1

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 12 lutego 2008 r. Guardian Industries Corp. oraz skarżąca, Guardian Europe Sàrl, wniosły skargę przeciwko decyzji Komisji z dnia 28 listopada 2007 r. C(2007) 5791 wersja ostateczna dotyczącej postępowania na podstawie art. [101 TFUE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/39165 – Szkło płaskie) (zwanej dalej „decyzją C(2007) 5791”). Skarżące żądają zasadniczo, by Sąd stwierdził nieważność tej decyzji w części, w jakiej ich dotyczy, i obniżył kwotę grzywny, która została na nie nałożona na mocy tej decyzji.

2

Wyrokiem z dnia z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494) Sąd oddalił tę skargę.

3

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 10 grudnia 2012 r. Guardian Industries i skarżąca wniosły odwołanie od wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494).

4

Wyrokiem z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) Trybunał, po pierwsze, uchylił wyrok z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494) w części, w jakiej wyrok ten oddalał zarzut dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji przy obliczaniu kwoty grzywny nałożonej solidarnie na Guardian Industries i skarżącą oraz obciążał te podmioty kosztami postępowania. Po drugie, Trybunał stwierdził nieważność art. 2 decyzji C(2007) 5791 w zakresie, w jakim ustalała ona wysokość grzywny nałożonej solidarnie na Guardian Industries i skarżącą na kwotę 148000000 EUR. Po trzecie, z powodu naruszenia stwierdzonego w art. 1 decyzji C(2007) 5791 Trybunał ustalił wysokość grzywny nałożonej solidarnie na Guardian Industries i skarżącą na kwotę 103600000 EUR. Po czwarte, w pozostałym zakresie Trybunał oddalił odwołanie. Po piąte, Trybunał dokonał podziału kosztów postępowania.

5

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 listopada 2015 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę przeciwko Unii Europejskiej, reprezentowanej przez Komisję Europejską i Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

6

W dniu 17 lutego 2016 r. Sąd przekazał niniejszą sprawę trzeciej izbie w składzie powiększonym.

7

W dniach 16 lutego i 18 lutego 2016 r. Komisja i Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej złożyły odpowiedzi na skargę.

8

W dniu 22 kwietnia 2016 r. skarżąca złożyła replikę. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Komisja złożyły duplikę, odpowiednio, w dniu 25 maja i 7 czerwca 2016 r.

9

W dniu 12 września 2016 r. Sąd stwierdził, że stan i rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagają, z uwagi na jej przedmiot, udostępnienia akt sprawy, w której wydano wyrok z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494) (zwany dalej „wyrokiem T‑82/08”). W związku z tym, w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 regulaminu postępowania, Sąd zdecydował o dołączeniu do akt niniejszej sprawy akt sprawy T‑82/08.

10

W dniu 14 grudnia 2016 r., Sąd wezwał skarżącą do przedstawienia dokumentów i udzielenia odpowiedzi na pytania. Skarżąca spełniła to żądanie w wyznaczonym terminie.

11

W dniu 16 grudnia 2016 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zwrócił się o doręczenie akt sprawy T‑82/08.

12

Na rozprawie w dniu 11 stycznia 2017 r. zostały wysłuchane wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania zadane ustnie przez Sąd.

13

Skarżąca wnosi do Sądu o:

14

Komisja wnosi do Sądu o:

15

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wnosi do Sądu o:

16

Komisja i Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podnoszą wiele zarzutów niedopuszczalności.

17

Komisja twierdzi, że żądanie naprawienia szkody, która miałaby zostać poniesiona w wyniku naruszenia wymogów związanych z dochowaniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia (zwanego dalej „rozsądnym terminem na wydanie orzeczenia”), jest niedopuszczalne ze względu na fakt, iż zostało skierowane przeciwko reprezentowanej przez nią Unii, podczas gdy skarżąca nie formułuje wobec niej żadnych zarzutów.

18

Wystarczy przypomnieć w tym względzie, że Unia jest reprezentowana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w ramach postępowań dotyczących skarg o odszkodowanie zmierzających do naprawienia szkód, które miały powstać w wyniku ewentualnego naruszenia wymogów związanych z dochowaniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia przez sąd Unii (zob. postanowienia: z dnia 6 stycznia 2015 r., Kendrion/Unia Europejska, T‑479/14, niepublikowane, EU:T:2015:2, pkt 14–19 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 2 lutego 2015 r., Gascogne Sack Deutschland i Gascogne/Unia Europejska, T‑577/14, niepublikowane, EU:T:2015:80, pkt 22–29 i przytoczone tam orzecznictwo).

19

Stąd żądanie naprawienia szkody, którą skarżąca miała ponieść z powodu naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia, do jakiego miało dojść w sprawie T‑82/08, winno zostać oddalone jako niedopuszczalne z tego względu, że zostało skierowane przeciwko Unii reprezentowanej przez Komisję.

20

Komisja podnosi, że żądanie naprawienia szkody, którą skarżąca miała ponieść w wyniku wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, jest niedopuszczalne z tego względu, że zostało skierowane przeciwko Unii, reprezentowanej przez Komisję. Zgodnie z art. 46 statutu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej roszczenie takie byłoby dopuszczalne jedynie wówczas, gdyby dotyczyło naprawienia szkód powstałych w okresie pięciu lat przed wniesieniem skargi w niniejszej sprawie, tj. po dniem 19 listopada 2010 r. Ponieważ skarżąca zarzuca Sądowi, że do dnia 12 lutego 2010 r. nie stwierdził nieważności decyzji C(2007) 5791, która miała naruszać ona zasadę równego traktowania, to według jej twierdzeń odpowiedzialność za szkody, które miała ponieść po dniu 12 lutego 2010 r., ponosi w całości Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

21

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podnosi, że oba żądania naprawienia szkody, którą skarżąca miała ponieść, dotyczą roszczeń przedawnionych, ponieważ odnoszących się do szkód, które powstały przed dniem 19 listopada 2010 r., w związku z czym roszczenia odszkodowawcze są niedopuszczalne w zakresie, w jakim dotyczą okresu przed tą datą.

22

Skarżąca twierdzi, odnosząc się do żądania naprawienia szkody, którą miała ponieść w wyniku wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, że jej żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji C(2007) 5791 przerwało okres przedawnienia, o którym mowa w art. 46 statutu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Ponadto skarżąca kwestionuje twierdzenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczące wniesionego przez nią żądania naprawienia szkody, która miała powstać w wyniku naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia.

23

W tym względzie należy przypomnieć, że art. 46 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, mający zastosowanie do postępowania przed Sądem na podstawie art. 53 akapit pierwszy tego statutu, przewiduje, co następuje:

„Roszczenia wynikające z odpowiedzialności pozaumownej Unii ulegają przedawnieniu z upływem pięciu lat od zdarzenia stanowiącego podstawę tej odpowiedzialności. Okres przedawnienia przerywa wniesienie skargi do Trybunału Sprawiedliwości lub uprzednie wniesienie przez poszkodowanego wniosku do właściwej instytucji Unii […]”.

24

W niniejszej sprawie skarżąca domaga się naprawienia szkód, jakie miała ponieść z powodu, po pierwsze, czasu trwania postępowania w sprawie T‑82/08, a po drugie, z powodu naruszenia zasady równego traktowania w decyzji C(2007) 5791 i w wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494). Szkoda majątkowa, jaką miała ponieść skarżąca z powodu wspomnianych naruszeń, wynikała, po pierwsze, z kosztów gwarancji bankowej od nieuiszczonej bezzwłocznie kwoty grzywny (zwanych dalej „kosztami gwarancji bankowej”), a po drugie, z utraconej korzyści związanej z różnicą pomiędzy odsetkami wypłaconymi przez Komisję od tej części kwoty grzywny, którą Trybunał w wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) uznał za nienależną, a z drugiej strony dochodami, jakie skarżąca mogła osiągnąć dzięki zainwestowaniu we własną działalność wypłaconej Komisji kwoty, którą Trybunał uznał ostatecznie za nienależną (zwanymi dalej „utraconą korzyścią”). Ponadto skarżąca wnosi o zasądzenie naprawienia szkody niemajątkowej polegającej na uszczerbku na jej reputacji.

25

W pierwszej kolejności należy rozpatrzyć przedawnienie roszczenia o naprawienie szkody, jaką skarżąca miała ponieść w związku z zarzucanym Sądowi naruszeniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia, a następnie przedawnienie roszczenia o naprawienie szkody, jaką miała ona ponieść w związku z zarzucanymi Sądowi wystarczająco istotnymi naruszeniami zasady równego traktowania.

26

W szczególnym przypadku roszczenia odszkodowawczego mającego na celu naprawienie szkody poniesionej w wyniku ewentualnego niedochowania rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia początek biegu przedawnienia wynoszącego pięć lat, o którym mowa w art. 46 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, powinien – gdy sprawę rozstrzygnięto orzeczeniem w postaci spornego wyroku – przypadać na dzień, w którym orzeczenie to zostało wydane. Taka data jest bowiem datą pewną, ustaloną na podstawie obiektywnych kryteriów. Zapewnia ona poszanowanie zasady pewności prawa i umożliwia ochronę praw skarżącej (wyrok z dnia 10 stycznia 2017 r., Gascogne Sack Deutschland i Gascogne/Unia Europejska, T‑577/14, EU:T:2017:1, pkt 47).

27

W niniejszej sprawie w ramach pierwszego z żądań skarżąca dochodzi naprawienia szkody, jaką miała ponieść w związku z zarzucanym Sądowi naruszeniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08. Sprawa ta zakończyła się wyrokiem z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494). Bieg przedawnienia rozpoczął się zatem w dniu 27 września 2012 r.

28

Ponadto skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie i tym samym przerwała bieg przedawnienia w dniu 19 listopada 2015 r., to znaczy przed upływem terminu pięciu lat przewidzianego w art. 46 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

29

Skarga w niniejszej sprawie, w zakresie, w jakim jej przedmiotem jest żądanie naprawienia szkody, jaką skarżąca miała ponieść w związku z zarzucanym Sądowi naruszeniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia, nie została zatem wniesiona po terminie.

30

Ze względu na powyższe należy oddalić zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej oparty na przedawnieniu roszczenia o naprawienie szkody, jaką skarżąca miała ponieść w związku z zarzucanym Sądowi naruszeniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08.

31

Należy odróżnić przedawnienie roszczenia opartego na zarzucanym Sądowi wystarczająco istotnym naruszeniu zasady równego traktowania w decyzji C(2007) 5791 roszczenia opartego na zarzucanym Sądowi wystarczająco istotnym naruszeniu zasady równego traktowania w wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494).

32

Zgodnie z orzecznictwem w przypadkach gdy źródłem odpowiedzialności Unii jest akt indywidualny, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się w momencie, gdy dana decyzja wywołała skutki wobec osób, których dotyczy. Inne rozwiązanie oznaczałoby podważenie zasady autonomii skarg, uzależniając postępowanie w sprawie skargi o naprawienie szkody od wyniku postępowania w sprawie skargi o stwierdzenie nieważności [wyrok z dnia 19 kwietnia 2007 r., Holcim (Deutschland)/Komisja, C‑282/05 P, EU:C:2007:226, pkt 30; zob. również podobnie wyrok z dnia 8 listopada 2012 r., Evropaïki Dynamiki/Komisja, C‑469/11 P, EU:C:2012:705, pkt 38].

33

W pierwszej kolejności należy stwierdzić na wstępie, że jeśli chodzi o szkody majątkowe, na które powołuje się skarżąca, szkodliwe skutki, jakie miały wynikać z decyzji C(2007) 5791, dotyczyły skarżącej od dnia wydania przywołanej decyzji, która nakładała na skarżącą grzywnę. Ponadto wbrew temu, co twierdzi skarżąca, bieg terminu przedawnienia nie mógł zostać przerwany przez jej żądanie stwierdzenia częściowej nieważności decyzji C(2007) 5791. Rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia nie zależy bowiem od stwierdzenia bezprawności zachowania Unii w drodze orzeczenia sądowego [zob. podobnie wyrok z dnia 19 kwietnia 2007 r., Holcim (Deutschland)/Komisja, C‑282/05 P, EU:C:2007:226, pkt 31].

34

Tym samym skarżąca mogła wnieść skargę mającą na celu stwierdzenie pozaumownej odpowiedzialności Unii wynikającej z naruszenia zasady równego traktowania, którego miała się dopuścić Komisja w decyzji C(2007) 5791, od chwili, w której przyczyna szkody stała się pewna, to jest w niniejszej sprawie od chwili ustanowienia gwarancji bankowej dla części kwoty grzywny i od chwili zapłaty pozostałej jej części [zob. podobnie wyrok z dnia 19 kwietnia 2007 r., Holcim (Deutschland)/Komisja, C‑282/05 P, EU:C:2007:226, pkt 32].

35

Ponadto początek biegu terminu przedawnienia przypada na moment, w którym szkoda majątkowa, na którą powołuje się skarżąca, faktycznie nastąpi, tzn. w niniejszej sprawie moment, w którym rozpoczyna się naliczanie koszty gwarancji bankowej, oraz moment, w którym staje się oczywista utracona korzyść [zob. podobnie wyroki: z dnia 19 kwietnia 2007 r., Holcim (Deutschland)/Komisja, C‑282/05 P, EU:C:2007:226, pkt 33; z dnia 17 lipca 2008 r., Komisja/Cantina sociale di Dolianova i in., C‑51/05 P, EU:C:2008:409, pkt 63].

36

Dlatego też przy założeniu, że zostałaby ustalona szkoda majątkowa, na którą powołuje się skarżąca – polegająca na spłacie kosztów gwarancji bankowej oraz utraconej korzyści spowodowanej wystarczająco istotnym naruszeniem zasady równego traktowania, którego miała dopuścić się Komisja w decyzji C(2007) 5791 – powstałaby w momencie zapłaty pierwszych kosztów gwarancji bankowej i w momencie, w którym rozpoczęłaby się przejawiać utracona korzyść, tj. na więcej niż pięć lat przed wniesieniem niniejszej skargi.

37

Następnie – na szkodę majątkową, na którą powołuje się skarżąca, składa się z jednej strony kwota, którą skarżąca była zobowiązana przekazać bankowi w celu uzyskania gwarancji bankowej, a z drugiej strony z utracona korzyść wspomniana w pkt 24 powyżej. W ten sposób, jak wynika z akt sprawy, wartość szkód majątkowych, na które powołuje się skarżąca, wzrosła proporcjonalnie do liczby dni, które upłynęły.

38

Wynika stąd, że szkody majątkowe, na które powołuje się skarżąca, mają charakter ciągły.

39

Należy przypomnieć wreszcie, że w wypadku szkody ciągłej termin przedawnienia określony w art. 46 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stosuje się, poprzez odniesienie daty aktu, który przerwał bieg terminu przedawnienia, do okresu poprzedzającego tę datę o więcej niż pięć lat, bez wpływu na ewentualne prawa powstałe w okresach późniejszych [wyrok z dnia 21 kwietnia 2005 r., Holcim (Deutschland)/Komisja, T‑28/03, EU:T:2005:139, pkt 70; zob. również wyrok z dnia 16 grudnia 2015 r., Chart/SEAE, T‑138/14, EU:T:2015:981, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo].

40

W konsekwencji, ponieważ skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie i przerwała w ten sposób bieg terminu przedawnienia w dniu 19 listopada 2015 r., roszczenie odszkodowawcze dotyczące szkód majątkowych, jakie miała ona ponieść w związku z wystarczająco istotnym naruszeniem zasady równego traktowania, którego miała dopuścić się Komisja w decyzji C(2007) 5791, jest przedawnione w odniesieniu do szkód majątkowych, które skarżąca poniosła przed dniem 19 listopada 2010 r.

41

Po drugie, co się tyczy podnoszonej szkody niemajątkowej polegającej na uszczerbku na reputacji skarżącej, właściwe jest podkreślić, że skarżąca twierdzi w skardze, że szkoda ta powstała w dniu wydania decyzji C(2007) 5791, tj. w dniu 28 listopada 2007 r.

42

Poza tym należy stwierdzić, że mimo iż naruszenie reputacji może przybierać wiele form, jest co do zasady szkodą, która odnawia się codziennie i trwa dopóty, dopóki nie zakończy się wskazywana przyczyna naruszenia. Tak dzieje się zwłaszcza w przypadku, gdy naruszenie reputacji ma swoje potencjalne źródło w decyzji Komisji, która najpierw zostaje przyjęta i opublikowana w drodze komunikatu prasowego, a następnie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w postaci streszczenia.

43

Wynika stąd, że szkoda niemajątkowa polegająca na uszczerbku na reputacji, na który powołuje się skarżąca, wynikająca z wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miała dopuścić się Komisja w decyzji C(2007) 5791, ma charakter ciągły.

44

Na podstawie orzecznictwa przytoczonego w pkt 39 powyżej roszczenie odszkodowawcze jest przedawnione w zakresie, w jakim dotyczy odszkodowania za naruszenie reputacji istniejący przed dniem 19 listopada 2010 r.

45

Po trzecie, należy oddalić argumentację Komisji, zgodnie z którą z własnych twierdzeń skarżącej wynika, że odpowiedzialność za szkody, które miała ona ponieść po dniu 12 lutego 2010 r., ponosi w całości Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Z jednej strony taka argumentacja jest oparta na błędnej interpretacji pism procesowych skarżącej, z drugiej strony przed dniem 27 września 2012 r. Sąd nie orzekał w przedmiocie zgodności z prawem decyzji C(2007) 5791 w kontekście zasady równego traktowania.

46

Z uwagi na treść powyższych rozważań roszczenie o naprawienie szkody majątkowej i niemajątkowej, jaką miała ponieść skarżąca z powodu wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miała dopuścić się Komisja w decyzji C(2007) 5791, jest przedawnione w zakresie, w jakim roszczenie to dotyczy szkód, jakie skarżąca poniosła przed dniem 19 listopada 2010 r.

47

Właściwe jest wskazać, że szkody, które miały zostać spowodowane przez wystarczająco istotne naruszenie zasady równego traktowania, którego miał się dopuścić Sąd w wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494), w oczywisty sposób nastąpiły po dacie ogłoszenia tego wyroku.

48

W ten sposób, ponieważ skarga o odszkodowanie została wniesiona w dniu 19 listopada 2015 r., niniejsza skarga wniesiona przed upływem pięciu lat od wydania wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494), nie jest przedawniona na podstawie art. 46 statutu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

49

Wynika stąd, że roszczenie o naprawienie szkody, która miała powstać w wyniku wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miaał dopuścić się Sąd w wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494), nie jest przedawnione.

50

Komisja i Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej twierdzą, że należy odrzucić żądania skarżącej zmierzające do uzyskania odszkodowania za utracone korzyści, o którym mowa w pkt 24 powyżej. Po wydaniu wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) Unia wypłacił już bowiem skarżącej odsetki w wysokości 988620 EUR. Jeżeli natomiast skarżąca uważa, że kwota ta jest niewystarczająca, powinna była wnieść skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z grudnia 2014 r., która określiła kwotę tych odsetek, czego skarżąca nie uczyniła.

51

Komisja podnosi również, że po wydaniu wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) wypłaciła ona na rzecz skarżącej odsetki zgodnie z art. 90 ust. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. 2012, L 362, s. 1). Na mocy tego przepisu kwota podlegająca zwrotowi została ograniczona do kwoty nienależnie pobranej grzywny, powiększonej o odsetki naliczone zgodnie z art. 90 ust. 2 tego rozporządzenia, który wymaga, by środki te zostały zainwestowane w ostrożny sposób, a zatem ze stosunkowo ograniczoną stopą zwrotu. Skarżąca nie podniosła w odniesieniu do art. 90 ust. 4 rozporządzenia delegowanego nr 1268/2012 zarzutu niezgodności z prawem na postawie art. 277 TFUE.

52

Skarżąca kwestionuje te twierdzenia.

53

Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga o odszkodowanie związana z odpowiedzialnością pozaumowną Unii za działania lub zaniechania jej instytucji została wprowadzona jako autonomiczny środek prawny względem innych rodzajów skarg sądowych, odgrywający szczególną rolę w systemie środków zaskarżenia i podlegający wymogom ustanowionym ze względu na jego szczególny cel (wyroki: z dnia 28 kwietnia 1971 r., Lütticke/Komisja, 4/69, EU:C:1971:40, pkt 6; z dnia 12 kwietnia 1984 r., Unifrex/Komisja i Rada, 281/82, EU:C:1984:165, pkt 11; z dnia 10 lipca 2014 r., Nikolaou/Trybunał Obrachunkowy, C‑220/13 P, EU:C:2014:2057, pkt 54).

54

W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że w grudniu 2014 r. Komisja zwróciła skarżącej część uiszczonej przez nią grzywny, która została ostatecznie uznana wyrokiem Trybunału z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) za nienależną. Ponadto Komisja wypłaciła skarżącej odsetki w wysokości 988620 EUR.

55

W ten sposób Komisja, zwracając skarżącej w grudniu 2014 r. część uiszczonej przez nią grzywny, która została uznana wyrokiem Trybunału z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) za nienależną, wraz z odsetkami, wykonała wyrok ten zgodnie z art. 90 ust. 4 rozporządzenia delegowanego nr 1268/2012, który w szczególności przewiduje, że po wyczerpaniu wszystkich środków ochrony prawnej oraz w przypadku gdy grzywna lub kara została umorzona lub zmniejszona, kwoty nienależnie pobrane wraz z uzyskanymi odsetkami zwracane są zainteresowanej osobie trzeciej.

56

Niemniej jednak art. 266 akapit drugi TFUE stanowi co do zasady, że zobowiązanie instytucji, która przyjęła akt uznany za nieważny, do podjęcia środków, które zapewnią wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność, nie narusza zobowiązania, jakie może wyniknąć z zastosowania art. 340 akapit drugi TFUE.

57

Poza tym Sąd uprzednio orzekł, że art. 266 TFUE nakłada na administrację obowiązek naprawienia dodatkowej szkody, która może być wynikiem niezgodnego z prawem aktu, którego nieważność stwierdzono, jedynie wówczas, gdy spełnione są przesłanki z art. 340 akapit drugi TFUE (postanowienie z dnia 12 grudnia 2007 r., Atlantic Container Line i in./Komisja, T‑113/04, niepublikowane, EU:T:2007:377, pkt 62).

58

W niniejszej sprawie skarżąca, która powołuje się między innymi na wystarczająco istotne naruszenie zasady równego traktowania, którego dopuściła się Komisja w decyzji C(2007) 5791, twierdzi właśnie, że przesłanki art. 340 akapit drugi TFUE są spełnione oraz że celem niniejszej skargi jest ocena, czy w istocie tak jest w niniejszym przypadku.

59

Właściwe jest wskazać w tym zakresie, po pierwsze, że skarżąca nie powołuje się na niezgodność z prawem środka przyjętego przez Komisję w grudniu 2014 r., mocą którego instytucja ta wypłaciła jej odsetki.

60

Po drugie, skarga o odszkodowanie wniesiona w niniejszej sprawy nie ma na celu przywrócenia finansowego stanu poprzedniego, który istniałby, gdyby Komisja nie przyjęła w grudniu 2014 r. omawianego środka. Innymi słowy – niniejsza skarga nie zmierza do tego samego celu co skarga o stwierdzenie nieważności, która została wniesiona w odniesieniu do środka przyjętego w grudniu 2014 r.

61

Z jednej strony skarżąca domaga się bowiem odszkodowania za utracone korzyści, o którym mowa w pkt 24 powyżej. Nie domaga się zatem zwrotu części kwoty grzywny, uznanej mocą wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) za nienależną ani też nie domaga się wypłaty odsetek od tej kwoty, naliczonych za okres, w którym środki te były w posiadaniu Komisji.

62

Z drugiej strony ewentualne stwierdzenie nieważności środka przyjętego w grudniu 2014 r. nie mogłoby spowodować wypłaty na rzecz skarżącej kwoty będącej równowartością podnoszonych przez nią utraconych korzyści, a zatem kwoty wyższej od sumy odsetek zwróconych przez Komisję.

63

Tym samym należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie skarżąca dochodzi naprawienia szkody, która po pierwsze, różni się od szkody powstałej w wyniku nieprawidłowego wykonania wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363), oraz po drugie, jest dodatkiem w stosunku do kwot zwróconych przez Komisję grudniu 2014 r.

64

Sformułowane przez skarżącą żądanie naprawienia szkody powstałej jej zdaniem w wyniku utraty korzyści nie ma zatem ani takiego samego celu, ani takiego samego skutku jak ewentualna skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona w odniesieniu do środka przyjętego przez Komisję w grudniu 2014 r. i nie może w związku z tym zostać uznane za niedopuszczalne z powodu nadużycia proceduralnego.

65

Zarzut niedopuszczalności oparty na twierdzeniu, że odszkodowanie za utracone korzyści, na które powołuje się skarżąca, unicestwiłoby skutki prawne prawomocnej decyzji, należy zatem oddalić.

66

Komisja uważa, że żądanie naprawienia podnoszonej szkody niemajątkowej jest oczywiście niedopuszczalne z uwagi na fakt, że skarga zawiera wyłącznie ogólne twierdzenia niepoparte dowodami, zgodnie z którymi wymierzona skarżącej grzywna niesłusznie ją stygmatyzowała, tworząc nieprawdziwe wrażenie co do jej roli w naruszenia reguł konkurencji.

67

Niemniej jednak zgodnie ze skargą stygmatyzacja, która miała mieć miejsce, wynikała z faktu, że grzywna wymierzona skarżącej w decyzji C(2007) 5791 była najwyższa, mimo że skarżąca była najmniejszym producentem szkła płaskiego oraz że najkrócej brała udział w kartelu. Zdaniem skarżącej w okresie pomiędzy dniem przyjęcia decyzji C(2007) 5791 a wydaniem wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363), który obniżył kwotę wymierzonej jej grzywny, osoby trzecie mogły wnioskować, że odgrywała ona szczególną odpowiedzialność w ramach kartelu na rynku szkła płaskiego.

68

W ten sposób skarżąca dostarcza wystarczająco jasnych i precyzyjnych wyjaśnień dotyczących szkody niemajątkowej, jaką miała ponieść. Wyjaśnienia te pozwoliły Komisji z jednej strony na zrozumienie argumentacji skarżącej, a z drugiej strony na przygotowanie obrony. Ponadto umożliwiły one również Sądowi wydanie orzeczenia w przedmiocie skargi.

69

Podniesiony przez Komisję zarzut niedopuszczalności oparty na braku jasności i precyzyjności skargi w zakresie żądania naprawienia podnoszonej szkody niemajątkowej należy zatem oddalić.

70

Po pierwsze, roszczenie o naprawienie szkody, która została spowodowana naruszeniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia, do którego miało dojść w sprawie T‑82/08, jest niedopuszczalne, ponieważ zostało wniesione przeciwko Unii, reprezentowanej przez Komisję.

71

Po drugie, roszczenie o naprawienie szkody, która została spowodowana jakoby wystarczająco istotnym naruszeniem zasady równego traktowania, którego dopuściła się Komisja w decyzji C(2007) 5791, jest przedawnione w zakresie, w jakim dotyczy szkody majątkowej i niemajątkowej, jaką skarżąca miała ponieść przed dniem 19 listopada 2010 r.

72

Natomiast roszczenia o naprawienie szkody, która miała zostać spowodowana wystarczająco istotnym naruszeniem zasady równego traktowania, którego dopuścił się Sąd w wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja(T‑82/08, EU:T:2012:494), oraz naruszeniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia, do którego miało dojść w sprawie T‑82/08, nie uległy przedawnieniu.

73

Po trzecie, zarzut niedopuszczalności oparty na twierdzeniu, że odszkodowanie za utracone korzyści, na które powołuje się skarżąca, unicestwiłoby skutki prawne prawomocnej decyzji, oraz zarzut niedopuszczalności oparty na braku jasności i precyzyjności skargi w zakresie żądania naprawienia podnoszonej szkody niemajątkowej należy oddalić.

74

Artykuł 340 akapit drugi TFUE przewiduje, że w dziedzinie odpowiedzialności pozaumownej Unia powinna naprawić, zgodnie z zasadami ogólnymi, wspólnymi dla praw państw członkowskich, szkody wyrządzone przez jej instytucje lub jej pracowników przy wykonywaniu ich funkcji.

75

W świetle utrwalonego orzecznictwa z art. 340 akapit drugi TFUE wynika, że powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii i wykonanie uprawnienia do naprawienia poniesionej szkody jest uzależnione od spełnienia łącznie szeregu przesłanek, a mianowicie bezprawności zachowania zarzucanego instytucjom, rzeczywistego charakteru szkody i ewentualnego związku przyczynowego między tym zachowaniem a powołaną szkodą (wyroki: z dnia 29 września 1982 r., Oleifici Mediterranei/EWG, 26/81, EU:C:1982:318, pkt 16; z dnia 9 września 2008 r., FIAMM i in./Rada i Komisja, C‑120/06 P i C‑121/06 P, EU:C:2008:476, pkt 106).

76

Jeżeli jedna z tych przesłanek nie jest spełniona, skarga musi zostać w całości oddalona, bez konieczności poddania analizie pozostałych przesłanek odpowiedzialność pozaumownej Unii (wyrok z dnia 14 października 1999 r., Atlanta/Wspólnota Europejska, C‑104/97 P, EU:C:1999:498, pkt 65; zob. także podobnie wyrok z dnia 15 września 1994 r., KYDEP/Rada i Komisja, C‑146/91, EU:C:1994:329, pkt 81). Poza tym sędzia Unii nie jest zobowiązany do badania tych przesłanek w określonym porządku (wyrok z dnia 18 marca 2010 r., Trubowest Handel i Makarov/Rada i Komisja, C‑419/08 P, EU:C:2010:147, pkt 42; zob. także podobnie wyrok z dnia 9 września 1999 r., Lucaccioni/Komisja, C‑257/98 P, EU:C:1999:402, pkt 13).

77

W niniejszej sprawie skarżąca żąda naprawienia szkody, jaką poniosła, po pierwsze, z powodu wystarczająco istotnych naruszeń zasady równego traktowania, których miała dopuścić się Komisja w decyzji C(2007) 5791 oraz Sąd w wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494), a po drugie, z powodu naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia, do którego miało dojść w sprawie T‑82/08.

78

Po pierwsze, skarżąca przypomina, że w decyzji C(2007) 5791 Komisja, obliczając kwotę grzywien nałożonych na producentów szkła płaskiego powiązanych ze sobą wertykalnie, wykluczyła sprzedaż wewnętrzną. Ponadto skarżąca podkreśla, że w wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) Trybunał stwierdził nieważność decyzji C(2007) 5791, ponieważ naruszała ona zasadę równego traktowania. W tych okolicznościach skarżąca żąda naprawienia szkody, jaką poniosła w wyniku wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miała dopuścić się Komisja w decyzji C(2007) 5791.

79

Po drugie, skarżąca przypomina, że Sąd w wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494) oddalił jej skargę wniesioną przeciwko decyzji C(2007) 5791, mimo że w skardze tej domagała się ona obniżenia kwoty grzywny, wymierzonej jej z powodu dyskryminacji będącej wynikiem wykluczenia sprzedaży wewnętrznej przy obliczaniu kwoty grzywny nałożonej na powiązanych wertykalnie producentów szkła płaskiego. Poza tym skarżąca podkreśla, że w wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) Trybunał uchylił wyrok z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494), ponieważ naruszał on zasadę równego traktowania. W tych okolicznościach skarżąca żąda naprawienia szkody, jaką poniosła w wyniku wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miał się dopuścić Sąd w wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494).

80

Skarżąca twierdzi, że wystarczająco istotne naruszenie zasady równego traktowania, którego miała dopuścić się Komisja w decyzji C(2007) 5791, spowodowało po jej stronie szkodę majątkową i niemajątkową, które należy naprawić.

81

Należy przypomnieć w tym względzie, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem szkoda, o której naprawienie wystąpiono w ramach roszczenia wynikającego z odpowiedzialności pozaumownej Unii, musi mieć charakter rzeczywisty i pewny, a ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na stronie skarżącej (zob. wyrok z dnia 9 listopada 2006 r., Agraz i in./Komisja, C‑243/05 P, EU:C:2006:708, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo). Do strony skarżącej należy przedstawienie przekonujących dowodów na zaistnienie i zakres szkody, na którą się powołuje (zob. wyrok z dnia 16 września 1997 r., Blackspur DIY i in./Rada i Komisja, C‑362/95 P, EU:C:1997:401, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).

82

Również zgodnie z utrwalonym orzecznictwem ustanowiona w art. 340 akapit drugi TFUE przesłanka odnosząca się do związku przyczynowego dotyczy istnienia wystarczająco bezpośredniego związku przyczynowego między zachowaniem instytucji a szkodą (wyroki: z dnia 18 marca 2010 r., Trubowest Handel i Makarov/Rada i Komisja, C‑419/08 P, EU:C:2010:147, pkt 53; z dnia 14 grudnia 2005 r., Beamglow/Parlament i in., T‑383/00, EU:T:2005:453, pkt 193; zob. także podobnie wyrok z dnia 4 października 1979 r., Dumortier i in./Rada, 64/76, 113/76, 167/78, 239/78, 27/79, 28/79 i 45/79, EU:C:1979:223, pkt 21). Do strony skarżącej należy dostarczenie dowodu na istnienie związku przyczynowego między zarzucanym instytucji zachowaniem i podnoszoną szkodą (zob. wyrok z dnia 30 września 1998 r., Coldiretti i in./Rada i Komisja, T‑149/96, EU:T:1998:228, pkt 101 i przytoczone tam orzecznictwo).

83

To w świetle tych zasad należy dokonać oceny zasadności żądań skarżącej.

84

Skarżąca twierdzi, że wystarczająco istotne naruszenie zasady równego traktowania, którego miała się dopuścić Komisja w decyzji C(2007) 5791, spowodowało po jej stronie dwa rodzaje szkód majątkowych, mianowicie po pierwsze, szkodę wynikającą z poniesienia kosztów gwarancji bankowej, a po drugie, szkodę wynikającą z utraconych korzyści wskazaną w pkt 24 powyżej.

85

Doręczając skarżącej decyzję C(2007) 5791, Komisja poinformowała ją, że jeśli skarżąca wniesie skargę do Sądu lub Trybunału, przez czas trwania postępowania nie zostanie zastosowany żaden środek egzekucyjny zmierzający do uzyskania zapłaty wymierzonej tą decyzją kwoty grzywny, pod warunkiem że przed upływem terminu zapłaty grzywny zostaną spełnione dwa warunki. Zgodnie z art. 86 ust. 5 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 2002, L 357, s. 1) te dwa warunki są następujące: po pierwsze, odsetki od wierzytelności Komisji naliczane są od daty upływu terminu zapłaty w wysokości 5,64%, po drugie, przed upływem tego terminu powinna zostać ustanowiona gwarancja bankowa akceptowalna dla Komisji, obejmująca zarówno kwotę główną długu, jak i odsetki lub zwiększenia kwoty długu spłaconego przed upływem terminu płatności.

86

W skardze złożonej w niniejszej sprawie skarżąca wyjaśnia, że decyzja C(2007) 5791 obciążyła ją zapłatą grzywny w kwocie 148000000 EUR. Twierdzi ona, że pierwotnie uiściła bezzwłocznie kwotę 111000000 EUR oraz ustanowiła gwarancję bankową dla pokrycia pozostałej należności w wysokości 37000000 EUR. Skarżąca podnosi, że następnie rozwiązała umowę gwarancji bankowej ze skutkiem w dniu 2 sierpnia 2013 r. i przekazała Komisji kwotę 37000000 EUR, powiększoną o odsetki za zwłokę według stopy procentowej 5,64%, tj. 48263003 EUR. Podkreśla ona, że w dalszej kolejności, po wydaniu wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363), który obniżył kwotę grzywny o 44400000 EUR, stało się oczywiste, że dostosowana kwota grzywny w wysokości 103600000 EUR została na wstępie pokryta przez uiszczenie kwoty 111000000 EUR. W konsekwencji Komisja dokonała na rzecz skarżącej zwrotu kwoty 55663003 EUR, powiększonej o odsetki w wysokości 988620 EUR. Kwota 55663003 EUR wynikała z dodania kwoty wypłaconej Komisji po rozwiązaniu umowy gwarancji bankowej, tj. 48263003 EUR, do kwoty 7400000 EUR. Ta ostatnia kwota powstała w wyniku odjęcia od sumy 111000000 EUR – uiszczonej bezzwłocznie grzywny – kwoty ostatecznie należnej grzywny tj. 103600000 EUR.

87

Skarżąca podkreśla, że pomiędzy dniem 4 marca 2008 r., czyli datą obowiązywania gwarancji bankowej, a dniem 2 sierpnia 2013 r. – datą skutecznego rozwiązania umowy gwarancji bankowej, uiściła koszty tej gwarancji w wysokości 1547000 EUR. Koszty te zostały spowodowane przez naruszenie zasady równego traktowania. Gdyby bowiem Komisja w decyzji C(2007) 5791 od razu ustaliła kwotę grzywny na 103600000 EUR, nigdy nie powstałaby potrzeba ustanawiania gwarancji bankowej. Ponadto, jeżeli Sąd miałby nie zgodzić się z tym wnioskowaniem skarżącej, należałoby w każdym wypadku uznać prawo skarżącej do odszkodowania w wysokości 1268935 EUR, będącego równowartością kosztów gwarancji bankowej uiszczonych w okresie od dnia 12 lutego 2010 r. – daty planowanego ogłoszenia wyroku w sprawie T‑82/08, a dniem 2 sierpnia 2013 r. – datą skutecznego rozwiązania umowy gwarancji bankowej.

88

Komisja kwestionuje te twierdzenia.

89

W niniejszej sprawie należy podkreślić, że skarżąca, która wniosła skargę przeciwko decyzji C(2007) 5791, miała następujący wybór: zapłacić grzywnę w momencie jej wymagalności, wraz z odsetkami za zwłokę, jeżeli zaszłaby taka okoliczność, według stopy procentowej ustalonej przez Komisję w decyzji C(2007) 5791, albo wystąpić o zawieszenie wykonania decyzji na podstawie art. 242 WE oraz art. 104 i nast. regulaminu postępowania z dnia 2 maja 1991 r., albo ustanowić gwarancję bankową zapewniającą zapłatę grzywny i odsetek za zwłokę na warunkach określonych przez Komisję [zob. podobnie wyroki: z dnia 14 lipca 1995 r., CB/Komisja, T‑275/94, EU:T:1995:141, pkt 54; z dnia 21 kwietnia 2005 r., Holcim (Deutschland)/Komisja, T‑28/03, EU:T:2005:139, pkt 122].

90

Wybór ustanowienia gwarancji bankowej dla części kwoty grzywny nałożonej decyzją C(2007) 5791 oraz uiszczenia pozostałej części grzywny został pozostawiony całkowicie swobodnej ocenie skarżącej i nie miał w żaden sposób charakteru obowiązkowego. Innymi słowy, nic nie stało na przeszkodzie temu, by skarżąca zapłaciła całą kwotę grzywny w dniu jej wymagalności ustalonym w decyzji C(2007) 5791, mimo że wniosła przeciwko tej decyzji skargę do Sądu (zob. podobnie wyrok z dnia 8 lipca 2008 r., Knauf Gips/Komisja, T‑52/03, niepublikowany, EU:T:2008:253, pkt 498).

91

Jak wynika ze skargi, skarżąca po wydaniu decyzji C(2007) 5791 zdecydowała o nierealizowaniu w całości swego obowiązku bezzwłocznej zapłaty grzywny, ale ustanowieniu gwarancji bankowej dla części kwoty grzywny, zgodnie z możliwością zaoferowaną przez Komisję.

92

W tych okolicznościach skarżąca nie może skutecznie twierdzić, że poniesione przez nią koszty ustanowienia gwarancji bankowej wynikają w sposób bezpośredni z faktu, iż decyzja C(2007) 5791 jest niezgodna z prawem. Szkoda, na którą się powołuje, wynika bezpośrednio i w decydujący sposób z jej własnego wyboru, podjętego po przyjęciu decyzji C(2007) 5791, o niewykonywaniu obowiązku uiszczenia całości grzywny. Gdyby skarżąca zdecydowała się na bezzwłoczną zapłatę całości kwoty grzywny, uniknęłaby konieczności poniesienia kosztów gwarancji bankowej jej nieuiszczonej części [zob. podobnie wyrok z dnia 21 kwietnia 2005 r., Holcim (Deutschland)/Komisja, T‑28/03, EU:T:2005:139, pkt 123 i 124; postanowienia: z dnia 12 grudniu 2007 r., Atlantic Container Line i in./Komisja, T‑113/04, niepublikowane, EU:T:2007:377, pkt 38; z dnia 4 września 2009 r., Inalca i Cremonini/Komisja, T‑174/06, niepublikowane, EU:T:2009:306, pkt 91, 92].

93

W związku z powyższym i bez potrzeby orzekania w przedmiocie argumentu Komisji dotyczącego ewentualnego przyczynienia się skarżącej do poniesionej przez nią szkody należy stwierdzić, że wystarczająco bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy naruszeniem zasady równego traktowania, którego miała dopuścić się Komisja w decyzji C(2007) 5791, a poniesieniem przez skarżącą kosztów gwarancji bankowej nie istnieje.

94

W konsekwencji należy oddalić żądanie naprawienia szkody majątkowej, na którą powołuje się skarżąca, polegającej na poniesieniu kosztów gwarancji bankowej w wyniku wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miała się dopuścić Komisja w decyzji C(2007) 5791.

95

W pierwszej kolejności skarżąca wyjaśnia, że zwrócona przez Komisję kwota odsetek od tej części grzywny, która mocą wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) została uznana za nienależną wynosiła 988620 EUR za cały okres od marca 2008 r. do listopada 2014 r.

96

Następnie skarżąca podnosi, że kwota tych odsetek jest dużo niższa od dochodów, jakie mogła osiągnąć, gdyby zamiast wypłacać Komisji kwotę ostatecznie uznaną przez Trybunał za nienależną, zainwestowałaby ją w swoją działalność. Na poparcie swego twierdzenia skarżąca przedstawia sprawozdanie firmy audytorsko-konsultingowej, która obliczyła średni koszt ważony jej kapitału. Posłużenie się średnim kosztem ważonym kapitału opierało się na fakcie, że spółka musi zarobić co najmniej równowartość kosztu swego kapitału, co stanowi minimalny zwrot wymagany przez inwestorów, by zainwestować w to a nie inne przedsiębiorstwo. Przy zastosowaniu średniej krańcowych wartości średniego kosztu ważonego kapitału skarżącej ustalonej w ten sposób na kwotę 7400000 EUR za okres od 4 marca 2008 r. do 27 lipca 2013 r., a następnie na kwotę w wysokości 48263003 EUR za okres od 27 lipca 2013 r. do 12 listopada 2014 r., skarżąca zarobiłaby przynajmniej 10281000 EUR. Tym samym, ponieważ odsetki wypłacone w grudniu 2014 r. przez Komisję wynosiły około 989000 EUR, wynika stąd, że skarżąca potencjalnie utraciła korzyści równe 9292000 EUR.

97

Wreszcie niepodważalny jest fakt, że jeśliby Komisja nie dopuściła się w decyzji C(2007) 5791 do naruszenia zasady równego traktowania, uniknięto by utraty tejże korzyści.

98

Komisja kwestionuje te twierdzenia.

99

Należy podkreślić, że w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 regulaminu postępowania przed Sądem Sąd zwrócił się do skarżącej o przedstawienie dowodów z dokumentów w celu wykazania, że przekazała ona Komisji kwotę 111000000 EUR w marcu 2008 r. oraz kwotę 48263003 EUR lipcu 2013 r., jak twierdziła skardze.

100

Z dokumentów dostarczonych przez skarżącą w odpowiedzi na to wezwanie wynika, że to spółka Guardian Industries, a nie skarżąca, uiściła w marcu 2008 r. 20000000 EUR na rzecz Komisji.

101

Po drugie, dokumenty przedstawione przez skarżącą wskazują z całą pewnością, że w marcu 2008 r. wypłaciła ona na rzecz Komisji kwotę 91000000 EUR. Niemniej jednak przed uiszczeniem wspomnianej kwoty, począwszy od stycznia 2008 r., skarżąca zawierała umowy z każdą ze swych siedmiu operacyjnych spółek zależnych w celu zobowiązania każdej z nich do poniesienia z dniem 31 grudnia 2007 r. – z księgowego i finansowego punktu widzenia – części kwoty grzywny wymierzonej decyzją C(2007) 5791. Poza tym na mocy tych umów, zawartych w grudniu 2008 r. pomiędzy skarżącą a jej spółkami zależnymi, dokonano ostatecznego podziału pomiędzy wszystkie wspomniane spółki zależne obciążenia kwotą 91000000 EUR uiszczoną przez skarżącą.

102

Po trzecie, dokumenty przedłożone przez skarżącą świadczą o tym, że w lipcu 2013 r. każda z tych siedmiu operacyjnych spółek zależnych uiściła część kwoty 48263003 EUR bezpośrednio na rzecz Komisji.

103

Wynika stąd, że skarżąca nie poniosła osobiście ciężaru związanego z zapłatą grzywny nałożonej decyzją C(2007) 5791. Skarżąca nie może zatem twierdzić, że poniosła rzeczywistą i pewną szkodę, która polegała na różnicy pomiędzy z jednej strony odsetkami zwróconymi jej przez Komisję od części kwoty grzywny ostatecznie uznanej wyrokiem Trybunału z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) za nienależną, a z drugiej strony dochodami, jakie mogła osiągnąć, gdyby zamiast wypłacać Komisji wspomnianą kwotę, zainwestowała ją w swoją działalność.

104

Wniosku tego nie podważa podnoszony przez skarżącą argument, że po pierwsze, spółka Guardian była traktowana w decyzji C(2007) 5791 jako jedno przedsiębiorstwo, a po drugie, że całość kwoty została uiszczona przez jednostki należące to przedsiębiorstwa Guardian.

105

W rzeczywistości jednak, po pierwsze, skarżąca nie przedstawiła żadnego dokumentu, który upoważniałby ją do reprezentowania w niniejszym postępowaniu jej siedmiu operacyjnych spółek zależnych, z których każda poniosła w części ciężar uiszczenia kwoty grzywny nałożonej decyzją C(2007) 5791.

106

Po drugie, skarżąca nie przedstawiła również dokumentu, który upoważniałby ją do reprezentowania w niniejszym postępowaniu spółki Guardian Industries. W tym względzie skarżąca nie może powoływać się na wewnętrzne pismo z dnia 15 listopada 2015 r. wystosowane do niej przez spółkę Guardian Industries, tym bardziej, że pismo to nie zostało podpisane przez przedstawicieli prawnych spółki Guardian Industries. Ponadto pismo to nie przewiduje żadnego wyraźnego pełnomocnictwa dla skarżącej do reprezentowania spółki Guardian Industries w niniejszym postępowaniu. W istocie pismo to ogranicza się do stwierdzenia, że jeżeli skarżąca uzyska odszkodowanie za koszty gwarancji bankowej, wypłaci ona spółce Guardian Industries 18% tego odszkodowania. Należy wreszcie dodać, że umowa o podziale odpowiedzialności zawarta w marcu 2008 r. pomiędzy spółką Guardian Industries a skarżącą nie ma żadnego znaczenia w niniejszej sprawie, ponieważ dotyczyła zapłaty wymierzonej przez Komisję grzywny, a nie skargi odszkodowawczej w niniejszej sprawie.

107

Stąd należy oddalić żądanie wynagrodzenia utraconej korzyści, jaką poniosła skarżąca z powodu wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miała się dopuścić Komisja w decyzji C(2007) 5791.

108

Skarżąca twierdzi, że od dnia 28 listopada 2007 r., czyli dnia wydania decyzji C(2007) 5791, do dnia 12 listopada 2014 r. – dnia wydania wyroku w sprawie Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) – naruszenie zasady równego traktowania, którego dopuściła się Komisja w przytoczonej decyzji, stworzyło nieprawdziwe wrażenie co do jej roli w naruszeniu. Omawiane naruszenie reputacji winno zostać naprawione poprzez wypłatę odszkodowania w wysokości 10% kwoty grzywny pierwotnie wymierzonej skarżącej.

109

Komisja kwestionuje te twierdzenia.

110

Należy zaznaczyć w tym względzie, że naruszenie reputacji, na które powołuje się skarżąca, nie jest związane z nieprawdziwym wrażeniem, że skarżąca uczestniczyła w naruszeniu reguł konkurencji. Ponadto skarga wniesiona do Sądu w sprawie T‑82/08 miała wyłącznie na celu stwierdzenie częściowej nieważności decyzji C(2007) 5791. Poza tym w ramach odwołania wniesionego w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) skarżąca nie zakwestionowała oceny Sądu, na której podstawie Sąd oddalił wspomniane żądanie stwierdzenia nieważności w części.

111

Tym samym naruszenie reputacji, na które powołuje się skarżąca, polegało wyłącznie na tym, że decyzja C(2007) 5791 stworzyła nieprawdziwe wrażenie co do roli skarżącej w naruszeniu, w którym skarżąca rzeczywiście uczestniczyła. To nieprawdziwe wrażenie wynikało z faktu, że grzywna nałożona na skarżącą była wyższa od grzywien wymierzonych innym uczestnikom naruszenia (zob. pkt 67 powyżej).

112

Jednakże, po pierwsze, argumentacja skarżącej nie jest poparta dowodami, które wykazałyby, że ze względu na swą wagę wystarczająco istotne naruszenie zasady równego traktowania, którego miała się dopuścić Komisja w decyzji C(2007) 5791, mogło mieć wpływ na jej reputację poza wpływem związanym z jej udziałem w kartelu.

113

W tych okolicznościach, skarżąca nie wykazała, by wystarczająco istotne naruszenie zasady równego traktowania, na które się powołuje, a którego miała się dopuścić Komisja w decyzji C(2007) 5791, mogło spowodować naruszenie jej reputacji.

114

Po drugie, zakładając, że wystarczająco istotne naruszenie zasady równego traktowania, którego dopuściła się Komisja w decyzji C(2007) 5791 jeśli chodzi o obliczenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą naruszyło jej reputację, należy stwierdzić, że ze względu na charakter i wagę tego naruszenia szkoda niemajątkowa, jaką poniosła skarżąca, została w wystarczającym stopniu naprawiona stwierdzeniem nieważności tej decyzji oraz obniżeniem kwoty grzywny orzeczonej przez Trybunał w wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363). Jest to prawdą tym bardziej, że z jednej strony skarżąca mogła powołać się na okoliczność wniesienia skargi przeciwko decyzji C(2007) 5791, a z drugiej strony wyrok z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) był przedmiotem komunikatu prasowego w dniu jego ogłoszenia, który wskazywał, że sąd Unii ostatecznie obniżył kwotę grzywny nałożonej na skarżącą za jej rolę w kartelu szkła płaskiego z 148000000 do 103600000 EUR.

115

Żądanie naprawienia szkody niemajątkowej spowodowanej po stronie skarżącej wskutek wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miała dopuścić się Komisja w decyzji C(2007) 5791, należy zatem oddalić.

116

W konsekwencji, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 76 powyżej, należy oddalić w całości żądanie naprawienia szkody, jaka miała zostać spowodowana po stronie skarżącej w wyniku wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miała dopuścić się Komisja w decyzji C(2007) 5791.

117

Skarżąca twierdzi, że błąd, który obciąża wyrok z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494), stanowi wystarczająco istotne naruszenie zasady równego traktowania oraz że naruszenie to spowodowało powstanie po jej stronie szkody.

118

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż pozostaje poza wszelką dyskusją fakt, że wyrok Sądu może powodować powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii. Z jednej strony Sąd uznał prawo skarżącej do uzyskania odszkodowania w przypadku naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia, z drugiej strony odpowiedzialność ta jest następstwem orzecznictwa Trybunału, zgodnie z którym sądy państwa członkowskiego mogą pociągnąć do odpowiedzialności to państwo członkowskie, jeżeli jego sądy pozbawiają skarżącego uprawnień, jakie wywodzi on z prawa Unii (wyrok z dnia 30 września 2003 r., Köbler, C‑224/01, EU:C:2003:513).

119

Następnie Sąd nie korzystałby z jakiegokolwiek zakresu swobodnego uznania i nie miałby możliwości potwierdzenia, jak to uczynił w niniejszej sprawie, wyłączenia sprzedaży wewnętrznej z zakresu decyzji C(2007) 5791, jeżeli miałoby to stanowić sankcje wobec jedynego niezintegrowanego pionowo adresata tej decyzji, mianowicie skarżącej.

120

Wreszcie w świetle utrwalonego orzecznictwa odnoszącego się do obowiązku uwzględnienia sprzedaży wewnętrznej niepodważalny jest fakt, że wyrok z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494) naruszył w sposób oczywisty zasadę równego traktowania.

121

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podważa te zarzuty.

122

Należy podkreślić w tym względzie, że odpowiedzialność Unii nie może powstać z powodu treści orzeczenia sądowego, które nie zostało wydane przez sąd Unii orzekający w ostatniej instancji i które w związku z tym może stać się przedmiotem odwołania.

123

Ponadto błąd, który obciąża wyrok z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494), został usunięty przez Trybunał w wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) w następstwie skorzystania przez skarżącą ze środków odwoławczych.

124

Należy jednak doprecyzować, że ocena wyrażona w pkt 122 powyżej nie wyklucza możliwości, by w wyjątkowych okolicznościach skarżąca dochodziła pociągnięcia Unii do odpowiedzialności za poważne nieprawidłowości w systemie sądowym, w szczególności o charakterze proceduralnym lub administracyjnym, rzutujące na funkcjonowanie sądu Unii. W niniejszej sprawie, która dotyczy treści orzeczenia sądowego, skarżąca nie powołuje się jednak na tego rodzaju nieprawidłowości.

125

W konsekwencji należy oddalić żądanie naprawienia szkody, jaką miała ponieść skarżąca w wyniku wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miał się dopuścić Sąd w wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494).

126

Mając na względzie całość powyższych rozważań, należy oddalić żądanie naprawienia szkody, jaką miała ponieść skarżąca w wyniku z jednej strony wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miała się dopuścić Komisja w decyzji C(2007) 5791, a z drugiej strony w wyniku wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, którego miał się dopuścić Sąd w wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494).

127

Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że czas trwania postępowania w sprawie T‑82/08 stanowi naruszenie rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia. Po drugie, skarżąca podnosi, że naruszenie to spowodowało powstanie po jej stronie szkód, które powinny zostać naprawione.

128

Skarżąca twierdzi, że czas trwania postępowania w sprawie T‑82/08 naruszył rozsądny termin na wydanie orzeczenia, co stanowi wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej Unii przyznającej uprawnienia jednostkom.

129

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podważa ten zarzut. Po pierwsze, nie sposób uznać, by wyrok z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) ostatecznie rozstrzygnął kwestię tego, czy doszło w tej sprawie do naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia. Po drugie, twierdzenie skarżącej, jakoby rozsądny termin na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08 miał wynosić dwa lata, jest całkowicie nierealistyczne, zważając na średni czas trwania postępowań przed Sądem w latach 2006–2010 w sprawach dotyczących stosowania prawa konkurencji. Po trzecie, rozsądny termin na wydanie orzeczenia nie może być oceniany w oparciu o ustalony czas trwania postępowania i powinien być rozpatrywany w zależności od okoliczności właściwych każdej sprawie, w szczególności w świetle ewentualnych okresów nienormalnie długiej bezczynności. Po czwarte, odnosząc się do czasu, jaki upłynął pomiędzy zakończeniem pisemnego etapu postępowania a otwarciem ustnego etapu postępowania – tj. do ewentualnego okresu niewyjaśnionej bezczynności w rozpatrywaniu sprawy T‑82/08 – był on dużo krótszy niż twierdzi skarżąca. Ponadto okres 3 lat i 5 miesięcy, który upłynął pomiędzy zakończeniem pisemnego etapu postępowania a otwarciem ustnego etapu postępowania w sprawie T‑82/08, przekroczył średni czas trwania tego etapu postępowania w latach 2008–2011 w sprawach, które dotyczyły stosowania prawa konkurencji, jedynie o 11 miesięcy. Co więcej, należy uwzględnić złożoność spraw z dziedziny konkurencji, wielojęzyczne środowisko funkcjonowania Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz ograniczony czas trwania mandatu sędziego.

130

Należy podkreślić, że art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stanowi w szczególności, że „[k]ażdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony uprzednio na mocy ustawy”.

131

W niniejszej sprawie ze szczegółowej analizy akt sprawy T‑82/08 wynika, że – jak słusznie podkreślił Trybunał w wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) – czas trwania postępowania w sprawie T‑82/08, które trwało niemalże 4 lata i 7 miesięcy, nie może być uzasadniony żadną z okoliczności właściwych tej sprawie.

132

Po pierwsze, należy zauważyć, że przedmiotem sprawy T‑82/08 jest spór dotyczący naruszenia reguł konkurencji oraz że zgodnie z orzecznictwem fundamentalny wymóg pewności prawa, z której podmioty gospodarcze powinny móc korzystać, a także cel polegający na zapewnieniu niezakłóconej konkurencji na rynku wewnętrznym, mają szczególne znaczenie nie tylko dla samej strony skarżącej i jej konkurentów, ale również dla osób trzecich, ze względu na dużą liczbę zainteresowanych osób oraz wchodzące w grę interesy finansowe (wyrok z dnia 16 lipca 2009 r., Der Grüne Punkt – Duales System Deutschland/Komisja, C‑385/07 P, EU:C:2009:456, pkt 186).

133

Po drugie, należy stwierdzić, że w sprawie T‑82/08 od zakończenia pisemnego etapu postępowania, odznaczającego się złożeniem w dniu 3 lipca 2008 r. pisma, w którym skarżąca poinformowała Sąd, że rezygnuje ze składania repliki, a otwarciem w dniu 13 grudnia 2011 r. ustnego etapu postępowania – minęło blisko 3 lata i 5 miesięcy, czyli 41 miesięcy.

134

Rozsądny charakter tego terminu zależy w szczególności od złożoności sporu oraz od zachowania stron i wystąpienia kwestii incydentalnych.

135

Jeśli chodzi o złożoność sporu, wynoszący 15 miesięcy czas trwania postępowania między zakończeniem pisemnego etapu postępowania a otwarciem ustnego etapu postępowania stanowi co do zasady czas odpowiedni dla rozpoznania spraw z zakresu stosowania prawa konkurencji, takich jak sprawa T‑82/08. Następnie – równoległe rozpatrywanie spraw powiązanych ze sobą nie może uzasadniać wydłużenia okresu pomiędzy zakończeniem pisemnego etapu postępowania a otwarciem ustnego etapu postępowania. Wreszcie stopień złożoności okoliczności faktycznych, prawnych i proceduralnych w sprawie T‑82/08 nie uzasadnia przyjęcia w niniejszym przypadku dłuższego czasu. W tym względzie należy przede wszystkim zaznaczyć, że pomiędzy zakończeniem pisemnego etapu postępowania a otwarciem ustnego etapu postępowania postępowanie nigdy nie zostało ani przerwane, ani opóźnione wskutek przyjęcia przez Sąd jakiegokolwiek środka organizacji postępowania (zob. podobnie wyrok z dnia 10 stycznia 2017 r., Gascogne Sack Deutschland i Gascogne/Unia Europejska, T‑577/14, EU:T:2017:1, pkt 65–74).

136

Jeśli chodzi o zachowanie stron oraz wystąpienie kwestii incydentalnych, takie zachowanie lub wystąpienie takich kwestii nie miało żadnego wpływu na czas, który upłynął od zakończenia pisemnego etapu postępowania do otwarcia ustnego etapu postępowania w sprawie T‑82/08.

137

W związku z powyższym w świetle okoliczności sprawy T‑82/08 okres 41 miesięcy, który upłynął pomiędzy zakończeniem pisemnego etapu postępowania a otwarciem ustnego etapu postępowania, świadczy o nieuzasadnionej bezczynności trwającej w tej sprawie 26 miesięcy.

138

Po trzecie, analiza akt sprawy T‑82/08 nie wykazała żadnej okoliczności pozwalającej stwierdzić istnienie nieuzasadnionej bezczynności z jednej strony od dnia złożenia skargi do dnia zakończenia pisemnego etapu postępowania i z drugiej strony od dnia otwarcia ustnego etapu postępowania do dnia wydania wyroku z dnia 27 września a 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494).

139

Z tego wynika, że postępowanie, które zostało przeprowadzone w sprawie T‑82/08, a które zakończyło się w dniu 27 września 2012 r. ogłoszeniem wyroku Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494), naruszyło art. 47 akapit drugi karty praw podstawowych w zakresie, w jakim czas trwania tego postępowania przekroczył o 26 miesięcy rozsądny termin na wydanie orzeczenia, co stanowi wystarczająco istotne naruszenie normy prawa Unii mającej na celu przyznanie praw jednostkom.

140

Skarżąca twierdzi, że naruszenie rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08 spowodowało w okresie od dnia 12 lutego 2010 r. – daty planowanego ogłoszenia wyroku Sądu – do dnia 27 września 2012 r. – daty ostatecznego ogłoszenia tego wyroku – powstanie po jej stronie szkody majątkowej i niemajątkowej.

141

Należy ocenić zasadność tych twierdzeń w świetle orzecznictwa przywołanego w pkt 81 i 82 powyżej.

142

Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że odniosła uszczerbek na reputacji o wartości 14800000 EUR z tego względu, że w okresie od dnia 12 lutego 2010 r. do dnia 27 września 2012 r. była niesłusznie postrzegana jako ponosząca zaostrzoną odpowiedzialność za naruszenie ukarane w decyzji C(2007) 5791 (zob. pkt 67 powyżej). Po drugie, naruszenie zasady równego traktowania, którego dopuściła się Komisja w decyzji C(2007) 5791, stało się istotnym naruszeniem w okresie od dnia 12 lutego 2010 r. do dnia 27 września 2012 r. – w okresie, w którym w postępowaniu w sprawie T‑82/08 doszło do naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia. Po trzecie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka istnieje solidne, aczkolwiek podważalne domniemanie, iż przewlekłość postępowania jest okolicznością powodującą powstanie krzywdy. Po czwarte, szkoda poniesiona przez skarżącą powinna była zostać oszacowana na 10% kwoty grzywny pierwotnie nałożonej decyzją C(2007) 5791. Wreszcie z jednej strony zadośćuczynienie, którego skarżąca mogłaby dochodzić, winno być pochodną kwoty grzywny wymierzonej jej w okresie trwania naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia, a drugiej strony wartość 5% przyjmowana przez Sąd w niektórych sprawach, które dotyczyły naruszenia rozsądnego terminu na wydanie decyzji przez Komisję, jest zbyt niska.

143

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podważa te zarzuty. Tytułem uzupełnienia Trybunał podnosi, że możliwa do naprawienia szkoda niemajątkowa winna zostać oszacowana na co najwyżej 5000 EUR.

144

W niniejszej sprawie, po pierwsze, choć w swej argumentacji skarżąca twierdzi, że na skutek naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08 była postrzegana przez dłuższy czas jako szczególnie odpowiedzialna za naruszenie reguł konkurencji, to jednak argumentacja ta nie jest poparta dowodami, które wykazywałyby, że ze względu na swą wagę naruszenie rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia, mogło – poza wpływem spowodowanym decyzją C(2007) 5791 – mieć wpływ na jej reputację.

145

W tych okolicznościach należy stwierdzić, że skarżąca nie udowodniła, iż naruszenie rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08 mogło spowodować naruszenie jej reputacji.

146

Po drugie, w każdym wypadku ustalenie naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia dokonane w pkt 139 powyżej byłoby, zważywszy na przedmiot i wagę tego naruszenia, wystarczające dla zadośćuczynienia naruszeniu reputacji, na które powołuje się skarżąca.

147

Jak wynika z powyższych rozważań, skarżąca nie wykazała, że naruszenie rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08 mogło spowodować naruszenie jej reputacji, a w każdym razie ustalenie naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia dokonane w pkt 139 powyżej byłoby, zważywszy na przedmiot i wagę tego naruszenia, wystarczające dla zadośćuczynienia naruszeniu reputacji, na które powołuje się skarżąca.

148

Żądanie zadośćuczynienia za naruszanie reputacji, na które powołuje się skarżąca, należy zatem oddalić.

149

Skarżąca twierdzi, że naruszenie rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia spowodowało w okresie od 12 lutego 2010 r. do 27 września 2012 r. powstanie po jej stronie dwóch rodzajów szkód majątkowych, mianowicie, po pierwsze, szkody wynikającej z poniesienia kosztów gwarancji bankowej, a po drugie, szkody wynikającej z utraconych korzyści wskazanych w pkt 24 powyżej.

150

Należy zbadać – w świetle wstępnych uwag sformułowanych w pkt 85 i 86 powyżej – szkody, na które powołuje się skarżąca, i związek przyczynowy pomiędzy powstaniem szkody a naruszeniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08.

151

Skarżąca wyjaśnia w pierwszej kolejności, że odsetki zwrócone przez Komisję w następstwie wydania wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) wynosiły 224000 EUR za okres od 12 lutego 2010 r. do 27 września 2012 r. Następnie, stosując średnią krańcowych wartości średniego kosztu ważonego kapitału skarżącej, ustaloną w pkt 96 powyżej na kwotę 7400000 EUR, skarżąca wskazuje, że w okresie od 12 lutego 2010 r. do 27 września 2012 r. zarobiłaby przynajmniej 1895000 EUR. W ten sposób, ponieważ odsetki wypłacone przez Komisję wynosiły 224000 EUR, skarżąca utraciła korzyści równe 1671000 EUR. Wreszcie naruszenie rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia było zdaniem skarżącej wystarczająco bezpośrednim i decydującym powodem utraty korzyści, na które się powołuje. W istocie bowiem jeżeli nie doszłoby do naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08, skarżąca wcześniej dysponowałaby kwotami, które Trybunał ostatecznie uznał w wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363), za nienależne.

152

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podważa te zarzuty.

153

W tym względzie z pkt 99–103 powyżej wynika, że skarżąca nie poniosła osobiście ciężaru związanego z zapłatą grzywny nałożonej na nią w decyzji C(2007) 5791. Skarżąca zatem w oczywisty sposób nie może twierdzić, że w okresie od dnia 12 lutego 2010 r. do dnia 27 września 2012 r. poniosła rzeczywistą i pewną szkodę, która wynikała z różnicy pomiędzy z jednej strony odsetkami zwróconymi jej przez Komisję od części kwoty grzywny ostatecznie uznanej wyrokiem Trybunału z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363) za nienależną, a z drugiej strony dochodami, jakie mogła osiągnąć, gdyby zamiast wypłacać Komisji wspomnianą kwotę, zainwestowała ją w swoją działalność.

154

W świetle zatem orzecznictwa przytoczonego w pkt 76 powyżej żądanie odszkodowania za utracone korzyści, które podnosi skarżąca, należy oddalić bez konieczności oceny istnienia ewentualnego związku przyczynowego.

155

Skarżąca dochodzi naprawienia szkody, jaką poniosła w wyniku zapłaty dodatkowych kosztów gwarancji bankowej w okresie od 12 lutego 2010 r. do 27 września 2012 r.

156

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podnosi, że skarżąca nie wykazała istnienia wystarczająco bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy z jednej strony kosztami gwarancji bankowej ponoszonymi w okresie od 12 lutego 2010 r. do 27 września 2012 r., a z drugiej strony naruszeniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia, którego miał się dopuścić Sąd. W istocie bowiem wspomniana szkoda majątkowa wynikała z własnego wyboru skarżącej, by nie wykonywać niezwłocznie swego zobowiązania do zapłaty całości kwoty grzywny. Następnie, ze względu na przeważającą w prawie Unii definicję związku przyczynowego, wniosek o istnieniu takiego związku nie może zostać oparty na samym stwierdzeniu, że w razie braku przekroczenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia skarżąca nie byłaby zobowiązana do zapłaty kosztów gwarancji bankowej za okres odpowiadający wspomnianemu przekroczeniu terminu. Wreszcie nawet przy założeniu, że należy zastosować definicję związku przyczynowego proponowaną przez skarżącą, okoliczność, że skarżąca rozwiązała umowę gwarancji bankowej ze skutkiem od dnia 2 sierpnia 2013 r., tj. 10 miesięcy po ogłoszeniu wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494) i 16 miesięcy przed ogłoszeniem wyroku z dnia 12 listopada 2014 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (C‑580/12 P, EU:C:2014:2363), potwierdza brak bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy okresem, w którym skarżąca zapewniała gwarancję bankową, a jakimkolwiek opóźnieniem w rozpoznaniu sprawy T‑82/08.

157

Należy w tym względzie zaznaczyć w pierwszej kolejności, że skarżąca utrzymuje w skardze, że w okresie od 12 lutego 2010 r. do 27 września 2012 r. poniosła koszty gwarancji do wysokości 936000 EUR. W uzasadnieniu swego żądania skarżąca przedłożyła dokument bankowy zawierający szczegóły dotyczące prowizji banku uiszczanej kwartalnie przez cały okresie trwania postępowania w sprawie T‑82/08.

158

Jednak w odpowiedzi na pytanie Sądu zadane w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 regulaminu postępowania skarżąca sprecyzowała, że poniosła 82% kosztów gwarancji bankowej wspomnianych w skardze, podczas gdy 18% tych kosztów została obciążona spółka Guardian Industries.

159

Wynika stąd, że skarżąca wykazała wyłącznie, iż poniosła rzeczywistą i pewną szkodę polegającą na poniesieniu 82% kosztów gwarancji bankowej uiszczonych w okresie, który odpowiada przekroczeniu rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08. Ponadto, i jak to wynika z pkt 106 powyżej, skarżąca nie udowodniłaby była upoważniona do reprezentowania spółki Guardian Industries na gruncie niniejszego postępowania.

160

W drugiej kolejności – istnieje związek przyczynowy pomiędzy naruszeniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08 i wystąpieniem szkody, jaką poniosła skarżąca w wyniku zapłaty przez nią kosztów gwarancji bankowej w okresie odpowiadającym przekroczeniu rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia. Ponadto w rozpatrywanym przypadku należy zauważyć, po pierwsze, że w chwili, gdy skarżąca wniosła skargę w sprawie T‑82/08 w dniu 12 lutego 2008 r., oraz w momencie, gdy ustanowiła ona gwarancję bankową w lutym 2008 r. ze skutkiem od dnia 4 marca 2008 r., naruszenie rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia było niemożliwe do przewidzenia. Co więcej, skarżąca mogła zasadnie oczekiwać, że jej skarga zostanie rozpatrzona w rozsądnym terminie. Po drugie, przekroczenie rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08 nastąpiło po podjęciu przez skarżącą pierwotnej decyzji o ustanowieniu gwarancji bankowej. W ten sposób związek między przekroczeniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia a poniesieniem kosztów gwarancji bankowej w trakcie okresu, który odpowiada temu przekroczeniu, nie mógł zostać zerwany z powodu pierwotnej decyzji skarżącej o nieuiszczaniu niezwłocznie części grzywny nałożonej na mocy decyzji C(2007) 5791 oraz ustanowieniu gwarancji bankowej (zob. podobnie wyrok z dnia 10 stycznia 2017 r., Gascogne Sack Deutschland i Gascogne/Unia Europejska, T‑577/14, EU:T:2017:1, pkt 115–121).

161

Wynika stąd, że istnieje wystarczająco bezpośredni związek przyczynowy pomiędzy naruszeniem rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08 a szkodą poniesioną przez skarżącą w wyniku poniesienia kosztów gwarancji bankowej w okresie, który odpowiada przekroczeniu tego rozsądnego terminu.

162

Po pierwsze, należy przypomnieć, że czas trwania postępowania przekroczył o 26 miesięcy rozsądny termin na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08 (zob. pkt 134–139 powyżej).

163

Po drugie, z dokumentów przedstawionych przez skarżącą wynika, że w trakcie wspomnianych 26 miesięcy, które poprzedziły ogłoszenie wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494), skarżąca osobiście ponosiła następujące koszty kwartalne gwarancji bankowej:

164

Wynika stąd, że w okresie 26 miesięcy poprzedzających ogłoszenie wyroku z dnia 27 września 2012 r., Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494) koszty gwarancji bankowej poniesione przez skarżącą wynosiły 654523,43 EUR.

165

Mając na względzie powyższe rozważania, należy przyznać skarżącej odszkodowanie w wysokości 654523,43 EUR tytułem naprawienia szkody majątkowej, którą spowodowało naruszenie rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08 i która poległa na poniesieniu dodatkowych kosztów gwarancji bankowej.

166

Skarżąca wnosi do Sądu o zasądzenie oprócz kwoty odszkodowania odsetek naliczonych od dnia 12 lutego 2010 r. według obowiązującej w danym momencie stopy procentowej stosowanej przez EBC do jego podstawowych operacji refinansowania, powiększonej o dwa punkty procentowe.

167

W tym względzie należy dokonać rozróżnienia między odsetkami wyrównawczymi i odsetkami za zwłokę (wyrok z dnia 27 stycznia 2000 r., Mulder i in./Rada i Komisja, C‑104/89 i C‑37/90, EU:C:2000:38, pkt 55).

168

W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o odsetki wyrównawcze, odszkodowanie należne skarżącej z tytułu naprawienia szkody majątkowej może zostać zasądzone wraz z takimi odsetkami za okres od dnia 27 lipca 2010 r., tj. 26 miesięcy przed ogłoszeniem wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie Guardian Industries i Guardian Europe/Komisja (T‑82/08, EU:T:2012:494), do dnia ogłoszenia niniejszego wyroku. Ponadto, ponieważ skarżąca nie przedstawiła żadnego dowodu pozwalającego wykazać, że koszty gwarancji bankowej, które ponosiła w okresie od 27 lipca 2010 r. do 27 września 2012 r., mogły powodować powstanie odsetek, których stopa procentowa byłaby równa stosowanej przez Europejski Bank Centralny do jego podstawowych operacji refinansowania powiększonej o dwa punkty procentowe, należy stwierdzić, że deprecjację pieniądza w związku z upływem czasu odzwierciedla roczny poziom inflacji, określany dla danego okresu przez Eurostat (urząd statystyczny Unii Europejskiej), w państwie członkowskim, w którym skarżąca ma siedzibę, w granicach żądania skargi (zob. podobnie wyrok z dnia 10 stycznia 2017 r., Gascogne Sack Deutschland i Gascogne/Unia Europejska, T‑577/14, EU:T:2017:1, pkt 168–177 i przytoczone tam orzecznictwo).

169

W drugiej kolejności, odnosząc się do odsetek za zwłokę, należy stwierdzić, że odszkodowanie, o którym mowa w pkt 165 powyżej, w tym odsetki wyrównawcze od tej kwoty, winno zostać powiększone o odsetki za zwłokę liczone od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku do dnia całkowitej spłaty. Poza tym zastosowana zostanie stopa odsetek za zwłokę ustalona przez EBC do podstawowych operacji refinansowania, powiększona o dwa punkty procentowe, zgodnie z żądaniem skarżącej (zob. podobnie wyrok z dnia 10 stycznia 2017 r., Gascogne Sack Deutschland i Gascogne/Unia Europejska, T‑577/14, EU:T:2017:1, pkt 178–182 i przytoczone tam orzecznictwo).

170

Mając na względzie całość powyższych rozważań, niniejszą skargę należy uwzględnić w części, w jakiej zmierza ona do naprawienia szkody poniesionej przez skarżącą w wyniku naruszenia rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia w sprawie T‑82/08.

171

Odszkodowanie należne skarżącej tytułem naprawienia szkody, jaką poniosła w związku z zapłaceniem dodatkowych kosztów gwarancji bankowej, wynosi 654523,43 EUR, którą to kwotę należy powiększyć o odsetki wyrównawcze naliczone od dnia 27 lipca 2010 r. do dnia ogłoszenia niniejszego wyroku, według stopy rocznej inflacji ustalonej przez Eurostat dla państwa członkowskiego, w którym spółka ta ma swoją siedzibę.

172

Kwota odszkodowania, o której mowa w pkt 171 powyżej, w tym odsetki wyrównawcze od tej kwoty, zostaną powiększone o odsetki za zwłokę na warunkach określonych w pkt 169 powyżej.

173

W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

174

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

175

W niniejszej sprawie skarżąca przegrała sprawę w odniesieniu do swych żądań naprawienia szkody kierowanych do Unii reprezentowanej przez Komisję. Należy zatem obciążyć skarżącą kosztami poniesionymi przez Unię – reprezentowaną przez Komisję.

176

Zgodnie z art. 134 § 3 regulaminu postępowania w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każda ze stron pokrywa własne koszty. Jednakże jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy, Sąd może orzec, że jedna ze stron pokrywa, oprócz własnych kosztów, część kosztów poniesionych przez stronę przeciwną.

177

W niniejszej sprawie żądania skarżącej skierowane przeciwko Unii reprezentowanej przez Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej zostały uwzględnione częściowo. Niemniej jednak w znacznym stopniu przegrała ona sprawę w zakresie swojego żądania o odszkodowanie. W tych okolicznościach i biorąc pod uwagę ogół okoliczności sprawy należy rozstrzygnąć, że skarżąca z jednej strony oraz Unia – reprezentowana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej z drugiej strony pokryją własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje: