–

w imieniu TGE Gas Engineering GmbH – Sucursal em Portugal przez A. Fernandesa de Oliveirę, advogado,

–

w imieniu rządu portugalskiego przez L. Ineza Fernandesa, M. Figueiredę oraz R. Camposa Lairesa, działających w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu Komisji Europejskiej przez L. Lozano Palacios oraz B. Rechenę, działających w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 44, 45, art. 132 ust. 1 lit. f), art. 167–169, 178, 179, 192a–194 i 196 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1), zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. (Dz.U. 2010, L 189, s. 1) (zwanej dalej „dyrektywą VAT”), art. 10 i 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 (Dz.U. 2011, L 77, s. 1) oraz zasady neutralności.

2

Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy TGE Gas Engineering GmbH – Sucursal em Portugal (zwaną dalej „TGE Sucursal em Portugal” lub „spółką TGE Sucursal em Portugal”) a Autoridade Tributária e Aduaneira (organem ds. celnych i podatkowych, Portugalia, zwanym dalej „ATA”) w przedmiocie odmowy przez ten organ przyznania TGE Sucursal em Portugal korzystania z odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) wynikającego z refakturowania kosztów zgrupowania interesów gospodarczych (zwanego dalej „ZIG”).

3

Zgodnie z art. 44 dyrektywy VAT:

„Miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu”.

4

Artykuł 45 tej dyrektywy stanowi:

„Miejscem świadczenia usług na rzecz osoby niebędącej podatnikiem jest miejsce, w którym usługodawca ma siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym usługodawca ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu”.

5

Artykuł 132 ust. 1 lit. f) rzeczonej dyrektywy ma następujące brzmienie:

„Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

[…]

6

Artykuł 167 dyrektywy VAT stanowi:

„Prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny”.

7

Artykuł 168 lit. a) tej dyrektywy stanowi:

„Jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

8

Zgodnie z art. 169 lit. a) omawianej dyrektywy:

„Poza prawem do odliczenia, o którym mowa w art. 168, podatnik ma prawo do odliczenia VAT określonego w tym artykule, jeżeli towary i usługi są wykorzystywane do następujących celów:

9

Artykuł 178 lit. a) i f) dyrektywy VAT stanowi:

„W celu skorzystania z prawa do odliczenia, podatnik musi spełnić następujące warunki:

[…]

10

Artykuł 179 tej dyrektywy stanowi:

„Podatnik dokonuje odliczenia poprzez potrącenie od całkowitej kwoty VAT należnego za dany okres rozliczeniowy, kwoty VAT dającej w tym samym okresie prawo do odliczenia stosowane zgodnie z art. 178.

Państwa członkowskie mogą jednakże wymagać od podatników dokonujących okazjonalnych transakcji, o których mowa w art. 12, stosowania prawa do odliczenia dopiero w momencie dostawy”.

11

Zgodnie z art. 192a wspomnianej dyrektywy:

„Do celów niniejszej sekcji podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

12

Artykuł 193 dyrektywy VAT stanowi:

„Każdy podatnik dokonujący podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług obowiązany jest do zapłaty VAT, z wyjątkiem sytuacji, gdy do zapłaty VAT zobowiązana jest inna osoba w przypadkach, o których mowa w art. 194–199 i art. 202”.

13

Artykuł 194 tej dyrektywy stanowi:

„1.   W przypadku gdy podlegająca opodatkowaniu dostawa towarów lub świadczenie usług jest dokonywane przez podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny, państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest odbiorca towarów lub usługobiorca.

2.   Państwa członkowskie określają warunki stosowania ust. 1”.

14

Artykuł 196 wspomnianej dyrektywy ma następujące brzmienie:

„Do zapłaty VAT zobowiązany jest każdy podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem zidentyfikowana do celów VAT, na rzecz której świadczone są usługi objęte art. 44, jeżeli usługi te są świadczone przez podatnika niemającego siedziby na terytorium tego państwa członkowskiego”.

15

Zgodnie z art. 10 rozporządzenia nr 282/2011:

„1.   Na użytek stosowania art. 44 i 45 dyrektywy [VAT] »miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika« jest miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa.

2.   W celu ustalenia miejsca, o którym mowa w ust. 1, uwzględnia się miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem, adres zarejestrowanej siedziby przedsiębiorstwa, i miejsce posiedzeń zarządu przedsiębiorstwa.

W przypadku gdy te kryteria nie pozwalają z całkowitą pewnością określić miejsca siedziby działalności gospodarczej podatnika, decydującym kryterium jest miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem.

3.   Sam adres pocztowy nie może być uznany za miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika”.

16

Artykuł 11 rzeczonego rozporządzenia wykonawczego stanowi:

„1.   Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy [VAT] »stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej« oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2.   Na użytek stosowania następujących artykułów »stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej« oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

3.   Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

17

Regime do Registo Nacional de Pessoas Coletivas (krajowy system rejestru osób prawnych), przyjęty dekretem z mocą ustawy nr 129/98 z dnia 13 maja 1998 r. (Diário da República I, seria I‑A, nr 110 z dnia 13 maja 1998 r.), reguluje wpis osób prawnych do krajowego rejestru osób prawnych.

18

Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) i b) krajowego systemu rejestru osób prawnych rejestr ten zawiera wpisy zarówno osób prawnych prawa portugalskiego lub prawa innego państwa, jak i przedstawicieli międzynarodowych osób prawnych lub prawa innego państwa, którzy wykonują zwyczajowo swoją działalność w Portugalii.

19

Artykuł 13 krajowego systemu rejestru osób prawnych przewiduje, że każda osoba prawna wpisana do tego rejestru otrzymuje numer identyfikacji podatkowej i ów artykuł reguluje warunki przyznania tego numeru.

20

Zgodnie z art. 6 ust. 2 kodeksu podatku dochodowego od osób prawnych ZIG powinien refakturować na strony, które go utworzyły, w proporcjach uzgodnionych w umowie założycielskiej, zyski lub straty osiągnięte w trakcie danego roku obrachunkowego. Jego zyski lub jego straty są uwzględniane w podlegających opodatkowaniu dochodach członków ZIG w zakresie podatku dochodowego.

21

TGE Gas Engineering GmbH z siedzibą w Bonn (zwana dalej „TGE Bonn” lub „spółką TGE Bonn”), spółka prawa niemieckiego, uzyskała w dniu 3 marca 2009 r. w Portugalii numer identyfikacji podatkowej 980410878 odpowiadający spółce niebędącej rezydentem bez stałego zakładu w celu dokonania jednorazowej transakcji, to znaczy nabycia udziałów w spółce.

22

W dniu 7 kwietnia 2009 r. spółka TGE Sucursal em Portugal została zarejestrowana w Portugalii jako podmiot niebędący rezydentem mający stały zakład w postaci oddziału i został jej przyznany numer identyfikacji podatkowej 980412463.

23

Spółka TGE Bonn utworzyła następnie, wraz z Somague Engenharia SA, ZIG nazwany „Projesines Expansão do Terminal de GNL de Sines, ACE” (zwany dalej „ZIG Projesines”). W celu utworzenia ZIG Projesines spółka TGE Bonn posłużyła się swoim numerem identyfikacji podatkowej, a nie numerem TGE Sucursal em Portugal. ZIG Projesines otrzymał swój własny numer identyfikacji podatkowej, to znaczy nr 508917280.

24

Celem ZIG Projesines było wdrożenie projektu rozbudowy terminalu skroplonego gazu ziemnego w Sines, Portugalia. Terminal ten należy do Redes Energéticas Nacionais SA, portugalskiej spółki energii elektrycznej.

25

ZIG podlegają w Portugalii szczególnemu systemowi. Zgodnie z art. 6 ust. 2 kodeksu podatku dochodowego od osób prawnych ZIG powinien refakturować na strony, które go utworzyły, w proporcjach uzgodnionych w umowie założycielskiej, zyski lub straty osiągnięte w trakcie danego roku obrachunkowego. Jego zyski lub jego straty są uwzględniane w podlegających opodatkowaniu dochodach członków ZIG w zakresie podatku dochodowego.

26

Umowa założycielska ZIG Projesines przewiduje, że Somague Engenharia pokrywa 85% kosztów, a TGE Bonn 15%. Ponadto porozumienie i regulamin wewnętrzny ZIG Projesines przypisały 64,29% zobowiązań i pasywów TGE Bonn, a pozostałe 35,71% zostało przypisane spółce Somague Engenharia.

27

W dniu 4 maja 2009 r. spółka TGE Sucursal em Portugal zawarła umowę podwykonawstwa z ZIG Projesines. Umowa podwykonawstwa przewidywała świadczenia wzajemne pomiędzy TGE Sucursal em Portugal i ZIG Projesines, przy czym ten ostatni miał refakturować na TGE Sucursal em Portugal swoje koszty.

28

ZIG Projesines przeniósł wszystkie faktury pochodzące z umowy podwykonawstwa z TGE Sucursal em Portugal i wszystkie faktury pochodzące od Somague Engenharia na Redes Energéticas Nacionais, jako na inwestora, z poszanowaniem ogólnej zasady bezpośredniego związku wpisanej w umowę podwykonawstwa z TGE Sucursal em Portugal (Full back-to-back general principle).

29

W celu zaliczenia tych kosztów oraz refakturowania ZIG Projesines uwzględnił numer identyfikacji podatkowej TGE Sucursal em Portugal, a nie numer TGE Bonn. ZIG Projesines wskazał zatem w notach debetowych wysłanych do TGE Sucursal em Portugal numer identyfikacji podatkowej tej spółki i zafakturował VAT na tej podstawie. ZIG Projesines obciążył 64,29% swoich kosztów TGE Sucursal em Portugal.

30

Spółka TGE Sucursal em Portugal odliczyła następnie VAT zapłacony na podstawie not debetowych wystawionych przez ZIG Projesines.

31

Przy okazji kontroli podatkowej TGE Sucursal em Portugal dotyczącej lat podatkowych 2009–2011 ATA sporządziła sprawozdanie, w którym wyjaśniła, że TGE Sucursal em Portugal i TGE Bonn są dwoma odrębnymi podmiotami, z których każdy posiada inny numer identyfikacji podatkowej. Zdaniem ATA, ponieważ spółka TGE Sucursal em Portugal nie była członkiem założycielskim ZIG Projesines, ów ZIG nie mógł przypisać jej swoich kosztów i spółka TGE Sucursal em Portugal nie mogła w konsekwencji odliczyć VAT przypadającego na te koszty.

32

ATA wezwała w związku z tym TGE Sucursal em Portugal do zwrotu kwot odpowiadających owemu bezprawnie odliczonemu VAT. Spółka TGE Sucursal em Portugal zwróciła się do Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa) [sądu arbitrażowego do spraw podatkowych (centrum arbitrażu administracyjnego), Portugalia] w celu uzyskania stwierdzenia nieważności decyzji, którą ATA zażądała owego zwrotu.

33

Przed sądem odsyłającym ATA podnosi, że spółka TGE Sucursal em Portugal była stałym zakładem posiadającym osobowość prawną i zdolność podatkową odrębną od TGE Bonn. Ponieważ jedynie spółka TGE Bonn stanowiła część ZIG Projesines, spółka TGE Sucursal em Portugal nie miała prawa do przejęcia kosztów ZIG Projesines i odliczenia VAT przypadającego na te koszty. Okoliczność, że przy fakturach ZIG Projesines stosowano procent rozdziału przewidziany w jego umowie założycielskiej, nie miała znaczenia w tym zakresie.

34

Zdaniem ATA każdy z obydwu podmiotów miał własną osobowość podatkową i w związku z tym z punktu widzenia VAT były to odrębne podmioty prawne. Jeżeli spółka TGE Bonn chciała przypisać wyniki ZIG Projesines spółce TGE Sucursal em Portugal jako podmiotowi niebędącemu rezydentem ze stałym zakładem, powinna ona i mogła posłużyć się jej numerem identyfikacji podatkowej w chwili utworzenia ZIG Projesines.

35

Ponadto ATA uważa, że brak było ścisłego i bezpośredniego związku pomiędzy notami debetowymi obciążającymi spółkę TGE Sucursal em Portugal a aktywnymi transakcjami tej spółki. Tym samym nie ma ona prawa do odliczenia VAT.

36

W tych okolicznościach Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa) [sąd arbitrażowy do spraw podatkowych (centrum arbitrażu administracyjnego)] postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy art. 44, 45, art. 132 ust. 1 lit. f), art. 167–169, 178, 179,[192a–194] i 196 dyrektywy VAT […], art. 10 i 11 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011 oraz zasadę neutralności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby portugalska administracja podatkowa odmawiała skorzystania z prawa do odliczenia VAT oddziałowi spółki prawa niemieckiego w następujących okolicznościach:

37

Poprzez swoje pytanie sąd odsyłający zmierza zasadniczo do ustalenia, czy w szczególności art. 167 i 168 dyrektywy VAT, a także zasada neutralności powinny być interpretowane w ten sposób, że sprzeciwiają się one temu, aby organ podatkowy danego państwa członkowskiego uznał, że spółka, która ma swoją siedzibę w innym państwie członkowskim, oraz posiadany przez nią w pierwszym z tych państw oddział stanowią dwóch odrębnych podatników, z tego powodu, że każdy z tych podmiotów ma inny numer identyfikacji podatkowej, oraz aby organ ten odmówił z tego powodu oddziałowi prawa do odliczenia VAT na podstawie not debetowych wystawionych przez ZIG, którego członkiem jest wspomniana spółka, a nie jej oddział.

38

Z akt sprawy przekazanych Trybunałowi wynika, że źródłem sporu w postępowaniu głównym są co do zasady wnioski wyciągnięte przez właściwy organ administracji podatkowej z okoliczności, iż TGE Bonn i TGE Sucursal em Portugal posiadają odrębne numery identyfikacji podatkowej, oraz z tego, że w trakcie utworzenia ZIG Projesines posłużono się numerem identyfikacji podatkowej TGE Bonn, podczas gdy dla wystawienia faktur dotyczących rozdziału kosztów związanych ze wspomnianym zgrupowaniem zgrupowanie to posłużyło się numerem identyfikacji podatkowej TGE Sucursal em Portugal.

39

W tym zakresie należy przypomnieć, po pierwsze, że zgodnie z art. 168 lit. a) dyrektywy VAT, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony do odliczenia od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić, kwoty należnego lub zapłaconego VAT od towarów lub usług, które zostały mu dostarczone lub wyświadczone przez innego podatnika. Odbiorca danych usług musi być zatem podatnikiem w rozumieniu tej dyrektywy.

40

Artykuł 9 dyrektywy VAT definiuje „podatników” jako osoby prowadzące „samodzielnie” działalność gospodarczą. Dla jednolitego stosowania dyrektywy VAT szczególne znaczenie ma to, że pojęcie „podatnika” zdefiniowane w tytule III tej dyrektywy otrzymuje autonomiczną i jednolitą wykładnię [wyrok z dnia 17 września 2014 r., Skandia America (USA), filial Sverige, C‑7/13, EU:C:2014:2225, pkt 23].

41

Tymczasem jeżeli chodzi o spółkę mającą siedzibę w danym państwie członkowskim oraz o jej oddział mający siedzibą w innym państwie członkowskim, z orzecznictwa Trybunału wynika, że obydwa te podmioty stanowią jednego i tego samego podatnika VAT (zob. podobnie wyroki: z dnia 23 marca 2006 r., FCE Bank, C‑210/04, EU:C:2006:196, pkt 37; z dnia 16 lipca 2009 r., Komisja/Włochy, C‑244/08, niepublikowany, EU:C:2009:478, pkt 38; z dnia 12 września 2013 r., Le Crédit Lyonnais, C‑388/11, EU:C:2013:541, pkt 34), chyba że zostanie ustalone, że oddział prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą. W tym zakresie należy zbadać, czy taki oddział może być uznany za niezależny, w szczególności w zakresie ponoszenia ryzyka gospodarczego wynikającego z jego działalności (wyrok z dnia 23 marca 2006 r., FCE Bank, C‑210/04, EU:C:2006:196, pkt 35).

42

W sprawie w postępowaniu głównym spółka TGE Bonn uzyskała w Portugalii pierwszy numer identyfikacji podatkowej w celu dokonania jednorazowej czynności polegającej na utworzeniu ZIG Projesines. Spółka TGE Bonn uzyskała następnie drugi numer identyfikacji podatkowej w celu zarejestrowania TGE Sucursal em Portugal, który to numer był stosowany w ramach całej działalności wykonywanej przez TGE Bonn oraz przez wspomniany oddział w Portugalii. Oczywiste jest, że obydwa numery identyfikacji podatkowej TGE Bonn i TGE Sucursal em Portugal są nadawane jednemu i temu samemu podmiotowi, to znaczy TGE Bonn.

43

Z powyższego wynika, że TGE Bonn i TGE Sucursal em Portugal stanowią jeden podmiot podatkowy w rozumieniu dyrektywy VAT.

44

Należy przypomnieć, po drugie, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawo do odliczenia przewidziane w art. 167 i 168 dyrektywy VAT stanowi integralną część mechanizmu podatku VAT i co do zasady nie może być ograniczane (zob. w szczególności wyroki: z dnia 8 maja 2008 r., Ecotrade, C‑95/07 i C‑96/07, EU:C:2008:267, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 12 lipca 2012 r.EMS‑Bulgaria Transport, C‑284/11, EU:C:2012:458, pkt 44; a także z dnia 28 lipca 2016 r., Astone, C‑332/15, EU:C:2016:614, pkt 30).

45

W niniejszej sprawie, ponieważ spółki TGE Bonn i TGE Sucursal em Portugal należy uznać za stanowiące jeden i ten sam podmiot prawny, a tym samym jednego podatnika, zasada neutralności podatkowej wymaga, aby odliczenie naliczonego VAT zostało przyznane, jeżeli zostały spełnione materialne wymogi tego odliczenia (zob. analogicznie wyrok z dnia 27 września 2007 r., Collée, C‑146/05, EU:C:2007:549, pkt 31).

46

W konsekwencji, jeżeli organy podatkowe posiadają informacje niezbędne do ustalenia, że podatnik, jako adresat danej transakcji, jest zobowiązany z tytułu VAT, to nie mogą one nakładać dodatkowych warunków dotyczących przysługującego podatnikowi prawa do odliczenia tego podatku, które mogłyby w efekcie praktycznie uniemożliwić wykonanie tego prawa (wyroki: z dnia 1 kwietnia 2004 r., Bockemühl, C‑90/02, EU:C:2004:206, pkt 51; a także z dnia 8 maja 2008 r., Ecotrade, C‑95/07 i C‑96/07, EU:C:2008:267, pkt 64).

47

Z powyższego wynika, że w sytuacji takiej jak ta w postępowaniu głównym organ podatkowy państwa członkowskiego nie może odmówić podatnikowi odliczenia zapłaconego naliczonego VAT z tego tylko powodu, że podatnik ten stosował dany numer identyfikacji podatkowej jako podmiot niebędący rezydentem bez stałego zakładu w chwili utworzenia ZIG i zastosował numer identyfikacji podatkowej swojego oddziału będącego rezydentem tego samego państwa w celu refakturowania kosztów tego zgrupowania.

48

Wniosku tego nie podważa fakt, że spółka TGE Bonn ma siedzibę w Niemczech oraz że TGE Sucursal em Portugal jest jej stałym zakładem w Portugalii.

49

W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 44 zdanie pierwsze dyrektywy VAT miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ma siedzibę swojej działalności gospodarczej. Prawodawca Unii przyjął ów łącznik jako główny, ponieważ oferuje on, jako obiektywne, proste i praktyczne kryterium, dużą pewność prawa (wyrok z dnia 16 października 2014 r., Welmory, C‑605/12, EU:C:2014:2298, pkt 53–55). Z kolei powiązanie ze stałym zakładem podatnika, przewidziane w art. 44 zdanie drugie dyrektywy VAT, jest drugorzędnym łącznikiem, który stanowi przepis derogacyjny od ogólnej zasady (wyrok z dnia 16 października 2014 r., Welmory, C‑605/12, EU:C:2014:2298, pkt 56).

50

W ten sposób to do sądu odsyłającego w ramach sporu w postępowaniu głównym należy ocena, czy zostały spełnione pozostałe warunki prawa do odliczenia zapłaconego naliczonego podatku, takie jak wymienione w art. 168 lit. a) dyrektywy VAT.

51

Z uwagi na powyższe na przedstawione pytanie trzeba odpowiedzieć, iż art. 167 i 168 dyrektywy VAT oraz zasadę neutralności należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one temu, aby organ podatkowy państwa członkowskiego uznał, iż spółka, która ma swoją siedzibę w innym państwie członkowskim, oraz posiadany przez nią w pierwszym z tych państw oddział stanowią dwóch odrębnych podatników, z tego powodu, że każdy z tych podmiotów ma inny numer identyfikacji podatkowej, oraz aby organ ten odmówił z tego powodu oddziałowi prawa do odliczenia VAT na podstawie not debetowych wystawionych przez ZIG, którego członkiem jest wspomniana spółka, a nie jej oddział.

52

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (piąta izba) orzeka, co następuje:

Artykuły 167 i 168 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r., oraz zasadę neutralności należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one temu, aby organ podatkowy państwa członkowskiego uznał, iż spółka, która ma swoją siedzibę w innym państwie członkowskim, oraz posiadany przez nią w pierwszym z tych państw oddział stanowią dwóch odrębnych podatników, z tego powodu, że każdy z tych podmiotów ma inny numer identyfikacji podatkowej, oraz aby organ ten odmówił z tego powodu oddziałowi prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) na podstawie not debetowych wystawionych przez zgrupowanie interesów gospodarczych, którego członkiem jest wspomniana spółka, a nie jej oddział.