—

uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

w związku z powyższym,

1)

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady obowiązku uzasadnienia, uzasadnionych oczekiwań i prawa do obrony, ponieważ skarżący został ustnie poinformowany o spornej decyzji w sprawie odebrania mu ze skutkiem natychmiastowym przepustek do budynków Komisji, która to decyzja znajduje się wyłącznie w protokole z wysłuchania skarżącego przez służby ds. zasobów ludzkich i ochrony Komisji. Skarżący podnosi, że sporna decyzja nie podaje, co skłoniło Komisję do podjęcia takiej decyzji, oraz że podstawa prawna decyzji została skarżącemu podana w sprostowaniu, po tym, jak decyzja wywarła skutki.

2)

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady domniemania niewinności, ponieważ wydaje się, że zaskarżona decyzja opiera się jedynie na fakcie, że skarżący był przesłuchiwany przez belgijską policję w ramach dochodzenia, które dotyczy nie jego, lecz jednego z jego przyjaciół z dzieciństwa, z którym odbywał on od czasu do czasu rozmowy telefoniczne.

3)

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności, ponieważ Komisja zakazała skarżącemu wstępu do budynków Komisji, mimo że nie postawiono mu żadnych zarzutów i nie dotyczy go omawiane śledztwo policji.