Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 14 czerwca 2012 r. w sprawie T-396/09 Vereniging Milieudefensie, Stichting Stop Luchtverontreiniging Utrecht przeciwko Komisji, wniesione w dniu 27 sierpnia 2012 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-403/12 P)

2013/C 9/44

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Oliver, J.-P. Keppenne, G. Valero Jordana, P. van Nuffel)

Druga strona postępowania: Vereniging Milieudefensie, Stichting Stop Luchtverontreiniging Utrecht, Królestwo Niderlandów, Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie dotyczy zasadniczo kwestii tego, czy w szczególności w świetle wyroku Trybunału z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie C-240/09 Sąd był uprawniony do badania ważności art. 10 ust. 1 w związku z art. 2 ust. 1 lit. g) rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 (1) na podstawie art. 9 ust. 3 konwencji z Aarhus (2).

Komisja podnosi dwa zarzuty odwołania.

Po pierwsze, chociaż Sąd wskazał wprawdzie prawidłowo ścisłe warunki, na podstawie których zgodnie z orzecznictwem Trybunału jednostka może się powołać na postanowienia traktatów międzynarodowych w celu zbadania ważności aktów Unii (w szczególności, że badanie w świetle postanowień traktatu możliwe jest tylko wtedy, gdy nie sprzeciwia się temu charakter ani struktura tego traktatu, a treść jego postanowień jest bezwarunkowa i dostatecznie jasna), to jednak niesłusznie orzekł, że odstępstwo od tych warunków, które wynika z orzecznictwa w sprawach Fediol i Nakajima (wyroki Trybunału z dnia 22 czerwca 1989 r. w sprawie 70/87 i z dnia 7 maja 1991r. w sprawie C-69/89), dotyczy również art. 9 ust. 3 konwencji z Aarhus.

Trybunał stwierdził już w wyroku w sprawie C-240/09, że art. 9 ust. 3 konwencji z Aarhus nie ma bezpośredniego skutku. Ponadto orzecznictwo w sprawach Fediol i Nakajima jako wyjątek należy interpretować ściśle; jest ono do tej pory stosowane jedynie na obszarze polityki handlowej i może być stosowane do innych obszarów polityki, jeżeli przesłanki tego są wyraźnie spełnione, co tu nie ma miejsca. Artykuł 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1367/2006 nie zawiera bowiem żadnego odesłania do przepisów konwencji z Aarhus, a przepis ten nie stanowi też transpozycji zobowiązania nałożonego w tej konwencji w rozumieniu orzecznictwa w sprawie Nakajima. W końcu art. 9 ust. 3 konwencji z Aarhus nie jest wystarczająco wyraźny i dokładny, by móc stosować odstępstwo przewidziane na podstawie orzecznictwa Nakajima.

Po drugie, Komisja podnosi posiłkowo, że Sąd dokonał błędnej wykładni art. 9 ust. 3 konwencji z Aarhus, orzekając, że art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1367/2006 narusza ten przepis już z tego powodu, że przewidziana w tym art. 10 procedura kontrolna jest ograniczona do działań o charakterze indywidualnym, podczas gdy Sąd powinien był zbadać konkretnie, czy art. 9 ust. 3 konwencji z Aarhus nie został odpowiednio transponowany poprzez ogół procedur prawnych, którymi jednostka dysponuje na płaszczyźnie krajowej i unijnej.

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (Dz.U. L 264, s. 13).

(2)  Konwencja o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, sporządzona w Aarhus dnia 25 czerwca 1998 r., zatwierdzona decyzją Rady 2005/370/WE z dnia 17 lutego 2005 r. (Dz.U. L 124, s. 1).