1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy zgodności § 7 ust. 1 akapit drugi drugiej księgi kodeksu zabezpieczenia społecznego z prawem Unii, w szczególności z zasadą zakazu dyskryminacji.

2

Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy Aną-Marią Talascą i jej córką, Angeliną Maritą Talascą, a Stadt Kevelaer (miastem Kevelaer), w przedmiocie odmówienia im przez ośrodek zatrudnienia tego miasta (zwany dalej „Jobcenter”) przyznania wypłaty określonych świadczeń socjalnych.

3

Paragraf 7 Sozialgesetzbuch (kodeksu zabezpieczenia społecznego), księga druga (zwanego dalej „SGB II”), zatytułowany „Uprawnieni”, stanowi:

„(1)   Na podstawie niniejszej księgi świadczenia otrzymują osoby, które:

Zdanie drugie pkt 1 nie ma zastosowania do cudzoziemek i cudzoziemców, którzy przebywają w Republice Federalnej Niemiec zgodnie z prawem pobytu na podstawie rozdziału 2 część 5 Aufenthaltsgesetz [ustawy o prawie pobytu]. Przepisy o prawie pobytu pozostają niezmienione.

[…]”.

4

Z pisma procesowego złożonego w Trybunale w dniu 7 lutego 2014 r. przez Sozialgericht Duisburg, zatytułowanego „Opis stanu faktycznego dotyczącego postanowienia z dnia 17 grudnia 2013 r.” wynika, że Freizügigkeitsgesetz/EU (ustawa o swobodnym przepływie obywateli Unii) przewiduje, iż osoby poszukujące pracy zachowują status pracownika najemnego lub osoby prowadzącej działalność na własny rachunek przez okres sześciu miesięcy po wygaśnięciu stosunku pracy.

5

Z postanowienia odsyłającego oraz z pisma procesowego złożonego w dniu 7 lutego 2014 r. wynika, że A. Talasca jest narodowości rumuńskiej.

6

W dniu 1 lipca 2007 r. opuściła ona Rumunię, aby osiedlić się w Kevelaer (Niemcy).

7

W dniu 27 października 2010 r. Ausländerbehörde (urząd ds. cudzoziemców) wydał A. Talasce Freizügigkeitsbescheinigung (zaświadczenie o prawie pobytu dla obywateli Unii Europejskiej), które było ważne wyłącznie do celów poszukiwania pracy.

8

W okresie od 23 maja do 23 listopada 2011 r. A. Talasca była zatrudniona w przedsiębiorstwie ogrodniczym i podlegała obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu.

9

W okresie od 1 grudnia 2011 r. do 19 stycznia 2012 r. A. Talasca otrzymywała Arbeitslosengeld I (zasiłek dla bezrobotnych I). Ze względu na niskie zarobki zwróciła się ona do Jobcenter, krajowego organu właściwego w zakresie świadczeń dla osób poszukujących pracy, o wypłatę świadczeń na podstawie SGB II od dnia 1 stycznia 2012 r.

10

Wypłata tych świadczeń została jej przyznana do dnia 23 maja 2012 r.

11

Te same świadczenia zostały również przyznane do dnia 23 maja 2012 r. córce A. Talaski, urodzonej w dniu 11 marca 2012 r.

12

Uznając, że A. Talasca wraz z córką ma prawo do wypłaty rzeczonych świadczeń po dniu 23 maja 2012 r., z wyjątkiem naruszenia zakazu dyskryminacji przewidzianego przez przepisy „prawa europejskiego”, wniosły one skargę do Sozialgericht Duisburg (sądu ds. socjalnych w Duisburgu).

13

Sąd odsyłający podkreśla znaczenie podniesionego w sporze pytania, które zostało do niego skierowane, dla szeregu podobnych spraw zawisłych przed nim.

14

W powyższych okolicznościach Sozialgericht Duisburg postanowił zawiesić postępowanie i przedłożyć Trybunałowi następujące pytania prejudycjalne:

15

Na mocy art. 53 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem jeżeli wniosek lub skarga są oczywiście niedopuszczalne, Trybunał, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, może w każdej chwili wydać postanowienie z uzasadnieniem, bez dalszych czynności procesowych.

16

Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że chociaż w ramach postępowania wszczętego na podstawie art. 267 TFUE zadanie Trybunału nie polega na dokonywaniu oceny zgodności ustawodawstwa krajowego z prawem Unii, to jest on właściwy do udzielenia sądowi odsyłającemu wszelkich wskazówek w zakresie wykładni prawa Unii umożliwiających temu sądowi ocenę takiej zgodności w celu wydania orzeczenia w zawisłej przed nim sprawie (zob. w szczególności wyroki: Fendt Italiana, C‑145/06 i C‑146/06, EU:C:2007:411, pkt 30; KGH Belgium, C‑351/11, EU:C:2012:699, pkt 17; a także postanowienie Mlamali, C‑257/13, EU:C:2013:763, pkt 17).

17

Należy jednak przypomnieć, że w ramach współpracy ustanowionej w art. 267 TFUE konieczność dokonania wykładni prawa Unii, która będzie pomocna dla sądu krajowego, wymaga, aby sąd ten określił ramy faktyczne i prawne, w które wpisane są przedłożone przez niego pytania, lub aby co najmniej wyjaśnił sytuacje faktyczne, które są podstawą tych pytań (zob. w szczególności wyroki: Centro Europa 7, C‑380/05, EU:C:2008:59, pkt 57; Mora IPR, C‑79/12, EU:C:2013:98, pkt 35; a także postanowienia: Augustus, C‑627/11, EU:C:2012:754, pkt 8; Mlamali, EU:C:2013:763, pkt 18).

18

Trybunał może bowiem jedynie orzekać o wykładni lub aktu prawa Unii w oparciu o fakty przedstawione mu przez sąd krajowy (zob. wyrok Eckelkamp i in., C‑11/07, EU:C:2008:489, pkt 52; a także postanowienia: SKP, C‑433/11, EU:C:2012:702, pkt 24; Mlamali, EU:C:2013:763, pkt 19).

19

Trybunał podkreślił również znaczenie wskazania przez sąd krajowy dokładnych powodów, które doprowadziły do powstania wątpliwości w przedmiocie wykładni prawa Unii i uznania za konieczne postawienia pytań prejudycjalnych Trybunałowi (zob. podobnie w szczególności wyroki: ABNA i in., C‑453/03, C‑11/04, C‑12/04 i C‑194/04, EU:C:2005:741, pkt 46; Mora IPR, EU:C:2013:98, pkt 36; a także postanowienie Mlamali, EU:C:2013:763, pkt 20).

20

Przy założeniu, że to postanowienie odsyłające służy za podstawę postępowania przed Trybunałem, niezbędne jest, aby sąd krajowy w samym postanowieniu odsyłającym określił ramy faktyczne i prawne sporu głównego oraz udzielił przynajmniej minimum wyjaśnień dotyczących powodów wyboru przepisów prawa Unii, o których wykładnię się zwraca, oraz związku, jaki dostrzega on pomiędzy tymi przepisami a przepisami krajowymi znajdującymi zastosowanie w sprawie (zob. podobnie w szczególności wyroki: Asemfo, C‑295/05, EU:C:2007:227, pkt 33; Mora IPR, EU:C:2013:98, pkt 37; a także postanowienia: Laguillaumie, C‑16/00, EU:C:2000:350, pkt 23, 24; Mlamali, EU:C:2013:763, pkt 21).

21

Te wymogi dotyczące treści wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym są przedstawione w wyraźny sposób w art. 94 regulaminu postępowania przed Trybunałem, z którym w ramach współpracy ustanowionej w art. 267 TFUE sąd odsyłający powinien być zapoznany i którego powinien skrupulatnie przestrzegać.

22

Należy również przypomnieć, że art. 267 TFUE nie ustanawia środka zaskarżenia dostępnego dla stron sporu przed sądem krajowym, a zatem utrzymywanie przez stronę, że spór dotyczy kwestii wykładni prawa Unii nie wystarcza, aby dany sąd musiał uznać, iż jest to pytanie w rozumieniu art. 267 TFUE. Z tego wynika, że zakwestionowanie wykładni aktu Unii przed sądem krajowym samo w sobie nie jest wystarczającym uzasadnieniem dla przedłożenia pytania prejudycjalnego Trybunałowi (zob. wyroki: IATA i ELFAA, C‑344/04, EU:C:2006:10, pkt 28; Ascafor i Asidac, C‑484/10, EU:C:2012:113, pkt 33; a także postanowienia: Adiamix, C‑368/12, EU:C:2013:257, pkt 17; Mlamali, EU:C:2013:763, pkt 23).

23

Ponadto należy podkreślić w tym względzie, że informacje przedstawione w postanowieniu odsyłającym nie tylko pozwalają Trybunałowi na udzielenie użytecznej odpowiedzi, lecz również umożliwiają rządom państw członkowskich oraz innym zainteresowanym podmiotom przedstawienie uwag zgodnie z art. 23 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Do Trybunału należy czuwanie nad zapewnieniem tej możliwości przy uwzględnieniu faktu, że na mocy wskazanego postanowienia zainteresowanym doręcza się jedynie postanowienia odsyłające (zob. w szczególności wyrok Holdijk i in., od 141/81 do 143/81, EU:C:1982:122, pkt 6; a także postanowienia: Laguillaumie, EU:C:2000:350, pkt 14; Augustus, EU:C:2012:754, pkt 10; Mlamali, EU:C:2013:763, pkt 24).

24

W obecnej sprawie należy stwierdzić, że niniejsze postanowienie odsyłające nie spełnia wymogów przypomnianych w pkt 16–22 niniejszego postanowienia.

25

W odniesieniu do pierwszego przedstawionego pytania należy przede wszystkim stwierdzić, że postanowienie odsyłające nie zawiera żadnego elementu dotyczącego ram faktycznych sporu głównego. Jedynie w piśmie przekazanym Trybunałowi w dniu 7 lutego 2014 r., zatytułowanym „Opis stanu faktycznego dotyczącego postanowienia z dnia 17 grudnia 2013 r.” sąd odsyłający dostarczył pewnych informacji, które jednak pozostają niewystarczające, aby można było ocenić w szczególności status pracownika A. Talaski.

26

Następnie należy stwierdzić, że brak jest również jakichkolwiek elementów dotyczących krajowych ram prawnych, z wyjątkiem zwykłego przywołania niektórych przepisów, których brzmienie nie jest jednak w żaden sposób przedstawione. W odniesieniu do § 7 ust. 1 zdanie drugie SGB II, przewidującego kilka przyczyn odmowy świadczeń dla zagranicznych bezrobotnych, sąd odsyłający ogranicza się do przedstawienia wszystkich tych przyczyn odmowy, nie precyzując tej, która miałaby zastosowanie do rozpatrywanego przezeń sporu.

27

Wreszcie mimo iż sąd odsyłający wnosi o wykładnię przepisów prawa Unii, nie dostarcza żadnych innych wskazówek w tym względzie – oprócz odesłania dokonanego w piśmie złożonym w Trybunale w dniu 7 lutego 2014 r. do uwag przedstawionych w skardze wniesionej przez A. Talaskę w sprawie głównej, które wspominają o „zakazie dyskryminacji przewidzianym przez przepisy prawa europejskiego”.

28

Ponadto sąd odsyłający wnosi do Trybunału o orzeczenie w przedmiocie zgodności § 7 ust. 1 zdanie drugie SGB II z prawem „Wspólnoty Europejskiej”, nie przedstawia jednak względów, z jakich uważa on, że wykładnia prawa Unii wydaje mu się niezbędna lub użyteczna do celów rozstrzygnięcia sporu głównego, a w szczególności nie wyjaśnia, jaki jest związek między prawem Unii a przepisami krajowymi mającymi zastosowanie do tego sporu. Przeciwnie, ogranicza się on do przesłania stwierdzenia zawartego w skardze głównej, według którego „wyłączenie prawa do świadczeń przewidziane w § 7 ust. 1 zdanie drugie SGB II narusza zakaz dyskryminacji przewidziany przez przepisy prawa europejskiego”. Sąd odsyłający sam podkreśla, że spór główny stanowi sprawę pilotażową, ponieważ jest zawisła przed nim znaczna liczba podobnych postępowań.

29

W szczególności sąd ten nie dostarcza żadnej informacji co do charakteru świadczeń socjalnych żądanych przez skarżące w postępowaniu głównym, pozwalającej ustalić, czy wchodzą one w zakres stosowania przepisów prawa Unii o zakazie dyskryminacji. W tym kontekście sąd odsyłający nie dostarcza dostatecznych informacji pozwalających określić dokładną sytuację, w jakiej znajdują się A. Talasca i jej córka, aby Trybunał mógł dokonać porównania z innymi osobami korzystającymi z rzeczonych świadczeń socjalnych.

30

W tych okolicznościach sąd nie umożliwił Trybunałowi upewnienia się, że założenia faktyczne, na których oparte są pytania prejudycjalne, rzeczywiście wchodzą w zakres stosowania prawa Unii, o którego interpretację się wnosi, ani też – bardziej ogólnie – udzielenia odpowiedzi na przedstawione pytania w sposób użyteczny i wiarygodny (zob. postanowienia: Augustus, EU:C:2012:754, pkt 14; Mlamali, EU:C:2013:763, pkt 32).

31

Należy zatem stwierdzić, że pierwsze pytanie prejudycjalne jest oczywiście niedopuszczalne.

32

Z uwagi na oczywistą niedopuszczalność pierwszego pytania prejudycjalnego pytania drugie i trzecie są bezprzedmiotowe.

33

Mając na uwadze całość powyższych rozważań, należy stwierdzić, na podstawie art. 53 § 2 regulaminu postępowania, że wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w niniejszej sprawie jest oczywiście niedopuszczalny.

34

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach.

Z powyższych względów Trybunał (szósta izba) orzeka, co następuje:

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sozialgericht Duisburg (Niemcy) postanowieniem z dnia 17 grudnia 2013 r. jest oczywiście niedopuszczalny.