8.2.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 39/12

—

uchylenie wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 16 września 2013 r. w sprawach połączonych T-373/10, T-374/10, T-382/10 i T-402/10 w zakresie, w jakim oddala on skargę i dotyczy wnoszącej odwołanie;

—

posiłkowo, stwierdzenie nieważności części art. 1 decyzji drugiej strony postępowania C(2010) 4185 wersja ostateczna z dnia 23 lipca 2010 r. w brzmieniu ustalonym zaskarżonym wyrokiem, w zakresie, w jakim dotyczy on wnoszącej odwołanie;

—

posiłkowo, obniżenie w odpowiedni sposób kwoty grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie w art. 2 decyzji z dnia 23 lipca 2010 r.;

—

także posiłkowo, odesłanie sprawy do Sądu w celu ponownego jej rozstrzygnięcia;

—

obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania.

1)

W ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie utrzymuje, że oceny Sądu odnoszące się do istnienia domniemanego naruszenia w Austrii są błędne pod względem prawnym. Według wnoszącej odwołanie Sąd oparł swój wyrok na twierdzeniach i uzasadnieniu, które nie były wcześniej przedmiotem zaskarżonej decyzji ani zarzutów. Ponadto wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że pominął lub błędnie przedstawił niektóre z podniesionych przez nią argumentów.

2)

W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie twierdzi, że Sad dokonał kwalifikacji prawnej szeregu praktyk jako jednolitego, złożonego i ciągłego naruszenia (single, complex and continuous infringement), podczas gdy praktyki te były niezależne zarówno pod względem prawnym, jak i faktycznym. Taka kwalifikacja nie jest uzasadniona ze względu na brak komplementarnego charakteru zbadanych łącznie praktyk. Według wnoszącej odwołanie pojęcie prawne jednolitego, złożonego i ciągłego naruszenia — w świetle zastosowanego przez Sąd podejścia — narusza zasadę sprawiedliwego procesu.

3)

W ramach zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył prawo, dokonując tzw. „lekkiej kontroli” (light review) i twierdzi, że nie wykonał on należycie swych kompetencji kontrolnych, a tym samym nie zapewnił poszanowania przyznanej w prawie Unii gwarancji ochrony prawnej.

4)

Wreszcie w ramach zarzutu czwartego wnosząca odwołanie podnosi, że potwierdzona przez Sąd grzywna jest w każdym razie nieproporcjonalna. Zważywszy na fakt, że niektóre okoliczności obciążające nie zostały uwzględnione przez Sąd i że inne okoliczności obciążające także nie powinny być zostać uwzględnione z uwagi na błędne pod względem prawnym uzasadnienie, nie można uznać za proporcjonalne ani dopuszczalne utrzymania maksymalnej sankcji prawnej nałożonej przez Sąd (czyli 10 % obrotu grupy przedsiębiorstw). Ponieważ większość okoliczności faktycznych przedstawionych w celu wykazania naruszenia okazała się nieprawdziwa, nie można uznać — zważywszy na oczywisty brak dowodów i związku przyczynowego, a także brak możliwości przypisania badanych praktyk — że popełnione zostało trwające 10 lat jednolite, złożone i ciągłe naruszenie, w odniesieniu do trzech grup produktów, w sześciu różnych państwach, ale, co najwyżej, że zaistniały pojedyncze naruszenia o zasięgu lokalnym, a takie naruszenia w żadnym wypadku nie usprawiedliwiają wymierzenia tak dotkliwej sankcji. W rozpatrywanej sprawie nie można mówić o zaistnieniu ciężkiego czy bardzo ciężkiego naruszenia, czego Sąd nie wziął pod uwagę, naruszając w ten sposób poważnie kryteria oceny, które powinien był zinterpretować.