1

W swoim odwołaniu wnoszący je domaga się uchylenia wyroku Sądu Unii Europejskiej, Schräder/CPVO – Hansson (LEMON SYMPHONY) (T‑133/08, T‑134/08, T‑177/08 i T‑242/09, EU:T:2012:430, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), w którym Sąd oddalił jego skargę na decyzję Izby Odwoławczej Wspólnotowego Urzędu Ochrony Odmian Roślin (CPVO) z dnia 23 stycznia 2009 r. (sprawa A 010/2007), dotyczącą wniosku o unieważnienie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin przyznanego odmianie LEMON SYMPHONY (zwaną dalej „sporną decyzją”).

2

Artykuł 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 1994 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin (Dz.U. L 227, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 2506/95 z dnia 25 października 1995 r. (Dz.U. L 258, s. 3) (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 2100/94”), przewiduje, że aby uzyskać wspólnotowe prawo do ochrony, odmiana musi być między innymi odrębna i nowa.

3

Na mocy art. 7 tego rozporządzenia:

„1.   Odmianę uważa się za odrębną, jeżeli odróżnia się wyraźnie przejawianymi właściwościami wynikającymi ze szczególnego genotypu lub kombinacji genotypów [od] każdej innej odmiany, powszechnie znanej w dniu złożenia wniosku, określonym zgodnie z art. 51.

[…]”.

4

Artykuł 10 rozporządzenia nr 2100/94 określa kryteria dotyczące warunku nowości odmiany ubiegającej się o wspólnotowe prawo do ochrony.

5

Zgodnie z art. 20 tego rozporządzenia, dotyczącym unieważnienia tego prawa do ochrony:

„1.   [CPVO] unieważnia wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin, jeżeli ustalono, że:

2.   W przypadku unieważnienia wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin uważa się, że od początku nie miały miejsca skutki określone w niniejszym rozporządzeniu”.

6

Artykuły 54 i 55 wspomnianego rozporządzenia opisują badanie merytoryczne i badanie techniczne, którym powinna podlegać odmiana rośliny, aby uzyskać wspólnotowe prawo do ochrony.

7

Co się tyczy zasad regulujących postępowanie przed CPVO, art. 75 tegoż rozporządzenia stanowi:

„Decyzje [CPVO] zawierają uzasadnienie. Muszą one opierać się na motywach oraz dowodach, co do których strony postępowania miały możliwość ustosunkowania się ustnie lub na piśmie”.

8

Artykuł 76 rozporządzenia nr 2100/94 przewiduje:

„W postępowaniu przed [CPVO] może on badać stan faktyczny z urzędu w zakresie, w jakim podlega on badaniu na podstawie art. 54 i 55. [CPVO] nie uwzględnia stanu faktycznego, na który nie powołano się, ani dowodów, które nie zostały przedstawione w terminie wyznaczonym przez [CPVO]”.

9

Artykuł 81 rozporządzenia nr 2100/94, dotyczący zasad ogólnych, brzmi następująco:

„1.   W braku odpowiednich przepisów proceduralnych w niniejszym rozporządzeniu lub w przepisach przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia [CPVO] stosuje zasady kodeksu postępowania ogólnie przyjęte w państwach członkowskich.

[…]”.

10

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 874/2009 z dnia 17 września 2009 r. ustanawia przepisy wykonawcze do rozporządzenia nr 2100/94 w odniesieniu do postępowania przed CPVO (Dz.U. L 251, s. 3).

11

Co się tyczy odwołań od decyzji CPVO, art. 51 wspomnianego rozporządzenia przewiduje:

„Jeżeli nie postanowiono inaczej, do postępowania odwoławczego stosuje się mutatis mutandis przepisy odnoszące się do postępowania przed [CPVO]; strony postępowania uważa się w tym przypadku za strony w postępowaniu odwoławczym”.

12

Artykuł 63 tegoż rozporządzenia stwierdza:

„1.   W protokołach z postępowania ustnego i ze składania zeznań zapisane są niezbędne elementy postępowania ustnego lub złożonych zeznań, stosowne oświadczenia poczynione przez strony postępowania, zeznania stron postępowania, świadków lub biegłych i wynik każdej inspekcji.

2.   Protokół z zeznań świadka, biegłego lub strony postępowania odczytuje się mu lub przekazuje, aby mógł go sprawdzić. Zaznacza się w protokole, że dopełniono tej formalności i że strona [osoba], która złożyła zeznanie, akceptuje protokół. Jeżeli nie udzieliła ona akceptacji, zaznacza się jej zarzuty.

3.   Protokół podpisuje pracownik, który go zredagował, i pracownik prowadzący postępowanie ustne lub składanie zeznań.

4.   Stronom postępowania dostarcza się kopię i, jeżeli to stosowne, tłumaczenie protokołu”.

13

Sąd przedstawił okoliczności powstania sporu w sposób następujący:

[…]

[…]

[…]

[…]

[…]

[…]

Postępowania przed Izbą Odwoławczą CPVO w sprawach A 005/2007, A 006/2007 i A 007/2007

[…]

[…]

[…]

[…]

Postępowanie przed Izbą Odwoławczą CPVO w sprawie A 010/2007

[…]

14

Pismem z dnia 24 czerwca 2009 r. wnoszący odwołanie złożył skargę na sporną decyzję.

15

Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2010 r. prezes Sądu postanowił połączyć złożone przez wnoszącego odwołanie skargi na decyzje A 007/2007 (sprawa T‑133/08), A 006/2007 (sprawa T‑134/08), A 005/2007 (sprawa T‑177/08) i A 010/2007 (sprawa T‑242/09) do celów procedury ustnej oraz wydania wyroku.

16

Na poparcie skargi w sprawie T‑242/09 wnoszący odwołanie podniósł cztery zarzuty nieważności.

17

Co się tyczy zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 76 i 81 rozporządzenia nr 2100/94, Sąd orzekł w pkt 126 zaskarżonego wyroku, że w świetle samego brzmienia wspomnianego art. 76 przepisy te nie znajdują zastosowania do przewidzianego w art. 20 tego rozporządzenia postępowania w sprawie unieważnienia wspólnotowego prawa do ochrony. Wywiódł na tej podstawie w pkt 128 i 129 tego wyroku, iż to na stronie zainteresowanej, która podważa wspomniane prawo do ochrony, spoczywa ciężar dowodu, że odmiana rośliny nie spełnia warunków uzyskania wspólnotowego prawa do ochrony.

18

Stwierdziwszy, że system ustanowiony rozporządzeniem nr 2100/94 jest zgodny z przepisami obowiązującymi w dziedzinie wzorów wspólnotowych oraz z ogólnymi zasadami prawa, Sąd oddalił ten zarzut jako bezskuteczny.

19

Sąd dodał jednak w pkt 134 zaskarżonego wyroku, że w każdym razie postępowanie przed CPVO nie ma charakteru czysto inkwizycyjnego, jako że strony mają obowiązek wskazania w odpowiednim czasie okoliczności faktycznych, których ustalenia domagają się one od CPVO, oraz przedstawienia dowodów, których przyjęcia domagają się od CPVO.

20

Na podstawie tego stwierdzenia przeprowadził on analizę argumentów wysuniętych przez wnoszącego odwołanie w pkt 135–170 zaskarżonego wyroku.

21

Co się tyczy odmowy uwzględnienia przez CPVO złożonego przez wnoszącego odwołanie wniosku o przeprowadzenie dowodu, Sąd, stosując przez analogię rozwiązanie przyjęte w wyroku ILFO/Wysoka Władza (51/65, EU:C:1966:21), stwierdził w pkt 138 zaskarżonego wyroku, że wnoszący odwołanie nie wskazał w żadnym momencie postępowania przed CPVO na najmniejszy nawet dowód czy na najmniejszą poszlakę na poparcie swoich żądań. Na tej podstawie Sąd ustalił brak naruszenia reguł obowiązujących w zakresie ciężaru dowodu i postępowania dowodowego i stwierdził, że wnoszący odwołanie pragnął faktycznie, by Sąd dokonał ponownej oceny istotnych elementów stanu faktycznego i materiału dowodowego.

22

Z tego względu Sąd dokonał rozróżnienia w zależności od tego, czy dokonane przez Izbę Odwoławczą ustalenia i oceny o charakterze faktycznym są – czy też nie są – wynikiem złożonej oceny, przyjmując, że w odniesieniu do złożonej oceny wymagającej znajomości rzeczy lub wiedzy naukowej przeprowadzana przez Sąd kontrola ogranicza się do zbadania oczywistego błędu w ocenie.

23

Co się tyczy, po pierwsze, kwestii charakteru materiału roślinnego wykorzystanego do przeprowadzenia badania technicznego odmiany LEMON SYMPHONY w roku 1997, Sąd stwierdził w pkt 149 zaskarżonego wyroku, że Izba Odwoławcza uznała za fakt notoryjny to, iż praktyka sadzonkowania jest powszechna. W tym względzie zastosował on przez analogię orzecznictwo dotyczące Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM), zgodnie z którym izby OHIM nie mają obowiązku dowiedzenia w swych decyzjach prawdziwości faktów notoryjnych.

24

Sąd stwierdził, że zagadnienie skutków zastosowania regulatorów wzrostu dla próbek roślinnych dostarczonych do celów badania technicznego odmiany LEMON SYMPHONY jest objęte złożonymi ocenami z dziedziny botaniki. W pkt 157 zaskarżonego wyroku stwierdził zaś, że wnoszący odwołanie nie podniósł żadnej okoliczności pozwalającej na ustalenie oczywistego błędu w ocenie.

25

Co się tyczy, po drugie, argumentów wnoszącego odwołanie dotyczących dostosowania pierwotnego opisu odmiany LEMON SYMPHONY w 2006 r. w odniesieniu do właściwości „postura pędów”, Sąd uznał w pkt 161 zaskarżonego wyroku, że wnoszącemu odwołanie nie udało się wykazać, iż właściwość ta była rozstrzygająca dla przyznania tej odmianie rośliny wspólnotowego prawa do ochrony.

26

Co więcej, Sąd podkreślił w pkt 166 zaskarżonego wyroku, że właściwość „postura pędów”, dla której poziomy przejawów dla wskazania tej właściwości wahają się między „wyprostowaną” a „płożącą”, nie jest właściwością absolutną, lecz może w danym wypadku być przedmiotem względnej oceny porównawczej między odmianami tego samego gatunku.

27

Z tego względu Sąd oddalił zarzut pierwszy jako w części bezzasadny i w pozostałym zakresie bezskuteczny.

28

Co się tyczy zrzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 7 i 20 rozporządzenia nr 2100/94, Sąd oddalił go ze względu na przywołane w ramach badania zarzutu pierwszego okoliczności dotyczące procesów chemicznych i mechanicznych odnoszących się do materiału wykorzystanego do badania technicznego przeprowadzonego w 1997 r. oraz wykorzystania materiału pochodzącego z sadzonek.

29

Co się tyczy zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 75 rozporządzenia nr 2100/94, Sąd wskazał w pkt 181 i 182 zaskarżonego wyroku, że prawo do bycia wysłuchanym nie oznacza, iż sąd powinien wysłuchać stron w przedmiocie każdego elementu jego oceny prawnej. W szczególności w ramach rozpatrywania zarzutu pierwszego Sąd wykazał, że wykorzystanie sadzonek dla celów badania technicznego jest ogólnie przyjętą praktyką znaną wnoszącemu odwołanie.

30

Co się tyczy zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 63 rozporządzenia nr 874/2009, Sąd uznał w istocie, że Izba Odwoławcza nie popełniła żadnego błędu proceduralnego.

31

Z tego względu Sąd oddalił skargę w całości.

32

Co się tyczy skarg w sprawach T‑133/08, T‑134/08 i T‑177/08, Sąd stwierdził w pkt 217 zaskarżonego wyroku, że jednomiesięczny minimalny termin dokonania wezwania na rozprawę w dniu 4 grudnia 2007 r. przed Izbą Odwoławczą nie został względem wnoszącego odwołanie dotrzymany.

33

Na tej podstawie w pkt 237 zaskarżonego wyroku ustalił on istotne uchybienie proceduralne skutkujące stwierdzeniem nieważności trzech zaskarżonych decyzji w ramach spraw T‑133/08, T‑134/08 i T‑177/08. Jednakże oddalił on żądanie zmiany decyzji o dostosowaniu opisu.

34

Wnoszący odwołanie podnosi na poparcie swego odwołania sześć zarzutów, które obejmują różne argumenty.

35

Na podstawie zarzutów pierwszego i drugiego wnoszący odwołanie twierdzi w istocie, że Sąd naruszył reguły dotyczące ciężaru dowodu i postępowania dowodowego oraz zasadę badania stanu faktycznego z urzędu. W ramach zarzutów trzeciego i czwartego wnoszący odwołanie powołuje się na naruszenie obowiązku kontroli zgodności z prawem i na brak uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Zgodnie z zarzutami piątym i szóstym wnoszący odwołanie twierdzi w istocie, że Sąd nie zagwarantował mu prawa do bycia wysłuchanym oraz nie dokonał w pełnym zakresie kontroli zgodności z prawem spornej decyzji.

36

Zgodnie z zarzutem pierwszym wnoszący odwołanie twierdzi w istocie, że Sąd naruszył prawo, orzekając, iż Izba Odwoławcza nie mogła działać z urzędu, oraz naruszył przysługujące mu prawo do skutecznego środka prawnego oraz zasadę dobrej administracji.

37

W pierwszej kolejności wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi, że ten orzekł w pkt 126 zaskarżonego wyroku, iż art. 76 rozporządzenia nr 2100/94 nie znajduje zastosowania do postępowań przed Izbą Odwoławczą, i że w rezultacie Sąd naruszył art. 51 rozporządzenia nr 874/2009.

38

W drugiej kolejności zdaniem wnoszącego odwołanie zawarte w pkt 129 zaskarżonego wyroku stwierdzenie, zgodnie z którym postępowanie w sprawie unieważnienia prawa przed CPVO i jego Izbą Odwoławczą jest postępowaniem skargowym, nie jest zgodne z brzmieniem art. 20 rozporządzenia nr 2100/94. Charakter inkwizycyjny został według wnoszącego odwołanie ponadto potwierdzony porównaniem z odpowiednimi przepisami dotyczącymi wspólnotowego znaku towarowego oraz wzorów wspólnotowych.

39

W trzeciej kolejności w opinii wnoszącego odwołanie Sąd dopuścił się w pkt 133 zaskarżonego wyroku przeinaczenia argumentów podniesionych przez wnoszącego odwołanie w pierwszej instancji.

40

W czwartej kolejności Sąd naruszył jego zdaniem zasady dobrej administracji i prawa do skutecznego środka prawnego, odmawiając zbadania elementów, które wnoszący odwołanie przedstawił przed Izbą Odwoławczą.

41

CPVO przypomina o specyfice prowadzonych przez siebie postępowań. W szczególności podkreśla, że w ramach wszczynanego na podstawie art. 20 rozporządzenia nr 2100/94 postępowania w sprawie unieważnienia prawa następuje wyłączenie badanie z urzędu. Z tego względu w postępowaniu tym brak jest stron, a CPVO jest zobowiązany zbadać obiektywnie wszystkie istotne okoliczności faktyczne. J. Hansson podnosi, że CPVO przysługuje szeroki zakres uprawnień dyskrecjonalnych w odniesieniu do oceny elementów przedstawionych przez osobę trzecią dla celów uzasadnienia wszczęcia takiego postępowania.

42

W niniejszym przypadku jego zdaniem CPVO zastosował te zasady i odmówił wszczęcia postępowania w sprawie unieważnienia prawa, czego domagał się wnoszący odwołanie.

43

W pozostałym zakresie CPVO i J. Hansson uważają, że argumenty wnoszącego odwołanie są w najlepszym razie nieskuteczne, a co najmniej niedopuszczalne w zakresie, w jakim zmierzają do podważenia dokonanej przez Sąd oceny okoliczności faktycznych.

44

W zakresie, w jakim wnoszący odwołanie kwestionuje przyjętą przez Sąd koncepcję postępowania dowodowego i ciężaru dowodu w odniesieniu do postępowania wszczętego przed Izbą Odwoławczą, należy sprawdzić przede wszystkim, czy Izba Odwoławcza naruszyła prawo w tym kontekście.

45

W tym względzie należy zauważyć, po pierwsze, jak to stwierdził Sąd w pkt 126 zaskarżonego wyroku, że brzmienie art. 76 rozporządzenia nr 2100/94 ogranicza zastosowanie zasady badania stanu faktycznego z urzędu do stanu, który jest przedmiotem badania przewidzianego w art. 54 i 55 tego rozporządzenia.

46

Po drugie, na mocy art. 51 rozporządzenia nr 874/2009 do postępowania odwoławczego stosuje się mutatis mutandis przepisy odnoszące się do postępowania wszczętego przed CPVO. Zatem zasada badania stanu faktycznego z urzędu obowiązuje także w takim postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

47

Sąd w rezultacie naruszył prawo, orzekając, że zasada badania stanu faktycznego z urzędu nie ma zastosowania do postępowań przed Izbą Odwoławczą.

48

To naruszenie prawa oraz zawarte w pkt 135 zaskarżonego wyroku rozważania, które je ewentualnie spowodowały, nie skutkują jednak same w sobie stwierdzeniem nieważności zaskarżonego wyroku, jako że Sąd mimo wszystko sprawdził, począwszy od pkt 136 zaskarżonego wyroku, czy dowody przedstawione przez wnoszącego odwołanie przed Izbą Odwoławczą spełniają kryteria związane z zasadą badania stanu faktycznego z urzędu.

49

Należy zatem sprawdzić następnie, czy Sąd nie naruszył prawa w tym względzie.

50

W tym celu trzeba przypomnieć, że postępowanie, które zakończyło się wydaniem spornej decyzji, jest postępowaniem przed Izbą Odwoławczą rozpatrującą odwołanie od decyzji CPVO, na mocy której odmówiono unieważnienia wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin na podstawie art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 2100/94.

51

Na mocy tego przepisu CPVO unieważnia wspólnotowe prawo do ochrony odmian roślin, jeżeli ustalono, że w chwili przyznawania tego prawa nie spełniono warunków przewidzianych w art. 7 lub 10 rozporządzenia nr 2100/94.

52

W tym względzie warunki związane w szczególności z odrębnością i nowością są na mocy art. 6 wspomnianego rozporządzenia warunkami sine qua non przyznania wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin. Z tego względu w braku spełnienia tych warunków przyznane prawo do ochrony ma charakter bezprawny i w interesie ogólnym powinno ono zostać unieważnione.

53

Oczywiście unieważnienie nienależnie przyznanego prawa do ochrony może również zostać dokonane w interesie osoby trzeciej, w szczególności gdy złożyła ona wniosek o przyznanie prawa do ochrony roślin, którego odrzucenie zostało uzasadnione brakiem odrębności odmiany ubiegającej się o to prawo w stosunku do odmiany nienależnie chronionej.

54

Jednakże nie może to uzasadniać umożliwienia osobie trzeciej domagania się w jakichkolwiek okolicznościach i bez konkretnej podstawy unieważnienia tego prawa do ochrony po przeprowadzeniu postępowania w sprawie przyznania prawa do ochrony i po upływie terminów przewidzianych w art. 59 rozporządzenia nr 2100/94 na złożenie sprzeciwów przez osoby trzecie.

55

W tym względzie należy przypomnieć, że w ramach postępowania w sprawie przyznania prawa do ochrony ubiegająca się o nie odmiana rośliny jest przedmiotem szczegółowego i złożonego badania merytorycznego i technicznego zgodnie z art. 54 i 55 wspomnianego rozporządzenia.

56

I tak, CPVO przysługuje szeroki zakres uprawnień dyskrecjonalnych co do unieważnienia prawa do ochrony odmiany roślin w rozumieniu art. 20 rozporządzenia nr 2100/94 w zakresie, w jakim chroniona odmiana była przedmiotem badania omówionego w poprzednim punkcie. Zatem to tylko poważne wątpliwości co do okoliczności, czy warunki określone w art. 7 lub 10 tego rozporządzenia były spełnione w chwili badania przewidzianego w art. 54 i 55 wspomnianego rozporządzenia, mogą uzasadniać ponowne badanie odmiany chronionej w ramach postępowania w sprawie unieważnienia prawa na podstawie art. 20 rozporządzenia nr 2100/94.

57

W tym kontekście osoba trzecia domagająca się unieważnienia prawa do ochrony odmian roślin powinna przedstawić istotne dowody i okoliczności faktyczne mogące stanowić podstawę dla poważnych wątpliwości co do zgodności z prawem przyznania prawa do ochrony odmian roślin udzielonego w następstwie badania przewidzianego w art. 54 i 55 wspomnianego rozporządzenia.

58

W rezultacie w ramach skargi wniesionej na sporną decyzję do wnoszącego odwołanie należy wykazanie, że w świetle okoliczności faktycznych i dowodów dotyczących badania merytorycznego i technicznego, które przedstawił on przed PCVO, PCVO był zobowiązany do przeprowadzenia kontroli przewidzianej w art. 20 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 2100/94.

59

To w świetle tych elementów należy wreszcie zbadać, czy Sąd nie naruszył prawa przy kontroli stosowania zasady „badania stanu faktycznego z urzędu” przez Izbę Odwoławczą.

60

Co się tyczy zaś elementów, które wnoszący odwołanie przywołał dla uzasadnienia unieważnienia uprzednio przyznanego prawa do ochrony, Sąd stwierdził, po pierwsze, w pkt 138 zaskarżonego wyroku, że wnoszący odwołanie w ogóle nie wskazał na najmniejszy nawet dowód czy najmniejszą poszlakę, które mogłyby stanowić wystarczający zaczątek dowodu dla jego twierdzenia, zgodnie z którym poddanie procesom mechanicznym i chemicznym czy sadzonkowanie, takie jak miało miejsce w niniejszym wypadku, mogło zafałszować wyniki badania technicznego odmiany LEMON SYMPHONY w 1997 r.

61

Po drugie, w pkt 157 zaskarżonego wyroku Sąd przypomniał, że w żadnym momencie postępowania wnoszący odwołanie nie przedstawił najmniejszej nawet przesłanki czy też jakiegokolwiek dowodu na poparcie swych twierdzeń, zwłaszcza tych dotyczących trwałych skutków wywoływanych przez regulatory wzrostu.

62

Co się tyczy w końcu argumentów dotyczących naruszenia zasady dobrej administracji i prawa do skutecznego środka prawnego, z akt sprawy wynika, że wnoszący odwołanie podniósł na poparcie odwołania przed Izbą Odwoławczą, iż materiał roślinny, na którym przeprowadzono badanie techniczne odmiany LEMON SYMPHONY w 1997 r., był wadliwy, na tej podstawie, że rośliny wykorzystane do badania, po pierwsze, zostały poddane procesom mechanicznym i chemicznym, a po drugie, były sadzonkami roślin przesłanych przez J. Hanssona.

63

Z uwagi na te stwierdzenia i przy uwzględnieniu zasad wywiedzionych w pkt 57 i 58 niniejszego wyroku Sąd nie naruszył prawa przy postępowaniu dowodowym, orzekając, że wnoszący odwołanie nie przedstawił zgodnie z wymogami prawa okoliczności faktycznych i dowodów pozwalających na ustalenie, że warunki przewidziane w art. 7 rozporządzenia nr 2100/94 nie były spełnione podczas badania technicznego odmiany LEMON SYMPHONY, co uzasadniałoby unieważnienie prawa w rozumieniu art. 20 ust. 1 tego rozporządzenia.

64

W rezultacie argumenty dotyczące naruszenia zasady dobrej administracji i prawa do skutecznego środka prawnego nie mogą zostać uwzględnione.

65

Z rozważań tych wynika, że zarzut pierwszy należy oddalić.

66

Na podstawie zarzutu drugiego wnoszący odwołanie twierdzi w istocie, że w pkt 136–138 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył zasady dotyczące ciężaru dowodu i postępowania dowodowego.

67

W pierwszym argumencie wysuniętym w ramach tego zarzutu wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd niesłusznie zastosował do złożonych do CPVO wniosków o przeprowadzenie dowodu orzecznictwo Trybunału wynikające z wyroku ILFO/Wysoka Władza (51/65, EU:C:1966:21), zgodnie z którym sformułowany przez stronę wniosek o przeprowadzenie dowodu nie może zostać uwzględniony, jeżeli nie zawiera wystarczającego zaczątku dowodu świadczącego o konieczności przeprowadzenia takiego dowodu.

68

Czyniąc to, Sąd zdaniem wnoszącego odwołanie naruszył prawo czterokrotnie. W pierwszej kolejności przytoczone zasady orzecznictwa nie są w opinii wnoszącego odwołanie zgodne z art. 76 rozporządzenia nr 2100/94. W drugiej kolejności Sąd nie wywiązał się z obowiązku uzasadnienia, jako że nie wyjaśnił stosowności zastosowania takiego orzecznictwa do tego przypadku. W trzeciej kolejności Sąd naruszył prawo do rzetelnego procesu, ustanawiając warunek dotyczący przyjęcia środka dowodowego, którego to warunku nie wymieniono w żadnym momencie postępowania. W czwartej kolejności Sąd przedstawił przytoczone orzecznictwo w błędny sposób, gdyż w orzecznictwie tym nie wspomina się o konieczności istnienia zaczątku dowodu dla celów przyjęcia środka dowodowego.

69

W drugim argumencie wnoszący odwołanie podkreśla, że nawet przy założeniu, iż należy do niego przedstawienie zaczątku dowodu na poparcie jego argumentacji, zaskarżony wyrok jest jednak dotknięty naruszeniem prawa, jako że Sąd dopuścił się przeinaczenia okoliczności faktycznych i dowodów przedstawionych przez wnoszącego odwołanie, w szczególności w odniesieniu do wpływu procesów mechanicznych i chemicznych odnoszących się do badanego materiału roślinnego oraz rozmnażania poprzez sadzonkowanie.

70

CPVO i J. Hansson podnoszą, że zaskarżony wyrok „jest poprawny” niezależnie od tego, czy ciężar dowodu lub zaczątek ciężaru dowodu spoczywa na wnoszącym odwołanie, jako że Izba Odwoławcza dokonała oceny przedstawionych przez wnoszącego odwołanie argumentów i zapatrywań. Co więcej, ich zdaniem Sąd nie naruszył prawa, stosując wywiedzione w ten sposób zasady w odniesieniu do przyjęcia środków dowodowych.

71

Co się tyczy pierwszego argumentu wnoszącego odwołanie, nie można zarzucać Sądowi w pierwszej kolejności, że naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia.

72

Po pierwsze, z utrwalonego orzecznictwa wynika bowiem, że obowiązek uzasadnienia ciążący na Sądzie zgodnie z art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, znajdującym zastosowanie wobec Sądu na podstawie art. 53 akapit pierwszy tego statutu i art. 81 regulaminu postępowania przed Sądem, nie przewiduje przedstawienia przez Sąd wyjaśnień odpowiadających w sposób wyczerpujący na każdy punkt rozumowania przedstawionego przez strony sporu. Przedstawione przez Sąd uzasadnienie może zatem być dorozumiane, pod warunkiem że pozwala zainteresowanym zapoznać się z uzasadnieniem wydanego przez Sąd rozstrzygnięcia i zapewnia Trybunałowi materiał wystarczający do sprawowania kontroli (zob. w szczególności wyrok Nexans i Nexans France/Komisja, C‑37/13 P, EU:C:2014:2030, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo).

73

W pkt 137 zaskarżonego wyroku Sąd uzasadnił zaś zastosowanie przez analogię zasad wywiedzionych w wyroku ILFO/Wysoka Władza (51/65, EU:C:1966:21) do Izby Odwoławczej na tej podstawie, że izba ta jest organem quasi‑sądowniczym.

74

Ponadto sama zasada badania stanu faktycznego z urzędu na mocy art. 76 rozporządzenia nr 2100/94 nie stoi na przeszkodzie takiemu zastosowaniu, jako że, jak wynika z pkt 53 i 54 niniejszego wyroku, w ramach wniosku o wszczęcie przewidzianego w art. 20 ust. 1 tego rozporządzenia postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wnioskodawcy należy przedstawienie istotnych elementów wykazujących istnienie poważnych wątpliwości dotyczących zgodności z prawem zakwestionowanego prawa do ochrony.

75

Po drugie, jak zauważyła rzecznik generalna w pkt 76 opinii, art. 81 rozporządzenia nr 2100/94 przewiduje, że w postępowaniach wszczętych przed CPVO stosuje się zasady ogólne prawa proceduralnego ogólnie przyjęte w państwach członkowskich.

76

Z tego względu nie można zarzucać Sądowi, że stwierdził on, iż wnoszący odwołanie powinien był przedstawić przed Izbą Odwoławczą zaczątek dowodu, aby doprowadzić do przyjęcia środka dowodowego.

77

W drugiej kolejności z zaskarżonego wyroku nie wynika, że Sąd błędnie zastosował zasady wynikające z wyroku ILFO/Wysoka Władza (51/65, EU:C:1966:21).

78

Sąd stwierdził bowiem w pkt 138 zaskarżonego wyroku, że wnoszący odwołanie w ogóle nie wskazał na najmniejszy nawet dowód czy najmniejszą poszlakę dla uzasadnienia swojego wniosku.

79

W tych okolicznościach wnoszący odwołanie nie może podnosić, że Sąd niesłusznie orzekł, iż nie może on domagać się przyjęcia środka dowodowego, skoro wnoszący odwołanie nie przedstawił zaczątku dowodu.

80

W tym względzie wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się przeinaczenia okoliczności faktycznych i dowodów, które przedstawił w toku postępowania przed CPVO, co się tyczy, po pierwsze, wpływu procesów mechanicznych i chemicznych odnoszących się do materiału poddanego badaniu technicznemu odmiany LEMON SYMPHONY, a po drugie, wykorzystania sadzonek tej odmiany do tego badania.

81

Od razu należy podkreślić, że z art. 256 TFUE oraz art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału wynika, iż to Sąd jest jedynym organem właściwym, po pierwsze, do dokonywania ustaleń faktycznych, z wyjątkiem sytuacji, gdy nieprawidłowość jego ustaleń wynika z przedstawionych mu akt sprawy, a po drugie, do dokonywania oceny tych okoliczności faktycznych. Jednak po dokonaniu ustaleń lub oceny tych okoliczności faktycznych przez Sąd Trybunał jest uprawniony na podstawie art. 256 TFUE do kontroli kwalifikacji prawnej tych okoliczności i skutków prawnych, które wywiódł z nich Sąd (zob. w szczególności wyrok CB/Komisja, C‑67/13 P, EU:C:2014:2204, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo).

82

W pierwszej kolejności wnoszący odwołanie odnosi się do datowanego na dzień 13 stycznia 1997 r. pisma pracownicy Bundessortenamt odpowiedzialnej za badanie techniczne odmiany LEMON SYMPHONY, wskazującego, że „właściwy przebieg badania technicznego jest zagrożony [ze względu na zastosowanie regulatorów wzrostu w stosunku do przesłanego materiału]”.

83

W tym względzie, po pierwsze, jak wynika z okoliczności faktycznych przedstawionych przez Sąd w pkt 64 zaskarżonego wyroku, wspomniana pracownica Bundessortenamt zaświadczyła w toku rozprawy przeprowadzonej w dniu 4 grudnia 2007 r. przez Izbą Odwoławczą w sprawach A 005/2007, A 006/2007 i A 007/2007, że nie było „żadnych wątpliwości co do jakości prób przeprowadzonych w lipcu/sierpniu 1997 r.”, jako że skutki zastosowania regulatorów wzrostu nie były już widoczne.

84

Po drugie, Sąd orzekł w pkt 164 wspomnianego wyroku, że do zakresu swobodnego uznania właściwego urzędu krajowego należy zbadanie lub zdecydowanie w toku badania technicznego, czy dostarczony materiał roślinny przekazany przez J. Hanssona jest faktycznie niewłaściwy, czy też – jak miało to miejsce w niniejszym wypadku – technika sadzonkowania pozwala na usunięcie braków, które w materiale tym na początku stwierdzono.

85

Skoro wnoszący odwołanie w żadnym momencie nie podważył twierdzenia pracownicy Bundessortenamt, późniejszego w stosunku do elementów, na które się on powołuje, i wskazującego, że skutki zastosowania regulatorów wzrostu nie były już widoczne podczas badania technicznego odmiany LEMON SYMPHONY, to Sąd nie dopuścił się przeinaczenia jakiejkolwiek okoliczności faktycznej sprawy ani jakiegokolwiek dowodu przedstawionego przez wnoszącego odwołanie, stwierdzając, iż wnoszący odwołanie nie przedstawił żadnego elementu pozwalającego na podważenie oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą.

86

W drugiej kolejności, co się tyczy twierdzeń wnoszącego odwołanie dotyczących ryzyk związanych z wykorzystaniem materiału pochodzącego z rozmnożenia poprzez sadzonkowanie odmiany dla celów przeprowadzenia badania technicznego, wystarczy zauważyć, że wnoszący odwołanie uważa, iż skoro takie ryzyko jest powszechnie znane, przedstawienie elementów dowodzących istnienia tego ryzyka w danym przypadku nie jest konieczne.

87

W tych zaś okolicznościach Sąd mógł tylko stwierdzić, że wnoszący odwołanie nie spełnił wymogów koniecznych do przyjęcia środka dowodowego.

88

Z tego względu nie można zarzucać Sądowi, że dopuścił się przeinaczenia okoliczności faktycznych sprawy lub dowodów przedstawionych przez wnoszącego odwołanie.

89

W świetle tych rozważań zarzut drugi nie może zostać uwzględniony.

90

W zarzucie trzecim wnoszący odwołanie podnosi w istocie, że Sąd naruszył w pkt 141–151 zaskarżonego wyroku obowiązek kontroli zgodności z prawem i dopuścił się przeinaczenia okoliczności faktycznych.

91

Po pierwsze, wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi, że ten błędnie uznał, iż zwykła ekspertyza CPVO dotycząca praktyki sadzonkowania nie może zostać zakwalifikowana jako „fakt powszechnie znany”. W każdym razie „fakt” ten został przeinaczony, a kwalifikacja ta nie została objęta kontrolą zgodności z prawem.

92

Po drugie, w pkt 147 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył zdaniem wnoszącego odwołanie prawo, nie podając uzasadnienia stwierdzenia, zgodnie z którym rozumowanie Izby Odwoławczej „daje się pogodzić z obiektywnymi danymi dotyczącym tej sprawy, które wynikają z jej akt”.

93

Po trzecie, wnoszący odwołanie wskazuje na pewne błędy popełnione przez Sąd, w szczególności w pkt 147 zaskarżonego wyroku, co się tyczy odniesień do niektórych okoliczności faktycznych sprawy.

94

CPVO podnosi, że zarzut ten zasadza się w znacznej części na powtórzeniu argumentów przedstawionych w ramach poprzednich zarzutów.

95

J. Hansson stwierdza, że wskazane przez wnoszącego odwołanie błędy dotyczące okoliczności faktycznych nie miały wpływu na zgodność z prawem zaskarżonego wyroku.

96

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że argumenty wnoszącego odwołanie mają na celu w rzeczywistości podważenie dokonanej przez Sąd oceny okoliczności faktycznych, co – jak przypomniano w pkt 81 niniejszego wyroku – nie jest objęte kontrolą Trybunału w postępowaniu odwoławczym, z zastrzeżeniem przeinaczenia okoliczności faktycznych.

97

Zatem gdy wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi, że ten stwierdził, iż dla celów badania technicznego wykorzystanie sadzonek pobranych z roślin przekazanych przez J. Hanssona jest faktem powszechnie znanym, wnoszący odwołanie wychodzi nieuchronnie z założenia, że materiał pochodzący z sadzonek nie jest odpowiedni do przeprowadzenia tego badania, bez którego to założenia argument ten byłby nieskuteczny.

98

Badanie takiego elementu wymaga zaś koniecznie przeprowadzenia oceny okoliczności faktycznych, co nie należy do właściwości Trybunału w postępowaniu odwoławczym.

99

W każdym razie do wnoszącego odwołanie należy przedstawienie w tym względzie dowodów na poparcie swoich twierdzeń, czego wnoszący odwołanie nie uczynił, jak stwierdzono w pkt 84–86 niniejszego wyroku.

100

W drugiej kolejności, nawet przy założeniu, że Sąd dopuścił się błędów przy podaniu nazwisk pełnomocników CPVO i Bundessortenamt, wnoszący odwołanie nie wskazuje, w jakiej mierze błędy te mogą podważyć zgodność z prawem zaskarżonego wyroku. W każdym razie nie jest oczywiste, że takie błędy skutkowałyby podważeniem wspomnianego wyroku co do istoty.

101

W rezultacie zarzut trzeci należy oddalić.

102

W zarzucie czwartym, który dotyczy pkt 152–157 zaskarżonego wyroku, wnoszący odwołanie podnosi w istocie brak uzasadnienia.

103

W pierwszym argumencie wysuniętym w ramach tego zarzutu wnoszący odwołanie twierdzi, iż zaskarżony wyrok jest wewnętrznie sprzeczny, gdyż z jednej strony w pkt 10 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że procesy mechaniczne i chemiczne odnoszące się do przekazanego materiału roślinnego zagroziły badaniu technicznemu odmiany LEMON SYMPHONY, a z drugiej strony w pkt 156 tego wyroku Sąd orzekł, że wnoszący odwołanie nie przedstawił żadnej konkretnej przesłanki wskazującej, iż zbadany materiał roślinny nie był odpowiedni do przeprowadzenia tego badania.

104

W drugim argumencie wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd powinien był przeprowadzić kontrolę tego, czy powołany materiał dowodowy stanowi całokształt odpowiednich danych, które należy uwzględnić przy dokonywaniu oceny złożonej sytuacji, oraz tego, czy może one rzeczywiście stanowić podstawę wyciągniętych z niego wniosków.

105

CPVO twierdzi, że wnoszący odwołanie nie kwestionuje dokonanych przez Sąd stwierdzeń faktycznych. Ponadto drugi argument wysunięty w ramach zarzutu czwartego jest pozbawiony jego zdaniem jakiejkolwiek podstawy.

106

J. Hansson podkreśla, że do wnoszącego odwołanie należało wykazanie lub co najmniej przedstawienie przesłanek wskazujących, że regulatory wzrostu prowadzą nie tylko do błędnej oceny kryteriów rozstrzygających o prawie do ochrony, lecz także do błędnej oceny kryterium odrębności, o którym mowa w pkt 7 rozporządzenia nr 2100/94.

107

Jako że wnoszący odwołanie twierdzi w ramach tego zarzutu w pierwszej kolejności, że zaskarżony wyrok jest wewnętrznie sprzeczny, wystarczy przypomnieć, iż – jak wynika z pkt 83 niniejszego wyroku – Sąd stwierdził, że Bundessortenamt uznał, iż nie było żadnych wątpliwości co do jakości materiału roślinnego wykorzystanego do badania technicznego odmiany LEMON SYMPHONY. Z tego względu zaskarżony wyrok nie zawiera żadnej sprzeczności w odniesieniu do stwierdzenia w pkt 156 tego wyroku, że wnoszący odwołanie nie przedstawił żadnej przesłanki wykazującej, iż jest przeciwnie.

108

W drugiej kolejności należy stwierdzić, że w każdym razie dokonane przez Sąd oceny, które wynikają z pkt 152–157 zaskarżonego wyroku, a które wnoszący odwołanie kwestionuje za pomocą tego zarzutu, zostały sformułowane celem uzupełnienia w pkt 141–151 tego wyroku. Z tego względu, nawet gdyby zarzut czwarty podniesiony przez wnoszącego odwołanie na poparcie jego odwołania należało uwzględnić, zaskarżony wyrok nie mógłby mimo to zostać uchylony.

109

W rezultacie zarzut czwarty należy oddalić.

110

W ramach zarzutu piątego wnoszący odwołanie kwestionuje dokonane przez Sąd oceny wynikające z pkt 159–162 zaskarżonego wyroku.

111

Uważa on w pierwszej kolejności, że Sąd naruszył art. 7 rozporządzenia nr 2100/94 poprzez stwierdzenie w pkt 159 zaskarżonego wyroku, że odrębność, w rozumieniu tego przepisu, odmiany LEMON SYMPHONY nie była ustalana „wyłącznie, a wręcz w ogóle” przez odniesienie do właściwości „postura pędów”. Ponadto Sąd jego zdaniem również dokonał niedopuszczalnego rozszerzenia przedmiotu sporu.

112

W drugiej kolejności wnoszący odwołanie wskazuje, że Sąd w pkt 160 zaskarżonego wyroku dopuścił się przeinaczenia okoliczności faktycznych, stwierdzając, że dostosowany opis odmiany LEMON SYMPHONY z 2006 r. nie różnił się od pierwotnego opisu z 1997 r. Ponadto Sąd w jego opinii naruszył art. 20 ust. 2 rozporządzenia nr 2100/94, nie orzekając, że odmiana, której opis został zmieniony, nie powinna była być chroniona.

113

W ramach zarzutu szóstego, który ma na celu podważenie ocen dokonanych przez Sąd w pkt 165–168 zaskarżonego wyroku, wnoszący odwołanie twierdzi przede wszystkim, że Sąd ten dopuścił się przeinaczenia okoliczności faktycznych w tym znaczeniu, iż wnoszący odwołanie nie ograniczył swoich argumentów do kwestii tego, czy właściwość „postury pędów” jest względna czy absolutna.

114

Następnie wnoszący odwołanie zarzuca Sądowi, że bezprawnie rozszerzył on przedmiot sporu na argumenty dotyczące postępowania w sprawie T‑177/08.

115

Wreszcie jego zdaniem Sąd naruszył obowiązek dokonania w pełnym zakresie kontroli zgodności z prawem spornej decyzji, nie uwzględniając argumentu wnoszącego odwołanie dotyczącego tego, że Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę jego argumentów.

116

W odniesieniu do zarzutu piątego CPVO podnosi, że poczynione przez Sąd w pkt 159 zaskarżonego wyroku stwierdzenie należy rozumieć w ten sposób, iż w 1997 r. nie była dostępna żadna porównywalna odmiana.

117

J. Hansson uważa, że podważane twierdzenia nie są rozstrzygające dla kwestii odrębności chronionej odmiany.

118

W odniesieniu do zarzutu szóstego CPVO podnosi, że wnoszący odwołanie błędnie rozumie zaskarżony wyrok. Ponadto żadne rozważania dotyczące postury pędów nie są jego zdaniem rozstrzygające dla orzeczenia, że zaskarżony wyrok jest zgodny z prawem.

119

J. Hansson podnosi, że ocena odrębności odmiany zasadza się na porównaniu zgłoszonej odmiany ze znanymi odmianami tego samego gatunku. W rezultacie kryteria odrębności mogą być oceniane wyłącznie za pośrednictwem takiego porównania.

120

Przede wszystkim należy zauważyć, po pierwsze, że poprzez zarzuty piąty i szósty wnoszący odwołanie podważa dokonane przez Sąd oceny wynikające z pkt 159–162 i 165–168 zaskarżonego wyroku, które dotyczą argumentów wnoszącego odwołanie uznanych przez Sąd za nieskuteczne, jak to Sąd podkreślił w pkt 158 tego wyroku.

121

W rezultacie, jako że Sąd słusznie orzekł, iż wnoszący odwołanie nie przedstawił żadnej okoliczności ani żadnego środka dowodowego umożliwiającego zakwestionowanie badania technicznego, które doprowadziło do przyznania odmianie LEMON SYMPHONY prawa do ochrony, argumenty wnoszącego odwołanie dotyczące przypisanego poziomu przejawów właściwości „postura pędów” nie mogą skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku.

122

I tak, skoro wnoszącemu odwołanie nie udało się wykazać, że materiał roślinny wykorzystany do badania technicznego odmiany LEMON SYMPHONY nie był odpowiedni i że kryteria DUS nie zostały tym samym spełnione, argumenty dotyczące dostosowania opisu tej odmiany są same w sobie nieskuteczne.

123

Po drugie, jak przypomniano w pkt 81 niniejszego wyroku, odwołanie jest ograniczone do kwestii prawnych, jako że ocena okoliczności faktycznych i dowodów nie stanowi, z zastrzeżeniem przypadków ich przeinaczenia, kwestii prawnej podlegającej jako taka kontroli Trybunału w ramach postępowania odwoławczego.

124

W tym względzie wnoszący odwołanie nie może kwestionować poczynionych przez Sąd ocen stanu faktycznego, w szczególności co się tyczy przypisanego poziomu przejawów właściwości „postura pędów” w odniesieniu do odmiany LEMON SYMPHONY.

125

To w świetle tych rozważań należy zbadać każdy z argumentów wysuniętych na poparcie sformułowanych w odwołaniu zarzutów piątego i szóstego.

126

Po pierwsze, wnoszący odwołanie powołuje się na to, że na mocy art. 7 rozporządzenia nr 2100/94 właściwość „postura pędów” jest w sposób konieczny objęta zakresem badania odrębności odmiany.

127

Jednakże, zarzucając Sądowi naruszenie wspomnianego artykułu w odniesieniu do stwierdzenia dokonanego przez Sąd w pkt 159 zaskarżonego wyroku, że ocena odrębności odmiany roślin nie była ustalana wyłącznie, a wręcz w ogóle, przez odniesienie do właściwości „postura pędów”, wnoszący odwołanie błędnie rozumie zaskarżony wyrok.

128

Sąd nie stwierdził bowiem, że w ramach przewidzianego w art. 7 rozporządzenia nr 2100/94 badania odrębności odmiany nie należy brać pod uwagę właściwości „postura pędów”. Jest jednak oczywiste, że badanie odrębności odmiany roślin zakłada nieuchronnie istnienie referencyjnych odmian roślin. Z tego względu to w zależności od istnienia takich odmian właściwość „postura pędów” powinna zostać zbadana i powinna odgrywać bardziej lub mniej rozstrzygającą rolę, jeśli chodzi o ustalenie odrębności odmiany roślin, która ma być chroniona.

129

W rezultacie należy oddalić wysunięte w ramach zarzutu piątego argumenty pierwszy i drugi oraz zarzut trzeci, wysunięty na poparcie zarzutu szóstego.

130

Ponadto nie można zarzucać Sądowi, że uznał on, iż dostosowanie opisu właściwości „postura pędów” nie podważa prawa do ochrony odmiany LEMON SYMPHONY. W zakresie, w jakim wspomniana właściwość jest bowiem rozstrzygająca dla porównania z innymi odmianami roślin, uszczegółowienie opisu jest nieuniknione, gdy tylko pojawią się nowe odmiany roślin.

131

W tych okolicznościach wysunięte w ramach zarzutu piątego argumenty trzeci i czwarty należy oddalić.

132

Wreszcie wnoszący odwołanie nie może bez popadania w sprzeczność zarzucać Sądowi, po pierwsze, że ten wypowiedział się co do argumentów odnoszących się do postępowania w sprawie T‑177/08, podczas gdy wnoszący odwołanie sam wysunął te argumenty, a po drugie, że nie dokonał w pełnym zakresie kontroli zgodności z prawem spornej decyzji w odniesieniu do tego, że decyzja ta nie uwzględniła argumentów wnoszącego odwołanie co do charakteru właściwości „postura pędów”, i jednocześnie zarzucać Sądowi, że wypowiedział się on właśnie co do charakteru tej właściwości. Z tego względu należy oddalić wysunięte w ramach zarzutu szóstego argumenty pierwszy i drugi.

133

Jako że zarzuty piąty i szósty należy oddalić, z całości powyższych rozważań wynika, że odwołanie należy oddalić w całości.

134

Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ CPVO wniósł o obciążenie R. Schrädera kosztami postępowania, a ten przegrał sprawę, należy obciążyć go kosztami postępowania.

Z powyższych względów Trybunał (pierwsza izba) orzeka, co następuje: