—

Komisja nie uzasadniła, w jaki sposób udzielenie gwarancji miałoby wpłynąć na wymianę pomiędzy państwami członkowskimi, a w konsekwencji zakłócić konkurencję. Sposób obliczenia kwoty spornej pomocy nie został uzasadniony. Komisja nie uzasadniła, co najwyżej przedstawiając niejasne uzasadnienie pozostające w wyraźnej sprzeczności, w zakresie okresu trwania zarzucanej pomocy, a w związku z tym również w zakresie obliczenia jej kwoty

—

Komisja pominęła fakt, że gwarancja państwowa udzielona BPP jest uzasadniona na podstawie art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE, dotyczącego pomocy przeznaczonej na „zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce państw członkowskich”.

—

Komisja dokonała nieprawidłowej subsumcji okoliczności faktycznych do prawa i pominęła dokładniej okoliczność, że BPP nie prowadził już działalności oraz że celem gwarancji było wyłącznie finansowanie niezbędne dla stawienia czoła zobowiązaniom tego banku poprzedzającym date udzielenia gwarancji. Udzielona gwarancja nie przysporzyła BPP korzyści, nie miała wpływu na wymianę pomiędzy państwami członkowskimi, nie zakłóciła konkurencji, ani też nie mogła wywołać takich skutków, z którego to względu nie może zostać uznana za sprzeczną ze wspólnym rynkiem.

—

Zaskarżona decyzja nakazała zwrot spornej pomocy, jako sprzecznej z wewnętrznym rynkiem z powodów wyłącznie proceduralnych. Przyjęty sposób obliczenia kwoty podlegającej zwrotowi był sprzeczny z zasadami ustanowionymi w wytycznych Komisji.

—

Komisja nałożyła nadmierny i pozbawiony podstawy prawnej warunek dotyczący obowiązku Portugalii notyfikacji przedłużenia terminu gwarancji w sposób identyczny do formalnej notyfikacji wymaganej dla nowej pomocy.

—

Zaskarżona decyzja narusza zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań w zakresie, w jakim zarządza zwrot spornej pomocy.

—

Sporna decyzja narusza prawo do równego traktowania w zakresie, w jakim niniejszy przypadek został potraktowany odmiennie w porównaniu z podobnymi sytuacjami.