1

W dniu 2 sierpnia 2013 r. skarżąca, Raimund Schmitt Verpachtungsgesellschaft mbH & Co. KG, dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1).

2

Unijnym znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest oznaczenie słowne BRAUWELT.

3

Towary i usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 9, 16, 32, 35, 38, 41, 42 i 43 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają, dla każdej z tych klas, następującemu opisowi:

4

Decyzją z dnia 14 marca 2014 r. ekspert odmówił rejestracji zgłoszonego oznaczenia dla wszystkich rozpatrywanych towarów i usług, opierając się na tym, że zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 i jest pozbawiony charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) tego aktu.

5

W dniu 24 kwietnia 2014 r. skarżąca, działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009, wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji eksperta.

6

Decyzją z dnia 4 grudnia 2014 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie. Po pierwsze, Izba Odwoławcza stwierdziła, że ponieważ zgłoszony znak towarowy składa się ze słów niemieckich, właściwy krąg odbiorców składa się z niemieckich i austriackich konsumentów i profesjonalistów. Po drugie, ustaliła ona, że zgłoszony znak towarowy oznacza „świat piwowarstwa” lub „świat warzenia piwa” i z perspektywy konsumenta niemieckojęzycznego opisuje miejsce sprzedaży lub szeroką ofertę towarów i usług związanych z działalnością warzenia piwa. Po trzecie, Izba Odwoławcza uznała, że w zależności od poszczególnych oznaczonych towarów i usług zgłoszony znak towarowy opisuje ich przedmiot lub tematyczne ukierunkowanie, miejsce ich sprzedaży lub świadczenia. Stwierdziła ona, że wszystkie towary i usługi oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym mogą stanowić część szerokiej oferty informacyjnej lub usługowej dotyczącej piwowarstwa lub warzenia piwa. Izba Odwoławcza wywiodła stąd, że zgłoszony znak towarowy jest opisowy względem rodzaju lub przedmiotu oznaczonych towarów i usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009. Po czwarte, Izba Odwoławcza stwierdziła, że w zakresie, w jakim zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy, jest on pozbawiony charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Po piąte, Izba Odwoławcza uznała, że przedstawione przez skarżącą dowody nie były wystarczające do wykazania, że zgłoszony znak towarowy uzyskał charakter odróżniający w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009.

7

Skarżąca wnosi do Sądu o:

8

EUIPO wnosi do Sądu o:

9

EUIPO podnosi, że żądania skargi drugie i trzecie są niedopuszczalne, ponieważ wiążą się one z wystosowaniem przez Sąd nakazu skierowanego do tego urzędu.

10

Skarżąca kwestionuje argumenty EUIPO, wyjaśniając z jednej strony, że żądanie drugie stanowi dopuszczalne żądanie reformatoryjne, z drugiej zaś strony, że żądanie trzecie zawiera warunkowe ograniczenie wykazu towarów i usług, do których odnosi się zgłoszony znak towarowy.

11

Tytułem wstępu należy zauważyć, że żądanie trzecie – niezależnie od tego, czy zasadza się na warunkowym ograniczeniu wykazu towarów i usług, do których odnosi się zgłoszony znak towarowy – stanowi, podobnie jak żądanie drugie, żądanie reformatoryjne zmierzające ku temu, by Sąd zarejestrował wspomniany znak.

12

W tym względzie Sąd jest jak najbardziej właściwy, na podstawie art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, do dokonania zmiany decyzji izby odwoławczej. Niemniej jednak powyższe uprawnienie reformatoryjne ma na celu wydanie przez Sąd rozstrzygnięcia, jakie powinna była wydać izba odwoławcza zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 207/2009, co oznacza, że dopuszczalność żądania reformatoryjnego musi zostać oceniona przez pryzmat kompetencji, jakie zostały przyznane wspomnianej izbie odwoławczej [postanowienie z dnia 30 czerwca 2009 r., Securvita/OHIM (Natur-Aktien-Index), T‑285/08, EU:T:2009:230, pkt 14, 15].

13

O ile zaś rejestracja unijnego znaku towarowego wynika z dokonania ustalenia, że zostały spełnione wszystkie przesłanki przewidziane w art. 45 rozporządzenia nr 207/2009, o tyle właściwe w zakresie rejestracji unijnych znaków towarowych instancje EUIPO nie wydają w tym względzie formalnej decyzji, która mogłaby stać się przedmiotem odwołania. W rezultacie izba odwoławcza, która na podstawie art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 może albo skorzystać z uprawnień w granicach kompetencji posiadanych przez instancję, która wydała zaskarżoną decyzję, albo przekazać sprawę wspomnianej instancji w celu dalszego postępowania, nie jest właściwa do rozpoznania żądania mającego na celu zarejestrowanie przez nią unijnego znaku towarowego. A zatem tym bardziej do Sądu nie należy rozpoznawanie żądania reformatoryjnego mającego na celu zmianę decyzji izby odwoławczej z takim skutkiem (zob. podobnie postanowienie z dnia 30 czerwca 2009 r., Natur-Aktien-Index, T‑285/08, EU:T:2009:230, pkt 16–23).

14

W świetle powyższego żądania drugie i trzecie należy odrzucić jako niedopuszczalne.

15

EUIPO podważa dopuszczalność załączników do skargi od K.24 do K.30 i K.33 ze względu na to, że zostały one przedstawione po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem i nie były załączone do akt postępowania przed EUIPO.

16

W tym względzie zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga do Sądu ma na celu dokonanie kontroli zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych EUIPO w rozumieniu art. 65 rozporządzenia nr 207/2009, a zatem zadaniem Sądu nie jest ponowne rozpoznanie stanu faktycznego w świetle dokumentów przedstawionych przed nim po raz pierwszy. Należy zatem odrzucić załączniki do skargi od K.24 do K.30 i K.33 bez konieczności badania ich mocy dowodowej [zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2005 r., Sadas/OHIM – LTJ Diffusion (ARTHUR ET FELICIE), T‑346/04, EU:T:2005:420, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo].

17

Na poparcie skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty dotyczące, odpowiednio, po pierwsze, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 75 wspomnianego rozporządzenia, po drugie, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 i po trzecie, naruszenia art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 75 wspomnianego rozporządzenia.

18

Skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej naruszenie obowiązku uzasadnienia, błędne ustalenie charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego dla wszystkich oznaczonych towarów i usług oraz naruszenie jej prawa do bycia wysłuchanym.

19

Skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza naruszyła obowiązek uzasadnienia, ponieważ nie przeprowadziła analizy, czy zgłoszony znak towarowy był opisowy dla każdego z towarów i dla każdej z usług wskazanych w zgłoszeniu do rejestracji, i globalnie odniosła się do wszystkich towarów ujętych w każdej z klas.

20

EUIPO kwestionuje zasadność argumentów skarżącej.

21

Zgodnie z orzecznictwem w przypadku gdy znak jest zgłoszony dla różnych towarów lub usług, izba odwoławcza musi ustalić in concreto w odniesieniu do każdego z tych towarów lub każdej z tych usług, czy rozpatrywany znak nie jest objęty żadną z podstaw odmowy rejestracji określonych w art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, i może dojść do odmiennych wniosków w zależności od rozpatrywanego towaru lub rozpatrywanej usługi. W związku z tym izba odwoławcza, odmawiając rejestracji znaku towarowego, zobowiązana jest wskazać w swej decyzji wnioski, do jakich doszła w przypadku każdego z towarów lub każdej z usług objętych zgłoszeniem, niezależnie od tego, w jaki sposób zgłoszenie to zostało sformułowane [zob. wyrok z dnia 2 kwietnia 2009 r., Zuffa/OHIM (ULTIMATE FIGHTING CHAMPIONSHIP), T‑118/06, EU:T:2009:100, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo].

22

Jednakże, jeżeli ta sama podstawa odmowy rejestracji jest podnoszona wobec kategorii lub grupy towarów lub usług, izba odwoławcza może poprzestać na ogólnym uzasadnieniu odnoszącym się do wszystkich rozpatrywanych towarów lub usług, pod warunkiem że ogół rozważań dotyczących okoliczności stanu faktycznego i prawnego stanowiących uzasadnienie danej decyzji będzie pozwalał z jednej strony na właściwe wyjaśnienie toku rozumowania izby odwoławczej w stosunku do każdego towaru i każdej usługi należących do rzeczonej kategorii i z drugiej strony będzie miał zastosowanie bez rozróżnienia do każdego i każdej z rozpatrywanych towarów i usług. Sama okoliczność, że rozpatrywane towary lub usługi należą do tej samej klasy w rozumieniu porozumienia nicejskiego, nie jest tutaj wystarczająca (zob. podobnie wyrok z dnia 2 kwietnia 2009 r., ULTIMATE FIGHTING CHAMPIONSHIP, T‑118/06, EU:T:2009:100, pkt 27, 28 i przytoczone tam orzecznictwo).

23

I tak w pkt 16 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza odniosła się do „programów komputerowych”, które obejmują „oprogramowanie” i „nośniki danych” należące do klasy 9 oraz do „prospektów”, „czasopism”, „katalogów” i „książek”, należących do klasy 16. W pkt 17 zaskarżonej decyzji analiza dotyczyła „piwa” i „wyciągu z chmielu”, należących do klasy 32, oraz „usług zaopatrzenia w żywność i napoje”, należących do klasy 43. W pkt 18 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza podzieliła usługi należące do klasy 35 na dwie podkategorie obejmujące: pierwsza – dziedzinę marketingu, i druga – organizację targów. W pkt 19 zaskarżonej decyzji uzasadnienie dotyczące usług należących do klas 38 i 42 koncentrowało się na trzech podkategoriach obejmujących przede wszystkim udostępnianie portali, następnie umożliwianie dostępu do informacji, programów komputerowych, baz danych i wreszcie związane z nimi usługi programowania. Na zakończenie, w pkt 20 zaskarżonej decyzji, Izba Odwoławcza wyodrębniła spośród usług należących do klasy 41 cztery podkategorie obejmujące kształcenie podstawowe i ustawiczne, działalność sportową i kulturalną, rozrywkę oraz usługi wydawnicze.

24

Izba Odwoławcza, przeprowadzając badanie opisowego charakteru zgłoszonego znaku towarowego, którego istotności skarżąca nie zakwestionowała, postąpiła w zgodzie z zasadami przypomnianymi w pkt 21 i 22 powyżej.

25

W konsekwencji niniejszy zarzut szczegółowy należy oddalić.

26

Skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, iż zgłoszony znak towarowy ma w odniesieniu do oznaczonych towarów i usług charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1lit. c) rozporządzenia nr 207/2009.

27

EUIPO kwestionuje zasadność argumentów skarżącej.

28

Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 nie są rejestrowane znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usług, lub innych właściwości towarów lub usług.

29

Zgodnie z orzecznictwem, art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 stoi na przeszkodzie temu, by określone w nim oznaczenia lub wskazówki były zastrzeżone dla jednego tylko przedsiębiorstwa z powodu zarejestrowania ich jako znaku towarowego. Przepis ten służy zatem realizacji celu leżącego w interesie ogólnym, który wymaga, by tego rodzaju oznaczenia lub wskazówki mogły być swobodnie używane przez wszystkich (wyrok z dnia 23 października 2003 r., OHIM/Wrigley, C‑191/01P, EU:C:2003:579, pkt 31).

30

Ponadto oznaczenia lub wskazówki mogące służyć w obrocie do oznaczania cech towaru lub usługi, dla których wnosi się o rejestrację, są uznawane zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 za nienadające się do wypełniania podstawowej funkcji znaku towarowego, która polega na wskazywaniu pochodzenia handlowego towaru lub usługi, aby umożliwić w ten sposób konsumentowi nabywającemu towar lub usługę oznaczone danym znakiem towarowym dokonanie przy późniejszym zakupie takiego samego wyboru – jeśli doświadczenie okazało się pozytywne, lub dokonanie odmiennego wyboru – jeśli było ono negatywne (wyrok z dnia 23 października 2003 r., OHIM/Wrigley, C‑191/01P, EU:C:2003:579, pkt 30).

31

Oznaczenia i wskazówki, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, to takie, które w zwykłym – z punktu widzenia docelowego kręgu odbiorców – użyciu mogą służyć oznaczeniu towaru lub usługi, dla których wystąpiono o rejestrację, bądź bezpośrednio, bądź przez wzmiankę o jednej z ich właściwości (wyrok z dnia 20 września 2001 r., Procter & Gamble/OHIM, C‑383/99 P, EU:C:2001:461, pkt 39).

32

Stąd też aby oznaczenie zostało objęte zakazem przewidzianym przez art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, musi ono wykazywać wystarczająco bezpośredni i konkretny związek z rozpatrywanymi towarami lub usługami, który może pozwolić zainteresowanemu kręgowi odbiorców natychmiast i bez głębszego zastanowienia dostrzec w nim opis tych towarów lub usług lub jednej z ich właściwości [wyrok z dnia 14 czerwca 2007 r., Europig/OHIM (EUROPIG), T‑207/06, EU:T:2007:179, pkt 27].

33

Ponadto do uznania znaku towarowego tworzonego przez neologizm lub słowo będące wynikiem połączenia elementów za opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 nie wystarczy ustalić, że każdy z tych elementów może mieć charakter opisowy. Taki charakter należy ustalić także w odniesieniu do samego neologizmu lub słowa [wyrok z dnia 12 stycznia 2005 r., Wieland-Werke/OHIM (SnTEM, SnPUR, SnMIX), od T‑367/02 do T‑369/02, EU:T:2005:3, pkt 31; zob. również analogicznie wyroki: z dnia 12 lutego 2004 r., Koninklijke KPN Nederland, C‑363/99, EU:C:2004:86, pkt 96; z dnia 12 lutego 2004 r., Campina Melkunie, C‑265/00, EU:C:2004:87, pkt 37].

34

Znak towarowy tworzony przez neologizm lub słowo złożone z elementów, z których każdy opisuje właściwości towarów i usług, dla których wniesiono o rejestrację, sam opisuje te towary i usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, chyba że istnieje dostrzegalna różnica między neologizmem lub słowem a zwykłą sumą znaczeń jego elementów składowych. Ma to miejsce, w przypadku gdy z powodu nietypowego charakteru połączenia neologizm lub słowo wywołuje – w stosunku do wspomnianych towarów i usług – wrażenie wystarczająco odbiegające od wrażenia wywołanego przez zwykłe połączenie wskazówek, jakich dostarczają elementy składowe, z takim skutkiem, że jest ono czymś więcej, aniżeli tylko sumą znaczeń tych elementów. W tym zakresie istotna jest również analiza spornego słowa pod kątem odpowiednich reguł leksykalnych i gramatycznych [wyrok z dnia 12 stycznia 2005 r., Wieland-Werke/OHIM (SnTEM, SnPUR, SnMIX), od T‑367/02 do T‑369/02, EU:T:2005:3, pkt 32; zob. również analogicznie wyroki: z dnia 12 lutego 2004 r., Koninklijke KPN Nederland, C‑363/99, EU:C:2004:86, pkt 104; z dnia 12 lutego 2004, Campina Melkunie, C‑265/00, EU:C:2004:87, pkt 43].

35

W niniejszym wypadku skarżąca nie kwestionuje ustaleń Izby Odwoławczej dotyczących z jednej strony tego, że towary i usługi oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym są przeznaczone zarówno dla konsumentów, jak i dla profesjonalistów, a z drugiej strony tego, że należy mieć na uwadze niemieckojęzycznych odbiorców niemieckich i austriackich, ponieważ na zgłoszony znak towarowy składają się wyrazy języka niemieckiego. Jako że powyższe ustalenia nie są dotknięte błędem, winny one zostać uwzględnione.

36

Skarżąca podważa natomiast dokonaną przez Izbę Odwoławczą ocenę znaczenia zgłoszonego znaku towarowego i jego opisowego charakteru. Ponadto skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić wcześniejsze rejestracje należącego do niej oznaczenia słownego Brauwelt oraz inne rejestracje i decyzje dotyczące identycznych lub analogicznych oznaczeń.

37

W pierwszej kolejności, co się tyczy elementu „brau”, skarżąca twierdzi, że wbrew temu, co zostało przyjęte w decyzji eksperta, dostępny online słownik Duden nie pozwala na wyciągnięcie wniosku, że omawiany element stanowi element słowotwórczy; wspomniany element nie figuruje też jako taki w innych opracowaniach z tego zakresu. Tym samym jedyne rezultaty poszukiwań w niemieckojęzycznych wyszukiwarkach internetowych dotyczą albo wyrazu „bräu”, albo nazwiska Brau, albo też wykorzystywania elementu „brau” jako znaku towarowego lub firmy.

38

Tak czy inaczej, nawet gdyby przyjąć, że element „brau” faktycznie stanowi element słowotwórczy, to zdaniem skarżącej byłby on sam w sobie słaby i pozbawiony konkretnego znaczenia, a interpretacja, zgodnie z którą miałby się odnosić do wszelkich czynności warzenia piwa jest nazbyt ogólnikowa.

39

W tym względzie w pkt 13 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza przyjęła, że element „brau” stanowi element słowotwórczy, który w ramach skojarzeń słownych nawiązuje do czynności warzenia piwa. Na poparcie tego stwierdzenia Izba Odwoławcza przedstawiła kilka przykładów wyrazów złożonych, w których występuje element „brau”, pochodzących z wykazu towarów oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym, z dowodów przedstawionych przez skarżącą w postępowaniu przed nią oraz z internetowego wydania słownika Duden.

40

Przykłady te faktycznie pozwalają stwierdzić, że w obecności elementu „brau” w wyrazie złożonym właściwy krąg odbiorców zrozumie je jako odniesienie do czynności warzenia piwa, co oznacza, że dokonana przez Izbę Odwoławczą ocena jest prawidłowa.

41

Wniosku tego nie podważają argumenty skarżącej. Z jednej strony bowiem, o ile skarżąca podnosi, że element „brau” nie figuruje jako taki w słownikach, wbrew temu, co ustalił ekspert, o tyle nie kwestionuje ona jednak istnienia i interpretacji wyrazów złożonych przywołanych przez Izbę Odwoławczą. Ponadto przedstawione przez nią dowody dotyczące rezultatów poszukiwań w niemieckojęzycznych wyszukiwarkach internetowych dotyczą używania elementu „brau” samodzielnie, a nie jako składnika wyrazu złożonego takiego jak omawiane w niniejszej sprawie słowo „brauwelt”.

42

Z drugiej strony wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, przyjęta przez Izbę Odwoławczą interpretacja elementu „brau” posiada konkretną treść semantyczną, ponieważ warzenie piwa jest określoną dziedziną ludzkiej działalności.

43

Zważywszy na powyższe, należy potwierdzić dokonaną przez Izbę Odwoławczą ocenę znaczenia elementu „brau”.

44

W drugiej kolejności skarżąca twierdzi, że element „welt” nie jest synonimem miejsca sprzedaży. Tym samym wbrew temu, co ustalił ekspert, wspomniany element „welt” nie oznacza miejsca warzenia piwa, gdyż Brauwelt nie jest żadną miejscowością.

45

W tym względzie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 14 zaskarżonej decyzji, że element słowny „welt” oznacza dosłownie zamkniętą w sobie sferę lub obszar i jest często używany do określania miejsc sprzedaży dysponujących szerokim asortymentem lub szeroką ofertą towarów lub usług w określonej dziedzinie, na wzór swojego odpowiednika w języku angielskim – słowa „world”.

46

Tymczasem, po pierwsze, chociaż Izba Odwoławcza oparła swoje ustalenie, że wyraz „welt” jest powszechnie używany do określania miejsca sprzedaży, na odesłaniach do orzeczeń Sądu i decyzji EUIPO, skarżąca na poparcie swojego przeciwnego twierdzenia nie przedstawiła żadnego konkretnego argumentu czy dowodu.

47

Po drugie, w zakresie, w jakim skarżąca utrzymuje, że właściwy krąg odbiorców nie będzie rozumiał elementu „welt” jako określenia miejsca warzenia piwa, jej argument jest nieistotny, ponieważ Izba Odwoławcza nie przejęła w swoim rozstrzygnięciu dokonanego przez eksperta ustalenia o tej treści.

48

W tych okolicznościach należy potwierdzić dokonaną przez Izbę Odwoławczą ocenę znaczenia elementu „welt”.

49

W trzeciej kolejności, co się tyczy całościowego znaczenia zgłoszonego znaku towarowego, skarżąca podnosi niewystarczający charakter badania przeprowadzonego przez Izbę Odwoławczą w tym zakresie. Przywołuje ona w tym względzie swoją argumentację dotyczącą faktu, że element „brau” sam w sobie pozbawiony jest konkretnej treści semantycznej, co oznacza jej zdaniem, że w języku niemieckim zawsze musi występować w połączeniu z innym elementem, który będzie precyzował jego znaczenie. Otóż w zakresie, w jakim w odczuciu skarżącej element „welt” także nie posiada konkretnego znaczenia w kontekście warzenia piwa, wyrażenie „brauwelt” stanowi termin zupełnie nieokreślony, nietypowy i oryginalny. Przyjęte przez Izbę Odwoławczą znaczenia są bowiem nadzwyczaj ogólnikowe.

50

W tym względzie w pkt 15 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, że wyrażenie „brauwelt” rozpatrywane jako całość oznacza „świat piwowarstwa” lub „świat warzenia piwa” i odnosi się do miejsca sprzedaży lub do szerokiej oferty towarów i usług związanych z czynnością warzenia piwa.

51

A zatem wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, Izba Odwoławcza przeanalizowała całościowe znaczenie zgłoszonego znaku towarowego. Ponadto jej badanie nie jest dotknięte błędem w ocenie, a argumenty skarżącej nie są w stanie go podważyć.

52

Należy bowiem zauważyć, że zgłoszony znak towarowy składa się ze zwykłego zestawienia, zgodnie z niemieckimi regułami syntaktycznymi i gramatycznymi, dwóch elementów, z których każdy ma konkretną treść semantyczną i nie ma w tym względzie znaczenia, że wyrażenie „brauwelt” nie występuje w słownikach [zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 12 stycznia 2000 r., DKV/OHIM (COMPANYLINE), T‑19/99, EU:T:2000:4, pkt 26].

53

Ponadto połączenie tych dwóch elementów nie wykracza poza sumę znaczeń wskazówek, których elementy te dostarczają, i stanowi neologizm, mający określone całościowe znaczenie jako odniesienie do szerokiej oferty handlowej związanej z dziedziną warzenia piwa.

54

W tych okolicznościach należy zgodzić się z przyjętym przez Izbę Odwoławczą całościowym znaczeniem zgłoszonego znaku towarowego.

55

Skarżąca podnosi, że zgłoszony znak towarowy nie ma charakteru opisowego względem towarów i usług, do których się odnosi.

56

EUIPO kwestionuje zasadność argumentów skarżącej.

57

Na wstępie skarżąca podnosi, że element „brau” nie określa ani towaru, ani usługi, ani żadnej z ich właściwości. Element „welt” w znaczeniu „miejsca sprzedaży” lub „oferty towarów” nie może opisywać oznaczonych towarów i usług, które nie stanowią w szczególności usług handlowych z klasy 35, i to tym bardziej, że element „brau” nie umożliwia ustalenia żadnego konkretnego towaru ani konkretnej usługi z tych, które są tutaj oferowane. W tych okolicznościach zdaniem skarżącej zgłoszony znak towarowy jest zbyt nieprecyzyjny, by mógł istnieć wystarczająco bezpośredni i konkretny związek wymagany przez art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009.

58

Powyższa argumentacja wstępna nie może zostać przyjęta. Jak wynika bowiem z analizy przeprowadzonej w pkt 37–54 powyżej, postrzegany całościowo zgłoszony znak towarowy odnosi się do miejsca sprzedaży lub szerokiej oferty towarów i usług związanych z czynnością warzenia piwa. W rezultacie, jak to już zostało w istocie stwierdzone przez Izbę Odwoławczą w pkt 15 i 21 zaskarżonej decyzji, ogólnie rzecz biorąc, zgłoszony znak towarowy może dostarczać wskazówek co do tematyki danego towaru lub danej usługi, co do ich rodzaju, a także co do miejsca ich sprzedaży lub świadczenia.

59

Skarżąca przedstawia szereg argumentów dotyczących tego, czy takie wskazówki faktycznie mają charakter opisowy względem towarów i usług, do których w niniejszym wypadku odnosi się zgłoszony znak towarowy.

60

I tak w pierwszej kolejności podnosi ona, że „świat warzenia piwa” nie może stanowić tematyki towarów należących do klas 9 i 16, wbrew temu, co przyjęła Izba Odwoławcza. Skarżąca dodaje, że należące do klasy 9 dane i nośniki danych, a także, przez rozszerzenie, towary należące do klasy 16 nie są ogólnie określane przez odniesienie do ich treści.

61

W tym względzie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 16 zaskarżonej decyzji, że zgłoszony znak towarowy określa tematykę z jednej strony „programów komputerowych” i „nośników danych”, należących do klasy 9, i z drugiej strony „prospektów”, „czasopism”, „katalogów” i „książek”, należących do klasy 16, czyli świat warzenia piwa.

62

Ocena ta jest prawidłowa, ponieważ wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, towary i usługi należące do klas 9 i 16 mogą dotyczyć czynności warzenia piwa. W szczególności wbrew twierdzeniom skarżącej, po pierwsze, w razie umieszczenia zgłoszonego znaku towarowego na „nośnikach danych” może on dostarczać zainteresowanemu kręgowi odbiorców w sposób natychmiastowy informacji o podstawowych cechach tych towarów, a mianowicie o ich tematyce [zob. analogicznie wyrok z dnia 17 września 2008 r., Prana Haus/OHIM (PRANAHAUS), T‑226/07, niepublikowany, EU:T:2008:381, pkt 33]. Po drugie, często spotyka się, że tytuł książki, katalogu czy prospektu oraz nazwa czasopisma odnoszą się do tematycznego zakresu tych publikacji i zarówno konsumenci, jak i profesjonaliści decydują się zwykle na lekturę publikacji głównie ze względu na ich treść lub przedmiot [zob. podobnie wyrok z dnia 23 września 2015 r., Reed Exhibitions/OHIM (INFOSECURITY), T‑633/13, niepublikowany, EU:T:2015:674, pkt 54].

63

W drugiej kolejności, co się tyczy towarów należących do klasy 32 i usług należących do klasy 43, skarżąca podnosi, że wbrew temu, co przyjął ekspert, jeśli wziąć pod uwagę zwyczaje producentów piwa w zakresie znakowania, zgłoszony znak towarowy nie może być postrzegany jako określenie miejsca warzenia piwa.

64

W tym względzie w pkt 17 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że zgłoszony znak towarowy jest rozumiany przez właściwy krąg odbiorców jako odniesienie do miejsca, w jakim sprzedawane są piwo i wyciągi z chmielu, należące do klasy 32, lub świadczone są usługi zaopatrzenia w żywność i napoje, należące do klasy 43.

65

Powyższa ocena nie zawiera błędów. Ponadto nie jest ona oparta na interpretacji, zgodnie z którą zgłoszony znak towarowy określa miejsce warzenia piwa, wobec czego argument przedstawiony w pkt 63 powyżej jest nieistotny.

66

W trzeciej kolejności w odniesieniu do usług należących do klasy 35 skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza z jednej strony przyznaje, że nie jest w zwyczaju określanie tych usług według ich tematyki, jednak z drugiej strony twierdzi, że właściwy krąg odbiorców będzie postrzegał zgłoszony znak towarowy jako wskazanie tematyki organizowanych targów lub wystaw. Skarżąca podnosi, że znaki towarowe odnoszące się do specjalistycznych targów są często aluzyjne i słabo odróżniające, jednak nie mają z tego względu charakteru opisowego.

67

W tym względzie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 18 zaskarżonej decyzji, że zgłoszony znak towarowy określa tematykę omawianych usług, a mianowicie fakt, że targi lub wystawy dotyczą dziedziny produkcji piwa, a usługi marketingowe są przeznaczone konkretnie dla browarów. Izba Odwoławcza dodała, że nawet gdyby można było przyjąć, iż nie ma zwyczaju określania rozpatrywanych usług według ich tematyki, to właściwy krąg odbiorców jest w stanie bezpośrednio zrozumieć to odesłanie, jeżeli zostanie skonfrontowany ze zgłoszonym znakiem towarowym.

68

Po pierwsze, wbrew temu, co sugeruje skarżąca, powyższe stwierdzenia nie są sprzeczne. Jak bowiem wynika z pkt 67 powyżej, Izba Odwoławcza nie stwierdziła kategorycznie, że określanie usług należących do kasy 35 według ich tematyki jest nietypowe, a jedynie dopuściła taką możliwość, by następnie doprecyzować, że okoliczność ta nie ma wpływu na charakterystyczny dla właściwego kręgu odbiorców sposób postrzegania.

69

Po drugie, ocena dokonana przez Izbę Odwoławczą jest prawidłowa. O ile bowiem oczywiście możliwe jest, że znaki towarowe określające specjalistyczne targi i wystawy będą często aluzyjne, nie mając zarazem charakteru opisowego, o tyle nie jest tak w przypadku zgłoszonego znaku towarowego, który w bezpośredni sposób informuje właściwy krąg odbiorców, że dane targi lub dana wystawa dotyczą dziedziny piwowarstwa. Co się tyczy usług marketingu, skarżąca nie kwestionuje stwierdzenia, niedotkniętego żadnym błędem, że usługi te mogą być kierowane konkretnie do browarów, w związku z czym właściwy krąg odbiorców może zinterpretować zgłoszony znak towarowy jako odniesienie do ich przedmiotu.

70

W czwartej kolejności, jeżeli chodzi o usługi należące do klas 38 i 42, skarżąca podnosi, że mają one charakter techniczny, wobec czego zgłoszony znak towarowy nie jest względem nich opisowy, ale – wręcz przeciwnie – całkiem oryginalny. Dodaje ona, że Izba Odwoławcza pomyliła nazwę portalu internetowego z oferowanymi osobom trzecim usługami technicznymi umożliwiającymi funkcjonowanie takiego portalu, do których to usług odnosi się zgłoszony znak towarowy.

71

W tym względzie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 19 zaskarżonej decyzji, że usługi należące do klas 38 i 42 dzielą się na trzy grupy dotyczące udostępniania portali, umożliwiania dostępu do informacji, programów komputerowych i baz danych oraz związanych z nimi usług programowania. Uznała ona, że zgłoszony znak towarowy określa fakt, iż rozpatrywane usługi są przeznaczone dla portali, których przedmiotem jest warzenie piwa, lub dotyczą dostępu do informacji w tej dziedzinie.

72

Powyższa ocenia jest tymczasem prawidłowa, ponieważ zgłoszony znak towarowy faktycznie może być postrzegany przez właściwy krąg odbiorców jako określający tematykę portali lub informacji, których dotyczą rozpatrywane usługi. Ponadto w świetle rozumowania Izby Odwoławczej nie wygląda na to, by pomyliła ona w swej ocenie usługi techniczne nieodzowne dla funkcjonowania portalu internetowego, którego przedmiotem jest warzenie piwa, z nazwą samego tego portalu.

73

W piątej kolejności, jeżeli chodzi o usługi należące do klasy 41, skarżąca podważa opisowy charakter zgłoszonego znaku towarowego względem „działalności sportowej” oraz „organizowania i prowadzenia imprez muzyczno-rozrywkowych”.

74

Co się tyczy „działalności sportowej”, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w pkt 20 zaskarżonej decyzji, że warzenie piwa cieszy się dużą tradycją, a w Niemczech i w Austrii ma też znaczenie kulturowe, co wiąże się z licznymi imprezami z elementami sportowymi takimi jak konkursy w toczeniu beczki piwa.

75

Prawdą jest, jak zauważa w istocie skarżąca, że omawiana działalność nie odnosi się do bardzo rozpowszechnionych dyscyplin sportowych i że zawiera w sobie znaczny element rozrywki. Jednakże z jednej strony pojęcie działalności sportowej w żaden sposób nie wyklucza się z pojęciem rozrywki. Z drugiej strony rozpatrywana działalność stanowi działalność związaną z rywalizacją, wymagającą wysiłku fizycznego ze strony uczestników, co oznacza, że Izba Odwoławcza nie popełniła błędu w ocenie, kwalifikując ją jako „działalność sportową”.

76

Jeżeli chodzi o „organizowanie i prowadzenie imprez muzyczno-rozrywkowych”, wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, która nie poparła swojego twierdzenia konkretnymi argumentami, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w pkt 20 zaskarżonej decyzji, że rozpatrywane imprezy mogą mieć związek ze światem warzenia piwa, wobec czego zgłoszony znak towarowy może być interpretowany przez właściwy krąg odbiorców jako odniesienie do tej cechy.

77

Skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza dopuściła się zaniechania w postaci nieuwzględnienia wcześniejszych rejestracji należącego do niej oznaczenia słownego Brauwelt. Podkreśla ona, że w zakresie, w jakim rejestracje te stoją na przeszkodzie temu, by osoby trzecie używały wspomnianego oznaczenia, konieczność zachowania do swobodnego korzystania, która leży u źródła bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, nie znajduje zastosowania w niniejszym wypadku.

78

Skarżąca zwraca uwagę, że z decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 22 listopada 2005 r. (sprawa R 137/2005‑2) wynika, iż oznaczeni Brauwelt nie ma charakteru opisowego względem usług należących do klas 35, 41 i 42, identycznych z tymi omawianymi w niniejszej sprawie lub do nich analogicznych.

79

Wreszcie skarżąca przywołuje liczne rejestracje oznaczeń identycznych ze zgłoszonym znakiem towarowym lub do niego analogicznych, na które powołała się w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

80

EUIPO kwestionuje zasadność argumentów skarżącej.

81

Zgodnie z orzecznictwem ze względu na zasady równego traktowania i dobrej administracji EUIPO musi przy rozpatrywaniu zgłoszenia unijnego znaku towarowego brać pod uwagę decyzje wydane już w odniesieniu do podobnych zgłoszeń i ze szczególną uwagą rozważyć, czy w danym przypadku rozstrzygnięcie winno brzmieć podobnie (zob. podobnie wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 73, 74).

82

Niemniej jednak zasady równego traktowania i dobrej administracji muszą pozostawać w zgodzie z poszanowaniem legalności. W konsekwencji osoba, która wystąpiła o rejestrację oznaczenia w charakterze unijnego znaku towarowego, nie może w celu uzyskania identycznej decyzji powoływać się z korzyścią dla siebie na niezgodne z prawem działanie na rzecz innej osoby. W pozostałym zakresie ze względów pewności prawa oraz, ściślej, dobrej administracji każde zgłoszenie do rejestracji musi zostać rozpatrzone w sposób dokładny i kompletny, tak aby uniknąć nieprawidłowego rejestrowania znaków towarowych. Owo badanie musi mieć miejsce w każdym konkretnym przypadku. Rejestracja oznaczenia jako znaku towarowego zależy bowiem od specyficznych kryteriów, które znajdują zastosowanie w kontekście stanu faktycznego danej sprawy i służą weryfikacji, czy dane oznaczenie nie jest objęte podstawą odmowy rejestracji (zob. podobnie wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 75–77).

83

W tych okolicznościach, zważywszy, że z badania przeprowadzonego w pkt 28–76 powyżej wynika, iż Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że zgłoszony znak towarowy jest opisowy, w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, względem wszystkich towarów i usług, do których się odnosi, skarżąca nie może skutecznie powoływać się na przywoływane przez nią wcześniejsze rejestracje i decyzje.

84

Wobec powyższego należy oddalić zarzut szczegółowy dotyczący braku opisowego charakteru zgłoszonego znaku towarowego względem oznaczonych nim towarów i usług.

85

Skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza naruszyła jej prawo do bycia wysłuchanym, ponieważ w zaskarżonej decyzji po raz pierwszy przywołała z jednej strony okoliczność, że „brau” jest elementem słowotwórczym, a z drugiej strony, że zawody w toczeniu beczki stanowiły przykład działalności sportowej powiązanej ze światem warzenia piwa.

86

Zgodnie z art. 75 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009, który wyraża w kontekście prawa znaków towarowych ogólną zasadę ochrony prawa do obrony, a w szczególności prawa do bycia wysłuchanym, decyzje EUIPO opierają się wyłącznie na przyczynach lub materiale dowodowym, co do których strony zainteresowane miały możliwość przedstawiania swoich uwag.

87

W niniejszej sprawie, jeżeli chodzi o pierwszy argument skarżącej, chociaż ekspert nie powołał się wyraźnie na fakt, że „brau” stanowi element słowotwórczy, to uznał on jednak, iż właściwy krąg odbiorców zrozumie znaczenie wspomnianego elementu, ponieważ odbiorcy ci znają słowa i wyrażenia, w których on występuje. A zatem ekspert odniósł się faktycznie do funkcji elementu „brau” jako elementu słowotwórczego i skarżąca była w stanie zrozumieć ten argument, ponieważ podważyła przed Izbą Odwoławczą zarówno jego zasadność, jaki i istotność.

88

Co się tyczy drugiego argumentu, prawdą jest, że ekspert w swojej decyzji nie odniósł się do zawodów w toczeniu beczki. Jednakże, jak zauważa EUIPO, Izba Odwoławcza przywołała te zawody jedynie w charakterze przykładu, który miał zilustrować ogólne stwierdzenie, zgodnie z którym zgłoszony znak towarowy mógł być postrzegany jako odnoszący się do faktu, że „działalność sportowa”, należąca do klasy 41, miała związek z warzeniem piwa, i w rezultacie znak ten ma względem tych usług charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009. Ponieważ zaś to ostatnie stwierdzenie wynika z decyzji eksperta, nie można uznać, że zaskarżona decyzja opiera się w tym zakresie na przyczynach lub materiale dowodowym, co do których skarżąca nie miała możliwości przedstawienia swoich uwag.

89

W tych okolicznościach należy oddalić zarzut szczegółowy dotyczący naruszenia prawa skarżącej do bycia wysłuchaną.

90

W związku z powyższym należy oddalić zarzut pierwszy.

91

Skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, że brak charakteru odróżniającego zgłoszonego znaku towarowego wywiodła z faktu posiadania przez ten znak charakteru opisowego, bez przeprowadzenia odrębnego badania w zakresie stosowania art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 i bez uzasadnienia zastosowania tego przepisu względem rozpatrywanych osobno poszczególnych towarów i usług oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym.

92

Wystarczy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem słowny znak towarowy, który stanowi opis właściwości towarów lub usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, już z tego względu jest bezwzględnie pozbawiony charakteru odróżniającego względem tych towarów lub usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia [zob. wyroki: z dnia 8 lipca 2004 r., TELEPHARMACY SOLUTIONS, T‑289/02, EU:T:2004:227, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 lutego 2013 r., Ferrari/OHIM (PERLE’), T‑104/11, niepublikowany, EU:T:2013:51, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo].

93

Ponieważ Izba Odwoławcza słusznie uznała, że znak towarowy BRAUWELT stanowi opis właściwości rozpatrywanych towarów i usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, mogła ona stąd wywieść na podstawie przywołanego orzecznictwa, że rejestracji należało odmówić również na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, bez potrzeby przytoczenia szczegółowego uzasadnienia w tym względzie.

94

A zatem zarzut drugi należy oddalić jako bezzasadny.

95

Po pierwsze, skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza naruszyła przysługujące jej na podstawie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009 prawo do bycia wysłuchanym, ponieważ nie stworzyła jej możliwości przedstawienia uwag w przedmiocie stwierdzonych przez Izbę braków dowodowych w zakresie wykazania uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009.

96

Po drugie, Izba Odwoławcza nie uzasadniła w stopniu wymaganym prawem odmowy zastosowania art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w odniesieniu do specjalistycznych czasopism, seminariów, usług informacyjnych, usług technicznych oraz innych towarów i usług, które nie zostały wymienione w zaskarżonej decyzji.

97

Po trzecie, Izba Odwoławcza naruszyła zdaniem skarżącej art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, stwierdzając, że uzyskanie charakteru odróżniającego w odniesieniu do specjalistycznych czasopism, katalogów wystawowych, organizowania targów i piwa nie zostało wykazane.

98

W tym kontekście skarżąca oświadcza ponadto, tytułem pomocniczym na wypadek gdyby jej żądanie główne nie zostało uwzględnione, że wnosi o rejestrację zgłoszonego znaku towarowego, bazując na uzyskaniu charakteru odróżniającego w następstwie używania dla „specjalistycznych czasopism z zakresu piwowarstwa”, i że wycofuje zgłoszenie znaku towarowego dla towarów i usług, w odniesieniu do których oznaczenie Brauwelt nie może zostać objęte ochroną.

99

EUIPO kwestionuje zasadność argumentów skarżącej.

100

Przed przystąpieniem do analizy trzech zarzutów szczegółowych skarżącej należy na wstępie ustalić przedmiot sporu z punktu widzenia stosowania art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w oparciu o dane dotyczące postępowania przez Izbą Odwoławczą i oświadczenia skarżącej przytoczone w sposób zwięzły w pkt 98 powyżej.

101

W pierwszej kolejności, co się tyczy zakresu powołania się na uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania i w rezultacie przedmiotu zarzutu trzeciego, należy zauważyć, że w punkcie wprowadzającym do części V pisma przedstawiającego podstawy odwołania do izby odwoławczej, skarżąca w sposób pobieżny poruszyła ogólnie kwestię uzyskania charakteru odróżniającego przez zgłoszony znak towarowy.

102

Następnie jednak skarżąca wyraźnie powołała się na wspomniany charakter odróżniający jedynie w odniesieniu do specjalistycznych czasopism, usług informacyjnych, seminariów i książek. Ponadto wskazała ona na „używanie na szeroką skalę” zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do katalogów wystawowych, usług organizowania targów i wystaw, piwa oraz prowadzenia serwisów internetowych z dziedziny warzenia piwa. O ile utrzymywała ona, że w następstwie tego używania zgłoszony znak towarowy stał się „znany”, o tyle nie określiła ona wyraźnie konsekwencji prawnych, jakie należało z tej znajomości wyciągnąć.

103

Izba Odwoławcza wskazała w pkt 7 zaskarżonej decyzji, że na uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania powołano się w odniesieniu do specjalistycznych czasopism, usług informacyjnych, seminariów i książek. Ponadto, niezależnie od wyraźnego powołania się, poddała ona ocenie również uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania w odniesieniu do katalogów wystawowych, do usług organizowania targów i wystaw oraz do piwa.

104

W tych okolicznościach szczegółowe zarzuty skarżącej sformułowane w ramach zarzutu trzeciego należy przeanalizować wyłącznie w odniesieniu do towarów i usług odpowiadających kategoriom wymienionym w pkt 103 powyżej. Zastosowanie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 wobec towarów i usług, które nie były objęte wyraźnym lub dorozumianym powołaniem się na uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie odwołania, nie stanowiło bowiem przedmiotu postępowania przed Izbą Odwoławczą i w rezultacie – zaskarżonej decyzji.

105

W szczególności wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, przedmiot sporu w zakresie dotyczącym zarzutu trzeciego nie obejmuje „usług technicznych z dziedziny telekomunikacji i informatyki”, należących do klas 38 i 42. Po pierwsze bowiem, wyraźne powołanie się na charakter odróżniający uzyskany w następstwie używania nie dotyczyło tych usług. Po drugie zaś, argumenty i dowody przedstawione przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą nie wskazują na dorozumiane powołanie się na ten charakter, zwłaszcza, że jedyny dowód w jakikolwiek sposób odwołujący się do dziedziny telekomunikacji i informatyki, a mianowicie prowadzenie przez skarżącą serwisów internetowych, wpisuje się w kontekst świadczenia usług informacyjnych, a nie usług technicznych.

106

W drugiej kolejności z pisma przedstawiającego podstawy odwołania do izby odwoławczej wynika, że skarżąca powołała się na charakter odróżniający uzyskany w następstwie używania i próbowała go dowieść w odniesieniu do podkategorii „specjalistycznych czasopism”, a nie w odniesieniu do szerszej kategorii czasopism wymienionej w wykazie towarów i usług oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym.

107

Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 bezwzględne podstawy odmowy rejestracji, o których mowa w art. 7 ust. 3 lit. b)–d) tego rozporządzenia, nie stoją na przeszkodzie rejestracji danego znaku, jeżeli znak ten uzyskał charakter odróżniający w następstwie jego używania w odniesieniu do towarów lub usług objętych jego zgłoszeniem.

108

W konsekwencji co do zasady uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania musi zostać wykazane dla całej kategorii towarów lub usług, do której znajduje zastosowanie rozpatrywana podstawa odmowy rejestracji, w postaci, w jakiej kategoria ta została zamieszczona w wykazie towarów i usług oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym, a nie w odniesieniu do poszczególnych podkategorii.

109

Powyższa zasada pozostaje bez uszczerbku dla tego, że zgodnie z art. 43 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 zgłaszający znak towarowy może w każdej chwili wycofać zgłoszenie unijnego znaku towarowego lub ograniczyć zawarty w nim wykaz towarów lub usług.

110

W niniejszej sprawie zaś, chociaż skarżąca wyraźnie powołała się na uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania dla podkategorii „specjalistycznych czasopism”, to z akt sprawy, a w szczególności z pisma przedstawiającego podstawy odwołania do izby odwoławczej, nie wynika, by jednocześnie ograniczyła ona w ten sposób kategorię „czasopism” widniejącą w wykazie towarów i usług oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym.

111

W konsekwencji Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w pkt 27 zaskarżonej decyzji, że uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania powinno było zostać wykazane dla kategorii „czasopism”.

112

W trzeciej kolejności, jeżeli chodzi o pomocnicze ograniczenie kategorii „czasopism” do „specjalistycznych czasopism z zakresu piwowarstwa” i warunkowego wycofania zgłoszenia znaku dla towarów i usług, w odniesieniu do których oznaczenie Brauwelt nie może zostać objęte ochroną, które to ograniczenie zostało dokonane przez skarżącą w postępowaniu przed Sądem, należy zauważyć, że w świetle brzmienia tych oświadczeń wpisują się one w ramy trzeciego żądania skargi. Wobec tego jednak, że owo żądanie jest niedopuszczalne z powodów przedstawionych w pkt 11–14 powyżej, powyższe oświadczenia są bezprzedmiotowe.

113

W każdym razie, zakładając nawet, że ograniczenie kategorii „czasopism” wpisuje się w kontekst pierwszego żądania skargi, należy przypomnieć, że ograniczenie w rozumieniu art. 43 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 dokonane po wydaniu zaskarżonej decyzji może zostać wzięte pod uwagę przez Sąd, w przypadku gdy zgłaszający poprzestaje wyłącznie na ograniczeniu przedmiotu sporu poprzez wycofanie niektórych kategorii towarów lub usług z wykazu oznaczanych towarów i usług zawartego w zgłoszeniu znaku. Jeżeli natomiast takie ograniczenie prowadzi do zmiany przedmiotu sporu poprzez wynikające z niego wprowadzenie nowych elementów, które nie zostały poddane badaniu przez Izbę Odwoławczą przed wydaniem zaskarżonej decyzji, to nie może ono co do zasady zostać uwzględnione przez Sąd. Ma to miejsce w szczególności w przypadku, gdy ograniczenie towarów i usług polega na wprowadzeniu uściśleń mogących wpłynąć na określenie docelowego kręgu odbiorców i w ten sposób zmienić faktyczne ramy sporu, które zostały przedstawione w postępowaniu przed izbą odwoławczą [zob. podobnie wyrok z dnia 27 lutego 2008 r., Citigroup/OHIM – Link Interchange Network (WORLDLINK), T‑325/04, niepublikowany, EU:T:2008:51, pkt 26, 27].

114

W niniejszym wypadku dokonane przez skarżącą ograniczenie polega na doprecyzowaniu kategorii „czasopism” poprzez dodanie wzmianki „specjalistyczne […] z dziedziny piwowarstwa”. Powyższe doprecyzowanie wpływa na definicję właściwego kręgu odbiorców, ponieważ ma na celu wykluczenie z tego kręgu ogółu odbiorców, i zmienia faktyczne ramy sporu przed Izbą Odwoławczą. Omawiane ograniczenie nie może zatem zostać wzięte pod uwagę przez Sąd.

115

Co się tyczy warunkowego wycofania zgłoszenia znaku dla innych kategorii towarów i usług, wystąpienie z takim wnioskiem zostało wyraźnie uzależnione od wyniku badania zasadności skargi, w związku z czym nie może mieć ono wpływu na zakres sporu rozpatrywanego przez Sąd. A zatem owo warunkowe wycofanie także nie może zostać wzięte pod uwagę przez Sąd.

116

Skarżąca podnosi, że w zakresie, w jakim na uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania na podstawie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 można powołać się po raz pierwszy przed izbą odwoławczą, stadium, w którym chciała ona skorzystać z tego przepisu nie może wywoływać dla niej niekorzystnych skutków. W rezultacie skarżąca uważa, że Izba Odwoławcza powinna była albo stworzyć jej możliwość ustosunkowania się do wskazywanych braków dowodowych, albo przekazać sprawę ekspertowi, aby wypowiedział się w przedmiocie tych braków jako organ pierwszej instancji. Rozstrzygając bezpośrednio o zastosowaniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009, Izba Odwoławcza naruszyła zatem ustanowione w art. 75 tego aktu prawo skarżącej do bycia wysłuchaną i pozbawiła jej możliwości skorzystania z jednej instancji.

117

EUIPO kwestionuje zasadność argumentów skarżącej.

118

W pierwszej kolejności, jeżeli chodzi o kwestię, czy Izba Odwoławcza była zobowiązana do przekazania sprawy ekspertowi, prawdą jest, że żaden z przepisów rozporządzenia nr 207/2009 nie stoi na przeszkodzie temu, by na uzyskanie przez zgłoszony znak towarowy charakteru odróżniającego w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust 3 tego rozporządzenia można było powołać się po raz pierwszy w postępowaniu przed izbą odwoławczą w reakcji na decyzję eksperta, zgodnie z którą dany znak samoistnie jest objęty jedną z bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji przewidzianych w art. 7 ust. 1 lit. b)–d) wspomnianego rozporządzenia.

119

Niemniej jednak zgodnie z art. 64 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 po rozpatrzeniu odwołania co do istoty, izba odwoławcza podejmuje decyzję w sprawie odwołania i może skorzystać z uprawnień w granicach kompetencji posiadanych przez instancję, która wydała zaskarżoną decyzję. Z przepisu tego wynika, że izba odwoławcza, wskutek wniesionego do niej odwołania od decyzji eksperta o odmowie rejestracji, może dokonać ponownej i całkowitej oceny zgłoszenia do rejestracji pod względem merytorycznym, zarówno pod kątem okoliczności prawnych, jak i faktycznych [wyrok z dnia 3 lipca 2013 r., Airbus/OHIM (NEO), T‑236/12, EU:T:2013:343, pkt 21]. W konsekwencji izba odwoławcza jest w szczególności właściwa do rozstrzygnięcia o uzyskaniu przez zgłoszony znak towarowy charakteru odróżniającego w następstwie używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009.

120

Izba odwoławcza nie może zaś zostać pozbawiona tej kompetencji z tego tylko względu, że zgłaszający znak zdecydował się powołać na uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania po raz pierwszy w postępowaniu odwoławczym. W takim bowiem przypadku poddawana krytyce przez skarżącą w niniejszej sprawie utrata instancji wynika wyłącznie z samego zachowania zgłaszającego znak, a nie z jakiegokolwiek naruszenia jego praw proceduralnych przez instancje EUIPO.

121

W rezultacie należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza nie była zobowiązana do przekazania sprawy ekspertowi.

122

W drugiej kolejności, co się tyczy kwestii, czy Izba Odwoławcza powinna była stworzyć skarżącej możliwość ustosunkowania się w przedmiocie niewystarczalności dowodów przedstawionych przez tę ostatnią, w pkt 86 powyżej zostało już przywołane, że art. 75 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009 wyraża w kontekście prawa znaków towarowych ogólną zasadę ochrony prawa do obrony, a w szczególności prawa do bycia wysłuchanym.

123

Niemniej jednak prawo to nie wymaga, by przed przyjęciem ostatecznego stanowiska co do oceny dowodów przedstawionych przez którąś ze stron izba odwoławcza EUIPO była zobowiązana zaoferować tej stronie nową możliwość ustosunkowania się do wspomnianych dowodów (zob. wyrok z dnia 19 stycznia 2012 r., OHIM/Nike International, C‑53/11 P, EU:C:2012:27, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo).

124

A zatem Izba Odwoławcza nie miała obowiązku poinformowania skarżącej, że uważała przedstawione przez tę ostatnią argumenty i dowody za niewystarczające, ani stworzenia jej możliwości sformułowania nowych uwag i przedstawienia dowodów uzupełniających.

125

Ponadto w tym kontekście skarżąca błędnie podnosi, że Izba Odwoławcza była zobowiązana do uprzedniego wysłuchania jej, jeżeli miała zamiar wskazania w zaskarżonej decyzji nowej podstawy odmowy rejestracji określonej w art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009. Ten ostatni przepis, o którego zastosowanie może wnieść zgłaszający znak, nie stanowi bowiem bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji, a przeciwnie, jest wyjątkiem od takich podstaw ustanowionych w art. 7 ust. 1 lit. b)–d) wspomnianego rozporządzenia.

126

Zważywszy na powyższe, należy oddalić zarzut szczegółowy dotyczący naruszenia przysługującego skarżącej prawa do bycia wysłuchaną.

127

W pierwszej kolejności w świetle stwierdzeń dokonanych w pkt 101–105 powyżej w odniesieniu do zakresu powoływanego uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania, nie ma potrzeby rozpatrywania szczegółowego zarzutu odnoszącego się do naruszenia obowiązku uzasadnienia w zakresie dotyczącym towarów i usług innych niż te, które odpowiadają kategoriom wskazanym w pkt 103 powyżej, w szczególności w zakresie obejmującym usługi techniczne.

128

W drugiej kolejności, wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, w pkt 26–28 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza poddała analizie używanie zgłoszonego znaku towarowego dla specjalistycznego czasopisma Brauwelt, wynikające z przedstawionych w tym względzie dowodów, a w szczególności dane dotyczące sprzedaży wspomnianego czasopisma. W rezultacie należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza nie naruszyła obowiązku uzasadnienia, jeżeli chodzi o kategorię „czasopism”.

129

W trzeciej kolejności w piśmie przedstawiającym podstawy odwołania do izby odwoławczej skarżąca podniosła, że w zakresie, w jakim czasopisma służą przekazywaniu informacji z różnych dziedzin, uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania w odniesieniu do „czasopism” rozciąga się także na usługi informacyjne, książki i seminaria. Powyższe twierdzenie skarżącej zostało przywołane w podsumowaniu jej argumentacji widniejącym w pkt 7 zaskarżonej decyzji. W tych okolicznościach uzasadnienie przedstawione przez Izbę Odwoławczą w pkt 26–28 zaskarżonej decyzji dla kategorii „czasopism” odnosi się w sposób dorozumiany, jednak jednoznaczny, do usług informacyjnych, książek i seminariów, i to tym bardziej, że w pkt 27 zaskarżonej decyzji nawiązano nie tylko do towarów, ale również do usług oznaczonych zgłoszonym znakiem.

130

W tym względzie prawdą jest, że na poparcie uzyskania charakteru odróżniającego w odniesieniu do usług informacyjnych, książek i seminariów skarżąca przedstawiła dowody uzupełniające, a mianowicie, po pierwsze, oświadczenie pod przysięgą S. (zwane dalej „oświadczeniem pod przysięgą”), które dotyczyło w szczególności publikacji książek i prowadzenia serwisów internetowych poświęconych dziedzinie warzenia piwa oraz po drugie, prospekt reklamowy zorganizowanego przez nią seminarium dotyczącego tej samej dziedziny (zwany dalej „prospektem”).

131

Niemniej jednak oświadczenie pod przysięgą i prospekt zostały wymienione jako dowody przedstawione przez skarżącą w pkt 6 zaskarżonej decyzji, co oznacza, że stanowią one materiał dowodowy wzięty przez Izbę Odwoławczą pod uwagę przy dokonywaniu przez nią oceny. W tych okolicznościach należy stwierdzić, że uzasadnienie przedstawione przez Izbę Odwoławczą w pkt 26–28 zaskarżonej decyzji odnosi się również do dowodów mających wykazać uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania dla usług informacyjnych, książek i seminariów.

132

W konsekwencji należy oddalić zarzut szczegółowy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia.

133

Z art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 wynika, że bezwzględne podstawy odmowy rejestracji, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. b)–d) tego rozporządzenia, nie stoją na przeszkodzie zarejestrowaniu danego znaku, jeżeli znak ten w następstwie używania uzyskał charakter odróżniający dla towarów i usług objętych zgłoszeniem.

134

W tym względzie z orzecznictwa wynika, że uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania znaku towarowego wymaga, by przynajmniej znaczna część właściwego kręgu odbiorców rozpoznawała dzięki znakowi towarowemu dane towary lub usługi jako pochodzące z określonego przedsiębiorstwa [zob. wyrok z dnia 29 kwietnia 2004 r., Eurocermex/OHIM (Kształt butelki piwa), T‑399/02, EU:T:2004:120, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo].

135

W niniejszej sprawie na poparcie uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania skarżąca przedłożyła Izbie Odwoławczej następujące dowody:

136

W pkt 26–29 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że dowody te były niewystarczające, aby wykazać, że zgłoszony znak towarowy uzyskał w następstwie używania charakter odróżniający względem towarów i usług, dla których powołano się na taki charakter odróżniający.

137

W pierwszej kolejności, aby podważyć to stwierdzenie, skarżąca podnosi fakt uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania zgłoszonego znaku towarowego dla czasopisma o tej samej nazwie, poświadczony przez sondaż, oświadczenie pod przysięgą, artykuł pochodzący z internetowej encyklopedii „Wikipedia” i egzemplarz wspomnianego czasopisma.

138

W tym względzie w pkt 111 powyżej zostało stwierdzone, że Izba Odwoławcza słusznie uznała, iż uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania powinno było zostać wykazane dla kategorii „czasopism”. W zakresie, w jakim owa kategoria towarów jest kierowana zarówno do profesjonalistów, jak i ogółu odbiorców, właściwy krąg odbiorców, w odniesieniu do którego należało przedstawić dowód uzyskania charakteru odróżniającego, obejmuje obie te grupy konsumentów, co zostało stwierdzone przez Izbę Odwoławczą w pkt 27 zaskarżonej decyzji.

139

Tymczasem, jak słusznie wskazała Izba Odwoławcza, jako że publikowane przez skarżącą czasopismo Brauwelt jest czasopismem specjalistycznym, dowody przedstawione przez tę ostatnią poświadczają jedynie używanie i postrzeganie zgłoszonego znaku towarowego przez odbiorców profesjonalnych, czego zresztą skarżąca nie kwestionuje.

140

W drugiej kolejności w zakresie, w jakim skarżąca powołuje się, bazując na używaniu zgłoszonego znaku towarowego dla czasopism specjalistycznych, na uzyskanie charakteru odróżniającego dla usług informacyjnych, seminariów i książek, rozumowanie przedstawione przez Izbę Odwoławczą w pkt 26–28 zaskarżonej decyzji i przypomniane w pkt 138 i 139 powyżej, zgodnie z którym używanie to zostało wykazane wyłącznie w odniesieniu do części właściwego kręgu odbiorców, jest również aktualne. Na wzór czasopism trzy wyżej wymienione kategorie towarów i usług mogą być bowiem kierowane zarówno do odbiorców wyspecjalizowanych, jak i do ogółu odbiorców.

141

To samo stwierdzenie można odnieść do przedstawionych przez skarżącą innych dowodów dotyczących rozpatrywanych trzech kategorii towarów i usług. Przede wszystkim, zakładając nawet, że zawarte w oświadczeniu pod przysięgą wzmianki na temat prowadzenia serwisów internetowych dotyczą kategorii usług informacyjnych, to wciąż nie pozwalają one na stwierdzenie, że z tych serwisów korzysta znacząca część ogółu odbiorców lub że są one znane znaczącej części ogółu odbiorców. Następnie z informacji zawartych w prospekcie reklamowym wynika, że zorganizowane przez skarżącą seminarium było skierowane do odbiorców wyspecjalizowanych, zwłaszcza do podmiotów prowadzących małe i średnie browary. Wreszcie, jak wskazuje oświadczenie pod przysięgą, książki publikowane przez skarżącą pod zgłoszonym znakiem towarowym stanowią opracowania specjalistyczne, a w rezultacie nie są przeznaczone dla ogółu odbiorców.

142

W trzeciej kolejności, co się tyczy katalogów wystawowych i usług organizowania targów i wystaw, skarżąca podważa odmowę wzięcia pod uwagę przez Izbę Odwoławczą przy dokonywaniu oceny uzyskania przez zgłoszony znak towarowy charakteru odróżniającego w następstwie używania oświadczenia pod przysięgą, z którego wynika, że opublikowała katalog dotyczący wystaw „BrauBeviale” i „drinktec”, wyciągów z dwóch publikacji dotyczących wystawy „drinktec” i zdjęć stanowiska wystawowego.

143

W tym względzie należy przede wszystkim zauważyć, że oświadczenie pod przysięgą pochodzi od osoby, którą łączy ze skarżącą stosunek zatrudnienia, wobec czego nie może ono samo w sobie stanowić wystarczającego dowodu na uzyskanie charakteru odróżniającego przez zgłoszony znak towarowy [zob. analogicznie wyrok z dnia 15 grudnia 2005 r., BIC/OHIM (Kształt zapalniczki krzesiwowej), T‑262/04, EU:T:2005:463, pkt 79]. Inne dowody przedstawione przez skarżącą nie odnoszą się do wystawy „BrauBeviale”, w związku z czym opublikowanie katalogów dotyczących tej wystawy, na które powołuje się skarżąca, nie może zostać uwzględnione.

144

Następnie, jeżeli chodzi o publikacje dotyczące wystawy „drinktec”, skarżąca nie zgadza się ze stwierdzeniem Izby Odwoławczej, że wzmianka „we współpracy” zamieszczona na ich wyklejce nie pozwala na ustalenie związku miedzy nią a organizatorem wspomnianej wystawy. Otóż wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, nie można stwierdzić, że właściwy krąg odbiorców zinterpretuje tę wzmiankę jako wskazanie, że skarżąca brała udział w zorganizowaniu omawianej wystawy i w wydaniu jej katalogu, ponieważ przedstawione fragmenty nie zawierają tego rodzaju informacji. Przeciwnie, informacje prawne w publikacji dotyczącej wystawy „drinktec 2013” wyraźnie ukazują, że chodzi tu o specjalny dodatek do czasopisma Brauwelt, wydanego przez skarżącą z okazji wspomnianej wystawy. A zatem z publikacji dotyczących wystawy „drinktec” nie wynika ani że skarżąca była odpowiedzialna za organizację tej ostatniej, ani że z tej okazji wydała ona i rozdystrybuowała katalog niezależny od wskazanego powyżej czasopisma.

145

Wreszcie wbrew twierdzeniom skarżącej Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że przedstawione przez skarżącą zdjęcia stanowiska wystawowego nie wykazywały używania zgłoszonego znaku towarowego dla katalogów wystawowych oraz usług organizowania targów i wystaw, a co najwyżej dla specjalistycznych czasopism i specjalistycznych usług wydawniczych. Wskazane stanowisko nie wyróżnia się bowiem żadnym elementem, który pozwoliłby na stwierdzenie, że należy do organizatora wystawy lub że służy do dystrybucji katalogów tej wystawy. Wystawiający jest tam natomiast jasno oznaczony jako „wyspecjalizowany wydawca”, a w ramach stanowiska widoczne jest miejsce wydzielone dla „usług subskrypcji”.

146

W czwartej kolejności, co się tyczy piwa, skarżąca kwestionuje stwierdzenie Izby Odwoławczej, że przedstawione przez nią etykiety na butelki sugerują, iż chodzi tu o podarunki reklamowe, a w każdym razie, że nie zostały wykazane dane dotyczące obrotów osiąganych ze sprzedaży piwa. Skarżąca twierdzi, że omawiane etykiety wykazują, iż jest ona obecna na rynku od 150 lat, a zatem cieszy się w znacznym stopniu powszechną znajomością. Dodaje ona, że sprzedaż piwa nie jest konieczna dla dowiedzenia uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania w odniesieniu do tego towaru.

147

W tym względzie z przedstawionego przez sama skarżącą oświadczenia pod przysięgą wynika, że omawiane piwo zostało wytworzone przy dwóch okazjach w łącznej liczbie 1350 butelek w celu zaoferowania go klientom w związku ze 150. rocznicą czasopisma Brauwelt. Jak przyjęła zaś Izba Odwoławcza, takie używanie zgłoszonego znaku towarowego stanowi raczej działania promocyjne dla wspomnianego czasopisma aniżeli używanie w ramach prowadzenia obrotu piwem i w każdym wypadku jest niewystarczające, aby wykazać, że zgłoszony znak towarowy uzyskał charakter odróżniający względem tego towaru w odczuciu znaczącej części właściwego kręgu odbiorców.

148

Zważywszy na powyższe, Izba Odwoławcza słusznie uznała, że skarżąca nie wykazała uzyskania przez zgłoszony znak towarowy charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009.

149

W konsekwencji należy oddalić zarzut trzeci i tym samym skargę w całości.

150

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO – obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (pierwsza izba)

orzeka, co następuje:

Okoliczności powstania sporu

Żądania stron

Co do prawa

1. W przedmiocie dopuszczalności żądań drugiego i trzeciego

2. W przedmiocie dokumentów przedstawionych po raz pierwszy przed Sądem

3. Co do istoty

W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 75 tego aktu

W przedmiocie naruszenia obowiązku uzasadnienia

W przedmiocie opisowego charakteru zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do oznaczonych towarów i usług

– W przedmiocie znaczenia zgłoszonego znaku towarowego

– W przedmiocie związku między zgłoszonym znakiem towarowym a oznaczonymi towarami i usługami

– W przedmiocie uwzględnienia wcześniejszych rejestracji i decyzji

W przedmiocie naruszenia przysługującego skarżącej prawa do bycia wysłuchanym

W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 75 tego aktu

Co do przedmiotu sporu

W przedmiocie naruszenia przysługującego skarżącej prawa do bycia wysłuchanym

W przedmiocie naruszenia obowiązku uzasadnienia

W przedmiocie dowodu uzyskania charakteru odróżniającego w następstwie używania

W przedmiocie kosztów