” pochodzących z państwa analogicznego, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego, o tyle obliczenie marginesu dumpingu dotyczące kategorii współpracujących producentów eksportujących jest oparte na danych, które oni sami przedstawili instytucjom Unii w ramach ich współpracy z tymi instytucjami. Nie dokonując żadnego rozróżnienia między tymi dwoma kategoriami producentów, Sąd błędnie postawiłby ich w takiej samej sytuacji i objąłby współpracujących producentów eksportujących takimi samymi zasadami obliczenia wartości normalnej jak te znajdujące zastosowanie do producentów eksportujących, którzy nie współpracowali, to znaczy zasadami opartymi na „najlepszych dostępnych faktach” w rozumieniu art. 18 rozporządzenia podstawowego.

157

Wnosząca odwołanie uważa, że Sąd powinien uznać istnienie trzeciej kategorii producentów eksportujących, do których zalicza się ona sama od chwili utraty MET, to znaczy kategorii chińskich producentów eksportujących niekorzystających z MET, ale którzy współpracowali w ramach częściowego przeglądu okresowego. Otóż jej zdaniem art. 11 ust. 9 rozporządzenia podstawowego nie może znaleźć zastosowania do tej kategorii producentów eksportujących. W istocie traktowanie zastosowane względem współpracujących producentów eksportujących, którzy korzystali z MET w ramach pierwotnego postępowania, nie może prowadzić do stosowania tego przepisu względem tychże producentów eksportujących, którzy jakkolwiek współpracowali w ramach częściowego przeglądu okresowego prowadzącego do przyjęcia spornego rozporządzenia, nie zostali jednak uznani za działających w warunkach gospodarki rynkowej.

158

Zdaniem Changmao Biochemical Engineering instytucje Unii powinny w każdym razie mieć swobodę stosowania art. 2 rozporządzenia podstawowego względem tej kategorii producentów eksportujących z uwzględnieniem zarówno nowych okoliczności prowadzących do utraty przez nich MET, jak i faktu, że współpracowali oni w pełni z tymi instytucjami.

159

Komisja podnosi, że rozróżnienie między współpracującymi producentami eksportującymi oraz tymi, którzy nie współpracowali, jest istotne wyłącznie wtedy, gdy odnośne ramy prawne bazują na podejściu „w zależności od przedsiębiorstwa”, czego Changmao Biochemical Engineering nie zdołała wykazać. Ponadto odniesienia poczynione przez tę ostatnią, po pierwsze, do art. 18 rozporządzenia podstawowego, a po drugie, do ryzyka dyskryminacji są bezskuteczne.

160

Distillerie Bonollo i in. uważają, że części druga i trzecia jedynego zarzutu powinny zostać odrzucone jako niedopuszczalne.

161

Argumenty Changmao Biochemical Engineering podniesione na poparcie części drugiej i trzeciej jedynego zarzutu odwołania są wynikiem błędnej analizy zaskarżonego wyroku. W pkt 139 tego wyroku Sąd uznał bowiem, że „w przeciwieństwie zatem do innych producentów-eksporterów, którzy nie współpracowali, [Changmao Biochemical Engineering i Ninghai Organic Chemical Factory] [skorzystały] z indywidualnego cła antydumpingowego opartego na ich własnych cenach eksportowych”. W tym względzie Sąd zauważył, że z motywu 22 spornego rozporządzenia wynikało, że ci dwaj producenci eksportujący, którzy współpracowali, skorzystali z indywidualnego traktowania w odniesieniu do obliczenia wartości normalnej ich produktów.

162

W rezultacie część drugą jedynego zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.

163

Co się tyczy podnoszonych naruszeń Sądu dotyczących zastosowania tej samej wartości normalnej do ogółu producentów eksportujących, którym odmówiono MET, Sąd najpierw w pkt 140 zaskarżonego wyroku stwierdził, że z orzecznictwa wynika, iż „zgodnie z art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego indywidualne cło antydumpingowe jest zazwyczaj obliczone w drodze porównania wartości normalnej znajdującej zastosowanie w odniesieniu do ogółu producentów-eksporterów z indywidualną ceną eksportową danego producenta”. Następnie w pkt 141 tego wyroku Sąd zauważył, że jedna wartość normalna została przyjęta względem niewspółpracujących producentów eksportujących, którym odmówiono MET, „gdyż w takiej sytuacji obliczenia wartości normalnej opierają się na danych z państwa analogicznego, a zatem niezależnie od odnoszących się do nich danych”. Sąd dodał również w tym punkcie, że „w tym ostatnim przypadku producent-eksporter może zawsze złożyć wniosek o indywidualne traktowanie, co oznacza, że obliczony zostanie indywidualny margines dumpingu w drodze porównania wartości normalnej, takiej samej dla wszystkich, z jego własną ceną eksportową zamiast porównania wartości normalnej z cenami eksportowymi przemysłu”.

164

Nie można również przyjąć twierdzenia Changmao Biochemical Engineering, że instytucje Unii powinny mieć swobodę w stosowaniu art. 2 rozporządzenia podstawowego do współpracujących producentów eksportujących, gdyż przepis ten nie przyznaje producentowi eksportującemu, któremu nie można przyznać MET, a który współpracował, prawa do bardziej korzystnego traktowania w zakresie ustalenia wartości normalnej. Ponadto należy stwierdzić, że wnosząca odwołanie nie wykazała w każdym razie, w jaki sposób rozróżnienie między współpracującymi producentami eksportującymi a tymi, którzy nie współpracowali, zgodnie z prawem umożliwiałoby Radzie przejście od zastosowania rzeczywistych cen w państwie analogicznym, tak jak miało to miejsce w ramach pierwotnego postępowania wobec chińskich producentów eksportujących, którym nie można przyznać MET, do zastosowania skonstruowanych wartości normalnych.

165

W tych okolicznościach należy oddalić część trzecią jedynego zarzutu jako bezzasadną oraz oddalić ten zarzut.

166

Z całości powyższych rozważań wynika, że odwołanie należy oddalić.

167

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie jest bezzasadne lub jest zasadne i Trybunał wydaje orzeczenie kończące postępowanie w sprawie, rozstrzyga on również o kosztach.

168

Artykuł 138 § 1 tego regulaminu, mający zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tegoż regulaminu stanowi, że kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Zgodnie z § 2 tego art. 138, jeżeli więcej niż jedna strona przegrała sprawę, Trybunał rozstrzyga o podziale kosztów.

169

W niniejszej sprawie, ponieważ odwołanie główne Changmao Biochemical Engineering zostało oddalone, a Distillerie Bonollo i in. oraz Rada i Komisja wniosły o obciążenie Changmao Biochemical Engineering kosztami postępowania, należy obciążyć ją nie tylko własnymi kosztami, ale również kosztami poniesionymi przez Distillerie Bonollo i in. oraz Radę i Komisję z tytułu postępowania dotyczącego postępowania głównego.

170

Ponieważ odwołanie wzajemne Komisji zostało w części oddalone, należy obciążyć ją własnymi kosztami oraz czterema piątymi kosztów poniesionych przez Distillerie Bonollo i in. w związku z tym odwołaniem wzajemnym.

171

Changmao Biochemical Engineering oraz Rada pokrywają własne koszty poniesione w związku z odwołaniem wzajemnym.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje: