—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 26 stycznia 2011 r. w postępowaniu dotyczącym niemieckiej pomocy państwa C 7/2010 (ex CP 250/2009 oraz ex NN 5/2010) „KStG, Sanierungsklausel”;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1)

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE: brak selektywnego charakteru środka

Niezrozumienie odnośnego systemu referencji: skarżąca w tym kontekście podnosi, że Komisja przy ocenie selektywnego charakteru klauzuli naprawczej z §8c ust. 1a niemieckiej Körperschaftsteuergesetzes (ustawa o podatku od osób prawnych, zwana dalej „KStG”) wyszła niewłaściwego systemu referencji. Zdaniem skarżącej przy przyjęciu za podstawy obiektywnej zasady netto jako miarodajnego systemu wynika raczej, że klauzula naprawcza nie stanowi wyjątku od systemu referencji, lecz że odtwarza raczej ponownie system referencji.

Niezrozumienie brakującej selektywności przepisów ogólnych: W tym kontekście skarżąca podnosi, że należy zaprzeczyć selektywności klauzuli naprawczej z §8c ust. 1a KStG nawet przy uwzględnieniu ogólnego obowiązywania przepisów ustawowych.

Niezrozumienie uzasadnienia wynikającego z natury i wewnętrznej struktury niemieckiego systemu podatku od osób prawnych: Skarżąca w tym kontekście twierdzi, że klauzula naprawcza z §8c ust. 1a KStG jest w każdym razie poprzez odesłanie do właściwego systemu referencji zasady netto jako wyraz zasady wydajności uzasadniona naturą i wewnętrzną strukturą niemieckiego systemu podatku od osób prawnych.

2)

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady ochrony zaufania.

Skarżąca podnosi w tym względzie między innymi, że Komisja przed wszczęciem formalnego postępowania sprawdzającego w przedmiocie klauzuli naprawczej z §8c ust. 1a KStG nigdy dotąd nie wyrażała jakichkolwiek wątpliwości na gruncie prawa pomocy publicznej co do klauzuli naprawczej z §8 ust. 4 zd. 3 KStG w dawnym brzmieniu lub podobnych uregulowań innych państw członkowskich. Na podstawie takiego zachowania Komisji w przeszłości skarżąca nawet przy zastosowaniu najwyższej staranności rozważnego i roztropnego podmiotu gospodarczego nie była w stanie przewidzieć zaskarżonej decyzji. Stąd skarżąca mogła pokładać zaufanie co braku zastrzeżeń względem nowej klauzuli naprawczej z §8c ust. 1a KStG.