1

W odwołaniu G. Thesing i Bloomberg Finance LP (zwany dalej „Bloombergiem”) żądają uchylenia wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie T‑590/10 Thesing i Bloomberg Finance przeciwko EBC (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), w którym Sąd w części oddalił, a w części odrzucił ich skargę o stwierdzenie nieważności decyzji zarządu Europejskiego Banku Centralnego (EBC), doręczonej pismem z dnia 21 października 2010 r., utrzymującej w mocy odmowę udostępnienia dwóch dokumentów dotyczących deficytu budżetowego i długu publicznego Republiki Greckiej (zwanej dalej „sporną decyzją”).

2

Decyzja Europejskiego Banku Centralnego 2004/258/WE z dnia 4 marca 2004 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Europejskiego Banku Centralnego (Dz.U. L 80, s. 42 – wyd. spec. w jęz. polskim: rozdz. 1, tom 5, s. 51) zgodnie z art. 1 ma na celu „określenie warunków i ograniczeń, zgodnie z którymi EBC będzie udzielać publicznego dostępu do dokumentów EBC”.

3

Artykuł 2 ust. 1 omawianej decyzji stanowi, że „każdy obywatel Unii, każda osoba fizyczna lub prawna zamieszkała lub mająca siedzibę w państwie członkowskim ma prawo dostępu do dokumentów EBC, zgodnie z warunkami i ograniczeniami określonymi w niniejszej decyzji”.

4

Artykuł 4 ust. 1 i 3 decyzji 2004/258 stanowi:

„1.   EBC odmawia dostępu do dokumentu, jeżeli jego ujawnienie naruszyłoby ochronę:

[…]

2.   EBC odmawia dostępu do dokumentu, jeżeli jego ujawnienie naruszyłoby ochronę:

chyba że za ujawnieniem przemawia istotny [nadrzędny] interes publiczny.

3.   Odmawia się dostępu do dokumentu zawierającego opinie przeznaczone do użytku wewnętrznego jako część obrad i wstępnych konsultacji wewnątrz EBC lub przeprowadzonych z poszczególnymi KBC, nawet wówczas, gdy została podjęta decyzja, chyba że za ujawnieniem przemawia istotny [nadrzędny] interes publiczny”.

5

Zgodnie z art. 7 ust. 2 omawianej decyzji „[w] przypadku całkowitej lub częściowej odmowy dostępu wnioskodawca może, w terminie 20 dni roboczych od daty otrzymania odpowiedzi od EBC, złożyć wniosek potwierdzający, zwracając się do zarządu EBC o ponowne rozpatrzenie jego stanowiska […]”.

6

G. Thesing jest dziennikarką. Pracuje dla Bloomberga, który prowadzi działalność w Londynie (Zjednoczone Królestwo), pod nazwą Bloomberg News.

7

W dniu 20 sierpnia 2010 r. G. Thesing zwróciła się do EBC o udostępnienie dwóch dokumentów na temat transakcji na instrumentach pochodnych w celu finansowania deficytu i zarządzania długiem publicznym w Grecji i strefie euro. Pismem z dnia 17 września 2010 r. dyrektor generalny sekretariatu i służb językowych EBC poinformował G. Thesing o decyzji, że nie zostanie jej udzielony dostęp do żądanych dokumentów.

8

W dniu 28 września 2010 r. wnoszący odwołanie wystąpili do EBC z wnioskiem potwierdzającym na podstawie art. 7 ust. 2 decyzji 2004/258 o ponowne rozpatrzenie przez zarząd EBC jego stanowiska w sprawie odmowy udzielenia dostępu do spornych dokumentów.

9

Pismem z dnia 21 października 2010 r. prezes EBC poinformował G. Thesing o wydaniu spornej decyzji. Podstawą decyzji była ochrona interesu publicznego w zakresie polityki gospodarczej Unii Europejskiej i Republiki Greckiej, a także ochrona obrad i konsultacji wewnętrznych EBC, na podstawie art. 4 ust. 1 lit. a) tiret drugie oraz art. 4 ust. 3 decyzji 2004/258. W odniesieniu do drugiego z dokumentów odmowa opierała się również na ochronie interesów handlowych osoby fizycznej lub prawnej, na podstawie art. 4 ust. 2 tiret pierwsze omawianej decyzji.

10

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 27 grudnia 2010 r. wnoszący odwołanie wnieśli skargę o stwierdzenie nieważności spornej decyzji, nakazanie EBC udzielenia im dostępu do spornych dokumentów i obciążenie EBC kosztami.

11

EBC wniósł o oddalenie skargi i o obciążenie wnoszących odwołanie kosztami postępowania.

12

W ramach środków organizacji postępowania Sąd nakazał EBC przedłożyć sporne dokumenty, precyzując, że nie zostaną one przekazane wnoszącym odwołanie. EBC zastosował się do tego zarządzenia w wyznaczonym terminie.

13

Sąd w części odrzucił skargę jako niedopuszczalną, a w części oddalił jako bezzasadną i obciążył wnoszących odwołanie kosztami postępowania.

14

Sąd orzekł w szczególności, że EBC słusznie mógł oprzeć odmowę udzielenia dostępu do spornych dokumentów na wyjątku od prawa do dostępu określonym w art. 4 ust. 1 lit. a) akapit drugi decyzji 2004/258.

15

Wnoszące odwołanie zwracają się do Trybunału o:

16

EBC wnosi do Trybunału o oddalenie odwołania oraz obciążenie wnoszących odwołanie kosztami postępowania.

17

W drodze postanowienia Prezesa Trybunału z dnia 6 listopada 2013 r. wnioski o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenientów złożone przez Media Legal Defence Initiative, Access Info Europe oraz Guardian News and Media Ltd zostały odrzucone.

18

Zgodnie z art. 181 regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie jest w całości lub w części oczywiście niedopuszczalne lub oczywiście bezzasadne, Trybunał może, w każdej chwili, na wniosek sędziego sprawozdawcy i po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, odpowiednio odrzucić lub oddalić to odwołanie w całości lub w części w drodze postanowienia z uzasadnieniem.

19

Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnoszą pięć zarzutów, z czego ostatni dotyczy rozstrzygnięcia o kosztach.

20

W zarzucie pierwszym wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył prawo, dokonując wykładni art. 4 ust. 1 lit. a) decyzji 2004/258. Drugi zarzut dotyczy dopuszczenia się przez Sąd naruszenia prawa polegającego na tym, iż orzekł, że EBC słusznie mógł uznać, że ujawnienie żądanych przez wnoszących odwołanie dokumentów zagroziłoby polityce gospodarczej Unii i Republiki Greckiej. Trzeci zarzut dotyczy błędnej wykładni art. 10 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopadzie 1950 r. W czwartym zarzucie wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył prawo, nie rozpatrując ich argumentów dotyczących art. 4 ust. 2 i 3 decyzji 2004/258.

21

EBC utrzymuje tytułem głównym, że odwołanie jest niedopuszczalne. Uważa, po pierwsze, że odwołanie nie spełnia wymogów materialnych określonych w art. 21, 56 i 58 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz art. 169 regulaminu postępowania. Wnoszący odwołanie w szczególności nie wskazali zdaniem EBC dokładnie części uzasadnienia zaskarżonego wyroku ani jego konkretnych punktów, które kwestionują w odwołaniu. Podanie tych punktów w replice nie naprawiło tej nieprawidłowości. Ponadto wnoszący odwołanie poprzestali zdaniem EBC na twierdzeniu, że Sąd kilkakrotnie naruszył prawo, lecz nie przedstawili argumentów na poparcie tego twierdzenia.

22

Z drugiej strony EBC uważa, że odwołanie nie spełnia wymogów formalnych określonych w art. 168 § 1 lit. d) regulaminu postępowania Trybunału, z uwagi na to, że wnoszący odwołanie przedstawili jedynie „streszczenie zarzutów i głównych argumentów wnoszących odwołanie”, niezawierające zarzutów i argumentów co do prawa, na które się powołują.

23

W zarzutach od pierwszego do czwartego wnoszący odwołanie poddają krytyce różne części wywodu Sądu.

24

Jednakże zarzuty te nie zawierają żadnego wskazania punktów zaskarżonego wyroku, które miałyby być obarczone naruszeniem prawa, ani argumentacji mającej wykazać, na czym miałoby polegać takie naruszenie prawa przez Sąd. O ile w ramach omawianych zarzutów odwołanie zawiera wywody wykraczające poza zwykłe wyliczenie zarzutów, o tyle ogranicza się ono do przestawienia żądań, bez podania dalszych wyjaśnień

25

Jak Trybunał wielokrotnie powtarzał w swoich orzeczeniach, odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, do którego uchylenia zmierza, oraz zawierać argumenty prawne, które w konkretny sposób uzasadniają to żądanie, pod rygorem niedopuszczalności odwołania lub danego zarzutu (zob. w szczególności wyroki: z dnia 28 czerwca 2005 r. w sprawach połączonych C‑189/02 P, C‑202/02 P, od C-205/02 P do C-208/02 P i C-213/02 P Dansk Rørindustri i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-5425, pkt 426; z dnia 18 lipca 2013 r. w sprawie C‑501/11 P Schindler Holding i in. przeciwko Komisji, pkt 43; z dnia 3 października 2013 r. w sprawie C‑120/12 P Rintisch przeciwko OHIM, pkt 49; a także z dnia 7 listopada 2013 r. w sprawie C‑560/12 P Wam Industriale przeciwko Komisji, pkt 42). Wymogu tego nie spełnia odwołanie niezawierające żadnej argumentacji mającej na celu wskazanie konkretnie naruszenia prawa, którym ma być obarczony dany wyrok (zob. w szczególności postanowienie z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie C‑566/12 P Baleanu przeciwko Komsiji, pkt 13; ww. wyrok w sprawie Wam Industriale przeciwko Komisji, pkt 42).

26

Trybunał podkreślił również, że samo abstrakcyjne wskazanie zarzutów w odwołaniu nie czyni zadość wymogom określonym w art. 58 statutu Trybunału i art. 168 § 1 lit. d) regulaminu postępowania (zob. w szczególności wyrok z dnia 8 lipca 1999 r. w sprawie C-51/92 P Hercules Chemicals przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I-4235, pkt 113; ww. wyrok w sprawie Wam Industriale przeciwko Komisji, pkt 43).

27

W tym względzie art. 169 § 2 przywołanego regulaminu postępowania określa, że podnoszone zarzuty i argumenty prawne wskazują precyzyjnie motywy orzeczenia Sądu, które wnoszący odwołanie kwestionuje.

28

Odwołanie pozbawione takich cech nie może bowiem stanowić przedmiotu oceny prawnej pozwalającej Trybunałowi na sprawowanie spoczywającej na nim funkcji w rozpatrywanej dziedzinie oraz przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem (ww. wyrok w sprawie Wam Industriale przeciwko Komisji, pkt 44).

29

Ponadto norma zawarta w art. 169 § 2 regulaminu postępowania pozwala chronić równość podmiotów prawa. Możliwość łatwego zidentyfikowania przez Trybunał kwestionowanych punktów uzasadnienia zaskarżonego wyroku zależy bowiem od licznych czynników, takich jak długość zaskarżonego wyroku, długość odwołania, liczba zarzutów, a także stopień złożoności wywodu zarówno w zaskarżonym wyroku, jak i w odwołaniu. Tymczasem dopuszczalność odwołania nie może zależeć od tego rodzaju czynników.

30

Ponadto w replice nie można zaradzić nieprawidłowości wynikającej z braku poszanowania rzeczonego przepisu w piśmie, w drodze którego wniesiono odwołanie, z uwagi na rolę, jaką replika pełni zgodnie z tym, co wynika z art. 175 § 1 regulaminu postępowania.

31

Tym samym – oraz mając na względzie charakter argumentacji przestawionej przed Trybunałem, zgodnie z tym, co wskazano powyżej – zarzuty od pierwszego do czwartego należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalne.

32

Wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd nie powinien był obciążyć ich kosztami poniesionymi przez EBC, skoro oni sami nie wnosili o obciążenie EBC poniesionymi przez nich kosztami w przypadku wygrania przez nich sprawy.

33

W tym względzie wystarczy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w przypadku oddalenia wszystkich pozostałych zarzutów odwołania żądanie stwierdzenia ewentualnej niezgodności z prawem rozstrzygnięcia Sądu w przedmiocie kosztów należy odrzucić jako niedopuszczalne na podstawie art. 58 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z którym odwołanie nie może dotyczyć wyłącznie ustalenia wysokości kosztów postępowania lub wskazania strony je ponoszącej (zob. w szczególności wyroki: z dnia 30 września 2003 r. w sprawach połączonych C-57/00 P i C-61/00 P Freistaat Sachsen i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I-9975, pkt 124; z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie C-263/09 P Edwin przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I-5853, pkt 78; a także z dnia 14 listopada 2013 r. w sprawach połączonych C‑514/11 P i C‑605/11 P LPN i Finlandia przeciwko Komisji, pkt 100).

34

Z uwagi na to, że wszystkie inne zarzuty podniesione przez wnoszących odwołanie zostały oddalone, ostatni zarzut dotyczący podziału kosztów należy tym samym uznać za niedopuszczalny.

35

Ponieważ żaden z zarzutów podniesionych przez wnoszących odwołanie nie został uwzględniony, odwołanie należy w całości oddalić.

36

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.

37

Zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ G. Thesing i Bloomberg przegrali sprawę, a EBC wniósł o obciążenie ich kosztami postępowania, należy obciążyć ich kosztami postępowania.

Z powyższych względów Trybunał (piąta izba) postanawia, co następuje: