1

W swoim odwołaniu Schutzgemeinschaft Milch und Milcherzeugnisse e.V. wnosi o uchylenie postanowienia Sądu Unii Europejskiej Schutzgemeinschaft Milch und Milcherzeugnisse/Komisja (T‑112/11, EU:T:2014:752, zwanego dalej „zaskarżonym postanowieniem”), w którym Sąd odrzucił jej skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) nr 1121/2010 z dnia 2 grudnia 2010 r. rejestrującego w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Edam Holland (ChOG)] (Dz.U. L 317, s. 14, zwanego dalej „spornym rozporządzeniem”).

2

Zgodnie z motywem 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U L 93, s. 12, zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”), jeszcze obowiązującego w dniu wystąpienia spornych okoliczności faktycznych:

„Procedura rejestracji powinna umożliwić każdej osobie fizycznej lub prawnej w państwie członkowskim lub państwie trzecim, mającej uzasadniony interes, ochronę swoich praw poprzez zgłoszenie sprzeciwu”.

3

Artykuł 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego stanowił:

„1.   W terminie sześciu miesięcy od daty publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przewidzianej w art. 6 ust. 2 akapit pierwszy każde państwo członkowskie lub państwo trzecie może zgłosić sprzeciw wobec proponowanej rejestracji, poprzez wniesienie do Komisji [Europejskiej] należycie uzasadnionego sprzeciwu.

2.   Każda osoba fizyczna lub prawna, mająca uzasadniony interes, ustanowiona lub zamieszkała w państwie członkowskim innym niż państwo wnoszące o rejestrację lub w państwie trzecim, może również zgłosić sprzeciw wobec planowanej rejestracji poprzez wniesienie należycie uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie.

Osoby fizyczne lub prawne ustanowione lub zamieszkałe w państwie członkowskim wnoszą sprzeciw w tym państwie członkowskim w terminie umożliwiającym zgłoszenie sprzeciwu zgodnie z ust. 1.

[…]”.

4

Artykuł 13 ust. 1 akapit drugi tego rozporządzenia przewidywał:

„Jeżeli zarejestrowana nazwa zawiera w sobie nazwę produktu rolnego lub środka spożywczego, która jest uważana za nazwę rodzajową, stosowanie tej nazwy rodzajowej w odniesieniu do odpowiednich produktów rolnych lub środków spożywczych nie jest uważane za sprzeczne z akapitem pierwszym lit. a) lub b)”.

5

Zgodnie z motywem 8 spornego rozporządzenia:

„Wydaje się, że strony zgłaszające sprzeciw nie nawiązywały do całej nazwy »Edam Holland«, twierdząc, że rejestracja zagroziłaby istnieniu nazw, znaków towarowych lub produktów i że nazwa zgłoszona do rejestracji jest nazwą rodzajową, z wyjątkiem jednego jej elementu, a mianowicie »Edam«. Ochrona przyznana jest jednak nazwie »Edam Holland« jako całości. Na mocy art. 13 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia [podstawowego] można nadal używać określenia »Edam« pod warunkiem, że przestrzegane są przepisy obowiązujące na mocy unijnego porządku prawnego. Dla zachowania przejrzystości specyfikacja oraz streszczenie zostały odpowiednio zmienione”.

6

Artykuł 1 tego rozporządzenia przewiduje:

„Nazwa wymieniona w załączniku I do niniejszego rozporządzenia zostaje zarejestrowana.

Niezależnie od przepisu pierwszego akapitu, nazwy »Edam« można nadal używać na terytorium Unii [Europejskiej], pod warunkiem, że przestrzegane są przepisy obowiązujące na mocy unijnego porządku prawnego”.

7

Załącznik II do tego rozporządzenia zawiera następujące informacje:

„[…]

4. Specyfikacja produktu

[…]

4.1. Nazwa

»Edam Holland«

4.2. Opis

Edam Holland to naturalnie dojrzewający ser półtwardy, produkowany w Niderlandach z mleka krowiego pochodzącego z niderlandzkich gospodarstw mlecznych i dojrzewający w niderlandzkich dojrzewalniach aż do otrzymania produktu gotowego do spożycia.

[…]”.

8

Okoliczności poprzedzające powstanie sporu zostały przedstawione w pkt 1–7 zaskarżonego postanowienia w następujący sposób:

9

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 23 lutego 2011 r. wnosząca odwołanie wniosła o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia.

10

Królestwo Niderlandów i NZO zostały dopuszczone do udziału w postępowaniu w charakterze interwenientów popierających żądania Komisji, która wniosła o oddalenie skargi.

11

Uznawszy, że po zapoznaniu się z aktami sprawy ma wystarczającą wiedzę, na mocy art. 113 swojego regulaminu postępowania Sąd postanowił orzec bez dalszych czynności procesowych i odrzucił skargę jako niedopuszczalną.

12

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

13

Komisja wnosi do Trybunału o:

14

Królestwo Niderlandów wnosi do Trybunału o oddalenie odwołania.

15

NZO wnosi do Trybunału o:

16

Na mocy art. 181 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odwołanie jest w całości lub w części oczywiście niedopuszczalne lub oczywiście bezzasadne, Trybunał może, w każdej chwili, na wniosek sędziego sprawozdawcy i po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, odpowiednio odrzucić lub oddalić to odwołanie w całości lub w części w drodze postanowienia z uzasadnieniem.

17

Powyższy przepis należy zastosować w odniesieniu do niniejszego odwołania.

18

W uzasadnieniu odwołania wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty.

19

W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, ponieważ nie uznał jej interesu prawnego wynikającego z faktu, iż sporne rozporządzenie nie doprecyzowuje, że termin „edam” stanowi nazwę rodzajową, w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia podstawowego, i z tego względu może być nadal używany przy sprzedaży serów. Zdaniem wnoszącej odwołanie ten brak precyzji poważnie zagraża jej sytuacji prawnej, ponieważ z orzecznictwa Trybunału wynika istnienie domniemania, zgodnie z którym każdy element nazwy złożonej jest chroniony osobno. Wobec tego istnienie interesu prawnego wnoszącej odwołanie jest według niej wykazane i Sąd niesłusznie odrzucił jej skargę jako niedopuszczalną.

20

Komisja nie zgadza się z tymi argumentami.

21

Motyw 8 spornego rozporządzenia stwierdza, odwołując się bezpośrednio do art. 13 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia podstawowego, że „można nadal używać określenia »Edam«”. Ten przepis rozporządzenia podstawowego przewidywał bowiem, że jeżeli nazwa produktu rolnego lub środka spożywczego, która stanowi część nazwy wpisanej do rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, jest nazwą rodzajową, wykorzystanie tej nazwy w celach komercyjnych nie narusza ochrony owej nazwy zarejestrowanej. Z tego względu w art. 1 spornego rozporządzenia Komisja postanowiła, że zważywszy na rodzajowy charakter nazwy „edam”, nadal można, niezależnie od zarejestrowania odnośnego ChOG, używać jej na terytorium Unii, pod warunkiem że przestrzegane są przepisy obowiązujące na mocy unijnego porządku prawnego.

22

Z tego wynika, że Sąd nie naruszył prawa, stwierdzając w pkt 29 i 30 zaskarżonego postanowienia, iż ewentualne stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia nie przyniosłoby w tym zakresie żadnej korzyści członkom wnoszącej odwołanie, jako że rozporządzenie przewiduje, iż nazwa „edam” może być nadal stosowana w szczególności przy sprzedaży serów, pod warunkiem że przestrzegane są przepisy obowiązujące na mocy porządku prawnego Unii Europejskiej.

23

Z powyższego wynika, że zarzut pierwszy należy oddalić jako oczywiście bezzasadny.

24

W zarzucie drugim wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi przeinaczenie okoliczności faktycznych, na których oparła ona swój argument, zgodnie z którym sporne rozporządzenie stanowi przeszkodę w działalności gospodarczej jej członków, która polega na dostarczaniu do Niderlandów mleka, które może zostać tam przetworzone na edam. Na poparcie zarzutu drugiego wnosząca odwołanie powołuje się na okoliczności faktyczne i dowody mające wykazać prawdziwość tych dostaw, wskazuje, że żaden inny uczestnik postępowania nie podważył jej twierdzeń, i uważa, że Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne, uznając, iż ten argument wnoszącej odwołanie nie znajdował potwierdzenia w faktach. Ponadto podnosi ona, że Sąd pod wieloma względami przeinaczył okoliczności faktyczne, na których opiera się w pkt 41 zaskarżonego postanowienia.

25

Komisja nie zgadza się z argumentami podniesionymi przez wnoszącą odwołanie na poparcie tego zarzutu.

26

Tytułem wstępu należy przypomnieć, że zgodnie z art. 256 ust. 1 TFUE i art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odwołanie jest ograniczone do kwestii prawnych. Jedynie Sąd uprawniony jest do ustalenia istotnych okoliczności faktycznych i dokonania ich oceny, a także do dokonania oceny dowodów. Ocena stanu faktycznego i środków dowodowych nie stanowi zatem – z zastrzeżeniem przypadków ich wypaczenia – kwestii prawnej podlegającej jako taka kontroli Trybunału w postępowaniu odwoławczym (wyrok ICF/Komisja, C‑467/13 P, EU:C:2014:2274, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).

27

Tymczasem w niniejszym przypadku na poparcie zarzutu drugiego wnosząca odwołanie poprzestaje na powołaniu się na okoliczności faktyczne i dowody przedstawione przed Sądem, dotyczące ilości mleka dostarczonego przez niektórych spośród jej członków do Niderlandów, aby na tej podstawie stwierdzić, że działalność gospodarcza jej członków jest utrudniona wskutek spornego rozporządzenia, ponieważ nie mogą dłużej sprzedawać mleka wyprodukowanego w Niemczech na potrzeby produkcji w Niderlandach serów chronionych odnośnym ChOG. Skarżąca wnosi zatem do Trybunału o dokonanie stwierdzenia i oceny okoliczności faktycznych, nie wskazując, w jaki sposób zostały one przeinaczone, co nie należy do właściwości Trybunału.

28

Ponadto, jeśli chodzi o argumenty dotyczące pkt 41 zaskarżonego postanowienia, w którym Sąd uznał, że wnosząca odwołanie nie mogła występować przed nim w celu reprezentowania interesów tych spośród jej członków, którzy są producentami mleka, należy stwierdzić, że jak wnosząca odwołanie sama przyznała w pkt 32 odwołania, te argumenty dotyczą oceny dokonanej przez Sąd tytułem uzupełnienia. Wobec tego argumenty te należy oddalić jako nieskuteczne, ponieważ w żadnym wypadku nie mogłyby spowodować uchylenia zaskarżonego postanowienia.

29

Z powyższych rozważań wynika, że zarzut drugi należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalny.

30

W zarzucie trzecim wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, ponieważ nie uznał jej interesu prawnego wynikającego z jej prawa do zgłoszenia sprzeciwu, które przysługuje jej na mocy rozporządzenia podstawowego.

31

Komisja nie zgadza się z argumentami przedstawionymi przez wnoszącą odwołanie na poparcie tego zarzutu.

32

Artykuł 7 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego przewidywał, że każda osoba fizyczna lub prawna, mająca prawnie uzasadniony interes, ustanowiona lub zamieszkała w państwie członkowskim innym niż państwo wnoszące o rejestrację lub w państwie trzecim, może również zgłosić sprzeciw wobec planowanej rejestracji poprzez wniesienie należycie uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie.

33

Akapit drugi w tym samym art. 7 ust. 2 wymaga jednak, aby osoby ustanowione lub zamieszkałe w państwie członkowskim wniosły sprzeciw w tym państwie członkowskim w celu umożliwienia mu skorzystania z prawa zgłoszenia sprzeciwu, które przyznaje mu ust. 1 tego artykułu.

34

Sąd nie naruszył zatem prawa, stwierdzając w pkt 42 zaskarżonego postanowienia, że osoby fizyczne lub prawne posiadające prawnie uzasadniony interes i mające siedzibę lub zamieszkałe w państwie członkowskim nie mogą wnieść sprzeciwu bezpośrednio do Komisji.

35

W tych okolicznościach zarzut trzeci należy oddalić jako oczywiście bezzasadny.

36

W zarzucie czwartym wnosząca odwołanie podnosi, że jej członkowie pozostają w stosunku konkurencji wobec niderlandzkich producentów serów chronionych odnośnym ChOG. Według niej mnogość produktów sprzedawanych pod nazwą „edam” i ryzyko pomyłki, na jakie jest narażony z tego powodu konsument, wskazują, że między wszystkimi produktami „edam” występuje konkurencja na rynku.

37

Ponadto wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył jej prawo do bycia wysłuchaną. Według niej Sąd powinien był bowiem dać stronom możliwość uzupełnienia ich argumentacji w odniesieniu do istnienia konkurencji między wyrobami sprzedawanymi pod nazwą „edam” przez członków wnoszącej odwołanie i wyrobami sprzedawanymi pod odnośnym ChOG, jeżeli Sąd uznał, że wnosząca odwołanie nie wykazała tego stosunku konkurencji, chociaż Komisja przyjęła sprzeciw wniesiony przez wnoszącą odwołanie wobec zarejestrowania odnośnego ChOG, a zatem przyznała, że wnosząca odwołanie posiada „prawnie uzasadniony interes” wymagany przez art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, aby móc wnieść taki sprzeciw.

38

Wnosząca odwołanie nie zgadza się też z uwagami Sądu zawartymi w pkt 44–46 zaskarżonego postanowienia, w których Sąd stwierdził, że celem rozporządzenia podstawowego było stworzenie uczciwych warunków konkurencji dla wyrobów noszących oznaczenie dotyczące pochodzenia, że sporne rozporządzenie nie ma na celu uchylenia prawa, które miałoby przysługiwać członkom wnoszącej odwołanie i że w żadnym wypadku argumenty tej ostatniej nie wykazują, iż rzeczone rozporządzenie bezpośrednio oddziałuje na jej członków.

39

Komisja podważa argumenty przedstawione przez wnoszącą odwołanie na poparcie tego zarzutu.

40

Co się tyczy, w pierwszej kolejności, argumentu dotyczącego ewentualnego stosunku konkurencji między niderlandzkimi producentami serów chronionych odnośnym ChOG i członkami wnoszącej odwołanie, wystarczy stwierdzić, że ta ostatnia, poprzestając na powtórzeniu niektórych argumentów swojej skargi wniesionej w pierwszej instancji, twierdzi, iż Sąd przeinaczył dowody i okoliczności faktyczne, które przed nim podniosła, nie wskazuje jednak, na czym to przeinaczenie miałoby polegać. Argument ten powinien zostać zatem oddalony jako oczywiście niedopuszczalny.

41

Następnie, jeśli chodzi o argument wnoszącej odwołanie, zgodnie z którym Sąd naruszył jej prawo do bycia wysłuchaną, wystarczy wskazać, bez konieczności badania, czy Komisja rzeczywiście przyznała, że wnosząca odwołanie posiada „prawnie uzasadniony interes” w rozumieniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, iż w dniu 15 listopada 2013 r. Sąd w ramach środków organizacji postępowania zwrócił się do stron o udzielenie odpowiedzi na kilka pytań, dotyczących w szczególności interesu prawnego wnoszącej odwołanie. Wynika z tego, że argument tej ostatniej, jakoby Sąd naruszył jej prawo do bycia wysłuchaną, jest oczywiście bezzasadny.

42

Wreszcie, co się tyczy argumentów wnoszącej odwołanie dotyczących pkt 44–46 zaskarżonego postanowienia, należy stwierdzić, jak wnosząca odwołanie sama przyznaje w pkt 58, 61 i 63 swojego odwołania, że odnoszą się one do oceny dokonanej przez Sąd tytułem uzupełnienia, wobec czego argumenty te należy uznać za nieskuteczne.

43

Z ogółu powyższych rozważań wynika, że odwołanie należy w części odrzucić jako oczywiście niedopuszczalne, a w pozostałym zakresie oddalić jako oczywiście bezzasadne.

44

W tych okolicznościach odwołanie należy w części odrzucić, a w pozostałym zakresie oddalić.

45

Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

46

Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie wnoszącej odwołanie kosztami postępowania, a ta przegrała sprawę, należy obciążyć ją kosztami poniesionymi przez tę instytucję.

47

Zgodnie z art. 140 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 regulaminu, Królestwo Niderlandów pokrywa własne koszty.

48

Zgodnie z art. 184 § 4 tego regulaminu należy postanowić, że NZO również pokryje własne koszty.

Z powyższych względów Trybunał (siódma izba) postanawia, co następuje: