1

W dniu 13 sierpnia 2013 r. Komisja Europejska opublikowała w Suplemencie do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2013/S 156‑271471) ogłoszenie o podzielonym na dwie części zamówieniu publicznym odnoszące się do przetargu o sygnaturze 02/2013/OIL i dotyczące wykonywania kontroli bezpieczeństwa w różnych budynkach znajdujących się w Luksemburgu. W dniu 21 września 2013 r. zostało opublikowane sprostowanie zmieniające termin składania ofert z dnia 19 września 2013 r. na 8 października 2013 r. (Dz.U. 2013/S 184‑316785).

2

W dniu 8 października 2013 r. skarżący, Secolux, Association pour le contrôle de la sécurité de la construction, złożył oferty dotyczące części nr 1 oraz części nr 2 zamówienia.

3

W dniu 3 grudnia 2013 r. Komisja poinformowała skarżącego o decyzji o odrzuceniu jego ofert ze względu na to, że oferty te nie były najkorzystniejsze ekonomicznie, oraz o udzieleniu zamówienia innym oferentom. Instytucja ta powiadomiła skarżącego także o tym, że w odniesieniu do każdej z dwóch części może on otrzymać, na pisemny wniosek, informacje o cechach charakterystycznych oraz zaletach przemawiających na korzyść zwycięskiej oferty, a także nazwę wybranego oferenta.

4

Pismem z dnia 4 grudnia 2013 r. skarżący przedstawił wniosek w tym zakresie.

5

W dniu 11 grudnia 2013 r. Komisja udzieliła skarżącemu rzeczonych informacji.

6

W dniu 18 grudnia 2013 r. skarżący wniósł o otrzymanie dodatkowych informacji, jako że ceny wskazane w wybranych ofertach wydały mu się nadzwyczaj niskie. Wniósł on także o zawieszenie zawarcia umów dotyczących tych ofert.

7

W dniu 24 grudnia 2013 r. ogłoszenie o udzieleniu zamówienia dla obu części przetargu zostało opublikowane w Suplemencie do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2013/S 249-433951).

8

W dniu 29 stycznia 2014 r. na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 1, t. 3, s. 331) skarżący zażądał od Komisji kopii dokumentów związanych z postępowaniem o udzielenie zamówienia dla części nr 1, w tym w szczególności, po pierwsze, sprawozdania z oceny i po drugie, oferty wybranego oferenta lub przynajmniej zawartego w niej zestawienia cen.

9

W dniu 30 stycznia 2014 r. Komisja poinformowała skarżącego, że ponieważ nie otrzymała żadnych uwag w przedmiocie postępowania o udzielenie zamówienia w terminie dziesięciu dni od dnia doręczenia decyzji o odrzuceniu, zawarła ona umowy w dniu 16 grudnia 2013 r. Udzieliła także dodatkowych informacji o różnicach występujących między cenami zaproponowanymi przez skarżącego a tymi zaproponowanymi przez wybranego oferenta.

10

W dniu 3 lutego 2014 r. skarżący wniósł skargę mającą za przedmiot, po pierwsze, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji odrzucającej jego ofertę w odniesieniu do części nr 1 zamówienia i po drugie, żądanie naprawienia szkody, jaką miał ponieść w wyniku tej decyzji. W przedmiocie owej skargi został wydany wyrok z dnia 8 października 2015 r., Secolux/Komisja (T‑90/14, niepublikowany, EU:T:2015:772).

11

W dniu 11 lutego 2014 r. Komisja odpowiedziała na wniosek o udzielenie dostępu. Po pierwsze, udzieliła ona częściowego dostępu do sprawozdania z oceny dotyczącego części nr 1 zamówienia, z wyjątkiem znajdujących się w nim danych osobowych i fragmentów dokumentu wykraczających poza zakres wniosku o udzielenie dostępu, jako że dotyczyły one części nr 2 zamówienia. Niemniej nie określiła ona fragmentów, do których odmówiono dostępu na podstawie wyjątku, i tych, które po prostu wykraczały poza zakres wniosku o udzielenie dostępu. Po drugie, Komisja odmówiła udzielenia dostępu do oferty wybranego oferenta, jak i do zawartego w niej zestawienia cen, ze względu na to, że dokumenty te zawierają newralgiczne informacje handlowe tego przedsiębiorstwa.

12

W dniu 3 marca 2014 r. skarżący złożył pierwszy ponowny wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów. W szczególności wniósł on o udzielenie dostępu do rozdziału 6 sprawozdania z oceny zatytułowanego „Zgodność ze specyfikacją istotnych warunków zamówienia”, który to rozdział zawiera pewne pytania zadane oferentowi oraz do oferty wybranego oferenta, czy też co najmniej do zestawienia cen. Dodatkowo skarżący wniósł o udzielenie dostępu do umowy zawartej z wybranym oferentem.

13

W dniu 20 marca 2014 r. Komisja poinformowała skarżącego, że jego wniosek o udzielenie dostępu do umowy zawartej z wybranym oferentem nie był zawarty w pierwotnie złożonym wniosku i dlatego został rozpoznany odrębnie jako wniosek pierwotny. Komisja przyznała częściowy dostęp do treści umowy, odmawiając dostępu do pewnych fragmentów w celu zapewnienia ochrony danych osobowych oraz do całych załączników I.A i II do umowy (zawierających, odpowiednio, zestawienie cen i ofertę wybranego oferenta) w celu zapewnienia ochrony newralgicznych informacji handlowych wybranego oferenta.

14

W dniu 1 kwietnia 2014 r. Komisja podjęła decyzję w przedmiocie pierwszego wniosku ponownego (zwaną dalej „decyzją z dnia 1 kwietnia 2014 r.”), w drodze której odmówiła udzielenia dodatkowego dostępu, obok tego już udzielonego. Zgodnie z ową decyzją w odniesieniu do sprawozdania z oceny, oferty wybranego oferenta oraz zawartego w niej zestawienia cen odmowa ta została oparta na ochronie danych osobowych [art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001], ochronie interesów handlowych (art. 4 ust. 2 tiret pierwsze wspomnianego rozporządzenia) oraz ochronie procesu podejmowania decyzji (art. 4 ust. 3 tego rozporządzenia). Również w stosunku do sprawozdania z oceny Komisja nie wskazała na tym etapie fragmentów objętych wyjątkiem dotyczącym ochrony danych osobowych oraz fragmentów, które dotyczyły części nr 2 zamówienia i wykraczały więc poza zakres wniosku o udzielenie dostępu.

15

W dniu 2 kwietnia 2014 r. skarżący złożył drugi ponowny wniosek, domagając się dostępu do umowy w całości.

16

W dniu 14 kwietnia 2014 r. Komisja podjęła decyzję w sprawie drugiego ponownego wniosku (zwaną dalej „decyzją z dnia 14 kwietnia 2014 r.”), w drodze której odmówiła udzielenia dostępu dodatkowego, obok tego już udzielonego, powołując się na te same powody jak te powołane w decyzji z dnia 1 kwietnia 2014 r.

17

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 2 czerwca 2014 r. skarżący wniósł rozpatrywaną skargę, zwracając się do Sądu o:

18

Komisja wnosi do Sądu o:

19

Na wniosek sędziego sprawozdawcy w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 91 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem Sąd wezwał Komisję do przedstawienia kompletnych kopii dokumentów, do których dostępu odmówiono. Komisja zastosowała się do tego wezwania w wyznaczonym terminie. Zgodnie z art. 104 regulaminu postępowania dokumenty te nie zostały podane do wiadomości stronie skarżącej.

20

Na wniosek sędziego sprawozdawcy Sąd postanowił otworzyć ustny etap postępowania i w ramach środków organizacji postępowania przewidzianych w art. 89 regulaminu postępowania zadał skarżącemu pytania na piśmie, wzywając go do udzielenia odpowiedzi przed rozprawą.

21

Na rozprawie w dniu 30 czerwca 2016 r. zostały wysłuchane wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania zadane ustnie przez Sąd.

22

Na poparcie skargi skarżący podniósł trzy zarzuty dotyczące, odpowiednio, pierwszy – tego, że Komisja nie rozstrzygnęła w sprawie wszystkich żądanych dokumentów, drugi – naruszenia art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 i trzeci – naruszenia art. 296 TFUE.

23

Ze względu na to, że skarżący odstąpił od pierwszego zarzutu, nie ma konieczności jego badania.

24

W ramach drugiego zarzutu skarżący podnosi, że zaskarżone decyzje naruszają art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001. Zarzut ów składa się z pięciu części dotyczących, odpowiednio, pierwsza – braku naruszenia danych osobowych w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001, druga – braku naruszenia ochrony interesów handlowych w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret pierwsze tego rozporządzenia, trzecia – braku naruszenia procesu podejmowania decyzji w rozumieniu art. 4 ust. 3 tego rozporządzenia, czwarta – istnienia nadrzędnego interesu publicznego uzasadniającego ujawnienie w rozumieniu art. 4 tego rozporządzenia oraz piąta – naruszenia art. 4 ust. 6 tego rozporządzenia ze względu na odmowę częściowego ujawnienia określonych dokumentów.

25

Z art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 wynika, że instytucje odmawiają dostępu do dokumentu, w przypadku gdy ujawnienie go naruszyłoby ochronę prywatności i integralności osoby fizycznej, w szczególności zgodnie z prawodawstwem Unii dotyczącym ochrony danych osobowych. W niniejszej sprawie właściwe prawodawstwo opiera się zwłaszcza na rozporządzeniu (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. 2001, L 8, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 13, t. 26, s. 102).

26

Jak wynika z orzecznictwa, przy badaniu związku istniejącego pomiędzy rozporządzeniami nr 1049/2001 i nr 45/2001 do celów zastosowania w rozpatrywanej sprawie wyjątku ustanowionego w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001, należy zauważyć, że wspomniane rozporządzenia realizują odrębne cele. Cel pierwszego rozporządzenia polega na zapewnieniu jak największej możliwej przejrzystości procesowi podejmowania decyzji przez władze publiczne oraz informacjom, na których są oparte decyzje tych władz. Zmierza ono zatem do jak największego ułatwienia korzystania z prawa do dostępu do dokumentów, a także upowszechniania dobrych praktyk administracyjnych. Cel drugiego rozporządzenia polega na zapewnieniu podczas przetwarzania danych osobowych ochrony wolności i praw podstawowych osób fizycznych, a szczególnie ich życia prywatnego (wyrok z dnia 29 czerwca 2010 r., Komisja/Bavarian Lager, C‑28/08 P, EU:C:2010:378, pkt 49).

27

Rozporządzenia nr 45/2001 i nr 1049/2001 zostały przyjęte w bardzo zbliżonym czasie. Nie zawierają one przepisów wskazujących wprost na pierwszeństwo jednego z nich przed drugim. Należy zatem, co do zasady, zapewnić ich pełne stosowanie (wyrok z dnia 29 czerwca 2010 r., Komisja/Bavarian Lager, C‑28/08 P, EU:C:2010:378, pkt 56).

28

Zgodnie z art. 2 lit. a) rozporządzenia nr 45/2001 „dane osobowe” oznaczają wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej, a osoba możliwa do zidentyfikowania to osoba, której tożsamość można ustalić bezpośrednio lub pośrednio, szczególnie przez powołanie się na numer identyfikacyjny lub jeden bądź kilka szczególnych czynników określających jej fizyczną, fizjologiczną, umysłową, ekonomiczną, kulturową lub społeczną tożsamość

29

Motyw 7 rozporządzenia nr 45/2001 wskazuje, że chronione mogą być osoby, których dane osobowe są przetwarzane przez instytucje i organy Unii w dowolnym kontekście, na przykład dlatego że są zatrudnione przez te instytucje lub organy.

30

Ponadto nic nie uzasadnia wyłączenia działalności zawodowej z zakresu pojęcia życia prywatnego (wyroki: z dnia 20 maja 2003 r., Österreichischer Rundfunk i in., C‑465/00, C‑138/01 i C‑139/01, EU:C:2003:294, pkt 73; z dnia 8 listopada 2007 r., Bavarian Lager/Komisja, T‑194/04, EU:T:2007:334, pkt 114).

31

W niniejszej sprawie z pism oraz dokumentów przedłożonych w ramach zarządzonych przez Sąd środków dowodowych wynika, że Komisja powołała się na ochronę danych osobowych w celu odmowy udzielenia dostępu do niektórych fragmentów zawierających nazwiska i imiona pracowników oferentów oraz członków komisji selekcyjnej, ich podpisy i ich stanowiska. Komisja nie popełniła zatem błędu, gdy stwierdziła, że informacje te stanowią dane osobowe.

32

Jak wskazano w decyzji z dnia 1 kwietnia 2014 r., zgodnie z art. 8 lit. b) rozporządzenia nr 45/2001 dane osobowe są przekazywane odbiorcom takim jak skarżący jedynie wtedy, gdy wykażą oni konieczność przekazania danych i gdy nie ma powodu, aby zakładać, że uprawniony interes podmiotu danych mógłby zostać naruszony w wyniku tego przekazania.

33

Ze względu na to, że skarżący nie przedstawił żadnego wyraźnego i słusznego uzasadnienia ani żadnego przekonywającego argumentu w celu wykazania konieczności przekazania mu takich danych, Komisja prawidłowo odmówiła udzielenia dostępu do rzeczonych danych osobowych (zob. podobnie wyrok z dnia 29 czerwca 2010 r., Komisja/Bavarian Lager, C‑28/08 P, EU:C:2010:378, pkt 78).

34

Dopiero w replice skarżący podniósł po raz pierwszy, że na mocy orzecznictwa, a w szczególności pkt 216 wyroku z dnia 9 września 2009 r., Brink’s Security Luxembourg/Komisja (T‑437/05, EU:T:2009:318), Komisja powinna była udzielić mu dostępu do fragmentu sprawozdania z oceny zawierającego dane osobowe członków komisji selekcyjnej.

35

W tym względzie należy zauważyć, że przywołany przez skarżącego wyrok z dnia 9 września 2009 r., Brink’s Security Luxembourg/Komisja (T‑437/05, EU:T:2009:318) został wydany przed wyrokiem z dnia 29 czerwca 2010 r., Komisja/Bavarian Lager (C‑28/08 P, EU:C:2010:378). Tymczasem to w tym ostatnim wyroku Trybunał określił zasady, zgodnie z którymi instytucje Unii mają badać wnioski o udzielenie dostępu do dokumentów zawierających dane osobowe. Dodatkowo, zapytany podczas rozprawy o orzecznictwo skarżący uznał pierwszeństwo wyroku z dnia 29 czerwca 2010 r., Komisja/Bavarian Lager (C‑28/08 P, EU:C:2010:378).

36

W tej sytuacji trzeba stwierdzić, że do osoby, która wnosi o przekazanie jej danych osobowych, należy wykazanie takiej konieczności. Jeśli zostanie ona wykazana, dana instytucja ma obowiązek ustalić, czy nie istnieje żaden powód, by zakładać, że owo przekazanie mogłoby naruszać uprawniony interes podmiotu danych (wyrok z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth i PAN Europe/EFSA, C‑615/13 P, EU:C:2015:489, pkt 47).

37

W tym zakresie należy stwierdzić, że nawet gdyby oferent, którego oferta nie została wybrana, mógł co do zasady podnieść uzasadnione względy w celu uzyskania dostępu do nazwisk członków komisji selekcyjnej w ramach spornego zamówienia publicznego, to skarżący nie przedstawił żadnego argumentu uzasadniającego ten wniosek przed podjęciem zaskarżonych decyzji. Co więcej, nawet w ramach niniejszego postępowania skarżący nie podniósł żadnego konkretnego zarzutu w tym zakresie. W tych okolicznościach zarzut skarżącego dotyczący dostępu do fragmentów sprawozdania z oceny zawierających dane osobowe identyfikujące członków komisji selekcyjnej, czyli fragmentów znajdujących się w środku strony 6 i w załączniku nr 1 do sprawozdania z oceny, należy oddalić.

38

W odniesieniu do pozostałych nieujawnionych fragmentów sprawozdania z oceny, w tym pytań zadanych oferentowi znajdujących się w rozdziale 6 sprawozdania, czyli fragmentów znajdujących się na stronach 2–5, na początku i na końcu strony 6 i w załączniku nr 2 do sprawozdania z oceny, należy wskazać, że dotyczą one części nr 2 zamówienia i w związku z tym nie są objęte zakresem wniosku o udzielenie dostępu. Ponadto, nawet jeśli Komisja mogła ułatwić skarżącemu zrozumienie decyzji z dnia 1 kwietnia 2014 r., gdyby wskazała części sprawozdania z oceny objęte ochroną danych osobowych i te dotyczące części nr 2 zamówienia, nie naruszyła żadnych prawnych obowiązków w wyniku działania takiego jak to w niniejszej sprawie.

39

Mając powyższe na uwadze, pierwszą część zarzutu drugiego należy oddalić.

40

Skarżący twierdzi, że Komisja błędnie stwierdziła istnienie ryzyka naruszenia ochrony interesów handlowych w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret pierwsze rozporządzenia nr 1049/2001.

41

Tytułem wstępu należy zauważyć, że w ramach badania drugiej części drugiego zarzutu analizie podlega jedynie to, czy Komisja mogła oprzeć się na ochronie interesów handlowych przy odmawianiu udzielenia dostępu do oferty wybranego oferenta, w tym zestawienia cen, oraz do załączników I.A i II do umowy. Jak wynika bowiem z wniosku, jaki Sąd wywiódł w odniesieniu do części pierwszej drugiego zarzutu, Komisja nie popełniła błędu, przyznając częściowy dostęp do sprawozdania z oceny i treści umowy, jako że ujawnienie niektórych fragmentów może naruszać ochronę danych osobowych, podczas gdy inne fragmenty dotyczą części nr 2 zamówienia i w związku z tym wykraczają poza zakres wniosku o udzielenie dostępu.

42

W zaskarżonych decyzjach Komisja przywołuje art. 4 ust. 2 tiret pierwsze rozporządzenia nr 1049/2001 oraz art. 113 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, EURATOM) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. 2012, L 298, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym”).

43

Z orzecznictwa wynika, że rozporządzenie nr 1049/2001 i rozporządzenie finansowe mają odmienne cele oraz że nie zawierają przepisu wyraźnie przewidującego pierwszeństwo jednego aktu względem drugiego. Wobec tego należy zapewnić wzajemnie zgodne i spójne stosowanie obydwu rozporządzeń (wyrok z dnia 29 stycznia 2013 r., Cosepuri/EFSA, T‑339/10 i T‑532/10, EU:T:2013:38, pkt 85).

44

Co się tyczy stosowania rozporządzenia nr 1049/2001, to akt ów ma na celu zapewnienie możliwie najszerszego publicznego dostępu do dokumentów instytucji (wyrok z dnia 29 stycznia 2013 r., Cosepuri/EFSA, T‑339/10 i T‑532/10, EU:T:2013:38, pkt 87).

45

Jednakże prawo to podlega pewnym ograniczeniom wynikającym ze względów interesu publicznego lub prywatnego. Niemniej wyjątki te, jako wprowadzające odstępstwo od zasady możliwie najszerszego publicznego dostępu do dokumentów instytucji Unii, powinny podlegać ścisłej wykładni i ścisłemu stosowaniu (wyrok z dnia 29 stycznia 2013 r., Cosepuri/EFSA, T‑339/10 i T‑532/10, EU:T:2013:38, pkt 88, 89).

46

W przypadku gdy dana instytucja zdecyduje się odmówić udzielenia dostępu do dokumentu, o którego ujawnienie zwrócono się do niej, jest ona zasadniczo zobowiązana wyjaśnić, w jaki sposób dostęp do tego dokumentu mógłby stanowić konkretne i faktyczne naruszenie interesu chronionego wyjątkiem określonym w art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001, na który instytucja ta się powołuje. Ponadto ryzyko takiego naruszenia powinno dać się w rozsądny sposób przewidzieć, a nie być czysto hipotetyczne. Niemniej jednak jest dopuszczalne, by ta instytucja oparła się w tym względzie na ogólnych założeniach mających zastosowanie do niektórych kategorii dokumentów, ponieważ podobne względy o charakterze ogólnym mogą mieć zastosowanie do wniosków o ujawnienie dotyczących dokumentów o tym samym charakterze (wyrok z dnia 29 stycznia 2013 r., Cosepuri/EFSA, T‑339/10 i T‑532/10, EU:T:2013:38, pkt 90).

47

Z orzecznictwa wynika, że oferty złożone przez oferentów w ramach postępowania przetargowego mogą wchodzić w zakres stosowania wyjątku dotyczącego ochrony interesów handlowych w szczególności ze względu na zawarte w ofertach informacje ekonomiczne i techniczne (zob. podobnie wyrok z dnia 29 stycznia 2013 r., Cosepuri/EFSA, T‑339/10 i T‑532/10, EU:T:2013:38, pkt 95).

48

Ponadto ochrona ofert jednych oferentów przed innymi oferentami została ustanowiona we właściwych przepisach rozporządzenia finansowego, a zwłaszcza w jego art. 113 ust. 2, który to przepis nie przewiduje ujawnienia złożonych ofert, w tym również na pisemny wniosek oferentów, których oferty nie zostały wybrane. Ograniczenie to jest nierozłącznie związane z celem przepisów w zakresie zamówień publicznych Unii, który polega na zapewnieniu niezakłóconej konkurencji. Aby realizować ten cel, ważne jest, by instytucje zamawiające nie ujawniały informacji związanych z postępowaniami w sprawie udzielania zamówień publicznych, których treść mogłaby zostać wykorzystana w celu zakłócenia konkurencji bądź to w postępowaniu będącym właśnie w toku, bądź też w późniejszych postępowaniach (wyrok z dnia 29 stycznia 2013 r., Cosepuri/EFSA, T‑339/10 i T‑532/10, EU:T:2013:38, pkt 100).

49

Z powyższego wynika, że w orzecznictwie potwierdzono istnienie ogólnego domniemania, zgodnie z którym udzielenie dostępu do ofert jednych oferentów innym oferentom zasadniczo narusza ochronę interesów handlowych (zob. podobnie wyrok z dnia 29 stycznia 2013 r., Cosepuri/EFSA, T‑339/10 i T‑532/10, EU:T:2013:38, pkt 101).

50

Warto jednak podkreślić, że wskazane w pkt 49 powyżej ogólne domniemanie nie wyklucza możliwości wykazania, że dany dokument, o którego ujawnienie wniesiono, nie wchodzi w zakres tego domniemania lub że nadrzędny interes publiczny uzasadnia jego ujawnienie (wyrok z dnia 28 czerwca 2012 r., Komisja/Éditions Odile Jacob, C‑404/10 P, EU:C:2012:393, pkt 126).

51

To w świetle tych zasad należy rozpatrzyć przypadek rozpatrywany w niniejszej sprawie.

52

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w niniejszej sprawie odmówiono udzielenia skarżącemu dostępu do oferty złożonej przez wybranego oferenta, która zawiera zestawienie cen oraz skrócone zestawienie cen. Co więcej, w załączniku I.A do umowy, do którego Komisja także odmówiła w całości dostępu, również znajduje się zestawienie cen oferty wybranego oferenta. Z kolei załącznik II do umowy, do którego także odmówiono dostępu, zawiera ofertę wybranego oferenta. Chodzi więc dokładnie o dokumenty tego samego rodzaju, jak te, których dotyczy wyrok z dnia 29 stycznia 2013 r., Cosepuri/EFSA (T‑339/10 i T‑532/10, EU:T:2013:38). W odróżnieniu od twierdzeń skarżącego nie można z owego wyroku wywieść, że odnosi się on wyłącznie do wniosku o udzielenie dostępu do wszystkich złożonych ofert, a nie wniosku o udzielenie dostępu tylko do oferty wybranego oferenta.

53

Nie ulega bowiem wątpliwości, że dokumenty, których dotyczy rozpatrywany wniosek o udzielenie dostępu, ze względu na ich charakter mogą zawierać poufne informacje techniczne i ekonomiczne wybranego oferenta, między innymi informacje dotyczące jego kompetencji i metod pracy, jego fachowej wiedzy, wewnętrznej organizacji, ponoszonych przez niego kosztów i proponowanych cen.

54

W tych okolicznościach Komisja słusznie uznała w zaskarżonych decyzjach, że oferta wybranego oferenta, w tym zestawienie cen, załącznik I.A do umowy zawierający zestawienie cen oraz załącznik II do umowy zawierający ofertę wybranego oferenta, są objęte ogólnym domniemaniem, zgodnie z którym ich ujawnienie naruszyłoby co do zasady ochronę interesów handlowych.

55

Ponadto warto zaznaczyć, że właśnie w celu zachowania poufności tych newralgicznych informacji handlowych art. 113 ust. 2 rozporządzenia finansowego nie przewiduje ujawnienia zwycięskiej oferty oferentom, których oferty nie zostały wybrane, a stanowi wręcz, że można nie ujawniać niektórych informacji, w przypadku gdyby ujawnienie to naruszało uzasadnione interesy handlowe lub mogło zakłócić uczciwą konkurencję.

56

W drugiej kolejności należy stwierdzić, że na żadnym etapie postępowania skarżący nie przedstawił żadnego argumentu pozwalającego wykazać, że żądane dokumenty nie są objęte wyżej wspomnianym domniemaniem.

57

W odniesieniu do pełnego zestawienia cen skarżący uważa, że ujawnienie tego dokumentu nie może zagrażać interesom handlowym wybranego oferenta, ponieważ ogłoszenie o udzieleniu zamówienia wskazywało poziom cen jego oferty. Argument ów nie może zostać uwzględniony, ponieważ zestawienie cen stanowi bardziej szczegółowy dokument wskazujący, pozycja po pozycji, proponowane ceny usług, podczas gdy ogłoszenie o udzieleniu zamówienia ogranicza się do ogólnego wskazania kwoty udzielonego zamówienia.

58

To samo dotyczy skróconego zestawienia cen znajdującego się w załączniku do oferty. Należy stwierdzić, że dokument ów również zawiera informacje dotyczące proponowanych cen usług, które są bardziej szczegółowe od informacji ujawnionych w ogłoszeniu o udzieleniu zamówienia. W związku z tym także skrócone zestawienie wchodzi w zakres stosowania wyżej wspomnianego domniemania.

59

Z powyższych rozważań wynika, iż Komisja miała prawo uznać, że rzeczone dokumenty, czyli oferta wybranego oferenta, w tym zestawienie cen oraz skrócone zestawienie cen, a także załączniki I.A i II do umowy, są objęte wyjątkiem dotyczącym ochrony interesów handlowych, bez przeprowadzenia ich konkretnego i indywidualnego badania, którego brak podniósł skarżący.

60

Argumenty skarżącego dotyczące istnienia nadrzędnego interesu publicznego, który miałby uzasadniać ujawnienie, zostaną zbadane poniżej w ramach czwartego zarzutu.

61

Wreszcie, w odniesieniu do argumentu skarżącego, zgodnie z którym informacje, których udzieliła mu Komisja w zakresie cen wybranej oferty, nie spełniają wymagań z art. 113 rozporządzenia finansowego, zakładając nawet, że jest on dopuszczalny, należy stwierdzić, że – w przeciwieństwie do twierdzeń skarżącego – art. 113 ust. 2 rozporządzenia finansowego nie nakłada obowiązku ujawnienia odrzuconemu oferentowi, w ramach cech charakterystycznych oraz zalet przemawiających na korzyść zwycięskiej oferty, szczegółowych informacji dotyczących cen.

62

Mając powyższe na uwadze, drugą część zarzutu drugiego należy oddalić.

63

Skarżący podnosi, że przy odmawianiu udzielenia dostępu do pewnych dokumentów Komisja niesłusznie powołała się, zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001 na wyjątek oparty na ochronie procesu podejmowania decyzji.

64

W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem ten sam dokument może wchodzić w zakres stosowania jednego lub kilku wyjątków przewidzianych w rozporządzeniu nr 1049/2001 (wyrok z dnia 10 września 2008 r., Williams/Komisja, T‑42/05, niepublikowany, EU:T:2008:325, pkt 126). Otóż wynika stąd, że Komisja nie naruszyła prawa, stwierdzając zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia, że ujawnienie sprawozdania z oceny w całości oraz tekstu umowy zawartej z wybranym oferentem naruszyłoby ochronę danych osobowych oraz że ujawnienie oferty wybranego oferenta, w tym zestawienia cen oraz załączników I.A i II do umowy, naruszyłoby ochronę interesów handlowych zgodnie z art. 4 ust. 2 tiret pierwsze tego rozporządzenia.

65

Jako że wyjątki te, co do których Sąd orzekł, że są zasadne, dotyczą dokumentów, do których dostępu w pełni odmówiono, oraz utajnionych części żądanych dokumentów, ze względów ekonomii procesowej brak jest konieczności badania zasadności argumentów skarżącego w zakresie wyjątku dotyczącego ochrony procesu podejmowania decyzji, które to argumenty są bezskuteczne (zob. podobnie postanowienie z dnia 27 listopada 2012 r., Steinberg/Komisja, T‑17/10, niepublikowane, EU:T:2012:625, pkt 89).

66

Skarżący uważa, że pomimo ryzyka naruszenia ochrony interesów handlowych istnieje nadrzędny interes publiczny uzasadniający ujawnienie w rozumieniu art. 4 ust. 2 człon ostatni zdania rozporządzenia nr 1049/2001.

67

Jak wskazano powyżej, z orzecznictwa wynika, że stosowanie ogólnego domniemania, tak jak w niniejszej sprawie domniemania naruszenia interesów handlowych, nie wyklucza możliwości wykazania, że nadrzędny interes publiczny uzasadnia ujawnienie (wyrok z dnia 28 czerwca 2012 r., Komisja/Éditions Odile Jacob, C‑404/10 P, EU:C:2012:393, pkt 126).

68

Do wnioskodawcy jednak należy przedstawienie w sposób konkretny okoliczności, na których opiera się nadrzędny interes publiczny uzasadniający ujawnienie danych dokumentów (wyroki: z dnia 14 listopada 2013 r., LPN i Finlandia/Komisja, C‑514/11 P i C‑605/11 P, EU:C:2013:738, pkt 94; z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth/Komisja, C‑612/13 P, EU:C:2015:486, pkt 90).

69

W tym względzie prawdą jest, że nadrzędny interes publiczny, który mógłby uzasadniać ujawnienie dokumentu, niekoniecznie musi się różnić od zasad stanowiących podstawę rozporządzenia nr 1049/2001 (wyrok: z dnia 14 listopada 2013 r., LPN i Finlandia/Komisja, C‑514/11 P i C‑605/11 P, EU:C:2013:738, pkt 92; z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth/Komisja, C‑612/13 P, EU:C:2015:486, pkt 92).

70

Niemniej ogólne stwierdzenia nie mogą zostać przyjęte w celu uzasadnienia udzielenia dostępu do żądanych dokumentów (zob. podobnie wyroki: z dnia 14 listopada 2013 r., LPN i Finlandia/Komisja, C‑514/11 P i C‑605/11 P, EU:C:2013:738, pkt 93; z dnia 16 lipca 2015 r., ClientEarth/Komisja, C‑612/13 P, EU:C:2015:486, pkt 93).

71

W odniesieniu do rozpatrywanego w niniejszej sprawie przypadku należy uznać, że w ponownych wnioskach skarżący ograniczył się do przywołania zasady przejrzystości, dodając, że istnieje sprzeczność między kwotą wskazaną w ogłoszeniu o udzieleniu zamówienia a kwotą z oferty wybranego oferenta. Zgodnie z ponownymi wnioskami ujawnienie żądanych dokumentów jest niezbędne do umożliwienia skarżącemu sprawdzenia kwoty, na jaką udzielono zamówienia.

72

W tym względzie należy przypomnieć, że na dzień wydania decyzji z dnia 1 kwietnia 2014 r. skarżący wniósł już skargę o stwierdzenie nieważności decyzji o odrzuceniu jego oferty. W ramach tej skargi skarżący podniósł między innymi nieprawidłowości, jakie miały zaistnieć przy udzielaniu zamówienia na kwotę wyższą niż wskazana w ofercie wybranego oferenta, jak wynika to z pkt 19 wyroku z dnia 8 października 2015 r., Secolux/Komisja (T‑90/14, niepublikowany, EU:T:2015:772). W tych okolicznościach należy stwierdzić, że podnoszony przez skarżącego interes stanowi interes prywatny, a nie publiczny.

73

Z utrwalonego orzecznictwa wynika bowiem, iż okoliczność, że żądane dokumenty mogą okazać się niezbędne do przeprowadzenia obrony skarżącego w ramach postępowania w sprawie skargi, stanowi interes prywatny. W związku z tym w zakresie, w jakim skarżący wnosił o udzielenie dostępu do rzeczonych dokumentów, aby lepiej przedstawić swoje argumenty w ramach skargi o stwierdzenie nieważności, nie stanowi to nadrzędnego interesu publicznego uzasadniającego ujawnienie (zob. podobnie wyroki: z dnia 28 czerwca 2012 r., Komisja/Éditions Odile Jacob, C‑404/10 P, EU:C:2012:393, pkt 145, 146; z dnia 20 marca 2014 r., Reagens/Komisja, T‑181/10, niepublikowany, EU:T:2014:139, pkt 142).

74

Skarżący nie przedstawił żadnego innego szczegółowego argumentu na poparcie jego ogólnego powołania się na zasadę przejrzystości. W konsekwencji, w odniesieniu do zasady proporcjonalności, a także zasad równego traktowania oraz niedyskryminacji, skarżący, pomijając fakt, że nie odwołał się do tych zasad w swoich ponownych wnioskach w celu uzasadnienia istnienia nadrzędnego interesu publicznego, ograniczył się do ich przywołania bez przedstawienia żadnego konkretnego argumentu. Tak ogólne rozważania nie mogą zaś zostać przyjęte do celów uzasadnienia udzielenia dostępu do żądanych dokumentów.

75

W świetle powyższych rozważań należy uznać, że skarżący nie wykazał istnienia nadrzędnego interesu publicznego uzasadniającego ujawnienie rzeczonych dokumentów na podstawie art. 4 ust. 2 ostatni człon zdania rozporządzenia nr 1049/2001.

76

W konsekwencji część czwartą zarzutu drugiego należy oddalić.

77

Skarżący podnosi, że zaskarżone decyzje naruszają art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 w zakresie, w jakim odmówiono w nich udzielenia częściowego dostępu do niektórych żądanych dokumentów. Zdaniem skarżącego Komisja powinna była przeprowadzić konkretną analizę, dla każdego dokumentu, powodów, dla których częściowe ujawnienie nie jest możliwe.

78

Zgodnie z art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001, jeśli wyjątki dotyczą jedynie części żądanego dokumentu, pozostałe części dokumentu powinny zostać ujawnione.

79

W tym względzie, w pierwszej kolejności, należy stwierdzić, że Komisja przyznała częściowy dostęp do sprawozdania z oceny i do treści umowy zawartej z wybranym oferentem, przy czym skarżący nie przedstawił żadnego argumentu pozwalającego uznać, że Komisja powinna była udzielić dostępu do innych fragmentów owych dokumentów. W tej kwestii należy przypomnieć, jak wskazano w pkt 38 powyżej, że Komisja nie udzieliła dostępu do rozdziału 6 sprawozdania z oceny, ponieważ rozdział ten dotyczył części nr 2 zamówienia, która nie wchodziła w zakres wniosku.

80

W drugiej kolejności, w odniesieniu do oferty wybranego oferenta, w tym zestawienia cen zarówno w pełnej, jak i skróconej wersji, a także załączników I.A i II do umowy, z orzecznictwa wynika, iż ogólne domniemanie, o którym mowa w pkt 52–54 niniejszego wyroku, oznacza, że objęte nim dokumenty nie podlegają obowiązkowi pełnego lub częściowego ujawnienia ich treści (zob. podobnie wyrok z dnia 28 czerwca 2012 r., Komisja/Éditions Odile Jacob, C‑404/10 P, EU:C:2012:393, pkt 133).

81

W konsekwencji należy oddalić piątą część drugiego zarzutu i w związku z tym – zarzut drugi w całości jako bezzasadny.

82

Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno być dostosowane do charakteru aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która akt wydała, pozwalając zainteresowanym poznać uzasadnienie podjętej decyzji, a sądowi Unii dokonać jej kontroli. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji, w szczególności do treści aktu, charakteru przywołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie jest wymagane, aby uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, powinna zostać dokonana nie tylko w świetle jego brzmienia, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również ogół przepisów prawa regulujących daną dziedzinę (wyroki: z dnia 10 września 2008 r., Williams/Komisja, T‑42/05, EU:T:2008:325, pkt 94; z dnia 7 lipca 2011 r., Valero Jordana/Komisja, T‑161/04, niepublikowany, EU:T:2011:337, pkt 48; z dnia 15 lipca 2015 r., Dennekamp/Parlament, T‑115/13, EU:T:2015:497, pkt 136).

83

W odniesieniu do wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów, jeśli dana instytucja odmawia udzielenia takiego dostępu, musi ona, na podstawie informacji, którymi dysponuje, w każdym przypadku wykazać, że dokumenty, których udostępnienia zażądano, są faktycznie objęte wyjątkami wymienionymi w rozporządzeniu nr 1049/2001 (wyroki: z dnia 10 września 2008 r., Williams/Komisja, T‑42/05, EU:T:2008:325, pkt 95; z dnia 7 lipca 2011 r., Valero Jordana/Komisja, T‑161/04, niepublikowany, EU:T:2011:337, pkt 49). Zgodnie z orzecznictwem instytucja odmawiająca dostępu do dokumentu jest zobowiązana zatem przedstawić uzasadnienie pozwalające na zrozumienie i skontrolowanie, po pierwsze, czy żądany dokument faktycznie jest objęty wskazanym wyjątkiem oraz, po drugie, czy potrzeba ochrony związana z tym wyjątkiem jest rzeczywista.

84

Rozpatrywany w niniejszej sprawie przypadek należy zbadać w świetle tych zasad.

85

Po pierwsze, w odniesieniu do zarzutu dotyczącego braku uzasadnienia w zakresie ochrony życia prywatnego należy stwierdzić, że zaskarżone decyzje wyjaśniają w sposób wymagany prawem powody, dla których niektóre fragmenty sprawozdania z oceny oraz zawartej z wybranym oferentem umowy nie mogły zostać ujawnione ze względu na ochronę danych osobowych.

86

Argumenty skarżącego dotyczące rozdziału 6 sprawozdania z oceny są pozbawione podstaw faktycznych, jako że, jak Komisja wyjaśniła w pismach i jak wynika z dokonanej przez Sąd analizy tego dokumentu, wspomniany rozdział dotyczy części nr 2 zamówienia, która nie wchodzi w zakres wniosku o udzielenie dostępu.

87

W tym względzie, jak zostało wskazane w pkt 38 powyżej, nawet jeśli Komisja mogła ułatwić skarżącemu zrozumienie zaskarżonych decyzji, gdyby wskazała części dokumentów objęte ochroną danych osobowych i te dotyczące części nr 2 zamówienia, należy niemniej zauważyć, że nie naruszyła ona obowiązku uzasadnienia, działając tak jak w niniejszej sprawie.

88

Należy również oddalić argument skarżącego dotyczący oferty wybranego oferenta, ponieważ odmawiając udzielenia dostępu do tegoż dokumentu, Komisja nie uzasadniła tego ochroną życia prywatnego.

89

Po drugie, w odniesieniu do ochrony interesów handlowych – w przeciwieństwie do twierdzeń skarżącego – zaskarżone decyzje zawierają wystarczające uzasadnienie w zakresie zastosowania ogólnego domniemania nieujawniania oferty wybranego oferenta, w tym zestawienia cen oraz załączników I.A i II do umowy, w celu zapewnienia wspomnianej ochrony.

90

Po trzecie, z tych samych powodów jak te przedstawione w pkt 64 i 65 niniejszego wyroku, na potrzeby rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie jest konieczne badanie zasadności argumentu dotyczącego podnoszonego braku uzasadnienia w kwestii ochrony procesu podejmowania decyzji, który to argument jest bezskuteczny.

91

Po czwarte, w odniesieniu do uzasadnienia dotyczącego nieistnienia nadrzędnego interesu publicznego należy zauważyć, że w ponownych wnioskach skarżący ograniczył się do przywołania w sposób ogólny zasady przejrzystości, wskazując mimochodem jego interes polegający na możliwości zbadania istnienia sprzeczności między ogłoszeniem o udzieleniu zamówienia a kwotą z oferty wybranego oferenta. W tym względzie z zaskarżonych decyzji wynika, że wprawdzie w sposób zwięzły, ale jasny Komisja stwierdziła, że skarżący nie przedstawił żadnego argumentu mogącego wykazać istnienie nadrzędnego interesu publicznego uzasadniającego ujawnienie. Komisja dodała także, iż nie była ona w stanie zidentyfikować jakiegokolwiek nadrzędnego interesu publicznego uzasadniającego takie ujawnienie. Ponadto warto zauważyć, że w pierwotnych decyzjach Komisja wyraźnie wskazała w tym zakresie, że interes skarżącego w ujawnieniu danych dokumentów ma charakter prywatny. W tych okolicznościach należy oddalić argument dotyczący braku uzasadnienia w kwestii istnienia nadrzędnego interesu publicznego.

92

Wreszcie należy dodać, odnosząc się do decyzji z dnia 14 kwietnia 2014 r., że załączniki I.A i II do umowy zawierały zestawienie cen i ofertę wybranego oferenta. Z tego względu decyzja z dnia 14 kwietnia 2014 r. mogła zgodnie z prawem odesłać do uzasadnienia decyzji z dnia 1 kwietnia 2014 r., w której rozstrzygnięto już w kwestii ujawnienia tych informacji.

93

W związku z powyższym trzeci zarzut dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia należy oddalić jako bezzasadny.

94

W związku z powyższym skarga podlega oddaleniu w całości.

95

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrał sprawę, należy obciążyć go kosztami zgodnie z żądaniem Komisji.

Z powyższych względów

SĄD (szósta izba)

orzeka, co następuje: