This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62008CN0219
Case C-219/08: Action brought on 22 May 2008 — Commission of the European Communities v Kingdom of Belgium
Sprawa C-219/08: Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii
Sprawa C-219/08: Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii
Dz.U. C 183 z 19.7.2008, p. 15–16
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
19.7.2008 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 183/15 |
Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii
(Sprawa C-219/08)
(2008/C 183/30)
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. Traversa i J.-P. Keppenne, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Królestwo Belgii
Żądania strony skarżącej
— |
stwierdzenie, że w związku z wymaganiem w przypadku delegowania pracowników będących obywatelami państw trzecich przez przedsiębiorstwa wspólnotowe w ramach świadczenia usług:
Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 49 WE; |
— |
obciążenie Królestwo Belgii kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Komisja utrzymuje zasadniczo, że wymogi nałożone przez stronę pozwaną w przypadku delegowania pracowników będących obywatelami państw trzecich przez usługodawców mających siedzibę w państwie członkowskim innym niż Belgia ograniczają swobodę świadczenia usług, ponieważ dyskryminują tych usługodawców w porównaniu z ich konkurentami mającymi siedzibę na terytorium belgijskim.
W swoim pierwszym zarzucie Komisja twierdzi, że system uprzedniego zezwolenia na wykonywanie działalności gospodarczej stanowi nieproporcjonalną przeszkodę w swobodnym świadczeniu usług. Taka przeszkoda nie może być ponadto uzasadniona ani jakimikolwiek względami interesu ogólnego, ani odniesieniem do zasad dorobku Schengen.
W swoim drugim zarzucie skarżąca podnosi dysproporcjonalny charakter wymogu, zgodnie z którym pozwolenie na pobyt wydane w państwie siedziby pracodawcy musi być ważne przez co najmniej trzy miesiące po zakończeniu świadczenia usługi.
W swoim trzecim zarzucie Komisja podkreśla, że w braku pozytywnych zmian legislacyjnych ze strony strony pozwanej, warunek aby pracownik musiał być zatrudniony u tego samego pracodawcy świadczącego usługi od co najmniej sześciu miesięcy stanowi nieuzasadnione ograniczenie swobodnego świadczenia usług.