1

Skarżąca, Sovena Portugal – Consumer Goods, SA, dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską w oparciu o rejestrację międzynarodową z dnia 19 stycznia 2012 r. nr 1107792 dla słownego znaku towarowego FONTOLIVA.

2

Towary, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klasy 29 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „oleje i tłuszcze do celów spożywczych; oliwa z oliwek”.

3

Zgłoszenie międzynarodowe zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 49/2012 z dnia 9 marca 2012 r.

4

W dniu 26 listopada 2012 r. spółka Mueloliva, SL, właściciel wyłącznej licencji dotyczącej znaku towarowego, wniosła, na podstawie art. 41 i art. 156 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego.

5

Sprzeciw został oparty na wcześniejszym słownym hiszpańskim znaku towarowym FUENOLIVA, zgłoszonym w dniu 15 lutego 1975 r. i zarejestrowanym w dniu 16 grudnia 1977 r. dla „oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia” należącej do klasy 29.

6

W sprzeciwie powołano się na podstawę odmowy rejestracji przewidzianą w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

7

W dniu 14 maja 2014 r. Wydział Sprzeciwów uwzględnił sprzeciw, stwierdzając istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w wypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

8

W dniu 14 lipca 2014 r. skarżąca – działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 – wniosła odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów.

9

Decyzją z dnia 4 listopada 2015 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Druga Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie. Przede wszystkim stwierdziła ona, że spółka Mueloliva przedstawiła – w odpowiedzi na wezwanie skarżącej – dowód rzeczywistego używania wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA dla „oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia” w Hiszpanii w okresie pięciu lat między dniem 9 września 2007 r. a dniem 8 września 2012 r. (zwanym dalej „istotnym okresem”). W tym względzie odniosła się ona do przedstawionych przez Muelolivę faktur, kart danych logistycznych, etykiet, dwóch badań porównawczych i artykułów prasowych, dokonując całościowej oceny tych dowodów, lecz jednocześnie przyznając, że niektóre nie są datowane lub nie pochodzą z istotnego okresu (pkt 14–32 zaskarżonej decyzji). Następnie w ramach oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w wypadku dwóch kolidujących ze sobą znaków towarowych Izba Odwoławcza stwierdziła, że właściwy krąg odbiorców stanowi szeroki krąg obiorców w Hiszpanii, który wykazuje przeciętny poziom uwagi, nabywając oleje i tłuszcze do celów spożywczych (pkt 37–40 zaskarżonej decyzji). Izba Odwoławcza wskazała, że strony są zgodne, iż towary oznaczone kolidującymi ze sobą słownymi znakami towarowymi są identyczne lub bardzo podobne (pkt 41 i 42 zaskarżonej decyzji). Porównując kolidujące ze sobą oznaczenia, Izba Odwoławcza wskazała, że obydwa one są dziewięcioliterowymi wyrazami, o wspólnym terminie „oliva”, który sam w sobie ma słabo odróżniający charakter, jako że odsyła on do towarów pochodzących z oliwek lub zawierających oliwę z oliwek. Wpływ tego terminu na ocenę prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w wypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych jest zatem zdaniem Izby Odwoławczej ograniczony (pkt 46–48 zaskarżonej decyzji). Izba Odwoławcza dodała jeszcze, że pod względem wizualnym jedyna różnica dwóch liter na dziewięć, z których składają się elementy słowne tworzące kolidujące ze sobą znaki towarowe, jest niewystarczająca, zwłaszcza ze względu na wspólny termin „oliva”, aby uniknąć całościowego wrażenia podobieństwa. Pod względem fonetycznym elementy słowne są podobne, a pod względem konceptualnym – podczas gdy wspólny termin „oliva” odsyła do oliwek lub do oliwy z oliwek – elementy „fuen” i „font” odsyłają do hiszpańskiego wyrazu „fuente”, który opisuje fontannę lub źródło, co skutkuje przynajmniej podobieństwem, jeśli nie identycznością kolidujących ze sobą znaków towarowych (pkt 49–51 zaskarżonej decyzji). Uwzględniając wszystkie te rozważania, Izba Odwoławcza stwierdziła zatem, że w okolicznościach niniejszej sprawy istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w wypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych (pkt 52–57 zaskarżonej decyzji).

10

Skarżąca wnosi do Sądu o:

11

EUIPO wnosi do Sądu o:

12

Żądanie drugie skarżącej należy rozpatrywać jako mające na celu to, aby Sąd, po pierwsze, oddalił sprzeciw wniesiony przez spółkę Mueloliva, oraz po drugie, udzielił ochrony w Unii. Żądanie to ma bowiem w rzeczywistości na celu zmianę przez Sąd zaskarżonej decyzji w rozumieniu art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 poprzez wydanie decyzji, którą powinna była wydać Izba Odwoławcza zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 207/2009. Jednakże, jak wskazuje EUIPO, zgodnie z art. 64 ust. 1 tego rozporządzenia Izba Odwoławcza może skorzystać z uprawnień w granicach kompetencji posiadanych przez instancję, która podjęła zaskarżoną decyzję, albo przekazać sprawę do wspomnianej instancji w celu dalszego postępowania. W niniejszym zaś wypadku decyzja, którą zaskarżono przed Izbą Odwoławczą, została wydana przez Wydział Sprzeciwów, posiadający jedynie właściwość, aby orzec w odniesieniu do sprzeciwu i w danym wypadku, jeśli jest on uzasadniony, oddalić żądanie udzielenia ochrony w Unii na podstawie rejestracji międzynarodowej lub rejestracji unijnego znaku towarowego, lecz nie aby uwzględnić wspomniane żądanie. Ponadto należy przypomnieć, że mając na względzie, po pierwsze, określony w przepisach tytułu IV rozporządzenia nr 207/2009 przebieg procedury rejestracji, która zakłada na wstępie wstępną kontrolę przez eksperta, w szczególności w odniesieniu do bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji, a następnie, w wypadku pozytywnego wyniku tej kontroli, publikację zgłoszenia w celu umożliwienia wniesienia ewentualnych sprzeciwów odnoszących się do względnych podstaw odmowy rejestracji, oraz po drugie, art. 59 wspomnianego rozporządzenia, dotyczący osób uprawnionych do wnoszenia odwołania, zgodnie z którym to przepisem „[k]ażda strona w postępowaniu, dla której decyzja ma niekorzystny skutek, może wnieść odwołanie”, Izba Odwoławcza nigdy nie będzie mogła dokonać rejestracji. Może ona bowiem wydać decyzję jedynie w ramach odwołania od decyzji wydanej w następstwie wstępnej niekorzystnej kontroli eksperta, w którym to wypadku – jeśli Izba Odwoławcza uwzględni argumenty wnoszącego odwołanie – procedura będzie kontynuowana poprzez publikację zgłoszenia, albo też w ramach odwołania od decyzji Wydziału Sprzeciwów, w którym to wypadku, jak wskazano poprzednio, Izba Odwoławcza również nie będzie mogła sama uwzględnić zgłoszenia. W tych okolicznościach do Sądu nie należy również rozpoznanie żądania reformatoryjnego, zmierzającego ku temu, by Sąd zmienił z takim właśnie skutkiem decyzję Izby Odwoławczej [zob. podobnie wyrok z dnia 12 kwietnia 2011 r., Euro-Information/OHIM (EURO AUTOMATIC PAYMENT), T‑28/10, EU:T:2011:158, pkt 13].

13

A zatem żądanie drugie skarżącej należy odrzucić jako niedopuszczalne w zakresie, w jakim ma ono na celu to, aby Sąd udzielił ochrony w Unii. Natomiast jest ono dopuszczalne w zakresie, w jakim ma ono na celu oddalenie wniesionego przez spółkę Mueloliva sprzeciwu [zob. podobnie wyrok z dnia 26 września 2014 r., Koscher + Würtz/OHIM – Kirchner & Wilhelm (KW SURGICAL INSTRUMENTS), T‑445/12, EU:T:2014:829, pkt 15, 18, 40].

14

Na poparcie skargi skarżąca podnosi w istocie dwa zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 15 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia i odnosi się do niewystarczającego charakteru przedstawionych dowodów rzeczywistego używania wcześniejszego krajowego znaku towarowego FUENOLIVA. Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 i został podzielony na dwie części. Po pierwsze, skarżąca podnosi, że gdy Izba Odwoławcza potwierdziła zasadność sprzeciwu, rejestracja wcześniejszego krajowego znaku towarowego FUENOLIVA, na której oparto sprzeciw, nie została przedłużona. Po drugie, skarżąca podnosi, że nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w wypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych. Z tych względów sprzeciw wobec rejestracji jej znaku towarowego jest bezzasadny.

15

Na wstępie należy rozpatrzyć część pierwszą zarzutu drugiego.

16

Skarżąca wskazuje, że po przyjęciu zaskarżonej decyzji uświadomiła sobie, iż właściciel wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA nie odnowił rejestracji tego znaku przed przyjęciem zaskarżonej decyzji przez Izbę Odwoławczą. Zdaniem skarżącej ze względu na to, że początkowej rejestracji dokonano w dniu 15 lutego 1975 r., a w prawie hiszpańskim przewidziano ważność rejestracji przez okres dziesięciu lat od daty dokonania zgłoszenia, rejestrację należało odnowić w dniu 15 lutego 2015 r. Otóż w dniu 2 grudnia 2015 r. w aktualizacji karty dotyczącej spornego znaku towarowego prowadzonej przez Oficina Española de Patentes y Marcas (hiszpański urząd patentów i znaków towarowych) wskazał, że upływ okresu rejestracji znaku stwierdzono w dniu 26 listopada 2015 r.

17

Odnosząc się do wyroku z dnia 13 września 2006 r., MIP Metro/OHIM –Tesco Stores (METRO) (T‑191/04, EU:T:2006:254), i podkreślając, iż Sąd wskazał w tym wyroku, że izby odwoławcze, oprócz przekazania spawy do ponownego rozpoznania, wykonują kompetencje posiadane przez instancję, która podjęła decyzję zaskarżoną wniesionym do nich odwołaniem, a także że nie mogą wydać decyzji, która byłaby niezgodna z prawem w chwili orzekania, skarżąca jest zdania, że Izba Odwoławcza nie mogła potwierdzić zasadności sprzeciwu.

18

Skarżąca dodaje, że na początku miesiąca stycznia 2016 r. dokonano nowego zgłoszenia hiszpańskiego znaku towarowego dla znaku towarowego FUENOLIVA służącego do oznaczania oliwy z oliwek, w imieniu spółki Fuentes Lopez, SL, jednakże skarżąca nie wie, czy ten zgłaszający jest powiązany ze spółką Mueloliva.

19

Ze swej strony EUIPO wskazuje, że zaskarżona decyzja została doręczona w dniu 5 listopada 2015 r., czyli przed publikacją w dniu 2 grudnia 2015 r. informacji o wygaśnięciu rejestracji wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA przez hiszpański urząd patentów i znaków towarowych, a także że w świetle dowodów przedstawionych przed Wydziałem Sprzeciwów i Izbą Odwoławczą nic nie wskazywało na to, że rejestracja wspomnianego znaku towarowego nie zostanie odnowiona, inaczej niż w okolicznościach sprawy leżącej u podstaw wyroku z dnia 13 września 2006 r., METRO (T‑191/04, EU:T:2006:254), w której wnosząca sprzeciw nie przedstawiła dowodu przedłużenia rejestracji swojego znaku towarowego, podczas gdy Wydział Sprzeciwów wezwał ją do tego. Zdaniem EUIPO, gdy orzekała Izba Odwoławcza, rejestracja wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA była nadal ważna.

20

Należy stwierdzić, że strony dokonują odmiennej wykładni prawa krajowego w odniesieniu do okresu ważności rejestracji znaku towarowego. EUIPO wydaje się być zdania, że rejestracja znaku towarowego w hiszpańskim urzędzie patentów i znaków towarowych pozostaje ważna do chwili opublikowania informacji o wygaśnięciu (w niniejszym wypadku w dniu 2 grudnia 2015 r.), podczas gdy skarżąca jest zdania, że rejestracja hiszpańskiego znaku towarowego przestaje być ważna – wobec braku przedłużenia – po upływie dziesięcioletniego okresu ważności (w niniejszym wypadku w dniu 15 lutego 2015 r.). Niemniej ta rozbieżność w wykładni pozostaje bez wpływu na niniejszą sprawę.

21

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa, zgodność zaskarżonego aktu z prawem należy oceniać przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych i prawnych istniejących w dacie przyjęcia aktu [wyroki: z dnia 7 lutego 1979 r., Francja/Komisja, 15/76 i 16/76, EU:C:1979:29, pkt 7, 8; z dnia 17 października 1989 r., Dow Benelux/Komisja, 85/87, EU:C:1989:379, pkt 49; postanowienie z dnia 7 lutego 2013 r., Majtczak/Feng Shen Technology i OHIM, C‑266/12 P, niepublikowane, EU:C:2013:73, pkt 45; wyrok z dnia 21 stycznia 2016 r., Laboratorios Ern/OHIM – michelle menard (Lenah.C) (T‑802/14, niepublikowany, EU:T:2016:25, pkt 15)].

22

A zatem przy założeniu, że rejestracja wcześniejszego krajowego znaku towarowego FUENOLIVA była nadal ważna w chwili przyjęcia zaskarżonej decyzji, nawet jeśli tylko przez kilka tygodni, niezależnie od kwestii ciężaru dowodu na istnienie tej sytuacji, Izba Odwoławcza mogła jedynie oprzeć się na tym założeniu w celu przyjęcia zaskarżonej decyzji, a Sąd nie może teraz uwzględnić późniejszej sytuacji związanej z wygaśnięciem rejestracji wcześniejszego krajowego znaku towarowego FUENOLIVA ani, co więcej, opierać się na tym wygaśnięciu w celu umorzenia postępowania [zob. podobnie i analogicznie postanowienie z dnia 8 maja 2013 r., Cadila Healthcare/OHIM, C‑268/12 P, niepublikowane, EU:C:2013:296, pkt 32, 33; wyroki: z dnia 4 listopada 2008 r., Group Lottuss/OHIM – Ugly (COYOTE UGLY), T‑161/07, niepublikowany, EU:T:2008:473, pkt 49, 50; z dnia 8 października 2014 r., Fuchs/OHIM – Les Complices (Gwiazda wpisana w okrąg), T‑342/12, EU:T:2014:858, pkt 24].

23

Przy założeniu, że – jak podnosi skarżąca – ważność rejestracji wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA wygasła przed przyjęciem zaskarżonej decyzji, należy wprawdzie przyznać, jak orzeczono w wyroku z dnia 13 września 2006 r., METRO (T‑191/04, EU:T:2006:254, pkt 32), że spełnianej przez wcześniejszy znak towarowy funkcji wskazywania pochodzenia nie może zagrażać istnienie innego znaku towarowego, który zostaje zarejestrowany dopiero po wygaśnięciu prawa do wcześniejszego znaku towarowego, a także że żadna kolizja nie może powstać, jeżeli nie zachodzi współistnienie znaków towarowych. Natomiast należy jednak uwzględnić fakt, jak orzeczono w wyroku z dnia 12 grudnia 2002 r., eCopy/OHIM (ECOPY) (T‑247/01, EU:T:2002:319, pkt 46) i w wyroku z dnia 13 września 2010 r., KUKA Roboter/OHIM (Odcień koloru pomarańczowego) (T‑97/08, EU:T:2010:396, pkt 11), że zgodność z prawem decyzji izby odwoławczej może być podważona poprzez powołanie się na nowe okoliczności przed Sądem, wyłącznie jeśli wykazano, że izba odwoławcza powinna była z urzędu wziąć pod uwagę te okoliczności podczas postępowania administracyjnego przed wydaniem decyzji.

24

A zatem w zakresie, w jakim ani skarżąca, ani spółka Mueloliva nie podniosły kwestii wygaśnięcia ważności rejestracji wcześniejszego krajowego znaku towarowego FUENOLIVA lub nie przedstawiły w tym względzie okoliczności w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, należy rozpatrzyć, czy Izba Odwoławcza powinna była podnieść tę kwestię z urzędu.

25

W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że art. 41 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, zasada 19 ust. 1, zasada 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1995, L 303, s. 1) stanowią w szczególności, że w terminie określonym przez EUIPO wnoszący sprzeciw powinien przedstawić dowód istnienia, ważności i zakresu ochrony jego wcześniejszego znaku, w szczególności – co się tyczy wcześniejszego znaku towarowego niebędącego już zarejestrowanym unijnym znakiem towarowym – kopię odpowiedniego świadectwa rejestracyjnego oraz, w odpowiednim przypadku, najnowsze świadectwo przedłużenia rejestracji, wskazujące, iż okres ochrony znaku towarowego jest dłuższy niż wspomniany powyżej termin określony przez EUIPO, wraz z wszelkim przedłużeniem tego okresu, lub równoważne dokumenty wydane przez urząd, który zarejestrował dany znak towarowy. Mając na względzie tytuł i umiejscowienie wyżej wspomnianych uregulowań w ramach wszystkich przepisów proceduralnych mających zastosowanie do unijnego znaku towarowego (odpowiednio, w tytule IV, „Procedura rejestracji”, sekcja 4, „Uwagi stron trzecich oraz sprzeciw”, rozporządzenia nr 207/2009, a także w tytule II, „Procedura sprzeciwu oraz dowód używania znaku”, rozporządzenia nr 2868/95) oraz mając na względzie art. 132 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, zgodnie z którym Wydział Sprzeciwów jest odpowiedzialny za podejmowanie decyzji w sprawie sprzeciwu wobec wniosku o rejestrację unijnego znaku towarowego, należy stwierdzić, że – gdy w rozpatrywanych uregulowaniach wskazano „termin określony przez EUIPO” – chodzi o termin określony przez Wydział Sprzeciwów po wszczęciu postępowania w sprawie sprzeciwu.

26

W drugiej kolejności – nawet jeśli izby odwoławcze rozpatrujące odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów wykonują kompetencje przysługujące Wydziałowi Sprzeciwów co do istoty, ramy proceduralne, które mają zastosowanie przed izbami odwoławczymi nie są takie same jak te, które mają zastosowanie przed wydziałami sprzeciwów. A zatem, podczas gdy zgodnie z zasadą 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95 przed Wydziałem Sprzeciwów wnoszący sprzeciw jest zobowiązany w terminie określonym przez Wydział Sprzeciwów przedłożyć – w celu przedstawienia materiałów niezbędnych dla poparcia sprzeciwu – dowód na to, że ważność rejestracji wcześniejszego znaku towarowego przekracza ten termin, należy stwierdzić, iż mające zastosowanie przed izbami odwoławczymi reguły proceduralne nie zawierają podobnych przepisów.

27

Wśród mających bowiem zastosowanie przed izbami odwoławczymi przepisów proceduralnych dotyczących zasady kontradyktoryjności oraz zarzutów, argumentów i okoliczności faktycznych, które należy przedstawić, zawarty w tytule IX rozporządzenia nr 207/2009, zatytułowanym „Procedura”, w sekcji 1, dotyczącej przepisów ogólnych postępowania mających zastosowanie w odniesieniu do różnych instancji EUIPO, art. 76 – który to przepis dotyczy badania z urzędu okoliczności faktycznych – stanowi:

„1.   W trakcie postępowania [EUIPO] bada stan faktyczny z urzędu; jednakże w postępowaniu odnoszącym się do względnych podstaw odmowy rejestracji [EUIPO] ogranicza się w tym badaniu do stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony oraz poszukiwanego zadośćuczynienia […].

2.   [EUIPO] może nie wziąć pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów, których zainteresowane strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie”.

28

Ponadto zasada 50 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 2868/95, którą zawarto w tytule X wspomnianego rozporządzenia, zatytułowanym „Odwołania”, stanowi wprawdzie, że „[j]eżeli nie postanowiono inaczej, przepisy odnoszące się do postępowania przed instancją, która wydała decyzję, od której wnosi się odwołanie, stosuje się mutatis mutandis do postępowania odwoławczego”, jednak w akapicie trzecim tego ustępu zawarto odmienny przepis, o następującym brzmieniu:

„W przypadku gdy odwołanie dotyczy decyzji Wydziału Sprzeciwów, izba ogranicza rozpatrywanie odwołania do faktów i dowodów przedstawionych w terminie ustalonym lub określonym przez Wydział Sprzeciwów zgodnie z postanowieniami rozporządzenia i niniejszych zasad, chyba że izba uzna, iż należy uwzględnić dodatkowe lub uzupełniające fakty i dowody zgodnie z art. [76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009]”.

29

Ani z powyższych przepisów, ani z innych mających zastosowanie przepisów proceduralnych nie wynika, że Izba Odwoławcza rozpatrująca odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów, który orzekł w przedmiocie bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji, sama jest zobowiązana do podniesienia z urzędu kwestii ustania ważności rejestracji wcześniejszego znaku towarowego po wygaśnięciu terminu określonego przez Wydział Sprzeciwów dla wnoszącego sprzeciw, aby przedstawił on dowód tej ważności.

30

Ponadto żaden z tych przepisów nie może również być interpretowany jako zobowiązujący wnoszącego sprzeciw do przedstawienia z urzędu dowodu, iż rejestracja wcześniejszego znaku towarowego jest ważna aż do chwili, gdy orzeknie izba odwoławcza (zob. analogicznie wyrok z dnia 29 lipca 2010 r., Anheuser-Busch/OHIM, C‑214/09 P, EU:C:2010:456, pkt 56–69).

31

Stwierdzenia dokonane w pkt 29 i 30 powyżej pozostają jednak bez uszczerbku dla możliwości, aby zgłaszający znak towarowy, wobec którego wniesiono sprzeciw, powołał się przed Izbą Odwoławczą na to, że wnoszący sprzeciw nie przedstawił dowodu utrzymania ważności rejestracji wcześniejszego znaku towarowego na rozsądny okres, mając na względzie postępowanie przed Izbą Odwoławczą, aby skłonić wnoszącego sprzeciw do udzielenia w tym względzie odpowiedzi oraz Izbę Odwoławczą do uwzględnienia sytuacji, w szczególności mając na względzie wspomniane w pkt 27 i 28 powyżej przepisy proceduralne.

32

Jednakże, jak wskazano powyżej, z akt sprawy wynika, że skarżąca nie podniosła przed Izbą Odwoławczą kwestii utrzymania ważności rejestracji wcześniejszego krajowego znaku towarowego FUENOLIVA, mimo że zbliżał się rok 2015, w którym wspomniana rejestracja wygasała i należało w danym wypadku ją odnowić, a nawet ów rok 2015 już się rozpoczął, również gdy sekretariat izb odwoławczych powiadomił ją pismem z dnia 4 lutego 2015 r. o uwagach przedstawionych w odpowiedzi przez spółkę Mueloliva, wskazując, że izba rozpatrująca sprawę jest zdania, iż może rozstrzygnąć spór w oparciu o materiały zawarte w aktach sprawy i że w konsekwencji nie przewidziano repliki. Skarżąca mogła jeszcze uczynić to w tej chwili w oparciu o art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, zgodnie z którym „[EUIPO] może nie wziąć pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów, których zainteresowane strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie”.

33

Wykładni tych przepisów dokonano bowiem w ten sposób, że co do zasady, i z zastrzeżeniem odmiennych przepisów, możliwe jest przedstawienie okoliczności faktycznych i dowodów przez strony przed EUIPO po upływie terminów, którym podlega ich przedstawienie zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 207/2009, oraz że w żaden sposób nie zabrania się EUIPO uwzględnienia powołanych czy przedstawionych w ten sposób z opóźnieniem okoliczności faktycznych i dowodów, w danym wypadku po raz pierwszy w postępowaniu przed izbą odwoławczą [wyrok z dnia 18 lipca 2013 r., New Yorker SHK Jeans/OHIM, C‑621/11 P, EU:C:2013:484, pkt 30; zob. także wyrok z dnia 11 grudnia 2014 r., CEDC International/OHIM – Underberg (Kształt źdźbła trawy w butelce), T‑235/12, EU:T:2014:1058, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo]. Jest prawdą, jak wskazano w pkt 28 powyżej, że w zasadzie 50 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95 przewidziano szczególny reżim, na wypadek gdyby odwołanie skierowano przeciwko decyzji Wydziału Sprzeciwów. O ile w pierwszym akapicie tego ustępu ustanowiono zasadę, zgodnie z którą przepisy dotyczące postępowania przed instancją, w której wydano zaskarżoną decyzję, mają zastosowanie mutatis mutandis do postępowania odwoławczego, o tyle w akapicie trzecim odstąpiono od tej zasady w odniesieniu do odwołań skierowanych przeciwko decyzji Wydziału Sprzeciwów, przewidując, że izba odwoławcza ogranicza badanie odwołania do okoliczności faktycznych i dowodów przedstawionych w terminie ustalonym lub określonym przez Wydział Sprzeciwów, chyba że izba uzna, iż należy uwzględnić dodatkowe lub uzupełniające fakty i dowody zgodnie z art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009. W tych ramach Izba Odwoławcza mogła zatem, gdyby o to do niej wniesiono, stwierdzić, że należy uwzględnić kwestię ważności rejestracji wcześniejszego krajowego znaku towarowego FUENOLIVA ze względu na możliwy zbliżający się termin wygaśnięcia (zob. podobnie wyrok z dnia 3 października 2013 r., Rintisch/OHIM, C‑120/12 P, EU:C:2013:638, pkt 32).

34

A zatem, w świetle stwierdzeń dokonanych w pkt 29 i 30 powyżej, nie można zarzucać Izbie Odwoławczej nieuwzględnienia możliwego braku przedłużenia rejestracji wcześniejszego krajowego znaku towarowego FUENOLIVA, na którym oparto sprzeciw, gdy Izba ta przyjmowała zaskarżoną decyzję, bez względu na to, jaka była ostatecznie data końca ważności tej rejestracji w świetle prawa hiszpańskiego.

35

Z powyższych rozważań wynika, że część pierwszą zarzutu drugiego należy oddalić.

36

Skarżąca jest zdania, że Wydział Sprzeciwów i Izba Odwoławcza dokonały błędnej analizy materiałów przedstawionych przez spółkę Mueloliva w celu wykazania rzeczywistego używania wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA w Hiszpanii w okresie pięciu lat poprzedzających publikację informacji o rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską znaku towarowego FONTOLIVA. Po przypomnieniu pewnej liczby zasad zastosowanych przez sąd Unii w celu rozpatrzenia istnienia rzeczywistego używania unijnego znaku towarowego i odnosząc się w szczególności do wyroku z dnia 11 marca 2003 r., Ansul (C‑40/01, EU:C:2003:145), skarżąca wskazuje, że przedstawione przez spółkę Mueloliva materiały obejmują dziesięć faktur, dwie karty danych logistycznych, trzy rodzaje etykiet, dwa wyciągi z badań porównawczych oraz artykuły prasowe. Skarżąca podkreśla głównie, że jeden z artykułów prasowych pochodzi z 2004 r., a więc nie z okresu istotnego, że etykiety nie mają dat, podczas gdy mogłyby je mieć, ponieważ są przeznaczone do środków spożywczych, że wyciąg z jednego z badań porównawczych również nie może być datowany, że co więcej, jest on zredagowany w języku hiszpańskim i nie został przetłumaczony w całości (tak jak inne dokumenty) na język postępowania, a mianowicie angielski, podczas gdy został on zmodyfikowany ręcznie z częściowymi tłumaczeniami i że w ten sposób nie można poznać ani jego kontekstu, ani dokładnego brzmienia, że dziesięć faktur z 2010 r. i 2011 r. zostało zafakturowanych w odstępach i że nic nie wykazuje tego, by inne faktury wystawione w okresie między tymi dziesięcioma fakturami dotyczyły sprzedaży oznaczonej wcześniejszym hiszpańskim znakiem towarowym FUENOLIVA, że trzy z dziesięciu faktur zawierają ponadto wzmiankę „FUE”, a nie wzmiankę wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA, podczas gdy w innych fakturach wskazano ponadto także znak towarowy FUENSOL, że karty danych logistycznych nie zawierają ani dat, ani odbiorców, że w innym badaniu porównawczym, datowanym na 2007 r., wskazano wprawdzie wcześniejszy hiszpański znak towarowy FUENOLIVA, lecz badanie to nie zawiera żadnej obiektywnej wskazówki dotyczącej faktycznego wprowadzania do obrotu oliwy z oliwek oznaczonej tym znakiem towarowym, a ponadto wskazano w nim cenę 2,55 EUR za litr, inną niż ceny wskazane w fakturach z 2010 r. i 2011 r., które wahają się w przedziale od 1,74 EUR do 1,94 EUR za litr. Skarżąca wywodzi z powyższego, że jedyne istotne dokumenty, a mianowicie siedem faktur, nie umożliwiają wykazania, że – wbrew temu, co przyjęły Wydział Sprzeciwów i Izba Odwoławcza – „nawet jeśli ilości są niewielkie […], jest to równoważone faktem, że używanie było względnie stałe”. Przeciwnie, przedstawiona dokumentacja wykazuje jedynie sporadyczne używanie wcześniejszego krajowego znaku towarowego FUENOLIVA, przez kilka miesięcy w 2010 r. i jedynie miesiąc w 2011 r., podczas gdy oliwa z oliwek jest codziennym produktem spożywczym, niedrogim i ogólnie sprzedawanym w znacznych ilościach. Zidentyfikowana w orzecznictwie sytuacja, w której wzajemna zależność czynników, które należy uwzględnić, aby orzec w przedmiocie rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego, może umożliwić stwierdzenie takiego używania, jeśli nieznaczna ilość wprowadzanych do obrotu towarów oznaczonych tym znakiem towarowym jest kompensowana wysoką intensywnością lub dużą stałością w czasie używania wspomnianego znaku towarowego, nie ma zatem zdaniem skarżącej wcale miejsca w niniejszym wypadku.

37

Ze swej strony EUIPO jest zdania, że przedstawione przez spółkę Mueloliva faktury wykazują sprzedaż 3500 jednostek oliwy z oliwek w Hiszpanii oznaczonej wcześniejszym hiszpańskim znakiem towarowym FUENOLIVA w okresie między dniem 22 marca 2010 r. a dniem 31 października 2011 r., co wystarcza, aby ustalić rzeczywiste używanie wspomnianego znaku towarowego w istotnym okresie, tym bardziej że należało wystawić faktury tymczasowe. Dowody niemające daty lub sporządzone poza okresem odniesienia wzmacniają zdaniem EUIPO to stwierdzenie. A zatem etykiety, zwykle niedatowane, potwierdzają używanie wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA, a materiały sporządzone poza istotnym okresem umożliwiają lepszą ocenę sytuacji. EUIPO dodaje, że zarzuty dotyczące nieprzetłumaczenia dowodów na język postępowania są – w zakresie, w jakim odnoszą się do braku ich tłumaczenia – niedopuszczalne przed Sądem, ponieważ zostały przedstawione po raz pierwszy przed nim, a w każdym wypadku zasada 22 ust. 6 rozporządzenia nr 2868/95 pozostawia EUIPO uznanie w przedmiocie tego, czy domagać się od wnoszącego sprzeciw tłumaczenia na język postępowania w sprawie sprzeciwu dowodów rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego, które sporządzono w innych językach. W niniejszym wypadku rozpatrywane dokumenty są ewidentnie zrozumiałe dla celów rozpatrzenia rzeczywistego używania wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA.

38

Należy przypomnieć, że z art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009, postrzeganego w świetle motywu 10 tego aktu i zasady 22 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95, wynika, iż ratio legis wymogu, zgodnie z którym wcześniejszy znak towarowy musi być rzeczywiście używany, aby można było powołać się na niego w sprzeciwie wobec zgłoszenia unijnego znaku towarowego, polega na ograniczeniu możliwych kolizji między dwoma znakami, przynajmniej wówczas, gdy nie istnieje uzasadniony gospodarczy powód braku rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego wynikający z faktycznego funkcjonowania tego znaku na rynku. Natomiast celem wspomnianych przepisów nie jest ani ocena sukcesu handlowego, ani kontrola strategii gospodarczej danego przedsiębiorstwa, ani też zastrzeżenie ochrony znaków towarowych wyłącznie dla sytuacji, w których dochodzi do handlowego wykorzystania tych znaków na dużą skalę [zob. wyrok z dnia 17 stycznia 2013 r., Reber/OHIM – Wedi & Hofmann (Walzer Traum), T‑355/09, niepublikowany, EU:T:2013:22, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo].

39

Znak towarowy jest rzeczywiście używany wówczas, gdy korzysta się z niego zgodnie z jego podstawową funkcją, jaką jest zagwarantowanie, że towary i usługi, dla których został zarejestrowany, pochodzą z określonego przedsiębiorstwa, w celu wykreowania lub zachowania rynku zbytu dla tych towarów i usług, z wyłączeniem przypadków używania o charakterze symbolicznym, mającym na celu jedynie utrzymanie praw do znaku towarowego (zob. analogicznie wyrok z dnia 11 marca 2003 r., Ansul, C‑40/01, EU:C:2003:145, pkt 43). Ponadto wymóg rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego oznacza, że ten znak powinien być używany – w postaci, w jakiej jest on chroniony na odnośnym terytorium – publicznie i na zewnątrz [wyrok z dnia 8 lipca 2004 r., Sunrider/OHIM – Espadafor Caba (VITAFRUIT), T‑203/02, EU:T:2004:225, pkt 39; zob. także, podobnie i analogicznie, wyrok z dnia 11 marca 2003 r., Ansul, C‑40/01, EU:C:2003:145, pkt 37].

40

Ocena rzeczywistego charakteru używania znaku towarowego powinna być oparta na wszystkich faktach i okolicznościach pozwalających na ustalenie, czy znak był faktycznie wykorzystywany handlowo, w szczególności zaś powinna ona uwzględniać sposoby korzystania ze znaku uznawane w danym sektorze gospodarczym za uzasadnione dla zachowania lub wykreowania rynku zbytu dla towarów lub usług chronionych danym znakiem towarowym, charakter tych towarów lub usług, cechy danego rynku oraz zasięg i częstotliwość używania wspomnianego znaku (wyrok z dnia 8 lipca 2004 r., VITAFRUIT, T‑203/02, EU:T:2004:225, pkt 40; zob. także analogicznie wyrok z dnia 11 marca 2003 r., Ansul, C‑40/01, EU:C:2003:145, pkt 43).

41

Jeśli chodzi o zakres używania wcześniejszego znaku towarowego, należy mieć na uwadze w szczególności z jednej strony wolumen handlu wynikającego z wszystkich stanowiących używanie czynności oraz z drugiej strony długość okresu, w którym czynności te miały miejsce, jak również częstotliwość tych czynności [wyroki: z dnia 8 lipca 2004 r., VITAFRUIT, T‑203/02, EU:T:2004:225, pkt 41; z dnia 8 lipca 2004 r., MFE Marienfelde/OHIM – Vétoquinol (HIPOVITON), T‑334/01, EU:T:2004:223, pkt 35].

42

By rozpatrzyć w danym wypadku rzeczywisty charakter używania wcześniejszego znaku towarowego, należy dokonać całościowej oceny, przy uwzględnieniu wszystkich czynników istotnych w danej sprawie. Ocena ta zakłada pewną współzależność branych pod uwagę czynników. A zatem niewielka ilość towarów wprowadzonych do obrotu i oznaczonych wspomnianym znakiem towarowym może zostać zrekompensowana dużą intensywnością bądź regularnością używania tego znaku towarowego – i odwrotnie. Zarówno osiągniętą wielkość obrotów, jak i ilość towarów oznaczonych wcześniejszym znakiem towarowym, która została sprzedana, należy oceniać nie w oderwaniu od kontekstu, lecz przy uwzględnieniu innych istotnych czynników, takich jak rozmiar prowadzonej działalności handlowej, możliwości produkcyjne lub możliwości w zakresie sprzedaży, stopień dywersyfikacji przedsiębiorstwa wykorzystującego znak czy cechy towarów lub usług na odnośnym rynku. Z powyższych względów nie jest niezbędne, aby używanie wcześniejszego znaku towarowego było zawsze ilościowo znaczne, aby zostało zakwalifikowane jako rzeczywiste (wyroki: z dnia 8 lipca 2004 r., VITAFRUIT, T‑203/02, EU:T:2004:225, pkt 42; z dnia 8 lipca 2004 r., HIPOVITON, T‑334/01, EU:T:2004:223, pkt 36). Nawet używanie na minimalną skalę może zatem wystarczyć, aby zakwalifikować je jako rzeczywiste, pod warunkiem że zostanie uznane za uzasadnione w danej branży, aby zachować lub stworzyć udziały w rynku dla towarów lub usług chronionych przez znak towarowy (zob. podobnie wyrok z dnia 11 maja 2006 r., Sunrider/OHIM, C‑416/04 P, EU:C:2006:310, pkt 70, 72).

43

Niemniej rzeczywistego używania znaku nie można udowodnić na podstawie przypuszczeń i domniemań. Konieczne jest wskazanie konkretnych i obiektywnych okoliczności, które potwierdzają rzeczywiste i dostateczne używanie znaku na danym rynku [wyroki: z dnia 12 grudnia 2002 r., Kabushiki Kaisha Fernandes/OHIM – Harrison (HIWATT), T‑39/01, EU:T:2002:316, pkt 47; z dnia 6 października 2004 r., Vitakraft-Werke Wührmann/OHIM – Krafft (VITAKRAFT), T‑356/02, EU:T:2004:292, pkt 28].

44

W niniejszym wypadku przedstawione przez spółkę Mueloliva bezpośrednie dowody wprowadzenia do obrotu oliwy z oliwek oznaczonej wcześniejszym hiszpańskim znakiem towarowym FUENOLIVA w istotnym okresie ograniczają się do siedmiu faktur zawierających pełne brzmienie znaku towarowego. Trzy pozostałe z przedstawionych faktur zawierają bowiem wzmiankę „Oliva intenso 15 x 1 PET CUAD FUE”, co nie pozwala stwierdzić, że wzmianka ta ani tym bardziej związany z nią kod towaru dotyczą oliwy z oliwek oznaczonej znakiem towarowym FUENOLIVA. W kolejności chronologicznej siedem faktur zawierających pełną wzmiankę wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA jest datowanych na dzień 22 marca, 6, 8 i 12 kwietnia, 11 czerwca i 1 września 2010 r. oraz 6 lutego 2011 r. Z wyjątkiem tej ostatniej są one wszystkie skierowane do tego samego hurtownika. Sześć pierwszych dotyczy ilości 28050 litrów oliwy FUENOLIVA SABOR INTENSO, a siódma ilości 14040 litrów tej samej oliwy, lecz w innym opakowaniu. W konsekwencji bezpośrednie dowody dotyczą fakturowania przez okres krótszy niż rok dla ilości rzędu 42000 litrów. Sprzedaż ta jest sama w sobie niewystarczająca, aby wykazać rzeczywiste używanie wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA. Jest ona skoncentrowana we względnie krótkim okresie, a rozpatrywana ilość jest niewielka jak na producenta oliwy z oliwek takiego jak spółka Mueloliva, która zgodnie z jednym z przedstawionych przez nią na poparcie sprzeciwu artykułów prasowych kontroluje 1,5% rynku krajowego i 6% rynku regionalnego (w Andaluzji). Spółka Mueloliva zakwalifikowała zresztą faktury, które przedstawiła, jako „krótki przykład” w udzielonej przez siebie odpowiedzi na uwagi skarżącej przed Wydziałem Sprzeciwów, a ten ostatni przyznał, iż „obrót wynikający ze sprzedaży wskazany w fakturach nie jest znaczny”. W tym względzie należy stwierdzić, jak podkreśliła skarżąca, że oliwa z oliwek jest towarem szerokiej konsumpcji spożywczej, sprzedawanym w stałych partiach, i że w tym kontekście, mając na względzie skalę działalności spółki Mueloliva, takiego używania wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA nie można uznać za rzeczywiste używanie dla celów utrzymania lub stworzenia udziałów w rynku. Podniesiony przez EUIPO argument, zgodnie z którym przedstawione faktury można uzupełnić za pomocą innych faktur, nie umożliwia podważenia tej oceny. Zgodnie z art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 to bowiem wnoszący sprzeciw powinien przedstawić, na żądanie zgłaszającego nowy znak towarowy, dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego uzasadniający sprzeciw wobec tej rejestracji. Otóż w niniejszym wypadku spółka Mueloliva nie przedstawiła żadnej innej faktury niż faktury zawarte w aktach sprawy, pomimo zarzutów dotyczących ich niewystarczającego charakteru podniesionych przez skarżącą w jej uwagach z dnia 20 stycznia 2014 r. przedstawionych przed Wydziałem Sprzeciwów, a także w jej uzupełniającym piśmie procesowym z dnia 15 września 2014 r. przedstawionym przed Izbą Odwoławczą.

45

Pozostałe materiały przedstawione przez spółkę Mueloliva w celu wykazania rzeczywistego używania wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA w istotnym okresie, ujęte w całości, są same w sobie mało znaczące. Przedstawione karty danych logistycznych i etykiety są materiałami, które nie dostarczają żadnego istotnego dowodu publicznego używania na zewnątrz wcześniejszego znaku towarowego, odmiennie niż mogłoby być na przykład w wypadku fotografii butelek oznaczonych tymi samymi etykietami ukazanymi w katalogach lub w prospektach. Jedno z badań porównawczych, w którym wskazano oliwę z oliwek oznaczoną znakiem towarowym FUENOLIVA, a mianowicie prognoza środowiskowa, dotyczy jedynie daty 5 kwietnia 2001 r. w odniesieniu do wzmianki tej produkcji rolnej, innymi słowy daty bardzo odległej od istotnego okresu. Inne badanie porównawcze, w którym wskazano oliwę z oliwek oznaczoną znakiem towarowym FUENOLIVA, a mianowicie porównanie cen sporządzone przez stowarzyszenie konsumentów, jest datowane na dzień 5 listopada 2007 r. Badanie to można uznać za dowód używania wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA na początku istotnego okresu. W artykule udostępnionym on-line w witrynie internetowej wspomnianego stowarzyszenia konsumentów, w którym skomentowano to badanie, nie wskazano dodatkowych okoliczności. Artykuł udostępniony on-line w witrynie internetowej stowarzyszenia zawodowego, datowany na styczeń 2008 r., stanowi sam w sobie komentarz poprzedniego badania, a zatem również nie zawiera dodatkowych informacji. Artykuł prasowy datowany na dzień 15 kwietnia 2004 r., poświęcony zmianie akcjonariatu w spółce Mueloliva, wskazuje wprawdzie na znak towarowy FUENOLIVA w portfelu znaków towarowych wnoszącej sprzeciw, lecz z jednej strony artykuł ten wyraźnie poprzedza istotny okres, a z drugiej strony nie zawarto w nim żadnej wskazówki dotyczącej faktycznego używania wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA. Wreszcie wyciąg z witryny internetowej rządu Singapuru dotyczący zdrowego odżywiania, którego datę opracowania trudno jest ustalić, nawet jeśli zawarto w nim komentarze z kwietnia 2012 r. i z lutego 2013 r., zawiera wprawdzie wskazanie – wśród bardzo licznych oliw i tłuszczy – oliwy fuenoliva Pomace Olive Oil – 1 L, lecz nie zawiera jakiejkolwiek wskazówki dotyczącej używania wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA dla oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia w Hiszpanii, towaru i terytorium, w odniesieniu do których należało wykazać rzeczywiste używanie tego znaku towarowego.

46

Z powyższego wynika, że dostępne materiały wykazujące używanie wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA w istotnym okresie mogące uzasadnić sprzeciw wobec rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską dla znaku towarowego FONTOLIVA wykazują jedynie, że wcześniejszy hiszpański znak towarowy FUENOLIVA był używany pod koniec 2007 r., bez wskazania wielkości sprzedaży, a w okresie między marcem 2010 r. a lutym 2011 r. – w odniesieniu do nieznacznej wielkości sprzedaży. Ujęte w całości przedstawione przez spółkę Mueloliva materiały nie pozwalają zatem wykazać – wbrew temu, co stwierdził Wydział Sprzeciwów, a potwierdziła Izba Odwoławcza – względnie stałego używania wcześniejszego znaku towarowego, które skompensowałoby nieznaczną sprzedaż towarów oznaczonych tym znakiem towarowym.

47

Z powyższego wynika, że rzeczywiste używanie wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA w Hiszpanii dla oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia w istotnym okresie nie zostało wykazane przez spółkę Mueloliva w odniesieniu do kryteriów wspomnianych w pkt 38–43 powyżej, w szczególności z uwagi na nieznaczną ilość towarów, co do których wykazano, że zostały wprowadzone do obrotu z tym znakiem towarowym, a także nieregularny charakter rozpatrywanej sprzedaży w istotnym okresie w odniesieniu do możliwości produkcji oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia, jakie posiada wnosząca sprzeciw, oraz właściwości tego produktu spożywczego masowej konsumpcji. Zarzut pierwszy skarżącej jest zatem zasadny.

48

W konsekwencji należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, bez konieczności rozpatrywania części drugiej zarzutu drugiego przedstawionego przez skarżącą.

49

Ponadto, jeśli chodzi o żądanie skarżącej mające na celu zmianę przez Sąd zaskarżonej decyzji, to o ile przyznana Sądowi zgodnie z art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 kompetencja o charakterze reformatoryjnym nie skutkuje przyznaniem mu uprawnienia do dokonania oceny, w przedmiocie której izba odwoławcza nie przedstawiła jeszcze swojego stanowiska, o tyle wykonanie kompetencji o charakterze reformatoryjnym może mieć miejsce w sytuacjach, w których Sąd, po przeprowadzeniu kontroli oceny dokonanej przez izbę odwoławczą, na podstawie ustalonych elementów stanu faktycznego i prawnego jest w stanie określić, jaką decyzję powinna wydać izba odwoławcza (wyrok z dnia 5 lipca 2011 r., Edwin/OHIM, C‑263/09 P, EU:C:2011:452, pkt 72).

50

W niniejszym wypadku, ze względu na to, że spółka Mueloliva miała już wiele możliwości, aby w 2013 r. i 2014 r. przedstawić przed Wydziałem Sprzeciwów i przed Izbą Odwoławczą dowody rzeczywistego używania wcześniejszego hiszpańskiego znaku towarowego FUENOLIVA w istotnym okresie, a Izba Odwoławcza orzekła w tym względzie, a także na brak wykazania takiego używania umożliwiającego oddalenie sprzeciwu, zgodnie z art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 Sąd orzeka o zmianie zaskarżonej decyzji i oddaleniu sprzeciwu.

51

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ żądania EUIPO nie zostały w zasadniczej części uwzględnione, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć go kosztami postępowania.

52

Ponadto skarżąca wniosła o obciążenie EUIPO i spółki Mueloliva kosztami postępowania, które poniosła w postępowaniu przed EUIPO.

53

W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 190 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem niezbędne koszty poniesione przez strony w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą uznaje się za koszty podlegające zwrotowi. Nie dotyczy to jednak kosztów poniesionych w związku z postępowaniem przed Wydziałem Sprzeciwów.

54

W konsekwencji w zakresie, w jakim żądanie skarżącej dotyczy kosztów związanych z postępowaniem przed Wydziałem Sprzeciwów, nie może ono zostać uwzględnione. Natomiast jeśli chodzi o niezbędne koszty postępowania poniesione przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, należy obciążyć EUIPO i spółkę Mueloliva tymi kosztami po połowie.

Z powyższych względów,

SĄD (druga izba)

orzeka, co następuje: