Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 4 maja 2012 r. w sprawie T-529/09, Sophie in ’t Veld przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 24 lipca 2012 r. przez Radę Unii Europejskiej

(Sprawa C-350/12 P)

2012/C 303/29

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: P. Berman, B. Driessen, Cs. Fekete, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Sophie in ’t Veld, Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie dotyczy wykładni wyjątków dotyczących ochrony interesu publicznego w dziedzinie stosunków międzynarodowych i ochrony porad prawnych. Te wyjątki od prawa publicznego dostępu do dokumentów są przewidziane w odpowiednio w postaci wyjątku bezwzględnego w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia (1) oraz w postaci wyjątku ograniczonego w art. 4 ust. 2 tiret drugie.

Rada twierdzi, że dokonując wykładni tych wyjątków, Sąd popełnił cztery błędy.

Po pierwsze Sąd błędnie uznał, że brak zgody co do podstawy prawnej nie mógł naruszyć interesów Unii w dziedzinie stosunków międzynarodowych (pierwsza część zarzutu pierwszego). Rozbieżność poglądów między instytucjami Unii i wybór podstawy prawnej są ściśle związane z treścią umów międzynarodowych. Ponadto rozbieżność poglądów między instytucjami dotycząca kompetencji może mieć wpływ na stanowisko negocjacyjne Unii Europejskiej, naruszyć jej wiarygodność jako partnera w negocjacjach oraz stanowić zagrożenie dla rezultatu negocjacji.

Po drugie Sąd zastosował nieprawidłowe kryterium badania i zastąpił ocenę Rady własną oceną znaczenia danego dokumentu dla stosunków międzynarodowych (druga część zarzutu pierwszego). Jeżeli chodzi o ochronę interesu publicznego w dziedzinie stosunków międzynarodowych, właściwym kryterium badania powinno być raczej to, które przyznaje „szeroki zakres uznania” zainteresowanej instytucji niż kryterium wymagające dowodu zaistnienia „rzeczywistej i konkretnej” szkody. Sąd naruszył prawo przeprowadzając pełną ocenę argumentów Rady przy zastosowaniu wymogu „rzeczywistej i konkretnej” szkody, zastępując w ten sposób własną oceną ocenę skutków ujawnienia dokumentu dla polityki zagranicznej dokonaną przez Radę.

Po trzecie Sąd naruszył prawo w ten sposób, że nie wziął pod uwagę sensytywnej treści zażądanej opinii prawnej oraz specyficznych okoliczności, które miały dominujące znaczenie w czasie, gdy żądano dostępu do dokumentu (pierwsza część zarzutu drugiego). Przedmiot opinii prawnej był związany z negocjacjami międzynarodowymi o sensytywnym charakterze, które w czasie, gdy został złożony wniosek o dostęp do dokumentu nadal trwały, przy czym negocjacje te dotyczyły podstawowych i fundamentalnych interesów w dziedzinie współpracy transatlantyckiej w zakresie zapobiegania terroryzmowi, zwalczania terroryzmu i jego finansowania, a kwestia wyboru podstawy prawnej, poruszana w opinii prawnej, była przedmiotem sporu między instytucjami. Sąd pominął charakterystyczne cechy opinii prawnej.

Na koniec — Sąd, w celu zastosowania kryterium nadrzędnego interesu publicznego, błędnie zrównał negocjacje i zawarcie umowy międzynarodowej z działalnością prawodawczą instytucji (druga część zarzutu drugiego). Czyniąc to, Sąd pominął istotne różnice między etapem negocjowania umów międzynarodowych, kiedy udział opinii publicznej w sposób konieczny jest ograniczony z uwagi wchodzące w grę interesy strategiczne i taktyczne, a etapem zawarcia i transpozycji takich umów.

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, Dz.U. L 145, s. 43.