15.8.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 209/30

—

stwierdzenie, że Republika Włoska

uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2241/87 z dnia 23 lipca 1987 r. ustanawiającego określone środki kontroli w odniesieniu do działalności połowowej (1) oraz art. 2 ust. 1 i art. 31 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2847/93 z dnia 12 października 1993 r. ustanawiającego system kontroli mający zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa (2);

—

obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

1.

Od momentu wejścia w życie w 1992 r., zakaz przechowywania na statku i stosowania pławnic dryfujących o długości większej niż 2,5 km, a od 2001 r. wszelkich typów pławnic dryfujących, podlegał regularnym i poważnym naruszeniom przez włoską flotę rybacką.

2.

Zdaniem Komisji rozmiar i powaga zjawiska wynikają bezpośrednio z bezskuteczności włoskiego systemu kontroli stosowania zakazu i nieadekwatności sankcji przewidzianych we włoskim systemie prawnym za jego naruszanie.

3.

W tym względzie Komisja zauważa, że nadzór w zakresie stosowania pławnic dryfujących jest wykonywany przez liczne struktury w sposób konkurencyjny i poboczny wobec innych powierzonych im zadań oraz bez stosownej koordynacji. Niedobory w zakresie zasobów ludzkich, czasu i koniecznych środków uniemożliwiają zatem wykonywanie skutecznej kontroli.

4.

Brakuje ponadto stosowanego strategicznego programowania i planowania działalności kontrolnej w odniesieniu do stosowania pławnic dryfujących. W tym zakresie Komisja zwraca uwagę, że działalność kontrolna winna być uważnie programowana, w zależności od szczególnych czynników ryzyka oraz wpisywać się w ramy kompletnej, spójnej i racjonalnej strategii. Winna poza tym koncentrować się przede wszystkim na niektórych okresach w roku oraz określonych regionach i miejscach kontroli. Władze włoskie natomiast nie zrealizowały żadnego z tych postulatów.

5.

Władze odpowiedzialne za kontrolę stosowania sieci typu „spadara” nie mają dostępu do informacji w zakresie lokalizacji statków rybackich, uzyskanych za pomocą satelitarnego systemu monitorowania wspólnotowych statków rybackich (VMS), ustanowionego na mocy aret.3 rozporządzenia nr 2847/93. Ponadto z dochodzenia przeprowadzonego przez Komisje wynika, że znaczna liczba statków nie została do tej pory wyposażona w urządzenia satelitarnej lokalizacji – konieczne w celu zapewnienia funkcjonowania systemu VMS. Natomiast zbiór danych i przenoszenie na cyfrowe nośniki danych z dzienników pokładowych, deklaracji wyładunku i sprzedaży przewidziane rozporządzeniem nr 2847/92, i a fortiori krzyżowa analiza tego rodzaju danych z informacjami zabranymi za pomocą systemu VIS, pozostaje daleka od skuteczności.

6.

Jeżeli działalność kontrolna władz włoskich w zakresie stosowania sieci typu „spadara” jest niewystarczająca, sankcjonowanie naruszeń przepisów wspólnotowych w przedmiocie przechowywania na statku i stosowania tego rodzaju sieci, jest tym bardziej nieskuteczne.

7.

W tym zakresie Komisja zauważa, po pierwsze, że wbrew art. 9a rozporządzenia nr 3094/86 (3) i przepisów, które następnie powtarzały i rozszerzały zakres tej normy, ustawodawstwo włoskie w zasadzie zakazuje w tym zakresie jedynie stosowania oraz usiłowania stosowania pławnic dryfujących, nie zakazując natomiast ich przechowywania na statku.

8.

Po drugie w przypadkach rzeczywistego stwierdzenia naruszenia zakazu stosowania pławnic dryfujących, regularnie nie zostaje ono zasygnalizowane przez kontrolne władze lokalnie władzom w tym zakresie właściwym, głównie z powodu presji społecznej, a w każdym razie nie jest ono skutecznie ścigane i karane. Liczba i ranga zastosowanych kar jest w istocie śmieszna.

9.

Komisja uważa zatem za wykazane w szerokim zakresie, że system kontroli i sankcji stosowany we Włoszech w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnotowych w dziedzinie pławnic dryfujących jest całkowicie niewystarczający, aby zagwarantować wykonanie zobowiązań spoczywających na państwach członkowskich na mocy art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 2241/87 oraz art. 2 ust. 1 i art. 31 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 2847/93.