1

W swoim odwołaniu Canadian Solar Emea GmbH, Canadian Solar Manufacturing (Changshu) Inc., Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Inc., Csi Cells Co. Ltd i Csi Solar Power Group Co. Ltd, dawniej Csi Solar Power (China) Inc. (zwana dalej „Csi Solar Power”) wnoszą o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 28 lutego 2017 r., Canadian Solar Emea i in./Rada (T‑162/14, niepublikowanego, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2017:124), w zakresie, w jakim Sąd oddalił w nim ich skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1238/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym poborze cła tymczasowego nałożonego na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2013, L 325, s. 1, zwanego dalej „spornym rozporządzeniem”) w zakresie, w jakim ma ono zastosowanie do wnoszących odwołanie.

2

W odwołaniu wzajemnym Komisja Europejska wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim Sąd, po pierwsze, oddalił zarzut niedopuszczalności podniesiony przez nią, a po drugie, naruszył prawo dokonując wykładni rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51, zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”).

3

Artykuł 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego stanowi:

„2.   Produkt uznaje się za przywieziony po cenach dumpingowych, jeżeli jego cena eksportowa do Wspólnoty jest niższa od porównywalnej ceny produktu podobnego ustalonej w kraju wywozu w zwykłym obrocie handlowym.

3.   Kraj wywozu jest zwykle krajem pochodzenia. Jednakże za kraj wywozu można uznać także kraj pośredni, z wyjątkiem [sytuacji] gdy, na przykład, produkty są przez niego jedynie przewożone lub nie są produkowane w tym kraju, lub nie ma w nim cen porównywalnych do ceny produktu objętego postępowaniem”.

4

Artykuł 2 ust. 7 lit. a) tego rozporządzenia stanowi:

„W przypadku przywozu z krajów nieposiadających gospodarki rynkowej normalną wartość określa się w oparciu o cenę lub wartość skonstruowaną w warunkach gospodarki rynkowej państwa trzeciego lub cenę z takiego kraju przeznaczoną dla innych krajów, łącznie ze Wspólnotą, a w przypadku gdy jest to niemożliwe, w oparciu o inną uzasadnioną metodę, w tym na podstawie ceny faktycznie płaconej lub należnej we Wspólnocie za produkt podobny, gdy jest to niezbędne, odpowiednio zmodyfikowanej tak, aby uwzględniała odpowiednią marżę zysku.

Wyznaczone zostanie państwo trzecie posiadające gospodarkę rynkową w oparciu o uzasadnioną metodę, z odpowiednim uwzględnieniem wiarygodnych informacji dostępnych w czasie wyznaczania. Uwzględnia się także ograniczenia czasowe. Gdy jest to możliwe, wykorzystuje się państwo trzecie o gospodarce rynkowej, będące przedmiotem tego samego postępowania.

Wkrótce po wszczęciu postępowania jego strony informuje się o wyznaczeniu państwa trzeciego o gospodarce rynkowej, pozostawiając 10 dni na skomentowanie wyboru”.

5

Zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) tegoż rozporządzenia „wniosek na mocy lit. b) składa się w formie pisemnej oraz zawiera wystarczające dowody, że producent działa w warunkach gospodarki rynkowej” i w związku z tym spełnia wyraźnie wymienione kryteria. Przepis ten stanowi następnie:

„Ustalenia, czy producent spełnia wyżej wymienione kryteria, dokonuje się w terminie trzech miesięcy od rozpoczęcia postępowania, po przeprowadzeniu szczególnych konsultacji z komitetem doradczym oraz po umożliwieniu przedsiębiorstwom wspólnotowym przedstawienia uwag. Ustalenie takie pozostaje w mocy w trakcie całego postępowania”.

6

Artykuł 3 tego rozporządzenia, zatytułowany „Ustalenie szkody”, w ust. 6 i 7 stanowi:

„6.   Należy wykazać, na podstawie dowodów zebranych w sprawie w odniesieniu do ust. 2, że przywóz towarów po cenach dumpingowych powoduje szkodę w rozumieniu niniejszego rozporządzenia. Obejmuje to w szczególności wykazanie, że wielkości lub poziomy cen, ustalone na podstawie ust. 3, wywierają wpływ na przemysł wspólnotowy, zgodnie z ust. 5, oraz że wpływ ten można uznać za istotny.

7.   Inne niż przywóz produktów po cenach dumpingowych znane czynniki, w tym samym czasie powodujące szkodę dla przemysłu wspólnotowego, również poddaje się ocenie w celu stwierdzenia, czy spowodowana przez nie szkoda nie została przypisana przywozowi towarów po cenach dumpingowych na podstawie ust. 6. Czynniki, które można w tym kontekście poddać ocenie, to m.in. wielkość i ceny przywożonych towarów niesprzedanych po cenach dumpingowych, zmniejszenie popytu, zmiana struktury konsumpcji, restrykcyjne praktyki handlowe i konkurencja między producentami z krajów trzecich i producentami wspólnotowymi, postęp technologiczny, wyniki wywozu i wydajność przemysłu wspólnotowego”.

7

Artykuł 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego dotyczący nałożenia ceł ostatecznych, stanowi:

„Jeżeli ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz interes Wspólnoty wymaga interwencji zgodnie z art. 21, Rada [Unii Europejskiej], na wniosek Komisji i po zasięgnięciu opinii komitetu doradczego, nakłada ostateczne cło antydumpingowe. Rada przyjmuje wniosek, chyba że w terminie miesiąca od jego złożenia zostanie on odrzucony zwykłą większością głosów przez Komisję. […] Kwota cła antydumpingowego nie przekracza stwierdzonego marginesu dumpingu, ale powinna być niższa od tego marginesu, jeżeli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu wspólnotowego”.

8

Artykuł 17 rozporządzenia podstawowego przewiduje:

„1.   W przypadku dużej liczby wnioskodawców, eksporterów, importerów, typów produktu lub transakcji postępowanie można ograniczyć do uzasadnionej liczby stron, produktów lub transakcji, wykorzystując statystycznie reprezentatywne próbki w oparciu o informacje dostępne w momencie ich doboru, albo do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie.

[…]”.

9

W dniu 12 grudnia 2012 r. przyjęte zostało rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1168/2012 w sprawie zmiany rozporządzenia nr 1225/2009 (Dz.U. 2012, L 344, s. 1). Zgodnie z art. 1 rozporządzenia nr 1168/2012:

„W rozporządzeniu [podstawowym] wprowadza się następujące zmiany:

»W przypadku gdy Komisja ograniczyła zakres badania zgodnie z art. 17, cło antydumpingowe nakładane na przywóz dokonywany przez eksporterów lub producentów, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 17, ale nie zostali objęci tym badaniem, nie może przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego w odniesieniu do stron ujętych w próbie, bez względu na to, czy normalna wartość dla tych stron została określona na podstawie art. 2 ust. 1–6 lub art. 2 ust. 7 lit. a)«”.

10

Zgodnie z art. 2 i 3 rozporządzenia nr 1168/2012, rozporządzenie to stosuje się do wszystkich nowych dochodzeń oraz do wszystkich dochodzeń będących w toku w dniu 15 grudnia 2012 r. i wchodzi ono w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, które miało miejsce w dniu 14 grudnia 2012 r. Publikacja nastąpiła w dniu 14 grudnia 2012 r.

11

Zgodnie z art. 1 ust. 1 spornego rozporządzenia zostało nałożone ostateczne cło antydumpingowe na przywóz modułów lub paneli fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego oraz ogniw w rodzaju stosowanych w modułach lub panelach fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego, pochodzących lub wysyłanych z Chin, objętych określonymi kodami Nomenklatury scalonej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej (Dz.U. 1987, L 256, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 2, t. 2, s. 382), w brzmieniu obowiązującym w dniu przyjęcia spornego rozporządzenia. Tenże art. 1 ust. 2 ustanawia stawkę ostatecznego cła antydumpingowego mającą zastosowanie do ceny netto na granicy Unii Europejskiej przed ocleniem dla produktów opisanych w ust. 1 tegoż artykułu i wyprodukowanych przez przedsiębiorstwa wymienione w tym ust. 2.

12

Zgodnie z art. 3 ust. 1 spornego rozporządzenia, znajdującym zastosowanie do niektórych produktów, które zostały określone poprzez odniesienie do Nomenklatury scalonej, fakturowanych przez przedsiębiorstwa, od których Komisja przyjęła zobowiązania i których nazwy są wymienione w załączniku do decyzji wykonawczej Komisji 2013/707/UE z dnia 4 grudnia 2013 r. potwierdzającej przyjęcie zobowiązania złożonego w związku z postępowaniem antydumpingowym i postępowaniem antysubsydyjnym dotyczącym przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej na okres obowiązywania środków ostatecznych (Dz.U. 2013, L 325, s. 214), przywóz produktów zgłoszonych do dopuszczenia do swobodnego obrotu jest zwolniony z cła antydumpingowego nałożonego art. 1 spornego rozporządzenia, jeżeli zostały spełnione określone warunki.

13

Artykuł 3 ust. 2 spornego rozporządzenia stanowi, że dług celny powstaje z chwilą przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu, o ile zostanie wykazane, że nie został spełniony co najmniej jeden warunek wymieniony w tymże art. 3 ust. 1, lub gdy Komisja cofnie przyjęcie zobowiązania.

14

Wnoszące odwołanie należą do grupy Canadian Solar. Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Csi Cells Co. Ltd i Csi Solar Power są producentami eksportującymi ogniwa i moduły fotowoltaiczne z krzemu krystalicznego. Canadian Solar Emea jest przedstawiona jako powiązany z nimi importer z siedzibą w Unii.

15

W dniu 6 września 2012 r. Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i ich głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2012, C 269, s. 5).

16

Grupa Canadian Solar współpracowała w ramach tego postępowania.

17

W dniu 21 września 2012 r. wnoszące odwołanie złożyły wniosek o objęcie ich próbą, zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego. Wniosek ten nie został jednak uwzględniony.

18

Jednocześnie w dniu 8 listopada 2012 r. Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o wszczęciu postępowania antysubsydyjnego dotyczącego przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i ich głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2012, C 340, s. 13).

19

W dniu 13 listopada 2012 r. wnoszące odwołanie, które mają status producentów eksportujących, złożyły zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego wnioski o przyznanie statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (zwanego dalej „MET”).

20

W dniu 3 stycznia 2013 r. Komisja poinformowała wnoszące odwołanie, że ich wnioski nie zostaną rozpatrzone.

21

W dniu 1 marca 2013 r. Komisja przyjęła rozporządzenie (UE) nr 182/2013 poddające rejestracji przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2013, L 61, s. 2).

22

W dniu 4 czerwca 2013 r. Komisja przyjęła rozporządzenie (UE) nr 513/2013 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej i zmieniające rozporządzenie nr 182/2013 (Dz.U. 2013, L 152, s. 5, zwane dalej „rozporządzeniem tymczasowym”).

23

W dniu 2 sierpnia 2013 r. Komisja przyjęła decyzję 2013/423/UE przyjmującą zobowiązanie złożone w związku z postępowaniem antydumpingowym dotyczącym przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw i płytek) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2013, L 209, s. 26) przez grupę współpracujących chińskich producentów eksportujących, wymienionych w załączniku do tej decyzji, wśród których znajdowały się Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Csi Cells Co. i Csi Solar Power wraz z Chińską Izbą Gospodarczą ds. Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych (zwaną dalej „CCCME”).

24

W tym samym dniu Komisja przyjęła rozporządzenie (UE) nr 748/2013 zmieniające rozporządzenie nr 513/2013 (Dz.U. 2013, L 209, s. 1), w celu uwzględnienia decyzji 2013/423. W istocie, o ile są spełnione określone przesłanki, art. 6 rozporządzenia nr 513/2013, zmienionego rozporządzeniem nr 748/2013, przewiduje między innymi, że przywóz niektórych produktów określonych w tym rozporządzeniu, zgłoszonych do dopuszczenia do swobodnego obrotu, fakturowanych przez przedsiębiorstwa, od których Komisja przyjęła zobowiązania i których nazwy są wymienione w załączniku do decyzji 2013/423, jest zwolniony z tymczasowego cła antydumpingowego nałożonego art. 1 tegoż rozporządzenia.

25

W dniu 27 sierpnia 2013 r. Komisja poinformowała o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzała przedstawić wniosek o nałożenie ceł antydumpingowych na przywóz modułów i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chin.

26

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń w ramach postępowania antydumpingowego i antysubsydyjnego producenci eksportujący wraz z CCCME złożyli zawiadomienie w celu dokonania zmiany swojego pierwotnego zobowiązania.

27

W dniu 2 grudnia 2013 r. Rada przyjęła sporne rozporządzenie. Współpracujący w dochodzeniu antydumpingowym, ale niewłączeni do próby zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego producenci eksportujący grupy Canadian Solar zostali umieszczeni w załączniku I do spornego rozporządzenia. Na przedsiębiorstwa wymienione w tym wykazie, zgodnie z art. 1 tego rozporządzenia, zostało nałożone cło antydumpingowe w wysokości 41,3%. Zgodnie z art. 3 tegoż rozporządzenia, po spełnieniu określonych warunków, przywóz fakturowany przez przedsiębiorstwa, od których Komisja przyjęła zobowiązania i których nazwy zostały wymienione w załączniku do decyzji wykonawczej 2013/707, do których należeli ci producenci eksportujący, został zwolniony z cła nałożonego w jego art. 1.

28

W dniu 2 grudnia 2013 r. w toczącym się równolegle postępowaniu antysubsydyjnym Rada przyjęła również rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1239/2013 nakładające ostateczne cło wyrównawcze na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2013, L 325, s. 66).

29

W dniu 4 grudnia 2013 r. Komisja przyjęła decyzję wykonawczą 2013/707 potwierdzającą przyjęcie zmienionego zobowiązania złożonego przez wymienionych w załączniku producentów eksportujących wraz z CCCME w związku z postępowaniem antydumpingowym i postępowaniem antysubsydyjnym dotyczącym przywozu modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chin na okres obowiązywania środków ostatecznych.

30

W następstwie złożenia skargi o stwierdzenie nieważności w sprawie zakończonej zaskarżonym wyrokiem Komisja przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/866 z dnia 4 czerwca 2015 r. w sprawie wycofania przyjęcia zobowiązania w odniesieniu do trzech producentów eksportujących zgodnie z decyzją wykonawczą 2013/707 (Dz.U. 2015, L 139, s. 30). Na podstawie art. 1 tego rozporządzenia wykonawczego przyjęcie zobowiązania, w szczególności w odniesieniu do Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Csi Cells Co. i Csi Solar Power, zostało wycofane. Wskazane rozporządzenie wykonawcze weszło w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, to jest 6 czerwca 2015 r.

31

Komisja przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) 2017/367 z dnia 1 marca 2017 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 i kończące dochodzenie w ramach częściowego przeglądu okresowego zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2016/1036 (Dz.U. 2017, L 56, s. 131).

32

Na poparcie skargi wnoszące odwołanie podniosły sześć zarzutów, opartych, po pierwsze, na naruszeniu art. 5 ust. 10 i 11 rozporządzenia podstawowego, po drugie, naruszeniu art. 1 i 17 tego rozporządzenia, po trzecie, naruszeniu jego art. 2, po czwarte, naruszeniu art. 1 ust. 4 tegoż rozporządzenia, po piąte, naruszeniu art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, oraz po szóste, naruszeniu jego art. 3 i art. 9 ust. 4.

33

Sąd, w pierwszej kolejności, oddalił zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Radę i Komisję, stwierdzając w szczególności, że przyjęcie zobowiązania nie ma wpływu ani na dopuszczalność skargi wobec aktu nakładającego cła antydumpingowe ani na ocenę zarzutów podniesionych na jej poparcie oraz że wnoszące odwołanie zachowują interes prawny w stwierdzeniu nieważności spornego rozporządzenia.

34

W drugiej kolejności Sąd zbadał zarzuty podniesione przez wnoszące odwołanie na poparcie ich skargi. Oddalił trzy pierwsze zarzuty jako niedopuszczalne, a ostatnie trzy – jako bezzasadne. Tym samym Sąd oddalił skargę w całości.

35

W odwołaniu wnoszące je wnoszą do Trybunału o:

36

Rada wnosi do Trybunału o:

37

Komisja wnosi do Trybunału o:

38

W odwołaniu wzajemnym Komisja, popierana przez Radę, wnosi do Trybunału o:

39

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

40

Odwołanie wzajemne wniesione przez Komisję zmierza zasadniczo do zakwestionowania dopuszczalności skargi wniesionej w pierwszej instancji, co stanowi kwestię wstępną w stosunku do kwestii dotyczących istoty sprawy, podniesionych w odwołaniu głównym. Należy zatem zbadać je w pierwszej kolejności.

41

Na poparcie odwołania wzajemnego Komisja, popierana przez Radę, podnosi trzy zarzuty. Zarzut pierwszy, podniesiony tytułem głównym, oparty jest na naruszeniu prawa w zakresie, w jakim Sąd uznał, że sporne rozporządzenie mogło samo w sobie wywołać skutki prawne dla wnoszących odwołanie. Zarzut drugi, podniesiony posiłkowo, jest oparty na braku uzasadnienia i naruszeniu prawa w zakresie, w jakim Sąd orzekł, że interes wnoszących odwołanie w doprowadzeniu do stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia jest nadal aktualny w dniu ogłoszenia zaskarżonego wyroku. Trzeci zarzut podniesiony całkowicie posiłkowo, dotyczy naruszenia prawa polegającego na tym, że Sąd uznał, iż art. 3 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego narzucają przeprowadzenie dwuetapowej analizy obejmującej, po pierwsze, wykazanie braku przerwania związku przyczynowego między dumpingiem a szkodą oraz, po wtóre, dostosowanie marginesu dumpingu, a zatem potencjalnie stawki cła, poprzez przypisanie poszczególnych czynników powodujących powstanie szkody.

42

Zarzut pierwszy odwołania wzajemnego, podniesiony tytułem głównym, jest podzielony na dwie części.

43

W ramach pierwszej części tego zarzutu, który dotyczy pkt 41–47 zaskarżonego wyroku, Komisja podnosi, że Sąd nie uzasadnił w wystarczający sposób swego wniosku, zgodnie z którym to sporne rozporządzenie, a nie decyzja wykonawcza 2013/707, wpływa na sytuację prawną wnoszących odwołanie, i że w każdym razie, formułując ten wniosek, Sąd naruszył ogólną zasadę prawa Unii dotyczącą równowagi instytucjonalnej oraz art. 8 i 9 rozporządzenia podstawowego.

44

Komisja uważa, po pierwsze, że twierdzenie Sądu, zgodnie z którym żądanie stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia stanowi właściwy środek w celu zakwestionowania ustaleń dotyczących występowania dumpingu, szkody i związku przyczynowego, całkowicie pomija fakt, że wnoszące odwołanie miały zaskarżyć decyzję wykonawczą 2013/707, jeżeli ich celem było zakwestionowanie takich ustaleń. Tymczasem uwagi Sądu potwierdzałyby wyłącznie wniosek, zgodnie z którym skarga może zostać wniesiona albo na sporne rozporządzenie, albo na decyzję wykonawczą 2013/707. Prowadziłoby to do braku uzasadnienia, ponieważ z zaskarżonego wyroku nie można wywnioskować, dlaczego sporne rozporządzenie jest z konieczności czy też zazwyczaj, zaskarżonym aktem, a nie jest nim decyzja wykonawcza 2013/707, z której w rzeczywistości wynikają prawa lub obowiązki danego importera.

45

Po drugie, orzekając, że skarga powinna zostać wniesiona na sporne rozporządzenie, a nie na decyzję wykonawczą 2013/707, Komisja podnosi, że Sąd naruszył ogólną zasadę równowagi instytucjonalnej i podziału kompetencji między Radą i Komisją, zgodnie z art. 8 i 9 rozporządzenia podstawowego. W istocie wniosek Sądu oznacza, że ta decyzja wykonawcza sama w sobie nie wystarcza, ale powinna zostać potwierdzona przez niezależne prawa i obowiązki ustanowione przez Radę w wyniku przyjęcia spornego rozporządzenia.

46

Ponadto Komisja zauważa, że te naruszenia prawa nie mogą zostać usunięte poprzez wniosek zawarty w pkt 42 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym sądy Unii „w sposób dorozumiany, ale nieulegający wątpliwości” potwierdziły dopuszczalność skarg na rozporządzenia nakładające cła ostateczne, wniesionych przez strony, których zobowiązanie zostało przyjęte. Po pierwsze, kwestia ta nie była zwyczajnie przedmiotem orzecznictwa przywołanego w tym punkcie, a po drugie, orzecznictwo to byłoby sprzeczne z wyrokiem z dnia 29 marca 1979 r., NTN Toyo Bearing i in./Rada (113/77, EU:C:1979:91).

47

W części drugiej zarzutu pierwszego odwołania wzajemnego Komisja podnosi, że przyjęcie zobowiązania stanowi pozytywny akt, o którego przyjęcie wnosiły wnoszące odwołanie i który nie zmienia ich sytuacji prawnej. Przeciwny wniosek Sądu w pkt 46 zaskarżonego wyroku, przyjmując nawet, że jest on słuszny, wskazywałby wyłącznie na występowanie interesu w żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej 2013/707, ale nie spornego rozporządzenia. Tenże pkt 46 wyroku Sądu zawiera dwojakie naruszenie prawa.

48

Po pierwsze, tenże pkt 46 nie zawiera żadnego uzasadnienia wyjaśniającego, dlaczego przyjęcie zobowiązania przez Komisję różni się od decyzji Komisji uznającej koncentrację, która została jej zgłoszona, za zgodną z rynkiem wewnętrznym, oświadczenia Komisji stwierdzającego, że porozumienie nie jest sprzeczne z art. 101 ust. 1 TFUE, bądź decyzji uznającej zgłoszoną pomoc państwa za zgodną z rynkiem wewnętrznym.

49

Po drugie, Komisja twierdzi, że art. 8 rozporządzenia podstawowego nie przewiduje przyjęcia odrębnego aktu, w sytuacji gdy Komisja zakończyła dochodzenie dotyczące dumpingu i szkody. Tymczasem twierdzenie Sądu sprowadza się do tego, że spółka proponująca zobowiązanie jest zobowiązana do wcześniejszego podważenia decyzji przyjmującej zobowiązanie, nawet przed zakończeniem dochodzenia antydumpingowego kilka miesięcy później.

50

Komisja, dla pełności wywodu podnosi, że pkt 47 zaskarżonego wyroku zawiera dwa naruszenia prawa. Z jednej strony twierdzenie Sądu, zgodnie z którym sporne rozporządzenie zmieniło sytuację prawną wnoszących odwołanie w odniesieniu do „ceł antydumpingowych na produkty nieobjęte zobowiązaniem”, opiera się na naruszeniu prawa związanym z interpretacją zobowiązania lub przeinaczeniem dowodów przez Sąd, jeżeli zobowiązanie to powinno zostać zakwalifikowane jako „okoliczność faktyczna”. Komisja uważa bowiem, że wnoszące odwołanie nie były uprawnione do sprzedaży produktu objętego postępowaniem inaczej niż zgodnie z postanowieniami zobowiązania, jak wynika z jasnego i jednoznacznego brzmienia zobowiązania. W związku z tym cła mogły obejmować wyłącznie produkty przekraczające roczny poziom przywozu, a nie „produkty nieobjęte zobowiązaniem”.

51

Z drugiej strony, ponieważ cła obejmujące „produkty […] przekraczające roczny poziom” zostały już uwzględnione w zobowiązaniu, nie chodziłoby zatem o nowe prawo lub nowe zobowiązanie wynikające ze spornego rozporządzenia.

52

Wnoszące odwołanie twierdzą, że należy oddalić odwołanie wzajemne Komisji.

53

W pierwszym zarzucie odwołania wzajemnego Komisja podnosi w istocie, że Sąd w pkt 41–47 zaskarżonego wyroku naruszył prawo, uznając, że sporne rozporządzenie mogło samo w sobie wywołać skutki prawne względem wnoszących odwołanie.

54

Pierwsza część tego zarzutu dotyczy w istocie tego, że Sąd nie uzasadnił w wystarczający sposób swego wniosku, zgodnie z którym to sporne rozporządzenie, a nie decyzja wykonawcza 2013/707, na mocy której Komisja przyjęła zobowiązanie złożone przez producentów eksportujących wymienionych w załączniku do tej decyzji, do których należą producenci eksportujący grupy Canadian Solar, wpływa na sytuację prawną wnoszących odwołanie. W każdym razie, formułując ten wniosek, Sąd naruszył zasadę równowagi instytucjonalnej.

55

Należy stwierdzić w pierwszej kolejności, że wbrew argumentom Komisji, w pkt 41–47 zaskarżonego wyroku Sąd nie stwierdza, że sporne rozporządzenie jest z konieczności czy też zazwyczaj, zaskarżonym aktem, ani że skarga o stwierdzenie nieważności powinna zostać wniesiona przeciwko temu rozporządzeniu, a nie przeciwko decyzji wykonawczej 2013/707. Tym samym należy stwierdzić, że argumentacja Komisji jest efektem błędnej interpretacji zaskarżonego wyroku. W tych okolicznościach nie można zarzucać Sądowi, że nie uzasadnił twierdzenia, którego nie wyraził.

56

W drugiej kolejności należy z jednej strony stwierdzić, że zaakceptowanie stanowiska Komisji prowadziłoby do tego, że przedsiębiorstwa, których zobowiązania dotyczące minimalnej ceny importowej (zwanej dalej „MCI”) zostały przyjęte przez Komisję, nie mogłyby zaskarżyć rozporządzenia nakładającego na nie ostateczne cło antydumpingowe. Tymczasem, jak stwierdził Sąd w pkt 42 zaskarżonego wyroku, ani Sąd, ani Trybunał w swoich wyrokach przytoczonych w tym punkcie, nie orzekły, że skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez przedsiębiorstwo na rozporządzenie nakładające na nie ostateczne cła antydumpingowe jest niedopuszczalna z uwagi na to, że zobowiązanie MCI złożone przez to przedsiębiorstwo zostało zaakceptowane przez Komisję.

57

Z drugiej strony należy zauważyć, że sporne rozporządzenie siłą rzeczy wpływa na sytuację prawną wnoszących odwołanie w zakresie, w jakim w przypadku stwierdzenia nieważności tego rozporządzenia zobowiązanie stałoby się bezprzedmiotowe. Tymczasem to właśnie stwierdził Sąd w pkt 45 zaskarżonego wyroku.

58

Ponadto należy przypomnieć, że jak wynika z pkt 44 i 45 zaskarżonego wyroku, wnoszące odwołanie podlegają cłom antydumpingowym przewidzianym przez sporne rozporządzenie, zgodnie z jego art. 1 i 3 dla przywozu, który przekracza poziom roczny przewidziany w ramach zobowiązania MCI.

59

W tym kontekście Komisja nie może skutecznie twierdzić, że Sąd naruszył zasadę równowagi instytucjonalnej. Przeciwnie, stanowisko Komisji, zgodnie z którym wnoszące odwołanie powinny były zaskarżyć decyzję wykonawczą 2013/707, jeżeli ich celem było zakwestionowanie ustaleń dotyczących istnienia dumpingu, można by uznać wyłącznie w sytuacji, w której Rada byłaby zobowiązana, niezwłocznie po zaakceptowaniu przez Komisję zobowiązania MCI przedstawionego przez przedsiębiorstwo, przyjąć rozporządzenie nakładające ostateczne środki antydumpingowe. Tymczasem kompetencja Rady w tym zakresie nie jest kompetencją związaną, jak wynika z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym Rada przyjmuje wniosek Komisji, chyba że zdecyduje ona o jego odrzuceniu.

60

Należy przypomnieć w tym kontekście, że rola Komisji jest wpisana w proces decyzyjny Rady. Jak wynika z przepisów rozporządzenia podstawowego, Komisja jest odpowiedzialna za prowadzenie dochodzeń i decydowanie, na ich podstawie, o umorzeniu postępowania lub, przeciwnie, o jego kontynuowaniu poprzez zastosowanie środków tymczasowych oraz zaproponowanie Radzie zastosowania środków ostatecznych. To jednakże do Rady należy podjęcie ostatecznej decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 14 marca 1990 r., Nashua Corporation i in./Komisja i Rada, C‑133/87 i C‑150/87, EU:C:1990:115, pkt 8).

61

W związku z tym pierwszą część zarzutu pierwszego odwołania wzajemnego należy oddalić.

62

W odniesieniu do drugiej części tego pierwszego zarzutu, zgodnie z którym przyjęcie zobowiązania MCI stanowi akt korzystny dla wnoszących odwołanie, niewpływający na ich sytuację prawną, wbrew temu, co wynika z pkt 46 zaskarżonego wyroku, wystarczy zauważyć, że kwestia ta jest pozbawiona znaczenia, ponieważ zaskarżonym aktem, którego dotyczy skarga o stwierdzenie nieważności, którą Sąd uznał za dopuszczalną, jest sporne rozporządzenie, a nie decyzja wykonawcza 2013/707, w której Komisja przyjęła to zobowiązanie.

63

Co się tyczy dwóch naruszeń prawa w pkt 47 zaskarżonego wyroku, które Komisja wskazała – jak twierdzi – wyłącznie w trosce o pełność wywodu, to zakładając, że zostały one wykazane, naruszenia te nie mogą, co wynika z pkt 53–60 niniejszego wyroku, mieć żadnego wpływu na zasadność wniosku Sądu, zgodnie z którym zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Radę i Komisję powinien zostać odrzucony, ponieważ sporne rozporządzenie wpływa na sytuację prawną wnoszących odwołanie.

64

Należy dodać, że Trybunał orzekł już, iż prawodawca Unii, przyjmując to rozporządzenie, ustanowił środki ochrony handlu stanowiące całość lub „pakiet”, które zmierzają do wspólnego celu, jakim jest wyeliminowanie szkodliwego skutku dla przemysłu Unii wynikającego z dumpingowego przywozu przez Chiny produktów objętych postępowaniem i zachowanie przy tym interesu tego przemysłu, oraz iż art. 3 tego rozporządzenia nie może zostać oddzielony od reszty jego przepisów (zob. podobnie wyrok z dnia 9 listopada 2017 r., SolarWorld/Rada, C‑204/16 P, EU:C:2017:838, pkt 44, 55).

65

Wynika stąd, że zarzut pierwszy odwołania wzajemnego należy oddalić.

66

W ramach podniesionego posiłkowo zarzutu drugiego odwołania wzajemnego Komisja, popierana przez Radę, twierdzi, że zakładając nawet, że Sąd prawidłowo uznał w pkt 47 zaskarżonego wyroku, iż sporne rozporządzenie zmieniło sytuację prawną wnoszących odwołanie ze względu na to, że dopiero na mocy tego rozporządzenia wnoszące odwołanie są zobowiązane zapłacić cła z tytułu paneli słonecznych wykraczających poza roczny poziom przywozu, skarga o stwierdzenie nieważności stała się bezprzedmiotowa w dniu wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego 2015/866, które wycofało przyjęcie zobowiązania złożonego przez wnoszące odwołanie.

67

Komisja stwierdza, że roczny poziom przywozu produktu objętego postępowaniem, przewidziany w ramach przyjęcia zobowiązania wnoszących odwołanie, nigdy nie został osiągnięty przed wejściem w życie tego rozporządzenia wykonawczego. Dlatego też, nawet jeżeli wnoszące odwołanie miały interes prawny oparty na klauzuli zobowiązania przewidującej zapłatę ceł z tytułu przywożonych produktów wykraczających poza ten roczny poziom, interes ten w każdym razie wygasłby w dniu wejścia w życie wspomnianego rozporządzenia wykonawczego, co prowadziłoby do stwierdzenia, że w tym dniu skarga o stwierdzenie nieważności stała się bezprzedmiotowa. W tym zakresie Sąd nie odpowiedział na taki argument podniesiony przez Komisję podczas rozprawy przed Sądem.

68

Komisja dodaje, że nawet przy założeniu, że Sąd ustosunkował się do tego argumentu w pkt 47 zaskarżonego wyroku, odpowiedź ta nie odnosi się do kwestii podniesionej przez Komisję. Właśnie dlatego, że Komisja wycofała przyjęcie zobowiązania wobec wnoszących odwołanie wskutek nieprzestrzegania go, skutki prawne takiego przyjęcia nie mogły już stanowić podstawy ich interesu prawnego.

69

Wnoszące odwołanie uważają, że zarzut ten powinien zostać oddalony, ponieważ jest niezrozumiały, a w każdym wypadku bezskuteczny.

70

Należy zauważyć, że oddalenie zarzutu pierwszego odwołania wzajemnego pociąga za sobą oddalenie zarzutu drugiego. Jak wynika bowiem z analizy, która doprowadziła do oddalenia zarzutu pierwszego, sporne rozporządzenie wpływa na sytuację prawną wnoszących odwołanie, niezależnie od istnienia decyzji wykonawczej 2013/707.

71

Tym samym okoliczność, że rozporządzenie wykonawcze 2015/866 wycofało przyjęcie zobowiązania złożonego przez wnoszące odwołanie, które nastąpiło na mocy tej decyzji wykonawczej 2013/707, podczas gdy roczny poziom przywozu produktu objętego postępowaniem, przewidziany w ramach tego zobowiązania, nigdy nie został osiągnięty, nie może mieć jakiegokolwiek wpływu na stwierdzenie, zgodnie z którym sporne rozporządzenie wpływa na sytuację prawną wnoszących odwołanie, i że w związku z tym są one uprawnione do wniesienia do Sądu skargi o stwierdzenie nieważności tegoż rozporządzenia.

72

W konsekwencji należy oddalić zarzut drugi odwołania wzajemnego.

73

W ramach trzeciego zarzutu odwołania wzajemnego, który został przedstawiony całkowicie posiłkowo, Komisja utrzymuje, że Sąd popełnił błąd w wykładni art. 3 rozporządzenia podstawowego oraz art. 9 ust. 4 tego rozporządzenia w ramach badania zarzutu szóstego podniesionego przed nim przez wnoszące odwołanie, twierdząc, że przepisy te wymagają, aby analiza możliwości przypisania została dokonana tak, aby „nie przyznać przemysłowi Unii ochrony wykraczającej poza to, co jest konieczne”.

74

W tym zakresie wystarczy zauważyć, że zgodnie z art. 169 § 1 i art. 178 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem każde odwołanie główne lub wzajemne ma wyłącznie na celu uchylenie, w całości lub w części, orzeczenia Sądu.

75

W niniejszej sprawie, ponieważ rozpatrywany zarzut został oddalony, Komisja uzyskała przed Sądem oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia, zgodnie z żądaniami zgłoszonymi przez nią w ramach tejże skargi. Zarzut trzeci odwołania wzajemnego zmierzający w rzeczywistości do doprowadzenia do zastąpienia uzasadnienia w zakresie dotyczącym wykładni art. 3 rozporządzenia podstawowego, a także art. 9 ust. 4 tegoż rozporządzenia nie może zostać w związku z tym uwzględniony (zob. podobnie wyrok z dnia 13 stycznia 2015 r., Rada i in./Vereniging Milieudefensie i Stichting Stop Luchtverontreiniging Utrecht, od C‑401/12 P do C‑403/12 P, EU:C:2015:4, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

76

Wynika stąd, że ten trzeci zarzut odwołania wzajemnego należy odrzucić jako niedopuszczalny.

77

Biorąc pod uwagę ogół powyższych rozważań, odwołanie wzajemne należy oddalić w całości.

78

Wnoszące odwołanie podnoszą na jego poparcie cztery zarzuty.

79

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa przez Sąd w pkt 64–74 zaskarżonego wyroku, w których wymagał on od wnoszących odwołanie, aby wykazały, że mają interes prawny w podniesieniu zarzutów pierwszego i drugiego skargi o stwierdzenie nieważności. Zarzut ten jest w każdym razie oparty na błędnej kwalifikacji okoliczności faktycznych, ponieważ wnoszące odwołanie rzeczywiście posiadają taki interes.

80

Wnoszące odwołanie podnoszą w pierwszej kolejności, że stosując przez analogię do możliwości podnoszenia poszczególnych zarzutów orzecznictwo Trybunału, zgodnie z którym każdy skarżący jest zobowiązany wykazać, że ma interes prawny, mianowicie interes prawny w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu, Sąd naruszył prawo z czterech powodów.

81

Po pierwsze, ocena Sądu jest sprzeczna z orzecznictwem Trybunału, które nakłada na wnoszące odwołanie jedynie obowiązek wykazania interesu w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu.

82

Ponadto Sąd nie odróżnił pierwszego i drugiego zarzutu skargi o stwierdzenie nieważności od sytuacji, w których zarzut jest niedopuszczalny, ponieważ skarżący nie ma legitymacji do jego podniesienia. Sytuacje te, określone w orzecznictwie Trybunału, dotyczą z jednej strony, przypadku, gdy zarzut nie dotyczy skarżącego, lecz służy interesowi publicznemu lub interesom ustawy, a z drugiej strony przypadku, gdy zarzut dotyczy zasad, które podobnie jak regulamin wewnętrzny instytucji, nie mają na celu zapewnienia ochrony jednostkom. Tymczasem zarzuty pierwszy i drugi skargi o stwierdzenie nieważności nie dotyczyły tego rodzaju sytuacji, a Sąd nie twierdził, że miało to miejsce.

83

Po drugie, wnoszące odwołanie podnoszą naruszenie ich prawa do obrony z tego względu, że Sąd uniemożliwił im podniesienie zarzutów, które uznały za stosowne, co stanowi naruszenie art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

84

Po trzecie, wnoszące odwołanie podnoszą, że nawet jeśli należałoby uznać, że są one zobowiązane wykazać interes prawny w podniesieniu zarzutów pierwszego i drugiego skargi o stwierdzenie nieważności, twierdzenie Sądu, że zarzuty te są niedopuszczalne narusza ich prawo do skutecznego środka prawnego, przewidziane w art. 47 karty. W istocie wnoszące odwołanie musiały wnieść skargę o stwierdzenie nieważności w terminie przewidzianym w art. 263 akapit szósty TFUE, tak aby uniknąć przedawnienia swoich praw, ponieważ w przeciwnym wypadku w świetle orzecznictwa wynikającego z wyroku z dnia 9 marca 1994 r., TWD Textilwerke Deggendorf (C‑188/92, EU:C:1994:90), narażałyby się one na pozbawienie możliwości zakwestionowania ważności spornego rozporządzenia przed sądem państwa członkowskiego w związku z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym.

85

W tym względzie wnoszące odwołanie przypominają, że zdaniem Sądu interes prawny w podniesieniu dwóch pierwszych zarzutów skargi o stwierdzenie nieważności ma charakter hipotetyczny, co oznacza, że jeśli ich interes w podniesieniu tych zarzutów powstał po upływie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 263 akapit szósty TFUE, nie mogłyby być one stroną w postępowaniach sądowych. Sytuacja taka nabiera szczególnego znaczenia, zważywszy, że jedna z wnoszących odwołanie, Canadian Solar Emea, przedsiębiorstwo importujące, byłaby w stanie zakwestionować ważność spornego rozporządzenia przed sądami krajowymi w dowolnym momencie, gdyby nie przyłączyła się do innych wnoszących odwołanie, które są przedsiębiorstwami eksportującymi.

86

Po czwarte, wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył ich prawo do bycia wysłuchanym ze względu na to, że kwestia dopuszczalności dwóch pierwszych zarzutów skargi o stwierdzenie nieważności nie została w pełni omówiona przed Sądem. W istocie kwestia ta nie została podniesiona przez Radę i Komisję na pisemnym etapie postępowania, ani w pełni poruszona na rozprawie przed Sądem, co uniemożliwiło wnoszącym odwołanie wykazanie, że produkowały i wywoziły do Unii oraz przywoziły do Unii moduły pochodzące z państwa trzeciego, lecz wysyłane z Chin, jak też przywoziły do Unii moduły pochodzące z Chin, lecz wysyłane z państwa trzeciego.

87

W drugiej kolejności wnoszące odwołanie uważają, że Sąd popełnił błąd w kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych, stwierdzając w pkt 69–73 zaskarżonego wyroku, iż nie posiadały one interesu prawnego w podniesieniu zarzutów pierwszego i drugiego skargi o stwierdzenie nieważności.

88

Z jednej strony z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że wnoszące odwołanie mają interes prawny w uniknięciu sytuacji, w której instytucje powtarzają błędy oparte na błędnej wykładni przepisów rozporządzenia podstawowego, co miałoby zresztą miejsce w niniejszej sprawie, ponieważ Komisja przyjęła nowe rozporządzenie, to znaczy rozporządzenie wykonawcze 2017/367, które przedłuża czas obowiązywania spornego rozporządzenia o osiemnaście miesięcy i powtarza te same błędy.

89

Z drugiej strony zarzuty podniesione przez wnoszące odwołanie dotyczą zakresu dochodzenia antydumpingowego mogącego mieć następnie wpływ na dumping, szkodę, związek przyczynowy i ocenę interesu Unii, które doprowadziły Radę do przyjęcia spornego rozporządzenia.

90

Rada i Komisja wnoszą o oddalenie zarzutu pierwszego jako częściowo niedopuszczalnego i częściowo bezzasadnego, a w każdym razie w całości bezzasadnego.

91

Przede wszystkim Sąd słusznie przypomniał w pkt 64 zaskarżonego wyroku, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest dopuszczalna jedynie w zakresie, w jakim osoba ta ma interes prawny w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu. Interes taki zakłada, że stwierdzenie nieważności tego aktu może samo w sobie wywołać skutki prawne i że w wyniku skargi strona skarżąca będzie mogła uzyskać jakąś korzyść. Dowód na istnienie takiego interesu, który jest oceniany w dniu wniesienia skargi i stanowi pierwszą i podstawową przesłankę skargi do sądu, powinien być przedstawiony przez skarżącego (wyrok z dnia 18 października 2018 r., Gul Ahmed Textile Mills/Rada, C‑100/17 P, EU:C:2018:842, pkt 37).

92

Jak stwierdził również Sąd w pkt 65 i 66 zaskarżonego wyroku, interes prawny strony skarżącej powinien być rzeczywisty i aktualny. Nie może on dotyczyć sytuacji przyszłej i hipotetycznej. Interes ten w odniesieniu do przedmiotu skargi musi istnieć na etapie jej wnoszenia pod rygorem jej niedopuszczalności i aż do momentu wydania orzeczenia sądowego, pod rygorem umorzenia postępowania (wyrok z dnia 17 września 2015 r., Mory i in./Komisja, C‑33/14 P, EU:C:2015:609, pkt 56, 57 i przytoczone tam orzecznictwo). Sąd rozpoznający skargę może w każdej chwili podnieść z urzędu brak interesu prawnego strony w podtrzymaniu jej żądania z uwagi na zdarzenie, które wystąpiło po wniesieniu skargi (zob. podobnie wyrok z dnia 18 października 2018 r., Gul Ahmed Textile Mills/Rada, C‑100/17 P, EU:C:2018:842, pkt 38).

93

Co się tyczy twierdzenia, zgodnie z którym Sąd niesłusznie wymagał od wnoszących odwołanie przedstawienia dowodu, że mają interes prawny w podniesieniu zarzutów pierwszego i drugiego skargi o stwierdzenie nieważności, należy przypomnieć, po pierwsze, że Trybunał orzekł już, że zarzut mający na celu stwierdzenie nieważności jest niedopuszczalny z uwagi na brak interesu prawnego, jeżeli, nawet gdyby ten zarzut okazał się zasadny, stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu w oparciu o tenże zarzut nie będzie mogło przynieść korzyści stronie skarżącej (zob. podobnie wyrok z dnia 9 czerwca 2011 r., Evropaïki Dynamiki/EBC, C‑401/09 P, EU:C:2011:370, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).

94

Co się tyczy twierdzenia, że Sąd popełnił błąd w kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych, należy zauważyć, że wprawdzie z orzecznictwa Trybunału wynika, że w niektórych okolicznościach skarżący może zachować interes w żądaniu stwierdzenia nieważności aktu uchylonego w toku postępowania w celu spowodowania, by podmiot, który wydał zaskarżony akt, wprowadził w przyszłości odpowiednie zmiany i w ten sposób zapobiegł powtórzeniu się niezgodności z prawem, którą według zarzutów obarczony jest zaskarżony akt (wyrok z dnia 6 września 2018 r., Bank Mellat/Rada, C‑430/16 P, EU:C:2018:668, pkt 64).

95

Jednakże ewentualne dalsze trwanie takiego interesu, aby uniknąć sytuacji, w której instytucje powtarzają błędy oparte na błędnej wykładni przepisu prawa Unii, nie może być dopuszczalne w sytuacji, w której interes prawny skarżącego nigdy nie istniał.

96

Tak więc w zakresie, w jakim w dniu wniesienia ich skargi o stwierdzenie nieważności wnoszące odwołanie nie wykazały interesu w podniesieniu dwóch pierwszych zarzutów, który to interes – zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 91 i 92 niniejszego wyroku – podlega ocenie na dzień wniesienia skargi i nie może dotyczyć sytuacji przyszłej i hipotetycznej, nie mogą one uzasadnić istnienia takiego interesu, powołując się na konieczność uniknięcia sytuacji, w której instytucje powtarzają błędy oparte na błędnej wykładni przepisu prawa Unii.

97

W odniesieniu do twierdzenia, zgodnie z którym w zakresie, w jakim zarzuty pierwszy i drugi skargi o stwierdzenie nieważności dotyczą zakresu dochodzenia antydumpingowego, zarzuty te muszą być uznane za dopuszczalne, należy stwierdzić, że argument ten nie może zostać uwzględniony. W istocie okoliczność, że takie zarzuty dotyczą elementów tego dochodzenia takich jak dumping, szkoda lub związek przyczynowy, nie może sama w sobie oznaczać dopuszczalności tych zarzutów, w sytuacji gdy wnoszące odwołanie nie wykazały interesu w podniesieniu tych zarzutów.

98

Z powyższego wynika, że w oparciu o orzecznictwo Trybunału, cytowane w pkt 91 i 92 niniejszego wyroku, Sąd słusznie stwierdził w pkt 74 zaskarżonego wyroku, że te dwa pierwsze zarzuty skargi o stwierdzenie nieważności należy odrzucić jako niedopuszczalne.

99

Po drugie, co się tyczy argumentu, zgodnie z którym Sąd miałby naruszyć art. 47 karty, należy przypomnieć, że biorąc pod uwagę ochronę, jaką ma on zapewnić, celem tego artykułu nie jest zmiana systemu kontroli sądowej ustanowionego w traktatach, w tym w szczególności przesłanek dopuszczalności skarg wnoszonych bezpośrednio do sądów Unii, co wynika również z wyjaśnień do omawianego artykułu, które zgodnie z art. 6 ust. 1 akapit trzeci TUE i art. 52 ust. 7 karty należy brać pod uwagę przy jej wykładni (zob. podobnie wyrok z dnia 3 października 2013 r., Inuit Tapiriit Kanatami i in./Parlament i Rada, C‑583/11 P, EU:C:2013:625, pkt 97 i przytoczone tam orzecznictwo).

100

W rezultacie ochrona, o której mowa w art. 47 karty, nie wymaga, by każdy podmiot prawa mógł w sposób bezwarunkowy wnosić bezpośrednio do sądów Unii skargi o stwierdzenie nieważności unijnych aktów ustawodawczych (zob. podobnie wyrok z dnia 3 października 2013 r., Inuit Tapiriit Kanatami i in./Parlament i Rada, C‑583/11 P, EU:C:2013:625, pkt 105).

101

W tych okolicznościach wnoszące odwołanie nie mogą skutecznie twierdzić, że wymóg wykazania interesu prawnego w podniesieniu zarzutu na poparcie stwierdzenia nieważności narusza ich prawo do skutecznego środka prawnego, przewidziane w art. 47 karty.

102

Ponadto w odniesieniu do twierdzenia, zgodnie z którym Sąd naruszył prawo wnoszących odwołanie do bycia wysłuchanymi, wynikające z tego artykułu karty, należy stwierdzić, że nie kwestionują one, iż podczas rozprawy przed Sądem poszczególne uczestniczące w postępowaniu strony dyskutowały na temat zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Radę w odniesieniu do dwóch pierwszych zarzutów skargi o stwierdzenie nieważności. Wnoszące odwołanie nie mogą zatem skutecznie twierdzić, że Sąd nie umożliwił im omówienia wszystkich okoliczności prawnych, które były decydujące dla wyniku postępowania, ani przedstawienia niezbędnych dowodów na poparcie ich stanowiska.

103

Po trzecie, jeżeli chodzi o argument, zgodnie z którym w świetle orzecznictwa wynikającego z wyroku z dnia 9 marca 1994 r., TWD Textilwerke Deggendorf (C‑188/92, EU:C:1994:90), twierdzenie Sądu uniemożliwiłoby wnoszącym odwołanie wniesienia sprawy do sądu, gdyby interes prawny w podniesieniu zarzutów pierwszego i drugiego powstał po upływie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 263 akapit szósty TFUE, wystarczy zauważyć, że w takiej sytuacji odnośne orzecznictwo nie stanowi, co do zasady, przeszkody w podniesieniu przez wnoszące odwołanie takich zarzutów przed sądem krajowym.

104

Z powyższych rozważań wynika, że zarzut pierwszy odwołania należy oddalić.

105

Zarzut drugi jest oparty na naruszeniu prawa, jako że, po pierwsze, Sąd zażądał, aby wnoszące odwołanie wykazały, że mają interes prawny w podniesieniu zarzutu trzeciego skargi o stwierdzenie nieważności, a po drugie, ze względu na to, że dokonał on błędnej wykładni art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego w związku z art. 1 ust. 3 tego rozporządzenia.

106

Po pierwsze, z tych samych powodów co powody wskazane w pkt 91–98 niniejszego wyroku, należy oddalić argument, zgodnie z którym Sąd naruszył prawo, wymagając od wnoszących odwołanie wykazania ich interesu prawnego w podniesieniu zarzutu trzeciego skargi o stwierdzenie nieważności.

107

Po drugie, co się tyczy twierdzenia dotyczącego błędu popełnionego ewentualnie przez Sąd w ramach wykładni art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego w związku z art. 1 ust. 3 tego rozporządzenia, wystarczy stwierdzić, że pkt 90–95 zaskarżonego wyroku, których dotyczy ten argument, stanowią część oceny dokonanej przez Sąd tytułem uzupełnienia. Wynika stąd, że twierdzenie to nie ma znaczenia dla sprawy.

108

W związku z tym należy oddalić zarzut drugi odwołania.

109

Zarzut trzeci dotyczy tego, że Sąd naruszył prawo, orzekając z jednej strony, że rozporządzenie nr 1168/2012 ma zastosowanie do dochodzenia antydumpingowego, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia, a z drugiej strony, że rozporządzenie to nie jest dotknięte błędem co do prawa, chociaż Komisja nie podjęła decyzji w sprawie wniosku wnoszących odwołanie o przyznanie MET.

110

W pierwszej kolejności, co się tyczy stosowania rozporządzenia nr 1168/2012, wnoszące odwołanie przypominają, iż rozporządzenie to, które zmieniło rozporządzenie podstawowe, zostało przyjęte w następstwie wyroku z dnia 2 lutego 2012 r., Brosmann Footwear (HK) i in./Rada (C‑249/10 P, EU:C:2012:53), w którym Trybunał uznał, iż fakt, że Komisja zaniechała wydania decyzji w sprawie wniosku o MET, stanowił naruszenie rozporządzenia podstawowego, powodując w związku z tym, że rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe rozpatrywane w sprawie zakończonej tym wyrokiem obciążone było błędem.

111

Uważają one, że zmiany wprowadzone w niniejszej sprawie przez rozporządzenie nr 1168/2012 ograniczyły prawo ubiegania się o MET wyłącznie do producentów eksportujących objętych próbą w danym dochodzeniu antydumpingowym. Jednakże Sąd niesłusznie orzekł, że zmiana ta znajdowała zastosowanie do obecnego dochodzenia antydumpingowego i że nie chodziło o zastosowanie prawa z mocą wsteczną, ponieważ przekroczenie terminu do wydania decyzji w sprawie wniosku o MET nie doprowadziło do powstania ostatecznie ukształtowanej sytuacji w przypadku wnoszących odwołanie.

112

Według nich taki wniosek Sądu pozbawia je prawa do rozpatrzenia ich wniosku o MET i bezpodstawnie upoważnia Komisję do uchylenia się od obowiązku wydania decyzji w przedmiocie tego wniosku. W zakresie, w jakim przyznanie MET doprowadziłoby do stosowania cen i kosztów wnoszących odwołanie, zamiast cen i kosztów producenta z państwa analogicznego, w celu ustalenia wartości normalnej, fakt, że Komisja zaniechała rozpatrzenia tego wniosku, spowodował ostateczną zmianę wpływającą negatywnie i nieodwołalnie na prawa wnoszących odwołanie.

113

Te ostatnie uważają, że brzmienie art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, zarówno przed zmianą wprowadzoną rozporządzeniem nr 1168/2012, jak i po tej zmianie, nie pozostawia żadnych wątpliwości. W istocie przed tą zmianą przepis ten stanowił, że producenci eksportujący nieobjęci próbą, podobnie jak wnoszące odwołanie miały prawo złożyć wniosek o MET i że Komisja miała obowiązek zajęcia stanowiska co do przyznania bądź nie MET.

114

W następstwie tej zmiany art. 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego stosuje się do wszystkich nowych dochodzeń oraz do wszystkich dochodzeń będących w toku w dniu 15 grudnia 2012 r. Tymczasem w niniejszej sprawie termin przysługujący Komisji na zajęcie stanowiska w przedmiocie wniosku wnoszących odwołanie o przyznanie MET upłynął w dniu 6 grudnia 2012 r., tj. przed wejściem w życie zmiany wprowadzonej rozporządzeniem nr 1168/2012. Brak realizacji etapu postępowania obejmującego rozstrzygnięcie w sprawie przyznania MET nie może zostać naprawiony poprzez zastosowanie z mocą wsteczną tego ostatniego rozporządzenia.

115

Wnoszące odwołanie podkreślają, że z samego brzmienia przepisu przejściowego zmiany wprowadzonej rozporządzeniem nr 1168/2012 wynika, iż zmiana ta nie ma zastosowania do tego etapu w ramach niniejszego dochodzenia antydumpingowego, tym bardziej że ciążący na Komisji obowiązek wypowiedzenia się w sprawie przyznania MET stanowi normę materialno-prawną, a nie wymóg formalny. W związku z tym orzecznictwo Trybunału dotyczące stosowania w czasie przepisów formalnych, na którym opiera się Sąd w pkt 157, 159 i 160 zaskarżonego wyroku, jest niewłaściwe.

116

Upływ terminu do wydania decyzji w sprawie wniosku o MET, wbrew temu, co orzekł Sąd, rzeczywiście doprowadził do powstania ostatecznie ukształtowanej sytuacji względem wnoszących odwołanie w tym znaczeniu, że Komisja, wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi nie zrealizowała etapu polegającego na wydaniu rozstrzygnięcia w przedmiocie przyznania bądź nie MET.

117

Wnoszące odwołanie twierdzą, że gdyby Komisja podjęła w tej sprawie decyzję, ta ostatnia nie mogłaby zostać zmieniona na późniejszym etapie dochodzenia antydumpingowego na niekorzyść wnoszących odwołanie, chyba że pojawiłyby się nowe informacje niedostępne w dniu, w którym wydano decyzję o przyznaniu MET. Stosowanie rozporządzenia nr 1168/2012 do wniosku o MET, złożonego przez wnoszące odwołanie, pozbawiłoby zatem ex post te ostatnie ich prawa, aby wniosek ten został zbadany, mimo że nie jest kwestionowane, że wnoszącym odwołanie to prawo przysługiwało w dniu, w którym Komisja miała podjąć decyzję w sprawie tegoż wniosku.

118

W tym względzie wykładnia wnoszących odwołanie w zakresie stosowania rozporządzenia nr 1168/2012 nie jest sprzeczna z brzmieniem przepisów tego rozporządzenia, a przy założeniu, że byłaby sprzeczna, zmiana wprowadzona przez wskazane rozporządzenie w zakresie, w jakim ma ono zastosowanie do wnoszących odwołanie, byłaby niezgodna z prawem jako niezgodna z zasadami pewności prawa i niedziałania prawa wstecz.

119

W drugiej kolejności wnoszące odwołanie zarzucają Sądowi, że naruszył prawo, uznając w pkt 162–165 zaskarżonego wyroku, iż okoliczność, że Komisja nie podjęła decyzji w sprawie wniosku wnoszących odwołanie o przyznanie MET nie prowadzi do stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia. W zakresie, w jakim zmiana wprowadzona przez rozporządzenie nr 1168/2012 nie miała zastosowania w niniejszym dochodzeniu antydumpingowym, Komisja winna była wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie wniosku wnoszących odwołanie o przyznanie MET.

120

Rada i Komisja uważają, że zarzut trzeci jest w części niedopuszczalny, a w części bezzasadny.

121

Co się tyczy dopuszczalności tego zarzutu, podnoszą one zasadniczo, że twierdzenie wnoszących odwołanie, zgodnie z którym Sąd pominął fakt, że termin wyznaczony Komisji na zajęcie stanowiska w przedmiocie wniosku wnoszących odwołanie o przyznanie MET upłynął przed wejściem w życie tej zmiany, jest niedopuszczalne, ponieważ wnoszące odwołanie powtarzają te same argumenty, które zostały przedstawione przed Sądem. Ponadto argument, zgodnie z którym rzeczona zmiana może być niezgodna z prawem w zakresie, w jakim ma ono zastosowanie do wnoszących odwołanie, stanowi nowy zarzut, który jest zatem niedopuszczalny. W istocie wnoszące odwołanie nie podniosły przed Sądem żadnego zarzutu niezgodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE względem art. 2 rozporządzenia podstawowego w brzmieniu wynikającym ze zmiany wprowadzonej przez rozporządzenie nr 1168/2012.

122

Zarzuty niedopuszczalności Rady i Komisji nie zasługują na uwzględnienie.

123

Po pierwsze bowiem, argument wnoszących odwołanie, zgodnie z którym Sąd naruszył prawo, pomijając fakt, że termin wyznaczony Komisji na zajęcie stanowiska w przedmiocie wniosku wnoszących odwołanie o przyznanie MET upłynął przed wejściem w życie rozporządzenia nr 1168/2012, jak wskazuje rzecznik generalny w pkt 43 swojej opinii, ma podważyć stosowanie przez Sąd, przepisu przejściowego przewidzianego w art. 2 tego rozporządzenia, a w szczególności pkt 152 zaskarżonego wyroku.

124

Należy przypomnieć w tym zakresie, że w sytuacji gdy wnoszący odwołanie kwestionuje wykładnię lub zastosowanie przez Sąd prawa Unii, okoliczności prawne rozpatrywane w pierwszej instancji mogą ponownie być analizowane w ramach odwołania. Gdyby bowiem wnoszący odwołanie nie mógł oprzeć odwołania na zarzutach i argumentach podniesionych przed Sądem, postępowanie odwoławcze byłoby częściowo pozbawione sensu (zob. wyrok z dnia 9 listopada 2017 r., SolarWorld/Rada, C‑204/16 P, EU:C:2017:838, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo).

125

Nie można zatem twierdzić, że wnoszące odwołanie dążą tylko do ponownego zbadania skargi wniesionej do Sądu.

126

Po drugie, bez konieczności orzekania w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Radę i Komisję, zgodnie z którym argument wnoszących odwołanie dotyczący niezgodności z prawem rozporządzenia nr 1168/2012 stanowi nowy zarzut, należy stwierdzić, że zarzut ten jest w każdym razie niedopuszczalny ze względu na to, iż wnoszące odwołanie ograniczają się jedynie do stwierdzenia, że rozporządzenie to jest niezgodne z prawem ze względu na niezgodność z zasadami pewności prawa i niedziałania prawa wstecz, bez przedstawienia jakiegokolwiek dowodu na poparcie tego stwierdzenia.

127

W istocie części odwołania, które nie zawierają argumentacji mającej na celu wskazanie konkretnie naruszenia prawa, którym ma być obarczony dany wyrok, należy odrzucić jako niedopuszczalne (zob. podobnie postanowienie z dnia 18 października 2018 r., Alex/Komisja, C‑696/17 P, niepublikowane, EU:C:2018:848, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo).

128

Z powyższego wynika, że z wyjątkiem twierdzenia dotyczącego niezgodności z prawem rozporządzenia nr 1168/2012, trzeci zarzut odwołania jest dopuszczalny.

129

W zarzucie trzecim wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył prawo, orzekając z jednej strony, że rozporządzenie nr 1168/2012 ma zastosowanie do dochodzenia antydumpingowego, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia, a z drugiej strony, że rozporządzenie to nie zawiera naruszenia prawa, chociaż Komisja nie podjęła decyzji w sprawie wniosku wnoszących odwołanie o przyznanie MET.

130

Należy wskazać w pierwszej kolejności, że – jak słusznie stwierdził Sąd w pkt 153 zaskarżonego wyroku, brzmienie art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 stoi na przeszkodzie wykładni zakresu stosowania tego rozporządzenia – bronionej przez wnoszące odwołanie. W istocie artykuł ten wyraźnie stanowi, że rozporządzenie to stosuje się do wszystkich nowych dochodzeń oraz do wszystkich dochodzeń będących w toku w dniu 15 grudnia 2012 r. Tymczasem wnoszące odwołanie nie kwestionują, że w tym dniu dochodzenie antydumpingowe, które doprowadziło do przyjęcia spornego rozporządzenia, było w toku. W tym terminie Rada nie przyjęła ani ostatecznych środków na podstawie art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, ani decyzji na mocy art. 9 ust. 2 tego rozporządzenia.

131

Ponadto w zakresie, w jakim art. 2 rozporządzenia nr 1168/2012 odnosi się, bez dalszych wyjaśnień do „wszystkich dochodzeń w toku”, wnoszące odwołanie nie mogą skutecznie twierdzić, że artykuł ten odnosi się wyłącznie do toczących się dochodzeń, w ramach których termin rozstrzygnięcia w sprawie MET jeszcze nie upłynął.

132

W drugiej kolejności należy zauważyć, że wbrew temu, co utrzymują wnoszące odwołanie, przekroczenia terminu mającego zastosowanie zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie rozporządzenia nr 1168/2012, do wydania decyzji w sprawie wniosku o MET, w sytuacji gdy Komisja nie wydała decyzji w przedmiocie tego wniosku, nie stworzyło ostatecznie ukształtowanej sytuacji po stronie wnoszących odwołanie.

133

Z jednej strony, jak wskazuje rzecznik generalny w pkt 74 opinii, Komisja mogła zająć stanowisko w przedmiocie wniosku MET po upływie terminu trzech miesięcy, o którym mowa w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie rozporządzenia nr 1168/2012.

134

W tym względzie Trybunał orzekł już bowiem, że nawet jeśli Komisja podjęła decyzję w sprawie wniosku o MET na mocy art. 2 ust. 7 lit. c), może ona zmienić swoją decyzję (zob. podobnie wyrok z dnia 1 października 2009 r., Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware/Rada, C‑141/08 P, EU:C:2009:598, pkt 111–113).

135

Z drugiej strony, jak słusznie stwierdził Sąd w pkt 160 zaskarżonego wyroku, sytuacja wnoszących odwołanie została ostatecznie określona dopiero po wejściu w życie spornego rozporządzenia i, do czasu przyjęcia tegoż rozporządzenia, wnoszące odwołanie nie miały żadnej pewności co do swoich praw i obowiązków wynikających ze stosowania rozporządzenia podstawowego.

136

Należy przypomnieć w tym względzie, że jak zostało już wskazane w pkt 60 niniejszego wyroku, rola Komisji jest wpisana w proces decyzyjny Rady, ponieważ, jak wynika z przepisów rozporządzenia podstawowego, to do niej należy prowadzenie dochodzeń i decydowanie, na ich podstawie, o umorzeniu postępowania lub, przeciwnie, o jego kontynuowaniu poprzez zastosowanie środków tymczasowych oraz zaproponowanie Radzie zastosowania środków ostatecznych. Jednakże to do Rady należy podjęcie ostatecznej decyzji.

137

Należy zatem stwierdzić, że w dniu wejścia w życie rozporządzenia nr 1168/2012 sytuacja wnoszących odwołanie nie była jeszcze ostatecznie ukształtowana.

138

Z powyższego wynika, że przekroczenie terminu mającego zastosowanie zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie rozporządzenia nr 1168/2012, do wydania decyzji w sprawie wniosku o MET, w sytuacji gdy Komisja nie wydała decyzji w przedmiocie tego wniosku, nie ma żadnego wpływu na stosowanie tego rozporządzenia w dochodzeniu antydumpingowym zakończonym przyjęciem spornego rozporządzenia.

139

Wynika stąd, że Sąd nie naruszył prawa, uznając zasadniczo, że okoliczność, iż Komisja nie podjęła decyzji w sprawie wniosku wnoszących odwołanie o przyznanie MET, nie może prowadzić do stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia.

140

W związku z tym z powyższych rozważań wynika, że zarzut trzeci odwołania należy oddalić.

141

Podnosząc zarzut czwarty, wnoszące odwołanie twierdzą, że w pkt 202 i 205–216 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo, pozwalając Radzie na ustalenie cła antydumpingowego na poziomie wyrównującym szkodę spowodowaną przez inne czynniki niż przywóz stanowiący przedmiot dumpingu i niesłusznie odwracając ciężar dowodu.

142

W pierwszej kolejności wnoszące odwołanie utrzymują, że kryterium zastosowane przez Sąd, zgodnie z którym należy brać pod uwagę szkodliwy skutek innych czynników wyłącznie wtedy, gdy jest on na tyle istotny, że związek przyczynowy między poniesioną szkodą a przywozem po cenach dumpingowych zostaje przerwany, opiera się na błędnej wykładni art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego w związku z art. 9 ust. 4 tego rozporządzenia.

143

Po pierwsze, wnoszące odwołanie twierdzą, że w celu obliczenia marginesu szkody i w konsekwencji ustalenia cła antydumpingowego na podstawie art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, Rada ma obowiązek wykluczyć wszelkie szkody spowodowane przez czynniki inne niż przywóz po cenach dumpingowych. Ten obowiązek Rady odgrywałby rolę na dwóch odrębnych etapach postępowania, mianowicie w celu ustalenia istnienia szkody oraz w celu ustalenia poziomu cła antydumpingowego zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Zobowiązania te mają na celu wyważenie interesu importerów, przemysłu i konsumentów w Unii, a także unijnych producentów eksportujących, a w dziedzinie środków obrony handlowej Unii wyrażają one ogólną zasadę proporcjonalności.

144

Z jednej strony Rada i Komisja są zobowiązane, w celu stwierdzenia istnienia szkody w rozumieniu art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, upewnić się, że szkoda spowodowana przywozem po cenach dumpingowych po wyłączeniu szkody spowodowanej innymi czynnikami, jest „istotna” i że te inne czynniki nie spowodowały zerwania związku przyczynowego między tymże przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą.

145

Z drugiej strony wnoszące odwołanie twierdzą, że nawet jeżeli taki związek przyczynowy nie został zerwany, cła antydumpingowe mogą stanowić rekompensatę dla przemysłu unijnego tylko do wysokości szkody wyrządzonej przez przywóz będący przedmiotem dumpingu, a nie w odniesieniu do poziomu „niezależnej szkody” spowodowanej innymi czynnikami. Odmienne stanowisko oznaczałoby przyznanie przemysłowi Unii ochrony wykraczającej poza to, co konieczne. Rada powinna zatem, w celu ustalenia cła antydumpingowego zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, dokonać korekty z tytułu szkody spowodowanej innymi czynnikami.

146

Po drugie, wnoszące odwołanie dodają przede wszystkim, że wprawdzie Sąd przyznał, że co najmniej trzy inne czynniki przyczyniły się do szkody poniesionej przez przemysł Unii, oraz że Rada przyznała, że ani ona, ani Komisja nie wykluczyły szkody wyrządzonej tymi czynnikami, to jednak Sąd nie przedstawił powodów, dla których wpływ tych trzech innych czynników był nieistotny, a zatem naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia w rozumieniu art. 296 TFUE. Następnie w świetle ustaleń Sądu dotyczących udziału tych trzech czynników w szkodzie poniesionej przez przemysł Unii, Sąd powinien był zobowiązać Radę do obniżenia cła antydumpingowego do wysokości skumulowanego wpływu tych innych czynników. Wreszcie, przyznając, że czynniki te miały wpływ, oraz stwierdzając następnie, bez wskazania jakiejkolwiek okoliczności na poparcie tego twierdzenia, że wpływ ten nie był znaczący, Sąd popełnił błąd w kwalifikacji okoliczności faktycznych.

147

W drugiej kolejności, co się tyczy podnoszonego naruszenia ciężaru dowodu, wnoszące odwołanie zarzucają Sądowi, że wymagał od nich ilościowego określenia wraz z przedstawieniem odpowiednich dowodów, wpływu trzech pozostałych czynników będących źródłem szkody dla przemysłu Unii.

148

Przede wszystkim Rada i Komisja powinny oprzeć swoje ustalenia w zakresie szkody na zebranych dowodach, po dokonaniu obiektywnej oceny wszystkich istotnych faktów, którymi dysponują. Zdaniem wnoszących odwołanie instytucje te powinny przedstawić dowód korekty, jakiej należało dokonać z tytułu szkody spowodowanej innymi czynnikami. Nic bowiem nie pozwala przenieść tego ciężaru na producentów eksportujących, szczególnie jeżeli uzasadnienie takiego odwrócenia ciężaru dowodu jest związane wyłącznie z faktem, że ocena należąca do tych instytucji jest zbyt złożona.

149

Co więcej, Sąd nałożył na wnoszące odwołanie ciężar dowodu, który jest niemożliwy do spełnienia. Zauważają one bowiem, że nie mają dostępu do informacji niezbędnych do obliczenia wpływu innych czynników.

150

Wnoszące odwołanie podnoszą wreszcie, że zgodnie z zasadą dobrej administracji w rozumieniu art. 41 karty, Sąd nie może umożliwić Radzie i Komisji powołania się na złożony charakter oceny w celu powstrzymania się od przeprowadzenia oceny wymaganej przez prawo, w szczególności, gdy brak takiego działania jest niekorzystny dla podmiotów gospodarczych.

151

Rada i Komisja wnoszą o oddalenie tego zarzutu czwartego, zwracając się jednocześnie do Trybunału o dokonanie zmiany uzasadnienia.

152

Instytucje te twierdzą w istocie, że ustalenia Sądu zawarte w pkt 185, 191–193 zaskarżonego wyroku błędnie sugerują, że poziom ceł antydumpingowych powinien zostać obniżony z powodu istnienia czynników innych niż przywóz po cenach dumpingowych, które mogłyby wpływać na szkodę.

153

Wskazują one, że obliczenie marginesu szkody, zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego z jednej strony, a z drugiej ustalenie istnienia szkody w rozumieniu art. 3 tego rozporządzenia, są dwoma różnymi etapami. W celu ustalenia marginesu szkody, Rada i Komisja dokonują obliczeń na podstawie cen, zysków i kosztów produkcji przemysłu unijnego, bez uwzględniania „innych niż przywóz po cenach dumpingowych znanych czynników”, które mogły przyczynić się do szkody poniesionej przez przemysł unijny, ponieważ te czynniki są istotne wyłącznie w ramach analizy przerwania związku przyczynowego, zgodnie z art. 3 rozporządzenia podstawowego.

154

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, przy ustalaniu marginesu szkody na podstawie art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie ma miejsca na analizę możliwości przypisania. Trybunał w ramach tego orzecznictwa stwierdził, że mimo iż Rada i Komisja pominęły czynnik, który mógł przyczynić się do szkody w ich analizie możliwości przypisania zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego, taki błąd nie mógł prowadzić do stwierdzenia nieważności rozporządzeń zakwestionowanych w odnośnych postępowaniach, ponieważ instytucje te wykazały, że ten czynnik nie mógł przerwać związku przyczynowego. Wynika z tego, że Trybunał dopuszcza tylko jedną analizę możliwości przypisania, która ma miejsce na etapie ustalania związku przyczynowego.

155

W związku z tym art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie może być interpretowany w ten sposób, że cło antydumpingowe winno ulec obniżeniu w celu uwzględnienia wpływu innych czynników. Nie istnieje żaden obowiązek tego rodzaju w ramach systemu Światowej Organizacji Handlu (WTO) lub w praktyce głównych partnerów handlowych Unii, które instytucja ta uwzględnia, zgodnie z motywem 4 rozporządzenia podstawowego.

156

Rada podnosi posiłkowo, że zarzut czwarty jest niedopuszczalny, a w każdym razie bezzasadny. Komisja podnosi posiłkowo, że powołany zarzut jest w każdym razie bezzasadny.

157

Wnoszące odwołanie twierdzą, że w pkt 205–216 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo, pozwalając Radzie na ustalenie cła antydumpingowego na poziomie wyrównującym szkodę spowodowaną przez czynniki inne niż przywóz stanowiący przedmiot dumpingu, co stanowi naruszenie art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego w związku z art. 9 ust. 4 tego rozporządzenia. Twierdzą one również, że w pkt 202 i 205 zaskarżonego wyroku Sąd niesłusznie odwrócił ciężar dowodu.

158

Rada i Komisja wnoszą o zastąpienie uzasadnienia, podnosząc, że ocena Sądu zawarta w pkt 185 i 191–193 zaskarżonego wyroku, wynika z błędnej wykładni art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, która zakładałaby, że poziom ceł antydumpingowych powinien zostać obniżony z uwagi na czynniki inne niż przywóz stanowiący przedmiot dumpingu, które mogłyby wpływać na szkodę.

159

Tytułem wstępu należy zaznaczyć, że owo żądanie zmiany uzasadnienia jest dopuszczalne, ponieważ stanowi odpowiedź na zarzut czwarty podniesiony przez wnoszące odwołanie (zob. podobnie wyrok z dnia 11 lipca 2013 r., Ziegler/Komisja, C‑439/11 P, EU:C:2013:513, pkt 42), i dotyczy ono pkt 185 i 191–193 zaskarżonego wyroku, które jak wynika z pkt 196 tego wyroku, zawierają zasady, na podstawie których Sąd zbadał zasadność argumentów wnoszących odwołanie dotyczących szóstego zarzutu podniesionego w celu stwierdzenia nieważności, i których ocena jest zakwestionowana w ramach tego zarzutu czwartego.

160

Tym samym w ramach analizy tego zarzutu czwartego należy zbadać przede wszystkim zasadność tego żądania zmiany uzasadnienia.

161

W pkt 191 zaskarżonego wyroku Sąd wskazał, że chociaż art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie narzuca instytucjom Unii żadnej szczególnej metody w celu zagwarantowania, że cło antydumpingowe nie przekracza tego, co jest niezbędne, by ograniczyć szkodliwe skutki przywozu produktu będącego przedmiotem dumpingu, powinny one w tym zakresie uwzględnić wnioski, do jakich doszły w ramach ocen przeprowadzanych na mocy art. 3 ust. 6 i 7 tego rozporządzenia.

162

Sąd dodał w pkt 192 zaskarżonego wyroku, że w przeciwnym razie istniałoby ryzyko, że odnośne środki ochrony handlu będą wykraczać poza to, co niezbędne w świetle założonego przez te środki celu, obejmującego wyeliminowanie szkodliwych skutków, zapewniając w ten sposób ochronę również przed negatywnymi skutkami czynników innych niż przywóz towarów po cenach dumpingowych.

163

Rozumując w ten sposób, Sąd nie naruszył prawa.

164

Po pierwsze, należy przypomnieć, że w świetle art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego znane czynniki inne niż przywóz towarów po cenach dumpingowych, które wyrządzają również szkodę przemysłowi Unii, są również badane w celu upewnienia się, że szkody wyrządzonej przez te czynniki nie można przypisać przywozowi towarów po cenach dumpingowych zgodnie z ust. 6 tego art. 3. Ten ostatni ustęp stanowi, że należy wykazać, na podstawie dowodów zebranych w sprawie, iż przywóz towarów po cenach dumpingowych powoduje istotną szkodę dla przemysłu Unii.

165

Przy ustalaniu szkody instytucje Unii są zobowiązane do zbadania, czy szkoda, na której zamierzają oprzeć swe ustalenia, istotnie została spowodowana przywozem po cenach dumpingowych, oraz są zobowiązane pominąć szkodę spowodowaną innymi czynnikami, a w szczególności zachowaniem samych producentów Unii (wyrok z dnia 16 kwietnia 2015 r., TMK Europe, C‑143/14, EU:C:2015:236, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).

166

Do Rady i Komisji należy w tym zakresie zbadanie, czy skutki tych innych czynników mogły przerwać związek przyczynowy pomiędzy omawianym przywozem a szkodą poniesioną przez przemysł Unii. Do nich należy również zbadanie, jak przypomniał słusznie Sąd w pkt 185 zaskarżonego wyroku, że szkoda spowodowana tymi innymi czynnikami nie została uwzględniona w ramach określania szkody w rozumieniu art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego i że w konsekwencji nałożone cło antydumpingowe nie wykroczyło poza to, co konieczne do wyeliminowania szkody spowodowanej przez przywóz po cenach dumpingowych (wyrok z dnia 16 kwietnia 2015 r., TMK Europe, C‑143/14, EU:C:2015:236, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).

167

Wymóg ten opiera się na celu przepisów, o których mowa w art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego, zgodnie z którym przemysł unijny nie może uzyskać ochrony wykraczającej poza to, co jest konieczne, aby ograniczyć szkodliwe skutki przywozu towarów po cenach dumpingowych (zob. podobnie, w dziedzinie subsydiów, wyrok z dnia 3 września 2009 r., Moser Baer India/Rada, C‑535/06 P, EU:C:2009:498, pkt 90, a także w dziedzinie środków antydumpingowych, wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., Transnational Company Kazchrome i ENRC Marketing/Rada, C‑10/12 P, niepublikowany, EU:C:2013:865, pkt 39).

168

Tymczasem w tym kontekście należy stwierdzić, że Sąd słusznie uznał, że art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego dąży również do osiągnięcia tego celu. Zgodnie bowiem z tym przepisem, jeżeli ostatecznie ustalone fakty wykazują istnienie dumpingu i spowodowanej nim szkody oraz interes Unii wymaga interwencji, Rada nakłada ostateczne cło antydumpingowe, przy czym kwota cła antydumpingowego nie przekracza stwierdzonego marginesu dumpingu, ale powinna być niższa od tego marginesu, jeśli mniejsze cło spowoduje usunięcie szkody dla przemysłu unijnego.

169

Aby wysokość cła antydumpingowego nałożonego na podstawie art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie wykraczała poza to, co jest konieczne do przeciwdziałania szkodliwym skutkom przywozu po cenach dumpingowych, kwota ta nie może uwzględniać szkodliwych skutków spowodowanych przez inne czynniki niż ten przywóz. Innymi słowy, jak wynika zasadniczo z pkt 191 i 192 zaskarżonego wyroku, Rada i Komisja powinny uwzględnić dla celów określenia tej kwoty wnioski, które przyjęły wspomniane instytucje w następstwie analizy dotyczącej ustalenia istnienia szkody w rozumieniu art. 3 ust. 6 i 7 tego rozporządzenia.

170

Wniosek ten znajduje ponadto potwierdzenie w treści art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, który w zdaniu pierwszym dotyczy „dumpingu i spowodowanej nim szkody”. Jak zauważył zatem słusznie Sąd w pkt 189 zaskarżonego wyroku, pojęcie „szkody” w ostatnim zdaniu tego ustępu powinno być rozumiane w taki sam sposób, jako odnoszące się do szkody spowodowanej dumpingiem, czyli szkody spowodowanej wyłącznie przez przywóz po cenach dumpingowych.

171

Znajduje to również potwierdzenie w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, z którego wynika, iż cła antydumpingowe nakłada się w odpowiedniej wysokości dla każdego przypadku, w sposób niedyskryminujący, na przywóz towarów ze wszystkich źródeł, co do którego stwierdzono, że jest dumpingowy i powoduje szkodę.

172

W związku z tym przedstawione przez Radę i Komisję żądanie zmiany uzasadnienia musi zostać oddalone.

173

Co się tyczy zarzutu podniesionego przez wnoszące odwołanie, należy w pierwszej kolejności przypomnieć, że jak wynika z pkt 164–172 niniejszego wyroku, Sąd nie dokonał wykładni art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego w ten sposób, iż przepis ten pozwala Radzie na ustalenie cła antydumpingowego na poziomie wyrównującym szkodę spowodowaną przez inne czynniki niż przywóz stanowiący przedmiot dumpingu.

174

Ponadto należy zauważyć, że Sąd stwierdził w pkt 206 zaskarżonego wyroku, że w każdym razie analiza odpowiednich fragmentów rozporządzenia tymczasowego i spornego rozporządzenia nie pozwala uznać, że czynniki inne niż przywóz po cenach dumpingowych zostały wzięte pod uwagę przy ustalaniu szkody. Sąd dodał, że jest tak tym bardziej z tego powodu, że wnoszące odwołanie nie przytoczyły żadnego oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do analizy tych czynników.

175

Tymczasem w dziedzinie polityki handlowej Unii, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać (wyrok z dnia 3 września 2009 r., Moser Baer India/Rada, C‑535/06 P, EU:C:2009:498, pkt 85 i przytoczone tam orzecznictwo).

176

W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że wnoszące odwołanie nie kwestionują w szczegółowy sposób twierdzenia Sądu zawartego w pkt 206 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym nie powołały się one przed Sądem na żaden oczywisty błąd w ocenie instytucji w odniesieniu do analizy – w ramach określania szkody – czynników innych niż przywóz po cenach dumpingowych.

177

W tych okolicznościach twierdzenie wnoszących odwołanie dotyczące faktu, że Sąd pozwolił Radzie i Komisji na nałożenie cła antydumpingowego na poziomie eliminującym szkodę, spowodowaną zarówno spornym przywozem, jak i innymi czynnikami, nie może zostać przyjęte.

178

W drugiej kolejności, jeśli chodzi o twierdzenie dotyczące odwrócenia ciężaru dowodu, należy przypomnieć, że prawdą jest, iż Rada i Komisja mają obowiązek zbadać, czy szkoda, na której zamierzają oprzeć swe ustalenia w celu przyjęcia środków antydumpingowych została rzeczywiście spowodowana przywozem po cenach dumpingowych, oraz są zobowiązane do nieuwzględniania szkody spowodowanej innymi czynnikami. Jednakże, jak słusznie przypomniał Sąd w pkt 188 zaskarżonego wyroku, to do stron podnoszących nieważność rozporządzenia antydumpingowego należy przedstawienie dowodów mogących wykazać, iż czynniki inne niż te związane z przywozem mogły mieć takie znaczenie, że podważałyby istnienie związku przyczynowego między szkodą wyrządzaną przemysłowi Unii a przywozem po cenach dumpingowych (zob. podobnie wyrok z dnia 16 kwietnia 2015 r., TMK Europe, C‑143/14, EU:C:2015:236, pkt 41, 42 i przytoczone tam orzecznictwo).

179

W tym względzie w pkt 205 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że wnoszące odwołanie nie przedstawiły przed Sądem żadnego argumentu, ani tym bardziej dowodu mogących wykazać, iż czynniki, na które powołały się one, miały na tyle istotne znaczenie, że istnienie szkody poniesionej przez przemysł Unii, a także związku przyczynowego między tą szkodą a przywozem po cenach dumpingowych przestały być wiarygodne w związku z obowiązkiem Rady i Komisji nieuwzględniania szkody spowodowanej innymi czynnikami. Tymczasem stwierdzenie to nie zostało zakwestionowane przed Trybunałem.

180

Ponadto Sąd stwierdził w pkt 202 zaskarżonego wyroku, że wnoszące odwołanie nie zakwestionowały przed Sądem ani nie wykazały błędnego charakteru wniosku Rady, zgodnie z którym ilościowa ocena skutków spowodowanych innymi czynnikami nie była możliwa. Tymczasem wnoszące odwołanie nie podważają w odwołaniu tego twierdzenia Sądu dotyczącego braku zakwestionowania argumentów Rady w ramach skargi w pierwszej instancji.

181

Wbrew temu, co utrzymują wnoszące odwołanie, Sąd nie naruszył prawa przy stosowaniu kryteriów dotyczących przeprowadzania dowodów.

182

Wobec tego zarzut czwarty należy oddalić.

183

Mając na względzie powyższe rozważania, odwołanie należy oddalić.

184

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.

185

Artykuł 138 § 1 tego regulaminu, mający zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tegoż regulaminu stanowi, że kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

186

Ponieważ Canadian Solar Emea, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Csi Cells Co. i Csi Solar Power przegrały sprawę w odwołaniu głównym, a Rada i Komisja wniosły o obciążenie ich kosztami postępowania, należy obciążyć je kosztami związanymi z tym odwołaniem.

187

Zgodnie z art. 140 § 1 regulaminu postępowania, mającym również zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, Komisja, która przystąpiła do sprawy rozstrzyganej w ramach odwołania głównego w charakterze interwenienta, pokrywa własne koszty.

188

Ponieważ Komisja przegrała sprawę w odwołaniu wzajemnym, a Canadian Solar Emea, Canadian Solar Manufacturing (Changshu), Canadian Solar Manufacturing (Luoyang), Csi Cells Co. oraz Csi Solar Power wniosły o obciążenie Komisji kosztami postępowania, należy obciążyć tę ostatnią kosztami związanymi z odwołaniem wzajemnym.

189

Zgodnie z art. 140 § 1 regulaminu postępowania, mającym również zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, Rada, która przystąpiła do sprawy rozstrzyganej w ramach odwołania wzajemnego w charakterze interwenienta, pokrywa własne koszty.

Z powyższych względów Trybunał (czwarta izba) orzeka, co następuje: