1

W swym odwołaniu Komisja Europejska wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 16 marca 2016 r., Xinyi PV Products (Anhui) Holdings/Komisja (T‑586/14, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2016:154), w którym Sąd stwierdził nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 470/2014 z dnia 13 maja 2014 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2014, L 142, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2014, L 253, s. 4, zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”) w zakresie, w jakim rozporządzenie to dotyczy Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd (zwanej dalej „Xinyi PV”).

2

W chwili zaistnienia okoliczności faktycznych leżących u podstaw sporu przepisy regulujące stosowanie środków antydumpingowych przez Unię Europejską były ustanowione w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51; sprostowanie Dz.U. 2010, L 7, s. 22, zwanym dalej „rozporządzeniem podstawowym”). Rozporządzenie to zostało uchylone rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016, L 176, s. 21).

3

Artykuł 2 ust. 7 rozporządzenia podstawowego stanowił:

[…]

[…]”.

4

Okoliczności powstania sporu, wynikające z zaskarżonego wyroku, można streścić następująco.

5

Xinyi PV jest spółką z siedzibą w Chinach, która produkuje i eksportuje szkło solarne. Jedynym jej akcjonariuszem jest spółka Xinyi Solar (Hong Kong) Ltd, z siedzibą w Hongkongu (Chiny), która jest notowana na giełdzie w Hongkongu.

6

W wyniku skargi złożonej w dniu 15 stycznia 2013 r. Komisja w dniu 28 lutego 2013 r. wszczęła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu niektórych produktów ze szkła solarnego pochodzących z Chin.

7

W dniu 21 maja 2013 r. Xinyi PV złożyła do Komisji wniosek o przyznanie jej statusu przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej (zwanego dalej „statusem MET”) w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, w celu określenia odnoszącej się do niej wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 1–6 tego rozporządzenia, a nie według tzw. metody „państwa analogicznego”, uregulowanej w art. 2 ust. 7 lit. a) tegoż rozporządzenia.

8

Pismem z dnia 22 sierpnia 2013 r. Komisja poinformowała Xinyi PV, że postanowiła nie uwzględnić tego wniosku. W piśmie tym Komisja wskazała w związku z tym, co następuje:

„Dochodzenie wykazało, że [Xinyi PV] skorzystała z różnych korzyści podatkowych z tytułu podatku dochodowego, takich jak:

Uważa się, że obniżone stawki opodatkowania powodują znaczące korzyści finansowe, tak że [Xinyi PV] nie udało się wykazać, iż jej koszty produkcji i sytuacja finansowa nie podlegają znaczącym wahaniom wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki […].

W konsekwencji Komisja proponuje oddalić wniosek [Xinyi PV o przyznanie statusu] MET”.

9

W dniu 1 września 2013 r. Xinyi PV przedstawiła uwagi, na które Komisja odpowiedziała pismem z dnia 13 września 2013 r., w którym utrzymała w mocy odmowę przyznania statusu MET żądanego przez tę spółkę.

10

W piśmie tym Komisja wskazała w szczególności, co następuje:

„System opodatkowania dochodu, który obejmuje niektóre spółki lub niektóre sektory gospodarki uważane przez rząd za strategiczne, oznacza, że nie jest to system podatkowy gospodarki rynkowej, lecz wynika on jeszcze w znacznym stopniu z planowania państwowego, a zatem może wchodzić w zakres trzeciego kryterium [art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego]. Stosowanie systemu preferencyjnych stawek opodatkowania zmienia kwotę zysku przed opodatkowaniem, jaki spółka powinna wypracować, aby mogła być atrakcyjna dla inwestorów […].

W tym względzie należy przypomnieć, że możliwe było zastosowanie wobec [Xinyi PV] obniżonej stawki opodatkowania (14,01%), ponieważ mogła ona połączyć system podatkowy przedsiębiorstw wysokich technologii z innym systemem, czyli programem »2 Free 3 Halve«. Łącznym skutkiem tego była wyraźnie obniżona stawka w stosunku do stawki podstawowej (25%), która w szczególności mogła służyć celowi przyciągnięcia kapitałów po obniżonych stawkach i w konsekwencji wpłynąć na ogólną sytuację finansową i ekonomiczną spółki.

[…]

Wreszcie, twierdzą Państwo, że ocena Komisji, zgodnie z którą system podatkowy ma charakter niemal trwale otwarty, jest pozbawiona podstaw. Państwa argumenty, według których te dwa systemy podatkowe są ograniczone w czasie, zostały należycie uwzględnione. Jednak fakt, że te dwa systemy podatkowe nie mają charakteru trwałego, nie może podważyć okoliczności, iż mają one na celu wywarcie wpływu na sytuację finansową i ekonomiczną przedsiębiorstwa”.

11

W dniu 26 listopada 2013 r. Komisja przyjęła rozporządzenie (UE) nr 1205/2013 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2013, L 316, s. 8, zwane dalej „rozporządzeniem tymczasowym”). Zgodnie z metodą państwa analogicznego Republika Turcji została wyznaczona w celu obliczenia wartości normalnej dla wszystkich chińskich producentów eksportujących, w tym również Xinyi PV. Zostało nałożone tymczasowe cło antydumpingowe w wysokości 39,3% na przywóz objętego postępowaniem produktu wytworzonego przez tego producenta.

12

Motywy 34–47 rozporządzenia tymczasowego dotyczą wniosku o przyznanie statusu MET. Motywy 40, 41, 43 i 45–47 tego rozporządzenia brzmią następująco:

[…]

[…]

13

W dniu 13 maja 2014 r. Komisja przyjęła sporne rozporządzenie, w którym w szczególności w jego motywie 34 podtrzymała ustalenia przedstawione w motywach 34–47 rozporządzenia tymczasowego, zgodnie z którymi należy odrzucić wszystkie wnioski o status MET. Na mocy spornego rozporządzenia zostało nałożone ostateczne cło antydumpingowe w stawce 36,1% na przywóz produktów ze szkła solarnego wyprodukowanych przez Xinyi PV.

14

To ostateczne cło antydumpingowe zostało następnie zmienione i podniesione do stawki wynoszącej 75,4%, na mocy rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/1394 z dnia 13 sierpnia 2015 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 470/2014, zmienione rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2015/588, nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej w następstwie ponownego dochodzenia w sprawie absorpcji na mocy art. 12 rozporządzenia nr 1225/2009 (Dz.U. 2015, L 215, s. 42).

15

Jednocześnie z postępowaniem antydumpingowym w dniu 23 kwietnia 2013 r. wszczęte zostało postępowanie antysubsydyjne, które doprowadziło do przyjęcia rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 471/2014 z dnia 13 maja 2014 r. nakładającego ostateczne cła wyrównawcze na przywóz szkła solarnego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2014, L 142, s. 23). Zgodnie z art. 1 ust. 2 tego rozporządzenia cło wyrównawcze w wysokości 3,2% zostało nałożone na przywóz szkła solarnego produkowanego przez Xinyi PV.

16

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 sierpnia 2014 r. Xinyi PV wniosła skargę o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia.

17

Na poparcie skargi Xinyi PV podniosła cztery zarzuty. W zaskarżonym wyroku Sąd zbadał wyłącznie zarzut pierwszy, oparty na naruszeniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, i to wyłącznie ten zarzut ma znaczenie w ramach niniejszego odwołania.

18

W zarzucie tym Xinyi PV podniosła, że Komisja w spornym rozporządzeniu błędnie uznała, iż koszty produkcji i sytuacja finansowa tej spółki podlegały znaczącym wahaniom wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.

19

W związku z tym Sąd w pkt 62 zaskarżonego wyroku orzekł, iż należy uznać, że ocena Komisji jest oczywiście błędna.

20

W pierwszej kolejności w pkt 63–67 zaskarżonego wyroku Sąd przyjął ten wniosek w istocie na podstawie tego, że nie można uznać, iż sporne korzyści podatkowe wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki w tym znaczeniu, że są jego skutkiem lub następują po nim, gdyż jest bowiem powszechnie wiadome, że kraje gospodarki rynkowej, takie jak państwa członkowskie Unii, też przyznają przedsiębiorstwom korzyści podatkowe w formie zwolnień przez dany okres lub obniżonych stawek podatkowych, jak zresztą wynika z orzecznictwa Trybunału w dziedzinie pomocy państwa.

21

W drugiej kolejności w pkt 68–78 zaskarżonego wyroku Sąd oddalił argumenty Komisji, oparte na tym, że sporne korzyści podatkowe, z uwagi na ich szczególne cechy, nie występują w systemie gospodarki rynkowej, jako że są one w szczególności związane z różnymi planami realizowanymi w Chinach.

22

W rezultacie Sąd uwzględnił pierwszy zarzut skargi i w związku z tym stwierdził nieważność art. 1 spornego rozporządzenia w zakresie, w jakim przepis ten dotyczy Xinyi PV, bez badania innych zarzutów podniesionych przez nią na poparcie stwierdzenia nieważności.

23

Komisja wnosi do Trybunału o:

24

Xinyi PV wnosi do Trybunału o:

25

Postanowieniem prezesa Trybunału z dnia 13 października 2016 r., Komisja/Xinyi PV Products (Anhui) Holdings (C‑301/16 P, niepublikowanym, EU:C:2016:796), spółka GMB Glasmanufaktur Brandenburg GmbH (zwana dalej „GMB”) została dopuszczona do udziału w sprawie w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji.

26

Na poparcie odwołania Komisja podnosi trzy zarzuty. Zarzut pierwszy oparty jest na naruszeniu prawa przy interpretacji wyrażenia „wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki”, zawartego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego. Zarzut drugi dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia, a zarzut trzeci oparty jest na uchybieniach proceduralnych.

27

Pierwszy zarzut Komisji dzieli się na pięć części.

28

W części pierwszej zarzutu pierwszego Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 63 i 69 zaskarżonego wyroku, iż nie wystarczy wykazać, że dany środek ma służyć realizacji planu pięcioletniego w Chinach, aby uznać ten środek za wynikający z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, gdyż w przeciwnym razie pozbawiono by ten przepis wszelkiej skuteczności (effet utile).

29

Artykuł 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego należy bowiem interpretować w ten sposób, że korzyści podatkowe służące realizacji planu pięcioletniego zawsze wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki.

30

W odpowiedzi na tę pierwszą część zarzutu Xinyi PV podnosi, że z pkt 57 zaskarżonego wyroku wynika, iż argument Komisji, zgodnie z którym korzyści podatkowe służące realizacji planu pięcioletniego zawsze wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki, nie był w żadnym razie rozważany przed Sądem. Stanowi on zatem nowe twierdzenie i jako taki powinien zostać odrzucony jako niedopuszczalny.

31

Co do istoty, w pkt 69 zaskarżonego wyroku Sąd słusznie orzekł, że nieuwzględnienie wniosku o przyznanie statusu MET z uwagi na pośredni związek występujący między spornymi korzyściami podatkowymi a planami realizowanymi obecnie w Chińskiej Republice Ludowej pozbawiałoby wyrażenie „wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki” wszelkiej skuteczności (effet utile).

32

W części drugiej zarzutu pierwszego Komisja twierdzi, że Sąd naruszył prawo w pkt 74–76 zaskarżonego wyroku, uznawszy, że wspieranie niektórych sektorów przemysłu uznanych za strategiczne przez dany kraj, takich jak sektor wysokiej technologii, stanowi słuszny cel w gospodarce rynkowej.

33

W tym zakresie Komisja twierdzi, że o ile system gospodarki rynkowej dopuszcza pewne interwencje państwowe, o tyle ich celem jest realizacja interesu ogólnego, a nie wybieranie „przodowników”, obejmujące promowanie sektora gospodarki uznanego w stosunku do innego sektora za „strategiczny” w drodze różnych stawek opodatkowania lub innych korzyści. W ramach gospodarki rynkowej pomoc państwa jest uzasadniona, wyłącznie jeżeli jej celem jest korekta zakłóceń rynkowych lub jeżeli jest ona motywowana względami słuszności.

34

Xinyi PV podnosi, że argument ten, w zakresie, w jakim dotyczy pkt 75 i 76 zaskarżonego wyroku, odnosi się do dokonanych przez Sąd suwerennych, co do zasady, ocen dowodów, jakie spółka ta przedłożyła Sądowi, które to oceny nie podlegają badaniu na etapie odwołania. Komisja nie podniosła bowiem ani nie wykazała oczywistego przeinaczenia któregokolwiek z tych dowodów.

35

Rzeczone pkt 75 i 76 służyły wyłącznie wykazaniu faktu, że sporne korzyści podatkowe nie stanowią tego rodzaju wahań, jakie występują w systemach gospodarki państwowej, do celów stosowania kryterium wprowadzonego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.

36

W części trzeciej zarzutu pierwszego Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 77 i 78 zaskarżonego wyroku, że argument Komisji, zgodnie z którym sporne korzyści podatkowe miały wpływ nie tylko na koszty bezpośrednio związane z założonym celem, lecz także na łączny wynik finansowy Xinyi PV, a zatem na jej globalną sytuację ekonomiczną, jest zasadny wyłącznie w celu ustalenia znaczenia wahań w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, lecz nie w celu stwierdzenia, czy wahania te wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki, zgodnie z tymże przepisem.

37

Jak wykazała bowiem Komisja zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak i w postępowaniu przed Sądem, jedną ze wspólnych cech charakterystycznych systemów pomocy w gospodarce rynkowej jest to, że pomoc jest ukierunkowana i ograniczona do publicznych środków finansowych niezbędnych do osiągnięcia założonych celów. Natomiast środki badane w niniejszej sprawie nie są w ten sposób ograniczone do szczególnej kategorii kosztów związanych z daną inwestycją i nie są również ograniczone czasowo.

38

Xinyi PV podnosi, że Komisja nie przedstawia żadnego dowodu na poparcie swojego twierdzenia, że w gospodarkach rynkowych występują jedynie subwencje, które są ukierunkowane i ograniczone do publicznych środków finansowych niezbędnych do osiągnięcia założonych celów, ani nie odwołuje się ona do żadnej okoliczności podniesionej przed Sądem.

39

Argument ten jest ponadto pozbawiony podstawy prawnej, gdyż art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego nie dotyczy kwestii, czy dane wahania należą do takich, które są dopuszczalne w gospodarkach rynkowych, lecz kwestii, czy należą one do takich wahań, które istniały w byłym nierynkowym systemie gospodarki.

40

W części czwartej zarzutu pierwszego Komisja kwestionuje, że w pkt 66 i 67 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł, iż systemy pomocy państwa uznane za niezgodne z prawem i niezgodne z rynkiem wewnętrznym w wyrokach z dnia 29 stycznia 1998 r., Komisja/Włochy, (C‑280/95, EU:C:1998:28), z dnia 21 marca 2002 r., Hiszpania/Komisja (C‑36/00, EU:C:2002:196), a także z dnia 28 lipca 2011 r., Diputación Foral de Vizcaya i in./Komisja (od C‑471/09 P do C‑473/09 P, niepublikowanym, EU:C:2011:521), są porównywalne ze środkami podatkowymi badanymi w niniejszej sprawie, co oznacza, że samo ich istnienie nie wystarcza do uznania ich za wynikające z nierynkowego systemu gospodarki.

41

Przede wszystkim cechą wspólną systemów pomocy będących przedmiotem tych trzech wyroków Trybunału było to, że były one ukierunkowane i ograniczone do kwoty koniecznej do osiągnięcia założonego, strategicznego celu i w związku z tym posiadały cechę właściwą gospodarce rynkowej. Natomiast dwa środki badane w niniejszej sprawie nie ograniczają się do szczególnej kategorii kosztów, a ponadto obniżona stawka podatkowa ustanowiona na rzecz przedsiębiorstw wysokich technologii nie jest ograniczona w czasie.

42

Następnie te trzy przywołane systemy pomocy dążyły do realizacji strategicznego celu właściwego dla gospodarki rynkowej, jakim jest ochrona środowiska naturalnego, restrukturyzacja zagrożonych przedsiębiorstw oraz rozwój regionalny. Natomiast środki badane w niniejszej sprawie mają wspierać strategiczne sektory i nie dążą do realizacji celu właściwego dla gospodarki rynkowej.

43

Wreszcie, zdaniem Komisji, w przeciwieństwie do Xinyi PV, beneficjenci pomocy państwa uznanej za niezgodną z prawem i niezgodną z rynkiem wewnętrznym w trzech wyrokach cytowanych w pkt 66 zaskarżonego wyroku nie mieli prawa do zatrzymania tej pomocy, gdyż nakazane zostało jej odzyskanie.

44

Xinyi PV uważa, że ustalenia dokonane przez Sąd w pkt 66 i 67 zaskarżonego wyroku są oceną okoliczności faktycznych, która nie może być przedmiotem badania na etapie odwołania, ponieważ Komisja ani nie podniosła, ani nie wykazała oczywistego wypaczenia dowodów.

45

Co do istoty, Komisja nie wskazała, w jaki sposób sporne korzyści podatkowe nie są ograniczone do kwoty koniecznej do realizacji założonego celu. W każdym razie kryterium wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego nie wymaga wykazania, że otrzymane subsydia ograniczone są do kwoty koniecznej do realizacji założonych przez nie celów. Ponadto sporne korzyści podatkowe dążą do realizacji celów z zakresu ochrony środowiska.

46

GMB kwestionuje przede wszystkim pkt 66 zaskarżonego wyroku, podnosząc, że Sąd myli dwa odrębne pojęcia. Pojęcie „znaczących wahań, wynikających z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki”, w tym przypadku systemu Chińskiej Republiki Ludowej, dotyczy kwestii związanej z uregulowaniami i polityką antydumpingową Unii i sprowadzającej się do ustalenia, czy chiński eksporter może korzystać ze statusu MET. Natomiast pojęcie „subsydiów lub pomocy państwa” należy do zbioru zasad regulujących odrębną kwestię, sprowadzającą się do ustalenia, czy pomoc państwa przyznana w państwie gospodarki rynkowej jest dozwolona.

47

Ponadto Sąd popełnił błąd co do różnicy występującej między scentralizowaną kontrolą gospodarki a ograniczonymi i ukierunkowanymi interwencjami, do jakich może dochodzić w gospodarce rynkowej, a których celem jest przyciągnięcie zagranicznych inwestycji i promowanie działalności gospodarczej.

48

Wreszcie, GMB kwestionuje rozumowanie zawarte w pkt 67 zaskarżonego wyroku, podnosząc, że ponieważ sporne korzyści podatkowe zostały wyraźnie i w zamierzony sposób wprowadzone w celu zorganizowania struktury chińskiej gospodarki w określony sposób, nie mogą być one rozważane w sposób oderwany od kompleksowego planowania chińskiej gospodarki, mającego wpływać na mechanizmy rynkowe w niej występujące.

49

W części piątej zarzutu pierwszego Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo, opierając się w pkt 75 i 76, a także w pkt 66 i 67 zaskarżonego wyroku na błędnej wykładni pojęcia „gospodarki nierynkowej” w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.

50

Komisja zauważa w pierwszej kolejności, że gdy Sąd twierdził w pkt 76 zaskarżonego wyroku, iż system gospodarki nierynkowej charakteryzuje się „formą organizacji ekonomicznej opartej na wspólnej lub państwowej własności przedsiębiorstw poddanych celom produkcyjnym określonym przez scentralizowany plan”, odnosił się on w sposób błędny do definicji kraju o gospodarce państwowej.

51

Pojęcie „nierynkowego systemu gospodarki” jest bowiem szersze od pojęcia „kraju o gospodarce państwowej”, jako że obejmuje ono w szczególności państwa wymienione w wykazie zawartym w przypisie do art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, które w odniesieniu do części z nich, jeżeli nie do większości, są gospodarkami w fazie przejścia do gospodarki rynkowej.

52

Ponadto, jeżeli chodzi o Chińska Republikę Ludową, państwo to, nawet w okresie, w którym znajdowało się ono na tym wykazie przed przeniesieniem, w wyniku przyjęcia rozporządzenia Rady (WE) nr 905/98 z dnia 27 kwietnia 1998 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 384/96 w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z państw niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1998, L 128, s. 18), do kategorii państw, o których mowa w art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, było już od 1979 r. tzw. gospodarką „w fazie przejściowej”.

53

W związku z tym Chińska Republika Ludowa wprowadziła w 1986 r. środki w celu przyciągnięcia bezpośrednich inwestycji zagranicznych, do których należał program „2 Free 3 Halve”, a w szczególności dla zagranicznych przedsiębiorstw sektora wysokich technologii.

54

W rezultacie Sąd, twierdząc w pkt 76 zaskarżonego wyroku, że cel obejmujący przyciągnięcie bezpośrednich zagranicznych inwestycji stoi w sprzeczności z pojęciem „gospodarki nierynkowej”, naruszył prawo w zakresie, w jakim oparł się na błędnej wykładni tego pojęcia. Większość, a nawet ogół państw pozbawionych gospodarki rynkowej po rozpoczęciu reform gospodarczych próbuje bowiem przyciągnąć zagraniczne inwestycje, odwołując się często do zwolnień podatkowych takich jak będące przedmiotem niniejszego postępowania.

55

W drugiej kolejności w pkt 66, 67, 75 i 76 zaskarżonego wyroku Sąd oparł się na założeniu, zgodnie z którym wszystkie elementy gospodarki rynkowej nie mogą z definicji wynikać z nierynkowego systemu gospodarki.

56

Takie założenie jest błędne, gdyż po pierwsze, większość państw pozbawionych gospodarki rynkowej stanowią państwa o gospodarce w fazie przejścia do gospodarki rynkowej, a po drugie, wahania wynikające z interwencji państwa mogą również występować w gospodarkach rynkowych. Rozstrzygającą kwestią nie jest kwestia, czy pewne cechy mogą występować również w gospodarce rynkowej, lecz czy są one charakterystyczne dla takiej gospodarki.

57

Xinyi PV twierdzi, że określenie „były” zawarte w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że aby ocenić wnioski o przyznanie statusu MET złożone przez chińskich producentów od dnia 1 lipca 1998 r., czyli od dnia wejścia w życie rozporządzenia nr 905/98, które wprowadziło możliwość uzyskania tego statutu, Komisja powinna zbadać, czy istnieją wahania wynikające z przejścia od nierynkowego systemu gospodarki obowiązującego przed tą datą, to znaczy w czasie, kiedy Chińska Republika Ludowa była jeszcze krajem o tradycyjnej gospodarce państwowej.

58

Tak więc w pkt 76 zaskarżonego wyroku Sąd słusznie zinterpretował zawarte w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego określenie „nierynkowy system gospodarki” jako oznaczające „system gospodarki państwowej”.

59

GMB twierdzi, że pkt 65 i 67 zaskarżonego wyroku stanowią naruszenie prawa. Podkreśla ona, że wahanie może być uznawane za „wynikające” w znaczeniu użytym w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, dopóki chińska gospodarka stanowczo nie odejdzie od nierynkowego systemu gospodarki w celu przejścia do gospodarki rynkowej.

60

Tymczasem chińska gospodarka pozostaje nadal pod wieloma względami gospodarką niezreformowaną, w której kontrola państwa nadal odgrywa kluczową rolę w zakresie organizacji. Kolejne plany pięcioletnie odzwierciedlają obowiązujące w całości wytyczne chińskiego rządu centralnego, wprowadzone w życie na szczeblu krajowym, regionalnym i samorządowym w ramach organizacji chińskiej gospodarki, zgodnie z centralnym planowaniem. Chiński model gospodarczy nie zmienił się po 1998 r. w znaczący sposób, co pozwoliłoby go uznać za gospodarkę rynkową.

61

GMB wskazuje na jego zdaniem zbyt formalistyczne podejście Sądu w odniesieniu do pojęcia „wahań wynikających z byłego systemu gospodarki nierynkowej” w zakresie, w jakim oznaczałoby ono, iż każde wahanie występujące w gospodarce Chińskiej Republiki Ludowej po 1998 r. wykluczałoby, że Komisja odmawia przyznania statusu MET.

62

Spółka ta uważa, że Sąd naruszył również prawo, gdyż odpowiednia analiza wahań dotyczy nie tylko „występowania” spornych środków jako bodźców ekonomicznych, lecz raczej roli, jaką odgrywają one jako kontynuacja celów politycznych chińskiego rządu centralnego. Geneza nałożonego na Xinyi PV cła antydumpingowego w wysokości 36,1%, a następnie 75,4% wskazywałaby, że wahania, z których skorzystała ona w ramach realizacji założonych celów gospodarczych rządu chińskiego, ułatwiły jej znacznie obniżenie cen do minimalnego poziomu, z pominięciem ogółu jej kosztów produkcji. Całkowity brak elastyczności cen nie miałby miejsca w braku odnośnych wahań.

63

GMB twierdzi wreszcie, że pkt 65 zaskarżonego wyroku narusza w każdym razie prawo, gdyż program „2 Free 3 Halve” został wprowadzony przez rząd chiński w 1986 r. i sięga okresu, w którym Chiny nie wykazały żadnej cechy właściwej dla gospodarki rynkowej.

64

Tytułem wstępu należy przypomnieć, że zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego w przypadku przywozu z państw nieposiadających gospodarki rynkowej, w drodze wyjątku od zasad określonych w art. 2 ust. 1–6 tegoż rozporządzenia, wartość normalną określa się co do zasady w oparciu o cenę lub wartość skonstruowaną w warunkach gospodarki rynkowej państwa trzeciego, tzn. w oparciu o metodę państwa analogicznego. Celem tego przepisu jest unikanie uwzględniania stosowanych cen i kosztów ponoszonych w państwach nieposiadających gospodarki rynkowej, gdyż czynniki te nie są wynikiem normalnych sił rynkowych (zob. w szczególności wyrok z dnia 19 lipca 2012 r., Rada/Zhejiang Xinan Chemical Industrial GroupC‑337/09 P, EU:C:2012:471, pkt 66).

65

Niemniej na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego w postępowaniach antydumpingowych dotyczących przywozu między innymi z Chin wartość normalną ustala się zgodnie z art. 2 ust. 1–6 tegoż rozporządzenia, a zatem nie w oparciu o metodę państwa analogicznego, jeżeli zostanie wykazane, na podstawie właściwie uzasadnionych wniosków producenta lub producentów, w stosunku do których toczy się postępowanie, oraz zgodnie z kryteriami i procedurami określonymi w art. 2 ust. 7 lit. c) wskazanego rozporządzenia, że warunki gospodarki rynkowej przeważają w przypadku tego producenta lub tych producentów w odniesieniu do produkcji oraz sprzedaży podobnego odnośnego towaru.

66

Jak wynika z szeregu rozporządzeń, na których opiera się art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, przepis ten ma na celu umożliwienie producentom, w stosunku do których przeważają warunki gospodarki rynkowej i którzy założyli przedsiębiorstwa, w szczególności w Chinach, skorzystania ze statusu odpowiadającego raczej ich indywidualnej sytuacji niż sytuacji całego państwa, w którym mają siedziby (wyrok z dnia 4 lutego 2016 r., C & J Clark International i Puma, C‑659/13 i C‑34/14, EU:C:2016:74, pkt 108).

67

Do Komisji należy, na podstawie uprawnień przyznanych jej w rozporządzeniu podstawowym, dokonanie oceny, czy dowody przedstawione przez danego producenta są wystarczające dla wykazania, że zostały spełnione przewidziane w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego przesłanki dla przyznania mu statusu MET, o którym mowa w art. 2 ust. 7 lit. b) tegoż rozporządzenia, a do sądu Unii – kontrola, czy ocena ta nie jest dotknięta oczywistym błędem (zob. podobnie w szczególności wyrok z dnia 19 lipca 2012 r., Rada/Zhejiang Xinan Chemical Industrial GroupC‑337/09 P, EU:C:2012:471, pkt 70).

68

Bezsporne jest, że w niniejszym przypadku wniosek Xinyi PV dotyczący przyznania jej statusu MET został odrzucony wyłącznie z tego względu, że spółka ta nie wykazała, iż spełnia kryterium wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.

69

Na podstawie tego przepisu dany producent powinien przedstawić wystarczające dowody, że jego koszty produkcji i sytuacja finansowa nie podlegają znaczącym wahaniom, wynikającym z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki, w szczególności w odniesieniu do amortyzacji środków trwałych, innych odpisów, wymiany barterowej oraz płatności poprzez rekompensatę długów.

70

Z brzmienia tego przepisu, jak zauważył ponadto Sąd w pkt 46 zaskarżonego wyroku, wynika, że przepis ów ustanawia dwie kumulatywne przesłanki, z których pierwsza dotyczy istnienia znaczących wahań kosztów produkcji i sytuacji finansowej danego przedsiębiorstwa, a druga – okoliczności, że wahania te wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki.

71

Zaskarżony wyrok dotyczy wyłącznie tylko drugiej z tych przesłanek, gdyż Sąd ograniczył się do zbadania i uwzględnienia części zarzutu pierwszego, podniesionego przez Xinyi PV, opartego na tym, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, iż przewidziane w chińskich przepisach korzyści podatkowe, z których skorzystała Xinyi PV, powinny zostać uznane za wahania „wynikające z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki” w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.

72

W części piątej zarzutu pierwszego, którą należy zbadać w pierwszej kolejności, Komisja kwestionuje wykładnię przyjętą przez Sąd w pkt 76 zaskarżonego wyroku w odniesieniu do drugiej przesłanki ustanowionej w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, podnosząc w istocie, że Sąd błędnie orzekł, iż wyrażenie „były nierynkowy system gospodarki” w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego odnosi się do „formy organizacji ekonomicznej opartej na wspólnej lub państwowej własności przedsiębiorstw poddanych celom produkcyjnym określonym przez scentralizowany plan”.

73

W tym kontekście należy przypomnieć, że przed Sądem Xinyi PV twierdziła w szczególności, iż korzyści podatkowe, z których ona korzystała, nie mogą zostać uznane za należące do systemu, w którym handel jest objęty całkowitym lub prawie całkowitym monopolem i w którym wszystkie ceny wewnętrzne są ustalane przez państwo, to znaczy za należące do kraju o gospodarce państwowej.

74

Wynika stąd, co zresztą nie zostało zakwestionowane przed Trybunałem przez żadną ze stron postępowania, że w celu zdefiniowania zwrotu „były nierynkowy system gospodarki” zawartego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego Sąd odniósł się w szczególności w pkt 76 zaskarżonego wyroku do państwowego sytemu gospodarki.

75

Należy w tym względzie przypomnieć, jak wynika z motywów czwartego i piątego rozporządzenia nr 905/98, że wprowadzenie przyjętych następnie postanowień, w szczególności art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego, było uzasadnione tym, iż reformy podjęte w Chinach w sposób zasadniczy zmieniły gospodarkę tego kraju, jak również doprowadziły do powstania przedsiębiorstw, w stosunku do których przeważają warunki gospodarki rynkowej, tak że ów kraj odszedł od okoliczności gospodarczych, które stanowiły podstawę wykorzystywania metody państwa analogicznego (wyrok z dnia 19 lipca 2012 r., Rada/Zhejiang Xinan Chemical Industrial GroupC‑337/09 P, EU:C:2012:471, pkt 68).

76

Jednakże ponieważ mimo tych reform Chińska Republika Ludowa nadal nie jest krajem o gospodarce rynkowej, do którego wywozów automatycznie stosowałyby się zasady ustanowione w art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego, na mocy art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia każdy producent, który zamierza skorzystać z tych zasad, jest zobowiązany dostarczyć wystarczające, określone w tym ostatnim przepisie dowody, że działa w warunkach gospodarki rynkowej, co uzasadnia przyznanie statusu MET (wyrok z dnia 19 lipca 2012 r., Rada/Zhejiang Xinan Chemical Industrial GroupC‑337/09 P, EU:C:2012:471, pkt 69).

77

W rezultacie należy uznać, że wyrażenie „były nierynkowy system gospodarki” zawarte w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego odsyła do byłego systemu gospodarki, który uzasadniał systematyczne stosowanie metody państwa analogicznego w odniesieniu do chińskich producentów, od którego to systemu Chińska Republika Ludowa jednak odeszła.

78

Tymczasem nie ulega wątpliwości, że już przed dniem 1 lipca 1998 r., kiedy to weszło w życie rozporządzenie nr 905/98, które wprowadziło uregulowanie przyjęte następnie w szczególności w art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego, systemem gospodarczym dominującym w Chinach nie był już system gospodarski państwowej. Był to bowiem system kraju, który – jakkolwiek nadal pozbawiony gospodarki rynkowej – był już przedmiotem pewnych reform ograniczających kontrolę państwa, lecz którego gospodarka w wielu sektorach wyznaczana była w szczególności przez plany pięcioletnie, odgrywające zasadniczą rolę.

79

Ponadto bezsporne jest, jak stwierdził również rzecznik generalny w pkt 59 opinii, że cel założony przy wprowadzaniu tegoż uregulowania sprowadzał się do uznania dokonanych już reform w pewnych sektorach chińskiej gospodarki oraz wspierania dalszych, bardziej zasadniczych reform, tak aby w stosunkowo nieodległej przyszłości we wszystkich sektorach tej gospodarki koszty ponoszone przez producentów i stosowane przez nich ceny nie były już wyznaczane przez państwo czy aby państwo w znaczącym stopniu o nich decydowało, ale by były zasadniczo wynikiem w pełni wolnej gry podaży i popytu.

80

Jednakże, jednocześnie na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego, metoda państwa analogicznego znajduje nadal zasadniczo zastosowanie przy obliczaniu wartości normalnej, w zakresie, w jakim wyłącznie jeżeli producent udowodni w sposób wystarczający pod względem prawnym, iż spełnia wszystkie pięć przesłanek ustanowionych w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, metoda ta nie zostanie względem niego zastosowana, a Komisja będzie zobowiązana do obliczenia wartości normalnej, w odniesieniu do tego producenta, zgodnie z metodą przewidzianą w art. 2 ust. 1–6 rozporządzenia podstawowego dla przywozów pochodzących z państwa o gospodarce rynkowej.

81

Wniosek, zgodnie z którym wyrażenie „były nierynkowy system gospodarki” zawarte w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego niekoniecznie i w sposób niesystematyczny odsyła do historycznego systemu gospodarczego kraju o gospodarce państwowej, lecz bardziej ogólnie do systemu gospodarczego kraju nieposiadającego gospodarki rynkowej, w którym zostały już przeprowadzone pewne reformy, znajduje potwierdzenie w fakcie, że w wielu wersjach językowych tego przepisu zawarte są różne wyrażenia, takie jak „poprzedni system gospodarczy, w którym gospodarka nie podlega prawom rynku” („sistema anterior de economia no sujeta a las leyes del mercado” w języku hiszpańskim), „były system pozbawiony gospodarki rynkowej” („former non-market economy system” w języku angielskim) czy też „były scentralizowany system gospodarczy” („antigo sistema de economia centralizada” w języku portugalskim).

82

Ponadto, jak zauważył również w istocie rzecznik generalny w pkt 70–73 opinii, wniosek ten znajduje potwierdzenie także w okoliczności, że wyrażenie „wynikające z przejścia”, które poprzedza zwrot „od byłego nierynkowego systemu gospodarki”, biorąc pod uwagę ratio legis przepisów dotyczących statusu MET, musi być rozumiane w ten sposób, że ten były system gospodarki wywołał odnośne wahania lub doprowadził do nich, lub, innymi słowy, w ten sposób, iż sporne korzyści mają wynikać z tego systemu, jak zauważył zresztą Sąd w pkt 64 zaskarżonego wyroku, w świetle porównania niektórych wersji językowych rozporządzenia podstawowego.

83

Wreszcie, wniosek ten znajduje potwierdzenie w celu art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, jakim jest zapewnienie, że producent działa w warunkach gospodarki rynkowej, oraz w szczególności, że koszty, którym podlega, i ceny, które stosuje, są wynikiem wolnej gry rynkowej (wyrok z dnia 19 lipca 2012 r., Rada/Zhejiang Xinan Chemical Industrial Group, C‑337/09 P, EU:C:2012:471, pkt 82).

84

W świetle tego celu nie ma bowiem znaczenia – do celów stosowania art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie tego rozporządzenia – że dany system gospodarczy jest systemem gospodarki państwowej lub innym typem gospodarki niebędącej gospodarką rynkową.

85

Wynika stąd, że art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego powinien być rozumiany w ten sposób, iż nakłada on na producenta obowiązek wykazania w sposób wystarczający pod względem prawnym, że jego koszty produkcji i sytuacja finansowa nie podlegają żadnym istotnym wahaniom wynikającym z systemu gospodarczego niebędącego systemem gospodarki rynkowej, który stosownie do okoliczności jest systemem będącym już, w zakresie niektórych sektorów, w fazie przejścia do systemu gospodarki rynkowej.

86

W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że Sąd naruszył prawo, odnosząc się w pkt 76 zaskarżonego wyroku, w celu zdefiniowania wyrażenia „były nierynkowy system gospodarki” zawartego w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, do systemu gospodarczego kraju o gospodarce państwowej.

87

W rezultacie należy zatem uwzględnić część piątą zarzutu pierwszego.

88

W części pierwszej zarzutu pierwszego, którą należy zbadać w drugiej kolejności, Komisja podnosi w istocie, że Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 63 i 69 zaskarżonego wyroku, że nie wystarczy wykazać, iż środek jest związany z realizowanym w Chinach planem, aby uznać, że środek ten wynika z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki, w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, gdyż w przeciwnym wypadku przepis ten pozbawiony zostałby wszelkiej skuteczności.

89

W tym zakresie na wstępie należy odrzucić zarzut podniesiony przez Xinyi PV, zgodnie z którym tenże argument Komisji jest niedopuszczalny, gdyż stanowi nowe twierdzenie, które nie było przedmiotem debaty przed Sądem.

90

Komisja jest bowiem uprawniona do wniesienia odwołania, w którym podnosi przed Trybunałem zarzuty wynikające z zaskarżonego wyroku, których celem jest podważenie jego zasadności (zob. podobnie w szczególności wyrok z dnia 10 kwietnia 2014 r., Komisja i in./Siemens Österreich i in., od C‑231/11 P do C‑233/11 P, EU:C:2014:256, pkt 102). Ponadto z pkt 52 i 53 zaskarżonego wyroku wynika, że odnośny argument został podniesiony przez Komisję przed Sądem, co oznacza, że Sąd musiał zająć w jego przedmiocie stanowisko.

91

Co do istoty, należy na wstępie zauważyć, że wbrew temu, co twierdzi Xinyi PV, Sąd nie oparł się w pkt 69 zaskarżonego wyroku na ustaleniu, zgodnie z którym pięcioletnie plany opracowywane obecnie w Chińskiej Republic Ludowej nie są porównywalne z takimi planami realizowanymi w czasie, gdy kraj ten posiadał jeszcze gospodarkę państwową.

92

We wskazanym punkcie Sąd oddalił bowiem argument Komisji oparty na „pośrednim związku spornych korzyści podatkowych z różnymi planami realizowanymi w Chinach” z uwagi na to, że stanowi on „nadmierny formalizm, bowiem istnienie tych planów nie musi koniecznie oznaczać, że systemy te wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki w Chinach – oprócz uznania, iż wszystkie środki przyjęte w Chinach i powiązane z planem wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki, co pozbawiłoby art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego wszelkiej skuteczności (effet utile)”.

93

Ponadto w pkt 76 zaskarżonego wyroku Sąd zauważył, że odwołanie się do scentralizowanych planów definiujących cele produkcyjne jest cechą charakterystyczną systemu gospodarki nierynkowej.

94

W tym zakresie należy stwierdzić, że zakładając, iż obecnie chińskie plany pięcioletnie nie przewidują już dla wszystkich sektorów gospodarki określonych celów produkcyjnych, jak było to w czasie, gdy Chińska Republika Ludowa była wciąż krajem gospodarki państwowej, to jednak, jak zauważył również rzecznik generalny w pkt 89 i 99 opinii, wiadome jest, że plany te nadal, nawet po przeprowadzeniu reform w chińskim systemie gospodarczym, odgrywają zasadniczą rolę przy organizowaniu tej gospodarki w zakresie, w jakim dla wielu sektorów wyznaczają precyzyjne cele, wiążące wszystkie szczeble administracji rządowej.

95

W rezultacie w zakresie, w jakim, jak stwierdzono już w pkt 85 niniejszego wyroku, kryterium wprowadzone w art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego nakłada na producenta obowiązek wykazania w sposób wystarczający pod względem prawnym, że jego koszty produkcji i sytuacja finansowa nie podlegają żadnym istotnym wahaniom wynikającym z systemu gospodarczego niebędącego systemem gospodarki rynkowej, niezależnie czy jest to system gospodarki państwowej czy system w fazie przejścia do systemu gospodarki rynkowej, związek środka takiego jak ten będący przedmiotem niniejszej sprawy, polegającego na przyznaniu korzyści podatkowych inwestycjom zagranicznym w sektorach uznanych za strategiczne, takim jak sektory wysokich technologii, z poszczególnymi planami realizowanymi w Chinach jest wystarczający dla przyjęcia założenia, że środek ten stanowi wahanie „wynikające z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki” w rozumieniu tego przepisu.

96

Ponadto wbrew temu, co orzekł Sąd w pkt 69 zaskarżonego wyroku, założenie to nie pozbawia art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego wszelkiej skuteczności (effet utile).

97

Oprócz bowiem faktu, że owo założenie znajduje zastosowanie wyłącznie do środków, które są rzeczywiście związane z pięcioletnim planem, dany producent może je obalić, jeżeli wykaże w sposób wystarczający pod względem prawnym, że odnośny środek nie jest zasadniczo sprzeczny z gospodarką rynkową.

98

W każdym razie producent ten zachowuje możliwość wykazania, że środek taki jak ten zastosowany wobec niego nie powoduje wahań, które można uznać za „znaczące” w rozumieniu tegoż przepisu.

99

Z powyższego wynika, że ustalenia zawarte w pkt 69 zaskarżonego wyroku nie są obarczone jakimkolwiek naruszeniem prawa.

100

W konsekwencji należy stwierdzić, że część pierwsza pierwszego zarzutu odwołania również jest zasadna.

101

W drugiej i czwartej z części pierwszego zarzutu, które należy rozważyć łącznie w trzeciej kolejności, Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 66, 67, 75 i 76 zaskarżonego wyroku, iż nie można uznać, że sporne korzyści podatkowe wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki, w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego, gdyż po pierwsze, wiadomo, że państwa posiadające gospodarkę rynkową, takie jak państwa członkowskie Unii, również przyznają przedsiębiorstwom korzyści podatkowe w celu przyciągnięcia zagranicznych inwestycji w sektorach uznanych za strategiczne, takich jak sektor wysokich technologii, a po drugie, taki cel wydaje się przynajmniej w teorii sprzeczny z formą organizacji ekonomicznej opartej na wspólnej lub państwowej własności przedsiębiorstw poddanych celom produkcyjnym określonym przez scentralizowany plan, co charakteryzuje system gospodarki nierynkowej.

102

O ile, jak twierdzi Xinyi PV, zadaniem Trybunału nie jest wprawdzie badanie na etapie odwołania ustalenia, które ma charakter zasadniczo faktyczny, dokonanego we wskazanych punktach zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym korzyści podatkowe tego samego rodzaju jak te, z których skorzystał ów producent, występują również w państwach o gospodarce rynkowej, takich jak państwa członkowskie Unii, o tyle Komisja może jednak kwestionować w swym odwołaniu wniosek, jaki wywiódł z niego Sąd, w postaci kwalifikacji prawnej tych faktów, to znaczy, że nie można uznać, iż korzyści te stanowią wahania „wynikające z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki” w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.

103

Otóż należy stwierdzić, że to zastrzeżenie Komisji jest zasadne.

104

Jak zauważył również rzecznik generalny w pkt 95–99 opinii, w zakresie, w jakim nie ulega wątpliwości, że sporne korzyści podatkowe mają związek z poszczególnymi planami realizowanymi w Chinach, a państwo to mimo reform wprowadzonych w jego modelu gospodarczym jest nadal uznawane, jak wynika z uregulowania zawartego w art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego, za państwo zasadniczo pozbawione gospodarki rynkowej, kontekst, w jaki wpisują się te korzyści podatkowe, różni się diametralnie od kontekstu, w jakim środki, które można ewentualnie uznać za podobne, obowiązują w państwach o gospodarce rynkowej.

105

W tym zakresie, co się tyczy państw członkowskich Unii, należy przypomnieć, że takie korzyści podatkowe są co do zasady niezgodne z rynkiem wewnętrznym i w rezultacie zakazane, jeżeli można uznać je za „pomoc państwa” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, co wymaga spełnienia czterech przesłanek ustanowionych w tym przepisie (zob. podobnie wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r., Komisja/World Duty Free Group SA i in., C‑20/15 P i C‑21/15 P, EU:C:2016:981, pkt 53).

106

Ponadto, jak twierdziła również Komisja, a co nie zostało zakwestionowane, w trzech wyrokach wymienionych przez Sąd w pkt 66 zaskarżonego wyroku chodziło o pomoc podatkową uznaną za sprzeczną z prawem i niezgodną z prawem Unii, która podlegała odzyskaniu od beneficjentów tej pomocy, także w sytuacji, gdy przyznanie jej podlegało pewnym ograniczeniom w związku z realizacją określonych celów. W niniejszym przypadku natomiast korzyści podatkowe przyznane zostały na rzecz szeroko zdefiniowanych strategicznych sektorów i nie są ograniczone w czasie oraz nie wydaje się, aby przyznanie pomocy podlegało kontroli państwa i wiązało się po stronie jej beneficjentów z ryzykiem odzyskania tejże pomocy.

107

Jeżeli chodzi o system gospodarczy dominujący w Chinach, o którym mowa w uregulowaniu wprowadzonym w art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia podstawowego, to znaczy system gospodarczy w fazie przejścia do systemu gospodarki rynkowej, lecz który nadal jest uznawany co do zasady za system pozbawiony gospodarki rynkowej, w sytuacji gdy, jak ma to miejsce w tym przypadku, sporne korzyści podatkowe są związane z poszczególnymi planami realizowanymi w Chinach, nie można uznać, że korzyści te są sprzeczne z takim systemem.

108

Przeciwnie, jak zauważył również rzecznik generalny w pkt 104 opinii, ponieważ odnośne korzyści podatkowe stanowią realizację planu pięcioletniego, który jest charakterystycznym elementem gospodarek nierynkowych i zasadniczym elementem organizacji chińskiej gospodarki, Komisja mogła założyć, że środki te „wynikają z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki”.

109

W rezultacie należy stwierdzić, że druga i czwarta z części zarzutu pierwszego Komisji są zasadne.

110

Wynika stąd, bez konieczności badania części trzeciej zarzutu pierwszego, że Sąd naruszył prawo, gdy orzekł, iż Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, odmawiając przyznania Xinyi PV statusu MET, w oparciu o ustalenie, zgodnie z którym wahania będące skutkiem tych środków nie „wynikały z przejścia od byłego nierynkowego systemu gospodarki” w rozumieniu art. 2 ust. 7 lit. c) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego.

111

W rezultacie, ponieważ pierwszy zarzut Komisji był zasadny w zakresie jego części pierwszej, drugiej, czwartej i piątej, należy uchylić zaskarżony wyrok bez konieczności badania drugiego i trzeciego z zarzutów odwołania.

112

Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku uchylenia orzeczenia Sądu Trybunał może wydać orzeczenie ostateczne w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala.

113

Nie ma to miejsca w tym przypadku, gdyż Sąd uwzględnił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez Xinyi PV bez badania części drugiej zarzutu pierwszego ani zarzutów od drugiego do czwartego, które zostały przed nim podniesione. W konsekwencji należy przekazać sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd.

114

Ze względu na fakt, że sprawa zostaje przekazana Sądowi do ponownego rozpoznania, rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje: