4.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 129/24

—

stwierdzenie ze skutkiem natychmiastowym nieważności decyzji Rady 2012/829/WPZiB z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1264/2012 z dnia 21 grudnia 2012 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w zakresie, w jakim te akty prawne dotyczą skarżącej;

—

zastosowanie środka organizacji postępowania na podstawie art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem i nakazanie pozwanej przedstawienia wszystkich dokumentów związanych z zaskarżoną decyzją w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1)

Zarzut pierwszy: naruszenie obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony prawnej

W tym kontekście zostaje podniesione m.in., że uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji nie jest dla skarżącej zrozumiałe, a zrozumiale uzasadnienie nie zostało jej również zakomunikowane oddzielnie. Z tego powodu zostało naruszone jej prawo do obrony oraz prawo do skutecznej ochrony prawnej. Naruszone zostało także prawo do bycia wysłuchanym. Skarżąca podnosi, że zaskarżone akty nie zostały jej doręczone przez pozwaną i że nie była ona wysłuchana. Ponadto podnosi ona, że pozwana nie dokonała prawidłowej oceny okoliczności dotyczących skarżącej. Skarżąca jest zdania, że została pozbawiona udziału w sprawiedliwym postępowaniu, zgodnym zasadami państwa prawa, ponieważ z braku wiedzy o toczącym się postępowaniu nie mogła konkretnie wypowiedzieć się w przedmiocie odnośnych zarzutów i rzekomych dowodów przedstawionych przez Radę, jak również nie mogła przedstawić żadnych dowodów przeciwnych.

2)

Zarzut drugi: oczywisty błąd w ocenie i naruszenie zasady proporcjonalności

Zdaniem skarżącej wydając zaskarżone akty prawne Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie. Rada dokonała niedostatecznego lub błędnego ustalenia stanu faktycznego leżącego u podstawy zaskarżonych aktów prawnych. W tym kontekście skarżąca podnosi m.in., że w odniesieniu do skarżącej przywołane w zaskarżonych aktach powody przyjęcia środków ograniczających, są nietrafione. Ponadto zaskarżone akty naruszają zasadę proporcjonalności.

3)

Zarzut trzeci: naruszenie praw zagwarantowanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej

W tym miejscu skarżąca podnosi, że zaskarżone akty naruszają jej prawa podstawowe, zagwarantowane przez Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2010, C 83, s. 389) (zwaną dalej „Kartą praw podstawowych”). W tym kontekście skarżąca podnosi naruszenie wolności prowadzenia działalności gospodarczej w Unii Europejskiej (art. 16 Karty praw podstawowych) i prawa do używania mienia nabytego zgodnie z prawem oraz rozporządzania nim w Unii Europejskiej (art. 17 Karty praw podstawowych). Ponadto skarżąca podnosi naruszenie zasady równości wobec prawa (art. 20 Karty praw podstawowych) oraz zasady niedyskryminacji (art. 21 Karty praw podstawowych).