This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62008TN0209
Case T-209/08: Action brought on 4 June 2008 — Stichting Administratiekantoor Portielje v Commission
Sprawa T-209/08: Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2008 r. — Stichting Administratiekantoor Portielje przeciwko Komisji
Sprawa T-209/08: Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2008 r. — Stichting Administratiekantoor Portielje przeciwko Komisji
Dz.U. C 197 z 2.8.2008, p. 30–30
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
2.8.2008 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 197/30 |
Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2008 r. — Stichting Administratiekantoor Portielje przeciwko Komisji
(Sprawa T-209/08)
(2008/C 197/52)
Język postępowania: niderlandzki
Strony
Strona skarżąca: Stichting Administratiekantoor Portielje (Rotterdam, Królestwo Niderlandów) (przedstawiciel: D. Van Hove, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 926 wersja ostateczna z dnia 11 marca 2008 r. w sprawie postępowania na podstawie art. 81 WE (Sprawa COMP/38.543 — Usługi w zakresie przeprowadzek międzynarodowych), doręczonej skarżącej w dniu 25 marca 2008 r., w zakresie, w jakim dotyczy skarżącej; |
— |
tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności art. 2 lit. e) decyzji w zakresie, w jakim dotyczy skarżącej, z przyczyn wskazanych w zarzutach czwartym lub piątym, i odpowiednie obniżenie grzywny nałożonej w art. 2 w zakresie, w jakim dotyczy skarżącej; |
— |
obciążenie Komisji kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
W ramach zarzutu pierwszego skarżąca podnosi, że decyzja narusza art. 81 WE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 (1), ponieważ Komisja nie wykazała należycie, że skarżąca jest przedsiębiorstwem w rozumieniu wspomnianych przepisów.
W ramach zarzutu drugiego skarżąca twierdzi, że decyzja narusza art. 81 ust. 1 WE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003, ponieważ w świetle okoliczności faktycznych Komisja niesłusznie przypisała skarżącej zachowanie Gosselin.
W ramach zarzutu trzeciego skarżąca utrzymuje, że decyzja narusza art. 81 WE. W pierwszej części tego zarzutu skarżąca twierdzi, że Komisja nie wykazała należycie, iż zachowanie, które można przypisać Gosselin, należy uznać za znaczne ograniczenie konkurencji w rozumieniu art. 81 WE. W drugiej części tego zarzutu skarżąca utrzymuje, że Komisja nie wykazała należycie, iż porozumienie, w którym Gosselin uczestniczyła, mogło znacząco wpływać na handel między państwami członkowskimi.
W ramach zarzutu czwartego skarżąca podnosi, że decyzja narusza art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 (2), art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17/62 (3) oraz wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien (4). Komisja naruszyła te przepisy, określając wagę naruszenia, wartość sprzedaży służącą do obliczenia podstawowej kwoty grzywny nałożonej na Gosselin, i wreszcie, odmawiając uwzględnienia okoliczności łagodzących w stosunku do Gosselin przy obliczaniu grzywny.
Wreszcie, w ramach zarzutu piątego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła zasadę równego traktowania, w szczególności określając wagę naruszenia oraz wartość sprzedaży, które Komisja uwzględniła przy obliczaniu kwoty grzywny.
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1, str. 1).
(2) Zob. przypis 1.
(3) Rozporządzenie Rady nr 17, pierwsze rozporządzenie wprowadzające w życie art. 85 i 86 traktatu (Dz.U. 1962, 13, str. 204).
(4) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, str. 2).