1

W swoim odwołaniu Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 21 października 2014 r., Szajner/OHIM – Forge de Laguiole (LAGUIOLE) (T‑453/11, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2014:901), w którym sąd ten stwierdził częściową nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 1 czerwca 2011 r. (sprawa R 181/2007‑1) dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku pomiędzy Forge de Laguiole SARL a Gilbertem Szajnerem (zwanej dalej „sporną decyzją”).

2

Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1) zostało zastąpione rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie [znaku towarowego Unii Europejskiej] (Dz.U. 2009, L 78, s. 1). Treść przepisów art. 8, 52 i 63 rozporządzenia nr 40/94 została przejęta bez istotnej zmiany przez przepisy odpowiednio art. 8, 53 i 65 rozporządzenia nr 207/2009.

3

Artykuł 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 stanowi:

„W przypadku sprzeciwu właściciela niezarejestrowanego znaku towarowego lub innego oznaczenia używanego w obrocie gospodarczym o znaczeniu większym niż lokalne, zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się w przypadku i w zakresie, w jakim ustawodawstwo [Unii] lub prawo państwa członkowskiego regulują taki znak [w jakim zgodnie z prawem Unii lub z prawem państwa członkowskiego regulującymi ochronę tego znaku]:

4

Artykuł 53 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 przewiduje:

„[Unijny znak towarowy] podlega unieważnieniu na podstawie wniosku do Urzędu lub roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia:

[…]

5

Artykuł 65 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 207/2009 stanowi:

„1.   Na decyzje izb odwoławczych w sprawie odwołań mogą być wnoszone skargi do Trybunału Sprawiedliwości.

2.   Skarga może być wniesiona na podstawie braku właściwości, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, naruszenia traktatu [FUE], niniejszego rozporządzenia lub każdego przepisu prawnego dotyczącego ich stosowania lub nadużycia władzy”.

6

Zasada 37 lit. b) ppkt (iii) rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 (Dz.U. 1995, L 303, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem wykonawczym”) stanowi:

„Wniosek do Urzędu o stwierdzenie wygaśnięcia lub unieważnienie […] zawiera:

[…]

7

Artykuł L. 711‑4 francuskiego code de la propriété intellectuelle (kodeksu własności intelektualnej, zwanego dalej „CPI”) brzmi następująco:

„Nie są rejestrowane jako znaki towarowe oznaczenia, które naruszają prawa wcześniejsze, w szczególności:

[…]

[…]”.

8

Artykuł L. 714‑3 CPI przewiduje:

„Rejestracja znaku towarowego niezgodna z postanowieniami art. od L. 711‑1 do L. 711‑4 może zostać unieważniona na mocy orzeczenia sądowego.

[…]

Wyłącznie uprawniony z prawa wcześniejszego może wystąpić o unieważnienie prawa do znaku na podstawie art. L. 711‑4. Jego powództwo nie jest jednak dopuszczalne, jeżeli znak towarowy został zgłoszony w dobrej wierze, a uprawniony z prawa wcześniejszego tolerował używanie tego znaku przez okres pięciu lat.

Orzeczenie o unieważnieniu wywołuje skutki erga omnes”.

9

Sąd streścił okoliczności powstania sporu w następujący sposób:

[…]

[…]”.

10

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 sierpnia 2011 r. G. Szajner wniósł skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności spornej decyzji, podnosząc jeden tylko zarzut, dotyczący naruszenia art. 53 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 8 ust. 4 tego rozporządzenia.

11

Sąd uwzględnił ten jedyny zarzut i stwierdził nieważność spornej decyzji w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza EUIPO ustaliła w przypadku firmy „Forge de Laguiole” i znaku towarowego LAGUIOLE istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do towarów innych niż te, które były objęte działalnością faktycznie wykonywaną pod wspomnianą firmą w dacie dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego. W pozostałym zakresie Sąd oddalił skargę.

12

W szczególności Sąd uznał w pkt 23–25 zaskarżonego wyroku, iż dopuszczalne jest powoływanie się przez G. Szajnera po raz pierwszy na ustnym etapie postępowania na wyrok Cour de cassation (sądu kasacyjnego, Francja) z dnia 10 lipca 2012 r. (nr 08‑12.010, zwany dalej „wyrokiem z dnia 10 lipca 2012 r.”) w charakterze dowodu, jako że zastosowanie art. L. 711‑4 CPI przez EUIPO może zostać poddane kontroli przez Sąd w świetle przywołanego przez stronę postępowania wyroku sądu krajowego orzeczonego po wydaniu decyzji przez ten urząd.

13

W tym względzie Sąd uznał w pkt 43–50 zaskarżonego wyroku, że firma korzysta z ochrony wyłącznie w zakresie „rodzajów działalności faktycznie wykonywanych przez spółkę, a nie rodzajów działalności wymienionych w umowie spółki”, tak jak orzekł Cour de cassation (sąd konstytucyjny) w wyroku z 10 lipca 2012 r. Według Sądu wyrok ten stosuje się w kontekście sporów dotyczących zastosowania art. 711‑4 CPI, nawet jeśli został on wydany w innym kontekście. Sąd zauważył, że jest mało istotne, że wyrok ten został orzeczony później, niż została wydana sporna decyzja, gdyż ograniczył się on do „wyjaśnienia spornej kwestii prawnej”, a w każdym razie zmiany w linii orzeczniczej stosuje się z mocą wsteczną do istniejących sytuacji.

14

Sąd stwierdził na tej podstawie w pkt 51 zaskarżonego wyroku, że ochrona firmy „Forge de Laguiole” rozciąga się wyłącznie na rodzaje działalności faktycznie wykonywane pod tą firmą w dacie dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego, czyli w dniu 20 listopada 2001 r.

15

W pkt 78 tego wyroku Sąd zauważył, że zgodnie z orzecznictwem sądów francuskich ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd zależy od kilku czynników, a wśród nich od stopnia podobieństwa (wizualnego, fonetycznego i konceptualnego) między rozpatrywanymi oznaczeniami, stopnia podobieństwa między sektorami gospodarczymi, w których oznaczenia te funkcjonują, a także od mniejszej lub większej zdolności odróżniającej wcześniejszego oznaczenia.

16

Przy uwzględnieniu stopnia podobieństwa z jednej strony kolidujących ze sobą oznaczeń, a z drugiej strony towarów i sektorów gospodarczych stron Sąd potwierdził w pkt 166 zaskarżonego wyroku istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do następujących towarów: „narzędzia i przyrządy ręczne (o napędzie ręcznym); łyżki; piły, maszynki do golenia, żyletki; zestawy do golenia; pilniki i cążki do obcinania paznokci, gilotynki do obcinania paznokci; zestawy do manicure”, należące do klasy 8, „noże do papieru”, należące do klasy 16, „korkociągi; otwieracze do butelek” i „pędzle do golenia, zestawy z przyborami toaletowymi”, należące do klasy 21, oraz „gilotynki do cygar” i „przybory do czyszczenia fajek”, należące do klasy 34. Sąd stwierdził nieważność decyzji Izby Odwoławczej EUIPO w zakresie, w jakim Izba ta przyjęła istnienie takiego prawdopodobieństwa w odniesieniu do innych towarów.

17

EUIPO wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i obciążenie G. Szajnera kosztami postępowania.

18

Forge de Laguiole SARL (zwana dalej „Forge de Laguiole”) wnosi do Trybunału o uwzględnienie żądań zawartych w odwołaniu EUIPO w całości.

19

G. Szajner wnosi:

20

Na poparcie odwołania EUIPO podnosi dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 65 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, a drugi – naruszenia art. 8 ust. 4 tego rozporządzenia w związku z art. L. 711‑4 CPI.

21

G. Szajner uważa zasadniczo, że odwołanie EUIPO i żądania Forge de Laguiole są niedopuszczalne. Posiłkowo podnosi, że zarzuty przywołane na poparcie tego odwołania należy oddalić jako bezzasadne.

22

G. Szajner twierdzi, że odwołanie jest niedopuszczalne ze względu na brak legitymacji procesowej EUIPO. W szczególności występowanie w podwójnym charakterze sądu i strony wnoszącej odwołanie w ramach tego postępowania odwoławczego w sposób oczywisty naruszałoby niezawisłość, bezstronność i neutralność organów sądowych, zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, a tym samym prawo do rzetelnego procesu. W każdym razie wspomniane odwołanie jest jego zdaniem niedopuszczalne, ponieważ, po pierwsze, zaskarżony wyrok nie narusza bezpośrednio interesów EUIPO, a po drugie, zarzuty powołane przez EUIPO w odniesieniu do wyroku z dnia 10 lipca 2012 r. zmieniają przedmiot sporu.

23

W tym względzie należy przypomnieć w pierwszej kolejności, że zgodnie z art. 172 regulaminu postępowania przed Sądem składaną do Sądu skargę na decyzję izby odwoławczej EUIPO wnosi się przeciwko EUIPO jako pozwanemu. Ponadto na mocy art. 56 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odwołanie może zostać wniesione przez każdą stronę, której żądania nie zostały uwzględnione, w całości lub w części, jednakże interwenienci, niebędący ani państwami członkowskimi, ani instytucjami Unii, mogą wnieść takie odwołanie jedynie wtedy, gdy orzeczenie Sądu dotyczy ich bezpośrednio.

24

Jako że EUIPO występowało w niniejszym przypadku w postępowaniu w pierwszej instancji w charakterze strony pozwanej, a nie interwenienta, a jego żądania nie zostały częściowo uwzględnione, bezsporne są zarówno jego legitymacja procesowa, jak i jego interes prawny w ramach postępowania odwoławczego, przy czym urząd ten nie musi w tym względzie w żaden sposób wykazywać, że orzeczenie Sądu dotyczy go bezpośrednio.

25

Z powyższego wynika także, że wbrew temu, co twierdzi G. Szajner, nie można uznać, iż EUIPO w jakikolwiek sposób występuje „w podwójnym charakterze sądu i strony wnoszącej odwołanie”.

26

W drugiej kolejności należy przypomnieć, że jak wynika z pkt 9 niniejszego wyroku, interpretacja prawa francuskiego była już przedmiotem sporu pomiędzy stronami w ramach postępowania toczącego się przed Izbą Odwoławczą EUIPO. W rezultacie argumentacja wysunięta przez EUIPO w odniesieniu do wyroku z dnia 10 lipca 2012 r. nie może stanowić rozszerzenia przedmiotu sporu pomiędzy stronami postępowania przed EUIPO.

27

Tym samym należy oddalić zarzut niedopuszczalności podniesiony przez G. Szajnera względem odwołania wniesionego przez EUIPO.

28

G. Szajner kwestionuje dopuszczalność żądań Forge de Laguiole w zakresie, w jakim wbrew temu, co przewiduje art. 174 regulamin postępowania przed Trybunałem, żądania te mają na celu uchylenie zaskarżonego wyroku, nie zaś po prostu uwzględnienie lub oddalenie, w całości lub części, odwołania EUIPO, a zatem stanowią w rzeczywistości odwołanie wzajemne, które zgodnie z art. 176 tego rozporządzenia powinno było zostać sporządzone w odrębnym piśmie.

29

Z odpowiedzi na odwołanie Forge de Laguiole wyraźnie wynika, że odpowiedź ta została złożona w celu poparcia zarzutów przedstawionych przez EUIPO i że tym samym spółka ta wniosła o uwzględnienie odwołania.

30

Wynika z tego, że należy również oddalić zarzut niedopuszczalności podniesiony przez G. Szajnera względem zarzutów Forge de Laguiole.

31

W zarzucie pierwszym EUIPO, wspierane przez Forge de Laguiole, podnosi, że Sąd naruszył zakres przysługującej mu kontroli zgodności z prawem decyzji izby odwoławczej EUIPO, dokonując oceny wyroku z dnia 10 lipca 2012 r., mimo że wyrok ten zapadł po wydaniu decyzji przez wspomnianą Izbę Odwoławczą.

32

W tym względzie EUIPO podnosi, że w dacie wydania spornej decyzji stan orzecznictwa sądów francuskich wynikał z wyroku Cour de cassation (sądu kasacyjnego) z dnia 21 maja 1996 r. (nr 94‑16531, zwanego dalej „wyrokiem z dnia 21 maja 1996 r.”), w którym sąd ten w ramach powództwa o wydanie zakazu używania późniejszego znaku towarowego wziął pod uwagę przedmiot działalności powódki bez uwzględnienia rodzajów działalności faktycznie przez nią wykonywanej. Choć w pkt 46 zaskarżonego wyroku na podstawie zapadłych po wydaniu wyroku z dnia 21 maja 1996 r. orzeczeń francuskich sądów niższego stopnia Sąd wyprowadził wniosek, że orzecznictwo ewoluowało w kierunku przeciwnym do stanowiska przyjętego przez Izbę Odwoławczą EUIPO, Sąd nie przytoczył tych orzeczeń i tym samym uchybił obowiązkowi uzasadnienia.

33

Z uwagi na to, że Sąd uznał w pkt 50 zaskarżonego wyroku, iż wyrok z dnia 10 lipca 2012 r. stanowi „jako taki nową okoliczność faktyczną”, zgodność z prawem spornej decyzji nie powinna była zostać poddana kontroli w świetle tego ostatniego wyroku, którego wspomniana Izba Odwoławcza nie mogła wziąć pod uwagę.

34

G. Szajner podnosi, że Sąd słusznie orzekł w pkt 21–25 zaskarżonego wyroku, iż wyrok z dnia 10 lipca 2012 r. powinien zostać wzięty pod uwagę jako środek dowodowy, tym bardziej że wyrok ten był przedmiotem kontradyktoryjnej debaty przed Sądem.

35

Należy przede wszystkim przypomnieć w odniesieniu do podziału ról między wnoszącym o unieważnienie prawa do znaku, właściwymi instancjami EUIPO i Sądem, po pierwsze, że zasada 37 rozporządzenia wykonawczego przewiduje, iż do wnioskodawcy należy dostarczenie szczegółowych danych wskazujących na to, iż na mocy obowiązującego ustawodawstwa krajowego jest on uprawniony do dochodzenia wcześniejszego prawa, chronionego na podstawie przepisów krajowych. Zasada ta nakłada na wnioskodawcę ciężar przedstawienia EUIPO nie tylko szczegółowych danych wykazujących, że spełnia on przesłanki wymagane zgodnie z ustawodawstwem krajowym, o którego zastosowanie wnosi, aby otrzymać możliwość zakazania używania unijnego znaku towarowego z uwagi na wcześniejsze prawo, lecz również szczegółowych danych określających treść tego ustawodawstwa (zob. podobnie wyroki: z dnia 5 lipca 2011 r., Edwin/OHIM, C‑263/09 P, EU:C:2011:452, pkt 49, 50; a także z dnia 27 marca 2014 r., OHIM/National Lottery Commission, C‑530/12 P, EU:C:2014:186, pkt 34).

36

Po drugie, co się konkretniej tyczy obowiązków nałożonych na EUIPO, Trybunał orzekł, że w przypadku gdy wniosek o unieważnienie prawa unijnego znaku towarowego oparty jest na wcześniejszym prawie chronionym przez normę prawa krajowego, w pierwszej kolejności do właściwych instancji EUIPO należy dokonanie oceny znaczenia i zakresu przedstawionych przez wnioskodawcę szczegółowych danych celem ustalenia treści tej normy (wyroki: z dnia 5 lipca 2011 r., Edwin/OHIM, C‑263/09 P, EU:C:2011:452, pkt 51; z dnia 27 marca 2014 r., OHIM/National Lottery Commission, C‑530/12 P, EU:C:2014:186, pkt 35). Ponadto, skoro wydana przez właściwe instancje EUIPO decyzja może skutkować pozbawieniem właściciela znaku towarowego przyznanego mu prawa, skutek takiej decyzji oznacza nieuchronnie, że rola instancji wydającej decyzję nie jest ograniczona do prostego potwierdzenia prawa krajowego, jakie zostało przedstawione przez wnoszącego o unieważnienie prawa do znaku (wyrok z dnia 27 marca 2014 r., OHIM/National Lottery Commission, C‑530/12 P, EU:C:2014:186, pkt 43).

37

Po trzecie, zgodnie z art. 65 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 207/2009 Sąd jest właściwy do przeprowadzenia pełnej kontroli zgodności z prawem dokonanej przez EUIPO oceny w przedmiocie szczegółowych danych przedstawionych przez wnioskodawcę w celu ustalenia treści ustawodawstwa krajowego, na którego objęcie ochroną wnioskodawca ten się powołuje (zob. podobnie wyroki: z dnia 5 lipca 2011 r., Edwin/OHIM, C‑263/09 P, EU:C:2011:452, pkt 52; z dnia 27 marca 2014 r., OHIM/National Lottery Commission, C‑530/12 P, EU:C:2014:186, pkt 36).

38

Co więcej, skoro stosowanie prawa krajowego w rozpatrywanym kontekście proceduralnym może skutkować pozbawieniem właściciela unijnego znaku towarowego przysługującego mu prawa, konieczne jest, by pomimo ewentualnych luk w dokumentach przedłożonych na dowód mającego zastosowanie prawa krajowego Sąd miał rzeczywistą możliwość wykonywania skutecznej kontroli. W tym celu musi zatem mieć możliwość weryfikacji, nie tylko na podstawie przedłożonych dokumentów, treści, przesłanek stosowania i zakresu przepisów prawa, na które powołuje się wnoszący o unieważnienie prawa do znaku. W rezultacie kontrola sądowa wykonywana przez Sąd powinna spełniać wymogi wynikające z zasady skutecznej ochrony sądowej (zob. wyrok z dnia 27 marca 2014 r., OHIM/National Lottery Commission, C‑530/12 P, EU:C:2014:186, pkt 44).

39

Następnie należy podkreślić, że wykonywana przez EUIPO i Sąd kontrola powinna być przeprowadzana w świetle wymogu gwarantowania skuteczności rozporządzenia nr 207/2009, polegającej na zapewnieniu ochrony unijnego znaku towarowego (zob. podobnie wyrok z dnia 27 marca 2014 r., OHIM/National Lottery Commission, C‑530/12 P, EU:C:2014:186, pkt 40).

40

Jak zaś zauważyła rzecznik generalna w pkt 49 opinii, ograniczenie się przez Sąd do takiego stosowania prawa krajowego, jak było ono interpretowane przez sądy krajowe w momencie wydawania decyzji przez izbę odwoławczą EUIPO, mogłoby prowadzić do odmowy rejestracji lub do unieważnienia unijnego znaku towarowego, nawet jeśli właściwy przepis krajowy nie daje w chwili wydania orzeczenia przez Sąd żadnej podstawy w tym względzie.

41

Rezultat taki stałby w sprzeczności nie tylko z wymogiem zapewnienia skuteczności rozporządzenia nr 207/2009, przypomnianym w pkt 39 niniejszego wyroku, ale również – poprzez pozbawienie Sądu rzeczywistej możliwości przeprowadzania w skuteczny sposób pełnej kontroli zgodności z prawem, o której mowa w pkt 37 i 38 niniejszego wyroku – z zasadą skutecznej ochrony sądowej.

42

Z powyższego wynika, że Sąd, oceniając ochronę zapewnioną przez prawo krajowe, powinien zastosować normę prawa krajowego w taki sposób, w jaki jest ona interpretowana przez sądy krajowe w chwili wydawania orzeczenia Sądu. Powinien zatem mieć możliwość wzięcia pod uwagę również orzeczenia sądu krajowego, które zapadło po wydaniu decyzji przez izbę odwoławczą EUIPO.

43

Jest prawdą, że wzięcie pod uwagę orzeczenia sądu krajowego, które zapadło po wydaniu decyzji izby odwoławczej EUIPO, może prowadzić do tego, że Sąd dokona oceny normy prawa krajowego odmiennej od oceny przeprowadzonej przez izbę odwoławczą. Jednakże skoro wykonywana przez Sąd kontrola sądowa oceny prawa krajowego dokonanej przez izbę odwoławczą stanowi pełną kontrolę zgodności z prawem, podniesiona po wydaniu decyzji przez tę izbę odwoławczą okoliczność, że decyzja ta opierała się na błędnej wykładni prawa krajowego, nie może – jak zauważa rzecznik generalna w pkt 53 opinii – stanowić przeszkody dla skorygowania popełnionego błędu.

44

Stwierdzenia tego nie podważa orzecznictwo, zgodnie z którym, po pierwsze, Sąd powinien co do zasady ograniczyć się do tego, aby na podstawie informacji leżących u podstaw decyzji izby odwoławczej EUIPO rozstrzygnąć tak, jak powinna była zdecydować izba odwoławcza, po drugie, Sąd może stwierdzić nieważność lub dokonać zmiany decyzji będącej przedmiotem skargi wyłącznie wtedy, gdy w momencie wydania była ona objęta jedną z tych podstaw stwierdzenia nieważności lub dokonania zmiany, o których mowa w art. 65 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, a po trzecie, Sąd nie może stwierdzić nieważności lub dokonać zmiany wspomnianej decyzji z uwagi na podstawy, które zaistniały po jej wydaniu (zob. podobnie wyroki: z dnia 5 lipca 2011 r., Edwin/OHIM, C‑263/09 P, EU:C:2011:452, pkt 71, 72; a także z dnia 26 października 2016 r., Westermann Lernspielverlage/EUIPO, C‑482/15 P, EU:C:2016:805, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).

45

O ile jest prawdą, że zasada ta ma szeroki zakres i zakazuje w szczególności, by Sąd dokonał stwierdzenia nieważności lub zmiany decyzji izby odwoławczej EUIPO, uwzględniając okoliczności faktyczne, które pojawiły się po wydaniu tej decyzji, lub stosując przepisy prawa materialnego, które nie obowiązywały jeszcze w chwili jej wydania, o tyle nie zakazuje ona jednak Sądowi uwzględnienia w sporach dotyczących stosowania art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 ewolucji wykładni nadawanej przez sądy krajowe normie prawa krajowego badanej przez izbę odwoławczą EUIPO. Ta norma prawa krajowego należała bowiem do elementów podlegających ocenie dokonywanej przez tę izbę, a zastosowanie wspomnianej normy przez ową izbę podlega na mocy art. 65 ust. 2 tego rozporządzenia pełnej kontroli zgodności z prawem przeprowadzanej przez Sąd (zob. podobnie wyrok z dnia 27 marca 2014 r., OHIM/National Lottery Commission, C‑530/12 P, EU:C:2014:186, pkt 36–38).

46

Jednakże zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, która jest częścią ustanowionego w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawa do rzetelnego procesu, uwzględnienie przez Sąd orzeczenia sądu krajowego zapadłego po wydaniu decyzji izby odwoławczej EUIPO jest uzależnione od warunku, by – jak w niniejszym przypadku – strony miały możliwość przedstawienia przed Sądem uwag dotyczących odnośnego orzeczenia krajowego (zob. podobnie wyrok z dnia 27 marca 2014 r., OHIM/National Lottery Commission, C‑530/12 P, EU:C:2014:186, pkt 52–54).

47

Wreszcie, co się tyczy zarzucanego uchybienia obowiązkowi uzasadnienia, należy stwierdzić, że jeśli chodzi o informacje dotyczące prawa francuskiego, które zostały wzięte pod uwagę przez Sąd, Sąd ten w pkt 44 zaskarżonego wyroku, dokonując oceny wyroku z dnia 10 lipca 2012 r., oparł się wyłącznie na brzmieniu tego wyroku.

48

O ile jest prawdą, że Sąd stwierdził w pkt 46 zaskarżonego wyroku, iż wcześniejsze orzecznictwo sądów francuskich niższego stopnia, choć było niejednolite, pozwalało przed wydaniem wyroku z dnia 10 lipca 2012 r. na wyciągnięcie wniosku, że ochrona firmy jest ograniczona do rodzajów działalności faktycznie wykonywanych przez daną spółkę, o tyle z pkt 43–45 wynika jednak, że zasadniczo oparł on ocenę zgodności z prawem spornej decyzji nie na tym wcześniejszym orzecznictwie, lecz na wyroku z dnia 10 lipca 2012 r. i że wystarczająco uzasadnił tę ocenę.

49

Nie można zatem uznać, że Sąd nie wywiązał się ze spoczywającego na nim obowiązku uzasadnienia orzeczeń.

50

Z powyższych rozważań wynika, że skoro uwzględnienie wyroku z dnia 10 lipca 2012 r. przez Sąd nie stanowi naruszenia art. 65 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, pierwszy zarzut odwołania należy oddalić jako bezzasadny.

51

Drugi zarzut odwołania składa się z dwóch części.

52

W pierwszej części zarzutu drugiego EUIPO, wspierane przez Forge de Laguiole, podnosi, że Sąd przeinaczył wyrok z dnia 10 lipca 2012 r.

53

W szczególności Sąd poprzez stwierdzenie w pkt 44 zaskarżonego wyroku, że w wyroku z dnia 10 lipca 2012 r. Cour de cassation (sąd kasacyjny) nie przeprowadził wykładni art. L. 711‑4 CPI, i jednoczesne orzeczenie, że fragment tego ostatniego wyroku – według którego „firma korzysta z ochrony wyłącznie w zakresie rodzajów działalności faktycznie wykonywanych przez spółkę, a nie rodzajów działalności wymienionych w umowie spółki” – ani w swojej treści, ani w swym kontekście faktycznym lub proceduralnym, nie zawiera żadnego ograniczenia, które mogłoby skłonić do uznania, iż jego stosowanie ma być zastrzeżone dla szczególnych okoliczności rozstrzyganej sprawy, i że może z tego względu zostać zastosowany odpowiednio dla celów wykładni art. L. 711‑4 CPI, przypisał wyrokowi z dnia 10 lipca 2012 r. skutek, którego wyrok ten w sposób oczywisty nie ma. Według EUIPO przedmiotem tego fragmentu wspomnianego wyroku było bowiem jedynie stwierdzenie oszukańczego charakteru zgłoszenia rozpatrywanego znaku towarowego przez zainteresowaną spółkę, a nie zakresu ochrony firmy tej spółki wobec późniejszego znaku towarowego. Artykuł L. 711‑4 lit. b) CPI wymaga zaś zdaniem EUIPO przeprowadzenia „prospektywnego badania” prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, które może pomijać konkretne warunki używania kolidujących ze sobą oznaczeń, w tym wcześniejszej firmy, gdyż ograniczenie zakresu ochrony firmy wyłącznie do konkretnie wykonywanej działalności nie ma zastosowania w przypadku konfliktów jedynie potencjalnych.

54

Forge de Laguiole dodaje, że z uwagi na to, iż wyrok z dnia 10 lipca 2012 r. jest wyrokiem oddalającym, to znaczy wyrokiem utrzymującym w mocy orzeczenie wydane w wyniku apelacji, nie może on stanowić według prawa francuskiego wyroku ustanawiającego zasadę.

55

G. Szajner podnosi, że stanowisko EUIPO, zgodnie z którym wyrok z dnia 10 lipca 2012 r. dotyczy tylko przypadków zgłoszenia znaku towarowego w złej wierze, jest sprzeczny zarówno z orzecznictwem poprzedzającym ten wyrok, jak i z wykładnią tego wyroku dokonywaną przez doktrynę francuską, która wykazuje jednomyślność co do ogólnego zakresu wspomnianego wyroku.

56

Należy przypomnieć najpierw, że co się tyczy zbadania w ramach odwołania ustaleń dokonanych przez Sąd w przedmiocie mającego zastosowanie prawa krajowego, Trybunał jest właściwy do sprawdzenia przede wszystkim, czy Sąd, na podstawie dokumentów i innych dowodów, jakie zostały mu przedłożone, nie przeinaczył treści przedmiotowych przepisów krajowych lub odnoszącego się do nich orzecznictwa krajowego, lub też dotyczących ich publikacji doktryny, następnie do zbadania, czy w odniesieniu do tych szczegółowych danych Sąd nie poczynił ustaleń pozostających w sposób oczywisty w sprzeczności z ich treścią, i wreszcie – czy Sąd, badając całość tych danych, nie przypisał jednej z nich – celem ustalenia treści przedmiotowego ustawodawstwa krajowego – zakresu, który nie jest właściwy w stosunku do innych danych, jeśli wynika to w sposób oczywisty z dokumentacji w aktach sprawy (wyrok z dnia 5 lipca 2011 r., Edwin/OHIM, C‑263/09 P, EU:C:2011:452, pkt 53).

57

Z tego względu Trybunał jest zobowiązany sprawdzić, czy argumentacja EUIPO odnosi się do błędów, których miałby dopuścić się Sąd podczas dokonywania ustaleń w przedmiocie rozpatrywanego ustawodawstwa krajowego, a które mogłyby podlegać kontroli Trybunału na podstawie rozważań przedstawionych w poprzednim punkcie niniejszego wyroku (zob. podobnie wyrok z dnia 5 lipca 2011 r., Edwin/OHIM, C‑263/09 P, EU:C:2011:452, pkt 54).

58

W niniejszym przypadku Sąd ustalił w pkt 44 zaskarżonego wyroku, że wyrok z dnia 10 lipca 2012 r. zapadł nie wskutek powództwa wniesionego na podstawie art. L. 711‑4 CPI, ale wskutek środka mającego na celu unieważnienie prawa do znaku towarowego z powodu dokonania zgłoszenia w złej wierze i żądania z zakresu zwalczania nieuczciwej konkurencji.

59

Jak Sąd stwierdził również we wspomnianym punkcie, żaden element wyroku z dnia 10 lipca 2012 r. nie wskazuje, by Cour de cassation (sąd kasacyjny) chciał ograniczyć ważność swoich ustaleń dotyczących zakresu ochrony firmy do szczególnych okoliczności leżących u podstaw wspomnianego wyroku. Przeciwnie, ustalenia te zostały sformułowane przez ten sąd w ramach oddalenia pierwszego zarzutu skargi, który opierał się w szczególności na naruszeniu art. L. 711‑4 lit. b) CPI. Nie można zatem uwzględnić argumentu EUIPO, zgodnie z którym wspomniane ustalenia nie mają znaczenia dla celów stosowania tego przepisu.

60

Ponadto EUIPO podnosi, że Cour de cassation (sąd kasacyjny) wziął pod uwagę rodzaje działalności faktycznie wykonywane przez właściciela firmy w celu zbadania podniesionego przed tym sądem zarzutu drugiego z zakresu nieuczciwej konkurencji, co zakładałoby występowanie stanu rzeczywistej konkurencji pomiędzy zainteresowanymi przedsiębiorstwami.

61

Jednakże z brzmienia wyroku z dnia 10 lipca 2012 r. wynika w sposób oczywisty, po pierwsze, że ustalenie, zgodnie z którym „firma korzysta z ochrony wyłącznie w zakresie rodzajów działalności faktycznie wykonywanych przez spółkę, a nie rodzajów działalności wymienionych w umowie spółki”, zostało dokonane w ramach odpowiedzi na pierwszy zarzut skargi, dotyczący zgłoszenia w złej wierze rozpatrywanego znaku towarowego w sprawie, w której zapadł wspomniany wyrok, a po drugie, że Cour de cassation (sąd kasacyjny) odniósł się do rodzajów działalności faktycznie wykonywanych przez zainteresowane przedsiębiorstwo zarówno w ramach odpowiedzi na ten zarzut pierwszy, jak i w ramach odpowiedzi na drugi zarzut skargi, dotyczący powództwa z tytułu nieuczciwej konkurencji.

62

Przy uwzględnieniu tych rozważań nie wydaje się oczywiste, by Sąd przeinaczył wyrok z dnia 10 lipca 2012 r.

63

Stwierdzenia tego nie może podważyć argument Forge de Laguiole, zgodnie z którym wyrok ten nie jest wyrokiem „ustanawiającym zasadę”. Otóż w świetle zasad regulujących badanie przez Trybunał w ramach odwołania ustaleń poczynionych przez Sąd w przedmiocie mającego zastosowanie prawa krajowego, wspomnianych w pkt 56 i 57 niniejszego wyroku, i z uwagi na to, że do Trybunału nie należy określenie, czy wspomniany wyrok stanowi wyrok „ustanawiający zasadę”, wystarczy stwierdzić, że nie wydaje się, by Sąd, biorąc pod uwagę tenże wyrok, w sposób oczywisty błędnie ocenił jego zakres.

64

Z powyższego wynika, że pierwszą część zarzutu drugiego należy oddalić.

65

W drugiej części zarzutu drugiego EUIPO, wspierane przez Forge de Laguiole, podważa kryterium, na którym oparł się Sąd w celu określenia sektorów działalności tej spółki. W tym względzie EUIPO podnosi, że choć w pkt 32 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł, iż wyłącznie od przepisów prawa francuskiego zależy odpowiedź na pytanie, czy i – jeśli tak – w jakim zakresie firma Forge de Laguiole zezwala jej na zakazanie G. Szajnerowi używania znaku towarowego LAGUIOLE, to Sąd określił zakres ochrony firmy, odnosząc się w pkt 63 zaskarżonego wyroku wyłącznie do własnego orzecznictwa, mianowicie do wyroku z dnia 13 lutego 2007 r., Mundipharma/OHIM – Altana Pharma (RESPICUR) (T‑256/04, EU:T:2007:46), dotyczącego używania wcześniejszych znaków towarowych, które to orzecznictwo Sąd zastosował w drodze analogii dla celów wykładni art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94, odpowiadającego art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009.

66

W konsekwencji Sąd zdaniem OHIM określił wspomniane sektory działalności tylko w odniesieniu do kryterium związanego z charakterem towarów i tym samym naruszył prawo w zakresie zastosowania art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. L. 711‑4 CPI. EUIPO utrzymuje bowiem, że podczas takiego określania sektorów działalności w rozumieniu prawa francuskiego należało także wziąć pod uwagę przeznaczenie i sposób używania towarów sprzedawanych przez właściciela wcześniejszej firmy.

67

G. Szajner podnosi, że Sąd słusznie dokonał oceny podobieństwa rozpatrywanych towarów, opierając się jednocześnie na ich charakterze, jak też na ich przeznaczeniu i sposobie używania.

68

Należy najpierw stwierdzić, jak to uczyniła rzecznik generalna w pkt 78 opinii, że w ramach badania rodzajów działalności wykonywanych przez Forge de Laguiole Sąd w żadnym razie nie zastosował w sposób ogólny w drodze analogii swojego orzecznictwa. I tak swoje orzecznictwo dotyczące używania wcześniejszych znaków towarowych przytoczył tylko w pkt 63 zaskarżonego wyroku w celu wyjaśnienia ustalenia, zgodnie z którym sprzedaż widelców pozwala stwierdzić istnienie działalności nie w całym sektorze „nakryć stołowych”, lecz jedynie w zakresie „sztućców”.

69

Następnie należy stwierdzić, iż jest prawdą, że Sąd nie wymienił wyraźnie uprzednio kryteriów, w odniesieniu do których powinny zostać określone rodzaje działalności faktycznie wykonywane przez Forge de Laguiole, i że w pkt 81 zaskarżonego wyroku przytoczył przywoływane przez strony orzecznictwo sądów francuskich jedynie w ramach badania prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

70

Jednakże z zaskarżonego wyroku wynika w jasny sposób, że podczas badania tych rodzajów działalności w pkt 54–74 tego wyroku Sąd wyraźnie wziął pod uwagę nie tylko charakter rozpatrywanych towarów, lecz także ich przeznaczenie, sposób używania, klientelę, a także sposób dystrybucji.

71

Wynika z tego, że argumentacja EUIPO i Forge de Laguiole opiera się na błędnym odczytaniu zaskarżonego wyroku.

72

W rezultacie należy oddalić jako bezzasadną także drugą część drugiego zarzutu odwołania.

73

Z całości powyższych rozważań wynika, że odwołanie nie jest zasadne i należy je oddalić.

74

Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ G. Szajner wniósł o obciążenie EUIPO kosztami postępowania, a EUIPO przegrało sprawę, należy obciążyć je kosztami postępowania.

75

Zgodnie z art. 184 § 4 regulaminu postępowania należy obciążyć Forge de Laguiole, interwenienta w postępowaniu odwoławczym, własnymi kosztami.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje: