WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (trzecia izba)

z dnia 13 czerwca 2012 r.(*)

Służba publiczna – Personel tymczasowy – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Obowiązek staranności – Artykuł 8 WZIP – Artykuł 4 decyzji dyrektora generalnego OLAF-u z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie nowej polityki naboru i zatrudniania personelu tymczasowego OLAF-u – Maksymalny czas trwania umów o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego

W sprawie F‑63/11

mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a,

Luigi Macchia, dawny członek personelu tymczasowego Komisji Europejskiej, zamieszkały w Woluwé-Saint-Lambert (Belgia), reprezentowany przez adwokatów S. Rodriguesa, A. Blota oraz C. Bernarda-Glanza,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez J. Curralla oraz D. Martina, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba),

w składzie: S. Van Raepenbusch (sprawozdawca), prezes, I. Boruta i E. Perillo, sędziowie,

sekretarz: G. Ruiz Plaza, asystent,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 14 marca 2012 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze, która wpłynęła do sekretariatu Sądu w dniu 1 czerwca 2011 r., L. Macchia żąda w szczególności stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji odmownej p.o. dyrektora generalnego Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) z dnia 12 sierpnia 2010 r. w sprawie wniosku L. Macchii o przedłużenie z nim umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego.

 Ramy prawne

2        W odniesieniu do prawa podstawowego do dobrej administracji art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stanowi:

„1.      Każdy ma prawo do bezstronnego i sprawiedliwego rozpatrzenia swojej sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii.

2.      Prawo to obejmuje:

[…]

c)      obowiązek administracji uzasadniania swoich decyzji”.

3        Artykuł 2 Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwanych dalej „WZIP”) stanowi:

„Do celów niniejszych warunków zatrudnienia przez »personel tymczasowy« rozumie się:

a)      personel zatrudniony na stanowisku, które znajduje się na liście stanowisk załączonej do sekcji budżetu odnoszącej się do każdej instytucji i które władze budżetowe zaklasyfikowały jako stanowisko tymczasowe;      

[…]”.

4        W odniesieniu do czasu trwania umów o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP – art. 8 akapit pierwszy WZIP stanowi:

„Personel tymczasowy, wobec którego stosuje się art. 2 lit. a), może być zatrudniony na czas określony lub nieokreślony. Umowy na czas określony z takim pracownikiem tymczasowym mogą zostać przedłużone na czas określony tylko jeden raz. Każde następne przedłużenie umowy następuje na czas nieokreślony”.

5        Na mocy art. 11 akapit pierwszy WZIP przepisy art. 11–26 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), dotyczące praw i obowiązków urzędników stosuje się na zasadzie analogii.

6        Artykuł 47 WZIP stanowi:

„Z wyjątkiem zgonu stosunek pracy nawiązany z pracownikiem personelu tymczasowego ulega rozwiązaniu:

[…]

b)      jeśli umowa została zawarta na czas określony:

i)      w dniu przewidzianym w umowie;

ii)      z chwilą upłynięcia okresu wypowiedzenia przewidzianego w umowie z zastrzeżeniem możliwości wcześniejszego rozwiązania umowy zarówno przez pracownika, jak i instytucję. […]”.

7        Ponadto w dniu 28 kwietnia 2004 r. Komisja Europejska wydała decyzję C(2004) 1597 w sprawie maksymalnego czasu zatrudnienia niestałego personelu w służbach Komisji (opublikowaną w Informacjach Administracyjnych, nr 75‑2004 z dnia 24 czerwca 2004 r., zwaną dalej „decyzją Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r.”). Zgodnie z art. 1 ust. 2 lit. a) decyzji Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. ma ona zastosowanie w szczególności do personelu tymczasowego zatrudnionego na podstawie art. 2 lit. a) WZIP.

8        Artykuł 3 ust. 1 decyzji Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. stanowi, że „całkowity łączny okres świadczenia pracy przez członka niestałego personelu, bez względu na rodzaj umowy lub zatrudniającą jednostkę, wynosi maksymalnie sześć lat w okresie dwunastu lat”.

9        W drodze wyjątku, w odniesieniu do personelu niestałego zatrudnianego przez OLAF, art. 4 decyzji dyrektora generalnego OLAF-u z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie nowej polityki naboru i zatrudniania personelu tymczasowego OLAF-u stanowi, że „maksymalny okres, o którym mowa w art. 3 ust. 1 decyzji Komisji [z dnia 28 kwietnia 2004 r.] mający zastosowanie do niestałego personelu OLAF‑u wynosi [osiem] lat, w okresie [szesnastu] lat” (przepis zwany dalej „zasadą ośmiu lat”).

 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu

10      Skarżący świadczył na rzecz Komisji pracę jako oddelegowany ekspert krajowy przez cztery lata, od dnia 16 czerwca 2003 r.

11      W 2005 r. OLAF ogłosił postępowanie w sprawie naboru w celu zatrudnienia członków personelu tymczasowego specjalizujących się konkretnie w dziedzinie dochodzeń i analizy informacji. W ogłoszeniu o przyjmowaniu zgłoszeń do pracy określono, że wybrane osoby zostaną zatrudnione na okres czterech lat z możliwością przedłużenia, przy czym całkowity czas trwania umowy nie może przekraczać ośmiu lat, zgodnie z decyzją z dnia 30 czerwca 2005 r. Skarżący przeszedł pomyślnie egzaminy w ramach postępowania w sprawie naboru i podpisał umowę o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP na okres czterech lat ze skutkiem od dnia 1 maja 2007 r., tj. do dnia 30 kwietnia 2011 r.

12      W 2009 r. skarżący zgłosił się do udziału w konkursie wewnętrznym organizowanym przez Komisję w celu zatrudnienia administratorów w grupie zaszeregowania AD 8 specjalizujących się w zwalczaniu nadużyć finansowych, lecz jego kandydatura nie została przyjęta ze względu na to, że nie posiadał on minimum trzech lat stażu służbowego w charakterze urzędnika lub członka personelu tymczasowego Komisji.

13      W dniu 12 kwietnia 2010 r. skarżący i czterech innych członków personelu tymczasowego wystąpili do p.o. dyrektora generalnego OLAF-u z wnioskiem o przedłużenie z nimi umowy.

14      Ponieważ skarżący nie otrzymał żadnej odpowiedzi, w dniu 12 sierpnia 2010 r. jego wniosek stał się przedmiotem dorozumianej decyzji odmownej, na którą w dniu 10 listopada 2010 r. złożył on zażalenie zgodnie z art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego. Jego zażalenie zostało oddalone przez dyrektora generalnego OLAF-u działającego w charakterze organu upoważnionego do zawierania umów decyzją z dnia 22 lutego 2011 r. W tejże decyzji organ upoważniony do zawierania umów, wspomniawszy w szczególności o szerokim zakresie uznania administracji w zakresie przedłużania umów o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego zawartych na czas określony, wskazał, że „w świetle możliwości budżetowych, interesu służby oraz osiągnięć i umiejętności [skarżącego] […] nie może pozytywnie rozpatrzyć [jego] wniosku o przedłużenie umowy”. Organ upoważniony do zawierania umów informował dalej:

„Z chwilą wygaśnięcia umowy [skarżącego] stanowisko do spraw wsparcia i monitowania, na którym jest on zatrudniony w służbach OLAF-u, zostanie bowiem przesunięte do zadań dochodzeniowych.

Przesunięcie tego etatu wchodzi w skład szeregu działań podjętych w następstwie wielokrotnych zaleceń Trybunału Obrachunkowego [Unii Europejskiej] zawartych w sprawozdaniu specjalnym z 2005 r. w sprawie OLAF-u oraz we wstępnych wnioskach z kontroli przeprowadzonej w 2010 r., lecz również zaleceń Komitetu Nadzoru OLAF-u, zawartych zarówno w rocznych sprawozdaniach z działalności, jak i w jego opinii w sprawie budżetu, opowiadających się za skupieniem działalności OLAF-u na działaniach dochodzeniowych.

[…]

Komitet Nadzoru OLAF-u podkreślał w opinii w sprawie budżetu 2010, że OLAF powinien wprowadzić hierarchię wszystkich działań w celu poprawy wykorzystania zasobów ludzkich i finansowych, a w szczególności skoncentrować swe zasoby na działaniach dochodzeniowych (swej głównej misji) i unikać kierowania nowego personelu do zadań wsparcia administracyjnego i koordynacji.

W tych oto okolicznościach zajmowany przez wnoszącego zażalenie etat zostanie przesunięty do zadań dochodzeniowych, gdy tylko poszukiwany profil odpowiadający nowemu opisowi stanowiska zostanie określony według strategicznych wytycznych OLAF-u”.

 Żądania stron

15      Skarżący wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie dopuszczalności niniejszej skargi;

–        „tytułem żądania głównego:

–        stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji dyrektora generalnego OLAF-u, działającego jako organ upoważniony do zawierania umów, z dnia 12 sierpnia 2010 r., w sprawie nieprzedłużenia ze skarżącym umowy […];

–        w razie potrzeby, stwierdzenie decyzji organu upoważnionego do zawierania umów z dnia 22 lutego 2011 r. oddalającej zażalenie skarżącego […];

i w konsekwencji:

–        przywrócenie skarżącego do pracy przy pełnieniu jego obowiązków w służbach OLAF-u, w drodze przedłużenia jego umowy zgodnie z wymogami regulaminu pracowniczego;

–        pomocniczo, w razie nieuwzględnienia powyższego żądania przywrócenia do pracy, nakazanie stronie pozwanej naprawienia szkody poniesionej przez skarżącego, szacowanej tymczasowo i ex æquo et bono jako równowartość różnicy [między] wynagrodzeniem pobieranym w charakterze członka personelu tymczasowego w służbach OLAF-u a [wynagrodzeniem pobieranym] na obecnie zajmowanym stanowisku (tj. ok. 3000 EUR miesięcznie), przynajmniej przez okres zbliżony do okresu, na który była zawarta jego pierwotna umowa ([cztery] lata), a ponad ten okres przy założeniu, że wspomniana umowa zostałaby przedłużona po raz trzeci, dając prawo do umowy na czas nieokreślony;

–        w każdym razie zasądzenie od strony pozwanej kwoty ustalonej tymczasowo i ex æquo et bono na 5000 [EUR], tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, z ustawowymi odsetkami za zwłokę od chwili zapadnięcia wyroku;

–        obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania”.

16      Komisja wnosi do Sądu o:

–        w części odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, a w części oddalenie jej jako nieuzasadnionej;

–        obciążenie skarżącego kosztami postępowania.

 Co do prawa

17      Na wstępie należy stwierdzić, że skarżący żąda w szczególności stwierdzenia nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów z dnia 22 lutego 2011 r. oddalającej jego zażalenie. W tym względzie należy przypomnieć, że żądania stwierdzenia nieważności przedstawione formalnie w odniesieniu do decyzji o oddaleniu zażalenia skutkują zaskarżeniem do Sądu aktu, na który zostało zażalenie złożone, jeżeli żądania te pozbawione są autonomicznej treści (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 17 stycznia 1989 r. w sprawie C‑293/87 Vainker przeciwko Parlamentowi, pkt 8; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie T‑309/03 Camós Grau przeciwko Komisji, pkt 43).

18      W niniejszym przypadku, jak wynika to z pkt 14 powyżej, decyzja organu upoważnionego do zawierania umów w sprawie oddalenia zażalenia zawiera uzasadnienie, którego ewidentnie brakowało w dorozumianej decyzji odmownej, na którą złożono zażalenie. Z uwagi na sposób, w jaki toczy się sprawa w ramach postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, owo uzasadnienie zawarte w decyzji oddalającej zażalenie należy brać pod uwagę przy badaniu zgodności z prawem pierwotnego aktu niekorzystnego, gdyż przyjmuje się, że uzasadnienie to stanowi uzupełnienie omawianego aktu (zob. podobnie wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 9 grudnia 2009 r. w sprawie T‑377/08 P Komisja przeciwko Birkhoffowi, pkt 58, 59 i przytoczone tam orzecznictwo). Niemniej to właśnie pierwotny akt niekorzystny podlega badaniu zgodności z prawem, w świetle uzasadnienia zawartego w decyzji oddalającej zażalenie. W niniejszym przypadku, ponieważ żądania stwierdzenia nieważności skierowane przeciwko decyzji z dnia 22 lutego 2011 r. oddalającej zażalenie były pozbawione autonomicznej treści, skargę należy rozpatrywać jako formalnie skierowaną przeciwko dorozumianej decyzji organu upoważnionego do zawierania umów z dnia 12 sierpnia 2010 r. w sprawie oddalenia wniosku o przedłużenie ze skarżącym umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

 W przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności

19      Na poparcie swojej skargi skarżący podnosi dwa zarzuty, z których pierwszy oparty jest na oczywistym błędzie w ocenie i nadużyciu władzy, a drugi – na naruszeniu zasady dobrej administracji i obowiązku staranności.

20      Oba zarzuty skarżącego należy rozpatrywać razem.

 Argumenty stron

–       W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na oczywistym błędzie w ocenie i nadużyciu władzy

21      Skarżący podnosi, że w celu uzasadnienia nieprzedłużenia z nim umowy organ upoważniony do zawierania umów początkowo powoływał się, po pierwsze, na decyzję Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r., decyzję dyrektora generalnego OLAF-u z dnia 30 czerwca 2005 r., a w szczególności na zasadę ośmiu lat, a po drugie, na techniczne uzgodnienia, które odbyły się w dniu 9 lutego 2007 r. między przedstawicielami personelu, dyrekcją generalną (DG) ds. personelu i administracji Komisji a OLAF-em, w trakcie których dyrektor generalny OLAF‑u zobowiązał się dostosować zasady dotyczące czasu zatrudnienia niestałego personelu do zasad obowiązujących w Komisji, przy czym treść tych uzgodnień miała zastosowanie jedynie do pracowników zatrudnionych przed dniem 1 lutego 2006 r. Skarżący powołuje się przy tym na szereg swoich nieformalnych kontaktów z przełożonymi i na pismo p.o. dyrektora generalnego OLAF-u z dnia 8 października 2010 r. skierowane do przewodniczącego lokalnego komitetu pracowniczego, który zwracał uwagę kierownictwa OLAF-u na sytuację pięciu członków personelu tymczasowego, w tym skarżącego, którzy podpisali się wspólnie pod wnioskiem o przedłużenie im umów. Odmowa przedłużenia umowy skarżącego była zatem, zdaniem skarżącego, wynikiem automatycznego zastosowania zasady ośmiu lat.

22      Tymczasem wewnętrzne decyzje administracyjne, takie jak decyzja dyrektora generalnego OLAF-u z dnia 30 czerwca 2005 r., nie mogą skutkować ograniczeniem zakresu norm wyższego rzędu, w tym wypadku art. 8 WZIP, który nie ustanawia żadnych ograniczeń czasowych w odniesieniu do przedłużania umów pracowników w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP. Tak orzekł Sąd Unii Europejskiej w wyroku z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie T‑143/09 P Komisja przeciwko Petrilli, pkt 31, 35, zwanym dalej „wyrokiem w sprawie Komisja przeciwko Petrilli”).

23      Skarżący podnosi następnie, że potem, w decyzji z dnia 22 lutego 2011 r. w sprawie oddalenia zażalenia, organ upoważniony do zawierania umów uzasadniał nieprzedłużenie jego umowy w oparciu o interes służby. Tymczasem zaś ta nowa argumentacja, przyjęta również w odniesieniu do pozostałych czterech członków personelu tymczasowego będących sygnatariuszami wniosku z dnia 12 kwietnia 2010 r., została wymyślona na potrzeby danej sprawy.

24      W każdym razie argumentacja zawarta w oddaleniu zażalenia jest błędna, gdyż organ upoważniony do zawierania umów nie miał już prawa niezastosować się do zobowiązania podjętego przez dyrektora generalnego OLAF-u w ramach uzgodnień technicznych z dnia 9 lutego 2007 r., do dostosowania „na tyle, na ile to możliwe” polityki OLAF-u w zakresie personelu tymczasowego do polityki Komisji, w szczególności poprzez wprowadzenie maksymalnego okresu zatrudnienia niestałego personelu wynoszącego sześć lat.

25      Ponadto przed zapadnięciem decyzji oddalającej zażalenie nigdy nie było mowy o jakimkolwiek przegrupowaniu działalności OLAF-u w kierunku działań dochodzeniowych. Wola takiego przegrupowania objawiła się dopiero po ogłoszeniu wyroku w sprawie Komisja przeciwko Petrilli, a ponadto skarżący dziwi się, że zalecenia Trybunału Obrachunkowego z 2005 r., o których nigdy nie wspominano, gdy kontaktował się on ze swymi przełożonymi po wystąpieniu z wnioskiem o przedłużenie umowy, nagle sześć lat później zaczęły być brane pod uwagę.

26      W każdym razie przesunięcie zajmowanego przez skarżącego stanowiska w kierunku działalności dochodzeniowej nie może uzasadniać nieprzedłużenia z nim umowy, ponieważ on sam jest jak najbardziej kompetentny w zakresie dochodzeń. Skarżący powołuje się w tym względzie na fakt, że w 2005 r. został laureatem postępowania w sprawie naboru ogłoszonego przez OLAF w celu zatrudnienia personelu tymczasowego, na kwalifikacje wymagane do objęcia jego ostatniego stanowiska w służbach OLAF-u, jak również na doświadczenie zdobyte przez siebie we Włoszech w nadzorze finansowym, a także w strukturach administracji europejskiej, w zakresie monitorowania i analizy dochodzeń w dziedzinie zwalczania nadużyć finansowych i korupcji. Wreszcie rzekome przesunięcie zajmowanego przez skarżącego etatu było tylko hipotetyczne, ponieważ miało ono nastąpić, zgodnie z brzmieniem samej decyzji oddalającej zażalenie, tylko gdy „poszukiwany profil odpowiadający nowemu opisowi stanowiska zostanie określony według strategicznych wytycznych OLAF‑u”, zaś dotychczas wciąż nie sporządzono profilu stanowiska, jak też nie określono strategicznych wytycznych OLAF-u.

27      Komisja odpiera, że uzasadnieniem przyjętym przez organ upoważniony do zawierania umów do celów nieprzedłużenia ze skarżącym umowy może w niniejszym przypadku być tylko to uzasadnienie, które zawarto w decyzji oddalającej zażalenie. Fakt, że uzgodnienia techniczne odbyły się w 2007 r., czyli na kilka lat przed tym, jak skarżący zwrócił się o przedłużenie z nim umowy, a nawet przed podpisaniem tej umowy, oczywiście nie ma związku z niniejszym sporem.

28      Komisja przypomina następnie o szerokich uprawnieniach dyskrecjonalnych instytucji Unii w zakresie organizacji służb w zależności od powierzonych im zadań, oraz – z uwagi na ich realizację – w obsadzaniu stanowisk personelem pozostającym w ich dyspozycji, pod warunkiem, że obsadzanie stanowisk odbywa się w interesie służby. Jej zdaniem oznacza to, że przedłużenie umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego nie stanowi uprawnienia, lecz zwykłą możliwość zależną od oceny właściwego organu: Komisja przytacza w tym względzie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. w sprawie T‑160/04 Potamianos przeciwko Komisji, pkt 30 i wyrok Sądu z dnia 7 lipca 2009 r. w sprawie F‑54/08 Bernard przeciwko Europolowi, pkt 46. Komisja uważa, że w niniejszym przypadku organ upoważniony do zawierania umów w pełni uzasadnił zaskarżoną decyzję pod względem interesu służby, będącego dynamicznym pojęciem, którego definicja, dopuszczając szeroki zakres uznania administracji, jest zmienna w czasie.

29      Komisja podnosi, że zarówno Trybunał Obrachunkowy, jak i Komitet Nadzoru OLAF-u wydały zalecenia w celu przegrupowania określonych rodzajów stanowisk, w tym stanowiska zajmowanego przez skarżącego, do działalności dochodzeniowej. Komisja dodaje, że jakość pracy wykonywanej przez skarżącego w trakcie trwania jego umowy nie była kwestionowana, lecz że w sytuacji planowanego przegrupowania personelu przedłużenie z nim umowy nie było niezbędne i nie było uzasadnione z żadnych względów przeważających nad interesem służby, którego nie można traktować na równi z osobistym interesem skarżącego w uzyskaniu przedłużenia umowy.

30      Nie może być również mowy o nadużyciu władzy. Jedyną rzeczą podnoszoną przez skarżącego na poparcie tego zarzutu jest twierdzenie, iż argumentacja zawarta w decyzji oddalającej zażalenie pojawiła się po ogłoszeniu wyroku w sprawie Komisja przeciwko Petrilli. Nie jest to jednak wystarczająca wskazówka do tego, by wykazać, że organ upoważniony do zawierania umów odmówił przedłużenia ze skarżącym umowy w dążeniu do osiągnięcia innych niż wskazane celów. Ponadto Komisja podnosi, że z orzecznictwa nie wynika, iżby nie miała ona prawa, w ramach swoich szerokich uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie oceny interesu służby, wydawać wewnętrznych decyzji o charakterze ogólnym, w których ogranicza swoją uznaniowość w zakresie przedłużania umów na czas określony. Natomiast sąd Unii zakazał, by całkowicie rezygnować z korzystania z uprawnień dyskrecjonalnych w indywidualnych przypadkach.

31      Komisja dodaje, że wyrok w sprawie Komisja przeciwko Petrilli dotyczył członka personelu kontraktowego w rozumieniu art. 3b WZIP, a jego uzasadnienie stanowił art. 88 akapit pierwszy lit. b) WZIP mający zastosowanie do tej ostatniej kategorii pracowników. Nie istnieje porównywalny przepis dotyczący członków personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP, takich jak skarżący.

32      Komisja zauważa również, że zajmowane przez skarżącego stanowisko „legal officer” (pracownik odpowiedzialny za wsparcie administracyjne i koordynację) zostało przekształcone po jego odejściu w stanowisko „policy officer” (pracownik odpowiedzialny za polityki), odpowiedzialnego konkretnie za przeciwdziałanie nadużyciom finansowym, zgodnie z nowymi wytycznymi strategicznymi OLAF‑u, w kształcie określonym w komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, Komitetu Regionów i Trybunału Obrachunkowego dotyczącego strategii Komisji w zakresie zwalczania nadużyć finansowych [SEC(2011) 791 wersja ostateczna], w którym pierwszeństwo przyznano prewencji. Komisja podkreśla w tym względzie, że dla OLAF-u niezbędne było „odświeżenie” wiedzy jego personelu w drodze zatrudnienia osób posiadających świeże doświadczenie nabyte w państwach członkowskich, w szczególności w obecnej, cechującej się kryzysem gospodarczym sytuacji, potęgującej ryzyko nadużyć finansowych.

33      Podsumowując, skarżący nie wykazał, że organ upoważniony do zawierania umów całkowicie zrezygnował w jego przypadku z przysługujących mu uprawnień dyskrecjonalnych ani że odmowa przedłużenia ze skarżącym umowy była oczywiście niezgodna z interesem służby.

34      Na rozprawie Komisja wyjaśniła, że zajmowane przez skarżącego stanowisko, które po jego odejściu zostało przekształcone w stanowisko „policy officer”, zostało w międzyczasie obsadzone członkiem personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP. Wskazała ona również, że nawet gdyby Sąd, który jej zdaniem nie jest w tym zakresie właściwy, zadał jej na ten temat pytanie, to nie ma ona obowiązku uzasadniać szczegółowo powodów odmowy przedłużenia umowy na czas określony lub podpisania nowej umowy z członkiem personelu tymczasowego, którego pierwotna umowa wygasła.

–       W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na naruszeniu zasady dobrej administracji i obowiązku staranności

35      Skarżący zarzuca organowi upoważnionemu do zawierania umów, że nie dopełnił on wymogów dobrej administracji i staranności, których skarżący miał prawo od niego oczekiwać. Zgodnie z art. 8 WZIP odmowa przedłużenia umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego może bowiem być jedynie wynikiem indywidualnej analizy specyficznej sytuacji danego pracownika, jego umiejętności oraz usług, jakie byłby w stanie oddać na rzecz instytucji. Tymczasem w niniejszym przypadku nie wzięto pod uwagę oceny kierownika wydziału skarżącego, zgodnie z którą jego odejście spowodowałoby zerwanie ciągłości funkcjonowania służby, ani pełnych pochwał ocen zawartych w sprawozdaniu z oceny skarżącego za 2009 r., ani też doświadczenia skarżącego, w szczególności w dziedzinie funduszy strukturalnych, które czyniło go szczególnie niezbędnym dla sprawnego funkcjonowania służby. Skarżący posługiwał się na rozprawie kompendium, które stworzył w 2011 r. dla pracowników dochodzeniowych OLAF-u przed wygaśnięciem swojej umowy, w którym zostały zebrane sygnały ostrzegawcze, niezbędne do wykrycia przypadków nadużyć.

36      W każdym razie organ upoważniony do zawierania umów powinien był rozważyć możliwość przedłużenia umowy skarżącego do chwili, w której faktycznie nastąpi rzekome przesunięcie jego etatu, lub też możliwość przeniesienia skarżącego na stanowisko pracownika dochodzeniowego, które będzie do obsadzenia w następstwie tego przesunięcia. Skarżący opiera się w tym względzie na wyrokach Sądu z dnia 9 grudnia 2010 r.: w sprawie F‑87/08 Schuerings przeciwko ETF, pkt 59, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑107/11 P; w sprawie F‑88/08 Vandeuren przeciwko ETF, pkt 60, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑108/11 P).

37      Komisja, nie kwestionując tego, że sprawozdanie z oceny skarżącego za 2009 r. było bardzo pozytywne, odpiera, że okoliczność ta nie jest jako taka istotna do celów wykazania, że interes służby nakazywał przedłużyć umowę skarżącego. Tego rodzaju stanowisko prowadzi do pomylenia interesu służby z osobistym interesem każdego z członków personelu tymczasowego, którym wystawiono korzystne sprawozdanie z oceny, w którym to przypadku zainteresowanemu przysługiwałoby prawo do uzyskania przedłużenia umowy na czas określony, czy wręcz zawarcia umowy na czas nieokreślony. Ponadto, jak Sąd orzekł już wcześniej w wyroku z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie F‑35/07 Klug przeciwko EMEA, pkt 79), osobisty interes danego pracownika, jakkolwiek powinien być brany pod uwagę przy ocenie interesu służby, nigdy nie jest dla instytucji decydujący. Organowi upoważnionemu do zawierania umów przysługuje szeroki zakres uznania przy ocenie interesu służby i może ona podlegać sankcji nieważności wyłącznie wtedy, gdy zostanie wykazane, w sposób oczywisty, że odmowa przedłużenia umowy z członkiem personelu tymczasowego nie ma racjonalnego związku z interesem służby lub że odmowa wynika w rzeczywistości z niedopuszczalnego względu, a tak w tym przypadku nie jest.

38      Komisja uważa również, że zgodnie z orzecznictwem ciężar udowodnienia naruszenia interesu ogólnego spoczywa na stronie skarżącej, i że ma to na celu zagwarantowanie domniemania zgodności z prawem, związanego z decyzjami administracyjnymi.

39      Wreszcie, w odniesieniu do obowiązku staranności, Komisja kwestionuje zasadność rozstrzygnięcia przyjętego przez Sąd w ww. wyrokach w sprawie Schuerings przeciwko ETF i w sprawie Vandeuren przeciwko ETF oraz zwraca uwagę, że oba te wyroki są przedmiotem odwołania wniesionego przez pozwaną, będącego w toku przed Sądem Unii Europejskiej. Komisja uważa, że w każdym razie wspomniane orzecznictwo, dotyczące pracowników zatrudnionych w systemie umów na czas nieokreślony, nie może mieć zastosowania do osób mających umowy na czas określony, które dobiegły końca.

 Ocena Sądu

40      Trzeba na wstępie stwierdzić, że w decyzji oddalającej zażalenie wydanej po ogłoszeniu wyroku w sprawie Komisja przeciwko Petrilli, w którym oddalono odwołanie wniesione przez Komisję od wyroku Sądu z dnia 29 stycznia 2009 r. w sprawie F‑98/07 Petrilli przeciwko Komisji, organ upoważniony do zawierania umów nie wspomniał o zasadzie ośmiu lat w celu uzasadnienia nieprzedłużenia umowy ze skarżącym, lecz powołał się na szerokie uprawnienia dyskrecjonalne przysługujące mu w zakresie przedłużania umów o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego zawartych na czas określony, wskazując, że „w świetle możliwości budżetowych, interesu służby oraz osiągnięć i umiejętności [skarżącego] […] nie może pozytywnie rozpatrzyć [jego] wniosku o przedłużenie umowy”.

41      Okoliczność, że w oddaleniu zażalenia organ upoważniony do zawierania umów odszedł tym samym od względów podawanych przez siebie w przeszłości, a w szczególności w piśmie dyrektora generalnego OLAF-u z dnia 8 października 2010 r. w przedmiocie zakresu zasady ośmiu lat, by przyjąć inną motywację, związaną z „możliwościami budżetowymi”, interesem służby oraz osiągnięciami i umiejętnościami skarżącego, nie może sama w sobie spowodować niezgodności z prawem decyzji o nieprzedłużeniu umowy. Celem procedury zażalenia jest bowiem właśnie umożliwienie organowi upoważnionemu do zawierania umów ponownego rozpatrzenia zaskarżonej decyzji, w tym przypadku decyzji dorozumianej, w świetle zarzutów wysuwanych przez wnoszącego zażalenie, w odpowiednim razie poprzez zmianę uzasadnienia, które można było wywnioskować na podstawie sytuacji, w jaką wpisywała się ta decyzja. Jak już przypomniano w ramach badania przedmiotu żądań stwierdzenia nieważności (pkt 18 powyżej), zgodność z prawem zaskarżonej decyzji należy więc badać z uwzględnieniem uzasadnienia zawartego w decyzji oddalającej zażalenie.

42      W tych okolicznościach nie podlega rozpatrzeniu zarzut skierowany przeciwko uzasadnieniu, które nie zostało zawarte w decyzji oddalającej zażalenie, opartemu na zasadzie ośmiu lat, co do której i tak nie wynika z akt, by została ona ostatecznie rzeczywiście zastosowana w niniejszym przypadku. To uzasadnienie należy więc uznać za nieistotne dla sprawy.

43      Co do zarzutu oczywistego błędu w ocenie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem członkowi personelu tymczasowego mającemu umowę na czas określony co do zasady nie przysługuje roszczenie o przedłużenie umowy, które stanowi jedynie możliwość uzależnioną od warunku, że takie przedłużenie będzie zgodne z interesem służby (zob. podobnie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie T‑7/01 Pyres przeciwko Komisji, pkt 64; ww. wyrok w sprawie Bernard przeciwko Europolowi, pkt 44).

44      W przeciwieństwie bowiem do urzędników, których pewność zatrudnienia jest gwarantowana regulaminem pracowniczym, członkowie personelu tymczasowego podlegają odrębnemu systemowi, którego podstawą jest umowa o pracę zawierana z daną instytucją. Z art. 47 ust. 1 lit. b) WZIP wynika, że czas trwania stosunku pracy zawartego między instytucją a członkiem personelu tymczasowego zatrudnionym na czas określony podlega właśnie warunkom ustanowionym w umowie zawartej między stronami.

45      Ponadto również utrwalone orzecznictwo przyznaje administracji, w świetle właściwych przepisów WZIP, szerokie uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie przedłużania umów (zob. podobnie wyroki: Sądu Pierwszej Instancji z dnia 17 października 2002 r. w sprawach połączonych T‑330/00 i T‑114/01 Cocchi i Hainz przeciwko Komisji, pkt 82; Sądu z dnia 23 listopada 2010 r. w sprawie F‑8/10 Gheysens przeciwko Radzie, pkt 75). Tym samym kontrola sądu powinna się ograniczać do zbadania tego, czy w świetle sposobów i środków, przy zastosowaniu których administracja mogła dokonać oceny, utrzymała się ona w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny.

46      Na rozprawie Komisja wywodziła z powyższych względów, że Sąd nie może sprawować żadnej kontroli nad uzasadnieniem zaskarżonej decyzji, leżącej w zakresie uprawnień dyskrecjonalnych administracji.

47      W odpowiedzi należy zwrócić Komisji uwagę, że choć administracji przysługuje szeroki zakres uznania, to gdy do Sądu zostanie wniesiona skarga o stwierdzenie nieważności aktu wydanego w ramach takich uprawnień dyskrecjonalnych, wciąż sprawuje on kontrolę zgodności z prawem, która przejawia się w odniesieniu do wielu względów, niezależnie od tego, czy istnieje formalny obowiązek uzasadnienia.

48      Tym samym może zajść konieczność dokonania przez Sąd kontroli, czy administracja nie oparła swojej decyzji na nieprawdziwych lub niepełnych ustaleniach faktycznych (zob. podobnie wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 26 października 2004 r. w sprawie T‑55/03 Brendel przeciwko Komisji, pkt 60). W tym zakresie Sąd powinien sprawdzić, czy administracja skutecznie wykorzystała posiadane kompetencje w celu ustalenia okoliczności faktycznych leżących u podstaw decyzji, biorąc przy tym pod uwagę wszystkie istotne elementy (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 15 lutego 2005 r. w sprawie C‑12/03 P Komisja przeciwko Tetra Laval, pkt 39; z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie C‑413/06 P Bertelsmann i Sony Corporation of America przeciwko Impala, pkt 145; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 27 września 2006 r. w sprawach połączonych T‑44/02 OP, T‑54/02 OP, T‑56/02 OP, T‑60/02 OP i T‑61/02 OP Dresdner Bank przeciwko Komisji, pkt 67). Może również zajść konieczność zbadania przez Sąd, czy administracja przeprowadziła szczegółową lub konkretną analizę istotnych elementów danej sprawy, dokonując w ten sposób badania w sposób staranny i bezstronny (zob. w odniesieniu do porównania osiągnięć urzędników przedstawionych do awansu wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 30 listopada 1993 r. w sprawie T‑78/92 Perakis przeciwko Parlamentowi, pkt 16; z dnia 8 maja 2001 r. w sprawie T‑182/99 Caravelis przeciwko Parlamentowi, pkt 32; zob. również wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 lipca 2006 r. w sprawie T‑413/03 Shandong Reipu Biochemicals przeciwko Radzie, pkt 63).

49      Sąd powinien więc, w ramach podniesionych przez stronę skarżącą zarzutów, sprawdzić, czy administracja nie popełniła oczywistego błędu przy ocenie okoliczności, które przyjęła za podstawę do wydania kwestionowanej decyzji. Zaś w sytuacji takiej, jaka występuje w niniejszym sporze, gdzie administracji przysługuje szeroki zakres uznania, wykazanie, że administracja popełniła oczywisty błąd w ocenie stanu faktycznego mogący uzasadniać stwierdzenie nieważności wydanej na podstawie tej oceny decyzji wymaga, by dowody, których dostarczenie należy do strony skarżącej, były wystarczające, by zaprzeczyć wiarygodności oceny dokonanej przez administrację (zob. podobnie wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 12 grudnia 1996 r. w sprawie T‑380/94 AIUFFASS i AKT przeciwko Komisji, pkt 59; z dnia 12 lutego 2008 r. w sprawie T‑289/03 BUPA i in. przeciwko Komisji, pkt 221).

50      Należy jeszcze dodać, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem obowiązek staranności, jak również zasada dobrej administracji wymagają w szczególności, by przy podejmowaniu decyzji w sprawie sytuacji urzędnika lub pracownika właściwy organ, nawet korzystając z szerokiego zakresu uznania, brał pod uwagę wszystkie okoliczności mogące wpłynąć na tę decyzję, przy czym powinien mieć na względzie nie tylko interes służby, ale również interes danego urzędnika lub pracownika (zob. w odniesieniu do organizacji służb wyroki Trybunału: z dnia 28 maja 1980 r. w sprawach połączonych 33/79 i 75/79 Kuhner przeciwko Komisji, pkt 22; z dnia 29 października 1981 r. w sprawie 125/80 Arning przeciwko Komisji, pkt 19). Właśnie zważywszy na szeroki zakres uznania, przysługujący instytucjom przy ocenie interesu służby, kontrola sądu Unii powinna ograniczyć się do tego, czy dana instytucja utrzymała się w rozsądnych granicach i nie skorzystała z uznania w sposób błędny (zob. na przykład wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 6 lipca 1999 r. w sprawach połączonych T‑112/96 i T‑115/96 Séché przeciwko Komisji, pkt 147–149; z dnia 2 marca 2004 r. w sprawie T‑14/03 Di Marzio przeciwko Komisji, pkt 99, 100).

51      To właśnie w świetle powyższych względów należy teraz zbadać argumenty wysuwane przez skarżącego na poparcie zarzutów opartych na oczywistym błędzie w ocenie oraz naruszeniu zasady dobrej administracji i obowiązku staranności.

52      Z decyzji oddalającej zażalenie wynika, że organ upoważniony do zawierania umów nie mógł pozytywnie rozpatrzyć wniosku skarżącego o przedłużenie z nim umowy „w świetle możliwości budżetowych, interesu służby oraz osiągnięć i umiejętności [skarżącego]”. Wyjaśniono w niej, że zajmowane przez skarżącego stanowisko zostanie „przesunięte do zadań dochodzeniowych”, że zapowiadane przegrupowanie wchodzi w skład szeregu działań reorganizacyjnych OLAF-u podjętych w następstwie zaleceń między innymi Trybunału Obrachunkowego i Komitetu Nadzoru OLAF-u, opowiadających się za „skupieniem” działalności OLAF-u na „działaniach dochodzeniowych”, czyli jego „głównej misji”, i że „w tych oto okolicznościach […] zajmowany przez wnoszącego zażalenie etat zostanie przesunięty do zadań dochodzeniowych, gdy tylko poszukiwany profil odpowiadający nowemu opisowi stanowiska zostanie określony według strategicznych wytycznych OLAF-u”.

53      Po pierwsze, jest jasne, że „możliwości budżetowe”, o których mowa w decyzji oddalającej zażalenie, nie mogły same bez innego wytłumaczenia stanowić przeszkody w podpisaniu nowej umowy ze skarżącym, ponieważ z samej tej decyzji wynika, że etat skarżącego miał zostać „przesunięty” na stanowisko do zadań dochodzeniowych. Stąd też, jak wynika z udzielanych przez Komisję na rozprawie wyjaśnień, stanowisko skarżącego zostało przekształcone w stanowisko „policy officer”, odpowiedzialne konkretnie za przeciwdziałanie nadużyciom finansowym, które zajmuje obecnie członek personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP, co dokładnie odpowiada charakterowi etatu, który zajmował skarżący.

54      Wprawdzie w dosłownym znaczeniu wniosku z dnia 12 kwietnia 2010 r. skarżący prosił wyłącznie o „przedłużenie z nim umowy”, lecz organ upoważniony do zawierania umów powinien był, w myśl swego obowiązku staranności, potraktować w pełnym jego zakresie ten wniosek, w którym skarżący zmierzał w istocie do zachowania swojego stosunku pracy w służbach OLAF-u. Organ upoważniony do zawierania umów powinien był w szczególności zbadać, czy nie istnieją inne stanowiska członka personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP, na których można by było skutecznie przedłużyć ze skarżącym umowę w interesie służby (ww. wyroki: w sprawie Schuerings przeciwko ETF, pkt 58, 60; w sprawie Vandeuren przeciwko ETF, pkt 59, 60). Tymczasem na rozprawie Komisja nie zaprzeczyła istnieniu takich stanowisk, tylko stwierdziła, że organ upoważniony do zawierania umów nie przeprowadził takiego badania, ponieważ nie uważał, że ma taki obowiązek.

55      Po drugie, Komisji nie udało się wyjaśnić Sądowi, w jakim zakresie „osiągnięcia i umiejętności” skarżącego, wspomniane w decyzji oddalającej zażalenie, zostały faktycznie uwzględnione przez organ upoważniony do zawierania umów do celów uzasadnienia oddalenia wniosku o przedłużenie umowy, zważywszy na pełne pochwał opinie wyrażane przez bezpośrednich przełożonych skarżącego, w szczególności w jego ostatnich sprawozdaniach z oceny, na które skarżący powoływał się zarówno w swoich pismach, jak i na rozprawie. Komisja nie kwestionowała zresztą osiągnięć i umiejętności skarżącego. Podniosła natomiast na rozprawie, że jakkolwiek rzeczywiście same osiągnięcia i umiejętności skarżącego nie mogły uzasadniać zakończenia z nim stosunku pracy, to nie były jednak wystarczające, by uzasadnić przedłużenie ze skarżącym umowy lub zawarcie nowej. Tego rodzaju ogólnikowe stwierdzenie, któremu nie towarzyszyły, nawet na rozprawie, choćby najmniejsze uściślenie czy komentarz, przynajmniej na temat kwalifikacji zawodowych skarżącego w związku z działalnością dochodzeniową, traktowaną przez OLAF jako priorytet, nie może zostać przez Sąd uwzględnione jako wystarczająco poważny powód uzasadniający z punktu widzenia osiągnięć i umiejętności skarżącego decyzję o nieprzedłużeniu z nim umowy. W tych okolicznościach wzmiankę o osiągnięciach i umiejętnościach skarżącego zawartą w decyzji oddalającej zażalenie należy uznać za standardową formułę, niemającą rzeczywistego znaczenia dla oceny zasadności zaskarżonej decyzji.

56      Wreszcie, po trzecie, Komisja powołała się na interes służby. Decyzja oddalająca zażalenie wspomina w tym względzie o przegrupowaniu stanowisk do działalności dochodzeniowej, znajdującej się w zakresie głównej misji OLAF-u.

57      Należy stwierdzić w tym względzie, w świetle sprawozdań z oceny skarżącego i jego kwalifikacji zawodowych, że posiada on długoletnie doświadczenie w dziedzinie zwalczania nadużyć finansowych i że jego osiągnięcia zawodowe na stanowisku „legal officer”, które piastował jako ostatnie w służbach OLAF-u, były należycie doceniane przez bezpośrednich przełożonych, właśnie z racji jego profesjonalnych umiejętności i wiedzy. Nie udzielając żadnych dalszych uściśleń w odniesieniu do tego stwierdzenia, Komisja twierdzi, że skarżący nie miał kwalifikacji do zajmowania nowego stanowiska „policy officer”, w które zostało przekształcone jego dawne stanowisko, mimo że opis tego nowego stanowiska nie różni się zasadniczo od opisu poprzedniego stanowiska.

58      Rzeczywiście nic w aktach sprawy nie wykazuje, że interes służby wymagał dokładnie tego, by to akurat skarżący został mianowany na omawiane nowe stanowisko „policy officer” ani że odmowa utrzymania stosunku pracy między skarżącym a OLAF-em była jako taka wbrew interesowi służby, gdyż może zajść konieczność, by organ administracji w interesie służby i w ramach swej polityki personalnej zrezygnował ze współpracy z pracownikami, skądinąd mającymi osiągnięcia, w razie zmiany kierunku swojej działalności.

59      Niemniej z akt i z wyjaśnień udzielonych przez Komisję na rozprawie wynika, że w ramach swojej polityki w zakresie przedłużania umów z pracownikami administracja dążyła przede wszystkim do „odświeżania” wiedzy swojego personelu, co pozwalało jej unikać wszelkiego przedłużania lub kontynuowania stosunków pracy mogącego z czasem prowadzić do zawierania umów na czas nieokreślony. Ten zamiar stał w niniejszym przypadku na przeszkodzie poszukiwaniu przez administrację możliwości utrzymania stosunku pracy ze skarżącym poprzez zatrudnienie go na innym stanowisku członka personelu tymczasowego w służbach OLAF-u.

60      Tymczasem, o ile nie jest rolą Sądu kontrolowanie decyzji w sprawie polityki personalnej, którą zamierza obrać instytucja w celu wypełniania powierzonych jej zadań, o tyle w słuszny sposób może on, gdy wniesiony do niego zostanie, jak w niniejszym przypadku, wniosek o stwierdzenie nieważności odmowy przedłużenia umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, sprawdzić, czy podane przez administrację powody nie mogą podważać podstawowych kryteriów i warunków ustalonych przez prawodawcę w regulaminie pracowniczym, a zmierzających w szczególności do zagwarantowania personelowi kontraktowemu, by, w odpowiednim przypadku po określonym upływie czasu, przysługiwał mu pewien stopień ciągłości zatrudnienia. Tak oto rozumieć należy art. 8 akapit pierwszy WZIP, stanowiący, że umowa o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP może zostać przedłużona na czas określony tylko jeden raz, a każde następne przedłużenie umowy następuje na czas nieokreślony, co właśnie można interpretować jako środki zaradcze służące do zwalczania niepewności zatrudnienia (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 8 marca 2012 r. w sprawie C‑251/11 Huet, pkt 37). Taką wykładnię wzmacnia jeszcze obowiązek staranności, z którego w szczególności wywiedziono, że właściwy organ powinien zbadać, czy nie istnieje stanowisko, na które można by przyjąć lub przesunąć członka personelu tymczasowego, w interesie służby i zważywszy na priorytetowe wymogi danego przypadku.

61      Z całości powyższego wynika, że organ upoważniony do zawierania umów, w ramach swych szerokich uprawnień dyskrecjonalnych w odniesieniu do wniosku o przedłużenie umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego skarżącego, naruszył obowiązek staranności i art. 8 WZIP, powołując się w sposób abstrakcyjny na „możliwości budżetowe” oraz „osiągnięcia i umiejętności skarżącego”, a zaniechując zbadania, w ramach indywidualnej analizy konkretnej sytuacji skarżącego i usług, jakie byłby on w stanie oddać na rzecz instytucji, czy realizowanego przez nią interesu służby nie można pogodzić z przydzieleniem skarżącemu nowych zadań i funkcji, a zatem z możliwością przedłużenia z nim umowy lub podpisania z nim nowej umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego. W ten sposób organ upoważniony do zawierania umów ograniczył w sposób ogólny i bezosobowy możliwości przedłużania umów o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego w rozumieniu art. 2 lit. a) WZIP, które stwarza art. 8 akapit pierwszy WZIP w celu zapewnienia zainteresowanemu personelowi kontraktowemu pewnego stopnia ciągłości zatrudnienia.

62      Z tego względu należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji. Ponadto, zważywszy na fakt, że Komisja nie uwzględniła wszystkich istotnych okoliczności spornej sytuacji, nie jest możliwe rozstrzygnięcie kwestii, czy popełniła ona oczywisty błąd w ich ocenie.

 W przedmiocie żądania przywrócenia skarżącego do pracy i nakazania Komisji naprawienia poniesionej przez niego szkody

63      Skarżący żąda, by w następstwie stwierdzenia nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów o nieprzedłużeniu z nim umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego przywrócono go do pracy przy pełnieniu jego obowiązków w służbach OLAF-u lub, w razie nieuwzględnienia powyższego żądania przywrócenia do pracy, by wypłacano mu różnicę między wynagrodzeniem pobieranym uprzednio w charakterze członka personelu tymczasowego OLAF-u a obecnie pobieranym wynagrodzeniem przez okres czterech lat, a nawet dłużej przy założeniu, że umowa zostałaby z nim przedłużona po raz trzeci, na czas nieokreślony.

64      W odniesieniu do żądania zmierzającego do przywrócenia skarżącego do pracy w OLAF-ie należy przypomnieć, że stwierdzenie przez sąd nieważności aktu powoduje jego wycofanie z porządku prawnego ze skutkiem wstecznym, a gdy akt, którego nieważność stwierdzono, został już wykonany, zniweczenie jego skutków wymaga przywrócenia sytuacji prawnej, w której strona skarżąca znajdowała się przed jego wydaniem (wyroki Sądu: z dnia 26 października 2006 r. w sprawie F‑1/05 Landgren przeciwko ETF, pkt 92; z dnia 26 maja 2011 r. w sprawie F‑83/09 Kalmár przeciwko Europolowi, pkt 88, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑455/11 P). Ponadto zgodnie z art. 266 TFUE instytucja przyjmująca akt, którego nieważność stwierdzono, jest zobowiązana „do podjęcia środków, które zapewnią wykonanie wyroku”, którego jest ona adresatem.

65      W tym względzie należy ponadto podkreślić, że nieważność zaskarżonej decyzji stwierdzono dlatego, iż organ upoważniony do zawierania umów nie przeprowadził, w szczególności wobec ciążącego na nim obowiązku staranności, pełnego i szczegółowego badania okoliczności faktycznych w świetle interesu służby oraz osiągnięć i umiejętności skarżącego.

66      W tych okolicznościach nie można w każdym razie wykluczyć, że organ upoważniony do zawierania umów uzna, iż może ponownie wydać decyzję o nieprzedłużeniu ze skarżącym umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, po dokonaniu ponownego, tym razem pełnego i szczegółowego badania sprawy, z uwzględnieniem uzasadnienia niniejszego wyroku.

67      W związku z powyższym Sąd nie może zasądzić od Komisji wypłaty wynagrodzenia skarżącego od chwili, w której organ upoważniony do zawierania umów niesłusznie zdecydował się nie przedłużać z nim umowy. Z tego wynika, że tego żądania skarżącego nie można uwzględnić.

 W przedmiocie żądania nakazania Komisji zadośćuczynienia za krzywdę

68      Skarżący żąda w istocie zadośćuczynienia mu za krzywdę, której jakoby doznał zarówno ze względu na naruszenia prawa zarzucane organowi upoważnionemu do zawierania umów w ramach swoich żądań stwierdzenia nieważności, jak i ze względu na uchybienie staranności, a wręcz rażący jej brak, z jakimi organ upoważniony do zawierania umów potraktował jego sprawę. Wstępnie skarżący szacuje wartość swojej krzywdy na 5000 EUR.

69      Należy jednak stwierdzić, że skarga nie wykazuje nawet w najmniejszym stopniu, czy domniemana krzywda nie może być w pełni naprawiona w drodze stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, która ją spowodowała.

70      W związku z tym należy oddalić żądanie naprawienia krzywdy.

 W przedmiocie kosztów

71      Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu postępowania, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów rozdziału ósmego tytułu drugiego tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Na podstawie art. 87 § 2, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może zdecydować, że strona przegrywająca sprawę zostanie obciążona tylko częścią kosztów, a nawet że nie zostanie nimi obciążona w ogóle.

72      Z powodów wskazanych w niniejszym wyroku wynika, że skarżący wygrywa sprawę w zakresie swoich głównych żądań, czyli stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Ponadto w swoich żądaniach wyraźnie zwrócił się o obciążenie Komisji kosztami. Ponieważ okoliczności sprawy nie uzasadniają zastosowania przepisów art. 87 § 2 regulaminu postępowania, należy obciążyć Komisję, poza jej własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez skarżącego.

Z powyższych względów

SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność odmownej decyzji p.o. dyrektora generalnego Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) z dnia 12 sierpnia 2010 r. w sprawie wniosku o przedłużenie umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego z L. Macchią.

2)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)      Komisja pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez L. Macchię.

Van Raepenbusch

Boruta

Perillo

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 czerwca 2012 r.

Sekretarz

Prezes

W. Hakenberg

S. Van Raepenbusch

---

* Język postępowania: francuski.