28.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/14

1)

Czy art. 263 akapity pierwszy, drugi i piąty w związku z art. 256 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że rozpatrzenie skargi wniesionej na wydane przez właściwy organ krajowy akty odnoszące się do wszczęcia postępowania, prowadzenia dochodzenia i niewiążących propozycji (takie jak wskazane w § 1 niniejszego postanowienia) w ramach postępowania uregulowanego w art. 22 i 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. (1), w art. 1 ust. 5, art. 4 ust. 1 lit. c), w art. 15 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. (2), art. 85, 86 i 87 rozporządzenia UE nr 468/2014 Europejskiego Banku Centralnego z dnia 16 kwietnia 2014 r. (3) oraz w art. 19, 22 i 25 włoskiego Testo unico bancario należy do właściwości sądów Unii, czy też że należy ono do właściwości sądu krajowego?

2)

W szczególności, czy można uznać właściwość sądów Unii, jeśli przeciwko takiemu aktowi nie została skierowana skarga ogólna o uchylenie, lecz skarga o stwierdzenie nieważności z powodu domniemanego naruszenia lub obejścia powagi rzeczy osądzonej wyroku nr 882/2016 Consiglio di Stato (rady stanu, Włochy) wniesiona w ramach postępowania w sprawie wykonania orzeczenia zgodnie z art. 112 i nast. Codice del processo amministrativo (włoskiego kodeksu postępowania przed sądami administracyjnymi) lub w ramach szczególnego krajowego postępowania administracyjnosądowego, w którym rozstrzygnięcie dotyczy wykładni i określenia, zgodnie z przepisami prawa krajowego, obiektywnych granic powagi rzeczy osądzonej owego wyroku?