This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62014CJ0309
Judgment of the Court (Second Chamber) of 2 September 2015.#Confederazione Generale Italiana del Lavoro (CGIL) and Istituto Nazionale Confederale Assistenza (INCA) v Presidenza del Consiglio dei Ministri and Others.#Request for a preliminary ruling from the Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio.#Reference for a preliminary ruling — Status of third-country nationals who are long-term residents — Directive 2003/109/EC — National legislation — Issue and renewal of a residence permit — Condition — Obligatory financial contribution — Amount eight times higher than that for obtaining a national identity card — Infringement of the principles of Directive 2003/109/EC.#Case C-309/14.
Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 2 września 2015 r.
Confederazione Generale Italiana del Lavoro (CGIL) i Istituto Nazionale Confederale Assistenza (INCA) przeciwko Presidenza del Consiglio dei Ministri i in.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio.
Odesłanie prejudycjalne – Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi – Dyrektywa 2003/109/WE – Przepisy krajowe – Wydanie i odnowienie zezwolenia na pobyt – Przesłanka – Obowiązkowy wkład finansowy – Kwota ośmiokrotnie wyższa niż wymagana do uzyskania krajowego dokumentu tożsamości – Naruszenie zasad dyrektywy 2003/109/WE.
Sprawa C-309/14.
Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 2 września 2015 r.
Confederazione Generale Italiana del Lavoro (CGIL) i Istituto Nazionale Confederale Assistenza (INCA) przeciwko Presidenza del Consiglio dei Ministri i in.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio.
Odesłanie prejudycjalne – Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi – Dyrektywa 2003/109/WE – Przepisy krajowe – Wydanie i odnowienie zezwolenia na pobyt – Przesłanka – Obowiązkowy wkład finansowy – Kwota ośmiokrotnie wyższa niż wymagana do uzyskania krajowego dokumentu tożsamości – Naruszenie zasad dyrektywy 2003/109/WE.
Sprawa C-309/14.
Court reports – general
ECLI identifier: ECLI:EU:C:2015:523
z dnia 2 września 2015 r. ( *1 )
„Odesłanie prejudycjalne — Status obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi — Dyrektywa 2003/109/WE — Przepisy krajowe — Wydanie i odnowienie zezwolenia na pobyt — Przesłanka — Obowiązkowy wkład finansowy — Kwota ośmiokrotnie wyższa niż wymagana do uzyskania krajowego dokumentu tożsamości — Naruszenie zasad dyrektywy 2003/109/WE”
W sprawie C‑309/14
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Tribunale amministrativo regionale per il Lazio (Włochy) postanowieniem z dnia 17 grudnia 2013 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 30 czerwca 2014 r., w postępowaniu:
Confederazione Generale Italiana del Lavoro (CGIL),
Istituto Nazionale Confederale Assistenza (INCA)
przeciwko
Presidenza del Consiglio dei Ministri,
Ministero dell’Interno,
Ministero dell’Economia e delle Finanze,
TRYBUNAŁ (druga izba),
w składzie: R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca), prezes izby, J.C. Bonichot, A. Arabadjiev, J.L. da Cruz Vilaça i C. Lycourgos, sędziowie,
rzecznik generalny: Y. Bot,
sekretarz: L. Carrasco Marco, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 16 kwietnia 2015 r.,
rozważywszy uwagi przedstawione:
— |
w imieniu Confederazione Generale Italiana del Lavoro (CGIL) przez V. Angioliniego, L. Formilana i L. Santiniego, avvocati, |
— |
w imieniu Istituto Nazionale Confederale Assistenza (INCA), przez V. Angioliniego, L. Formilana i L. Santiniego, avvocati, |
— |
w imieniu rządu włoskiego przez G. Palmieri, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez G. Palatiella, avvocato dello Stato, |
— |
w imieniu rządu francuskiego przez F.X. Bréchota i D. Colasa, działających w charakterze pełnomocników, |
— |
w imieniu rządu polskiego przez B. Majczynę, działającego w charakterze pełnomocnika, |
— |
w imieniu Komisji Europejskiej przez M. Condou-Durande i A. Aresu, działających w charakterze pełnomocników, |
podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,
wydaje następujący
Wyrok
1 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni dyrektywy Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (Dz.U. 2004, L 16, s. 44), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2011 r. (Dz.U. L 132, s. 1) (zwanej dalej „dyrektywą 2003/109”). |
2 |
Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu między Confederazione Generale Italiana del Lavoro (zwaną dalej „CGIL”) i Istituto Nazionale Confederale Assistenza (zwanym dalej „INCA”) a Presidenza del Consiglio dei Ministri (prezydium rządu), Ministero dell’Interno (ministerstwem spraw wewnętrznych) i Ministero dell’Economia e delle Finanze (ministerstwem gospodarki i finansów) wszczętego w celu stwierdzenia nieważności rozporządzenia wydanego przez te dwa ministerstwa w dniu 6 października 2011 r. w sprawie opłaty za wydanie i odnowienie zezwolenia na pobyt (GURI nr 304, z dnia 31 grudnia 2011 r., zwanego dalej „rozporządzeniem 2011”), a także wszelkich aktów przygotowawczych, wydanych w jego następstwie i z nim powiązanych. |
Ramy prawne
Prawo Unii
3 |
Zgodnie z motywami 9, 10 i 18 dyrektywy 2003/109:
[…]
|
4 |
Artykuł 8 wspomnianej dyrektywy, zatytułowany „Zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego [UE]”, stanowi w swym ust. 2: „Państwa członkowskie wydają rezydentowi długoterminowemu zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego [UE]. Zezwolenie jest ważne przez co najmniej pięć lat i podlega automatycznemu odnowieniu z chwilą jego wygaśnięcia, na podstawie wniosku, jeżeli wniosek taki jest wymagany”. |
5 |
Artykuł 19 dyrektywy 2003/109, zatytułowany „Rozpatrywanie wniosków i wydawanie dokumentu pobytowego”, przewiduje: „[…] 2. Jeżeli warunki przewidziane w art. 14, 15 i 16 są spełnione, wówczas, z zastrzeżeniem przepisów dotyczących porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego i zdrowia publicznego w art. 17 i 18, drugie państwo członkowskie wydaje rezydentowi długoterminowemu dokument pobytowy, który będzie mógł być odnowiony. Jest on odnawiany, na podstawie wniosku, jeżeli jest on wymagany, z chwilą wygaśnięcia dokumentu. Drugie państwo członkowskie powiadamia pierwsze państwo członkowskie o swojej decyzji. 3. Drugie państwo członkowskie wydaje członkom rodziny rezydenta długoterminowego dokumenty pobytowe, które mogą być odnawiane, ważne przez taki okres, jak dokumenty wydane rezydentowi długoterminowemu”. |
Prawo włoskie
6 |
Artykuł 5 ust. 2b decreto legislativo 25 luglio 1998, n. 286, Testo unico delle disposizioni concernenti la disciplina dell’immigrazione e norme sulla condizione dello straniero (rozporządzenia ustawodawczego nr 286/1998 z dnia 25 lipca 1998 r. ujednolicającego przepisy imigracyjne i dotyczące statusu cudzoziemca; dodatek zwyczajny do GURI nr 191 z dnia 18 sierpnia 2009 r.), wprowadzony do wspomnianego rozporządzenia przez art. 1 ust. 22 lit. b) legge 15 luglio 2009, n. 94, recante disposizioni in materia di sicurezza pubblica (ustawą nr 94 z dnia 15 lipca 2009 r. o bezpieczeństwie publicznym; dodatek zwyczajny do GURI nr 170 z dnia 24 lipca 2009 r.) (zwanego dalej „rozporządzeniem ustawodawczym nr 286/1998”), stanowi: „Wniosek o wydanie i odnowienie zezwolenia na pobyt wymaga uiszczenia opłaty, której kwotę wynoszącą od 80 EUR do 200 EUR określa rozporządzenie wydawane przez Ministro dell’economia e delle finanze wraz z Ministro dell’interno, ustanawiające ponadto zasady jej uiszczania oraz zasady wykonania przepisu o którym mowa w art. 14a ust. 2 [rozporządzenia ustawodawczego nr 286/1998]. Uiszczenie opłaty nie jest wymagane na potrzeby wydania i odnowienia zezwolenia na pobyt dla celów azylu, wniosku o azyl, ochrony dodatkowej i ze względów humanitarnych”. |
7 |
Artykuł 14a rozporządzenia ustawodawczego nr 286/1998 ustanawia i normuje Fundusz repatriacyjny („Fondo rimpatri”) w sposób następujący: „1. Przy Ministero dell’interno ustanawia się Fundusz repatriacyjny mający na celu finansowanie wydatków służących repatriacji obcokrajowców do państw ich pochodzenia lub z których przybyli. 2. Fundusz, o którym mowa w ust. 1, jest zasilany połową wpływów uzyskanych z poboru opłat, o których mowa w art. 5 ust. 2b oraz opłatami ewentualnie ustanowionymi przez Unię Europejską na cele samego Funduszu. Pozostałą część kwoty wpływów z opłaty, o której mowa w art. 5 ust. 2b, włącza się do preliminarza budżetowego Ministero dell’interno w celu pokrycia kosztów związanych z działalnością dochodzeniowo-śledczą łączącą się z wydawaniem i odnawianiem zezwoleń na pobyt”. |
8 |
Rozporządzenie 2011 przyjęte na podstawie art. 5 ust. 2b i art. 14a rozporządzenia ustawodawczego nr 286/1998 ustala wysokość opłaty należnej z tytułu wydania i odnowienia dokumentu pobytowego na następującym poziomie:
|
9 |
Chociaż postanowienie odsyłające nie zawiera odesłania do żadnych innych przepisów krajowych przewidujących inne opłaty podlegające uiszczeniu do celów wydania i odnowienia zezwolenia na pobyt, z uwag przedstawionych przez Komisję Europejską, a także przez CGIL i INCA wynika, że na podstawie wcześniejszych, wciąż obowiązujących, uregulowań prawa włoskiego za wydanie i odnowienie zezwolenia na pobyt, oprócz opłat przewidzianych przez rozporządzenie 2011, należy uiścić łączną kwotę 73,50 EUR, niezależnie od długości obowiązywania zezwolenia na pobyt. |
10 |
Z uwag Komisji wynika w szczególności, że na podstawie art. 7s-b ust. 1 lit. b) decreto legge 31 gennaio 2005, n. 7, Disposizioni urgenti per l’università e la ricerca, per i beni e le attività cultural, per il completamento di grandi opere strategiche, per la mobilità dei pubblici dipendenti, nonché per semplificare gli adempimenti relativi a imposte di bollo e tasse di concessione (rozporządzenia ustawodawczego nr 7 z dnia 31 stycznia 2005 r. w sprawie doraźnych przepisów odnoszących się do uniwersytetów, badań, dziedzictwa kulturowego i działalności kulturalnej, realizacji dużych projektów strategicznych, mobilności urzędników i uproszczenia formalności związanych z prawem znaków pocztowych i opłatami skarbowymi), przekształconego, ze zmianami, w ustawę ustawą z dnia 31 marca 2005 r., od dnia 1 stycznia 2006 r. zezwolenia na pobyt wydawane w formie papierowej są zastępowane w momencie wydania pierwszego zezwolenia lub jego odnowienia przez zezwolenia na pobyt elektroniczne, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1030/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. ustanawiającym jednolity wzór dokumentów pobytowych dla obywateli państw trzecich (Dz.U. L 157, s. 1). |
11 |
Zgodnie z art. 1 decreto del Ministro dell’Economia e delle Finanze Finanze 4 aprile 2006, Determinazione dell’importo delle spese da porre a carico dei soggetti richiedenti il permesso di soggiorno elettronico (rozporządzenia ministra gospodarki i finansów z dnia 4 kwietnia 2006 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat ponoszonych przez osoby ubiegające się o elektroniczne zezwolenie na pobyt) wysokość tych opłat została ustalona na kwotę 27,50 EUR wraz z podatkiem od wartości dodanej. |
12 |
Na podstawie jedynego artykułu decreto del Ministro dell’Interno 12 ottobre 2005, Importo dell’onere a carico dell’interessato per il rilascio e rinnovo dei permessi e della carta di soggiorno nell’ambito della convenzione, stipulata ai sensi dell’articolo 39, comma 4-bis, della legge 16 dicembre 2003, n.3 (rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych z dnia 12 października 2005 r. w sprawie ustalenia wysokości opłaty obciążającej osobę ubiegającą się o wydanie lub odnowienie dokumentu pobytowego w ramach konwencji zawartej w rozumieniu art. 39 ust. 4a ustawy nr 3 z dnia 16 grudnia 2003 r.) koszt usługi ponoszony przez wnioskodawcę został ustalony w przypadku tego postępowania na poziomie 30 EUR. |
13 |
Wreszcie zgodnie z art. 4 część 1 tabeli taryfikatora widniejącego w załączniku A do decreto del Presidente della Repubblica 26 ottobre 1972, n. 642, Disciplina dell’imposta di bollo (rozporządzenia prezydenta Republiki nr 642 z dnia 26 października 1972 r. dotyczącej uregulowania opłaty skarbowej) w wersji obowiązującej w chwili zaistnienia okoliczności sprawy rozpatrywanej w postępowaniu głównym, wysokość opłaty skarbowej z tytułu wydania lub odnowienia zezwolenia na pobyt została ustalona ryczałtowo na kwotę 16 EUR. |
Postępowanie główne i pytanie prejudycjalne
14 |
CGIL i INCA wystąpiły do Tribunale amministrativo regionale per il Lazio (regionalnego sądu administracyjnego dla Lacjum) o stwierdzenie nieważności rozporządzenia 2011, podnosząc, że podlegająca uiszczeniu na podstawie tego rozporządzenia opłata z tytułu wydania i odnowienia zezwolenia na pobyt obywateli państw trzecich jest nieuzasadniona i/lub nieproporcjonalna. |
15 |
Sąd odsyłający uznał, że z urzędu należało zbadać, czy przepisy krajowe, które nakazują, w szczególności poprzez ustalenie stawek w rozporządzeniach wykonawczych, uiszczenie opłaty za wydanie zezwolenia na pobyt, są zgodne z obowiązującymi w tej dziedzinie postanowieniami prawa Unii. |
16 |
W tym względzie sąd odsyłający, powołując się na wyrok Komisja/Niderlandy (C‑508/10, EU:C:2012:243), wskazuje, że przepisy danego państwa członkowskiego mogą być zgodne z zasadami wyrażonymi w dyrektywie 2003/109, tylko jeżeli wymagane opłaty, które mogą mieć różną wysokość w ramach pewnych widełek, nie sięgają – w swej najniższej wysokości – kwot, które są nadmiernie zawyżone, a zatem nieproporcjonalne w stosunku do kwoty wymaganej od obywateli tego państwa do celów uzyskania analogicznego dokumentu, takiego jak krajowy dokument tożsamości. |
17 |
Sąd odsyłający przypomina w szczególności, że w wyroku Komisja/Niderlandy (C‑508/10, EU:C:2012:243) za niezgodne z przepisami dyrektywy 2003/109 uznane zostały przepisy przyjęte w porządku prawnym Królestwa Niderlandów, które przewidywały już jako najniższą kwotę wymaganą za wydanie dokumentu pobytowego, kwotę stanowiącą około siedmiokrotność kwoty wymaganej od obywatela danego państwa członkowskiego z tytułu wydania krajowego dokumentu tożsamości. |
18 |
Zważywszy na fakt, że koszt wydania krajowego dokumentu tożsamości we Włoszech wynosi obecnie według sądu odsyłającego ok. 10 EUR, a najniższa kwota podlegająca uiszczeniu na podstawie rozporządzenia 2011 wynosi 80 EUR, wobec czego obciążenie finansowe dla obywatela państwa trzeciego z tytułu wydania dokumentu uprawniającego do pobytu na terytorium krajowym jest około ośmiokrotnie wyższe, sąd ten nurtuje wątpliwość co do zgodności przepisów krajowych, których dotyczy postępowanie główne, z zasadami dyrektywy 2003/109 w świetle wyroku Komisja/Niderlandy (C‑508/10, EU:C:2012:243). |
19 |
W tych okolicznościach Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym: „Czy zasady określone w dyrektywie Rady 2003/109 […] stoją na przeszkodzie przepisom krajowym takim jak art. 5 ust. 2b rozporządzenia ustawodawczego nr 286/1998 w części, w której przewiduje on, że wniosek o wydanie i odnowienie zezwolenia na pobyt wymaga uiszczenia opłaty, której kwotę wynoszącą od 80 EUR do 200 EUR określa rozporządzenie wydawane przez Ministro dell’Economia e delle Finanze wraz z Ministro dell’Interno, ustanawiające ponadto zasady jej uiszczania […], ustalając w ten sposób minimalną wysokość opłaty na poziomie stanowiącym około ośmiokrotność kosztu wydania krajowego dokumentu tożsamości?”. |
W przedmiocie pytania prejudycjalnego
20 |
Poprzez swoje pytanie sąd odsyłający zmierza w istocie do ustalenia, czy dyrektywa 2003/109 stoi na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które nakładają na obywateli państw trzecich wnoszących o wydanie lub odnowienie zezwolenia na pobyt w danym państwie członkowskim obowiązek uiszczenia opłaty, której wysokość waha się od 80 EUR do 200 EUR. |
21 |
Na wstępie należy przypomnieć, że z motywów 4, 6 i 12 dyrektywy 2003/109 wynika, iż zasadniczym celem tej dyrektywy jest integracja obywateli państw trzecich, którzy są na stałe osiedleni w państwach członkowskich (wyrok Komisja/Niderlandy, C‑508/10, EU:C:2012:243, pkt 66). |
22 |
Należy zauważyć, iż Trybunał uznał już w przeszłości, że państwa członkowskie mogą uzależnić wydawanie zezwoleń i dokumentów pobytowych na podstawie dyrektywy 2003/109 od uiszczenia opłat oraz że przy ustalaniu wysokości tych opłat przysługuje im zakres swobody (wyrok Komisja/Niderlandy, C‑508/10, EU:C:2012:243, pkt 64). |
23 |
Jednakże Trybunał sprecyzował, że uprawnienia dyskrecjonalne przyznane państwom członkowskim w tym względzie nie są nieograniczone oraz że państwa członkowskie nie mogą stosować uregulowania krajowego mogącego zagrażać realizacji celów wytyczonych przez dyrektywę 2003/109, a tym samym pozbawiać ją skuteczności (wyrok Komisja/Niderlandy, C‑508/10, EU:C:2012:243, pkt 65). |
24 |
Ponadto zgodnie z zasadą proporcjonalności, która należy do zasad ogólnych prawa Unii, środki służące wykonaniu dyrektywy 2003/109 powinny być właściwe do realizacji celów przewidzianych przez to uregulowanie i nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do ich osiągnięcia (wyrok Komisja/Niderlandy, C‑508/10, EU:C:2012:243, pkt 75). |
25 |
Z tego względu, o ile państwa członkowskie są uprawnione do uzależnienia wydania zezwoleń na pobyt na podstawie dyrektywy 2003/109 od pobrania opłat, o tyle zgodnie z zasadą proporcjonalności ustalona wysokość tych opłat nie może mieć na celu stworzenia przeszkody w uzyskaniu przyznanego przez tę dyrektywę statusu rezydenta długoterminowego i innych praw wynikających z przyznania tego statusu ani nie może skutkować stworzeniem takiej przeszkody, gdyż w przeciwnym razie naruszone zostałyby zarówno cel, do którego dąży ta dyrektywa, jak i jej duch (zob. podobnie wyrok Komisja/Niderlandy, C‑508/10, EU:C:2012:243, point 69). |
26 |
W tym względzie z postanowienia odsyłającego wynika, że wysokość opłaty, której dotyczy postępowanie główne, wynosi 80 EUR za wydanie i odnowienie zezwolenia na pobyt o długości od trzech miesięcy do roku, 100 EUR za wydanie i odnowienie zezwolenia na pobyt o długości od roku do dwóch lat oraz 200 EUR za wydanie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE. |
27 |
Tymczasem obciążenie finansowe, jakie taka opłata może stanowić dla niektórych obywateli państw trzecich spełniających warunki przewidziane przez dyrektywę 2003/109 dla uzyskania zezwoleń na pobyt, o których mowa w tej dyrektywie, jest znaczne i to tym bardziej że – mając na uwadze długość obowiązywania takich zezwoleń – owi obywatele są zobowiązani dość często występować o ich odnowienie, a do tych opłat dolicza się nierzadko inne opłaty wynikające z wcześniej obowiązujących przepisów krajowych, co sprawia, że w takich okolicznościach obowiązek uiszczenia opłaty, której dotyczy postępowanie główne, może stanowić przeszkodę dla skorzystania przez wspominanych obywateli państw trzecich z praw przyznanych omawianą tu dyrektywą. |
28 |
W tym względzie podkreślenia wymaga, że zarówno w swych uwagach, jak i na rozprawie skarżący w postępowaniu głównym oraz Komisja podnosili, iż na podstawie wcześniej ustanowionych i wciąż obowiązujących uregulowań prawa włoskiego za wydanie i odnowienie dokumentów pobytowych w każdym wypadku należy uiścić inną opłatę w wysokości 73,50 EUR, i to niezależnie od długości obowiązywania danego zezwolenia na pobyt. |
29 |
Ponadto z postanowienia odsyłającego wynika, że zgodnie z art. 14a rozporządzenia ustawodawczego nr 286/1998 połowa wpływów uzyskanych z pobierania opłaty, której dotyczy postępowanie główne, jest przekazywana na finansowanie wydatków związanych z repatriacją obywateli państw trzecich zatrzymanych w sytuacji stwierdzenia nielegalnego pobytu na terytorium krajowym do państw ich pochodzenia lub do państw, z których przybyli. Okoliczność ta została potwierdzona przez rząd włoski na rozprawie. |
30 |
A zatem nie można uwzględnić argumentacji rządu włoskiego, że opłata, której dotyczy postępowanie główne nie może być uznana za nieproporcjonalną, ponieważ osiągane z niej wpływy są powiązane z czynnościami dochodzeniowo-śledczymi koniecznymi do weryfikacji spełnienia warunków wymaganych do uzyskania zezwolenia na pobyt na podstawie dyrektywy 2003/109. |
31 |
W świetle powyższych rozważań na postawione pytanie należy odpowiedzieć, że dyrektywa 2003/109 stoi na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych takich jak będące przedmiotem postępowania głównego, które nakładają na obywateli państw trzecich wnoszących o wydanie lub odnowienie zezwolenia na pobyt w danym państwie członkowskim obowiązek uiszczenia opłaty, której wysokość waha się od 80 EUR do 200 EUR, ponieważ taka opłata jest nieproporcjonalna w stosunku do celu wyznaczonego tą dyrektywą i może stanowić przeszkodę dla korzystania z praw przyznanych w tym akcie. |
W przedmiocie kosztów
32 |
Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi. |
Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje: |
Dyrektywa Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi, zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2011 r. stoi na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych takich jak będące przedmiotem postępowania głównego, które nakładają na obywateli państw trzecich wnoszących o wydanie lub odnowienie zezwolenia na pobyt w danym państwie członkowskim obowiązek uiszczenia opłaty, której wysokość waha się od 80 EUR do 200 EUR, ponieważ taka opłata jest nieproporcjonalna w stosunku do celu wyznaczonego tą dyrektywą i może stanowić przeszkodę dla korzystania z praw przyznanych w tym akcie. |
Podpisy |
( *1 ) Język postępowania: włoski.