Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document 62008CN0219

    Sprawa C-219/08: Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

    Dz.U. C 183 z 19.7.2008, p. 15–16 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

    19.7.2008   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 183/15


    Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

    (Sprawa C-219/08)

    (2008/C 183/30)

    Język postępowania: francuski

    Strony

    Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. Traversa i J.-P. Keppenne, pełnomocnicy)

    Strona pozwana: Królestwo Belgii

    Żądania strony skarżącej

    stwierdzenie, że w związku z wymaganiem w przypadku delegowania pracowników będących obywatelami państw trzecich przez przedsiębiorstwa wspólnotowe w ramach świadczenia usług:

    a)

    uprzedniego zezwolenia na wykonywanie działalności gospodarczej;

    b)

    aby pozwolenie na pobyt wydane w państwie siedziby pracodawcy było ważne przez co najmniej trzy miesiące po zakończeniu świadczenia usługi;

    c)

    aby pracownik musiał być zatrudniony u tego samego pracodawcy świadczącego usługi od co najmniej sześciu miesięcy;

    Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 49 WE;

    obciążenie Królestwo Belgii kosztami postępowania.

    Zarzuty i główne argumenty

    Komisja utrzymuje zasadniczo, że wymogi nałożone przez stronę pozwaną w przypadku delegowania pracowników będących obywatelami państw trzecich przez usługodawców mających siedzibę w państwie członkowskim innym niż Belgia ograniczają swobodę świadczenia usług, ponieważ dyskryminują tych usługodawców w porównaniu z ich konkurentami mającymi siedzibę na terytorium belgijskim.

    W swoim pierwszym zarzucie Komisja twierdzi, że system uprzedniego zezwolenia na wykonywanie działalności gospodarczej stanowi nieproporcjonalną przeszkodę w swobodnym świadczeniu usług. Taka przeszkoda nie może być ponadto uzasadniona ani jakimikolwiek względami interesu ogólnego, ani odniesieniem do zasad dorobku Schengen.

    W swoim drugim zarzucie skarżąca podnosi dysproporcjonalny charakter wymogu, zgodnie z którym pozwolenie na pobyt wydane w państwie siedziby pracodawcy musi być ważne przez co najmniej trzy miesiące po zakończeniu świadczenia usługi.

    W swoim trzecim zarzucie Komisja podkreśla, że w braku pozytywnych zmian legislacyjnych ze strony strony pozwanej, warunek aby pracownik musiał być zatrudniony u tego samego pracodawcy świadczącego usługi od co najmniej sześciu miesięcy stanowi nieuzasadnione ograniczenie swobodnego świadczenia usług.


    Top