OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

JÁNA MAZÁKA

przedstawiona w dniu 16 września 2010 r.(1)

Sprawa C‑120/08

Bayerischer Brauerbund eV

przeciwko

Bavaria NV

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy)]

Wykładnia art. 13 ust. 1 lit. b) oraz art. 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006, jak również art. 17 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92 – Kolizja między chronionym oznaczeniem geograficznym zarejestrowanym zgodnie z uproszczoną procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia nr 2081/92 a międzynarodowym znakiem towarowym

I –    Wprowadzenie

1.        Postanowieniem z dnia 14 lutego 2008 r., które wpłynęło do sekretariatu Trybunału w dniu 20 marca 2008 r., Bundesgerichtshof (niemiecki federalny sąd najwyższy), działając na podstawie art. 234 WE, zwrócił się do Trybunału z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczącym wykładni rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych(2) (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 510/2006”).

2.        Wniosek ten został złożony w ramach sporu sądowego toczącego się między Bayerischer Brauerbund eV (zwanym dalej „Bayerischer Brauerbund”) a Bavaria NV (zwaną dalej „Bavarią”) dotyczącego praw Bavarii do dalszej ochrony i dalszego używania w Niemczech międzynarodowego znaku towarowego zawierającego słowo „Bavaria” w związku z tym, że nazwa „Bayerisches Bier” została zarejestrowana, ze skutkiem od dnia 5 lipca 2001 r., jako chronione oznaczenie geograficzne (zwane dalej „ch.o.g”.) na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1347/2001 z dnia 28 czerwca 2001 r. uzupełniającego załącznik do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1107/96 w sprawie rejestracji oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia zgodnie z procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92(3) (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 1347/2001”).

3.        Sąd krajowy zmierza zasadniczo do ustalenia, w jaki sposób, w przypadku gdy ch.o.g. i znak towarowy kolidują ze sobą, należy ustalić, czy ch.o.g. „Bayerisches Bier” ma pierwszeństwo w czasie przed znakiem towarowym Bavarii z takim skutkiem, że znak ten można by było pozbawić ochrony.

4.        Sąd krajowy pragnie się dowiedzieć, który przepis prawa wspólnotowego reguluje kolizje między znakami towarowymi a ch.o.g., takimi jak „Bayerisches Bier”, które zostały zarejestrowane zgodnie z „uproszczoną” procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych(4) (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 2081/92”), i w szczególności, jaki moment jest decydujący dla ustalenia pierwszeństwa w czasie wspomnianego ch.o.g.

5.        Niniejsza sprawa jest ściśle powiązana i w części pokrywa się ze sprawą C‑343/07 Bavaria i Bavaria Italia, w której moja opinia została przedstawiona w dniu 18 grudnia 2008 r.(5), a Trybunał wydał wyrok w dniu 2 lipca 2009 r.

II – Ramy prawne

A –    Rozporządzenie nr 2081/92

6.        Celem rozporządzenia nr 2081/92 jest stworzenie ram wspólnotowoprawnych w zakresie ochrony zarejestrowanych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych dotyczących określonych produktów rolnych i środków spożywczych, w przypadkach gdy istnieje związek pomiędzy cechami produktu lub środka spożywczego a jego pochodzeniem geograficznym. Rozporządzenie to ustanawia system rejestracji oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia na szczeblu wspólnotowym, który ma im zapewnić ochronę w każdym państwie członkowskim.

7.        Rozporządzenie nr 2081/92 przewiduje jednocześnie zwykłą i uproszczoną procedurę rejestracji chronionych nazw pochodzenia (zwanych dalej „ch.n.p”.) lub ch.o.g.

8.        Zwykła procedura rejestracji ch.n.p. lub ch.o.g. jest uregulowana w art. 5, 6 i 7 rozporządzenia nr 2081/92. Artykuł 6 ust. 2 tego rozporządzenia przewiduje:

„Jeśli po uwzględnieniu przepisów ust. 1 Komisja dojdzie do wniosku, że nazwa kwalifikuje się do ochrony, to opublikuje w Dzienniku Urzędowym [Unii Europejskiej] nazwę i adres wnioskodawcy, nazwę produktu, główne punkty wniosku, odniesienia do przepisów krajowych dotyczących przygotowania, produkcji lub wytwarzania produktu oraz, jeśli jest to konieczne, uzasadnienie swej decyzji”.

9.        Uproszczona procedura rejestracji ch.o.g. lub ch.n.p., mająca zastosowanie w przypadku nazw istniejących już w chwili wejścia w życie rozporządzenia nr 2081/92, została określona w art. 17 tego rozporządzenia, który stanowi:

„1. W ciągu sześciu miesięcy od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie poinformują Komisję, które swoje prawnie chronione nazwy lub, w tych państwach, gdzie nie ma systemu ochrony, [nazwy,] które stały się nazwami zwyczajowymi w wyniku częstego stosowania, chcą zarejestrować zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

2. Stosownie do procedury określonej w art. 15 Komisja zarejestruje nazwy określone w ust. 1, które są zgodne z art. 2 i 4. Przepisy art. 7 nie mają zastosowania. Jednakże nazwy rodzajowe nie będą rejestrowane.

3. Państwa członkowskie mogą utrzymywać ochronę krajową nazw, o których poinformowały zgodnie z ust. 1, do czasu podjęcia decyzji o rejestracji”.

10.      Artykuł 13 rozporządzenia nr 2081/92 wyznacza zakres ochrony przyznanej zarejestrowanym nazwom.

11.      Artykuł 14 rozporządzenia nr 2081/92 reguluje stosunek między ch.n.p lub ch.o.g. z jednej strony a znakami towarowymi z drugiej strony. W swym pierwotnym brzmieniu przepis ten przewiduje:

„1. Gdy nazwa pochodzenia lub oznaczenia geograficzne są zarejestrowane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, wniosek o rejestrację znaku handlowego [towarowego] odnoszący się do jednego z przypadków określonych w art. 13 i w odniesieniu do tego samego rodzaju produktu spotka się z odmową, o ile wniosek o rejestrację znaku handlowego [towarowego] został złożony przed datą opublikowania, o której mowa w art. 6 ust. 2.

Znaki handlowe [towarowe] zarejestrowane z naruszeniem ust.1 zostaną uznane za nieważne [unieważnione].

Niniejszy ustęp ma również zastosowanie, w przypadku gdy wniosek o rejestrację znaku handlowego [towarowego] został złożony przed datą opublikowania wniosku o rejestrację, o którym mowa w art. 6 ust. 2, pod warunkiem że publikacja ta ukazała się przed rejestracją znaku handlowego.

2. Przy zachowaniu prawa Wspólnoty stosowanie znaku handlowego [używanie znaku towarowego] odnoszącego się do jednego z przypadków określonych w art. 13, który został zarejestrowany w dobrej wierze przed datą złożenia wniosku o rejestrację nazwy pochodzenia lub oznaczeń geograficznych, może być kontynuowane pomimo rejestracji nazwy pochodzenia lub znaku geograficznego, gdy nie ma podstaw do unieważnienia […] znaku handlowego [towarowego] zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. c) i g) oraz z art. 12 ust. 2 lit. b) pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych […].

3. Nie można zarejestrować nazwy pochodzenia ani oznaczenia geograficznego, w przypadku gdy, biorąc pod uwagę prestiż, jakim się cieszy znak handlowy [z uwagi na renomę, jaką cieszy się znak towarowy] i stopień jego znajomości oraz okres […], w którym był używany, konsument mógłby być wprowadzony w błąd co do prawdziwej tożsamości produktu”.

B –    Rozporządzenie nr 692/2003

12.      Artykuł 14 rozporządzenia nr 2081/92 został zmieniony rozporządzeniem Rady (WE) nr 692/2003(6) ze skutkiem od dnia 24 kwietnia 2003 r.

13.      Motyw 11 rozporządzenia nr 692/2003 stanowi w tym względzie:

„Artykuł 24 ust. 5 [Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej] stosuje się nie tylko do zarejestrowanych znaków towarowych lub tych, o które złożono wniosek, ale również do tych, w stosunku do których prawa zostały nabyte poprzez użycie przed określoną datą, w szczególności tych dotyczących ochrony nazwy w kraju pochodzenia. Dlatego należy zmienić art. 14 ust. 2 rozporządzenia […] nr 2081/92: obecnie określoną datę odniesienia należy zmienić na datę ochrony w kraju pochodzenia lub złożenia wniosku o rejestrację oznaczenia geograficznego lub nazwy pochodzenia, w zależności, czy nazwa podlega przepisom art. 17 lub [czy] art. 5 tego rozporządzenia; ponadto w jego art. 14 ust. 1 data odniesienia powinna stać się datą złożenia wniosku zamiast datą pierwszej publikacji”.

14.      Artykuł 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92, po zmianie wprowadzonej rozporządzeniem nr 692/2003, stanowi obecnie:

„Kiedy nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne jest zarejestrowane na podstawie niniejszego rozporządzenia, każdy wniosek o rejestrację znaku towarowego, który przeznaczony jest dla produktu tego samego rodzaju i którego użycie wywoła zaistnienie jednej z sytuacji wskazanych w art. 13, zostanie odrzucony, jeżeli został złożony po dacie przedłożenia Komisji wniosku o rejestrację nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego.

Znaki towarowe zarejestrowane z naruszeniem akapitu pierwszego zostaną unieważnione”.

15.      Ponadto uproszczona procedura określona w art. 17 rozporządzenia nr 2081/92 została zniesiona rozporządzeniem nr 692/2003. Motyw 13 rzeczonego rozporządzenia przewiduje w tym względzie:

„Procedura uproszczona przewidziana w art. 17 rozporządzenia […] nr 2081/92 w zakresie rejestracji nazw już chronionych bądź ustanowionych poprzez używanie w państwach członkowskich nie przewiduje prawa sprzeciwu. Przepis ten należy skreślić ze względu na bezpieczeństwo prawne i przejrzystość. Z uwagi na spójność należy również skreślić przepis o pięcioletnim okresie przejściowym przewidzianym w art. 13 ust. 2 w przypadku nazw zarejestrowanych na mocy art. 17, jednak bez uszczerbku dla wyczerpania tego okresu w odniesieniu do nazw już zarejestrowanych”.

16.      Artykuł 1 pkt 15 rozporządzenia nr 692/2003 stanowi:

„[S]kreśla się art. 13 ust. 2 i art. 17 [rozporządzenia nr 2081/92]. Jednakże przepisy tych artykułów pozostają w zastosowaniu do nazw zarejestrowanych lub do nazw, w odniesieniu do których złożono wniosek rejestracyjny zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17 przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia”.

C –    Rozporządzenie nr 510/2006

17.      Rozporządzenie nr 2081/92, ostatnio zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 806/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r.(7), zostało ostatecznie zastąpione rozporządzeniem nr 510/2006, które weszło w życie w dniu 31 marca 2006 r.

18.      Motyw 19 rozporządzenia nr 510/2006 stanowi:

„Nazwy zarejestrowane na podstawie rozporządzenia […] nr 2081/92 […] przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia powinny być nadal chronione na mocy niniejszego rozporządzenia i automatycznie wprowadzone do rejestru. Należy także przewidzieć środki przejściowe mające zastosowanie do wniosków o rejestrację otrzymanych przez Komisję przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia”.

19.      Artykuł 14 rozporządzenia nr 510/2006, zatytułowany „Związek między znakami towarowymi, nazwami pochodzenia i oznaczeniami geograficznymi”, przewiduje:

„1. W przypadkach gdy nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne zostało zarejestrowane na podstawie niniejszego rozporządzenia, wniosek o rejestrację znaku towarowego, odpowiadający jednemu z przypadków wymienionych w art. 13 i odnoszący się do tej samej kategorii produktów, jest odrzucany, o ile wniosek o rejestrację znaku towarowego został złożony po złożeniu w Komisji wniosku o rejestrację.

Znaki towarowe zarejestrowane z naruszeniem akapitu pierwszego są unieważniane.

[…]”.

III – Stan faktyczny, postępowanie i pytania prejudycjalne

20.      Bayerischer Brauerbund jest niemieckim stowarzyszeniem chroniącym wspólne interesy browarów bawarskich. W świetle zaświadczenia Amtsgericht München (sąd rejonowy w Monachium) jego statut został sporządzony w dniu 7 grudnia 1917 r. Bayerischer Brauerbund jest właścicielem zarejestrowanych wspólnych znaków towarowych „Genuine Bavarian Beer” (od 1958 r.), „Bayrisch Bier” i „Bayerisches Bier” (od 1968 r.), a także „Reinheitsgebot seit 1516 Bayerisches Bier” (od 1985 r.).

21.      Bavaria jest niderlandzką spółką handlową produkującą piwo, która działa na rynku międzynarodowym. Działając poprzednio pod firmą „Firma Gebroeders Swinkels”, spółka ta zaczęła używać słowa „Bavaria” począwszy od 1925 r. i wprowadziła je do swej firmy w 1930 r. Bavaria jest właścicielem szeregu znaków towarowych i zarejestrowanych elementów figuratywnych zawierających słowo „Bavaria”. Rejestracja nastąpiła w latach 1947, 1971, 1982, 1991, 1992 i 1995. W latach 1973, 1992 i 1993 w Niemczech odmówiono rejestracji niektórych z tych znaków.

22.      Nazwa „Bayerisches Bier” jest przedmiotem umów bilateralnych dotyczących ochrony oznaczeń geograficznych, nazw pochodzenia i innych nazw geograficznych pomiędzy z jednej strony Republiką Federalną Niemiec a z drugiej strony Republiką Francuską (1961 r.), Republiką Włoską (1963 r.), Republiką Grecką (1964 r.), Konfederacją Szwajcarską (1967 r.) i Królestwem Hiszpanii (1970 r.).

23.      W dniu 28 września 1993 r. Bayerischer Brauerbund w porozumieniu ze stowarzyszeniami Münchener Brauereien eV i Verband Bayerischer Ausfuhrbrauereien eV wystąpił do rządu niemieckiego z wnioskiem o rejestrację „Bayerisches Bier” jako ch.o.g. zgodnie z „uproszczoną” procedurą określoną w art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92.

24.      W dniu 20 stycznia 1994 r. rząd niemiecki poinformował Komisję o wniosku o rejestrację „Bayerisches Bier” jako ch.o.g. zgodnie z uproszczoną procedurą.

25.      Komisja i władze niemieckie wymieniły między sobą liczne informacje w celu skompletowania akt, które uznano za kompletne w dniu 20 maja 1997 r. Ostateczna wersja specyfikacji została przekazana Komisji w piśmie z dnia 28 marca 2000 r.

26.      Przedstawione przez Komisję dwa projekty rozporządzenia rejestrującego „Bayerisches Bier” jako ch.o.g. były przedmiotem kilku debat w ramach Komitetu Regulacyjnego Chronionych Oznaczeń Geograficznych i Chronionych Nazw Pochodzenia (zwanego dalej „komitetem”). Dyskusje te dotyczyły między innymi istnienia znaków towarowych, które także zawierają określenie „Bayerisches Bier” lub jego tłumaczenie.

27.      Zważywszy jednak na to, że nie została osiągnięta większość wymagana przez art. 15 akapit drugi rozporządzenia nr 2081/92, komitet nie był w stanie wydać opinii w wyznaczonym terminie. W rezultacie Komisja przekształciła swój projekt w projekt rozporządzenia Rady, która przyjęła następnie rozporządzenie nr 1347/2001 rejestrujące „Bayerisches Bier” jako ch.o.g.

28.      Na wzór podobnych postępowań prowadzonych w następstwie tej rejestracji w innych państwach członkowskich, Bayerischer Brauerbund wniosła do Landgericht München (sąd okręgowy w Monachium) powództwo o nakazanie Bavarii, by ta wyraziła zgodę na cofnięcie ochrony dla jednego z jej międzynarodowych znaków towarowych, a mianowicie międzynarodowego znaku towarowego nr 645 349 (zwanego dalej „znakiem towarowym Bavarii”), który był chroniony w Niemczech z pierwszeństwem zastrzeżonym od dnia 28 kwietnia 1995 r.

29.      Landgericht München uwzględnił to powództwo. Od tego wyroku Bavaria wniosła apelację, która została jednak oddalona przez Oberlandesgericht München.

30.      Do Bundesgerichtshof należy rozstrzygnięcie wniesionej przez Bavarię kasacji, w której domaga się ona oddalenia powództwa o nakazanie jej wyrażenia zgody na cofnięcie ochrony dla należącego do niej znaku w zakresie, w jakim znak ten został zarejestrowany dla piwa.

31.      Według sądu krajowego rozstrzygnięcie niniejszego sporu zależy od ważności rozporządzenia nr 1347/2001, które było już przedmiotem oceny w wyroku w sprawie Bavaria and Bavaria Italia(8), a także od tego, czy ch.o.g. „Bayerisches Bier” przysługuje względem znaku towarowego Bavarii pierwszeństwo w czasie w rozumieniu art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006, jak również, czy wspomniany znak spełnia przesłanki dalszego współistnienia wraz z ch.o.g. na podstawie art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 510/2006.

32.      Co się tyczy bardziej szczegółowo kwestii pierwszeństwa ch.o.g., sąd krajowy zauważa, że ustanowiona w art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006 przesłanka została w tym wypadku spełniona, ponieważ wniosek o rejestrację „Bayerisches Bier” jako ch.o.g. wpłynął do Komisji w dniu 20 stycznia 1994 r., podczas gdy pierwszeństwo znaku towarowego Bavarii zostało zastrzeżone dopiero od dnia 28 kwietnia 1995 r. To samo wynika z art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 w brzmieniu nadanym mu przez rozporządzenie nr 692/2003.

33.      Niemniej sąd krajowy ma pewne wątpliwości co do tego, czy ta zasada znajduje w tym wypadku zastosowanie, ponieważ art. 14 ust. 1 w pierwotnym brzmieniu rozporządzenia nr 2081/92 odnosił się, w zakresie dotyczącym ustalenia pierwszeństwa w czasie, nie do daty złożenia wniosku, lecz do daty publikacji, o której mowa w art. 6 ust. 2 tego rozporządzenia, która jednak nie ma miejsca w ramach uproszczonej procedury przewidzianej w art. 17. Nasuwa się zatem pytanie, który z przepisów reguluje ustalenie pierwszeństwa w czasie ch.o.g. zarejestrowanego zgodnie z uproszczoną procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia nr 2081/92, a w szczególności, jaki moment należy przyjąć za decydujący dla takiego ustalenia.

34.      W tych okolicznościach Bundesgerichtshof postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

„1)      Czy art. 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 znajduje zastosowanie, jeżeli chronione oznaczenie zostało zarejestrowane zgodnie z uproszczoną procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych?

2)      a) W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, jaką datę należy przyjąć za punkt odniesienia przy ocenie pierwszeństwa chronionego oznaczenia geograficznego w rozumieniu art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/06?

b) W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej, jaki przepis reguluje kolizję między oznaczeniem geograficznym skutecznie zarejestrowanym zgodnie z uproszczoną procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia (EWG) nr 2081/92 a znakiem towarowym i na jakiej podstawie można określić pierwszeństwo chronionego oznaczenia geograficznego?

3)      Czy można oprzeć się na przepisach prawa krajowego dotyczących ochrony oznaczeń geograficznych, jeżeli oznaczenie „Bayerisches Bier” spełnia przesłanki rejestracji ustanowione w rozporządzeniu (EWG) nr 2081/92 i w rozporządzeniu (WE) nr 510/06, jednak rozporządzenie Rady (WE) nr 1347/2001 jest nieważne?”.

IV – Ocena prawna

A –    Rozważania wstępne

35.      Na wstępie należy odnotować, że jak wynika z brzmienia pytania trzeciego oraz z postanowienia odsyłającego, pytanie to zostało zadane na wypadek, gdyby w następstwie wydanego w trybie prejudycjalnym orzeczenia w sprawie Bavaria i Bavaria Italia(9), która była w toku w chwili wystąpienia przez Bundesgerichtshof z niniejszym wnioskiem, stwierdzono nieważność rozporządzenia nr 1347/2003, na mocy którego określenie „Bayerisches Bier” zostało zarejestrowane jako ch.o.g.

36.      Jako że w wydanym w tej sprawie orzeczeniu Trybunał potwierdził ważność rozporządzenia nr 1347/2001(10), a sąd krajowy nie wskazał żadnej dodatkowej okoliczności, która mogłaby wpłynąć na ważność tego rozporządzenia, pytanie trzecie nie wymaga odpowiedzi.

37.      Dwa pozostałe pytania tudzież ich części mają głównie na celu ustalenie, czy ch.o.g. „Bayerisches Bier” przysługuje pierwszeństwo względem znaku towarowego Bavarii, czego skutkiem byłoby, w razie kolizji między tymi prawami, unieważnienie wspomnianego znaku.

38.      W tym kontekście należy przeanalizować dwie nasuwające się kwestie.

39.      Po pierwsze i przede wszystkim konieczne jest wskazanie normy lub norm prawa wspólnotowego, według których należy oceniać pierwszeństwo ch.o.g. zarejestrowanego zgodnie z uproszczoną procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia nr 2081/92 (zwaną dalej „uproszczoną procedurą”) względem znaku towarowego, innymi słowy ustalenie, czy w niniejszej sprawie właściwym przepisem jest art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 czy art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006.

40.      Po drugie, konieczne jest też ustalenie momentu w czasie, który należy przyjąć za punkt odniesienia przy dokonywaniu oceny, czy ch.o.g. zarejestrowane zgodnie z uproszczoną procedurą stoi na przeszkodzie rejestracji rozpatrywanego znaku.

B –    Najważniejsze argumenty uczestników

41.      W niniejszym postępowaniu uwagi pisemne przedstawiły Bayerischer Brauerbund, Bavaria, rządy niemiecki, grecki, włoski i niderlandzki oraz Komisja. Wszyscy ci uczestnicy, z wyjątkiem rządu włoskiego, byli też reprezentowani na rozprawie, która odbyła się w dniu 10 czerwca 2010 r.

42.      Nie będę powtarzał tutaj w szczegółach wszystkich argumentów wysuniętych przez uczestników postępowania, które – nawet jeśli prowadzą do tych samych wniosków – obejmują szeroki wachlarz możliwych postaw prawnych względem rozpatrywanych zagadnień. Jedynie w zarysie przedstawię proponowane przez uczestników postępowania odpowiedzi na zadane pytania.

43.      Jeżeli chodzi o pytanie dotyczące tego, jaka norma wspólnotowa reguluje stosunek między ch.o.g. a znakiem towarowym Bavarii, Bavaria, rządy niemiecki i niderlandzki, jak również Komisja są zasadniczo zgodne co do tego, że art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006 nie znajduje zastosowania do ch.o.g. zarejestrowanego zgodnie z procedurą uproszczoną. Zdaniem większości z tych uczestników stosunek między ch.o.g. a znakiem Bavarii wciąż jest regulowany przez art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 w pierwotnym brzmieniu. Komisja uważa natomiast, że w tym kontekście przepisem właściwym jest art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006 w związku z art. 14 ust. 2 tego rozporządzenia.

44.      Z kolei w opinii Bayerisches Brauerbund oraz rządów włoskiego i greckiego ocena pierwszeństwa w czasie takiego ch.o.g. winna być dokonywana na podstawie art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006.

45.      W odniesieniu do pytania, który moment jest decydujący dla ustalenia pierwszeństwa nazwy zarejestrowanej zgodnie z procedurą uproszczoną, strony zaproponowały kilka możliwości: (i) datę, w której dana nazwa zaczęła być chroniona na podstawie krajowego prawa państwa członkowskiego pochodzenia (propozycja Komisji i rządu greckiego); (ii) data, w której dane państwo członkowskie przekazało Komisji wniosek o rejestrację (propozycja Bayerischer Brauerbund i rządu włoskiego); (iii) data przekazania Komisji wszystkich dokumentów koniecznych do złożenia takiego wniosku (w kontekście niniejszej sprawy, zdaniem Bavarii, nie przed latem 1998 r.); (iv) data, począwszy od której dany przedsiębiorca mógł, poprzez udział państwa członkowskiego w uproszczonej procedurze, powziąć wiadomość o istnieniu wniosku o rejestrację (rząd niemiecki); i wreszcie (v) data opublikowania rejestracji (Bavaria i rząd niderlandzki).

C –    Ocena

1.      Przepisy znajdujące zastosowanie w sprawie

46.      Na wstępie przypomnienia wymaga to, że jedną z podstawowych zasad prawa znaków towarowych i szerzej – prawa własności intelektualnej jest zasada pierwszeństwa wcześniejszego prawa wyłącznego lub, bardziej ogólnie, zasada „pierwszy w czasie – lepszy w prawie” („prior tempore, potior iure”), zgodnie z którą uprawniony z wcześniejszego prawa własności intelektualnej może w przypadku kolizji domagać się ochrony przed prawem późniejszym(11).

47.      Co się tyczy stosunku między ch.n.p. lub ch.o.g. z jednej strony a znakami towarowymi z drugiej strony, zasada ta została wyrażona w konkretnych postanowieniach zarówno rozporządzenia nr 2081/92(12), jak i rozporządzenia nr 510/2006, stosownie do różnych możliwych przypadków kolizji. Każde z tych postanowień charakteryzuje się odrębnymi celami i funkcjami, a ponadto zależy od spełnienia odmiennych przesłanek(13).

48.      Pierwszy przypadek, do którego odnosi się art. 14 ust. 3 rozporządzenia nr 2081/92 – a w rozporządzeniu nr 510/2006 art. 3 ust. 4 – przewiduje kolizję pomiędzy ch.n.p. lub ch.o.g. a istniejącym wcześniej znakiem towarowym, w wypadku gdy rejestracja danej nazwy, w świetle renomy, rozpowszechnienia i czasu używania znaku towarowego, mogłaby wprowadzać konsumenta w błąd co do prawdziwej tożsamości produktu. Skutkiem takiej kolizji jest odmowa rejestracji nazwy.

49.      Drugi przypadek został uregulowany w art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 2081/92 i w art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 510/2006. Przepisy te dotyczą sytuacji, w której używanie wcześniej istniejącego znaku towarowego narusza ochronę przyznaną ch.n.p. lub ch.o.g. na podstawie art. 13 tych rozporządzeń. Wyrażają one zasadę współistnienia, ponieważ pod pewnymi warunkami pozwalają na dalsze używanie wcześniejszego znaku towarowego pomimo rejestracji kolidującej z nim nazwy.

50.      Trzeci przykład kolizji, z którym mamy do czynienia w niniejszej sprawie i który został uregulowany w art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 i w art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006, dotyczy przypadku wcześniejszych ch.n.p. lub ch.o.g. i późniejszego znaku towarowego, kiedy to używanie tego znaku mogłoby doprowadzić do jednej z sytuacji określonych w art. 13 tych rozporządzeń. Zgodnie z tymi przepisami ochrona lub pierwszeństwo przyznawane jest wcześniejszej nazwie lub wcześniejszemu oznaczeniu, skutkiem czego konieczne są odmowa lub, w zależności od przypadku, unieważnienie rejestracji kolidującego z nimi znaku towarowego. Istnienie wcześniejszych ch.n.p. lub ch.o.g. w rozumieniu tych przepisów jest zatem w tym zakresie równoznaczne z podstawą odmowy rejestracji kolidującego z nimi znaku towarowego na mocy krajowego i wspólnotowego prawa znaków towarowych (prawa Unii Europejskiej)(14).

51.      W tym względzie pierwszeństwo w czasie ch.n.p. lub ch.o.g. w stosunku do danego znaku czy też, innymi słowy, moment postępowania rejestracyjnego, począwszy od którego w przypadku kolizji nazwa może stanąć na przeszkodzie rejestracji znaku towarowego, jest określony w art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92, tak jak został on pierwotnie ustanowiony, przez odniesienie do daty publikacji, o której mowa w art. 6 ust. 2 tego rozporządzenia, czyli do daty opublikowania przez Komisję wniosku o rejestrację i dotyczących go informacji. Natomiast zarówno art. 14 ust. 1 tego rozporządzenia w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 692/2003, jak i art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006 odnoszą się w tym zakresie zasadniczo do (wcześniejszej) daty przedłożenia Komisji wniosku o rejestrację.

52.      Istotą rozpatrywanego w niniejszej sprawie problemu jest to, że odwołując się do „daty opublikowania, o której mowa w art. 6 ust. 2” rozporządzenia nr 2081/92, art. 14 ust. 1 tego rozporządzenia w pierwotnym brzmieniu z jakiegoś powodu nie uwzględnia faktu, że w przypadku uproszczonej procedury żaden przepis nie przewiduje takiej publikacji, podczas gdy art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 w brzmieniu nadanym rozporządzeniem nr 692/2003 oraz art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006 wydają się odpowiadać ratione materiae uproszczonej procedurze, odwołując się do daty przedłożenia Komisji wniosku o rejestrację.

53.      Powyższe nie może przesłonić jednak faktu, że ani art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 w brzmieniu nadanym rozporządzeniem nr 692/2003, ani art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006, do którego odsyła pytanie pierwsze, nie znajdują zastosowania ratione temporis do stosunku między ch.o.g. i znakiem towarowym, których dotyczy niniejsza sprawa.

54.      W tym względzie należy podkreślić przede wszystkim, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada pewności prawa wymaga, by jakiekolwiek okoliczności faktyczne były zwykle – w braku przepisu szczególnego – badane w świetle norm prawnych istniejących w czasie, gdy te okoliczności miały miejsce(15).

55.      Przypadek kolizji występujący w sprawie zawisłej przed sądem krajowym jest konsekwencją rozszerzenia w 1995 r. ochrony znaku towarowego Bavarii na Niemcy. To właśnie w związku z tym rozszerzeniem ochrony należy rozstrzygnąć kwestię, czy oznaczenie „Bayerisches Bier” – którego rejestracja jako ch.o.g. zgodnie z uproszczoną procedurą była w tym czasie zgłoszona, jednak nie dopełniona – było już wtedy objęte ochroną lub też, bardziej szczegółowo, czy przysługiwało mu pierwszeństwo względem znaku towarowego Bavarii, czego skutkiem byłoby uznanie, że ochrona prawna tego znaku w Niemczech była wykluczona i w konsekwencji powinna zostać cofnięta.

56.      Oczywiście w momencie zaistnienia tych okoliczności rejestrację i ochronę nazwy „Bayerisches Bier”, w tym jej stosunek do znaków towarowych, regulowało rozporządzenie nr 2081/92 w pierwotnym brzmieniu. Dlatego to właśnie w świetle tego uregulowania należy oceniać rozstrzyganą kwestię.

57.      Chciałbym dodać, że nie chodzi tu o przyszłe skutki stanu faktycznego powstałego w czasie obowiązywania rozporządzenia nr 2081/92 w pierwotnym brzmieniu, do którego – zgodnie z licznymi orzeczeniami Trybunału – można by zastosować nową normę, taką jak przewidziana w art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006(16).

58.      Rozstrzygnięcia wymaga raczej kwestia, czy w określonym momencie daną nazwę należało postrzegać jako pierwszą w czasie – a co za tym idzie, pierwszą w prawie – względem potencjalnie kolidującego z nią znaku towarowego, w związku z czym okoliczności niniejszej sprawy stanowiłyby stan faktyczny zaistniały przed wejściem w życie rozporządzenia nr 510/2006. W takim przypadku rzeczone uregulowanie mogłoby mieć zastosowanie do tych okoliczności lub do prawa uzyskanego przed jego wejściem w życie z mocą wsteczną tylko wtedy, gdyby z brzmienia tego uregulowania, jego celu lub systematyki jednoznacznie wynikało, że należy mu przypisać taki skutek(17).

59.      Tymczasem rozporządzenie nr 510/2006 nie zawiera żadnych podstaw, na których można by oprzeć taki wniosek, ponieważ w tym zakresie nie wystarczy wskazanie, że nazwy zarejestrowane na podstawie rozporządzenia nr 2081/92 powinny być nadal chronione na mocy rozporządzenia nr 510/2006, co przewiduje art. 17 i motyw 19 tego rozporządzenia.

60.      Wreszcie należy odnotować, że trudno byłoby utrzymywać, że zagadnienie tak ściśle powiązane z procedurą uproszczoną jak kwestia ochrony, jaką należy przyznać w trakcie postępowania rejestracyjnego zgodnego z tą procedurą nazwie względem znaku towarowego, mogłoby być regulowane przez rozporządzenie nr 510/2006, jeżeli sama uproszczona procedura została zniesiona już przez rozporządzenie nr 692/2003.

61.      Z powyższego wynika, że art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 510/2006 nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, w której ch.o.g. zostało ważnie zarejestrowane zgodnie z uproszczoną procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia nr 2081/92 w pierwotnym brzmieniu.

62.      Kwestia dotycząca momentu w trakcie postępowania rejestracyjnego, od którego takie ch.o.g. może stać na przeszkodzie rejestracji określonego znaku towarowego, winna zatem zostać rozstrzygnięta na podstawie rozporządzenia nr 2081/92, a w szczególności jego art. 14 i 17, z uwzględnieniem – w zakresie, w jakim odpowiedź nie będzie wynikać bezpośrednio z brzmienia przywołanych przepisów – kontekstu, celu i systematyki uregulowania, którego część przepisy te stanowią(18).

2.      W przedmiocie momentu, od którego ch.o.g. zarejestrowane zgodnie z uproszczoną procedurą może stać na przeszkodzie rejestracji znaku towarowego, który jest uważany za kolidujący z takim oznaczeniem

63.      Jak już wskazano powyżej, art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92, który obejmuje takie okoliczności jak występujące w postępowaniu przed sądem krajowym, gdyż reguluje rejestrację znaku towarowego w świetle ochrony przyznanej nazwom i oznaczeniom na podstawie tego rozporządzenia, ustanawia – w każdym razie w przypadku nazw zarejestrowanych zgodnie ze zwykłą procedurą – datę opublikowania wniosku o rejestrację jako moment, od którego rejestracja kolidującego z taką nazwą lub z takim oznaczeniem znaku towarowego nie jest dopuszczalna(19).

64.      Ponieważ data ta nie może być punktem odniesienia w przypadku nazw zarejestrowanych zgodnie z uproszczoną procedurą, która nie przewidywała publikacji wniosku o rejestrację w rozumieniu art. 6 ust. 2 rozporządzenia nr 2081/92(20), należy ustalić, jaki moment procedury uproszczonej można uznać za równoważny z tą datą pod względem funkcji pełnionej w ramach stosowania art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92.

65.      W tym względzie warto pamiętać, po pierwsze, że zarówno art. 14 ust. 1, jak i art. 14 ust. 3 rozporządzenia nr 2081/92 mają stanowić przeszkodę w rejestracji(21) – pierwszy w odniesieniu do znaków towarowych i drugi w odniesieniu do nazw lub oznaczeń, natomiast art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 2081/92 rządzi nieco inna logika, gdyż zgodnie z zasadą współistnienia pozwala on pod pewnymi warunkami na dalsze używanie wcześniej istniejącego znaku towarowego pomimo – i po – rejestracji ch.n.p. lub ch.o.g. z którym taki znak koliduje.

66.      Po drugie, w rezultacie, podczas gdy art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 2081/92 wymaga przeprowadzenia przez organy lub sądy zobowiązane do stosowania omawianych przepisów analizy po dokonaniu rejestracji, badanie dotyczące spełnienia przesłanek określonych w art. 14 ust. 1 i art. 14 ust. 3 tego rozporządzenia musi zostać dokonane przez właściwe organy wspólnotowe lub krajowe zobowiązane do stosowania tych przepisów w odniesieniu do sytuacji sprzed rejestracji rozpatrywanego znaku albo ch.n.p. lub ch.o.g.(22).

67.      Po trzecie, w tym kontekście należy zauważyć, że moment, do którego art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 odsyła w przypadku zwykłej procedury rejestracji – a mianowicie data opublikowania wniosku o rejestrację – jest pierwszym momentem tej procedury, w którym zamierzana rejestracja nazwy lub oznaczenia jest podawana do wiadomości wszystkich krajowych organów zajmujących się rejestracją znaków towarowych oraz zainteresowanych osób trzecich czy przedsiębiorstw i od którego okoliczność ta może być brana pod uwagę przy rejestracji znaków towarowych, które mogą kolidować z takimi ch.n.p lub ch.o.g.

68.      W zakresie dotyczącym nazw zarejestrowanych zgodnie z uproszczoną procedurą należy zauważyć, że w przypadku tej procedury wspomniane organy wspólnotowe i inni przedsiębiorcy mogą dowiedzieć się o rejestracji nazwy zgodnie z taką procedurą najwcześniej z chwilą opublikowania rejestracji takiej nazwy zgodnie z art. 17 rozporządzenia nr 2081/92 w związku z art. 15 tego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

69.      A zatem moim zdaniem w świetle systematyki i ducha art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 to właśnie ta data – czyli data, w której ochrona przyznana nazwom zarejestrowanym zgodnie z uproszczoną procedurą została podana po raz pierwszy do publicznej wiadomości na szczeblu Wspólnoty – stanowi moment, w odniesieniu do którego należy oceniać pierwszeństwo takich nazw do celów stosowania art. 14 ust. 1 tego rozporządzenia.

70.      Taką wykładnię potwierdzają, po pierwsze, rozważania dotyczące sposobu, w jaki zasada ta winna być stosowana w praktyce.

71.      Należy zatem pamiętać, że art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 ustanawia przede wszystkim, co wyraźnie wynika z pierwszego akapitu tego przepisu, podstawę odmowy rejestracji zgłoszonego znaku towarowego i jedynie w drugim rzędzie, co wyraźnie wynika z drugiego akapitu tego przepisu, podstawę unieważnienia rejestracji znaku towarowego, jeżeli taka rejestracja została dokonana z naruszeniem rzeczonej podstawy.

72.      Natomiast w sposób oczywisty organy zajmujące się rejestracją znaków towarowych mogą uwzględnić ochronę przyznaną nazwom, o których rejestrację wystąpiono zgodnie z tym uregulowaniem, a w szczególności związaną z nią podstawę odmowy rejestracji tylko wówczas, jeżeli o istnieniu danej nazwy zostały poinformowane przed dokonaniem rejestracji znaku, który może kolidować z taką nazwą.

73.      Po drugie, z zasady pewności prawa wynika w moim przekonaniu, że okoliczność, iż o rejestrację danej nazwy wystąpiono zgodnie z uproszczoną procedurą, nie może stanąć na przeszkodzie rejestracji znaku towarowego przed opublikowaniem rejestracji takich ch.o.g. lub ch.n.p.

74.      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada pewności prawa wymaga, aby przepisy wspólnotowe (prawa Unii) dawały osobom zainteresowanym możliwość dokładnego zapoznania się z zakresem nałożonych na nie obowiązków(23).

75.      W wyroku w sprawie Prosciutto di Parma, który dotyczył ch.n.p. zarejestrowanej zgodnie z uproszczoną procedurą, Trybunał orzekł, że zgodnie z zasadą pewności prawa wymóg dotyczący tego, by czynności krojenia i pakowania produktu były wykonywane w regionie produkcji, wiąże się dla osób trzecich z obowiązkiem zaniechania, a zatem skoro omawiany wymóg nie został zakomunikowany osobom trzecim poprzez odpowiednie podanie go do wiadomości w przepisach wspólnotowych takich jak rozporządzenie rejestracyjne, którego dotyczyła wspomniana sprawa, nie może być podnoszony przeciwko tym osobom w postępowaniu przed sądem krajowym(24).

76.      W zakresie dotyczącym niniejszej sprawy należy odnotować, że powyższe stwierdzenie znajduje zastosowanie do czynności procesowej lub środka podejmowanego w ramach rejestracji nazwy lub oznaczenia zgodnie z uproszczoną procedurą, które mogą spowodować wykluczenie znaku towarowego z rejestracji.

77.      W rezultacie decydująca w niniejszej sprawie okoliczność nakłada na osoby trzecie pragnące wystąpić o rejestrację znaku towarowego obowiązek zaniechania w zakresie, w jakim znak ten mógłby kolidować z daną nazwą. Ponadto taka okoliczność nakłada też obowiązek na organy właściwe w zakresie rejestracji znaków towarowych, ponieważ są one zobowiązane do odmowy rejestracji takich znaków.

78.      W związku z powyższym skoro w kontekście uproszczonej procedury jedynie rejestracja ch.n.p. lub ch.o.g. jest komunikowana zainteresowanym osobom trzecim i właściwym organom przez odpowiednie podanie jej do wiadomości, to w świetle zasady pewności prawa wykluczający skutek art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 można ustalić wyłącznie przez odniesienie się do tej czynności, a nie do wcześniejszego zdarzenia, jakim jest przedłożenie Komisji wniosku o rejestrację.

79.      Bardziej szczegółowo, co się tyczy wniosku o rejestrację zgodnie z uproszczoną procedurą, brak ogłoszenia w sposób oczywisty nie może zostać zrekompensowany przez – nieistotny materialnie – fakt, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, na co słusznie zwrócili uwagę niektórzy uczestnicy postępowania, sądy krajowe muszą mieć możliwość, stosownie do wymogu skutecznej ochrony sądowej, rozstrzygania co do zgodności z prawem wniosku o zarejestrowanie nazwy złożonego w ramach procedury uproszczonej(25).

80.      Tak samo nie można moim zdaniem utrzymywać, że – w zakresie dotyczącym przedsiębiorców lub przynajmniej niektórych z nich – szczególne opublikowanie wniosku o rejestrację zgodnie z uproszczoną procedurą nie jest bezwzględnie konieczne do celów stosowania art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92, ponieważ zgodnie z art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia stosowanie tego pierwszego przepisu opiera się w każdym razie na nazwie, która już wcześniej cieszyła się ochroną na szczeblu krajowym i z którą przedsiębiorcy powinni byli się już zapoznać.

81.      O ile faktycznie możliwość skorzystania z uproszczonej procedury zależy między innymi od tego, czy nazwa, którą państwo członkowskie pragnie zarejestrować, jest objęta ochroną prawną w tym państwie członkowskim lub – w przypadku państwa członkowskiego, w którym nie ma systemu ochrony – stała się nazwą zwyczajową w wyniku częstego stosowania(26), o tyle należy podkreślić, że rejestracja zgodnie z taką procedurą nie stanowi zwykłego rozszerzenia na płaszczyznę wspólnotową (unijną) ochrony istniejącej wcześniej na szczeblu krajowym(27).

82.      Tak więc niezależnie od różnicy dotyczącej zakresu terytorialnego, zakres ochrony przyznanej nazwom pochodzenia i oznaczeniom geograficznym na podstawie prawa krajowego może się znacznie różnić od zakresu ochrony przyznanego zarejestrowanym ch.n.p. lub ch.o.g. przez rozporządzenie nr 2081/92 i być bardziej ograniczony, co ma zresztą miejsce w niniejszym przypadku.

83.      Wynika stąd, że na potrzeby stosowania art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 nie można powoływać się na istnienie lub, konkretniej, opublikowanie nazwy pochodzenia zgodnie z krajowym systemem ochrony w celu uzupełnienia braku pewności prawnej oraz braku ogłoszenia wniosku o rejestrację tej nazwy zgodnie z uproszczoną procedurą.

84.      Wreszcie należy podkreślić, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem rozporządzenie nr 2081/92 ma na celu zapewnienie we Wspólnocie (w Unii) jednolitej ochrony nazw geograficznych, których dotyczy(28).

85.      Gdyby w kontekście uproszczonej procedury pierwszeństwo nazwy lub oznaczenia do celów stosowania art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 2081/92 należało oceniać – jak to proponują niektórzy uczestnicy postępowania – przez odniesienie się do momentu, w którym dana nazwa została objęta ochroną na szczeblu krajowym państwa członkowskiego pochodzenia lub – w przypadku braku krajowego systemu ochrony – w którym stała się nazwą zwyczajową w wyniku częstego stosowania, to w moim przekonaniu takie podejście, abstrahując od problemów dotyczących pewności prawa, które z pewnością by rodziło, wpłynęłoby ujemnie na cel jednolitej ochrony, jaki przyświeca systemowi ustanowionemu przez rozporządzenie nr 2081/92.

86.      Co więcej, takie podejście nie uwzględnia w stosownym stopniu wspomnianej powyżej(29) różnicy między nazwami i oznaczeniami w rozumieniu rozporządzenia nr 2081/92 a chronionymi na płaszczyźnie krajowej nazwami, na których mogą się one opierać.

87.      W świetle powyższych rozważań proponuję, by na drugie pytanie odpowiedzieć, że rozporządzenie nr 2081/92 należy interpretować w ten sposób, że do celów stosowania art. 14 ust. 1 tego rozporządzenia pierwszeństwo w czasie chronionego oznaczenia geograficznego, które zostało zarejestrowane zgodnie z uproszczoną procedurą określoną w art. 17 wspomnianego rozporządzenia, należy oceniać, odnosząc się do daty opublikowania tej rejestracji.

V –    Wnioski

88.      Proponuję zatem, by na przedłożone pytania Trybunał udzielił następującej odpowiedzi:

1.      Artykuł 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych nie znajduje zastosowania, jeżeli chronione oznaczenie geograficzne zostało skutecznie zarejestrowane zgodnie z uproszczoną procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych.

2.      Rozporządzenie nr 2081/92 należy interpretować w ten sposób, że do celów stosowania art. 14 ust. 1 tego rozporządzenia pierwszeństwo w czasie chronionego oznaczenia geograficznego, które zostało zarejestrowane zgodnie z uproszczoną procedurą określoną w art. 17 wspomnianego rozporządzenia, należy oceniać, odnosząc się do daty opublikowania tej rejestracji.

---

1 – Język oryginału: angielski.

---

2 – Dz.U. L 93, s. 12.

---

3 – Dz.U. L 182, s. 3.

---

4 – Dz.U. L 208, s. 1.

---

5 – Zb.Orz. s. I‑5491.

---

6 – Rozporządzenie Rady (WE) nr 692/2003 z dnia 8 kwietnia 2003 r. zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2081/92 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia dla produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 99, s. 1).

---

7 – Rozporządzenie Rady (WE) nr 806/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r. dostosowujące do decyzji 1999/468/WE przepisy odnoszące się do komitetów wspomagających Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych ustanowionych w instrumentach Rady przyjętych zgodnie z procedurą konsultacji (większość kwalifikowana) (Dz.U. L 122, s. 1).

---

8 – Wyżej wymieniony w przypisie 5.

---

9 – Wyżej wymieniony w przypisie 5.

---

10 – Wyżej wymieniony w przypisie 5, pkt 115.

---

11 – Zobacz w tym sensie wyrok z dnia 16 listopada 2004 r. w sprawie C‑245/02 Anheuser‑Busch, Zb.Orz. s. I‑10989, pkt 98.

---

12 – Kolejne punkty mają zastosowanie zarówno do pierwotnego brzmienia art. 14 rozporządzenia nr 2081/92, jak i do brzmienia tego przepisu nadanego rozporządzeniem nr 692/2003.

---

13 – Zobacz podobnie w odniesieniu do art. 14 rozporządzenia nr 2081/92, ww. w przypisie 5 wyrok w sprawie Bavaria i Bavaria Italia, pkt 117–123.

---

14 – Zobacz w tym zakresie art. 7 ust. 1 lit. k) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 422/2004 z dnia 19 lutego 2004 r. (Dz.U. L 70, s. 1) i art. 7 ust. 1 lit. k) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

---

15 – W tym zakresie zob. na przykład wyroki: z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie C‑154/05 Kersbergen‑Lap i Dams‑Schipper, Zb.Orz. s. I‑6249, pkt 42; z dnia 12 października 1978 r. w sprawie 10/78 Belbouab, Rec. s. 1915, pkt 7.

---

16 – W tym zakresie zob. wyroki: z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C‑334/07 P Komisja przeciwko Freistaat Sachsen, Zb.Orz. s. I‑9465, pkt 43; z dnia 29 czerwca 1999 r. w sprawie C‑60/98 Butterfly Music, Rec. s. I‑3939, pkt 24.

---

17 – W tym zakresie zob. na przykład wyrok z dnia 29 stycznia 2002 r. w sprawie C‑162/00 Pokrzeptowicz‑Meyer, Rec. s. I‑1049, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo. W odniesieniu do zasad wypracowanych przez Trybunał w związku z czasowym zakresem obowiązywania norm prawnych zob. także moją opinię z dnia 10 listopada 2009 r. w sprawie C‑357/09 PPU Kadzoev, wyrok z dnia 30 listopada 2009 r., Zb.Orz. s. I‑11189, pkt 56–59.

---

18 – W tym kontekście zob. wyroki: z dnia 17 listopada 1983 r. w sprawie 292/82 Merck, Rec. s. 3781, pkt 12; z dnia 20 kwietnia 2010 r. w sprawie C‑265/08 Federutility i in., Zb.Orz. s. I‑3377, pkt 18.

---

19 – Zobacz w szczególności pkt 50 powyżej.

---

20 – Należy zauważyć, że brzmienie rozporządzenia nr 2081/92 nie daje podstaw do wykluczenia a priori stosowania jego art. 14 ust. 1 do nazw zarejestrowanych zgodnie z uproszczoną procedurą. Co więcej, byłoby to niespójne z faktem, że art. 14 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia zawsze były uważane za znajdujące zastosowanie w kontekście procedury uproszczonej (zob. choćby na przykład ww. w przypisie 5 wyrok w sprawie Bavaria i Bavaria Italia, pkt 111 i nast.).

---

21 – Zobacz w odniesieniu do art. 14 ust. 3 rozporządzenia nr 2081/92 moją opinię ww. w przypisie 5 w sprawie Bavaria i Bavaria Italia, pkt 128, 129, 152.

---

22 – Zobacz w tym kontekście ww. w przypisie 5 wyrok w sprawie Bavaria i Bavaria Italia, pkt 118, 119.

---

23 – Zobacz wyroki: z dnia 20 maja 2003 r. w sprawie C‑469/00 Ravil, Rec. s. I‑5053, pkt 93; w sprawie C‑108/01 Prosciutto di Parma, Rec. s. I‑5121, pkt 89; a także z dnia 1 października 1998 r. w sprawie C‑209/96 Zjednoczone Królestwo przeciwko Komisji, Rec. s. I‑5655, pkt 35.

---

24 – Wyżej wymieniony w przypisie 23 wyrok w sprawie Prosciutto di Parma, pkt 91–96.

---

25 – Zobacz w tym zakresie wyrok z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie C‑269/99 Kühne i in., Rec. s. I‑9517, pkt 57 i 58.; ww. w przypisie 5 wyrok w sprawie Bavaria i Bavaria Italia, pkt 57.

---

26 – Zobacz na przykład wyrok z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie C‑66/00 Bigi, Rec. s. I‑5917, pkt 28.

---

27 – Zobacz podobnie ww. w przypisie 23 wyrok w sprawie Prosciutto di Parma, pkt 97, 98.

---

28 – Zobacz podobnie m.in. wyroki: z dnia 8 września 2009 r. w sprawie C‑478/07 Budějovický Budvar, Rec. s. I‑7721, pkt 107; z dnia 7 listopada 2000 r. w sprawie C‑312/98 Warsteiner Brauerei, Rec. s. I‑9187, pkt 50.

---

29 – Zobacz pkt 80–82 powyżej.