16.2.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 56/24

—

uznanie skargi o stwierdzenie nieważności za niedopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej Ares (2014) 3142109 z dnia 24 września 2014 r. w zakresie, w jakim Komisja odmówiła w niej przyznania skarżącej pełnego dostępu do żądanych dokumentów, z wyjątkiem zawartych w nich zmienionych danych osobowych;

—

nakazanie Komisji pokrycie kosztów postępowania poniesionych przez skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy, w którym skarżąca twierdzi, że Komisja nie dopełniła spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia, ponieważ nie wyjaśniła – w odniesieniu do każdego dokumentu – który odpowiedni wyjątek określony w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (zwanym dalej „rozporządzeniem w sprawie przejrzystości”) zastosowała oraz w oparciu o jakie okoliczności i ustalenia faktyczne. Opierając się na tych samych ogólnych argumentach w celu uzasadnienia poszczególnych powodów odmowy (ochrona postępowania sądowego, porady prawnej i procesu podejmowana decyzji) Komisja nie przedstawiła powodów, dla których ujawnienie żądanych dokumentów „w sposób konkretny i rzeczywisty” zagroziłoby jednemu z tych interesów. W szczególności Komisja nie wyjaśniła w zaskarżonej decyzji, czy uzasadnienie przytoczone dla każdej odnośnej odmowy dotyczyło „postepowania sądowego” czy „porady prawnej”.

2.

Zarzut drugi, w którym skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia w sprawie przejrzystości, ponieważ nie wykazała, w jaki sposób ujawnienie w każdym przypadku „w sposób konkretny i rzeczywisty” naruszyłoby ochronę „porady prawnej” lub „postępowania sądowego”. Wszystkie abstrakcyjne uzasadnienia Komisji dotyczące ochrony „porady prawnej” zostały odrzucone przez orzecznictwo, a Komisja nie przedstawia żadnego konkretnego uzasadnienia wykazującego, dlaczego w tej sprawie pełne ujawnienie żądanych dokumentów w sposób konkretny i rzeczywisty naruszyłoby ochronę porady prawnej. W odniesieniu do „postepowania sądowego” Komisja także nie wyjaśnia w sposób konkretny, dlaczego ujawnienie „w sposób konkretny i rzeczywisty” naruszyłoby ochronę „postępowania sądowego”.

3.

Zarzut trzeci, w którym skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła obydwa akapity art. 4 ust. 3 rozporządzenia w sprawie przejrzystości, ponieważ nie wyjaśniła, dlaczego ujawnienie w sposób konkretny i rzeczywisty naruszyłoby „proces podejmowania decyzji”. W odniesieniu do art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia w sprawie przejrzystości Komisja nie zidentyfikowała „procesu podejmowania decyzji”, który mógłby wciąż być uznany za „trwający”, ani nie wykazała, w jaki sposób ujawnienie mogłoby w sposób konkretny i rzeczywisty naruszyć proces podejmowania decyzji. W odniesieniu do drugiego akapitu tego przepisu Komisja nie wykazała, że żądane dokumenty były „opiniami” w rozumieniu tego akapitu, a a fortiori, że ryzyko, iż ujawnienie w sposób konkretny i rzeczywisty naruszy proces podejmowania decyzji, jest poważne w ścisłym znaczeniu tego akapitu.