This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62017CJ0404
Judgment of the Court (First Chamber) of 25 July 2018.#A v Migrationsverket.#Request for a preliminary ruling from the Förvaltningsrätten i Malmö – Migrationsdomstolen.#Reference for a preliminary ruling — Asylum policy — Directive 2013/32/EU — Article 31(8) and Article 32(2) — Manifestly unfounded application for international protection — Concept of safe country of origin — No national rules concerning that concept — Applicant’s representations considered to be reliable but insufficient having regard to the satisfactory protection offered by the applicant’s country of origin.#Case C-404/17.
Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 25 lipca 2018 r.
A przeciwko Migrationsverket Förvaltningsprocessenheten Malmö.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Förvaltningsrätten i Malmö – Migrationsdomstolen.
Odesłanie prejudycjalne – Polityka azylowa – Dyrektywa 2013/32/UE – Artykuł 31 ust. 8 i art. 32 ust. 2 – Oczywiście bezzasadny wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej – Koncepcja bezpiecznego kraju pochodzenia – Brak krajowych reguł dotyczących tej koncepcji – Oświadczenia wnioskodawcy uznane za wiarygodne, lecz niewystarczające w świetle istnienia dostatecznej ochrony zapewnionej przez państwo pochodzenia wnioskodawcy.
Sprawa C-404/17.
Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 25 lipca 2018 r.
A przeciwko Migrationsverket Förvaltningsprocessenheten Malmö.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Förvaltningsrätten i Malmö – Migrationsdomstolen.
Odesłanie prejudycjalne – Polityka azylowa – Dyrektywa 2013/32/UE – Artykuł 31 ust. 8 i art. 32 ust. 2 – Oczywiście bezzasadny wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej – Koncepcja bezpiecznego kraju pochodzenia – Brak krajowych reguł dotyczących tej koncepcji – Oświadczenia wnioskodawcy uznane za wiarygodne, lecz niewystarczające w świetle istnienia dostatecznej ochrony zapewnionej przez państwo pochodzenia wnioskodawcy.
Sprawa C-404/17.
Court reports – general – 'Information on unpublished decisions' section
ECLI identifier: ECLI:EU:C:2018:588
WYROK TRYBUNAŁU (pierwsza izba)
z dnia 25 lipca 2018 r. ( *1 )
Odesłanie prejudycjalne – Polityka azylowa – Dyrektywa 2013/32/UE – Artykuł 31 ust. 8 i art. 32 ust. 2 – Oczywiście bezzasadny wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej – Koncepcja bezpiecznego kraju pochodzenia – Brak krajowych reguł dotyczących tej koncepcji – Oświadczenia wnioskodawcy uznane za wiarygodne, lecz niewystarczające w świetle istnienia dostatecznej ochrony zapewnionej przez państwo pochodzenia wnioskodawcy
W sprawie C‑404/17
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Förvaltningsrätten i Malmö – Migrationsdomstolen (sąd imigracyjny działający w ramach sądu administracyjnego w Malmö, Szwecja) postanowieniem z dnia 3 lipca 2017 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 6 lipca 2017 r., w postępowaniu:
A
przeciwko
Migrationsverket,
TRYBUNAŁ (pierwsza izba),
w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes izby, J.C. Bonichot (sprawozdawca), A. Arabadjiev, S. Rodin i E. Regan, sędziowie,
rzecznik generalny: M. Wathelet,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
rozważywszy uwagi przedstawione:
– |
w imieniu rządu szwedzkiego przez A. Falk, C. Meyer-Seitz, H. Shev i L. Zettergren, działające w charakterze pełnomocników, |
– |
w imieniu rządu Zjednoczonego Królestwa przez R. Fadoju, C. Crane i S. Brandona, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez D. Blundella, barrister, |
– |
w imieniu Komisji Europejskiej przez K. Simonssona i M. Condou-Durande, działających w charakterze pełnomocników, |
podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,
wydaje następujący
Wyrok
1 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 31 ust. 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. 2013, L 180, s. 60). |
2 |
Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu między A a Migrationsverket (urzędem ds. migracji, Szwecja) (zwanym dalej „urzędem”) dotyczącego decyzji tego urzędu o oddaleniu wniosku o przyznanie statusu uchodźcy i zezwolenie A na pobyt, nakazaniu powrotu A do państwa pochodzenia i zakazie przyjazdu do Szwecji przez okres dwóch lat. |
Ramy prawne
Prawo Unii
3 |
Artykuł 23 ust. 4 lit. g) dyrektywy Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich (Dz.U. 2005, L 326, s. 13) ma następujące brzmienie: „Państwa członkowskie mogą także przewidzieć, że procedura rozpatrywania zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami rozdziału II otrzymuje priorytet lub jest przyspieszona, jeżeli: […]
|
4 |
Motywy 11, 12, 18, 40, 41 i 42 dyrektywy 2013/32 stanowią:
[…]
[…]
|
5 |
Zgodnie z art. 1 tej dyrektywy: „Celem niniejszej dyrektywy jest ustanowienie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej […]”. |
6 |
Artykuł 31 wspomnianej dyrektywy, zatytułowany „Procedura rozpatrywania wniosku”, który zawarto na początku rozdziału III, zatytułowanego „Postępowanie w pierwszej instancji”, ma następujące brzmienie: „1. Państwa członkowskie rozpatrują wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej w drodze procedury rozpatrywania wniosku zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami określonymi w rozdziale II. 2. Państwa członkowskie zapewniają, aby procedura rozpatrywania wniosku została zakończona w najkrótszym możliwym terminie, bez uszczerbku dla odpowiedniego i pełnego rozpatrzenia. 3. Państwa członkowskie zapewniają, aby procedura rozpatrywania wniosku została zakończona w ciągu sześciu miesięcy od złożenia wniosku. […] 8. Państwa członkowskie mogą przewidzieć, że procedura rozpatrywania wniosku zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami określonymi w rozdziale II prowadzona jest w trybie przyspieszonym lub przeprowadzana na granicy lub w strefach tranzytowych zgodnie z art. 43, jeżeli:
[…]”. |
7 |
Zgodnie z art. 32 ust. 2 dyrektywy 2013/32: „W przypadkach wniosków bezzasadnych, w których zachodzą którekolwiek z okoliczności wymienionych w art. 31 ust. 8, państwa członkowskie mogą również uznać wniosek za oczywiście bezzasadny w przypadkach określonych w ustawodawstwie krajowym”. |
8 |
Artykuł 36 tej dyrektywy, zatytułowany „Koncepcja bezpiecznego kraju pochodzenia”, ma następujące brzmienie: „1. Państwo trzecie uznane za bezpieczny kraj pochodzenia na mocy niniejszej dyrektywy może, w następstwie indywidualnej oceny wniosku, zostać uznane za bezpieczny kraj pochodzenia dla konkretnego wnioskodawcy, tylko jeżeli:
oraz nie podał żadnych poważnych podstaw do nieuznawania tego państwa za bezpieczny kraj pochodzenia, odnoszących się do jego szczególnej sytuacji oraz do zakwalifikowania go jako beneficjenta ochrony międzynarodowej zgodnie z dyrektywą [2011/95]. 2. Państwa członkowskie ustanawiają w ustawodawstwie krajowym dalsze przepisy i zasady stosowania koncepcji bezpiecznego kraju pochodzenia”. |
9 |
Artykuł 37 dyrektywy 2013/32, zatytułowany „Uznanie krajów trzecich na poziomie krajowym za bezpieczne kraje pochodzenia”, stanowi: „1. Państwa członkowskie mogą zachować lub wprowadzić ustawodawstwo pozwalające, zgodnie z załącznikiem I, na określenie na poziomie krajowym bezpiecznych krajów pochodzenia na potrzeby rozpatrywania wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej. 2. Państwa członkowskie dokonują regularnego przeglądu sytuacji w krajach trzecich uznanych za bezpieczne kraje pochodzenia zgodnie z niniejszym artykułem. 3. Ocena, czy państwo jest bezpiecznym krajem pochodzenia w rozumieniu niniejszego artykułu, opiera się na zróżnicowanych źródłach informacji, w tym w szczególności na informacjach z innych państw członkowskich, [informacjach Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO)], [Urzędu Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców (UNHCR)], Rady Europy i innych właściwych organizacji międzynarodowych. 4. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji państwa uznane za bezpieczne kraje pochodzenia zgodnie z niniejszym artykułem”. |
10 |
Załącznik I do tej dyrektywy, zatytułowany „Uznanie za bezpieczny kraj pochodzenia do celów art. 37 ust. 1”, ma następujące brzmienie: „Kraj uznawany jest za bezpieczny kraj pochodzenia, w przypadku gdy na podstawie sytuacji prawnej, stosowania prawa w ramach ustroju demokratycznego i ogólnych uwarunkowań politycznych można wykazać, że co do zasady i konsekwentnie nie ma w nim prześladowań w rozumieniu art. 9 dyrektywy [2011/95]; nie stosuje się w nim tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub kar i nie występuje w nim zagrożenie poprzez [z powodu] masowe[go] użyci[a] przemocy w sytuacji międzynarodowego lub wewnętrznego konfliktu zbrojnego. Przy dokonywaniu takiej oceny bierze się pod uwagę między innymi poziom ochrony przed prześladowaniem lub złym traktowaniem zapewniany poprzez:
|
11 |
Artykuł 46 dyrektywy 2013/32, zatytułowany „Prawo do skutecznego środka zaskarżenia”, zawiera ust. 5 i 6 o następującym brzmieniu: „5. Bez uszczerbku dla ust. 6 państwa członkowskie zezwalają wnioskodawcom na pozostawanie na terytorium do upływu terminu, w jakim mogą oni skorzystać z prawa do skutecznego środka zaskarżenia, a jeśli z tego prawa skorzystano w przewidzianym terminie – do czasu rozpatrzenia środka zaskarżenia. 6. W przypadku decyzji:
[…] sąd uprawniony jest do rozstrzygnięcia, czy wnioskodawca może pozostać na terytorium państwa członkowskiego, na wniosek wnioskodawcy albo z urzędu, jeżeli skutkiem tej decyzji jest odebranie wnioskodawcy prawa do pozostawania w państwie członkowskim oraz jeżeli w takich przypadkach prawo krajowe nie przewiduje prawa do pozostawania w państwie członkowskim do czasu rozpatrzenia środka zaskarżenia”. |
Prawo szwedzkie
12 |
Sąd odsyłający wskazuje, że prawo szwedzkie nie zawiera żadnego przepisu ustawowego lub wykonawczego dotyczącego bezpiecznych krajów pochodzenia w rozumieniu dyrektywy 2013/32. |
13 |
W brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2016 r. § 19 rozdziału 8 utlänningslag (ustawy o cudzoziemcach) (SFS 2005, nr 716) przewidywał, że urząd może nakazać natychmiastowe wykonanie decyzji o wydaleniu – i to nawet przed uprawomocnieniem się – gdy wniosek o udzielenie azylu jest oczywiście bezzasadny i jest jasne, że nie istnieje inna podstawa do przyznania dokumentu pobytowego. |
14 |
Według sądu odsyłającego przepis ten został znowelizowany w dniu 1 stycznia 2017 r. w celu uwzględnienia w prawie szwedzkim zmiany procedur azylowych w dyrektywie 2013/32, a w szczególności w jej art. 31 ust. 8. Od tej daty urząd może nakazać natychmiastowe wykonanie decyzji o wydaleniu – i to nawet przed uprawomocnieniem się tych decyzji – gdy przedstawione przez cudzoziemca okoliczności faktyczne są „nieistotne” dla wniosku o udzielenie azylu lub nie są „wiarygodne”, w związku z czym jego wniosek o udzielenie azylu należy uznać za oczywiście bezzasadny, a ponadto jest oczywiste, iż nie można przyznać dokumentu pobytowego na innej podstawie. |
Postępowanie główne i pytanie prejudycjalne
15 |
Z postanowienia odsyłającego wynika, że A, obywatel serbski, w marcu 2017 r. złożył wniosek o udzielenie azylu i zezwolenie na pobyt w Szwecji. |
16 |
Na poparcie tego wniosku twierdzi on, że w latach 2001–2003 był ofiarą gróźb i przemocy ze strony nielegalnego ugrupowania paramilitarnego i że w 2003 r. złożył skargę przeciwko tej grupie. Wskazał on, że do 2012 r. korzystał z ochrony przysługującej świadkom, zapewnianej przez organy serbskie i tymczasową misję administracyjną Organizacji Narodów Zjednoczonych w Kosowie (MINUK), lecz że w ramach tej ochrony umieszczano go w różnych miejscach w Serbii, a w szczególności w zakładzie karnym. Powyższe okoliczności skłoniły go w 2012 r. do rezygnacji ze statusu chronionego świadka i ukrycia się we wsi, z której pochodzi, i to nawet pomimo otrzymywanych nadal gróźb pozbawienia życia. |
17 |
Urząd oddalił wspomniany wniosek, stwierdzając, że jest on oczywiście bezzasadny ze względu na to, że zgodnie z informacjami przedstawionymi przez samego wnioskodawcę Republika Serbii może zapewnić mu skuteczną ochronę, a zasadniczo to na organach państwa pochodzenia ciąży obowiązek zapewnienia ochrony przed groźbami takimi, jakie miały zostać wobec niego skierowane. |
18 |
Powyższe oddalenie połączono z obowiązkiem opuszczenia terytorium, wykonalnym natychmiast ze względu na oczywisty brak dowodów umożliwiających uwzględnienie wniosku o udzielenie azylu oraz fakt, że na poparcie wniosku o wydanie dokumentu pobytowego A nie przedstawił istotnych argumentów. |
19 |
Na decyzję urzędu A wniósł skargę do Förvaltningsrätten i Malmö – Migrationsdomstolen (sądu imigracyjnego działającego w ramach sądu administracyjnego w Malmö, Szwecja), który zawiesił wykonanie obowiązku opuszczenia terytorium. |
20 |
Sąd ten dąży do ustalenia sposobu wykładni art. 31 ust. 8 dyrektywy 2013/32, który – w związku z art. 32 ust. 2 tej dyrektywy – umożliwia państwom członkowskim oddalenie niektórych wniosków jako oczywiście bezzasadnych. |
21 |
W tych okolicznościach Förvaltningsrätten i Malmö – Migrationsdomstolen (sąd imigracyjny działający w ramach sądu administracyjnego w Malmö) postanowił zawiesić postępowanie i skierować do Trybunału następujące pytanie prejudycjalne: „Czy wniosek zawierający przedstawione przez [wnioskodawcę] informacje, które uznano za wiarygodne i które stanowią zatem podstawę rozpatrzenia tego wniosku, lecz są niewystarczające, aby wykazać potrzebę udzielenia ochrony międzynarodowej ze względu na to, że informacje dotyczące państwa [pochodzenia] wskazują na to, iż jego organy zapewniają wystarczającą ochronę, należy uznać za oczywiście bezzasadny w rozumieniu art. 31 ust. 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej?”. |
W przedmiocie pytania prejudycjalnego
22 |
Poprzez swe pytanie sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 31 ust. 8 lit. b) dyrektywy 2013/32 w związku z art. 32 ust. 2 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że umożliwia on uznanie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej za oczywiście bezzasadny w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której z jednej strony z informacji dotyczących państwa pochodzenia wnioskodawcy wynika, że można w nim zapewnić mu wystarczającą ochronę, a z drugiej strony wnioskodawca ten przedstawił informacje niewystarczające, aby uzasadnić udzielenie ochrony międzynarodowej, w sytuacji gdy państwo członkowskie, w którym złożono wniosek, nie ustanowiło zasad stosowania koncepcji bezpiecznego kraju pochodzenia. |
23 |
Jak wynika z postanowienia odsyłającego, urząd oddalił w istocie wniosek A jako oczywiście bezzasadny na podstawie prawa krajowego transponującego dyrektywę 2013/32, uzasadniając, że w państwie pochodzenia wnioskodawcy, czyli w Serbii, istnieje skuteczna ochrona, a wnioskodawca nie wykazał, że państwo to nie zapewniło mu wystarczającej ochrony przed groźbami, jakie miały być przeciwko niemu kierowane. |
24 |
W ten sposób urząd oparł decyzję na rozumowaniu analogicznym do rozumowania przewidzianego w art. 36 i 37 dyrektywy 2013/32 w odniesieniu do rozpatrywania wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej przedstawionych przez obywateli pochodzących z bezpiecznych krajów pochodzenia. |
25 |
W przepisach tych ustanowiono szczególny reżim rozpatrywania wniosku, opierający się na wzruszalnym domniemaniu istnienia wystarczającej ochrony w państwie pochodzenia, które może zostać obalone przez wnioskodawcę, jeśli wykaże on nadrzędne względy związane ze swą szczególną sytuacją. |
26 |
Wobec braku takich nadrzędnych względów wniosek może zostać oddalony jako oczywiście bezzasadny, zgodnie z art. 31 ust. 8 lit. b) w związku z art. 32 ust. 2 dyrektywy 2013/32, gdy wskazaną sytuację – w niniejszym wypadku fakt, że wnioskodawca pochodzi z bezpiecznego kraju pochodzenia – zdefiniowano jako taką w ustawodawstwie krajowym. |
27 |
Jednym ze skutków dla zainteresowanego, którego wniosek został oddalony na tej podstawie, jest to, że – odmiennie niż przewidziano to w wypadku zwykłego oddalenia – można nie udzielić mu zezwolenia na pozostanie na terytorium państwa, w którym złożono wniosek, w oczekiwaniu na rozpatrzenie środka zaskarżenia, jak wynika z art. 46 ust. 5 i 6 dyrektywy 2013/32. |
28 |
W powyższych ramach każde państwo członkowskie powinno wskazać bezpieczne kraje pochodzenia w rozumieniu tego ustawodawstwa, zgodnie ze szczegółowymi warunkami określonymi w art. 36 i 37 i w załączniku I do dyrektywy 2013/32, a konkretnie prawodawca krajowy powinien w szczególności przyjąć wykaz państw trzecich zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku I, ustanowić dodatkowe przepisy i zasady stosowania, a także powiadomić Komisję o wykazie bezpiecznych krajów pochodzenia lub ponadto dokonywać regularnego przeglądu. |
29 |
W tym względzie sąd odsyłający wskazuje, że w dacie przyjęcia decyzji zaskarżonej w postępowaniu głównym, w której to dacie upłynął już termin na dokonanie transpozycji istotnych przepisów dyrektywy 2013/32, Królestwo Szwecji nie przyjęło przepisów takich jak wspomniane w poprzednim punkcie ani nie przewidziało, aby okoliczność, że wnioskodawca pochodzi z bezpiecznego kraju pochodzenia, mogła skutkować oddaleniem wniosku jako oczywiście bezzasadnego w rozumieniu art. 32 ust. 2 tej dyrektywy. |
30 |
Należy zaś przypomnieć, że na mocy motywów 11 i 12 i art. 1 dyrektywy 2013/32 ramy udzielenia ochrony międzynarodowej oparto na koncepcji jednolitej procedury i na minimalnych wspólnych regułach (zob. analogicznie wyrok z dnia 31 stycznia 2013 r., D. i A., C‑175/11, EU:C:2013:45, pkt 57). |
31 |
Dane państwo członkowskie nie może zatem wywodzić wzruszalnego domniemania z reguł zawartych w dyrektywie 2013/32 – dotyczących procedur opartych na koncepcji bezpiecznego kraju pochodzenia – bez pełnego zastosowania jednocześnie wspomnianych reguł w odniesieniu do przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, jakie państwo to powinno przyjąć. |
32 |
Co się tyczy powziętych przez sąd odsyłający wątpliwości dotyczących możliwości, aby na podstawie art. 31 ust. 8 dyrektywy 2013/32 uznać wniosek za oczywiście bezzasadny ze względu na to, że oświadczenia wnioskodawcy są niewystarczające, należy przypomnieć, że dyrektywą tą zmieniono dyrektywę 2005/85. |
33 |
O ile jest zaś prawdą, że w art. 23 ust. 4 lit. g) dyrektywy 2005/85 wskazano przypadek „niewystarczających” oświadczeń wnioskodawcy, o tyle w art. 31 ust. 8 lit. e) dyrektywy 2013/32, którym zastąpiono ów przepis, nie wspomniano już takiego wypadku. |
34 |
Z brzmienia art. 31 ust. 8 lit. e) dyrektywy 2013/32 w związku z art. 32 ust. 2 tej dyrektywy wynika zatem, że państwo członkowskie nie może uznać wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej za oczywiście bezzasadny ze względu na niewystarczający charakter oświadczeń wnioskodawcy. |
35 |
W konsekwencji na zadane pytanie należy udzielić następującej odpowiedzi: art. 31 ust. 8 lit. b) dyrektywy 2013/32 w związku z art. 32 ust. 2 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie umożliwia on uznania wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej za oczywiście bezzasadny w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której z jednej strony z informacji dotyczących państwa pochodzenia wnioskodawcy wynika, że można w nim zapewnić mu wystarczającą ochronę, a z drugiej strony wnioskodawca ten przedstawił informacje niewystarczające, aby uzasadnić udzielenie ochrony międzynarodowej, w sytuacji gdy państwo członkowskie, w którym złożono wniosek, nie ustanowiło zasad stosowania koncepcji bezpiecznego kraju pochodzenia. |
W przedmiocie kosztów
36 |
Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi. |
Z powyższych względów Trybunał (pierwsza izba) orzeka, co następuje: |
Artykuł 31 ust. 8 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej w związku z art. 32 ust. 2 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie umożliwia on uznania wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej za oczywiście bezzasadny w sytuacji takiej jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w której z jednej strony z informacji dotyczących państwa pochodzenia wnioskodawcy wynika, że można w nim zapewnić mu wystarczającą ochronę, a z drugiej strony wnioskodawca ten przedstawił informacje niewystarczające, aby uzasadnić udzielenie ochrony międzynarodowej, w sytuacji gdy państwo członkowskie, w którym złożono wniosek, nie ustanowiło zasad stosowania koncepcji bezpiecznego kraju pochodzenia. |
Podpisy |
( *1 ) Język postępowania: szwedzki.