1

W dniu 1 grudnia 2010 r. na rzecz rządu Księstwa Monako dokonano w Biurze Międzynarodowym Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO) rejestracji międzynarodowej wskazującej Wspólnotę Europejską dotyczącej słownego znaku towarowego MONACO (zwanego dalej „spornym znakiem”). O rejestracji tej Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) został powiadomiony w dniu 24 marca 2011 r.

2

Towary i usługi, dla których wystąpiono o rejestrację, należą do klas 9, 12, 14, 16, 18, 25, 28, 35, 38, 39, 41 i 43 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

3

W dniu 1 kwietnia 2011 r. OHIM powiadomił rząd Monako o tymczasowej odmowie ex officio przyznania ochrony spornemu znakowi towarowemu w Unii Europejskiej na podstawie art. 5 Protokołu do Porozumienia madryckiego dotyczącego międzynarodowej rejestracji znaków, przyjętego w dniu 27 czerwca 1989 r. (Dz.U. 2003, L 296, s. 22, zwanego dalej „protokołem madryckim”) i zasady 113 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303, s. 1), ze zmianami, w odniesieniu do niektórych towarów i usług objętych rejestracją międzynarodową wskazującą Wspólnotę Europejską (zwanych dalej „rozpatrywanymi towarami i usługami”). Owe towary i usługi, należące do klas 9, 16, 39, 41 i 43, odpowiadają dla każdej z tych klas następującemu opisowi:

4

Podstawami, na których oparta była ta odmowa, były brak charakteru odróżniającego i charakter opisowy spornego znaku dla rozpatrywanych towarów i usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

5

Decyzją z dnia 18 listopada 2011 r., po tym, jak rząd Monako ustosunkował się do zastrzeżeń wysuniętych w powiadomieniu o tymczasowej odmowie, ekspert potwierdził, w odniesieniu do tych samych towarów i usług i z tych samych co powyżej wskazane względów, częściową odmowę przyznania ochrony spornemu znakowi towarowemu w Unii. Natomiast odstąpił on od podnoszonych wcześniej w decyzji o tymczasowej odmowie zastrzeżeń wobec „urządzeń do nagrywania, transmisji lub reprodukcji dźwięku lub obrazu”, należących do klasy 9.

6

W dniu 13 stycznia 2012 r. rząd Księstwa Monako wniósł od tej decyzji odwołanie do OHIM na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009.

7

W dniu 17 kwietnia 2012 r. skarżąca, Marques de l’État de Monaco (MEM), spółka akcyjna prawa Monako, wstąpiła w prawa rządu Księstwa Monako jako właściciela spornego znaku.

8

Decyzją z dnia 29 stycznia 2013 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza OHIM oddaliła odwołanie. Przede wszystkim stwierdziła ona, że w przypadku skarżącej nie ma żadnej szczególnej podstawy, która uzasadniałaby powoływanie się przez nią na sporny znak towarowy w odniesieniu do rozpatrywanych towarów i usług, a jedyną istotną kwestią pozostaje to, czy znak ten może zostać zarejestrowany w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009. Izba Odwoławcza oparła swoją odmowę głównie na art. 7 ust. 1 lit. c) wspomnianego rozporządzenia, który przewiduje odmowę rejestracji opisowych znaków towarowych, takich jak te składające się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania pochodzenia geograficznego. Przypomniała ona w tym względzie orzecznictwo, zgodnie z którym stosunek między tego rodzaju oznaczeniami a towarami lub usługami oznaczonymi wspomnianymi znakami musi być wystarczająco bezpośredni i konkretny, a które to orzecznictwo uważa ona za znajdujące zastosowanie w niniejszej sprawie, ponieważ określenie „monaco” oznacza obszar noszący tę samą nazwę i może w związku z tym zostać zrozumiane w którymkolwiek z języków używanych na terytorium Unii jako wskazujące pochodzenie lub przeznaczenie geograficzne rozpatrywanych towarów i usług. Izba Odwoławcza uznała następnie, że sporny znak towarowy jest wyraźnie pozbawiony charakteru odróżniającego w odniesieniu do rozpatrywanych towarów i usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Uściśliła ona wreszcie, że poruszone powyżej kwestie są istotne również w świetle art. 7 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia.

9

Skarżąca wnosi do Sądu:

10

OHIM wnosi do Sądu o:

11

Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji skarżąca wysuwa formalnie pięć zarzutów, które można zasadniczo sprowadzić do trzech, dotyczących, po pierwsze, braku lub niewystarczającego charakteru uzasadnienia, po drugie, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, i po trzecie, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) i art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia.

12

OHIM nie zgadza się z wysuwanymi przez skarżącą zarzutami i argumentami.

13

Zgodnie z art. 151 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 rejestracja międzynarodowa wskazująca Wspólnotę Europejską wywołuje te same skutki co zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego od dnia jej rejestracji w zastosowaniu art. 3 ust. 4 protokołu madryckiego. Artykuł 154 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia stanowi natomiast, że rejestracje międzynarodowe wskazujące Wspólnotę Europejską podlegają badaniu w odniesieniu do bezwzględnych podstaw odmowy w taki sam sposób jak zgłoszenia wspólnotowych znaków towarowych [wyrok z dnia 13 kwietnia 2011 r., Deichmann/OHIM (Przedstawienie wygiętego paska z przerywanymi liniami przy brzegach), T‑202/09, EU:T:2011:168, pkt 24].

14

Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 nie są rejestrowane znaki towarowe, które pozbawione są jakiegokolwiek charakteru odróżniającego. Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) wspomnianego rozporządzenia nie są rejestrowane „znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług”. Artykuł 7 ust. 2 tego rozporządzenia stanowi, iż ustęp 1 stosuje się bez względu na fakt, że podstawy odmowy rejestracji istnieją tylko w części Unii.

15

W świetle powyższych rozważań należy przede wszystkim ustalić, czy wydając zaskarżoną decyzję, Izba Odwoławcza dochowała ciążącego na niej obowiązku uzasadnienia.

16

Na mocy art. 75 rozporządzenia nr 207/2009 OHIM jest zobowiązany do uzasadnienia swoich decyzji. Ten obowiązek uzasadnienia ma taki sam zakres jak obowiązek wynikający z art. 296 TFUE, wymagający, by rozumowanie autora aktu przedstawiało się w sposób jasny i jednoznaczny. Jego podwójnym celem jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, a po drugie, umożliwienie sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem decyzji [wyroki: z dnia 19 maja 2010 r., Zeta Europe/OHIM (Superleggera), T‑464/08, EU:T:2010:212, pkt 47; z dnia 21 maja 2014 r., Eni/OHIM – Emi (IP) (ENI), T‑599/11, EU:T:2014:269, pkt 29].

17

Skarżąca twierdzi, że nie uzasadniwszy zaskarżonej decyzji w stopniu wymaganym prawem, Izba Odwoławcza naruszyła art. 75 rozporządzenia nr 207/2009, art. 296 TFUE i art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r.

18

Skarżąca twierdzi, po pierwsze, że Izba Odwoławcza poprzestała na przywołaniu właściwych przepisów rozporządzenia nr 207/2009, jak również odnoszącego się do nich orzecznictwa, nie wyjaśniając okoliczności faktycznych, które uznała za ustalone, pozbawiając ją jakiegokolwiek wyjaśnienia dotyczącego częściowej odmowy, której przedmiotem stało się jej zgłoszenie. Po drugie, skarżąca uważa, że co się tyczy odmowy przyznania ochrony dla tych z rozpatrywanych towarów, które należą do klasy 9, uzasadnienie zaskarżonej decyzji w ogóle nie zostało przedstawione, a w najlepszym wypadku jest ono niewystarczające, czy wręcz wewnętrznie sprzeczne.

19

Jeżeli chodzi o pierwsze zastrzeżenie, zgodnie z którym Izba Odwoławcza nie przedstawiła w zaskarżonej decyzji rozważań o charakterze faktycznym, na których decyzja ta została oparta, na wstępie należy sprecyzować, że obowiązek uzasadnienia nie nakazuje izbom odwoławczym przedstawienia wywodów, które w wyczerpujący sposób podejmowałyby punkt po punkcie argumentację przedstawioną przez strony sporu [zob. wyrok z dnia 12 lipca 2012 r., Gucci/OHIM – Chang Qing Qing (GUDDY), T‑389/11, EU:T:2012:378, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo]. Wystarczy zatem, by dana instytucja przedstawiła okoliczności faktyczne i rozważania prawne mające zasadnicze znaczenie dla systematyki decyzji (ww. w pkt 16 wyrok ENI, EU:T:2014:269, pkt 30; zob. podobnie wyrok z dnia 14 lutego 1990 r., Delacre i in./Komisja, C‑350/88, Rec, EU:C:1990:71, pkt 16).

20

W tym względzie należy zauważyć, że wbrew twierdzeniom skarżącej Izba Odwoławcza, wymieniwszy na wstępie w pkt 2 zaskarżonej decyzji rozpatrywane towary i przedstawiwszy następnie uzasadnienie decyzji eksperta (pkt 8–13 zaskarżonej decyzji), wskazała, że określenie „monaco” będzie natychmiast postrzegane jako wyrażenie czysto informacyjne, wskazujące pochodzenie geograficzne lub przeznaczenie geograficzne rozpatrywanych towarów i usług, a mianowicie Monako (pkt 25 zaskarżonej decyzji). W pkt 26–29 zaskarżonej decyzji opisała ona szczegółowo związek między każdym i każdą z rozpatrywanych towarów lub usług a terytorium Monako, zwracając w ten sposób uwagę, że w przypadku „magnetycznych nośników danych”, należących do klasy 9, i „wyrobów z tych materiałów [papier, karton] nieujętych w innych klasach; druków; fotografii”, należących do klasy 16, sporny znak mógł „stanowić wskazanie przedmiotu tych towarów, na przykład książek, przewodników turystycznych, fotografii etc., wszystkich mających związek z Księstwem Monako” (pkt 26 zaskarżonej decyzji). Jednocześnie Izba Odwoławcza uznała, że sporny znak towarowy, w zakresie, w jakim odnosił się do usług „transportu; organizowania podróży”, należących do klasy 39, mógł „wyraźnie odpowiadać wskazaniu przeznaczenia lub pochodzenia tych usług” (pkt 27 zaskarżonej decyzji), że usługi „rozrywki; działalności sportowej”, należące do klasy 41, będą odbywały się w sposób oczywisty w Monako (pkt 28 zaskarżonej decyzji) oraz że usługi „tymczasowego zakwaterowania”, należące do klasy 43, będą oferowane na terytorium Księstwa Monako (pkt 29 zaskarżonej decyzji). Izba Odwoławcza wywiodła z tego, że sporny znak będzie postrzegany, jeżeli chodzi o rozpatrywane towary i usługi, w swym właściwym znaczeniu, a nie jako znak towarowy, i ma w związku z tym charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 (pkt 30 i 31 zaskarżonej decyzji).

21

Z powyższego wynika, że pierwsze zastrzeżenie dotyczące nieprzedstawienia w zaskarżonej decyzji okoliczności faktycznych nie znajduje poparcia w stanie faktycznym i musi się spotkać z oddaleniem.

22

Co się tyczy drugiego zastrzeżenia, skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza poprzestała na potwierdzeniu decyzji eksperta, co zważywszy na niewystarczający, a wręcz wewnętrznie sprzeczny charakter uzasadnienia zawartego w tej pierwszej decyzji stanowi przeszkodę dla zrozumienia właściwego zakresu odmowy udzielonej wobec towarów należących do klasy 9.

23

Prawdą jest, że decyzja eksperta – która, co należy podkreślić, nie podlega właściwości Sądu mogącego rozpatrywać wyłącznie skargi wnoszone na decyzje izb odwoławczych OHIM – jest dość trudna do zrozumienia, ponieważ na stronie 6 tej decyzji wskazano, że „odstępuje się od zastrzeżenia dotyczącego […] »urządzeń do nagrywania, transmisji lub reprodukcji dźwięku lub obrazu; magnetycznych nośników danych«, ale też że zostaje ono podtrzymane w odniesieniu do […] »magnetycznych nośników danych«. Jednakże wynikająca stąd niejednoznaczność zostaje rozwiana na końcu strony 10 i na początku strony 11 decyzji eksperta, ponieważ wśród towarów, wobec których odmówiono przyznania ochrony”, zostały wymienione „magnetyczne nośniki danych”, należące do klasy 9, a wśród dopuszczonych towarów – „urządzenia i przyrządy: naukowe, żeglarskie, geodezyjne, fotograficzne, kinematograficzne, optyczne, wagowe, pomiarowe, sygnalizacyjne, kontrolne, do ratowania życia, do celów dydaktycznych; urządzenia i przyrządy do przewodzenia, przełączania, przekształcania, gromadzenia, sterowania i regulacji energii elektrycznej; urządzenia do nagrywania, transmisji lub reprodukcji dźwięku lub obrazu; nagrywalne płyty (dyski); mechanizmy do urządzeń uruchamianych przez wrzucenie monety; kasy sklepowe, maszyny liczące, sprzęt przetwarzający dane, komputery; urządzenia do gaszenia ognia”, także należące do klasy 9.

24

A zatem skarżąca niesłusznie podnosi, że niewystarczający charakter uzasadnienia decyzji eksperta został w pewien sposób przejęty w zaskarżonej decyzji, ponieważ przy zapoznawaniu się z tą pierwszą decyzją nie powstaje jakakolwiek wątpliwość co do tego, które z towarów należących do klasy 9 zostały dopuszczone, a które odrzucone. Jakkolwiek by jednak nie było, jedynie zaskarżona decyzja jest przedmiotem kontroli zgodności z prawem przeprowadzanej przez Sąd.

25

W pkt 20 powyżej wskazano już, że Izba Odwoławcza sprecyzowała rozpatrywane towary i usługi w pkt 2 zaskarżonej decyzji. Wśród nich wymieniono, jako jedyne towary należące do klasy 9, „magnetyczne nośniki danych”. W tym samym punkcie niniejszego wyroku podkreślono również, że określenie tych towarów zostało przez nią przejęte dosłownie do celów rozpoznania bezpośredniego i konkretnego związku tych towarów z Księstwem Monako (pkt 26 zaskarżonej decyzji). Wynika stąd, że wbrew twierdzeniom skarżącej Izba Odwoławcza należycie uzasadniła zaskarżoną decyzję w odniesieniu do towarów należących do klasy 9, co w sposób efektywny umożliwiło skarżącej zaskarżenie przed Sądem analizy przeprowadzonej przez Izbę Odwoławczą.

26

Drugie zastrzeżenie nie może zostać uwzględnione, a co za tym idzie – zarzut należy oddalić w całości.

27

Niniejszy zarzut skarżącej dzieli się w rzeczywistości na cztery części: pierwsza część oparta jest na twierdzeniu, że Izba Odwoławcza naruszyła zakres stosowania art. 7 ust. 1 lit. c) w związku z art. 5 rozporządzenia nr 207/2009 rozporządzenia, a w konsekwencji art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia, ponieważ nie uwzględniła faktu, że początkowym właścicielem spornego znaku było państwo niebędące członkiem Unii; druga część dotyczy naruszenia przez Izbę Odwoławczą prawa przy określaniu ogólnego interesu ochrony w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009; trzecia część odnosi się do oczywistego błędu w ocenie, którego Izba Odwoławcza dopuściła się przy zdefiniowaniu właściwego kręgu odbiorców, a czwarta część obejmuje z jednej strony brak związku między danym obszarem geograficznym a rozpatrywanymi towarami i usługami, z drugiej zaś strony popełnienie przez Izbę Odwoławczą oczywistego błędu w ocenie kryterium geograficznego. W istocie mimo że argumenty odnoszące się do tych dwóch ostatnich części zostały zawarte w rubryce dotyczącej odróżniającego charakteru spornego znaku, czyli błędnego, w opinii skarżącej, zastosowania art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, to ich treść wskazuje, iż w głównej mierze mamy tu do czynienia z zakwestionowaniem odmowy, z którą spotkała się skarżąca, na podstawie art. 7 ust. 1 lit. c) wspomnianego rozporządzenia.

28

Jeszcze raz warto podkreślić, mimo iż zostało to już wskazane w pkt 13 powyżej, że na podstawie postanowień art. 3 ust. 4 protokołu madryckiego oraz przepisów art. 151 ust. 1 i art. 154 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 międzynarodową rejestrację wskazującą Wspólnotę Europejską należy uznawać za podlegającą, od dnia jej dokonania, tym samym przepisom co przepisy właściwe dla zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego.

29

Tymczasem zgodnie z art. 5 rozporządzenia nr 207/2009 „[w]łaścicielem wspólnotowego znaku towarowego może być każda osoba fizyczna lub prawna, łącznie z podmiotami prawa publicznego”.

30

Z dosłownego brzmienia tego przepisu, który reguluje podmiotowy zakres stosowania rozporządzenia nr 207/2009, można wywieść, że każda osoba prawna, w tym podmiot prawa publicznego, może skorzystać z ochrony przysługującej wspólnotowemu znakowi towarowemu. Powyższe odnosi się zatem w sposób oczywisty do spółek mających siedzibę na terytorium państwa niebędącego członkiem Unii, ale również do samego tego państwa, które – o ile jest podmiotem prawa międzynarodowego – stanowi mimo wszystko, w rozumieniu prawa Unii, osobę prawną prawa publicznego.

31

Stąd też w przypadku gdy państwo monakijskie występuje za pośrednictwem swojego rządu z wnioskiem, którego celem jest wskazanie Unii przy dokonywaniu międzynarodowej rejestracji spornego znaku, to jest ono także objęte zakresem stosowania rozporządzenia nr 207/2009 i w konsekwencji może spotkać się z podniesieniem wobec niego którejkolwiek z podstaw odmowy rejestracji określonych w art. 7 wspomnianego rozporządzenia.

32

Inaczej mówiąc, wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, przywołując niektóre porozumienia międzynarodowe zawarte w dziedzinach niedotyczących wspólnotowych znaków towarowych, to nie zakres stosowania prawa Unii zaczyna rozciągać się na terytorium Księstwa Monako, a jedynie to ostatnie, w sposób dobrowolny, próbuje skorzystać z możliwości zastosowania tego prawa (zob. analogicznie wyroki: z dnia 24 listopada 1992 r., Poulsen i Diva Navigation, C‑286/90, Rec, EU:C:1992:453, pkt 21–28; z dnia 21 grudnia 2011 r., Air Transport Association of America i in., C‑366/10, Rec, EU:C:2011:864, pkt 121–127), przede wszystkim jako osoba prawna prawa publicznego w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 207/2009, a pośrednio także poprzez przeniesienie praw związanych ze spornym znakiem na skarżącą.

33

A zatem Izba Odwoławcza słusznie wskazała, że „nie istnieje żadne zasadnicze uzasadnienie, aby właścicielem znaku był podmiot lub organ publiczny albo jednostka rządowa” (pkt 20 zaskarżonej decyzji), które to wskazanie wystarcza ponadto do ustalenia, że wbrew temu, co utrzymuje OHIM w pkt 12–15 odpowiedzi na skargę, kwestia ta była podnoszona przed Izbą Odwoławczą.

34

Na zasadzie kwestii incydentalnej w ramach pierwszej części niniejszego zarzutu skarżąca przedstawia „w razie potrzeby” żądanie mające na celu zwrócenie się przez Sąd do Trybunału z dwoma następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

35

OHIM podnosi wobec tego żądania zarzut niedopuszczalności.

36

Mając na uwadze z jednej strony rozważania zawarte w pkt 28–33 powyżej, a z drugiej strony fakt, że skarżąca domagała się uwzględnienia tego żądania jedynie „w razie potrzeby”, rozpoznanie tego żądania przez Sąd nie jest konieczne.

37

W każdym wypadku jednak należy przypomnieć, po pierwsze, że procedura przewidziana w art. 267 TFUE stanowi instrument współpracy między Trybunałem a sądami krajowymi. Co za tym idzie, wyłącznie do sądu krajowego, przed którym toczy się spór i który wobec tego musi przyjąć na siebie odpowiedzialność za wydane orzeczenie, należy ocena, w świetle konkretnych okoliczności sprawy, zarówno niezbędności orzeczenia prejudycjalnego do wydania wyroku, jak i znaczenia dla sprawy pytań skierowanych do Trybunału (wyrok z dnia 7 lipca 2011 r., Agafiţei i in., C‑310/10, Rec, EU:C:2011:467, pkt 25).

38

Po drugie, właściwość Sądu została określona w art. 256 TFUE, a następnie doprecyzowana przez art. 51 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 1 załącznika do tego statutu. Na podstawie tych przepisów Sąd nie jest uprawniony do przedkładania Trybunałowi pytań prejudycjalnych w trybie art. 267 TFUE. Niniejszej sprawy nie można też przekazać Trybunałowi na podstawie art. 112 regulaminu postępowania przed Sądem i art. 54 akapit drugi statutu Trybunału ze względu na to, że należy do wyłącznej właściwości tego ostatniego.

39

Po trzecie, o ile art. 256 ust. 3 TFUE wskazuje, że Sąd jest właściwy do rozpoznawania pytań prejudycjalnych przedkładanych na mocy artykułu 267 TFUE w poszczególnych dziedzinach określonych w statucie, o tyle należy stwierdzić, że ów statut nie przewiduje dziedzin, w których Sąd byłby właściwy do orzekania w trybie prejudycjalnym.

40

W niniejszej sprawie Sąd został wezwany do wystąpienia do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w ramach skargi o stwierdzenie nieważności decyzji OHIM, w braku jakiegokolwiek sporu zawisłego przed sądem któregokolwiek z państw członkowskich i wyłącznie z inicjatywy skarżącej. Takie żądanie winno zatem w każdym wypadku podlegać odrzuceniu jako niedopuszczalne.

41

W rezultacie, zważywszy na rozważania zawarte w pkt 28–40 powyżej, należy oddalić pierwszą część omawianego zarzutu skargi.

42

W drugiej części niniejszego zarzutu skarżąca podnosi, że interes ogólny chroniony przez art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, który wymaga, aby oznaczenia lub wskazówki mogące służyć w obrocie handlowym do określenia właściwości towarów lub usług objętych zgłoszeniem znaku towarowego mogły być swobodnie używane przez wszystkich (zob. podobnie wyrok z dnia 12 stycznia 2006 r., Deutsche SiSi‑Werke/OHIM, C‑173/04 P, Rec, EU:C:2006:20, pkt 62), różni się od interesu, na jaki może powoływać się państwo trzecie, takie jak Księstwo Monako.

43

Rozpatrywana tu druga część opiera się na tym samym błędnym założeniu co pierwsza część niniejszego zarzutu: w istocie to nie prawo Unii jest, na zasadzie zwierzchnictwa, stosowane na terytorium Monako, ale to Księstwo Monako próbuje, na podstawie porozumienia międzynarodowego, skorzystać z możliwości danych przez to prawo, aby czerpać korzyści ze spornego znaku na całym obszarze Unii. Tak więc skoro Księstwo Monako i następnie skarżąca pragną działać na rynku wewnętrznym, a poza tym rynkiem korzystać z ochrony wynikającej ze znaku towarowego uznanego za identyczny z punktu widzenia wywoływanych skutków ze wspólnotowym znakiem towarowym, to obowiązują ich te same wymogi interesu ogólnego co wszystkich innych uczestników obrotu gospodarczego wnoszących o rejestrację takiego znaku towarowego lub spotykających się ze sprzeciwem wobec tej rejestracji.

44

Powyższe rozważania, właściwe dla całego terytorium Unii, są a fortiori aktualne dla części tego obszaru w rozumieniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.

45

W konsekwencji należy oddalić także drugą część niniejszego zarzutu.

46

Skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, że za właściwy krąg odbiorców uznała „odbiorców ze Wspólnoty” (pkt 24 zaskarżonej decyzji) i stwierdziła, iż ów właściwy krąg odbiorców składa się – w zależności od konkretnego towaru lub konkretnej usługi spośród rozpatrywanych towarów i usług – po części z przeciętnych konsumentów, a po części z odbiorców wyspecjalizowanych. Skarżąca twierdzi, że „profil właściwego konsumenta” (pkt 73 skargi) nie został zdefiniowany, zwłaszcza w świetle wskazania, że określenie „monaco”„odnosi się także do pojęć powszechnej znajomości i luksusu” (ten sam punkt skargi).

47

Na wstępie należy podkreślić, że w przypadku oznaczeń lub wskazówek mogących służyć do oznaczania pochodzenia lub przeznaczenia geograficznego kategorii towarów czy też miejsca świadczenia kategorii usług, dla których występuje się o przyznanie ochrony wynikającej z rejestracji międzynarodowej wskazującej Wspólnotę Europejską, zwłaszcza w przypadku nazw geograficznych, istnieje ogólny interes w zachowaniu ich dostępności, w szczególności ze względu na ich zdolność nie tylko do ewentualnego wskazywania jakości i innych właściwości danych kategorii towarów lub usług, ale również z uwagi na ich zdolność do wpływania w różny sposób na preferencje konsumentów, na przykład poprzez przypisanie towarów lub usług miejscu, które może wzbudzać pozytywne odczucia [zob. podobnie wyrok z dnia 25 października 2005 r., Peek & Cloppenburg/OHIM (Cloppenburg), T‑379/03, Rec, EU:T:2005:373, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo].

48

Ponadto należy wskazać, że z rejestracji jako znak towarowy wyłączone są, po pierwsze, nazwy geograficzne, w przypadku gdy oznaczają one określone obszary geograficzne, które z powodu danej kategorii towarów cieszą się już uznaniem lub są z nich znane i w konsekwencji w zainteresowanych kręgach wykazują z nimi związek, oraz po drugie, nazwy geograficzne, które mogą być używane przez przedsiębiorstwa i muszą pozostawać również dla nich dostępne jako wskazówki pochodzenia geograficznego danej kategorii towarów lub usług (zob. ww. w pkt 47 wyrok Cloppenburg, EU:T:2005:373, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

49

Należy jednakże wskazać, iż co do zasady art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 nie stoi na przeszkodzie rejestracji nazw geograficznych, które nie są znane w zainteresowanych kręgach lub przynajmniej nie są znane jako oznaczenie obszaru geograficznego, jak również nazw, odnośnie do których, ze względu na cechy wskazanego miejsca, nie jest prawdopodobne, aby zainteresowane kręgi mogły uznać, że dana kategoria towarów lub usług pochodzi z tego miejsca lub została w nim wynaleziona (zob. ww. w 47 wyrok Cloppenburg, EU:T:2005:373, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).

50

Mając na uwadze powyższe rozważania, oceny charakteru opisowego oznaczenia należy dokonać wyłącznie, po pierwsze, w stosunku do danych towarów lub usług, oraz po drugie, w odniesieniu do sposobu postrzegania ich przez właściwy krąg odbiorców (zob. ww. w pkt 47 wyrok Cloppenburg, EU:T:2005:373, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).

51

W ramach tej oceny OHIM jest zobowiązany ustalić, czy nazwa geograficzna jest znana zainteresowanym kręgom jako oznaczenie miejsca. Ponadto konieczne jest, by omawiana nazwa geograficzna w danym momencie wykazywała w odczuciu zainteresowanych kręgów związek z kategorią rozpatrywanych towarów lub usług albo też by można w uzasadniony sposób przypuszczać, że w odczuciu tych odbiorców taka nazwa mogłaby wskazywać pochodzenie geograficzne wspomnianej kategorii towarów lub usług. W ramach tego badania należy zwrócić szczególną uwagę na mniejszą lub większą znajomość danej nazwy geograficznej w zainteresowanych kręgach, jak również na cechy samego określanego miejsca oraz danej kategorii towarów i usług (zob. ww. w pkt 47 wyrok Cloppenburg, EU:T:2005:373, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).

52

W niniejszej sprawie badanie Sądu musi ograniczyć się do kwestii, czy dla właściwego kręgu odbiorców sporny znak towarowy składa się wyłącznie ze wskazówki mogącej służyć w obrocie do oznaczania pochodzenia geograficznego rozpatrywanych towarów i usług. W tym względzie bezsporne jest, że określenie „monaco” odpowiada francuskiej nazwie księstwa, które mimo swojej powierzchni liczącej ok. 2 km2 i populacji nieprzekraczającej 40000 mieszkańców jest znane na całym świecie choćby ze względu na powszechną znajomość rodziny książęcej, organizację samochodowych wyścigów Grand Prix Formuły 1 i festiwalu cyrkowego. Jeszcze większą znajomością Księstwo Monako cieszy się wśród obywateli Unii, głównie ze względu na fakt, że graniczy ono z jednym z państw członkowskich, a mianowicie z Francją, że jest położone w pobliżu innego państwa członkowskiego, a mianowicie Włoch, i że w tym państwie trzecim obowiązuje ta sama waluta co w 19 z 28 państw członkowskich, czyli euro.

53

W konsekwencji, inaczej niż miało to miejsce w sprawie zakończonej ww. w pkt 47 wyrokiem Cloppenburg (EU:T:2005:373), w którym Sąd orzekł, że nie dowiedziono, by w odczuciu właściwego kręgu odbiorców, a mianowicie przeciętnych konsumentów w Niemczech, słowo „cloppenburg” jednoznacznie odnosiło się do nazwy niewielkiej miejscowości położonej w tym kraju, w niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że określenie „monaco” będzie przywoływało na myśl, niezależnie od przynależności językowej właściwego kręgu odbiorców, obszar geograficzny o tej samej nazwie.

54

Skarżąca nie zgadza się jednak z ustaleniem, że właściwy krąg odbiorców składa się z odbiorców w Unii i że należy ponadto dokonywać rozróżnienia na przeciętnych konsumentów i na odbiorców wyspecjalizowanych, w zależności od rozpatrywanych towarów i usług.

55

Niemniej Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w odniesieniu do rejestracji międzynarodowej wskazującej Wspólnotę Europejską jako całość, że właściwy krąg odbiorców składa się z odbiorców z tej Wspólnoty i co więcej, w pkt 24 zaskarżonej decyzji równie prawidłowo dokonała rozróżnienia na towary powszechnego użytku i usługi świadczone na rzecz ogółu odbiorców, dla których właściwy krąg odbiorców składa się z przeciętnych konsumentów, i na towary specjalistyczne i usługi świadczone na rzecz szczególnej kategorii odbiorców, dla których właściwy krąg odbiorców składa się z odbiorców wyspecjalizowanych. W rezultacie Izba Odwoławcza zdefiniowała właściwy krąg odbiorców bez popełnienia błędu i przypisała mu, w zależności od rozpatrywanych towarów i usług, przeciętny albo podwyższony stopień uwagi.

56

Należy zatem oddalić trzecią część niniejszego zarzutu.

57

Zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza nie ustaliła, że w odczuciu właściwego kręgu odbiorców istnieje jakikolwiek związek między Księstwem Monako a produkcją magnetycznych nośników danych, transportem lub tymczasowym zakwaterowaniem. Co się tyczy działalności sportowej i rozrywki, skarżąca sprzeciwia się twierdzeniu, że znajomością cieszą się jedynie wyścigi Formuły 1 i spektakle cyrkowe, zwłaszcza, że ich organizatorzy są właścicielami znaków niezależnych od spornego znaku.

58

Ze względów wyłożonych słusznie przez Izbę Odwoławczą i przypomnianych w pkt 20 niniejszego wyroku należy orzec, że wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, Izba Odwoławcza ustaliła w stopniu wymaganym prawem, dla każdego i każdej z rozpatrywanych towarów i usług, wystarczająco bezpośredni i konkretny związek między tymi towarami i usługami a spornym znakiem, aby móc stwierdzić, że określenie „monaco” może służyć w obrocie jako wskazanie pochodzenia lub przeznaczenia geograficznego towarów czy też miejsca świadczenia usług oraz że w konsekwencji sporny znak ma dla rozpatrywanych towarów i usług charakter opisowy.

59

Co się tyczy podnoszonego oczywistego błędu w ocenie kryterium geograficznego, w żaden sposób nie można zgodzić się z argumentem skarżącej, zgodnie z którym należałoby dokonywać rozróżnienia między kompletną nazwą państwa („Księstwo Monako”) a jego skróconą nazwą („Monako”). W istocie rozróżnienie to nie stanowi przeszkody dla ustalenia związku między rozpatrywanymi towarami i usługami a omawianym obszarem. W tym względzie argument skarżącej, że OHIM dopuszczał do rejestracji słowne znaki towarowe identyczne ze spornym znakiem, napotyka na dwie przeciwne racje. Przede wszystkim o ile z uwagi na zasady równego traktowania i dobrej administracji OHIM musi brać pod uwagę wydane już decyzje i ze szczególną uwagą rozważyć, czy w danym przypadku rozstrzygnięcie winno brzmieć podobnie, o tyle stosowanie tych zasad musi jednak pozostawać w zgodzie z przestrzeganiem zasady legalności (zob. wyrok z dnia 17 lipca 2014 r., Reber Holding/OHIM, C‑141/13 P, EU:C:2014:2089, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo). W niniejszej sprawie, jak wynika z pkt 47–58 powyżej, Izba Odwoławcza prawidłowo stwierdziła, że do zgłoszonego znaku towarowego znajdowała zastosowanie podstawa odmowy rejestracji określona w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, w związku z czym skarżąca nie mogła skutecznie powoływać się do celów zakwestionowania tego stwierdzenia na wcześniejsze decyzje OHIM. Dodatkowo OHIM przyjął rozumowanie, które było korzystne dla samej skarżącej w odniesieniu do wielu innych towarów i usług wymienionych w pkt 23 niniejszego wyroku i objętych obecnie ochroną wynikającą ze spornego znaku.

60

W konsekwencji nie można uwzględnić czwartej części niniejszego zarzutu, a w konsekwencji sam zarzut należy oddalić.

61

Co się tyczy pojęcia odróżniającego charakteru znaku towarowego, skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza, po pierwsze, naruszyła prawo, i po drugie, popełniła oczywisty błąd w ocenie. Należy rozpatrzyć kolejno każdy z tych spornych punktów, rozdzielonych w skardze na dwa odrębne zarzuty, które Sąd uważa jednak za powiązane, gdyż wynikają z wykładni, jaką należy nadać art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

62

Skarżąca uważa, że Izba Odwoławcza, wskazując, iż zakresy stosowania podstaw odmowy rejestracji określonych, odpowiednio, w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 i w art. 7 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia zachodzą na siebie, nie zastosowała się ani do wcześniejszej praktyki decyzyjnej OHIM, ani do orzecznictwa.

63

W tym względzie warto na wstępie przypomnieć, że na podstawie orzecznictwa przywołanego w pkt 59 powyżej praktyka decyzyjna OHIM nie może mieć wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji.

64

Następnie należy zauważyć, że w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza, daleka od przeprowadzenia – co uczyniła sama skarżąca w skardze – łącznej analizy dwóch podstaw odmowy rejestracji określonych w art. 7 rozporządzenia nr 207/2009, słusznie dała pierwszeństwo analizie opartej na art. 7 ust. 1 lit. c) wspomnianego rozporządzenia, właśnie dlatego że określenie „monaco” przywoływało na myśl obszar o takiej nazwie, co prowadziło do zbadania na wstępie, czy rozpatrywane towary i usługi wykazują wystarczająco bezpośredni i konkretny związek z terytorialnym oznaczeniem Księstwa Monako (pkt 21–31 zaskarżonej decyzji). Dopiero później (w zaskarżonej decyzji passus ten został wprowadzony za pomocą sformułowania „ponadto”) Izba Odwoławcza wskazała, że druga podstawa odmowy rejestracji, oparta na art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, również ma tu zastosowanie (pkt 32 i 33 zaskarżonej decyzji), i stwierdziła, że zakresy stosowania tych podstaw odmowy rejestracji zachodzą na siebie (pkt 34 zaskarżonej decyzji), co zresztą znajduje potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie [zob. podobnie wyroki: z dnia 10 czerwca 2008 r., Novartis/OHIM (BLUE SOFT), T‑330/06, EU:T:2008:185, pkt 30; z dnia 7 października 2010 r., Deutsche Behindertenhilfe – Aktion Mensch/OHIM (diegesellschafter.de), T‑47/09, EU:T:2010:428, pkt 24].

65

A zatem skarżąca błędnie podnosi, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo przy stosowaniu wyżej wspomnianych przepisów.

66

Jak wskazano już w pkt 27 powyżej, zastrzeżenie to odnosi się zasadniczo do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009. Jednakże skarżąca utrzymuje dodatkowo, że Izba Odwoławcza popełniła oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, iż sporny znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego, zwłaszcza dlatego że znak ten nawiązuje do pojęć powszechnej znajomości i luksusu, a dokładniej „pewnego wyobrażenia luksusu” (pkt 77 skargi).

67

Należy podkreślić tutaj, że słowny znak towarowy, który stanowi opis właściwości towarów lub usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, już z tego względu jest bezwzględnie pozbawiony charakteru odróżniającego względem tych towarów lub usług w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia [zob. wyroki: z dnia 11 lutego 2010 r., Deutsche BKK/OHIM (Deutsche BKK), T‑289/08, EU:T:2010:36, pkt 53; z dnia 29 marca 2012 r., Kaltenbach & Voigt/OHIM (3D eXam), T‑242/11, EU:T:2012:179, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo].

68

Tymczasem, jak zostało orzeczone w pkt 47–60 powyżej, Izba Odwoławcza nie naruszyła prawa, stwierdzając, że sporny znak towarowy ma charakter opisowy względem rozpatrywanych towarów i usług. W rezultacie znak ten nie może mieć charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 ani też – w świetle tego, co orzeczono w pkt 44 powyżej – w rozumieniu art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia.

69

Co więcej, jak zostało wskazane zasadniczo w pkt 64 powyżej, Izba Odwoławcza zauważyła również, że sporny znak będzie na ogół postrzegany przez właściwego konsumenta raczej jako przekaz informacji niż wskazanie pochodzenia handlowego rozpatrywanych towarów i usług (pkt 33 zaskarżonej decyzji). Sąd przychyla się do tej analizy i orzeka w następstwie, że sporny znak towarowy nie wykazuje charakteru odróżniającego względem tych towarów i usług.

70

Co się tyczy podnoszonego naruszenia przez Izbę Odwoławczą zasad równego traktowania, dobrej administracji i pewności prawa, twierdzenie to należy oddalić jako całkowicie bezpodstawne, ponieważ żaden z elementów akt sprawy nie pozwala na jego poparcie. W szczególności dokonane przez OHIM wyszczególnienie każdego z towarów i każdej z usług celem ustalenia istniejącego między nimi a spornym znakiem związku świadczy o przeprowadzeniu dokładnego i uważnego badania spełniającego wymogi zasad dobrej administracji i pewności prawa. Jeżeli chodzi o zasadę równego traktowania, należy podkreślić, że nie mogła ona zostać naruszona tylko z tego względu, że niektóre towary i usługi oznaczone spornym znakiem towarowym zostały objęte ochroną, a inne nie, ponieważ okoliczność ta unaocznia jedynie, że naruszenie wspomnianej zasady z uwagi na fakt odmiennego traktowania zakłada, że rozpatrywane sytuacje są porównywalne z punktu widzenia ogółu charakteryzujących je elementów. Tymczasem w niniejszej sprawie nie można dojść do takiego wniosku.

71

W konsekwencji należy oddalić niniejszy zarzut, a co za tym idzie – skargę w całości.

72

Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

73

Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem OHIM – obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba)

orzeka, co następuje: